Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[10900km]

Σαν αρκούδα, έπεσα σε χειμερία νάρκη... Χειμερία, Μάη μήνα; Σας παραπέμπω στο πρωτοσέλιδο της Prensa Libre (μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Γουατεμάλας), μία από τις πρώτες ημέρες μου στη χώρα: “ο χειμώνας είναι ήδη εδώ”. Από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο η θερμοκρασία είναι -σημαντικά- υψηλότερη -ειδικά στη Xela και τα highlands της Γουατεμάλας- απ' ότι τους μήνες από τον Νοέμβριο μέχρι τον Μάρτιο-Απρίλιο, όμως εδώ “χειμωνιάτικους” θεωρούν τους μήνες που βρέχει, κι όχι εκείνους στους οποίους η θερμοκρασία κάνει βουτιά. Χμμμ... Ενδιαφέρον... Επίσης, μου είπαν ότι στη Γουατεμάλα “πόλη” θεωρείται μία... εεε... πόλη, αν είναι σημαντική από οικονομικής άποψης. Τον τίτλο της “πόλης” μπορεί για παράδειγμα να τον πάρει μία κωμόπολη -για τα ελληνικά δεδομένα- λίγων χιλιάδων κατοίκων, αν για παράδειγμα καλλιεργούν κάτι στη γύρω περιοχή, κάτι που φέρνει σημαντικά έσοδα στους κατοίκους της. Αντίθετα, μία “κωμόπολη” με διπλάσιο αριθμό κατοίκων, αν δεν παράγει πλούτο, την... τρώει η ανωνυμία, και υποβιβάζεται στη δεύτερη κατηγορία, εκείνη των “χωριών”. Χμμμ... Ενδιαφέρον... (II, the sequel).

“ Υποβιβασμός”, “δεύτερη κατηγορία”, ελαφρώς ποδοσφαιρικό το λεξιλόγιό μου σήμερα, μια και το πρωί (στις έντεκα! Για να αποφύγουμε τις βροχές που πλακώνουν από το μεσημέρι και μετά), πήγα στο γήπεδο της Xela, για να δω τη θρυλική Xelaju να τα δίνει όλα κόντρα στην πρωτοπόρο Municipal, θέλοντας τη νίκη για να βελτιώσει τη θέση της ενόψει “liguilla” (προέκταση της κανονικής διάρκειας του Πρωταθλήματος που έληξε σήμερα, κάτι σαν τα δικά μας πλέι-οφ). Πριν από ενάμιση μήνα, μία Κυριακή, έγραψα από τη Φιλαδέλφεια (των ΗΠΑ, και όχι τη Νέα...) ότι εκείνη η Κυριακή ήταν η... απόλυτη τεμπέλικη και χαλαρή Κυριακή, λόγω του συνδυασμού του καιρού και της όλης χχααλλλλλααρρήηςς ατμόσφαιρας στην “Φίλι”. Ομοίως, μπορώ να γράψω ότι σήμερα ήταν η απόλυτη ποδοσφαιρική Κυριακή, ο ορισμός του πώς θα έπρεπε να είναι κάθε ποδοσφαιρική Κυριακή. Συστατικό πρώτο, φανταστικός καιρός. Μη... μασάτε με τα περί βροχής που γράφω σήμερα και που έχω γράψει κι άλλες μέρες από τη Xela... Η θερμοκρασία, ειδικά τα πρωινά, είναι ανοιξιάτικη προς καλοκαιρινή, και ειδικά σήμερα ήταν “γαμώτο... Ήταν ανάγκη να βάλω μακρύ παντελόνι; Και ΠΑΛΙ ξέχασα το αντηλιακό στο δωμάτιο!!” Συστατικό δεύτερο, συμμετοχή του κόσμου. Η μισή Xela φόρεσε σήμερα τα κόκκινά της, και ανηφόρισε στο γήπεδο (το γήπεδο είναι στο τέλος της ανηφόρας από το κέντρο προς το upper part της πόλης, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι...). Κόσμος και κοσμάκης... Οικογένειες αμέτρητες, ζευγαράκια πιασμένα χέρι-χέρι, μπαμπάδες με μπόμπιρες στους ώμους, αρκετοί ξένοι (παραδόξως κυρίως κοπέλες, ντυμένες κι εκείνες στα κόκκινα, προφανώς επειδή οι περισσότεροι ξένοι που έρχονται στη Xela για μαθήματα Ισπανικών ή για να ασχοληθούν στις τοπικές NGOs δεν έρχονται για μια βδομάδα, αλλά για καιρό, και από ένα σημείο και μετά γίνονται λίγο... ντόπιοι), μέχρι και αυτόχθονες με τις παραδοσιακές φορεσιές τους(!).

Συστατικό τρίτο, η τσίκνα από τα “βρόμικα” που έκαναν κατάληψη στους γύρω δρόμους, αλλά και εντός του γηπέδου. Τσίκνα που να σου σπάει τη μύτη... Την τιμητική τους απ' ότι είδα είχαν τα “τσουράσκος”, κρέας, συνοδευόμενα από “αλοιφή” φασολιών, και φυσικά τορτίγιας. Επίσης, πολύ λουκάνικο, αλλά και πίτσα Domino's(!). Μισή ντουζίνα παιδιά πήγαιναν δεξιά-αριστερά όλη την ώρα φωνάζοντας “πίτσα-πίτσα”, κουβαλώντας μία σάκα που κρατούσε (με ερωτηματικό... Θα έβαζα ερωτηματικό αλλά κάθε φορά που βάζω ένα μέσα σε παρένθεση, στην οθόνη του TS εμφανίζεται ένα παράξενο πρόσωπο...) τα κομμάτια της πίτσας ζεστά. Οι αγαπημένοι μου πωλητές όμως ήταν εκείνοι που σουλατσάριζαν με κάτι ξύλινους μικρούς πάγκους κρεμασμένους γύρω από τον λαιμό τους. Δέκα-έντεκα χρονών το μεγαλύτερο από αυτά τα πιτσιρίκια. Μαστίχες, γλειφιτζούρια, μπισκότα, και τσιγάρα με το κομμάτι(!), όχι με το πακέτο. Κάθε δευτερόλεπτο και μια εικόνα που άξιζε να τη σώσεις στον σκληρό δίσκο του μυαλού σου... Η χαρά του people watcher...

Παραφωνία, η ποιότητα του ποδοσφαίρου. Και το σημερινό δεν ήταν εξαίρεση στον κανόνα, αλλά μέρος του κανόνα. Το ποδόσφαιρο στη Γουατεμάλα είναι πολύ χαμηλού επιπέδου, κι υποτίθεται ότι σήμερα είδα δύο από τις καλύτερες ομάδες. Αισθάνθηκα ότι αν ήμουν δέκα χρόνια νεότερος, κι όχι παππούς -ποδοσφαιρικά- στα 33-34 μου, θα μπορούσα να παίζω σε μία από τις δύο ομάδες, βασικός, για να μη γράψω και “αναντικατάστατος” και φανώ πολύ full of myself... Το χάζι όμως στις κερκίδες, αλλά και έξω από το γήπεδο, σε αποζημιώνει για το “πονάνε τα μάτια μου” θέαμα. Και με το “έξω από το γήπεδο” δεν εννοώ την περιοχή γύρω από το γήπεδο... Το “Mario Camposeco” δεν είναι... Camp Nou ή Old Trafford, κερκίδα ουσιαστικά έχει μόνο στο ένα “πέταλο”, γενικά θυμίζει μία πολύ πιο λιτή εκδοχή του γηπέδου στον Κορυδαλλό, όμως... τελευταία φορά που τσέκαρα, από την καλύτερη θέση στην καλύτερη κερκίδα του Camp Nou, όταν σηκώνεις το κεφάλι, δε βλέπεις τριγύρω δέκα βουνοκορφές, με κάποιες από αυτές να είναι κορυφές ηφαιστείων... Είναι... πώς να το θέσω;... Είναι σαν να είσαι στο Λιτόχωρο, κάτω από τον Όλυμπο, και να παρακολουθείς ένα παιχνίδι, έχοντας όμως σαν θέα όχι μία-δύο βουνοκορφές, αλλά δέκα(!), και κάποιες από αυτές να μην απλά κορυφές βουνών, αλλά ηφαιστείων, κάτι που κάνει στο μυαλό σου τη θέα ακόμη πιο “ουάουου”...

Το δίωρο πέρασε, η τεράστια Xelaju νίκησε, κι ο κόσμος έφυγε χαρούμενος για να απολαύσει το υπόλοιπο της Κυριακής. Το ίδιο έκανα κι εγώ...

Μετά από δύο βδομάδες στην ίδια σχολή και στον ίδιο ξενώνα, χθες έκρινα ότι είχε έρθει η ώρα για... φρεσκάρισμα. Αύριο αρχίζω μαθήματα σε άλλη σχολή, και σήμερα “μετακόμισα” σε σπίτι οικογένειας. Το σκεφτόμουν... Το σκεφτόμουν πολύ... Είμαι... δύσκολος (για να μην πω ανυπόφορος...). Έχω μάθει να μένω μόνος, και κυρίως έχω μάθει με εξαίρεση τις ώρες που περνούσα στη δουλειά να είμαι τελείως μόνος, χωρίς παρέες και... κύκλο γνωριμιών για καφεσυναντήσεις και μπαρότσαρκα τα βράδια. Ειδικά τα πρωινά είμαι... “μη μου μιλάτε, ούτε καλημέρα μη μου λέτε, pretend I don't exist”. Επειδή λοιπόν με ξέρω, το σκέφτηκα πολύ πριν αποφασίσω να μείνω με οικογένεια, πόσο δε μάλλον επειδή δε μιλάω τη γλώσσα (εντάξει, έχω κάνει άλματα στα Ισπανικά αυτές τις δύο εβδομάδες, αλλά... παραμένω μαγκωμένος όταν χρειάζεται να μιλήσω). Μέσα σε μισή ώρα μετά την άφιξή μου στο σπίτι όπου θα περάσω τουλάχιστον μια βδομάδα, οι αναστολές μου είχαν πάει στο... καλό. Πρώτα απ' όλα, η Νόρμα, η μαμά του σπιτιού, είναι αξιολάτρευτη, μία κυρία που τον περισσότερο χρόνο έχει ένα όμορφο και ζεστό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Μετά, τα πιτσιρίκια της, ο Κάρλος και η Αλεχάντρα. Ο μικρός μού είπε ότι ήθελε να παίξουμε μπάλα .

Η μικρή με τάραξε στις ερωτήσεις για το από πού είμαι, τι γλώσσες μιλάω, και τα σχετικά. Είναι δε η πρώτη Γουατεμαλτέκα που μου είπε ότι της αρέσει το όνομά μου και δεν... σούφρωσε τα φρύδια ακούγοντάς το. Για κάποιον λόγο, το Dimitris φαίνεται πολύ δύσκολο στους Γουατεμαλτέκους να το προφέρουν και να το θυμούνται. Εκεί όμως που... λύγισαν τα γόνατά μου, ήταν όταν είδα το δωμάτιό “μου” και το κρεβάτι “μου”... Μου ήρθε να πέσω στα γόνατα και να φιλήσω το στρώμα... Χοντρό, ΧΟΝΤΡΟ, ολοκαίνουργιο (του... πήρα την παρθενιά το απόγευμα), ούτε πολύ σκληρό ούτε πολύ μαλακό, το τέλειο στρώμα για να ξαπλώσεις και να... κατεβάσεις για μερικές ώρες τον διακόπτη, ειδικά μετά από δύο βδομάδες “ύπνου” σε ένα κρεβάτι ουσιαστικά πέτρινο. Το στρώμα ήταν λεπτό, και ο ύπνος... πολύ άβολη υπόθεση, με την κατάσταση να “επιβαρύνεται” από το πόσο λεπτοί ήταν οι τοίχοι στον ξενώνα που ήμουν τις δύο περασμένες βδομάδες... Εδώ είμαι... βασιλιάς... Το δε δωμάτιο είναι σχεδόν τόσο μεγάλο όσο ολόκληρο το στούντιο που νοίκιαζα τα πέντε τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη... Προσθέστε σε όλα αυτά το γεγονός ότι έναντι σχεδόν εξευτελιστικού αντιτίμου θα έχω κάθε μέρα τρία γεύματα μαγειρεμένα από την κυρία Νόρμα (σούπερ στην κουζίνα, είχα ήδη σήμερα την ευκαιρία να το... γευθώ και να το μυρίσω), ε... δεν ήθελα πολύ να αρχίσω να σκέφτομαι να κάνω δύο τη μία βδομάδα που είχα σκοπό να περάσω εδώ...

Όσο για τα μαθήματα και τη βελτίωσή μου στα Ισπανικά, μπορώ με χαρά να πω ότι εδώ και μέρες έχω φθάσει στο σημείο να αντιδράω αυθόρμητα με λέξεις στα Ισπανικά, σε πράγματα που βλέπω γύρω μου, δείγμα του πόσο... κολλημένος έχω γίνει με τη γλώσσα. Περνάω τις περισσότερες ώρες κάθε μέρα διαβάζοντας τις γραμματικές που έφερα μαζί μου, τοπικές εφημερίδες, ψάχνοντας στο λεξικό λέξεις που είδα κάπου, οπουδήποτε, μέχρι και σε ταμπέλες καταστημάτων, ενώ με έχει βοηθήσει ΠΟΛΥ μία Βελγίδα που δουλεύει εθελοντικά σε ένα σχολείο κοντά στην Γουάτε, την Πρωτεύουσα. Με βρήκε μέσω ενός σάιτ στο ίντερνετ, μου έγραψε στα Ισπανικά (πέρασε χρόνια στην Ισπανία), κι εδώ και μία βδομάδα μπορώ να πω ότι είναι η δεύτερη δασκάλα μου, μαθαίνοντάς μου μάλιστα πράγματα που δεν υπήρχε περίπτωση να μου τα μάθει κανείς “επίσημος” δάσκαλος σε καμία σχολή (αμέτρητους ιδιωματισμούς).

Φυσικά, ικανοποιημένος ΔΕΝ είμαι. Αλλοπρόσαλλος και ανισόρροπος, ναι. Ικανοποιημένος, τσούκου. Περίμενα από τον εαυτό μου περισσότερα, όμως είναι ο ίδιος ο εαυτός μου που αποτελεί τροχοπέδη στην προσπάθειά μου να μάθω πραγματικά ΠΟΛΥ καλά Ισπανικά. Το επίπεδό μου μετά από δύο βδομάδες στη Xela θα ήταν ΠΟΛΥ υψηλότερο αν περνούσα χρόνο είτε με ντόπιους (είχα ευκαιρίες), είτε με ξένους που μαθαίνουν τη γλώσσα και ψάχνονται διαρκώς για practice με άλλους ξένους. Δυστυχώς -και- στη Γουατεμάλα μού βγαίνει ο... μονόχνοτος κλασικός εαυτός μου, βρίσκω μονίμως αφορμές για να turn down προσκλήσεις για εξόδους, και κάπως έτσι περιορίζεται ο χρόνος που μιλάω Ισπανικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον χρόνο που θα χρειαστώ μέχρι να σταματήσω να κάνω κάτι ανόητα λάθη που με βάση το επίπεδο των θεωρητικών γνώσεών μου αυτήν τη στιγμή δεν θα έπρεπε να κάνω...

Κατά τ' άλλα, χθες πήγα σε δύο μικρές πόλεις εδώ γύρω, την Almolonga και το Zunil. Τα... είχα βάλει στο μάτι από την περασμένη Κυριακή, όταν πήγα στις Fuentes Georginas. Ο καιρός ήταν ά ψ ο γ ο ς, η διαδρομή με το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία) εμπειρία από μόνη της (τα συγκεκριμένα λεωφορεία έχουν ΠΟΛΥ χάζι, αλλά και μουσικούλα, με τα ηχεία να σου κάνουν παρέα με τις τελευταίες επιτυχίες της τοπικής ποπ σκηνής, κυρίως όμως με κομμάτια ρεγκετόν, που στη Γουατεμάλα κάνει θραύση, αν και μη “τοπικό προϊόν”). Και στις δύο πόλεις είδα εκατοντάδες αυτόχθονες με τις πολύχρωμες ενδυμασίες τους, χάρηκα τις βόλτες και το πάγκος-shopping (εκ του window- shopping), όμως από ένα σημείο και μετά άρχισα να αισθάνομαι κάπως άβολα... Ήμουν ο μόνος “δυτικός”, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την προσοχή που μοιραία τραβάς πάνω σου. Δεν αισθάνθηκα ότι τα βλέμματα γύρω μου ήταν... μη φιλικά, σε καμία περίπτωση, απλά... ήταν πολύ έντονα, και κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι θα ήθελα να ήμουν μέλος ενός γκρουπ ξένων, μέσα στο οποίο θα μπορούσα να “χαθώ”, ελαφρώς, να περάσω σχεδόν απαρατήρητος, άρα και να βγάλω περισσότερες και καλύτερες φωτογραφίες, πιο καλοσυγκροτημένες φωτογραφίες, κι όχι βιαστικές.

Χθες επίσης, και με αυτό κλείνω, ήταν η πρώτη φορά που πέρασα αρκετό χρόνο με τον Lonely Planet μου στα χέρια, σκεπτόμενος “what next?” Αρχίζει η τρίτη βδομάδα μου στη Xela. Και μετά; Σκέφτομαι διάφορα... Να αφήσω τον... βράχο μου (διαβάζεται και “αποσκευή”) εδώ, να βάλω στον μικρότερο σάκο ΜΟΝΟ τα ΑΠΟΛΥΤΩΣ απαραίτητα, και να το ρίξω στη γύρα, εδώ, στη Γουατεμάλα, αλλά και στις Ονδούρες και στο Ελ Σαλβαδόρ, κάνοντας κατά κάποιον τρόπο έναν κύκλο. Μετά, να επιστρέψω στη Xela, να κάνω ίσως περισσότερα μαθήματα, και μετά να τραβήξω για Μεξικό και Κούβα. Είχα καλά νέα από Θεσσαλονίκη προχθές, αντί να πληρώσω χρήματα στην εφορία έχω μία μικρή επιστροφή φόρου(!), which means έχω περισσότερα χρήματα για “φάγωμα” απ' όσα υπολόγιζα, οπότε με παίρνει να συνδυάσω λίγο Κεντρική Αμερική, λίγο Κούβα, συνδυασμό που μέχρι προχθές θεωρούσα απίθανο, λόγω... οικονομικής στενότητας. Ο χρόνος θα δείξει... Προβλήματα που έχω κι εγώ ο άνθρωπος... Τεράστιο δίλημμα... Να μείνω περισσότερο στη Γουατεμάλα κάνοντας μαθήματα, ή να το ρίξω στο traveling around; Με λυπάστε, το ξέρω, και το εκτιμώ...

Κλείνοντας, ευχαριστώ όσους μου έγραψαν αυτήν τη βδομάδα της... χειμέριας νάρκης μου. Κατά βάθος ο λόγος που δεν έγραφα ήταν ότι είχα κολλήσει στο διάβασμα, κι αισθανόμουν ότι η καθημερινότητά μου εδώ, όσο ευχάριστη κι αν ήταν για μένα, λόγω της... εμμονής μου με τα Ισπανικά, δεν μου έδινε τροφή για να γράψω κείμενα άξια να διαθέσει κανείς χρόνο να τα διαβάσει. Αυτό ήταν όλο...


Χαιρετίσματα σε όλους στην προεκλογική Ελλάδα!


(Το κείμενο γράφτηκε Κυριακή βράδυ, αργά, και το “ανέβασα” Δευτέρα πρωί, ή Δευτέρα απόγευμα για εσάς. Έχουμε εννιά -ζωή να 'χουν- ώρες διαφορά).

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• …

  Go to chapter

  Go
• 27

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 27

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[10900km]

What where the chances?... Στον ξενώνα που μένω στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε σήμερα ένας Αμερικάνος, γεννημένος στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Μαντέψτε πώς τον λένε... Dimitri(!!!). Στον ξενώνα τον έφερε ένας ταξιτζής, ο οποίος έπιασε κουβέντα στον Dimitri όση ώρα ήταν στο ταξί. Ποιο είναι το δεύτερο μικρό όνομα του ταξιτζή;... Demetrios(!!!!!!). Seriously, where were the chances?... Πρόπερσι σε ένα χόστελ στο Χόλιγουντ κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ σε ένα κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί ένας Γιάννης, από Θεσσαλονίκη. That was it... Αυτό ήταν το πιο “κουφό” που μου είχε τύχει, μιλώντας για συμπτώσεις που παρέπεμπαν σε Ελλάδα. Όχι ότι αυτή η σύμπτωση με τα ονόματά μας παραπέμπει τόσο πολύ σε Ελλάδα, αλλά... ΕΙΝΑΙ κουφό... Don't you think?
Guatemala City... I figured out (τις δύο τελευταίες ημέρες πέρασα πολύ χρόνο με τον Αμερικάνο ιδιοκτήτη του ξενώνα μου και μου βγαίνουν πάλι τα Αγγλικά...) γιατί αυτή η πόλη μού φαίνεται ΤΟΣΟ μουντή και... well... όσο και να προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, άσχημη, ΑΣΧΗΜΗ... Δεν είναι τόσο τα άθλιας αισθητικής κτίρια (με μερικές -ελάχιστες- εξαιρέσεις, φυσικά), δεν είναι τα μαύρα σύννεφα που ξεπηδούν από σχεδόν κάθε εξάτμιση κάθε αυτοκινήτου, αλλά πρώτα και κύρια είναι αυτά τα καταθλιπτικά χοντρά μαύρα καλώδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρη η πόλη έχει πιαστεί στον ιστό μίας τεράστιας αιμοβόρας αράχνης, η οποία απλά... is having fun επεκτείνοντας το δίχτυ της, taking her time before eating the whole city... Και στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλώδια της ΔΕΗ, όμως... καμίιιια σχέση.
Επιπλέον, η Πόλη της Γουατεμάλας δεν έχει ποτάμι, δεν είναι κτισμένη γύρω από κάποια λίμνη, δεν είναι παραλιακή, δε βλέπεις νερό πουθενά, κάτι που επιδεινώνει την εικόνα της, μια και... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, το νερό, είτε πρόκειται για νερό ποταμού, λίμνης, θάλασσας, “κάτι” δίνει σε κάθε πόλη, κάποια έστω μικρή γοητεία τής προσδίδει...
Έστω κι έτσι, αύριο το πρωί που θα πάρω το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται στη Γουατεμάλα για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων από ντόπιους που δεν έχουν χρήματα για ακριβότερα λεωφορεία, και τουρίστες σαν εμένα που θέλουν να συνδυάσουν εξοικονόμηση χρημάτων και first class people watching) για Αντίγουα, θα αφήσω την Πόλη της Γουατεμάλας με όμορφες αναμνήσεις, κατά 90% λόγω του κόσμου, των γ λ υ κ ή τ α τ ω ν ντόπιων που συνάντησα εδώ και είχα σύντομες συνομιλίες. Τα έγραψα προχθές, και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως... πρέπει. Χθες, ο εισπράκτορας (ο τύπος που κρέμεται από την μπροστά ανοικτή πόρτα και ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας τον προορισμό του λεωφορείου προκειμένου να τραβήξει όσους γίνεται περισσότερους πελάτες από τον δρόμο) σε ένα αστικό λεωφορείο που πήρα, με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει τα περισσότερα από το απαραίτητο χρήματα που είχα κατά λάθος δώσει στον οδηγό για το εισιτήριο. I mean... give me a break... Ο μέσος Γουατεμαλτέκος βγάζει περίπου 140 δολάρια τον μήνα (τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τις... απλούστερες των απλούστερων δουλειών βγάζουν τόσα), κι όμως, ο “εισπράκτορας” με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει χρήματα... Ναι, μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Talking about buses, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά στους μικροπωλητές που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας διάφορα μπιχλιμπίδια πάνω στα αστικά λεωφορεία της Πόλης της Γουατεμάλας... Πέφτω και παίρνω κάμψεις για χάρη τους κυρίως επειδή για να ακουστούν πάνω στα λεωφορεία χρειάζεται σχεδόν να ουρλιάζουν, λόγω του εκκωφαντικού θορύβου που κάνουν οι μηχανές των παμπάλαιων λεωφορείων, για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή ισορροπία που επιδεικνύουν, καταφέρνοντας να σταθούν όρθιοι σε λεωφορεία που τη μία τρέχουν σαν τρελά (οι οδηγοί τους, για την ακρίβεια, για να μην κατσαδιάζω άδικα τα καημένα τα σαραβαλάκια), και την άλλη, out of nowhere, φρενάρουν λες και υπάρχει “προσοχή: νάρκη” ταμπέλα μπροστά τους. Οι τύποι πουλάνε... I don't know... από μαστίχες και σοκολάτες μέχρι... βιβλιαράκια με την ιστορία της Γουατεμάλας, ή... μικρές συρραπτικές μηχανές, μπρελόκ, ξυραφάκια, you name it... Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι που κάνουν πρακτική επίδειξη πάνω στο λεωφορείο, του πόσο καλή είναι η πραμάτεια τους. Ο τύπος με τα ξυραφάκια θα μου μείνει αξέχαστος...
Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετική εντύπωση που μου έκανε ο κόσμος στην “Γουάτε”, highlight αυτών των τριών ημερών που πέρασα εδώ θεωρώ το διάστημα τρεις με πέντε το απόγευμα, χθες. Ο ουρανός άρχισε να γεμίζει κατάμαυρα σύννεφα (η περίοδος των βροχών έχει έρθει, μόλις άρχισε), όμως ο ήλιος βρήκε τρύπα και φώτισε την κεντρική πλατεία (όπου έτρωγα γεμιστές τορτίγιας με ενάμιση κετσάλ τη μία, όπου ενάμιση κετσάλ περίπου 15 λεπτά του ευρώ, και “μιλάω”για τόσο χορταστικές τορτίγιας που τη δεύτερη μόλις που την άγγιξα, και ντρέπομαι που το “λέω” αλλά μπούκωσα τόσο που την πέταξα... Ντροπή μου που πέταξα φαγητό, I know), προσδίδοντας πολύ ζεστά χρώματα στην πρόσοψη του καθεδρικού ναού της πόλης, και του “Εθνικού Παλατιού”, του πιο επιβλητικού κτιρίου της πόλης. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου (ο συνδυασμός φωτισμένων προσόψεων και κατάμαυρου ουρανού ήταν... σκέτη παραγγελιά για ωραίες φωτογραφίες), και πριν προλάβω να σηκωθώ άρχισε να βρέχει. Μέχρι να πάω στο σημείο απ' όπου ήξερα ότι μπορούσα να πάρω το λεωφορείο για το μέρος της πόλης όπου βρίσκεται ο ξενώνας μου η βροχή είχε δυναμώσει τόσο που είχα γίνει παπί, πασχίζοντας να προφυλάξω όχι τον εαυτό μου, αλλά την τσάντα που είχα μαζί μου, με τις τρεις φωτογραφικές μηχανές (σκοτίστηκα για μένα... Οι μηχανές με ενδιέφεραν, αυτές που στην Ουάσινγκτον λίγο έλειψε να με βάλουν σε τρελούς μπελάδες πριν από δύο βδομάδες, αλλά... περασμένα-ξεχασμένα). Ανέβηκα στο λεωφορείο (για την ακρίβεια πήδηξα στο εν κινήσει λεωφορείο, κάθισα, κι είπα μέσα μου, “Ok, μέχρι να φθάσουμε στον ξενώνα μου θα έχει σταματήσει”. Πέντε λεπτά αργότερα, η βροχή ήταν τόσο δυνατή και οι σταγόνες τόσο χοντρές και πυκνές που με το ζόρι έβλεπες στα δέκα μέτρα. Πέντε λεπτά αργότερα πρόσεξα ότι τα αυτοκίνητα που περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν νερό μέχρι το μισό ύψος των τροχών τους(!). Άλλα πέντε λεπτά αργότερα, (η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα), έτσι όπως καθόμουν δίπλα σε παράθυρο από την πλευρά των πορτών, πρόσεξα ότι κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε από το λεωφορείο, προσγειωνόταν σε μία λίμνη, με το νερό να καλύπτει ολόκληρο το παπούτσι, να ξεπερνάει τον αστράγαλο. Αποκορύφωση; Φθάνοντας στον ξενώνα, που βρίσκεται 500 μέτρα από το αεροδρόμιο, πολύ απλά, δεν υπήρχαν πλέον δρόμοι. Το μόνο που έβλεπες ήταν χείμαρροι, και αυτοκίνητα σταματημένα, με εξαίρεση τα λεωφορεία, που προφανώς επειδή έχουν τη μηχανή ψηλότερα, μπορούσαν ακόμη να κινούνται. Ήταν τρελό... Για να κατέβω από το λεωφορείο και να αποφύγω να κολυμπήσω σε μία λίμνη νερού το έπαιξα Τσάτουμας και... πήδηξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τρύπωσα κάτω από ένα υπόστεγο, και απλά περίμενα. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά στέκονταν κάτω από υπόστεγα, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας (τη βροχή επιτέλους να κοπάσει). Βάζοντας το χέρι στην καρδιά, “λέω” ότι τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Στα μάτια του ταξιδιώτη αυτά που βλέπει on the road τείνουν πολλές φορές να παίρνουν... μυθικές διαστάσεις, ο ταξιδιώτης καμιά φορά ξεπερνάει ακόμη και τους ναυτικούς στο να μεγαλοποιεί καταστάσεις-εμπειρίες του από ταξίδια, όμως ειλικρινά, βροχή σαν τη χθεσινή δεν, δεν, δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά που λειτουργούν τον ξενώνα, όταν με είδαν παπί, να στάζω, με μία κοιλιά τούμπανο (κάλυψα την τσάντα με το μπλουζάκι που φορούσα, και έτρεξα τα τελευταία μέτρα γερμένος μπροστά για να καλύψω με το σώμα την τσάντα), απλά μου είπαν “welcome to Guatemala's rainy season”... Oookkk...
Κατά τα άλλα, καλό το ταξίδι, καλό το sightseeing, καλοί γλυκοί και άγιοι οι Γουατεμαλτέκοι, αλλά στη μία παρά τέταρτο το μεσημέρι, σήμερα, τοπική ώρα στη Γουατεμάλα, είχα ήδη ολοκληρώσει την πρωινή βόλτα μου, και ήμουν στημένος μπροστά στην τηλεόραση του ξενώνα. Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είπαμε... Καλό το ταξίδι, αλλά... Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είμαι άρρωστος “blaugrana” εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς πανηγύρισα το γκολ μας στο 93΄... Ήταν δύο απολαυστικές ώρες, άσχετα αν από το 9΄ χάναμε, και στο 66΄ μείναμε και με παίκτη λιγότερο. Το παιχνίδι το παρακολούθησα στο ισπανόφωνο ESPN, με τη μετάδοση να γίνεται από έναν Μεξικάνο (you could tell by his accent) σπίκερ, κι έναν Αργεντινό (ΕΚΕΙΝΟΥ ήταν που η προφορά έκανε καρα-μπαμ) σχολιαστή. Επαναληπτικός ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, σε ισπανόφωνο κανάλι, αραγμένος σε αναπαυτικό καναπέ ξενώνα στη Γουατεμάλα. Η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη, τελικά... (ειδικά από τη στιγμή που τα παλικάρια μου προκρίθηκαν στον τελικό...).
Κλείνω... Το όνομα του Bed & Breakfast μου στη Γουάτε είναι Guatefriend's. Το βρήκα μέσω hostelbookers και το διάλεξα επειδή έχει το highest rating,κι επειδή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, σε ασφαλή περιοχή, με το pick-up από το αεροδρόμιο να είναι δωρεάν (σημαντικό, αν κουβαλάς, ή έστω σέρνεις -ανοήτως- πολύ βαριά αποσκευή). Η κάθε βραδιά σε κοιτώνα με τέσσερα κρεβάτια (τον οποίο όμως τον είχα για πάρτη μου μόνο, μια και αυτό το διάστημα δεν έχουν πολύ κόσμο εδώ) μου βγήκε 12,50 ευρώ, όχι και λίγα για τα δεδομένα της Γουατεμάλας, σχεδόν 50% περισσότερο απ' όσο μπορούσα να είχα δώσει για δωμάτιο σε Bed & Breakfast στο κέντρο της πόλης, όμως το Guatefriend's το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς του. Μοιράζεσαι τον χώρο με την οικογένεια που λειτουργεί τον ξενώνα, το νεαρό ζευγάρι και το μωράκι τους, και από την πρώτη κιόλας ημέρα αισθάνεσαι ότι είσαι μέλος της οικογένειας, αφού τους έχεις δει σε... όλες τις φάσεις, από το να ταΐζουν το μωρό το πρωί, μέχρι να... κουβεντιάζουν για τα οικογενειακά τους. Τη δε κυρία που καθαρίζει το σπίτι, μέχρι και να βυζαίνει το δικό της μωρό είδα (σκηνή που είδα και στο κέντρο, σε έναν πάγκο μικροπωλητή, δίπλα στον οποία μία κοπέλα βύζαινε το μωρό της, έτσι, στον δρόμο, δίπλα στον πάγκο του άντρα της -υποθέτω).
Proxima estacion (ακόμη να μάθω πώς μπαίνουν οι τόνοι στο netbook μου), Antigua...

 

[mary_a]

να το και το σημερινό κομμάτι! είσαι κάθε πρωί η "εφημερίδα" που διαβάζω με τον καφέ μου στη δούλεια!! Περιμένουμε νέα από Antigua..

 

[marydim]

Μάλλον, έχω χάσει ένα επεισόδιο από Γουατεμάλα αλλά θα το διορθώσω αυτό το λάθος!
Πραγματικά, είναι σαν να παρακολουθώ ταινία οι αφηγήσεις σου.

 

[Rosa]

Μπράβο, Δημήτρη, σ' ευχαριστώ, το καταφχαριστήθηκα το σημερινό!!! Μου θύμησες και πράγματα που έχω ζήσει κι εγώ, όπως τα δημόσια λεωφορεία με τους αυτόχειρες εισπράκτορες!!! Γουατεμάλα, Εκουαδόρ, παγκόσμια η πατέντα, βλέπω!

 

[chrikky]

με γεια το νεο thread! γεια σου ρε δημήτρη barcelonista !!!

2 μήνες ε??? άψογα!!! βλέπω να μας φτιάχνεις τη μέρα κάθε πρωί με τα κείμενά σου!

 

[LULLU]

..περιμενω τις εντυπωσεις σου απο Αντιγκουα τη πολη που με δυσκολια εγκατελειψα και εγω προπερσυ..............

 

[go2dbeach]

Να'σαι καλα Δημητρη για τις ανταποκρισεις σου. Περιμενω κι εγω την Αντιγουα που πιστευω θα σε αποζημιωσει οντας μια ευχαριστη αλλαγη μετα τη μουντη Γουατεμαλα.
Hasta mañana

 

[getxowoman]

Buenos dias!

Καλα οι σημερινες εικονες,ειδικα της βροχης παει γαντι με τη μουντιλα που εχουμε εδω!
Καλη συνεχεια στο ταξιδι!

Cuidate!

 

[10900km]

Δηλώνω “τσιμπημένος” με την Antigua... Για να το θέσω διαφορετικά, ήδη σήμερα πέρασα αρκετή ώρα πηγαίνοντας από σχολή Ισπανικών σε σχολή Ισπανικών, βλέποντας πώς ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις κάθε σχολής, με την ιδέα να περάσω το δεύτερο “σετ” τριών εβδομάδων μαθημάτων (μετά το πρώτο που σίγουρα θα το περάσω στο Quetzaltenango) εδώ, στην Antigua. Ο παραλληλισμός “μπάζει” από αρκετές πλευρές, όμως έστω κι έτσι, θα “πω” ότι στα μάτια μου η Antigua είναι η Μονεμβασιά της Γουατεμάλας. Από πλευράς μορφολογίας, καμία σχέση. Επίσης, εδώ κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ακόμη και γύρω από την κεντρική πλατεία. Όσο για την αρχιτεκτονική, φυσικά και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αλλά επιμένω... Δε βλέπεις “παραφωνίες” στην Antigua, δεν βλέπεις ξέμπαρκα κτίρια που δεν έχουν καμία σχέση με την όλη... αρχιτεκτονική φιλοσοφία της πόλης. Η Κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, και κάθε νέο κτίριο ακολουθεί αναγκαστικά το ήδη υπάρχον αρχιτεκτονικό -ισπανοαποικιακό- στιλ. Επιπλέον, σε σημαντικό κομμάτι της πόλης οι τοπικές αρχές έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα καλώδια, κάτι (την έλλειψη καλωδίων) που ΛΑΤΡΕΨΑ στη Μονεμβασιά.
Έχει ΤΟΣΟΥΣ τουρίστες κι έχει “τουριστικοποιηθεί” ΤΟΣΟ που να καταντάει... ενοχλητικό; Ταπεινή μου άποψη, όχι. Then again, το τελευταίο δίμηνο ο τουρισμός στη Γουατεμάλα έχει κάνει... βουτιά, οπότε αυτήν τη στιγμή στην Antigua δεν έχει τις ορδές τουριστών που περίμενα να δω. Αυτό που είδα ήταν ντουζίνες, ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ παιδιά με τις χαριτωμένες στολές των σχολείων τους να έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους (έφθασα την ώρα που προφανώς σχολούσαν), εικόνα που από μόνη της είναι αρκετή για να σου δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα πολύ ζωντανό και κάθε άλλο παρά -τουριστογκετοποιημένο- μέρος.
Επιπλέον, σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις είναι βουνά, κορυφές, μέσα στο πράσινο, παντού τριγύρω, κι εσύ στη μέση, σε μία επίπεδη πόλη, με όλα τα κτίρια να έχουν ομοιόμορφο ύψος, επιτρέποντάς σου συνέχεια να χαζεύεις τις τριγύρω κορυφές. Ειδικά σήμερα που οι κορυφές ήταν καλυμμένες από σύννεφα, είχα την εντύπωση ότι ήμουν σε ένα... κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μέρος, κάπου ψηλά, μοιραζόμενος ένα μυστικό (το πόσο ελκυστική είναι αυτή η πόλη) με τους υπόλοιπους τυχερούς κατοίκους και επισκέπτες της Antigua.
Κάτι άλλο που συνέβαλε στο να... “τσιμπηθώ”με την Antigua σήμερα, είναι το ότι αυτή η πόλη είναι γεμάτη... εκπλήξεις. Οι κεντρικές πύλες πολλών κτιρίων οδηγούν σε “κρυφές” αυλές, αρκετές από τις οποίες έχουν μικρά σιντριβάνια, και τριγύρω είτε καταστήματα, είτε καθίσματα και καρέκλες, όλες μέσα στο πράσινο, μέσα στα λουλούδια, μέσα στα καλαίσθητα έπιπλα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις την εντυπωσιακή -κατ' εμέ- αντιμετώπιση των ντόπιων. Τα πιτσιρίκια που έρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο παγκάκι μου στην κεντρική πλατεία και με ρωτούσαν πώς με λένε και από πού είμαι, με τα τόοοοοσο χαριτωμένα μουτράκια τους, τα περνάω σε δεύτερη μοίρα. Αναφέρομαι κυρίως στον κόσμο που ζει από τον τουρισμό, κόσμος που στην Antigua το ποσοστό του είναι συντριπτικό, αν προσθέσει κανείς στους άμεσα απασχολούμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις, εκείνους που έμμεσα επωφελούνται από το πολύ καλά δομημένο τουριστικό προφίλ της πόλης. Για να το θέσω απλά, σήμερα έμεινα με την εντύπωση ότι ο κόσμος εδώ εκτιμά τον πελάτη που αγοράζει ένα αναμνηστικό, που παίρνει ένα γεύμα, που “τσιμπάει” ένα γλυκό, που αφήνει τα ρούχα του για πλύσιμο, που, που, που... Δεν έμεινα ούτε μία στιγμή με την εντύπωση ότι με κοιτούσαν σαν κινούμενη τσέπη. Ήθελα να καθίσω κάπου; Φρόντιζαν να κάνουν τον χρόνο μου στο μαγαζί τους όσο πιο ευχάριστο γινόταν. Επέλεγα να συνεχίσω τη βόλτα μου και να μην καθίσω, ή να μην αγοράσω κάτι; Ni problema... Δεν είναι “pushy”, δεν σε πιέζουν, δεν σου κολλάνε, δεν σε κυνηγάνε, και φυσικά βγαίνουν κερδισμένοι, αφού κανείς δεν έρχεται στην Antigua για μία μόνο μέρα (κάτι που κατά κανόνα συμβαίνει με τους επισκέπτες της Πόλης της Γουατεμάλας). Είναι αδύνατο να γευματίσεις πέντε φορές την ίδια μέρα, όμως κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ένα ρεστοράν στο οποίο μπήκες, τσέκαρες ατμόσφαιρα, κι έφυγες χωρίς να καθίσεις, και την επομένη θα πας εκεί, και θα ακουμπήσεις τα χρήματά σου.
Καταλήγοντας εκεί απ' όπου άρχισα, ναι, “τσιμπήθηκα” με την Antigua...
Περιττό να “πω” ότι τη στιγμή που μπαίνεις στην πόλη προερχόμενος από την “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα, αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια χώρα. Η έκπληξή μου μάλιστα θα ήταν πολλάκις μεγαλύτερη αν δεν είχα κάνει το... homework μου, αν δεν είχα διαβάσει για το τι εστί Antigua, και για το πόσο διαφορετική είναι από την Πρωτεύουσα, άσχετα αν τις δύο πόλεις χωρίζουν μόλις 45 χιλιόμετρα.
Όσο για το πώς ήρθα στην Antigua, επέτρεψα στον καλομαθημένο πισινό μου μία μικρή πολυτέλεια, κι αντί να πάρω το “chicken bus” πήρα “servicio coletivo”, μίνιβαν, το οποίο ήρθε στον ξενώνα μου στην Γουάτε, με... φόρτωσε μαζί με τα 30 κιλά των αποσκευών μου, και με έφερε μέχρι την πόρτα του ξενώνα μου στην Antigua για δώδεκα δολάρια (λιγότερα από δέκα ευρώ). Συνήθως αυτά τα μίνιβαν έχουν κόσμο, κι είσαι απλά ένας από τους επιβάτες. Ο οδηγός του ήταν... απαρηγόρητος σήμερα. Ευγενέστατος, μιλούσε αργά για να τον καταλαβαίνω και δεν γέλασε με κανένα από τα τρία δις λάθη που έκανα στα Ισπανικά μου όση ώρα του μιλούσα, μου είπε, εμένα, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πελάτη του, ότι ο τουρισμός στη χώρα το τελευταίο δίμηνο έχει... τραβήξει χειρόφρενο, κάτι που κατάλαβα και τις προηγούμενες ημέρες. Στον ξενώνα μου στην Γουάτε συνήθως φιλοξενούνται 15-18 άτομα τη βραδιά, ειδικά τον Μάιο, που θεωρείται ένας από τους μήνες της high season. Το πρώτο βράδυ στον ξενώνα ήμασταν τρία άτομα, το δεύτερο βράδυ ήμουν ΜΟΝΟΣ, και χθες ήμασταν δύο, εγώ και ο... Dimitri (ακόμη να το χωνέψω...). Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Υόρκη συνάντησα μία Γιαπωνεζούλα που είχε κλείσει κι εκείνη μαθήματα Ισπανικών στη Γουατεμάλα, όμως άλλαξε την ημερομηνία στο εισιτήριό της λόγω του ιού. Υποθέτω ότι δεν είναι η μόνη... Εύχομαι ο κόσμος σύντομα να αρχίσει να έρχεται ξανά στη Γουατεμάλα... Είμαι μόνο τέσσερις ημέρες εδώ, όμως... δεν ξέρω... τον κόσμο τον έχω κατασυμπαθήσει, και με πιάνω ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ αξίζουν κάθε βοήθεια...
Είναι εφτά και κάτι, έχει πέσει σκοτάδι, ψιλοβρέχει, όμως... κανένα πρόβλημα. Οι δρόμοι είναι λιφόστρωτοι, τα πεζοδρόμια είναι σε πολύ καλή κατάσταση, επομένως ακόμη και να βρέχει δεν έχεις κίνδυνο να... χαθείς σε κάποια λίμνη νερού, όπως στη Γουάτε, ή να κολλήσεις σε λάσπες. Αυτή η πόλη υπάρχει για να την επισκέπτεσαι και να χαίρεσαι τον χρόνο σου εδώ, με μηδαμινές σκοτούρες. Μέχρι και ασφαλής είναι(!), κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας. Όχι ότι δεν... συμβαίνουν κι εδώ “διάφορα”, όμως ο αριθμός των συμβάντων είναι τόσο μικρός, πλέον, τώρα, μετά τη λήψη έξτρα μέτρων από τις τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες, που είναι σχεδόν αμελητέο. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φθηνές Gallo (η νούμερο ένα μπίρα στη Γουατεμάλα), μαζί με τη βραζιλιάνικη Brahma, παραδόξως, και θα τιμήσω ένα από αυτά, πριν επιστρέψω οριστικά για... νανάκια στον συμπαθητικό ξενώνα μου. Ω ναι, σκυλίσια ζωή δεν θα πείτε τίποτα...


Χαιρετίσματα σε όλους, και για χιλιοστή φορά ευχαριστώ ειδικά εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να μου γράψουν δυο γραμμές... Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να ανεβάσω τη νέα ιστορία μου!

 

[StellAnna]

Δημήτρη, έχεις τόσο δίκιο!!!
Η Αντίγουα είναι κάτι σαν ... από αλλού.
Υπέροχη, νοσταλγική, πανέμορφη, με κατοίκους που πάντα χαμογελούν.
Μέσα από τα υπέροχα κείμενά σου, ξαναζώ τις στιγμές στην πόλη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ

 

[mary_a]

Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση

όσα γράφεις να δεις πως φτιάχνουν τη δική μας διάθεση!