Ελπίδα Μιχαηλίδου
Member
- Μηνύματα
- 19
- Likes
- 74
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού
ΕΒΔΟΜΗ ΜΕΡΑ
Στην καρδιά του Chianti
Την επόμενη μέρα αφού τσιμπήσαμε και πάλι κάτι απλό, ξεκινήσαμε την περιήγηση μας στο Chianti, την καρδιά της Τοσκάνης. Ακολουθήσαμε το δρόμο που οδηγούσε στην Castellina in Chianti, το πιο μικρό αλλά χαριτωμένο χωριό της περιοχής. Στην είσοδο του μας καλωσόρισε ένας περήφανος κόκορας, σύμβολο των τοπικών κρασιών που
διεγείρουν τον ουρανίσκο. Εκεί λοιπόν αποφασίσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι αλλά..τα σχέδια μας ανατράπηκαν. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια κάβα όπου δοκίμαζες τα τοπικά κρασιά της κλασική ποικιλία sangiovese συνοδευόμενα από μικρά, χαριτωμένα σαντουιτσάκια. Ε δεν αντέξαμε στις σειρήνες. Αράξαμε στο καλντερίμι και γευτήκαμε από τέσσερα ποτηράκια κρασί, τσιμπήσαμε για να μη μας χτυπήσει ο οίνος κατακούτελα και τελικά αγοράσαμε κ ένα
μπουκάλι Castellina. Πριν από όλα αυτά βέβαια περπατήσαμε και λίγο στο χωριό. Επόμενος προορισμός η Radda
ένα ακόμη μεσαιωνικό, γραφικό χωριό, με πυργίσκους και στενά δρομάκια που νομίζεις ότι θα ξεμυτίσουν πρόσωπα
από περασμένους αιώνες. Από τη Radda ανεβήκαμε στην Volpaia όπου θαυμάσαμε τη θέα και τα ατέλειωτα αμπέλια που ξεχύνονταν ανεξέλεγκτα στην πεδιάδα. Το sangiovese όμως ήταν πειρασμός. Σαν να μας υπνώτισε με την μαγική του γεύση και μας οδήγησε στο Badiaa Coltibuono, παλιό αβαείο όπου ο θρύλος λέει ότι εδώ καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά η διάσημη ποικιλία sangiovese από κάποιον μοναχό, που μου διαφεύγει τώρα το
όνομα του. Τώρα βέβαια το μοναστήρι έχει περάσει στα χέρια της οικογένειας Prinetti που όμως με συνέπεια και μεράκι συνεχίζει να καλλιεργούν να πειραματίζονται και να εμπορεύονται τα σταφύλια του. Δύο συμπαθέστατες κυρίες μας ξενάγησαν στο υπέροχο κήπο της παλιάς μονής, μας οδήγησαν στα κελάρια με τα δρύινα βαρέλια γεμάτα κρασί και τέλος μας προσέφεραν μερικά ποτηράκια κρασί. Μετά από αυτήν εκπληκτική επίσκεψη κατεβήκαμε στη
Gaiole, ένα ακόμη χωριό της περιοχής. Συνεπαρμένοι όμως από το μοναστήρι και φυσικά τα κρασιά, ίσως δεν του δώσαμε την απαραίτητη σημασία. Έτσι περπατήσαμε ένα πεντάλεπτο και φύγαμε κατευθυνόμενοι προς το
Greve και το Panzano. Στο Panzano αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο για να ξεθολώσουμε ενώ στο Greve
σταθήκαμε λίγο στην πλατεία, μπερδευτήκαμε σε κάποια δρομάκια κι αφού αποφασίσαμε ότι θυμίζει περισσότερο κωμόπολη παρά χωριό, αναχωρήσαμε. Εν τω μεταξύ λίγο το περπάτημα, λίγο τα κρασιά, λίγο κι ή ώρα η περασμένη, νιώσαμε μια λιγούρα. Τα λόγια περιττά και οι συζητήσεις ανούσιες. Καταλήξαμε στο γνωστό κι αγαπημένο Sosta di Pio VII που ήταν και κοντά στο σπίτι που μέναμε. Και ορθά πράξαμε γιατί εκείνη η ταλιάτα μας ψιθύρισε γλυκά κι ηδονικά.
Στην καρδιά του Chianti
Την επόμενη μέρα αφού τσιμπήσαμε και πάλι κάτι απλό, ξεκινήσαμε την περιήγηση μας στο Chianti, την καρδιά της Τοσκάνης. Ακολουθήσαμε το δρόμο που οδηγούσε στην Castellina in Chianti, το πιο μικρό αλλά χαριτωμένο χωριό της περιοχής. Στην είσοδο του μας καλωσόρισε ένας περήφανος κόκορας, σύμβολο των τοπικών κρασιών που
διεγείρουν τον ουρανίσκο. Εκεί λοιπόν αποφασίσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι αλλά..τα σχέδια μας ανατράπηκαν. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια κάβα όπου δοκίμαζες τα τοπικά κρασιά της κλασική ποικιλία sangiovese συνοδευόμενα από μικρά, χαριτωμένα σαντουιτσάκια. Ε δεν αντέξαμε στις σειρήνες. Αράξαμε στο καλντερίμι και γευτήκαμε από τέσσερα ποτηράκια κρασί, τσιμπήσαμε για να μη μας χτυπήσει ο οίνος κατακούτελα και τελικά αγοράσαμε κ ένα
μπουκάλι Castellina. Πριν από όλα αυτά βέβαια περπατήσαμε και λίγο στο χωριό. Επόμενος προορισμός η Radda
ένα ακόμη μεσαιωνικό, γραφικό χωριό, με πυργίσκους και στενά δρομάκια που νομίζεις ότι θα ξεμυτίσουν πρόσωπα
από περασμένους αιώνες. Από τη Radda ανεβήκαμε στην Volpaia όπου θαυμάσαμε τη θέα και τα ατέλειωτα αμπέλια που ξεχύνονταν ανεξέλεγκτα στην πεδιάδα. Το sangiovese όμως ήταν πειρασμός. Σαν να μας υπνώτισε με την μαγική του γεύση και μας οδήγησε στο Badiaa Coltibuono, παλιό αβαείο όπου ο θρύλος λέει ότι εδώ καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά η διάσημη ποικιλία sangiovese από κάποιον μοναχό, που μου διαφεύγει τώρα το
όνομα του. Τώρα βέβαια το μοναστήρι έχει περάσει στα χέρια της οικογένειας Prinetti που όμως με συνέπεια και μεράκι συνεχίζει να καλλιεργούν να πειραματίζονται και να εμπορεύονται τα σταφύλια του. Δύο συμπαθέστατες κυρίες μας ξενάγησαν στο υπέροχο κήπο της παλιάς μονής, μας οδήγησαν στα κελάρια με τα δρύινα βαρέλια γεμάτα κρασί και τέλος μας προσέφεραν μερικά ποτηράκια κρασί. Μετά από αυτήν εκπληκτική επίσκεψη κατεβήκαμε στη
Gaiole, ένα ακόμη χωριό της περιοχής. Συνεπαρμένοι όμως από το μοναστήρι και φυσικά τα κρασιά, ίσως δεν του δώσαμε την απαραίτητη σημασία. Έτσι περπατήσαμε ένα πεντάλεπτο και φύγαμε κατευθυνόμενοι προς το
Greve και το Panzano. Στο Panzano αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο για να ξεθολώσουμε ενώ στο Greve
σταθήκαμε λίγο στην πλατεία, μπερδευτήκαμε σε κάποια δρομάκια κι αφού αποφασίσαμε ότι θυμίζει περισσότερο κωμόπολη παρά χωριό, αναχωρήσαμε. Εν τω μεταξύ λίγο το περπάτημα, λίγο τα κρασιά, λίγο κι ή ώρα η περασμένη, νιώσαμε μια λιγούρα. Τα λόγια περιττά και οι συζητήσεις ανούσιες. Καταλήξαμε στο γνωστό κι αγαπημένο Sosta di Pio VII που ήταν και κοντά στο σπίτι που μέναμε. Και ορθά πράξαμε γιατί εκείνη η ταλιάτα μας ψιθύρισε γλυκά κι ηδονικά.