Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[10900km]

090706 Δευτέρα (TS)


Λούφαρα, είναι αλήθεια, que' quieren que les diga?, τι να πω για να απολογηθώ;... Η αλήθεια πάντως είναι ότι όλο αυτό το διάστημα, δύο φορές έστρωσα τον πισινό μου στο γράψιμο, και κατέληξα να γράψω από ένα... μυθιστόρημα (από πλευράς μάκρους κειμένων), όμως και τις δύο φορές επέλεξα να κρατήσω τα... μυθιστορήματά μου για μένα, κρίνοντας ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους αυτά που έγραψα ήταν μάλλον προσωπικές εξομολογήσεις, αδιάφορες είμαι βέβαιος για όλους σας, και πολύυυυ λιγότερο εντυπώσεις από τα μέρη στα οποία πήγα. Χωρίς μεγαλύτερη εισαγωγή λοιπόν, περνάω απευθείας σε εντυπώσεις από Γουατεμάλα και Μεξικό (ναι, εδώ και εννιά μέρες είμαι στο Μεξικό, και το χαίρομαι. Πόσο; Un chingo, που λένε οι Μεξικάνοι, όχι όμως μπροστά στη μαμά τους, μια και η έκφραση είναι στα όρια του “βρόμικου”).


Παναχατσέλ...


Στη βόρεια πλευρά της λίμνης Ατιτλάν. Σούπερ μέρος αν έχεις περάσει αρκετές ημέρες στο “ήσυχο” Σαν Πέδρο, και θέλεις να δεις κόσμο, τουρίστες, δεκάδες μαγαζιά με αναμνηστικά, να “χαθείς” λίγο μεταξύ των ορδών των τουριστών που βρίσκεις στο “Πάνα”. Για όλους αυτούς τους λόγους, τις δύο πρώτες ημέρες μού άρεσε πολύ. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, με κούρασε τις υπόλοιπες, και φρόντισα κάθε μέρα κάπου να πηγαίνω “μονοήμερη”, και να επιστρέφω όσο γίνεται αργότερα. Στα σούπερ θετικά τού “Πάνα”, το σημείο στο οποίο βρίσκεται, σημείο ιδανικό για να κάνεις πολλές εξορμήσεις. Στα σούπερ αρνητικά του η κακή νοοτροπία του κόσμου, τουλάχιστον ενός μεγάλου μέρους του. Για πρώτη φορά μετά από ενάμιση μήνα στη Γουατεμάλα, “τα πήρα” με ντόπιους. Πήγαινα σε μίνι μάρκετ για να αγοράσω ένα κουτάκι Super Cola, που κανονικά κοστίζει 2,50 κετσάλες (λιγότερο από 25 λεπτά του ευρώ), και μου ζητούσαν 10 κετσάλες, απλά και μόνο επειδή ήμουν ξένος. Η πλάκα είναι ότι ειδικά στα κουτάκια της Super Cola, η τιμή είναι γραμμένη με μεγάλα νούμερα πάνω, ψηλά.

Παρ' όλα αυτά, οι “Παναχατσελιανοί” είχαν το θράσος να μου ζητούν τον ουρανό με τ' άστρα, κι όταν τους έλεγα ότι δεν ήμουν πρωτάρης στη Γουατεμάλα, ότι ήδη είχα περάσει βδομάδες, κι ότι ήξερα πάνω-κάτω πόσο κόστιζε το κάθε τι, η ωμή απάντησή τους ήταν “εσείς οι ξένοι έχετε λεφτά”(!). Εκεί που έφθασα στο αμήν ήταν με έναν οδηγό “αγροτικού” που έκανε κούρσες μεταξύ “Πάνα” και ενός χωριού στα ανατολικά. Τον ρώτησα πόσο κόστιζε η κούρσα, ξέροντας εκ των προτέρων ότι έκανε 1,20 κετσάλες. Το σκέφτηκε μερικά δευτερόλεπτα (προφανώς σκεφτόταν πόσο τον έπαιρνε να με “δαγκώσει”), και μου πέταξε ένα “δέκα κετσάλες”. Του πέταξα κι εγώ ένα “tengo 'cabron' escrito en mi frente?”, “γράφει 'μαλάκας' στο μέτωπό μου;”, κι αυτό ήταν... Από εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισα να παίρνω την κατάσταση στο χαβαλέ, γιατί αν την έπαιρνα στα σοβαρά, με τον οξύθυμο χαρακτήρα μου, θα κατέληγα να κουτουλήσω κανέναν (οι πρώην συνάδελφοί μου που ρίχνουν αραιά και πού μια ματιά εδώ, ξέρουν τι λέω...). ΤΟ χάιλαϊτ των εφτά ημερών που πέρασα στο “Πάνα”, ήταν η τρίωρη συνάντηση με την Έλσα, μία Ελληνίδα. Τη βρήκα μέσω ενός σάιτ, έτυχε να είναι στην πόλη μία από τις ημέρες που ήμουν κι εγώ εκεί, βρεθήκαμε, τα είπαμε περί ταξιδιών, και πολύ το χάρηκα, μου είχε λείψει πολύ μία ΚΑΛΗ κουβέντα στα Ελληνικά...


Σολολά


Πόλη κτισμένη ψηλά, σε μικρή απόσταση από τη λίμνη, στα 8-9 χιλιόμετρα από το Παναχατσέλ. Συμπαθητική κεντρική πλατεία, καλή θέα προς τη λίμνη από μερικά σημεία (παραδόξως ΤΟ σημείο για να χαζέψει κανείς από ψηλά τη λίμνη, είναι το νεκροταφείο, που καταλαμβάνει τον χώρο με την καλύτερη θέα...), όμως το καλύτερο γύρω από το Σολολά είναι... η επιστροφή με τα πόδια στο Παναχατσέλ. Τα 8-9 χιλιόμετρα τα κατεβαίνεις εύκολα, έχοντας μονίμως δεξιά σου τη λίμνη, πρώτα από πολύ ψηλά και μετά από όλο και χαμηλότερα, και αριστερά σου το βουνό, με καταπράσινες πλαγιές, και με δύο καταρράκτες, εκ των οποίων ο ένας είναι μεγάλος, και σχεδόν... λούζει τα αυτοκίνητα που περνούν από δίπλα. Είχα διαβάσει ότι είναι λίγο επίφοβο να περπατήσει κανείς μεταξύ των δύο πόλεων. Σχόλιό μου: τρίχες. Το μόνο που συνάντησα ήταν ντόπιοι με τσάπες στον ώμο να πηγαίνουν/επιστρέφουν στη/από την δουλειά τους, να με χαιρετούν χαμογελαστοί. Μόνο όταν είδα καμιά δεκαριά αδέσποτα σκυλιά ανησύχησα κάπως, όμως... τα εννιά αρσενικά ήταν... απασχολημένα ακολουθώντας τη μία θηλυκή, οπότε δεν ασχολήθηκαν μαζί μου...


Σαν Χόρχε Λα Λαγκούνα


Στα δεξιά όπως κατεβαίνεις από το Σολολά στο Παναχατσέλ, κάπου στα μισά. Από ψηλά, από τον δρόμο, είδα “κίνηση” στην κεντρική πλατεία, δηλαδή στην... αλάνα μπροστά από την εκκλησία. Έπαιζαν μπάλα. Πήγα να ρίξω μια ματιά από κοντά. Από τα χάιλαϊτ του ταξιδιού. Πέντε chavos ντυμένοι στα λευκά και κόκκινα, οι “bomberos”, οι “πυροσβέστες” (κυριολεκτικά, είναι η ομάδα του πυροσβεστικού σταθμού του χωριού, όπως ρώτησα και έμαθα), έπαιζαν κόντρα σε άλλους πέντε ντυμένους στα μπλε. Υπό βροχή. Στην αλάνα, μέσα στη λάσπη, με κόσμο τριγύρω στα μπαλκόνια, με κότες να σουλατσάρουν στον “αγωνιστικό χώρο”, με ιντίχενας κοπελίτσες και κυρίες να πηγαίνουν δεξιά-αριστερά με καφάσια στο κεφάλι, κουβαλώντας κι εγώ δεν ξέρω τι, φορώντας όμως πάντα ημίψηλα τακούνια, κι όλα αυτά με τη λίμνη... φόντο, και με μουσική μαρίμπα να έρχεται από τα ηχεία, στον διπλανό σταθμό της πυροσβεστικής. Απερίγραπτες εικόνες... Α! Και με έναν τύπο να το παίζει προπονητής των “bomberos”, και να φωνάζει περισσότερο από τον παλιό καλό Γιάννη Ιωαννίδη...


Τσιτσικαστενάνγκο


Ίσως η πιο γνωστή αγορά της Γουατεμάλας. Μεγάλη. Πολύχρωμη. ΜΕΓΑΛΗ λέμε... Με σούπερ ευκαιρίες, αν το έχεις μέσα σου να παζαρεύεις. Νόμιζα ότι δεν το είχα, όμως ήταν η τελευταία μέρα μου στο Παναχατσέλ (είναι γύρω στη μιάμιση ώρα από το “Πάνα”), και μετά από μία βδομάδα “τσαμπουκάδων” με κλέφτες (χωρίς εισαγωγικά) πωλητές εκεί, ήξερα πάνω-κάτω πόσο κόστιζε κάθε τι, από αυτά που αγοράζει κανείς σαν αναμνηστικά από τη Γουατεμάλα. Γέμισα έναν σάκο με ψιλολόγια και με manteles, καλύμματα για τραπέζια τα οποία όμως μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς ακόμη και για να στολίσει τοίχους, ακόμη και σαν “σακίδιο πλάτης”, δένοντας τις τέσσερις άκρες σε δύο κόμπους. Οι ιντίχενας στη Γουατεμάλα κουβαλούν τα μωρά τους στην πλάτη με τέτοια manteles... Μέρος της... ανταμοιβής για τον κόπο στον οποίο μπαίνεις για να πας στο “Τσίτσι” από το “Πάνα” (αν χάσεις το απευθείας λεωφορείο, μετά πρέπει να πάρεις τρία για να καλύψεις την ίδια απόσταση), το χάζι στα ίδια τα λεωφορεία που παίρνεις, λεωφορεία που μοιράζεσαι με ντόπιους (εκτός κι αν τα έχεις ακουμπήσει σε κάποιο πρακτορείο, και πηγαίνεις με βανάκι, στοιβαγμένος και στριμωγμένος μαζί με δέκα ακόμη τουρίστες). ΤΟ χάζι... Πάντα με μουσικούλα από τα ηχεία, και με πωλητές να ορμάνε στο λεωφορείο κάθε φορά που φθάνει σε μία διασταύρωση, για να πουλήσουν από τοπικές λιχουδιές μέχρι... χάπια που θεραπεύουν τα πάντα, από πονόκοιλο μέχρι καρκίνο (λέμε τώρα...).


Ταπατσούλα, Μεξικό


Προσπερνάω τα υπόλοιπα μέρη στα οποία πήγα από το Παναχατσέλ, “πηδάω” τις 48 πολύ φορτισμένες συναισθηματικά ώρες που πέρασα στη Xela στο τέλος του διμήνου μου στη Γουατεμάλα, και πηγαίνω απευθείας στον πρώτο σταθμό μου στο Μεξικό. Τη διαφορά μεταξύ Γουατεμάλας και Μεξικού την καταλαβαίνεις από τα σύνορα κιόλας. Στην πλευρά της Γουατεμάλας, σε ένα... τσαρδί που από έξω έγραφε “συνοριακός σταθμός”, κάτι τύποι με τα πουκάμισα ξεκούμπωτα, με γυαλιά ηλίου στο μέτωπο, με τσιγάρο στο χέρι, αξύριστοι, σκέτοι νταβάδες, μιλάνε μεταξύ τους και κάποια στιγμή ασχολούνται και με σένα που περιμένεις να περάσεις τα σύνορα. Στο τέλος σού ζητούν και δέκα κετσάλες, “για την έξοδο από τη χώρα”. Δέκα κετσάλες είναι λιγότερο από ένα ευρώ, όμως είχα διαβάσει για αυτό στον Lonely Planet μου, ήξερα ότι είναι νταβατζιλίκι, και τα νταβατζιλίκια δεν τα σηκώνω. “Είναι γραμμένο στην πινακίδα”, μου είπαν όταν τους ρώτησα πού το γράφει ότι είμαι υποχρεωμένος να πληρώσω για να βγω από τη χώρα. “Πού;”, ξαναρώτησα. Είχε μία ταμπέλα με διάφορες ανακοινώσεις πάνω από την πόρτα. “Εκεί”, μου είπε ένας από τους νταβατζίκους, και βγήκε για να μου το δείξει. Φυσικά δεν υπήρχε πουθενά. Εκείνη τη στιγμή έσκασε μύτη ο... αρχηγός της συμμορίας, κι όταν του εξήγησαν ότι δεν τους έδινα τα δέκα κετσάλες που μου είχαν ζητήσει, με κοίταξε, και μου είπε ένα ξερό, “καλά, πέρνα”. Όπως φόρτωνα τα πράγματα στον ώμο, τους άκουσα να μιλάνε και να ρωτάνε ο ένας τον άλλο από πού είμαι...

Α! Κι όλα αυτά σε ένα δωμάτιο χωρίς κλιματιστικό, σε μία πόλη (Τεκούν Ουμάν) στην οποία year-round η θερμοκρασία και η υγρασία χτυπούν κόκκινο... Περνάς λοιπόν τα σύνορα, και ξαφνικά βρίσκεσαι... στον πολιτισμό. Άψογη σήμανση, άψογες εγκαταστάσεις, ελεγκτές ντυμένοι στην τρίχα, ευγενικότατοι, εξυπηρετικότατοι, με τον δικό μου να με ρωτάει μέχρι και πώς γράφεται το όνομά του με ελληνικούς χαρακτήρες. Μέχρι και για το μετρό της Θεσσαλονίκης φθάσαμε να μιλήσουμε, αλλά η καλύτερή μου ήταν όταν με ρώτησε για τη “Μακεδονία”(!!). Πολύ ενημερωμένος ο κύριος... Του είπα ότι οι “Μακεδόνες” υποστηρίζουν ότι η Θεσσαλονίκη είναι υπό ελληνική κατοχή, κι ότι το να λέει κανείς κάτι τέτοιο είναι τόσο τρελό όπως το να λέει ένας Αμερικάνος ότι η Μπάχα Καλιφόρνια, το κομμάτι του Μεξικού στα βορειοδυτικά, είναι υπό μεξικανική κατοχή... Οι Αμερικάνοι ΧΡΩΣΤΑΝΕ στο Μεξικό (γη), και όχι το αντίθετο...

Όσο για την Ταπατσούλα (μισή ώρα από τα σύνορα), έχει κακή φήμη, κάτι σαν την... Τιχουάνα του νότου, όμως εμένα μου φάνηκε... εξωτική. Έκανε τρελή ζέστη, είχε εξίσου τρελή υγρασία, όμως αν έχεις περάσει δύο μήνες σε μία χώρα με θερμοκρασίες στην καλύτερη περίπου “καλούτσικες”, με τον κόσμο να φοράει “πολλά”, και ξαφνικά βρίσκεσαι στην Ταπατσούλα, με τη θερμοκρασία και την υγρασία στο κόκκινο, και με τον κόσμο να σουλατσάρει, Κυριακή απόγευμα, στην κεντρική πλατεία, φορώντας μόνο τα... απολύτως απαραίτητα, η αλλαγή σού “κάθεται” πολύ ευχάριστα... Είχα δωμάτιο πληρωμένο (με φιλοξένησε μία φίλη που γνώρισα στη Xela, που δουλεύει αυτό το διάστημα στην Ταπατσούλα), καλή παρέα, μεγάλη πόλη για να κάνω βόλτες, πολλά σημεία με γιαααααμμμμμ “tortas”, (σάντουιτς-σήμα κατατεθέν του Μεξικού), και μία μεγάλη πόλη για να κάνω βόλτες τα πρωινά, την ώρα που η φίλη μου ήταν στο εργαστήριό της, κάνοντας πειράματα με... DNA που είχε συλλέξει από χώμα. Μιααα χαρά η Ταπατσούλα. Αντίθετα, απογοήτευση σκέτη ήταν το Πουέρτο Μαδέρο, η κοντινότερη παραλιακή πόλη. Είπα να δω πώς είναι η ακτή του Ειρηνικού. Άουτς... Έχασα τον λογαριασμό από μεθυσμένους που ήταν αραγμένοι σε γωνιές, ή ακόμη και στη μέση του δρόμου. Με κοιτούσαν λες και ήμουν... εξωγήινος. Σκέφτηκα ότι στο Πουέρτο Μαδέρο πηγαίνουν πολύ λίγοι τουρίστες. Ας το θέσω έτσι... Αν είσαι άνδρας και βρεθείς ποτέ στην Ταπατσούλα, πάνε στο Πουέρτο Μαδέρο μόνο αν θέλεις να βγάλεις φωτογραφίες με κύματα να σκάνε στα βράχια που έχουν χρησιμοποιήσει οι τοπικές αρχές για να αποκόψουν το χωριό από τη θάλασσα. Αν είσαι άνδρας κι έχεις αδερφή που ταξιδεύει μόνη της ή με φίλες στην περιοχή, πέσ' της να ΜΗΝ πάει στο Πουέρτο Μαδέρο...


Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας


Εκεί που είμαι εδώ και πέντε μέρες. Η “πατρίδα” των Ζαπατίστας. Όχι ακριβώς... Κάποιοι ίσως ξέρετε τη Ριγκομπέρτα Μεντσού. Γουατεμαλτέκα, έχει τιμηθεί με Νόμπελ Ειρήνης. Ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι στην περιοχή από την οποία κατάγεται, δεν είναι ιδιαίτερα αγαπητή μεταξύ των Μάγια, των δικών της ανθρώπων, επειδή πιστεύουν ότι η δραστηριότητά της είχε σαν αποτέλεσμα να... ξεσπούν συχνά-πυκνά οι αρχές, στρατός και αστυνομία, στην τοπική κοινότητα των Μάγια. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει αυτό το διάστημα και στο Σαν Κριστόμπαλ. Τριγύρω, σε χωριά, οι Ζαπατίστας έχουν ακόμη υποστηρικτές, όμως στην ίδια την πόλη, την οποία την 1η Ιανουαρίου του '94 κατέλαβαν για μία μέρα, το κίνημα έχει λίγους υποστηρικτές, και οι περισσότεροι είναι ξένοι, κυρίως Ευρωπαίοι, ελαφρώς ρομαντικοί, που έχουν έρθει για να υποστηρίξουν τους Ζαπατίστας. Όπως και να έχει, η πόλη είναι κ ο υ κ λ ί σ τ ι κ η, είναι πιο όμορφη από την Αντίγουα Γουατεμάλα, χαίρεσαι βόλτα, όλα τα κτίρια είναι χαμηλά με κεραμίδια στις σκεπές, πολλά έχουν “κρυμμένες” αυλές, πάμπολα έχουν μετατραπεί σε στιλάτα ρεστοράν/καφέ, και γενικά μπορεί μεν να έχει πολλούς ξένους, όμως στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι ισπανόφωνοι, κυρίως Αργεντίνοι. Μετά από μία-δύο μέρες έχεις την αίσθηση ότι η πόλη, στο κέντρο της, είναι μία μικρή αργεντίνικη αποικία. Η προφορά των Αργεντινών είναι ΠΟΛΥ χαρακτηριστική, κάνει μπαμ, και δεν χρειάζεται να είσαι ειδήμων στα Ισπανικά για να καταλάβεις ότι κάποιος είναι Αργεντίνος. Παρατήρηση: σε κάθε μεξικάνικη πόλη, υπάρχει ένα σημείο στο οποίο κυματίζει μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημαία της χώρας. Στο Σαν Κριστόμπαλ η σημαία στην κορυφή του ψηλότερου λόφου είναι μικρή(...).


Φαράγγι Σουμιδέρο


Once again, προσπερνάω άλλα μέρη στα οποία πήγα με βάση το Σαν Κριστόμπαλ, και αναφέρομαι μόνο στη σημερινή εκδρομή. Το φαράγγι του Σουμιδέρο είναι υποψήφιο για τα εφτά φυσικά θαύματα (μαζί με τη Λίμνη Ατιτλάν, μεταξύ πολλών άλλων). Δεν είχα σκοπό να πάω, δεν είμαι πολύ της... φύσης, όμως είδα φωτογραφίες και... ψήθηκα. Είχα τύχη ΝΑ, με το συμπάθιο. Στο πλοιάριο που πήραμε 30 τουρίστες, υπήρχε μία θέση πίσω, ψηλά, δίπλα στον “οδηγό”. Όταν είπε “υπάρχει μία θέση εδώ”, όρμηξα. Ένα μόνο θα “πω”... Μέσα στη μιάμιση ώρα που κράτησε η “βόλτα” πάνω-κάτω στο φαράγγι, γέμισα μία xd κάρτα του ενός GB, με φωτογραφίες και κλιπάκια... Τι άλλο να “πω”;... Χάιλαιτ μία εξάδα κροκοδείλων που είδαμε. Υπάρχουν πολλοί στο φαράγγι, και τα πλοιάρια πηγαίνουν σε απόσταση αναπνοής. Αρνητικό χάιλαϊτ η... θάλασσα σκουπιδιών σε συγκεκριμένα σημεία, ειδικά στη βάση του βράχου όπου ο γκρεμός έχει το μεγαλύτερο ύψος, ένα ολόκληρο χιλιόμετρο παρακαλώ!... Είναι σαν να έχεις αγοράσει μία ολοκαίνουργια Φεράρι, τσίλικη, να σου την... αφοδεύουν ένα μάτσο περιστέρια την πρώτη μέρα, κι εσύ να αφήνεις τις κουτσουλιές εκεί, να μαγαρίζουν την εικόνα της πανάκριβης Φεράρι σου... Αδιανόητο... Φαντάζεται κανείς τους στύλους του Παρθενώνα με γκραφίτι; Όχι ότι έχω κάτι εναντίον του γκραφίτι (το αντίθετο), αλλά... το κάθε τι έχει τον χώρο του...


Αυτά, τα κάθε άλλο παρά ολίγα... Αύριο το μεσημέρι παίρνω λεωφορείο για Παλένκε, 50% επειδή δύο μήνες στη Γουατεμάλα δεν αξιώθηκα να πάω στο Τικάλ, στο νούμερο ένα Μάγια σημείο, οπότε θέλω να πάω στο νούμερο δύο, και 50% επειδή δεν αντέχω τα λεωφορεία για πολλές ώρες, και θέλω να σπάσω το ταξίδι μέχρι το Κανκούν σε 5-6 κομμάτια.


Τελευταίο σχόλιο... Πέρσι τον Απρίλιο και τον Μάιο πέρασα αρκετές ημέρες στο Μεξικό. Τότε, συγκρίνοντας τους Μεξικάνους με τους Βραζιλιάνους, που ήταν η αμέσως προηγούμενη εμπειρία μου από Λατινική Αμερική, οι Μεξικάνοι μού φάνηκαν “μαγκωμένοι”, “συντηρητικοί”, “κλειστοί”, σχετικά απόμακροι. Αυτήν τη φορά, συγκρίνοντας άθελά μου τους Μεξικάνους με τους Γουατεμαλτέκους, οι Μεχικάνος μού φαίνονται πολύ “ανοικτοί”, γεμάτοι αυτοπεποίθηση, “άνετοι”, προσιτοί, κεφάτοι, γεμάτοι χιούμορ και καλή διάθεση. Μέχρι και σέξι μού φαίνονται οι γυναίκες, σε πλήρη αντιδιαστολή με τις εντυπώσεις που μου άφησαν πέρσι. Τότε, ήρθα νομίζοντας ότι όλες θα ήταν σαν τη Σάλμα Χάγιεκ, ειδικά στη Γουαδαλαχάρα, που έχει τη φήμη ότι έχει τις ομορφότερες γυναίκες στη χώρα. Φέτος μπορεί να μην έχω δει σωσία της Σάλμα, όμως... δεν έχω παράπονο...


Καλά ταξίδια σε όλους!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 17
• 18
• 19
• 20
• 21
• …

  Go to chapter

  Go
• 27

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 19 of 27

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[10900km]

What where the chances?... Στον ξενώνα που μένω στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε σήμερα ένας Αμερικάνος, γεννημένος στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Μαντέψτε πώς τον λένε... Dimitri(!!!). Στον ξενώνα τον έφερε ένας ταξιτζής, ο οποίος έπιασε κουβέντα στον Dimitri όση ώρα ήταν στο ταξί. Ποιο είναι το δεύτερο μικρό όνομα του ταξιτζή;... Demetrios(!!!!!!). Seriously, where were the chances?... Πρόπερσι σε ένα χόστελ στο Χόλιγουντ κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ σε ένα κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί ένας Γιάννης, από Θεσσαλονίκη. That was it... Αυτό ήταν το πιο “κουφό” που μου είχε τύχει, μιλώντας για συμπτώσεις που παρέπεμπαν σε Ελλάδα. Όχι ότι αυτή η σύμπτωση με τα ονόματά μας παραπέμπει τόσο πολύ σε Ελλάδα, αλλά... ΕΙΝΑΙ κουφό... Don't you think?
Guatemala City... I figured out (τις δύο τελευταίες ημέρες πέρασα πολύ χρόνο με τον Αμερικάνο ιδιοκτήτη του ξενώνα μου και μου βγαίνουν πάλι τα Αγγλικά...) γιατί αυτή η πόλη μού φαίνεται ΤΟΣΟ μουντή και... well... όσο και να προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, άσχημη, ΑΣΧΗΜΗ... Δεν είναι τόσο τα άθλιας αισθητικής κτίρια (με μερικές -ελάχιστες- εξαιρέσεις, φυσικά), δεν είναι τα μαύρα σύννεφα που ξεπηδούν από σχεδόν κάθε εξάτμιση κάθε αυτοκινήτου, αλλά πρώτα και κύρια είναι αυτά τα καταθλιπτικά χοντρά μαύρα καλώδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρη η πόλη έχει πιαστεί στον ιστό μίας τεράστιας αιμοβόρας αράχνης, η οποία απλά... is having fun επεκτείνοντας το δίχτυ της, taking her time before eating the whole city... Και στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλώδια της ΔΕΗ, όμως... καμίιιια σχέση.
Επιπλέον, η Πόλη της Γουατεμάλας δεν έχει ποτάμι, δεν είναι κτισμένη γύρω από κάποια λίμνη, δεν είναι παραλιακή, δε βλέπεις νερό πουθενά, κάτι που επιδεινώνει την εικόνα της, μια και... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, το νερό, είτε πρόκειται για νερό ποταμού, λίμνης, θάλασσας, “κάτι” δίνει σε κάθε πόλη, κάποια έστω μικρή γοητεία τής προσδίδει...
Έστω κι έτσι, αύριο το πρωί που θα πάρω το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται στη Γουατεμάλα για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων από ντόπιους που δεν έχουν χρήματα για ακριβότερα λεωφορεία, και τουρίστες σαν εμένα που θέλουν να συνδυάσουν εξοικονόμηση χρημάτων και first class people watching) για Αντίγουα, θα αφήσω την Πόλη της Γουατεμάλας με όμορφες αναμνήσεις, κατά 90% λόγω του κόσμου, των γ λ υ κ ή τ α τ ω ν ντόπιων που συνάντησα εδώ και είχα σύντομες συνομιλίες. Τα έγραψα προχθές, και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως... πρέπει. Χθες, ο εισπράκτορας (ο τύπος που κρέμεται από την μπροστά ανοικτή πόρτα και ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας τον προορισμό του λεωφορείου προκειμένου να τραβήξει όσους γίνεται περισσότερους πελάτες από τον δρόμο) σε ένα αστικό λεωφορείο που πήρα, με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει τα περισσότερα από το απαραίτητο χρήματα που είχα κατά λάθος δώσει στον οδηγό για το εισιτήριο. I mean... give me a break... Ο μέσος Γουατεμαλτέκος βγάζει περίπου 140 δολάρια τον μήνα (τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τις... απλούστερες των απλούστερων δουλειών βγάζουν τόσα), κι όμως, ο “εισπράκτορας” με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει χρήματα... Ναι, μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Talking about buses, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά στους μικροπωλητές που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας διάφορα μπιχλιμπίδια πάνω στα αστικά λεωφορεία της Πόλης της Γουατεμάλας... Πέφτω και παίρνω κάμψεις για χάρη τους κυρίως επειδή για να ακουστούν πάνω στα λεωφορεία χρειάζεται σχεδόν να ουρλιάζουν, λόγω του εκκωφαντικού θορύβου που κάνουν οι μηχανές των παμπάλαιων λεωφορείων, για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή ισορροπία που επιδεικνύουν, καταφέρνοντας να σταθούν όρθιοι σε λεωφορεία που τη μία τρέχουν σαν τρελά (οι οδηγοί τους, για την ακρίβεια, για να μην κατσαδιάζω άδικα τα καημένα τα σαραβαλάκια), και την άλλη, out of nowhere, φρενάρουν λες και υπάρχει “προσοχή: νάρκη” ταμπέλα μπροστά τους. Οι τύποι πουλάνε... I don't know... από μαστίχες και σοκολάτες μέχρι... βιβλιαράκια με την ιστορία της Γουατεμάλας, ή... μικρές συρραπτικές μηχανές, μπρελόκ, ξυραφάκια, you name it... Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι που κάνουν πρακτική επίδειξη πάνω στο λεωφορείο, του πόσο καλή είναι η πραμάτεια τους. Ο τύπος με τα ξυραφάκια θα μου μείνει αξέχαστος...
Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετική εντύπωση που μου έκανε ο κόσμος στην “Γουάτε”, highlight αυτών των τριών ημερών που πέρασα εδώ θεωρώ το διάστημα τρεις με πέντε το απόγευμα, χθες. Ο ουρανός άρχισε να γεμίζει κατάμαυρα σύννεφα (η περίοδος των βροχών έχει έρθει, μόλις άρχισε), όμως ο ήλιος βρήκε τρύπα και φώτισε την κεντρική πλατεία (όπου έτρωγα γεμιστές τορτίγιας με ενάμιση κετσάλ τη μία, όπου ενάμιση κετσάλ περίπου 15 λεπτά του ευρώ, και “μιλάω”για τόσο χορταστικές τορτίγιας που τη δεύτερη μόλις που την άγγιξα, και ντρέπομαι που το “λέω” αλλά μπούκωσα τόσο που την πέταξα... Ντροπή μου που πέταξα φαγητό, I know), προσδίδοντας πολύ ζεστά χρώματα στην πρόσοψη του καθεδρικού ναού της πόλης, και του “Εθνικού Παλατιού”, του πιο επιβλητικού κτιρίου της πόλης. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου (ο συνδυασμός φωτισμένων προσόψεων και κατάμαυρου ουρανού ήταν... σκέτη παραγγελιά για ωραίες φωτογραφίες), και πριν προλάβω να σηκωθώ άρχισε να βρέχει. Μέχρι να πάω στο σημείο απ' όπου ήξερα ότι μπορούσα να πάρω το λεωφορείο για το μέρος της πόλης όπου βρίσκεται ο ξενώνας μου η βροχή είχε δυναμώσει τόσο που είχα γίνει παπί, πασχίζοντας να προφυλάξω όχι τον εαυτό μου, αλλά την τσάντα που είχα μαζί μου, με τις τρεις φωτογραφικές μηχανές (σκοτίστηκα για μένα... Οι μηχανές με ενδιέφεραν, αυτές που στην Ουάσινγκτον λίγο έλειψε να με βάλουν σε τρελούς μπελάδες πριν από δύο βδομάδες, αλλά... περασμένα-ξεχασμένα). Ανέβηκα στο λεωφορείο (για την ακρίβεια πήδηξα στο εν κινήσει λεωφορείο, κάθισα, κι είπα μέσα μου, “Ok, μέχρι να φθάσουμε στον ξενώνα μου θα έχει σταματήσει”. Πέντε λεπτά αργότερα, η βροχή ήταν τόσο δυνατή και οι σταγόνες τόσο χοντρές και πυκνές που με το ζόρι έβλεπες στα δέκα μέτρα. Πέντε λεπτά αργότερα πρόσεξα ότι τα αυτοκίνητα που περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν νερό μέχρι το μισό ύψος των τροχών τους(!). Άλλα πέντε λεπτά αργότερα, (η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα), έτσι όπως καθόμουν δίπλα σε παράθυρο από την πλευρά των πορτών, πρόσεξα ότι κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε από το λεωφορείο, προσγειωνόταν σε μία λίμνη, με το νερό να καλύπτει ολόκληρο το παπούτσι, να ξεπερνάει τον αστράγαλο. Αποκορύφωση; Φθάνοντας στον ξενώνα, που βρίσκεται 500 μέτρα από το αεροδρόμιο, πολύ απλά, δεν υπήρχαν πλέον δρόμοι. Το μόνο που έβλεπες ήταν χείμαρροι, και αυτοκίνητα σταματημένα, με εξαίρεση τα λεωφορεία, που προφανώς επειδή έχουν τη μηχανή ψηλότερα, μπορούσαν ακόμη να κινούνται. Ήταν τρελό... Για να κατέβω από το λεωφορείο και να αποφύγω να κολυμπήσω σε μία λίμνη νερού το έπαιξα Τσάτουμας και... πήδηξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τρύπωσα κάτω από ένα υπόστεγο, και απλά περίμενα. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά στέκονταν κάτω από υπόστεγα, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας (τη βροχή επιτέλους να κοπάσει). Βάζοντας το χέρι στην καρδιά, “λέω” ότι τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Στα μάτια του ταξιδιώτη αυτά που βλέπει on the road τείνουν πολλές φορές να παίρνουν... μυθικές διαστάσεις, ο ταξιδιώτης καμιά φορά ξεπερνάει ακόμη και τους ναυτικούς στο να μεγαλοποιεί καταστάσεις-εμπειρίες του από ταξίδια, όμως ειλικρινά, βροχή σαν τη χθεσινή δεν, δεν, δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά που λειτουργούν τον ξενώνα, όταν με είδαν παπί, να στάζω, με μία κοιλιά τούμπανο (κάλυψα την τσάντα με το μπλουζάκι που φορούσα, και έτρεξα τα τελευταία μέτρα γερμένος μπροστά για να καλύψω με το σώμα την τσάντα), απλά μου είπαν “welcome to Guatemala's rainy season”... Oookkk...
Κατά τα άλλα, καλό το ταξίδι, καλό το sightseeing, καλοί γλυκοί και άγιοι οι Γουατεμαλτέκοι, αλλά στη μία παρά τέταρτο το μεσημέρι, σήμερα, τοπική ώρα στη Γουατεμάλα, είχα ήδη ολοκληρώσει την πρωινή βόλτα μου, και ήμουν στημένος μπροστά στην τηλεόραση του ξενώνα. Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είπαμε... Καλό το ταξίδι, αλλά... Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είμαι άρρωστος “blaugrana” εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς πανηγύρισα το γκολ μας στο 93΄... Ήταν δύο απολαυστικές ώρες, άσχετα αν από το 9΄ χάναμε, και στο 66΄ μείναμε και με παίκτη λιγότερο. Το παιχνίδι το παρακολούθησα στο ισπανόφωνο ESPN, με τη μετάδοση να γίνεται από έναν Μεξικάνο (you could tell by his accent) σπίκερ, κι έναν Αργεντινό (ΕΚΕΙΝΟΥ ήταν που η προφορά έκανε καρα-μπαμ) σχολιαστή. Επαναληπτικός ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, σε ισπανόφωνο κανάλι, αραγμένος σε αναπαυτικό καναπέ ξενώνα στη Γουατεμάλα. Η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη, τελικά... (ειδικά από τη στιγμή που τα παλικάρια μου προκρίθηκαν στον τελικό...).
Κλείνω... Το όνομα του Bed & Breakfast μου στη Γουάτε είναι Guatefriend's. Το βρήκα μέσω hostelbookers και το διάλεξα επειδή έχει το highest rating,κι επειδή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, σε ασφαλή περιοχή, με το pick-up από το αεροδρόμιο να είναι δωρεάν (σημαντικό, αν κουβαλάς, ή έστω σέρνεις -ανοήτως- πολύ βαριά αποσκευή). Η κάθε βραδιά σε κοιτώνα με τέσσερα κρεβάτια (τον οποίο όμως τον είχα για πάρτη μου μόνο, μια και αυτό το διάστημα δεν έχουν πολύ κόσμο εδώ) μου βγήκε 12,50 ευρώ, όχι και λίγα για τα δεδομένα της Γουατεμάλας, σχεδόν 50% περισσότερο απ' όσο μπορούσα να είχα δώσει για δωμάτιο σε Bed & Breakfast στο κέντρο της πόλης, όμως το Guatefriend's το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς του. Μοιράζεσαι τον χώρο με την οικογένεια που λειτουργεί τον ξενώνα, το νεαρό ζευγάρι και το μωράκι τους, και από την πρώτη κιόλας ημέρα αισθάνεσαι ότι είσαι μέλος της οικογένειας, αφού τους έχεις δει σε... όλες τις φάσεις, από το να ταΐζουν το μωρό το πρωί, μέχρι να... κουβεντιάζουν για τα οικογενειακά τους. Τη δε κυρία που καθαρίζει το σπίτι, μέχρι και να βυζαίνει το δικό της μωρό είδα (σκηνή που είδα και στο κέντρο, σε έναν πάγκο μικροπωλητή, δίπλα στον οποία μία κοπέλα βύζαινε το μωρό της, έτσι, στον δρόμο, δίπλα στον πάγκο του άντρα της -υποθέτω).
Proxima estacion (ακόμη να μάθω πώς μπαίνουν οι τόνοι στο netbook μου), Antigua...

 

[mary_a]

να το και το σημερινό κομμάτι! είσαι κάθε πρωί η "εφημερίδα" που διαβάζω με τον καφέ μου στη δούλεια!! Περιμένουμε νέα από Antigua..

 

[marydim]

Μάλλον, έχω χάσει ένα επεισόδιο από Γουατεμάλα αλλά θα το διορθώσω αυτό το λάθος!
Πραγματικά, είναι σαν να παρακολουθώ ταινία οι αφηγήσεις σου.

 

[Rosa]

Μπράβο, Δημήτρη, σ' ευχαριστώ, το καταφχαριστήθηκα το σημερινό!!! Μου θύμησες και πράγματα που έχω ζήσει κι εγώ, όπως τα δημόσια λεωφορεία με τους αυτόχειρες εισπράκτορες!!! Γουατεμάλα, Εκουαδόρ, παγκόσμια η πατέντα, βλέπω!

 

[chrikky]

με γεια το νεο thread! γεια σου ρε δημήτρη barcelonista !!!

2 μήνες ε??? άψογα!!! βλέπω να μας φτιάχνεις τη μέρα κάθε πρωί με τα κείμενά σου!

 

[LULLU]

..περιμενω τις εντυπωσεις σου απο Αντιγκουα τη πολη που με δυσκολια εγκατελειψα και εγω προπερσυ..............

 

[go2dbeach]

Να'σαι καλα Δημητρη για τις ανταποκρισεις σου. Περιμενω κι εγω την Αντιγουα που πιστευω θα σε αποζημιωσει οντας μια ευχαριστη αλλαγη μετα τη μουντη Γουατεμαλα.
Hasta mañana

 

[getxowoman]

Buenos dias!

Καλα οι σημερινες εικονες,ειδικα της βροχης παει γαντι με τη μουντιλα που εχουμε εδω!
Καλη συνεχεια στο ταξιδι!

Cuidate!

 

[10900km]

Δηλώνω “τσιμπημένος” με την Antigua... Για να το θέσω διαφορετικά, ήδη σήμερα πέρασα αρκετή ώρα πηγαίνοντας από σχολή Ισπανικών σε σχολή Ισπανικών, βλέποντας πώς ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις κάθε σχολής, με την ιδέα να περάσω το δεύτερο “σετ” τριών εβδομάδων μαθημάτων (μετά το πρώτο που σίγουρα θα το περάσω στο Quetzaltenango) εδώ, στην Antigua. Ο παραλληλισμός “μπάζει” από αρκετές πλευρές, όμως έστω κι έτσι, θα “πω” ότι στα μάτια μου η Antigua είναι η Μονεμβασιά της Γουατεμάλας. Από πλευράς μορφολογίας, καμία σχέση. Επίσης, εδώ κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ακόμη και γύρω από την κεντρική πλατεία. Όσο για την αρχιτεκτονική, φυσικά και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αλλά επιμένω... Δε βλέπεις “παραφωνίες” στην Antigua, δεν βλέπεις ξέμπαρκα κτίρια που δεν έχουν καμία σχέση με την όλη... αρχιτεκτονική φιλοσοφία της πόλης. Η Κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, και κάθε νέο κτίριο ακολουθεί αναγκαστικά το ήδη υπάρχον αρχιτεκτονικό -ισπανοαποικιακό- στιλ. Επιπλέον, σε σημαντικό κομμάτι της πόλης οι τοπικές αρχές έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα καλώδια, κάτι (την έλλειψη καλωδίων) που ΛΑΤΡΕΨΑ στη Μονεμβασιά.
Έχει ΤΟΣΟΥΣ τουρίστες κι έχει “τουριστικοποιηθεί” ΤΟΣΟ που να καταντάει... ενοχλητικό; Ταπεινή μου άποψη, όχι. Then again, το τελευταίο δίμηνο ο τουρισμός στη Γουατεμάλα έχει κάνει... βουτιά, οπότε αυτήν τη στιγμή στην Antigua δεν έχει τις ορδές τουριστών που περίμενα να δω. Αυτό που είδα ήταν ντουζίνες, ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ παιδιά με τις χαριτωμένες στολές των σχολείων τους να έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους (έφθασα την ώρα που προφανώς σχολούσαν), εικόνα που από μόνη της είναι αρκετή για να σου δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα πολύ ζωντανό και κάθε άλλο παρά -τουριστογκετοποιημένο- μέρος.
Επιπλέον, σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις είναι βουνά, κορυφές, μέσα στο πράσινο, παντού τριγύρω, κι εσύ στη μέση, σε μία επίπεδη πόλη, με όλα τα κτίρια να έχουν ομοιόμορφο ύψος, επιτρέποντάς σου συνέχεια να χαζεύεις τις τριγύρω κορυφές. Ειδικά σήμερα που οι κορυφές ήταν καλυμμένες από σύννεφα, είχα την εντύπωση ότι ήμουν σε ένα... κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μέρος, κάπου ψηλά, μοιραζόμενος ένα μυστικό (το πόσο ελκυστική είναι αυτή η πόλη) με τους υπόλοιπους τυχερούς κατοίκους και επισκέπτες της Antigua.
Κάτι άλλο που συνέβαλε στο να... “τσιμπηθώ”με την Antigua σήμερα, είναι το ότι αυτή η πόλη είναι γεμάτη... εκπλήξεις. Οι κεντρικές πύλες πολλών κτιρίων οδηγούν σε “κρυφές” αυλές, αρκετές από τις οποίες έχουν μικρά σιντριβάνια, και τριγύρω είτε καταστήματα, είτε καθίσματα και καρέκλες, όλες μέσα στο πράσινο, μέσα στα λουλούδια, μέσα στα καλαίσθητα έπιπλα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις την εντυπωσιακή -κατ' εμέ- αντιμετώπιση των ντόπιων. Τα πιτσιρίκια που έρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο παγκάκι μου στην κεντρική πλατεία και με ρωτούσαν πώς με λένε και από πού είμαι, με τα τόοοοοσο χαριτωμένα μουτράκια τους, τα περνάω σε δεύτερη μοίρα. Αναφέρομαι κυρίως στον κόσμο που ζει από τον τουρισμό, κόσμος που στην Antigua το ποσοστό του είναι συντριπτικό, αν προσθέσει κανείς στους άμεσα απασχολούμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις, εκείνους που έμμεσα επωφελούνται από το πολύ καλά δομημένο τουριστικό προφίλ της πόλης. Για να το θέσω απλά, σήμερα έμεινα με την εντύπωση ότι ο κόσμος εδώ εκτιμά τον πελάτη που αγοράζει ένα αναμνηστικό, που παίρνει ένα γεύμα, που “τσιμπάει” ένα γλυκό, που αφήνει τα ρούχα του για πλύσιμο, που, που, που... Δεν έμεινα ούτε μία στιγμή με την εντύπωση ότι με κοιτούσαν σαν κινούμενη τσέπη. Ήθελα να καθίσω κάπου; Φρόντιζαν να κάνουν τον χρόνο μου στο μαγαζί τους όσο πιο ευχάριστο γινόταν. Επέλεγα να συνεχίσω τη βόλτα μου και να μην καθίσω, ή να μην αγοράσω κάτι; Ni problema... Δεν είναι “pushy”, δεν σε πιέζουν, δεν σου κολλάνε, δεν σε κυνηγάνε, και φυσικά βγαίνουν κερδισμένοι, αφού κανείς δεν έρχεται στην Antigua για μία μόνο μέρα (κάτι που κατά κανόνα συμβαίνει με τους επισκέπτες της Πόλης της Γουατεμάλας). Είναι αδύνατο να γευματίσεις πέντε φορές την ίδια μέρα, όμως κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ένα ρεστοράν στο οποίο μπήκες, τσέκαρες ατμόσφαιρα, κι έφυγες χωρίς να καθίσεις, και την επομένη θα πας εκεί, και θα ακουμπήσεις τα χρήματά σου.
Καταλήγοντας εκεί απ' όπου άρχισα, ναι, “τσιμπήθηκα” με την Antigua...
Περιττό να “πω” ότι τη στιγμή που μπαίνεις στην πόλη προερχόμενος από την “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα, αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια χώρα. Η έκπληξή μου μάλιστα θα ήταν πολλάκις μεγαλύτερη αν δεν είχα κάνει το... homework μου, αν δεν είχα διαβάσει για το τι εστί Antigua, και για το πόσο διαφορετική είναι από την Πρωτεύουσα, άσχετα αν τις δύο πόλεις χωρίζουν μόλις 45 χιλιόμετρα.
Όσο για το πώς ήρθα στην Antigua, επέτρεψα στον καλομαθημένο πισινό μου μία μικρή πολυτέλεια, κι αντί να πάρω το “chicken bus” πήρα “servicio coletivo”, μίνιβαν, το οποίο ήρθε στον ξενώνα μου στην Γουάτε, με... φόρτωσε μαζί με τα 30 κιλά των αποσκευών μου, και με έφερε μέχρι την πόρτα του ξενώνα μου στην Antigua για δώδεκα δολάρια (λιγότερα από δέκα ευρώ). Συνήθως αυτά τα μίνιβαν έχουν κόσμο, κι είσαι απλά ένας από τους επιβάτες. Ο οδηγός του ήταν... απαρηγόρητος σήμερα. Ευγενέστατος, μιλούσε αργά για να τον καταλαβαίνω και δεν γέλασε με κανένα από τα τρία δις λάθη που έκανα στα Ισπανικά μου όση ώρα του μιλούσα, μου είπε, εμένα, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πελάτη του, ότι ο τουρισμός στη χώρα το τελευταίο δίμηνο έχει... τραβήξει χειρόφρενο, κάτι που κατάλαβα και τις προηγούμενες ημέρες. Στον ξενώνα μου στην Γουάτε συνήθως φιλοξενούνται 15-18 άτομα τη βραδιά, ειδικά τον Μάιο, που θεωρείται ένας από τους μήνες της high season. Το πρώτο βράδυ στον ξενώνα ήμασταν τρία άτομα, το δεύτερο βράδυ ήμουν ΜΟΝΟΣ, και χθες ήμασταν δύο, εγώ και ο... Dimitri (ακόμη να το χωνέψω...). Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Υόρκη συνάντησα μία Γιαπωνεζούλα που είχε κλείσει κι εκείνη μαθήματα Ισπανικών στη Γουατεμάλα, όμως άλλαξε την ημερομηνία στο εισιτήριό της λόγω του ιού. Υποθέτω ότι δεν είναι η μόνη... Εύχομαι ο κόσμος σύντομα να αρχίσει να έρχεται ξανά στη Γουατεμάλα... Είμαι μόνο τέσσερις ημέρες εδώ, όμως... δεν ξέρω... τον κόσμο τον έχω κατασυμπαθήσει, και με πιάνω ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ αξίζουν κάθε βοήθεια...
Είναι εφτά και κάτι, έχει πέσει σκοτάδι, ψιλοβρέχει, όμως... κανένα πρόβλημα. Οι δρόμοι είναι λιφόστρωτοι, τα πεζοδρόμια είναι σε πολύ καλή κατάσταση, επομένως ακόμη και να βρέχει δεν έχεις κίνδυνο να... χαθείς σε κάποια λίμνη νερού, όπως στη Γουάτε, ή να κολλήσεις σε λάσπες. Αυτή η πόλη υπάρχει για να την επισκέπτεσαι και να χαίρεσαι τον χρόνο σου εδώ, με μηδαμινές σκοτούρες. Μέχρι και ασφαλής είναι(!), κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας. Όχι ότι δεν... συμβαίνουν κι εδώ “διάφορα”, όμως ο αριθμός των συμβάντων είναι τόσο μικρός, πλέον, τώρα, μετά τη λήψη έξτρα μέτρων από τις τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες, που είναι σχεδόν αμελητέο. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φθηνές Gallo (η νούμερο ένα μπίρα στη Γουατεμάλα), μαζί με τη βραζιλιάνικη Brahma, παραδόξως, και θα τιμήσω ένα από αυτά, πριν επιστρέψω οριστικά για... νανάκια στον συμπαθητικό ξενώνα μου. Ω ναι, σκυλίσια ζωή δεν θα πείτε τίποτα...


Χαιρετίσματα σε όλους, και για χιλιοστή φορά ευχαριστώ ειδικά εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να μου γράψουν δυο γραμμές... Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να ανεβάσω τη νέα ιστορία μου!

 

[StellAnna]

Δημήτρη, έχεις τόσο δίκιο!!!
Η Αντίγουα είναι κάτι σαν ... από αλλού.
Υπέροχη, νοσταλγική, πανέμορφη, με κατοίκους που πάντα χαμογελούν.
Μέσα από τα υπέροχα κείμενά σου, ξαναζώ τις στιγμές στην πόλη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ

 

[mary_a]

Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση

όσα γράφεις να δεις πως φτιάχνουν τη δική μας διάθεση!