Ελπίδα Μιχαηλίδου
Member
- Μηνύματα
- 19
- Likes
- 74
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού
ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΡΑ
Παρέα με τα βουνά, τα ποτάμια και τη θάλασσα
Ρίξαμε μια τελευταία ματιά στο χίπικο δωμάτιο που φιλοξένησε τα κορμιά και τα όνειρα μας και βάλαμε πλώρη για την κοιλάδα του Έλσα, μέσα από μια περιπετειώδη και ενδιαφέρουσα παράκαμψη!Με τον ποταμό Serchio στο πλευρό μας πήραμε μια γεύση από την πανέμορφη Garfagnana την κοιλάδα βόρεια της Λούκα. Με περισσή χαρά,
όμορφες εικόνες αλλά και πείνα φτάσαμε στο Castelnuovo την πρωτεύουσα της περιοχής . Παρκάραμε σε αυτή την όχι και τόσο γραφική κωμόπολη και ξεχυθήκαμε στις ρούγες για να βρούμε ένα συμπαθές ιταλικό καφέ να πάρουμε το πρωινό μας. Μάταια. Η απογοήτευση μας μεγάλη. Δε λέω είδαμε δυο τρία συμπαθητικά κτίσματα, και άλλε δυο
εκκλησίες αλλά το στομάχι μας έμεινε παραπονεμένο. Εξαπατημένοι και πεινασμένοι εγκαταλείψαμε το Castelnuovo, το χωριό κόμβο της γνωστής κοιλάδας, και συνεχίσαμε αμίλητοι το ταξίδι μας. Θα καταλήγαμε στη Μάσσα μία παραθαλάσσια, βιομηχανική πόλη και από εκεί θα συνεχίζαμε για την Πίζα. Η διαδρομή μέχρι την πόλη της Τυρρηνικής θάλασσας, μας αποζημίωσε για το φιάσκο του ακατονόμαστου χωριού. Οξιές, καστανιές βελανιδιές στο διάβα μας , πλούτισαν τις εικόνες του μυαλού μας τόσο που για μια στιγμή ξεχάσαμε ότι είχαμε να φάμε από χθες. Και ξαφνικά βρισκόμαστε στην Isola Santa, ένα μεσαιωνικό χωριό- φάντασμα. Τα σπίτια άδεια, εγκαταλελειμμένα, τα καλντερίμια αφιλόξενα και η λίμνη βαθιά πράσινη, γαλήνια. Κι εκεί που είμαστε χαμένοι στη μαγεία, αντικρίζουμε έναν ηλικιωμένο κύριο. Είναι ο ψαράς της περιοχής και ιδιοκτήτης της μοναδικής, ταβέρνας
αυτού του χωριού. Μας χαιρέτησε θερμά κι εμείς είπαμε να πιούμε ένα καφεδάκι χαζεύοντας το εκπληκτικό τοπίο
Και πράγματι αφού φάγαμε από μια γερή μερίδα, φρέσκα χειροποίητα ζυμαρικά με τρούφα και πορτσίνι, ήπιαμε και τον εσπρέσο μας για να χωνέψουμε. Χορτασμένοι κυριολεκτικά και μεταφορικά καταλήξαμε στον παραλιακό
δρόμο που ενώνει τη Μασσα με την Πίζα. Τουριστικά θέρετρα με ατέλειωτα beach bar και εστιατόρια δε μας επέτρεπαν να δούμε το χρώμα της τυρρηνικής θάλασσας, αλλά μας αποζημίωσε η κλίση του Πύργου της
Πίζας. Περιπλανηθήκαμε στην Piazza dei Miracoli, τις κλασικές και καθιερωμένες φωτογραφίες με τον Πύργο, χαζολογήσαμε στα ενδιαφέροντα δρομάκια της και πήραμε το δρόμο για την ενδοχώρα. Μια ώρα πριν φτάσουμε στο San Martino, στον οικισμό-ορμητήριο για την ανακάλυψη της περιοχής του Chianti, κάναμε μια στάση στο San
Miniato. To San Miniato λοιπόν,βρίσκεται σε ένα ιστορικά στρατηγικό σημείο,σκαρφαλωμένο πάνω σε τρεις μικρούς λόφους, και από τη Rocca, τον πύργο του, αγναντεύει τις κοιλάδες Εγκόλα και Έλσα. Η περιγραφή
θα ήταν πολύ φτωχή και αδύναμη μπροστά στη θέα που απολαύσαμε. Το σούρουπο μας βρήκε σε έναν επαρχιακό δρόμο για το San Martino, πνιγμένο από αμπέλια και...αμπέλια...και αμπέλια, τόσο που νιώθαμε ήδη
μεθυσμένοι. Κατά τις δέκα το βράδυ φτάσαμε στον προορισμό μας. Μας υποδέχτηκε η
Ραφαέλα , ή τουλάχιστον έμοιαζε με Ραφαέλα, και δύο σκύλοι πρόσχαροι. Βολευτήκαμε στο όμορφα διακοσμημένο δωμάτιο μας,και θαυμάσαμε τα περίεργα μπιμπελό, που κοσμούσαν το σαλόνι μέχρι η ιδιοκτήτρια του
αγροτουριστικής φάρμας να μας επιβεβαιώσει ότι η ταβέρνα της περιοχής ήταν ανοιχτή και μας περίμενε. Είχαν περάσει πάρα πολλές ώρες και είχαμε ήδη χωνέψει τα χειροποίητα ζυμαρικά της Isola Santa. H Sosta di Pio VII
όπως λέγεται επίσημα αυτή η Osteria προκάλεσε ζημιά στους γευστικούς μας κάλυκες. Αν το ριζότο που δοκιμάσαμε σαν πρώτο πιάτο έκανε τις κόρες των ματιών μας να διασταλούν η Bistecca Fiorentina προκάλεσε απανωτούς
γαστριμαργικούς οργασμούς!
Παρέα με τα βουνά, τα ποτάμια και τη θάλασσα
Ρίξαμε μια τελευταία ματιά στο χίπικο δωμάτιο που φιλοξένησε τα κορμιά και τα όνειρα μας και βάλαμε πλώρη για την κοιλάδα του Έλσα, μέσα από μια περιπετειώδη και ενδιαφέρουσα παράκαμψη!Με τον ποταμό Serchio στο πλευρό μας πήραμε μια γεύση από την πανέμορφη Garfagnana την κοιλάδα βόρεια της Λούκα. Με περισσή χαρά,
όμορφες εικόνες αλλά και πείνα φτάσαμε στο Castelnuovo την πρωτεύουσα της περιοχής . Παρκάραμε σε αυτή την όχι και τόσο γραφική κωμόπολη και ξεχυθήκαμε στις ρούγες για να βρούμε ένα συμπαθές ιταλικό καφέ να πάρουμε το πρωινό μας. Μάταια. Η απογοήτευση μας μεγάλη. Δε λέω είδαμε δυο τρία συμπαθητικά κτίσματα, και άλλε δυο
εκκλησίες αλλά το στομάχι μας έμεινε παραπονεμένο. Εξαπατημένοι και πεινασμένοι εγκαταλείψαμε το Castelnuovo, το χωριό κόμβο της γνωστής κοιλάδας, και συνεχίσαμε αμίλητοι το ταξίδι μας. Θα καταλήγαμε στη Μάσσα μία παραθαλάσσια, βιομηχανική πόλη και από εκεί θα συνεχίζαμε για την Πίζα. Η διαδρομή μέχρι την πόλη της Τυρρηνικής θάλασσας, μας αποζημίωσε για το φιάσκο του ακατονόμαστου χωριού. Οξιές, καστανιές βελανιδιές στο διάβα μας , πλούτισαν τις εικόνες του μυαλού μας τόσο που για μια στιγμή ξεχάσαμε ότι είχαμε να φάμε από χθες. Και ξαφνικά βρισκόμαστε στην Isola Santa, ένα μεσαιωνικό χωριό- φάντασμα. Τα σπίτια άδεια, εγκαταλελειμμένα, τα καλντερίμια αφιλόξενα και η λίμνη βαθιά πράσινη, γαλήνια. Κι εκεί που είμαστε χαμένοι στη μαγεία, αντικρίζουμε έναν ηλικιωμένο κύριο. Είναι ο ψαράς της περιοχής και ιδιοκτήτης της μοναδικής, ταβέρνας
αυτού του χωριού. Μας χαιρέτησε θερμά κι εμείς είπαμε να πιούμε ένα καφεδάκι χαζεύοντας το εκπληκτικό τοπίο
Και πράγματι αφού φάγαμε από μια γερή μερίδα, φρέσκα χειροποίητα ζυμαρικά με τρούφα και πορτσίνι, ήπιαμε και τον εσπρέσο μας για να χωνέψουμε. Χορτασμένοι κυριολεκτικά και μεταφορικά καταλήξαμε στον παραλιακό
δρόμο που ενώνει τη Μασσα με την Πίζα. Τουριστικά θέρετρα με ατέλειωτα beach bar και εστιατόρια δε μας επέτρεπαν να δούμε το χρώμα της τυρρηνικής θάλασσας, αλλά μας αποζημίωσε η κλίση του Πύργου της
Πίζας. Περιπλανηθήκαμε στην Piazza dei Miracoli, τις κλασικές και καθιερωμένες φωτογραφίες με τον Πύργο, χαζολογήσαμε στα ενδιαφέροντα δρομάκια της και πήραμε το δρόμο για την ενδοχώρα. Μια ώρα πριν φτάσουμε στο San Martino, στον οικισμό-ορμητήριο για την ανακάλυψη της περιοχής του Chianti, κάναμε μια στάση στο San
Miniato. To San Miniato λοιπόν,βρίσκεται σε ένα ιστορικά στρατηγικό σημείο,σκαρφαλωμένο πάνω σε τρεις μικρούς λόφους, και από τη Rocca, τον πύργο του, αγναντεύει τις κοιλάδες Εγκόλα και Έλσα. Η περιγραφή
θα ήταν πολύ φτωχή και αδύναμη μπροστά στη θέα που απολαύσαμε. Το σούρουπο μας βρήκε σε έναν επαρχιακό δρόμο για το San Martino, πνιγμένο από αμπέλια και...αμπέλια...και αμπέλια, τόσο που νιώθαμε ήδη
μεθυσμένοι. Κατά τις δέκα το βράδυ φτάσαμε στον προορισμό μας. Μας υποδέχτηκε η
Ραφαέλα , ή τουλάχιστον έμοιαζε με Ραφαέλα, και δύο σκύλοι πρόσχαροι. Βολευτήκαμε στο όμορφα διακοσμημένο δωμάτιο μας,και θαυμάσαμε τα περίεργα μπιμπελό, που κοσμούσαν το σαλόνι μέχρι η ιδιοκτήτρια του
αγροτουριστικής φάρμας να μας επιβεβαιώσει ότι η ταβέρνα της περιοχής ήταν ανοιχτή και μας περίμενε. Είχαν περάσει πάρα πολλές ώρες και είχαμε ήδη χωνέψει τα χειροποίητα ζυμαρικά της Isola Santa. H Sosta di Pio VII
όπως λέγεται επίσημα αυτή η Osteria προκάλεσε ζημιά στους γευστικούς μας κάλυκες. Αν το ριζότο που δοκιμάσαμε σαν πρώτο πιάτο έκανε τις κόρες των ματιών μας να διασταλούν η Bistecca Fiorentina προκάλεσε απανωτούς
γαστριμαργικούς οργασμούς!