Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[10900km]

Από πού να αρχίσω;... Από τη βουτιά στη cenote στο κέντρο του Βαγιαδολίδ, από τις εντυπώσεις από Τσιτσέν Ιτσά, από τον τύπο στο βανάκι με το οποίο επέστρεψα στο Βαγιαδολίδ, κι ο οποίος μόλις είχε βγει από τη φυλακή μετά από 17(!) χρόνια, από πού;... Επειδή ήταν κάτι που είδα πρώτη φορά στη ζωή μου, θα αρχίσω από το τελευταίο. Επιστρέφαμε λοιπόν 6-7 άτομα από Τσιτσέν Ιτσά στο Βαγιαδολίδ. Πήρα “κολεκτίβο”, βαν που λειτουργούν συμπληρωματικά στα λεωφορεία της γραμμής. Κάπου στα μισά της διαδρομής, ανέβηκε ένας τύπος με στρατιωτικό μπλουζάκι, παντελονάκι σαν αυτά που φοράνε οι παίκτες του μπάσκετ, και καπελάκι των Πούμας, ομάδα ποδοσφαίρου του Μεξικού, στραβά φορεμένο. Με το που μπήκε, άρχισε να χαμογελάει. Πριν περάσει ένα λεπτό, είπε, γενικώς και αορίστως, όχι ότι απευθυνόταν σε κάποιον συγκεκριμένα, “μόλις βγήκα από τη φυλακή”, και συνέχισε να χαμογελάει. Οι συνεπιβάτες μας κοιτάχτηκαν μεταξύ τους... “κάπως”, όμως επειδή δεν έχω τρελή εμπιστοσύνη στα Ισπανικά μου, κράτησα πισινή, σκέφτηκα ότι για τη λέξη “penal” (λίγο έξω από τη Xela, στη Γουατεμάλα, υπάρχει μία τεράστια φυλακή, και από μακριά, κάθε φορά που πήγαινα εκδρομή σε κοντινή πόλη, έβλεπα “γραμμένο” σε μία πλαγιά του λόφου εντός της φυλακής, “granja penal”, γι' αυτό ξέρω τι σημαίνει penal) μπορεί να υπάρχει κι άλλη έννοια. Δεν πέρασε ένα ακόμη λεπτό, και ο τύπος είπε κάτι που θα ορκιζόμουν ότι ακούστηκε σαν “έμεινα μέσα 17 χρόνια επειδή σκότωσα κάποιον”. Οι συνεπιβάτες μας πάλι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, όμως... εξακολουθούσα να κρατάω πισινή, επειδή ναι μεν αυτό που είπε μου ακούστηκε καθαρά, όμως ήταν τόσο... κουφό που δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι είχα ακούσει καλά. Εεεε... είχα ακούσει καλά. Σχεδόν αμέσως, ένας κύριος γύρω στα 50 που καθόταν πίσω και αριστερά από τον τύπο, του έπιασε κουβέντα. Σε πολύ ήρεμο τόνο τον ρώτησε ποιον σκότωσε (δεν απάντησε με σαφήνεια, το άφησε φλου), πώς ήταν στη φυλακή (δούλευε φτιάχνοντας αιώρες, τις οποίες η διεύθυνση της φυλακής πουλούσε σε εμπόρους/καταστηματάρχες!), πώς θα πάει στην πόλη του (κοντά στο Κανκούν), αν τον περιμένει κανείς εκεί (θα κάνει έκπληξη στην οικογένειά του), πώς και βγαίνει έξω στα 17 χρόνια (είχε καταδικαστεί σε 20, όμως βγήκε τρία χρόνια νωρίτερα, έχοντας επιδείξει καλή διαγωγή), και στο τέλος του είπε να... προσέχει, να μην μπλέξει με κακές παρέες, να βρει μία τίμια δουλειά, και να κάνει οικογένεια... Τον χάρηκα τον κύριο (αυτόν που έπιασε κουβέντα στον πρώην κατάδικο). Αντί να τον αγνοήσει, όπως κάναμε όλοι οι υπόλοιποι, του έπιασε κουβέντα, σε πολύ ήρεμο και... συμβουλευτικό τόνο... Ο τύπος δεν πρέπει να είναι πάνω από 35 ετών. Με τίποτα. Κόβω το χέρι μου ότι τον φόνο τον έκανε έφηβος ακόμα...

Τσιτσέν Ιτσά... Όπως θα έλεγε και η... μου διαφεύγει το όνομά της, η τύπισσα/γκόμενα του Τσάντλερ, ένα φεγγάρι, στα “Φιλαράκια”, με την παράξενη/εκνευριστική φωνή, “oooh myyy Goood!”... Περίμενα κόσμο, αλλά με το που κατέβηκα από το λεωφορείο,μερικά μέτρα από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, θυμήθηκα βόλτες σε κεντρικούς δρόμους μεγάλων ινδικών πόλεων... Μυρμήγκια ο κόσμος! Πλήρωσα τα 111 πέσος μου, φόρεσα το περτικαλί χάρτινο μπρασελεδάκι στον δεξιό καρπό, και μπήκα. Στο τέλος του χωματόδρομου που ξεκινά από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, χωματόδρομος που είναι γεμάτος δεξιά κι αριστερά από πωλητές αναμνηστικών (ξέρατε ότι εκτός από καμασούτρα υπάρχει και αμακασούτρα; Εκ του hamaca, αιώρα. Οι Μάγια λένε ότι υπάρχουν πάνω από 200 στάσεις που ένα ζευγάρι μπορεί να... you know, πάνω σε αιώρα... Χμμμ), βλέπεις πίσω από μία συστάδα δένδρων την βασική πυραμίδα, αυτή που φιγουράρει σε όλα τα διαφημιστικά φυλλάδια για το Τσιτσέν Ιτσά. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα διαβάσει πολλά για το μέρος, δεν είμαι σούπερ φαν των αρχαιολογικών χώρων, επομένως ήταν λίγο... ραντεβού στα τυφλά. Μόνο που η “κοπελιά” αποδείχθηκε δεκάρι με τόνο... Το μέρος σε κερδίζει με τη μία. Η κεντρική πυραμίδα είναι ε π ι β λ η τ ι κ ή, και το μόνο γαμώτο της υπόθεσης είναι ότι δεν μπορείς να ανέβεις, επειδή, λένε, πριν από τρία χρόνια, μία Αμερικάνα γκρεμοτσακίστηκε, κι από τότε... πάπαλα. Γενικά, το Τσιτσέν Ιτσά δεν έχει την... πλάκα που έχει το Παλένκε, στο οποίο μπορείς να ανέβεις παντού, να πας παντού, να τρυπώσεις παντού, μέχρι και να βρεις μία ήσυχη γωνιά και να στήσεις σκηνή, στη ζούλα. Όμως η βασική πυραμίδα στο Τσιτσέν Ιτσά είναι “ουάου”, η cenote σε μία άκρη του χώρου είναι “κάτσε καλά”, και προσωπικά εντυπωσιάστηκα πολύ από το”γήπεδο” στο οποίο οι Μάγια έπαιζαν “pelota”.

Φανταστείτε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, σε πιο μικρές διαστάσεις, με ψηλούς τοίχους στις πλευρές του “πλαγίου άουτ”, και δύο μεγάλα πέτρινα “δακτυλίδια” ψηλά στους τοίχους, με τρύπες, από τις οποίες έπρεπε οι δύο “ομάδες” να περάσουν κάτι, μία μπάλα; Δεν ξέρω... Προσθέστε σε όλα αυτά την εφτά αστέρων ακουστική του χώρου (κάτω από την κεντρική πυραμίδα κτυπάς παλαμάκια και ο ήχος αναπαράγεται, λες και είσαι στον πάτο φαραγγιού, ενώ στο “γήπεδο”, μπορείς να μιλάς κανονικά, χωρίς να φωνάζεις, και να έχεις συνομιλία με άτομο σε απόσταση 60-70 μέτρων. Οι ξεναγοί το κάνουν για παιχνίδι... Στήνουν τα μέλη του γκρουπ τους στο κέντρο του “γηπέδου”, οι ίδιοι πηγαίνουν στη μία άκρη, και μιλάνε κανονικά, χωρίς να φωνάζουν, χωρίς να χρησιμοποιούν μεγάφωνο, χωρίς... τίποτα), ε... δεν ήθελα πολύ να... ψαρώσω. Έκανα και τις λαδιές μου... Κάθε φορά που άκουγα ξεναγό να εξηγεί τι και πώς είτε στα Αγγλικά είτε στα Ισπανικά, τσουπ κι εγώ από δίπλα, μην χάσω... Κούτρα... ξενάγηση (είμαστε και άνεργοι άνθρωποι...).

Όσο για την πρωινή βουτιά στη cenote στο κέντρο του Βαγιαδολίδ, “λέω” μόνο ότι δεν ήθελα να φύγω, κι ότι χρειάστηκε να με... τραβήξω από το αυτί για να επιστρέψω στο χόστελ μου και να ετοιμαστώ για Τσιτσέν Ιτσά. Στη λίμνη έχει αμέτρητα ψάρια, και πολλά σημεία από τα οποία μπορείς να κάνεις βουτιά. Έχει βάθος μέχρι και 80(!) μέτρα, και είναι μεν σπηλιά, όμως ένα... 20% της λίμνης είναι “άστεγο”, έχει άνοιγμα από πάνω, επιτρέποντας στις ακτίνες του ήλιου να περνούν και να ζεσταίνουν το νερό. Ποί-η-μα...

Mpiftex, είχα σκοπό να πάω νωρίς-νωρίς στο Τσιτσέν Ιτσά, αλλά μετά από τρία βράδια στη Μέριδα που από ύπνο, δεν, δεν..., είπα να αράξω και να ξυπνήσω ΟΤΑΝ ξυπνήσω. Ξύπνησα κατά τις εννιάμιση, ήδη ήταν αργά για να αποφύγω τα γκρουπ των Αμερικάνων από Κανκούν, οπότε είπα να πάω όσο γινόταν αργότερα, τουλάχιστον να βγάλω φωτογραφίες όταν θα είχε πέσει λίγο ο ήλιος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πώς “βγαίνουν” τα χρώματα στις φωτογραφίες (πιο “ζεστά”). Είμαι φρικιό όταν πρόκειται για φωτογραφίες... Πολλές φορές κανονίζω τις βόλτες μου έτσι ώστε μία συγκεκριμένη ώρα της ημέρας να είμαι σε ένα συγκεκριμένο σημείο προκειμένου να βγάλω μία συγκεκριμένη φωτογραφία από τη γωνία που θέλω, με τον φωτισμό που θέλω, είτε με ήλιο στην πλάτη, είτε με φάτσα τον ήλιο... Φρικιό σκέτο...

Όσο για τον ιδιοκτήτη του Monkey στο Καμπέτσε, ΑΛΛΑΞΕ! Το χόστελ το λειτουργεί τώρα μία οικογένεια, μπαμπάς/μαμά/patojos (πιτσιρίκια), πολύ συμπαθητικοί άνθρωποι, που όμως δεν μιλάνε σχεδόν γρι Αγγλικά, κι εκείνες τις δύο μέρες που έμεινα στο Καμπέτσε χρειάστηκε 3-4 φορές να... lend a hand για να βγάλουν άκρη με πράγματα που τους ζητούσαν πελάτες που δεν μιλούσαν Ισπανικά. Μάλιστα ο προηγούμενος ιδιοκτήτης δεν τους δίνει τους κωδικούς της ιστοσελίδας, γι' αυτό και ό,τι βλέπει κανείς στην ιστοσελίδα τους, ανταποκρίνεται στο πώς ήταν τα πράγματα ΠΡΙΝ την αλλαγή ιδιοκτησίας. Τρέχα γύρευε... Όσο για την πισίνα στο Nomadas, όχι μόνο είναι up and running, αλλά ο Βενεσολάνος ιδιοκτήτης έχει αναρτήσει πινακίδα που λέει ότι εντός του 2010 θα βαφτούν οι εσωτερικοί τοίχοι, προκειμένου το νερό να φαίνεται πιο καθαρό. Το νερό ΕΙΝΑΙ πεντακάθαρο, όμως οι τοίχοι είναι τέτοιοι που το κάνουν να φαίνεται θολό. Α! Ο Βενεσολάνος είναι... ανεπιθύμητο πρόσωπο στην πόλη, επειδή έχει κηρύξει πόλεμο στους Μάγια που πουλάνε αιώρες σε εξωφρενικές τιμές! Μέχρι και επίθεση έχει δεχθεί, μέχρι και απειλές ότι θα μπουκάρουν άτομα στο χόστελ για να τρομοκρατήσουν πελάτες! Άκου να δεις τι γίνεται στη Μέριδα... Anyhow, όταν επιστρέψω Ελλάδα, αρχές Αυγούστου, για δύο-τρεις εβδομάδες, θα ήθελα πολύ να βρεθούμε και να τα πούμε! Αν είσαι από Θεσσαλονίκη ή από κάπου εκεί κοντά, και δεν είσαι διακοπές εκείνο το διάστημα, υποβάλω από τώρα αίτηση για καφέ! Περιττό να πω ότι το ίδιο ισχύει για ΟΛΑ τα μέλη του σάιτ που έχουν διάθεση για μπλα-μπλα ταξιδιωτικού περιεχομένου...



Ραντεβού αύριο, από Τουλούμ!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 22
• 23
• 24
• 25
• 26
• 27

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 24 of 27

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[10900km]

What where the chances?... Στον ξενώνα που μένω στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε σήμερα ένας Αμερικάνος, γεννημένος στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Μαντέψτε πώς τον λένε... Dimitri(!!!). Στον ξενώνα τον έφερε ένας ταξιτζής, ο οποίος έπιασε κουβέντα στον Dimitri όση ώρα ήταν στο ταξί. Ποιο είναι το δεύτερο μικρό όνομα του ταξιτζή;... Demetrios(!!!!!!). Seriously, where were the chances?... Πρόπερσι σε ένα χόστελ στο Χόλιγουντ κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ σε ένα κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί ένας Γιάννης, από Θεσσαλονίκη. That was it... Αυτό ήταν το πιο “κουφό” που μου είχε τύχει, μιλώντας για συμπτώσεις που παρέπεμπαν σε Ελλάδα. Όχι ότι αυτή η σύμπτωση με τα ονόματά μας παραπέμπει τόσο πολύ σε Ελλάδα, αλλά... ΕΙΝΑΙ κουφό... Don't you think?
Guatemala City... I figured out (τις δύο τελευταίες ημέρες πέρασα πολύ χρόνο με τον Αμερικάνο ιδιοκτήτη του ξενώνα μου και μου βγαίνουν πάλι τα Αγγλικά...) γιατί αυτή η πόλη μού φαίνεται ΤΟΣΟ μουντή και... well... όσο και να προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, άσχημη, ΑΣΧΗΜΗ... Δεν είναι τόσο τα άθλιας αισθητικής κτίρια (με μερικές -ελάχιστες- εξαιρέσεις, φυσικά), δεν είναι τα μαύρα σύννεφα που ξεπηδούν από σχεδόν κάθε εξάτμιση κάθε αυτοκινήτου, αλλά πρώτα και κύρια είναι αυτά τα καταθλιπτικά χοντρά μαύρα καλώδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρη η πόλη έχει πιαστεί στον ιστό μίας τεράστιας αιμοβόρας αράχνης, η οποία απλά... is having fun επεκτείνοντας το δίχτυ της, taking her time before eating the whole city... Και στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλώδια της ΔΕΗ, όμως... καμίιιια σχέση.
Επιπλέον, η Πόλη της Γουατεμάλας δεν έχει ποτάμι, δεν είναι κτισμένη γύρω από κάποια λίμνη, δεν είναι παραλιακή, δε βλέπεις νερό πουθενά, κάτι που επιδεινώνει την εικόνα της, μια και... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, το νερό, είτε πρόκειται για νερό ποταμού, λίμνης, θάλασσας, “κάτι” δίνει σε κάθε πόλη, κάποια έστω μικρή γοητεία τής προσδίδει...
Έστω κι έτσι, αύριο το πρωί που θα πάρω το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται στη Γουατεμάλα για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων από ντόπιους που δεν έχουν χρήματα για ακριβότερα λεωφορεία, και τουρίστες σαν εμένα που θέλουν να συνδυάσουν εξοικονόμηση χρημάτων και first class people watching) για Αντίγουα, θα αφήσω την Πόλη της Γουατεμάλας με όμορφες αναμνήσεις, κατά 90% λόγω του κόσμου, των γ λ υ κ ή τ α τ ω ν ντόπιων που συνάντησα εδώ και είχα σύντομες συνομιλίες. Τα έγραψα προχθές, και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως... πρέπει. Χθες, ο εισπράκτορας (ο τύπος που κρέμεται από την μπροστά ανοικτή πόρτα και ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας τον προορισμό του λεωφορείου προκειμένου να τραβήξει όσους γίνεται περισσότερους πελάτες από τον δρόμο) σε ένα αστικό λεωφορείο που πήρα, με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει τα περισσότερα από το απαραίτητο χρήματα που είχα κατά λάθος δώσει στον οδηγό για το εισιτήριο. I mean... give me a break... Ο μέσος Γουατεμαλτέκος βγάζει περίπου 140 δολάρια τον μήνα (τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τις... απλούστερες των απλούστερων δουλειών βγάζουν τόσα), κι όμως, ο “εισπράκτορας” με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει χρήματα... Ναι, μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Talking about buses, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά στους μικροπωλητές που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας διάφορα μπιχλιμπίδια πάνω στα αστικά λεωφορεία της Πόλης της Γουατεμάλας... Πέφτω και παίρνω κάμψεις για χάρη τους κυρίως επειδή για να ακουστούν πάνω στα λεωφορεία χρειάζεται σχεδόν να ουρλιάζουν, λόγω του εκκωφαντικού θορύβου που κάνουν οι μηχανές των παμπάλαιων λεωφορείων, για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή ισορροπία που επιδεικνύουν, καταφέρνοντας να σταθούν όρθιοι σε λεωφορεία που τη μία τρέχουν σαν τρελά (οι οδηγοί τους, για την ακρίβεια, για να μην κατσαδιάζω άδικα τα καημένα τα σαραβαλάκια), και την άλλη, out of nowhere, φρενάρουν λες και υπάρχει “προσοχή: νάρκη” ταμπέλα μπροστά τους. Οι τύποι πουλάνε... I don't know... από μαστίχες και σοκολάτες μέχρι... βιβλιαράκια με την ιστορία της Γουατεμάλας, ή... μικρές συρραπτικές μηχανές, μπρελόκ, ξυραφάκια, you name it... Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι που κάνουν πρακτική επίδειξη πάνω στο λεωφορείο, του πόσο καλή είναι η πραμάτεια τους. Ο τύπος με τα ξυραφάκια θα μου μείνει αξέχαστος...
Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετική εντύπωση που μου έκανε ο κόσμος στην “Γουάτε”, highlight αυτών των τριών ημερών που πέρασα εδώ θεωρώ το διάστημα τρεις με πέντε το απόγευμα, χθες. Ο ουρανός άρχισε να γεμίζει κατάμαυρα σύννεφα (η περίοδος των βροχών έχει έρθει, μόλις άρχισε), όμως ο ήλιος βρήκε τρύπα και φώτισε την κεντρική πλατεία (όπου έτρωγα γεμιστές τορτίγιας με ενάμιση κετσάλ τη μία, όπου ενάμιση κετσάλ περίπου 15 λεπτά του ευρώ, και “μιλάω”για τόσο χορταστικές τορτίγιας που τη δεύτερη μόλις που την άγγιξα, και ντρέπομαι που το “λέω” αλλά μπούκωσα τόσο που την πέταξα... Ντροπή μου που πέταξα φαγητό, I know), προσδίδοντας πολύ ζεστά χρώματα στην πρόσοψη του καθεδρικού ναού της πόλης, και του “Εθνικού Παλατιού”, του πιο επιβλητικού κτιρίου της πόλης. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου (ο συνδυασμός φωτισμένων προσόψεων και κατάμαυρου ουρανού ήταν... σκέτη παραγγελιά για ωραίες φωτογραφίες), και πριν προλάβω να σηκωθώ άρχισε να βρέχει. Μέχρι να πάω στο σημείο απ' όπου ήξερα ότι μπορούσα να πάρω το λεωφορείο για το μέρος της πόλης όπου βρίσκεται ο ξενώνας μου η βροχή είχε δυναμώσει τόσο που είχα γίνει παπί, πασχίζοντας να προφυλάξω όχι τον εαυτό μου, αλλά την τσάντα που είχα μαζί μου, με τις τρεις φωτογραφικές μηχανές (σκοτίστηκα για μένα... Οι μηχανές με ενδιέφεραν, αυτές που στην Ουάσινγκτον λίγο έλειψε να με βάλουν σε τρελούς μπελάδες πριν από δύο βδομάδες, αλλά... περασμένα-ξεχασμένα). Ανέβηκα στο λεωφορείο (για την ακρίβεια πήδηξα στο εν κινήσει λεωφορείο, κάθισα, κι είπα μέσα μου, “Ok, μέχρι να φθάσουμε στον ξενώνα μου θα έχει σταματήσει”. Πέντε λεπτά αργότερα, η βροχή ήταν τόσο δυνατή και οι σταγόνες τόσο χοντρές και πυκνές που με το ζόρι έβλεπες στα δέκα μέτρα. Πέντε λεπτά αργότερα πρόσεξα ότι τα αυτοκίνητα που περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν νερό μέχρι το μισό ύψος των τροχών τους(!). Άλλα πέντε λεπτά αργότερα, (η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα), έτσι όπως καθόμουν δίπλα σε παράθυρο από την πλευρά των πορτών, πρόσεξα ότι κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε από το λεωφορείο, προσγειωνόταν σε μία λίμνη, με το νερό να καλύπτει ολόκληρο το παπούτσι, να ξεπερνάει τον αστράγαλο. Αποκορύφωση; Φθάνοντας στον ξενώνα, που βρίσκεται 500 μέτρα από το αεροδρόμιο, πολύ απλά, δεν υπήρχαν πλέον δρόμοι. Το μόνο που έβλεπες ήταν χείμαρροι, και αυτοκίνητα σταματημένα, με εξαίρεση τα λεωφορεία, που προφανώς επειδή έχουν τη μηχανή ψηλότερα, μπορούσαν ακόμη να κινούνται. Ήταν τρελό... Για να κατέβω από το λεωφορείο και να αποφύγω να κολυμπήσω σε μία λίμνη νερού το έπαιξα Τσάτουμας και... πήδηξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τρύπωσα κάτω από ένα υπόστεγο, και απλά περίμενα. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά στέκονταν κάτω από υπόστεγα, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας (τη βροχή επιτέλους να κοπάσει). Βάζοντας το χέρι στην καρδιά, “λέω” ότι τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Στα μάτια του ταξιδιώτη αυτά που βλέπει on the road τείνουν πολλές φορές να παίρνουν... μυθικές διαστάσεις, ο ταξιδιώτης καμιά φορά ξεπερνάει ακόμη και τους ναυτικούς στο να μεγαλοποιεί καταστάσεις-εμπειρίες του από ταξίδια, όμως ειλικρινά, βροχή σαν τη χθεσινή δεν, δεν, δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά που λειτουργούν τον ξενώνα, όταν με είδαν παπί, να στάζω, με μία κοιλιά τούμπανο (κάλυψα την τσάντα με το μπλουζάκι που φορούσα, και έτρεξα τα τελευταία μέτρα γερμένος μπροστά για να καλύψω με το σώμα την τσάντα), απλά μου είπαν “welcome to Guatemala's rainy season”... Oookkk...
Κατά τα άλλα, καλό το ταξίδι, καλό το sightseeing, καλοί γλυκοί και άγιοι οι Γουατεμαλτέκοι, αλλά στη μία παρά τέταρτο το μεσημέρι, σήμερα, τοπική ώρα στη Γουατεμάλα, είχα ήδη ολοκληρώσει την πρωινή βόλτα μου, και ήμουν στημένος μπροστά στην τηλεόραση του ξενώνα. Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είπαμε... Καλό το ταξίδι, αλλά... Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είμαι άρρωστος “blaugrana” εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς πανηγύρισα το γκολ μας στο 93΄... Ήταν δύο απολαυστικές ώρες, άσχετα αν από το 9΄ χάναμε, και στο 66΄ μείναμε και με παίκτη λιγότερο. Το παιχνίδι το παρακολούθησα στο ισπανόφωνο ESPN, με τη μετάδοση να γίνεται από έναν Μεξικάνο (you could tell by his accent) σπίκερ, κι έναν Αργεντινό (ΕΚΕΙΝΟΥ ήταν που η προφορά έκανε καρα-μπαμ) σχολιαστή. Επαναληπτικός ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, σε ισπανόφωνο κανάλι, αραγμένος σε αναπαυτικό καναπέ ξενώνα στη Γουατεμάλα. Η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη, τελικά... (ειδικά από τη στιγμή που τα παλικάρια μου προκρίθηκαν στον τελικό...).
Κλείνω... Το όνομα του Bed & Breakfast μου στη Γουάτε είναι Guatefriend's. Το βρήκα μέσω hostelbookers και το διάλεξα επειδή έχει το highest rating,κι επειδή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, σε ασφαλή περιοχή, με το pick-up από το αεροδρόμιο να είναι δωρεάν (σημαντικό, αν κουβαλάς, ή έστω σέρνεις -ανοήτως- πολύ βαριά αποσκευή). Η κάθε βραδιά σε κοιτώνα με τέσσερα κρεβάτια (τον οποίο όμως τον είχα για πάρτη μου μόνο, μια και αυτό το διάστημα δεν έχουν πολύ κόσμο εδώ) μου βγήκε 12,50 ευρώ, όχι και λίγα για τα δεδομένα της Γουατεμάλας, σχεδόν 50% περισσότερο απ' όσο μπορούσα να είχα δώσει για δωμάτιο σε Bed & Breakfast στο κέντρο της πόλης, όμως το Guatefriend's το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς του. Μοιράζεσαι τον χώρο με την οικογένεια που λειτουργεί τον ξενώνα, το νεαρό ζευγάρι και το μωράκι τους, και από την πρώτη κιόλας ημέρα αισθάνεσαι ότι είσαι μέλος της οικογένειας, αφού τους έχεις δει σε... όλες τις φάσεις, από το να ταΐζουν το μωρό το πρωί, μέχρι να... κουβεντιάζουν για τα οικογενειακά τους. Τη δε κυρία που καθαρίζει το σπίτι, μέχρι και να βυζαίνει το δικό της μωρό είδα (σκηνή που είδα και στο κέντρο, σε έναν πάγκο μικροπωλητή, δίπλα στον οποία μία κοπέλα βύζαινε το μωρό της, έτσι, στον δρόμο, δίπλα στον πάγκο του άντρα της -υποθέτω).
Proxima estacion (ακόμη να μάθω πώς μπαίνουν οι τόνοι στο netbook μου), Antigua...

 

[mary_a]

να το και το σημερινό κομμάτι! είσαι κάθε πρωί η "εφημερίδα" που διαβάζω με τον καφέ μου στη δούλεια!! Περιμένουμε νέα από Antigua..

 

[marydim]

Μάλλον, έχω χάσει ένα επεισόδιο από Γουατεμάλα αλλά θα το διορθώσω αυτό το λάθος!
Πραγματικά, είναι σαν να παρακολουθώ ταινία οι αφηγήσεις σου.

 

[Rosa]

Μπράβο, Δημήτρη, σ' ευχαριστώ, το καταφχαριστήθηκα το σημερινό!!! Μου θύμησες και πράγματα που έχω ζήσει κι εγώ, όπως τα δημόσια λεωφορεία με τους αυτόχειρες εισπράκτορες!!! Γουατεμάλα, Εκουαδόρ, παγκόσμια η πατέντα, βλέπω!

 

[chrikky]

με γεια το νεο thread! γεια σου ρε δημήτρη barcelonista !!!

2 μήνες ε??? άψογα!!! βλέπω να μας φτιάχνεις τη μέρα κάθε πρωί με τα κείμενά σου!

 

[LULLU]

..περιμενω τις εντυπωσεις σου απο Αντιγκουα τη πολη που με δυσκολια εγκατελειψα και εγω προπερσυ..............

 

[go2dbeach]

Να'σαι καλα Δημητρη για τις ανταποκρισεις σου. Περιμενω κι εγω την Αντιγουα που πιστευω θα σε αποζημιωσει οντας μια ευχαριστη αλλαγη μετα τη μουντη Γουατεμαλα.
Hasta mañana

 

[getxowoman]

Buenos dias!

Καλα οι σημερινες εικονες,ειδικα της βροχης παει γαντι με τη μουντιλα που εχουμε εδω!
Καλη συνεχεια στο ταξιδι!

Cuidate!

 

[10900km]

Δηλώνω “τσιμπημένος” με την Antigua... Για να το θέσω διαφορετικά, ήδη σήμερα πέρασα αρκετή ώρα πηγαίνοντας από σχολή Ισπανικών σε σχολή Ισπανικών, βλέποντας πώς ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις κάθε σχολής, με την ιδέα να περάσω το δεύτερο “σετ” τριών εβδομάδων μαθημάτων (μετά το πρώτο που σίγουρα θα το περάσω στο Quetzaltenango) εδώ, στην Antigua. Ο παραλληλισμός “μπάζει” από αρκετές πλευρές, όμως έστω κι έτσι, θα “πω” ότι στα μάτια μου η Antigua είναι η Μονεμβασιά της Γουατεμάλας. Από πλευράς μορφολογίας, καμία σχέση. Επίσης, εδώ κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ακόμη και γύρω από την κεντρική πλατεία. Όσο για την αρχιτεκτονική, φυσικά και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αλλά επιμένω... Δε βλέπεις “παραφωνίες” στην Antigua, δεν βλέπεις ξέμπαρκα κτίρια που δεν έχουν καμία σχέση με την όλη... αρχιτεκτονική φιλοσοφία της πόλης. Η Κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, και κάθε νέο κτίριο ακολουθεί αναγκαστικά το ήδη υπάρχον αρχιτεκτονικό -ισπανοαποικιακό- στιλ. Επιπλέον, σε σημαντικό κομμάτι της πόλης οι τοπικές αρχές έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα καλώδια, κάτι (την έλλειψη καλωδίων) που ΛΑΤΡΕΨΑ στη Μονεμβασιά.
Έχει ΤΟΣΟΥΣ τουρίστες κι έχει “τουριστικοποιηθεί” ΤΟΣΟ που να καταντάει... ενοχλητικό; Ταπεινή μου άποψη, όχι. Then again, το τελευταίο δίμηνο ο τουρισμός στη Γουατεμάλα έχει κάνει... βουτιά, οπότε αυτήν τη στιγμή στην Antigua δεν έχει τις ορδές τουριστών που περίμενα να δω. Αυτό που είδα ήταν ντουζίνες, ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ παιδιά με τις χαριτωμένες στολές των σχολείων τους να έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους (έφθασα την ώρα που προφανώς σχολούσαν), εικόνα που από μόνη της είναι αρκετή για να σου δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα πολύ ζωντανό και κάθε άλλο παρά -τουριστογκετοποιημένο- μέρος.
Επιπλέον, σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις είναι βουνά, κορυφές, μέσα στο πράσινο, παντού τριγύρω, κι εσύ στη μέση, σε μία επίπεδη πόλη, με όλα τα κτίρια να έχουν ομοιόμορφο ύψος, επιτρέποντάς σου συνέχεια να χαζεύεις τις τριγύρω κορυφές. Ειδικά σήμερα που οι κορυφές ήταν καλυμμένες από σύννεφα, είχα την εντύπωση ότι ήμουν σε ένα... κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μέρος, κάπου ψηλά, μοιραζόμενος ένα μυστικό (το πόσο ελκυστική είναι αυτή η πόλη) με τους υπόλοιπους τυχερούς κατοίκους και επισκέπτες της Antigua.
Κάτι άλλο που συνέβαλε στο να... “τσιμπηθώ”με την Antigua σήμερα, είναι το ότι αυτή η πόλη είναι γεμάτη... εκπλήξεις. Οι κεντρικές πύλες πολλών κτιρίων οδηγούν σε “κρυφές” αυλές, αρκετές από τις οποίες έχουν μικρά σιντριβάνια, και τριγύρω είτε καταστήματα, είτε καθίσματα και καρέκλες, όλες μέσα στο πράσινο, μέσα στα λουλούδια, μέσα στα καλαίσθητα έπιπλα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις την εντυπωσιακή -κατ' εμέ- αντιμετώπιση των ντόπιων. Τα πιτσιρίκια που έρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο παγκάκι μου στην κεντρική πλατεία και με ρωτούσαν πώς με λένε και από πού είμαι, με τα τόοοοοσο χαριτωμένα μουτράκια τους, τα περνάω σε δεύτερη μοίρα. Αναφέρομαι κυρίως στον κόσμο που ζει από τον τουρισμό, κόσμος που στην Antigua το ποσοστό του είναι συντριπτικό, αν προσθέσει κανείς στους άμεσα απασχολούμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις, εκείνους που έμμεσα επωφελούνται από το πολύ καλά δομημένο τουριστικό προφίλ της πόλης. Για να το θέσω απλά, σήμερα έμεινα με την εντύπωση ότι ο κόσμος εδώ εκτιμά τον πελάτη που αγοράζει ένα αναμνηστικό, που παίρνει ένα γεύμα, που “τσιμπάει” ένα γλυκό, που αφήνει τα ρούχα του για πλύσιμο, που, που, που... Δεν έμεινα ούτε μία στιγμή με την εντύπωση ότι με κοιτούσαν σαν κινούμενη τσέπη. Ήθελα να καθίσω κάπου; Φρόντιζαν να κάνουν τον χρόνο μου στο μαγαζί τους όσο πιο ευχάριστο γινόταν. Επέλεγα να συνεχίσω τη βόλτα μου και να μην καθίσω, ή να μην αγοράσω κάτι; Ni problema... Δεν είναι “pushy”, δεν σε πιέζουν, δεν σου κολλάνε, δεν σε κυνηγάνε, και φυσικά βγαίνουν κερδισμένοι, αφού κανείς δεν έρχεται στην Antigua για μία μόνο μέρα (κάτι που κατά κανόνα συμβαίνει με τους επισκέπτες της Πόλης της Γουατεμάλας). Είναι αδύνατο να γευματίσεις πέντε φορές την ίδια μέρα, όμως κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ένα ρεστοράν στο οποίο μπήκες, τσέκαρες ατμόσφαιρα, κι έφυγες χωρίς να καθίσεις, και την επομένη θα πας εκεί, και θα ακουμπήσεις τα χρήματά σου.
Καταλήγοντας εκεί απ' όπου άρχισα, ναι, “τσιμπήθηκα” με την Antigua...
Περιττό να “πω” ότι τη στιγμή που μπαίνεις στην πόλη προερχόμενος από την “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα, αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια χώρα. Η έκπληξή μου μάλιστα θα ήταν πολλάκις μεγαλύτερη αν δεν είχα κάνει το... homework μου, αν δεν είχα διαβάσει για το τι εστί Antigua, και για το πόσο διαφορετική είναι από την Πρωτεύουσα, άσχετα αν τις δύο πόλεις χωρίζουν μόλις 45 χιλιόμετρα.
Όσο για το πώς ήρθα στην Antigua, επέτρεψα στον καλομαθημένο πισινό μου μία μικρή πολυτέλεια, κι αντί να πάρω το “chicken bus” πήρα “servicio coletivo”, μίνιβαν, το οποίο ήρθε στον ξενώνα μου στην Γουάτε, με... φόρτωσε μαζί με τα 30 κιλά των αποσκευών μου, και με έφερε μέχρι την πόρτα του ξενώνα μου στην Antigua για δώδεκα δολάρια (λιγότερα από δέκα ευρώ). Συνήθως αυτά τα μίνιβαν έχουν κόσμο, κι είσαι απλά ένας από τους επιβάτες. Ο οδηγός του ήταν... απαρηγόρητος σήμερα. Ευγενέστατος, μιλούσε αργά για να τον καταλαβαίνω και δεν γέλασε με κανένα από τα τρία δις λάθη που έκανα στα Ισπανικά μου όση ώρα του μιλούσα, μου είπε, εμένα, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πελάτη του, ότι ο τουρισμός στη χώρα το τελευταίο δίμηνο έχει... τραβήξει χειρόφρενο, κάτι που κατάλαβα και τις προηγούμενες ημέρες. Στον ξενώνα μου στην Γουάτε συνήθως φιλοξενούνται 15-18 άτομα τη βραδιά, ειδικά τον Μάιο, που θεωρείται ένας από τους μήνες της high season. Το πρώτο βράδυ στον ξενώνα ήμασταν τρία άτομα, το δεύτερο βράδυ ήμουν ΜΟΝΟΣ, και χθες ήμασταν δύο, εγώ και ο... Dimitri (ακόμη να το χωνέψω...). Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Υόρκη συνάντησα μία Γιαπωνεζούλα που είχε κλείσει κι εκείνη μαθήματα Ισπανικών στη Γουατεμάλα, όμως άλλαξε την ημερομηνία στο εισιτήριό της λόγω του ιού. Υποθέτω ότι δεν είναι η μόνη... Εύχομαι ο κόσμος σύντομα να αρχίσει να έρχεται ξανά στη Γουατεμάλα... Είμαι μόνο τέσσερις ημέρες εδώ, όμως... δεν ξέρω... τον κόσμο τον έχω κατασυμπαθήσει, και με πιάνω ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ αξίζουν κάθε βοήθεια...
Είναι εφτά και κάτι, έχει πέσει σκοτάδι, ψιλοβρέχει, όμως... κανένα πρόβλημα. Οι δρόμοι είναι λιφόστρωτοι, τα πεζοδρόμια είναι σε πολύ καλή κατάσταση, επομένως ακόμη και να βρέχει δεν έχεις κίνδυνο να... χαθείς σε κάποια λίμνη νερού, όπως στη Γουάτε, ή να κολλήσεις σε λάσπες. Αυτή η πόλη υπάρχει για να την επισκέπτεσαι και να χαίρεσαι τον χρόνο σου εδώ, με μηδαμινές σκοτούρες. Μέχρι και ασφαλής είναι(!), κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας. Όχι ότι δεν... συμβαίνουν κι εδώ “διάφορα”, όμως ο αριθμός των συμβάντων είναι τόσο μικρός, πλέον, τώρα, μετά τη λήψη έξτρα μέτρων από τις τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες, που είναι σχεδόν αμελητέο. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φθηνές Gallo (η νούμερο ένα μπίρα στη Γουατεμάλα), μαζί με τη βραζιλιάνικη Brahma, παραδόξως, και θα τιμήσω ένα από αυτά, πριν επιστρέψω οριστικά για... νανάκια στον συμπαθητικό ξενώνα μου. Ω ναι, σκυλίσια ζωή δεν θα πείτε τίποτα...


Χαιρετίσματα σε όλους, και για χιλιοστή φορά ευχαριστώ ειδικά εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να μου γράψουν δυο γραμμές... Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να ανεβάσω τη νέα ιστορία μου!

 

[StellAnna]

Δημήτρη, έχεις τόσο δίκιο!!!
Η Αντίγουα είναι κάτι σαν ... από αλλού.
Υπέροχη, νοσταλγική, πανέμορφη, με κατοίκους που πάντα χαμογελούν.
Μέσα από τα υπέροχα κείμενά σου, ξαναζώ τις στιγμές στην πόλη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ

 

[mary_a]

Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση

όσα γράφεις να δεις πως φτιάχνουν τη δική μας διάθεση!