Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

10900km

Member
Μηνύματα
392
Likes
4.189

(Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα Πέμπτη βράδυ στο Τουλούμ, και το ανεβάζω Παρασκευή μεσημέρι από Πλάγια ντελ Κάρμεν).

Ναι μεν, αλλά... Είμαι στο Τουλούμ μιάμιση μέρα τώρα, μιάμιση μέρα γεμάτη, ΓΕΜΑΤΗ, από ups and downs... Σε άκρως... δημοσιογραφική γλώσσα, “λέω” ότι “χαλάστηκα” χθες, “χαλάστηκα” τόσο που σκέφτηκα μέχρι και να την κοπανήσω πρόωρα από το Τουλούμ, χωρίς καν να πάω στον παραθαλάσσιο αρχαιολογικό χώρο, που τόσο “Ο Υ Α Ο Υ” φαίνεται σε φωτογραφίες. Χαλάστηκα από τις εγκαταστάσεις στο χόστελ, που μικρή σχέση έχουν με αυτό που το χόστελ “λέει” στην “αυτοπαρουσίασή” του στο hostelbookers.com. Ο κοιτώνας έχει μεν συσκευή air-condition, αλλά δεν δουλεύει κανονικά, γενικά ο κοιτώνας είναι... μετά βίας ανεκτός, ενώ δεν έχει ούτε ασύρματο ίντερνετ, κάτι που για μένα, για λόγους με τους οποίους δεν θα σας κουράσω, είναι ΠΟΛΥ σημαντικό. Χαλάστηκα από την απόσταση μέχρι την παραλία. Είναι μία τεράστια ευθεία, που μπορεί να είναι “μόνο” 3-4 χιλιόμετρα, όμως έχεις την αίσθηση ότι... είσαι σε έναν κυλιόμενο διάδρομο, στον οποίο περπατάς κόντρα, κάνοντας τρία και τέσσερα βήματα μέχρι να προχωρήσεις πραγματικά ένα βήμα μπροστά. Χαλάστηκα από το νότιο κομμάτι της παραλίας.

Το χρώμα της θάλασσας είναι όπως το περιγράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, δηλαδή είναι τέτοιο που σε κάνει να θέλεις να σκίσεις το εισιτήριο της επιστροφής και να νοικιάσεις δια βίου μία από τις αμέτρητες “καμπάνιας” δίπλα στη θάλασσα, όμως... δεν μπορείς να χαρείς βόλτα στην παραλία. Κάθε μερικά μέτρα είτε έχει βράχια, είτε συρματοπλέγματα, επειδή όλη η παραλία έχει δοθεί σε ιδιώτες που έχουν στήσει επιχειρήσεις. Χρειάζεται να αφήνεις την παραλία, να επιστρέφεις στον άχαρο δρόμο, να περπατάς καμιά κατοστάρα μέτρα, και να το κόβεις πάλι αριστερά, ζητώντας μάλιστα και άδεια από τα άτομα στη ρεσεψιόν της επόμενης επιχείρησης για να περάσεις και να πας στην παραλία. Είναι σαν να βλέπεις την αγαπημένη σου ταινία, όμως κάθε πέντε λεπτά να πέφτουν διαφημίσεις. Από ένα σημείο και μετά, σιχτιρίζεις το κανάλι, τις εταιρείες που διαφημίζονται, ΚΑΙ την ταινία... Χαλάστηκα από την πόλη. Δεν ήρθα για την πόλη, όμως χρειάστηκε να πάω για να πάρω τηλέφωνο τους δικούς μου και να κανονίσω τα της μετακίνησής μου στην Πλάγια ντελ Κάρμεν. Περίμενα να είναι “τίποτα το ιδιαίτερο”, όμως... αποδείχθηκε πιο άσχημο το Τουλούμ ακόμη και από το οικτρό Παλένκε (αναφέρομαι φυσικά στο σύγχρονο Παλένκε, και όχι στο αρχαίο). Χαλάστηκα από τις τιμές στην πόλη. Υπάλληλος ενός ΟΧΧΟ (αλυσίδα μίνι-μάρκετ που τη λατρεύω για πολλούς λόγους), μου εξήγησε με πολλή υπομονή γιατί οι τιμές στο συγκεκριμένο ΟΧΧΟ είναι οι ψηλότερες στη χώρα. I saw his point, αλλά έστω κι έτσι, σε κανέναν δεν αρέσει να πληρώνει χρυσάφι κάτι που μία μέρα πριν αγόρασε με τα μισά χρήματα, το ίδιο προϊόν, σε κατάστημα της ΙΔΙΑΣ αλυσίδας...

Κάπου εδώ διακόπτω το... ρεσιτάλ επίδειξης γκρινιάρικης διάθεσης (αν και στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για γκρίνια... Ήρθα στο Τουλούμ ΠΟΛΥ θετικά προδιατεθειμένος), και περνάω στα θετικά... Τα παιδιά που δουλεύουν στο χόστελ μου είναι χρυσάφι, και έμεινα δεύτερο βράδυ μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε η παρέα τους, και η συμπεριφορά τους απέναντί μου. Δίπλα στο χόστελ υπάρχει ένα σούπερ μάρκετ με τιμές στα καρπούζια που μου θύμισαν Ελλάδα την εποχή που πήγαινα ακόμη Δημοτικό! Το βράδυ κοιμήθηκα καλά, μια και μετά από 12 συναπτές ώρες λειτουργίας, το air-condition επιτέλους είχε αρχίσει να... δικαιολογεί την παρουσία του στο δωμάτιο. Και last but not least, σήμερα πέρασα την ημέρα στον αρχαιολογικό χώρο (λιγότερο) και στο βόρειο κομμάτι της παραλίας... Τρεις τελείες... Άλλες τρεις... Τρεις ακόμη... Να συνεχίσω; Ο αρχαιολογικός χώρος ανταποκρίθηκε ΠΛΗΡΩΣ στις μεγάλες προσδοκίες μου. Οι πυραμίδες και τα λοιπά κτήρια είναι μεν... ταπεινά, σε σύγκριση με εκείνα στο Τσιτσέν Ιτσά και στο Παλένκε, όμως από θέα... Η χαρά του φωτογράφου... Τα κτίσματα που έχουν σωθεί είναι τα περισσότερα σε απόσταση αναπνοής από την άκρη των βράχων, με την παραλία στα 25-30 μέτρα κάτω, και με την θάλασσα να “παίζει” μεταξύ τιρκουάζ και βαθύ γαλάζιου...

Φοίνικες παντού, μικροί κάκτοι, πολύχρωμα λουλούδια, πεταλούδες, κίτρινες και στο χρώμα του κεχριμπαριού, και φυσικά ιγκουάνα, πολλά, μερικά μεγάλα, να σουλατσάρουν δεξιά-αριστερά, και να... ποζάρουν για χάρη μας. Κόσμος πολύς, “λιώσε για να με θυμάσαι” ζέστη, και... λουόμενοι να πλατσουρίζουν στην θάλασσα μπροστά από ένα μικρό κομμάτι αμμουδιάς, εντός του αρχαιολογικού χώρου... Επαναλαμβάνω: η χαρά του φωτογράφου... Με έπιασα να σκέφτομαι τι θα έλεγαν οι Μάγια αν γινόταν κάποιο... μπέρδεμα με τον χωροχρόνο, ξυπνούσαν ένα πρωί, κι έβλεπαν την πόλη τους να έχει καταληφθεί από ορδές ασπρουλιάρηδων με ξανθό μαλλί... Χμμμ...

Μετά τον αρχαιολογικό χώρο, βόλτα στην παραλία. Στο βόρειο κομμάτι μπορείς να περάσεις σχεδόν 20-25 λεπτά περπατώντας στην αμμουδιά, χωρίς διακοπή, χωρίς αδιέξοδο λόγω βράχων, χωρίς να βρεις μπροστά σου συρματοπλέγματα. Δεν είναι και... Γκόα, Ινδία, στην οποία μπορείς επί ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ να περπατάς στην αμμουδιά και να καλύπτεις αποστάσεις ολόκληρες μεταξύ παραλιακών χωριών, όμως... από το τίποτα, 20-25 λεπτά είναι “κάτι”. Της βουτιάς στη θάλασσα δεν είμαι πολύ-πολύ, όμως έτσι όπως έβλεπα το τιρκουάζ χρώμα της, ψήθηκα... Άφησα τα πράγματά μου στη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου (ευγενικότατος ο υπάλληλος, ούτε καν χρήματα μου ζήτησε), και την έκανα τη βουτιά... Έμεινα μέσα μέχρι που... αυλάκιασε το δέρμα στα δάκτυλά μου... Το νερό είχε τέλεια θερμοκρασία, κύμα όσο χρειάζεται για να σε πηγαίνει λίγο πέρα-δώθε, χάζι στην παραλία, παράξενα πουλιά να πετάνε σε ζευγάρια λίγο πάνω μας, αργά, φοίνικες παντού στην παραλία, όνειρο... Όνειρο... Με τα πολλά, βγήκα κάποια στιγμή, όμως πάνω στη βόλτα, λίγο αργότερα, βρήκα ένα λιγότερο busy κομμάτι της παραλίας, με ένα παλούκι καρφωμένο στην άμμο, ψηλό, με μία σημαία στην κορυφή, που έλεγε ότι στην παραλία υπήρχε ναυαγοσώστης. Πήδηξα, πέρασα τη ζώνη της τσάντας που είχα μαζί μου γύρω από το παλούκι, τσέκαρα ότι δεν είναι εύκολο να το ξεριζώσει κανείς, γενικά... ασφάλισα την τσάντα όσο καλύτερα μπορούσα (από τα αρνητικά τού να ταξιδεύεις μόνος... Πρέπει μονίμως ΕΣΥ να φροντίζεις για την ασφάλεια των πραγμάτων σου, ειδικά σε παραλίες στις οποίες το ρίσκο είναι ακόμη μεγαλύτερο, μια κι έχεις το μειονέκτημα να είσαι στο νερό), και όρμηξα για δεύτερη βουτιά... Μην τα ξαναγράφω... Τρεις τελείες και τα σχετικά...

Ακόμη όμως και η σημερινή ΣΟΥΠΕΡ μέρα, είχε τη “χαλάστηκα” πλευρά της... Είχαμε κλοπή στο χόστελ... Μία παρέα έξι Ισπανών (κάνουν μπαμ με τα θθθ τους) λέει ότι τους έκλεψαν από το δωμάτιο μία κάμερα, ένα κινητό, και την “μπανάνα” μίας κοπέλας. Δεν έχω λόγους να αμφιβάλω, αν και η ιστορία τους “μπάζει” από πολλές πλευρές. Ήρθε η αστυνομία, ο ιδιοκτήτης του χόστελ έκανε καταγγελία για κλοπή, και... τρέχα βρες... Όπως είπα στα παιδιά που δουλεύουν εδώ, ΤΟ αρνητικό του συγκεκριμένου χόστελ είναι ότι κάποιος δεν χρειάζεται να περάσει από τη ρεσεψιόν για να πάει στον χώρο που είναι τα δωμάτια. O sea, δηλαδή, με άλλα λόγια, ο καθένας μπορεί να... ξεγλιστρήσει, να πάει στο πίσω μέρος, και να... δεν ξέρω... κάνει, ή τουλάχιστον να δοκιμάσει να κάνει, ό,τι θέλει. Στο χόστελ στη Μέριδα, με το που πήγα, ο Βενεσολάνος ιδιοκτήτης με έβαλε να φορέσω ένα πράσινο χάρτινο “μπρασελέ” στον δεξιό καρπό. “Για λόγους ασφαλείας”, μου είπε. Δε μου άρεσε, με εκνευρίζουν αυτά τα “μπρασελεδάκια”, σαν... σφραγίδα στο μπούτι αγελάδων μού φαίνονται, όμως... η αλήθεια να λέγεται, από την είσοδο του χόστελ στη Μέριδα δεν περνούσε κουνούπι...

Ναι μεν, αλλά λοιπόν... Ναι μεν είδα στο Τουλούμ αυτά που πάνω-κάτω περίμενα, έναν εντυπωσιακό αρχαιολογικό χώρο, μία πραγματικά εξωτική παραλία, όμως χαίρομαι που αύριο φεύγω (πηγαίνω στην Πλάγια ντελ Κάρμεν), και σκέφτομαι ότι στο Τουλούμ θα επιστρέψω κάποια μέρα ΜΟΝΟ με παρέα, και ΜΟΝΟ με περισσότερα χρήματα στην τσέπη, προκειμένου να περάσω(ουμε) τα βράδια σε “καμπάνια” δίπλα στη θάλασσα, και όχι σε χόστελ “κοντά” (hardly) στη θάλασσα, πόσο μάλλον σε χόστελ, ή ακόμη και σε τετράστερο ξενοδοχείο στο κέντρο του Τουλούμ, ΑΝ μπορεί κανείς να πει ότι το Τουλούμ έχει κέντρο... Έχει ξενοδοχεία, ρεστοράν, και μαγαζιά με αναμνηστικά, δεξιά και αριστερά από εθνική οδό, κι όπως ακριβώς γράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, έχεις την αίσθηση ότι είσαι όχι σε μία πόλη σε απόσταση μόλις 6-7 χιλιομέτρων από “πιο εξωτική δεν γίνεται” παραλία, αλλά σε... σταθμό ανεφοδιασμό νταλικών...

Σήμερα είναι η 95η μέρα από την έναρξη του ταξιδιού (είχα... ελεύθερο χρόνο μέσα στη θάλασσα, και τις υπολόγισα). Άρχισα να χαμογελάω όταν έβγαλα το νούμερο... Lo que pasa es que, κάθε φορά που ταξίδευα (και ταξίδευα αρκετά) ζήλευα (με την καλή έννοια) άτομα που συναντούσα και μου έλεγαν ότι ήταν στον δρόμο επί ενάμιση μήνα, δύο μήνες, τρεις μήνες... Εγώ πάντα ήμουν σε άδεια από τη δουλειά, δύο-τρεις εβδομάδες, μέχρι και 26 μέρες με κάτι... μαγικά μαθηματικά που έκανα, “εκμεταλλευόμενος” την ανεκτικότητα του πρώην αφεντικού μου, έχοντας αποφύγει να πάρω ρεπό επί ενάμιση μήνα, κι έχοντας “κρατήσει” εκείνα τα ρεπό για να τα κολλήσω στις ημέρες αδείας... Να που σήμερα εγώ είμαι εκείνος που λέει σε άλλους “έχει πάνω από τρεις μήνες που ταξιδεύω”, κι είναι άλλοι εκείνοι που λένε “μακάρι μία μέρα να έχω κι εγώ την ευκαιρία να ταξιδέψω για περισσότερο από 2-3 βδομάδες”... Κάποια στιγμή θα βρεθώ πάλι στη θέση τους, όμως μέχρι τότε... μέχρι τότε...


“Τα λέμε” από Πλάγια, ή “Πλάτζα”, που λέει και η Ρακέλ, η Αρχεντίνα που δουλεύει εδώ...


Α! Γαμώτο... Μία μέρα πριν έρθω εγώ, προχθές δηλαδή, ήταν εδώ δύο κοπέλες από Αθήνα, μία Λίτσα και μία Έφη. Στο τσακ δεν της πέτυχα... Πλάκα θα είχε! :)

 

Attachments

Last edited by a moderator:

10900km

Member
Μηνύματα
392
Likes
4.189
What where the chances?... Στον ξενώνα που μένω στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε σήμερα ένας Αμερικάνος, γεννημένος στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Μαντέψτε πώς τον λένε... Dimitri(!!!). Στον ξενώνα τον έφερε ένας ταξιτζής, ο οποίος έπιασε κουβέντα στον Dimitri όση ώρα ήταν στο ταξί. Ποιο είναι το δεύτερο μικρό όνομα του ταξιτζή;... Demetrios(!!!!!!). Seriously, where were the chances?... Πρόπερσι σε ένα χόστελ στο Χόλιγουντ κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ σε ένα κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί ένας Γιάννης, από Θεσσαλονίκη. That was it... Αυτό ήταν το πιο “κουφό” που μου είχε τύχει, μιλώντας για συμπτώσεις που παρέπεμπαν σε Ελλάδα. Όχι ότι αυτή η σύμπτωση με τα ονόματά μας παραπέμπει τόσο πολύ σε Ελλάδα, αλλά... ΕΙΝΑΙ κουφό... Don't you think?
Guatemala City... I figured out (τις δύο τελευταίες ημέρες πέρασα πολύ χρόνο με τον Αμερικάνο ιδιοκτήτη του ξενώνα μου και μου βγαίνουν πάλι τα Αγγλικά...) γιατί αυτή η πόλη μού φαίνεται ΤΟΣΟ μουντή και... well... όσο και να προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, άσχημη, ΑΣΧΗΜΗ... Δεν είναι τόσο τα άθλιας αισθητικής κτίρια (με μερικές -ελάχιστες- εξαιρέσεις, φυσικά), δεν είναι τα μαύρα σύννεφα που ξεπηδούν από σχεδόν κάθε εξάτμιση κάθε αυτοκινήτου, αλλά πρώτα και κύρια είναι αυτά τα καταθλιπτικά χοντρά μαύρα καλώδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρη η πόλη έχει πιαστεί στον ιστό μίας τεράστιας αιμοβόρας αράχνης, η οποία απλά... is having fun επεκτείνοντας το δίχτυ της, taking her time before eating the whole city... Και στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλώδια της ΔΕΗ, όμως... καμίιιια σχέση.
Επιπλέον, η Πόλη της Γουατεμάλας δεν έχει ποτάμι, δεν είναι κτισμένη γύρω από κάποια λίμνη, δεν είναι παραλιακή, δε βλέπεις νερό πουθενά, κάτι που επιδεινώνει την εικόνα της, μια και... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, το νερό, είτε πρόκειται για νερό ποταμού, λίμνης, θάλασσας, “κάτι” δίνει σε κάθε πόλη, κάποια έστω μικρή γοητεία τής προσδίδει...
Έστω κι έτσι, αύριο το πρωί που θα πάρω το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται στη Γουατεμάλα για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων από ντόπιους που δεν έχουν χρήματα για ακριβότερα λεωφορεία, και τουρίστες σαν εμένα που θέλουν να συνδυάσουν εξοικονόμηση χρημάτων και first class people watching) για Αντίγουα, θα αφήσω την Πόλη της Γουατεμάλας με όμορφες αναμνήσεις, κατά 90% λόγω του κόσμου, των γ λ υ κ ή τ α τ ω ν ντόπιων που συνάντησα εδώ και είχα σύντομες συνομιλίες. Τα έγραψα προχθές, και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως... πρέπει. Χθες, ο εισπράκτορας (ο τύπος που κρέμεται από την μπροστά ανοικτή πόρτα και ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας τον προορισμό του λεωφορείου προκειμένου να τραβήξει όσους γίνεται περισσότερους πελάτες από τον δρόμο) σε ένα αστικό λεωφορείο που πήρα, με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει τα περισσότερα από το απαραίτητο χρήματα που είχα κατά λάθος δώσει στον οδηγό για το εισιτήριο. I mean... give me a break... Ο μέσος Γουατεμαλτέκος βγάζει περίπου 140 δολάρια τον μήνα (τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τις... απλούστερες των απλούστερων δουλειών βγάζουν τόσα), κι όμως, ο “εισπράκτορας” με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει χρήματα... Ναι, μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Talking about buses, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά στους μικροπωλητές που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας διάφορα μπιχλιμπίδια πάνω στα αστικά λεωφορεία της Πόλης της Γουατεμάλας... Πέφτω και παίρνω κάμψεις για χάρη τους κυρίως επειδή για να ακουστούν πάνω στα λεωφορεία χρειάζεται σχεδόν να ουρλιάζουν, λόγω του εκκωφαντικού θορύβου που κάνουν οι μηχανές των παμπάλαιων λεωφορείων, για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή ισορροπία που επιδεικνύουν, καταφέρνοντας να σταθούν όρθιοι σε λεωφορεία που τη μία τρέχουν σαν τρελά (οι οδηγοί τους, για την ακρίβεια, για να μην κατσαδιάζω άδικα τα καημένα τα σαραβαλάκια), και την άλλη, out of nowhere, φρενάρουν λες και υπάρχει “προσοχή: νάρκη” ταμπέλα μπροστά τους. Οι τύποι πουλάνε... I don't know... από μαστίχες και σοκολάτες μέχρι... βιβλιαράκια με την ιστορία της Γουατεμάλας, ή... μικρές συρραπτικές μηχανές, μπρελόκ, ξυραφάκια, you name it... Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι που κάνουν πρακτική επίδειξη πάνω στο λεωφορείο, του πόσο καλή είναι η πραμάτεια τους. Ο τύπος με τα ξυραφάκια θα μου μείνει αξέχαστος...
Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετική εντύπωση που μου έκανε ο κόσμος στην “Γουάτε”, highlight αυτών των τριών ημερών που πέρασα εδώ θεωρώ το διάστημα τρεις με πέντε το απόγευμα, χθες. Ο ουρανός άρχισε να γεμίζει κατάμαυρα σύννεφα (η περίοδος των βροχών έχει έρθει, μόλις άρχισε), όμως ο ήλιος βρήκε τρύπα και φώτισε την κεντρική πλατεία (όπου έτρωγα γεμιστές τορτίγιας με ενάμιση κετσάλ τη μία, όπου ενάμιση κετσάλ περίπου 15 λεπτά του ευρώ, και “μιλάω”για τόσο χορταστικές τορτίγιας που τη δεύτερη μόλις που την άγγιξα, και ντρέπομαι που το “λέω” αλλά μπούκωσα τόσο που την πέταξα... Ντροπή μου που πέταξα φαγητό, I know), προσδίδοντας πολύ ζεστά χρώματα στην πρόσοψη του καθεδρικού ναού της πόλης, και του “Εθνικού Παλατιού”, του πιο επιβλητικού κτιρίου της πόλης. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου (ο συνδυασμός φωτισμένων προσόψεων και κατάμαυρου ουρανού ήταν... σκέτη παραγγελιά για ωραίες φωτογραφίες), και πριν προλάβω να σηκωθώ άρχισε να βρέχει. Μέχρι να πάω στο σημείο απ' όπου ήξερα ότι μπορούσα να πάρω το λεωφορείο για το μέρος της πόλης όπου βρίσκεται ο ξενώνας μου η βροχή είχε δυναμώσει τόσο που είχα γίνει παπί, πασχίζοντας να προφυλάξω όχι τον εαυτό μου, αλλά την τσάντα που είχα μαζί μου, με τις τρεις φωτογραφικές μηχανές (σκοτίστηκα για μένα... Οι μηχανές με ενδιέφεραν, αυτές που στην Ουάσινγκτον λίγο έλειψε να με βάλουν σε τρελούς μπελάδες πριν από δύο βδομάδες, αλλά... περασμένα-ξεχασμένα). Ανέβηκα στο λεωφορείο (για την ακρίβεια πήδηξα στο εν κινήσει λεωφορείο, κάθισα, κι είπα μέσα μου, “Ok, μέχρι να φθάσουμε στον ξενώνα μου θα έχει σταματήσει”. Πέντε λεπτά αργότερα, η βροχή ήταν τόσο δυνατή και οι σταγόνες τόσο χοντρές και πυκνές που με το ζόρι έβλεπες στα δέκα μέτρα. Πέντε λεπτά αργότερα πρόσεξα ότι τα αυτοκίνητα που περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν νερό μέχρι το μισό ύψος των τροχών τους(!). Άλλα πέντε λεπτά αργότερα, (η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα), έτσι όπως καθόμουν δίπλα σε παράθυρο από την πλευρά των πορτών, πρόσεξα ότι κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε από το λεωφορείο, προσγειωνόταν σε μία λίμνη, με το νερό να καλύπτει ολόκληρο το παπούτσι, να ξεπερνάει τον αστράγαλο. Αποκορύφωση; Φθάνοντας στον ξενώνα, που βρίσκεται 500 μέτρα από το αεροδρόμιο, πολύ απλά, δεν υπήρχαν πλέον δρόμοι. Το μόνο που έβλεπες ήταν χείμαρροι, και αυτοκίνητα σταματημένα, με εξαίρεση τα λεωφορεία, που προφανώς επειδή έχουν τη μηχανή ψηλότερα, μπορούσαν ακόμη να κινούνται. Ήταν τρελό... Για να κατέβω από το λεωφορείο και να αποφύγω να κολυμπήσω σε μία λίμνη νερού το έπαιξα Τσάτουμας και... πήδηξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τρύπωσα κάτω από ένα υπόστεγο, και απλά περίμενα. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά στέκονταν κάτω από υπόστεγα, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας (τη βροχή επιτέλους να κοπάσει). Βάζοντας το χέρι στην καρδιά, “λέω” ότι τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Στα μάτια του ταξιδιώτη αυτά που βλέπει on the road τείνουν πολλές φορές να παίρνουν... μυθικές διαστάσεις, ο ταξιδιώτης καμιά φορά ξεπερνάει ακόμη και τους ναυτικούς στο να μεγαλοποιεί καταστάσεις-εμπειρίες του από ταξίδια, όμως ειλικρινά, βροχή σαν τη χθεσινή δεν, δεν, δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά που λειτουργούν τον ξενώνα, όταν με είδαν παπί, να στάζω, με μία κοιλιά τούμπανο (κάλυψα την τσάντα με το μπλουζάκι που φορούσα, και έτρεξα τα τελευταία μέτρα γερμένος μπροστά για να καλύψω με το σώμα την τσάντα), απλά μου είπαν “welcome to Guatemala's rainy season”... Oookkk...
Κατά τα άλλα, καλό το ταξίδι, καλό το sightseeing, καλοί γλυκοί και άγιοι οι Γουατεμαλτέκοι, αλλά στη μία παρά τέταρτο το μεσημέρι, σήμερα, τοπική ώρα στη Γουατεμάλα, είχα ήδη ολοκληρώσει την πρωινή βόλτα μου, και ήμουν στημένος μπροστά στην τηλεόραση του ξενώνα. Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είπαμε... Καλό το ταξίδι, αλλά... Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είμαι άρρωστος “blaugrana” εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς πανηγύρισα το γκολ μας στο 93΄... Ήταν δύο απολαυστικές ώρες, άσχετα αν από το 9΄ χάναμε, και στο 66΄ μείναμε και με παίκτη λιγότερο. Το παιχνίδι το παρακολούθησα στο ισπανόφωνο ESPN, με τη μετάδοση να γίνεται από έναν Μεξικάνο (you could tell by his accent) σπίκερ, κι έναν Αργεντινό (ΕΚΕΙΝΟΥ ήταν που η προφορά έκανε καρα-μπαμ) σχολιαστή. Επαναληπτικός ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, σε ισπανόφωνο κανάλι, αραγμένος σε αναπαυτικό καναπέ ξενώνα στη Γουατεμάλα. Η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη, τελικά... (ειδικά από τη στιγμή που τα παλικάρια μου προκρίθηκαν στον τελικό...).
Κλείνω... Το όνομα του Bed & Breakfast μου στη Γουάτε είναι Guatefriend's. Το βρήκα μέσω hostelbookers και το διάλεξα επειδή έχει το highest rating,κι επειδή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, σε ασφαλή περιοχή, με το pick-up από το αεροδρόμιο να είναι δωρεάν (σημαντικό, αν κουβαλάς, ή έστω σέρνεις -ανοήτως- πολύ βαριά αποσκευή). Η κάθε βραδιά σε κοιτώνα με τέσσερα κρεβάτια (τον οποίο όμως τον είχα για πάρτη μου μόνο, μια και αυτό το διάστημα δεν έχουν πολύ κόσμο εδώ) μου βγήκε 12,50 ευρώ, όχι και λίγα για τα δεδομένα της Γουατεμάλας, σχεδόν 50% περισσότερο απ' όσο μπορούσα να είχα δώσει για δωμάτιο σε Bed & Breakfast στο κέντρο της πόλης, όμως το Guatefriend's το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς του. Μοιράζεσαι τον χώρο με την οικογένεια που λειτουργεί τον ξενώνα, το νεαρό ζευγάρι και το μωράκι τους, και από την πρώτη κιόλας ημέρα αισθάνεσαι ότι είσαι μέλος της οικογένειας, αφού τους έχεις δει σε... όλες τις φάσεις, από το να ταΐζουν το μωρό το πρωί, μέχρι να... κουβεντιάζουν για τα οικογενειακά τους. Τη δε κυρία που καθαρίζει το σπίτι, μέχρι και να βυζαίνει το δικό της μωρό είδα (σκηνή που είδα και στο κέντρο, σε έναν πάγκο μικροπωλητή, δίπλα στον οποία μία κοπέλα βύζαινε το μωρό της, έτσι, στον δρόμο, δίπλα στον πάγκο του άντρα της -υποθέτω).
Proxima estacion (ακόμη να μάθω πώς μπαίνουν οι τόνοι στο netbook μου), Antigua...
 

mary_a

Member
Μηνύματα
1.180
Likes
110
Ονειρεμένο Ταξίδι
Route 66
να το και το σημερινό κομμάτι! είσαι κάθε πρωί η "εφημερίδα" που διαβάζω με τον καφέ μου στη δούλεια!! Περιμένουμε νέα από Antigua..
 

marydim

Member
Μηνύματα
1.631
Likes
408
Επόμενο Ταξίδι
Μεσόγειος
Ονειρεμένο Ταξίδι
Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
Μάλλον, έχω χάσει ένα επεισόδιο από Γουατεμάλα αλλά θα το διορθώσω αυτό το λάθος!
Πραγματικά, είναι σαν να παρακολουθώ ταινία οι αφηγήσεις σου.
 

Rosa

Member
Μηνύματα
1.635
Likes
1.964
Ονειρεμένο Ταξίδι
Trobriand Islands...
Μπράβο, Δημήτρη, σ' ευχαριστώ, το καταφχαριστήθηκα το σημερινό!!! Μου θύμησες και πράγματα που έχω ζήσει κι εγώ, όπως τα δημόσια λεωφορεία με τους αυτόχειρες εισπράκτορες!!! Γουατεμάλα, Εκουαδόρ, παγκόσμια η πατέντα, βλέπω!
 

chrikky

Member
Μηνύματα
1.122
Likes
274
Επόμενο Ταξίδι
Στη Μόσχα αδερφές μου...
Ονειρεμένο Ταξίδι
Νέα Υόρκη ξανά...
με γεια το νεο thread! γεια σου ρε δημήτρη barcelonista :) :) :) !!!

2 μήνες ε??? άψογα!!! βλέπω να μας φτιάχνεις τη μέρα κάθε πρωί με τα κείμενά σου!
 

LULLU

Member
Μηνύματα
3.500
Likes
7.691
Επόμενο Ταξίδι
το ψαχνω....
Ονειρεμένο Ταξίδι
Νιγηρας-Μαλι
..περιμενω τις εντυπωσεις σου απο Αντιγκουα τη πολη που με δυσκολια εγκατελειψα και εγω προπερσυ..............
 

go2dbeach

Member
Μηνύματα
5.962
Likes
9.344
Επόμενο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Ονειρεμένο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Να'σαι καλα Δημητρη για τις ανταποκρισεις σου. Περιμενω κι εγω την Αντιγουα που πιστευω θα σε αποζημιωσει οντας μια ευχαριστη αλλαγη μετα τη μουντη Γουατεμαλα.
Hasta mañana :clap:
 

getxowoman

Member
Μηνύματα
2.207
Likes
1.289
Buenos dias!

Καλα οι σημερινες εικονες,ειδικα της βροχης παει γαντι με τη μουντιλα που εχουμε εδω!
Καλη συνεχεια στο ταξιδι!

Cuidate!
 

10900km

Member
Μηνύματα
392
Likes
4.189
Δηλώνω “τσιμπημένος” με την Antigua... Για να το θέσω διαφορετικά, ήδη σήμερα πέρασα αρκετή ώρα πηγαίνοντας από σχολή Ισπανικών σε σχολή Ισπανικών, βλέποντας πώς ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις κάθε σχολής, με την ιδέα να περάσω το δεύτερο “σετ” τριών εβδομάδων μαθημάτων (μετά το πρώτο που σίγουρα θα το περάσω στο Quetzaltenango) εδώ, στην Antigua. Ο παραλληλισμός “μπάζει” από αρκετές πλευρές, όμως έστω κι έτσι, θα “πω” ότι στα μάτια μου η Antigua είναι η Μονεμβασιά της Γουατεμάλας. Από πλευράς μορφολογίας, καμία σχέση. Επίσης, εδώ κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ακόμη και γύρω από την κεντρική πλατεία. Όσο για την αρχιτεκτονική, φυσικά και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αλλά επιμένω... Δε βλέπεις “παραφωνίες” στην Antigua, δεν βλέπεις ξέμπαρκα κτίρια που δεν έχουν καμία σχέση με την όλη... αρχιτεκτονική φιλοσοφία της πόλης. Η Κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, και κάθε νέο κτίριο ακολουθεί αναγκαστικά το ήδη υπάρχον αρχιτεκτονικό -ισπανοαποικιακό- στιλ. Επιπλέον, σε σημαντικό κομμάτι της πόλης οι τοπικές αρχές έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα καλώδια, κάτι (την έλλειψη καλωδίων) που ΛΑΤΡΕΨΑ στη Μονεμβασιά.
Έχει ΤΟΣΟΥΣ τουρίστες κι έχει “τουριστικοποιηθεί” ΤΟΣΟ που να καταντάει... ενοχλητικό; Ταπεινή μου άποψη, όχι. Then again, το τελευταίο δίμηνο ο τουρισμός στη Γουατεμάλα έχει κάνει... βουτιά, οπότε αυτήν τη στιγμή στην Antigua δεν έχει τις ορδές τουριστών που περίμενα να δω. Αυτό που είδα ήταν ντουζίνες, ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ παιδιά με τις χαριτωμένες στολές των σχολείων τους να έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους (έφθασα την ώρα που προφανώς σχολούσαν), εικόνα που από μόνη της είναι αρκετή για να σου δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα πολύ ζωντανό και κάθε άλλο παρά -τουριστογκετοποιημένο- μέρος.
Επιπλέον, σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις είναι βουνά, κορυφές, μέσα στο πράσινο, παντού τριγύρω, κι εσύ στη μέση, σε μία επίπεδη πόλη, με όλα τα κτίρια να έχουν ομοιόμορφο ύψος, επιτρέποντάς σου συνέχεια να χαζεύεις τις τριγύρω κορυφές. Ειδικά σήμερα που οι κορυφές ήταν καλυμμένες από σύννεφα, είχα την εντύπωση ότι ήμουν σε ένα... κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μέρος, κάπου ψηλά, μοιραζόμενος ένα μυστικό (το πόσο ελκυστική είναι αυτή η πόλη) με τους υπόλοιπους τυχερούς κατοίκους και επισκέπτες της Antigua.
Κάτι άλλο που συνέβαλε στο να... “τσιμπηθώ”με την Antigua σήμερα, είναι το ότι αυτή η πόλη είναι γεμάτη... εκπλήξεις. Οι κεντρικές πύλες πολλών κτιρίων οδηγούν σε “κρυφές” αυλές, αρκετές από τις οποίες έχουν μικρά σιντριβάνια, και τριγύρω είτε καταστήματα, είτε καθίσματα και καρέκλες, όλες μέσα στο πράσινο, μέσα στα λουλούδια, μέσα στα καλαίσθητα έπιπλα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις την εντυπωσιακή -κατ' εμέ- αντιμετώπιση των ντόπιων. Τα πιτσιρίκια που έρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο παγκάκι μου στην κεντρική πλατεία και με ρωτούσαν πώς με λένε και από πού είμαι, με τα τόοοοοσο χαριτωμένα μουτράκια τους, τα περνάω σε δεύτερη μοίρα. Αναφέρομαι κυρίως στον κόσμο που ζει από τον τουρισμό, κόσμος που στην Antigua το ποσοστό του είναι συντριπτικό, αν προσθέσει κανείς στους άμεσα απασχολούμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις, εκείνους που έμμεσα επωφελούνται από το πολύ καλά δομημένο τουριστικό προφίλ της πόλης. Για να το θέσω απλά, σήμερα έμεινα με την εντύπωση ότι ο κόσμος εδώ εκτιμά τον πελάτη που αγοράζει ένα αναμνηστικό, που παίρνει ένα γεύμα, που “τσιμπάει” ένα γλυκό, που αφήνει τα ρούχα του για πλύσιμο, που, που, που... Δεν έμεινα ούτε μία στιγμή με την εντύπωση ότι με κοιτούσαν σαν κινούμενη τσέπη. Ήθελα να καθίσω κάπου; Φρόντιζαν να κάνουν τον χρόνο μου στο μαγαζί τους όσο πιο ευχάριστο γινόταν. Επέλεγα να συνεχίσω τη βόλτα μου και να μην καθίσω, ή να μην αγοράσω κάτι; Ni problema... Δεν είναι “pushy”, δεν σε πιέζουν, δεν σου κολλάνε, δεν σε κυνηγάνε, και φυσικά βγαίνουν κερδισμένοι, αφού κανείς δεν έρχεται στην Antigua για μία μόνο μέρα (κάτι που κατά κανόνα συμβαίνει με τους επισκέπτες της Πόλης της Γουατεμάλας). Είναι αδύνατο να γευματίσεις πέντε φορές την ίδια μέρα, όμως κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ένα ρεστοράν στο οποίο μπήκες, τσέκαρες ατμόσφαιρα, κι έφυγες χωρίς να καθίσεις, και την επομένη θα πας εκεί, και θα ακουμπήσεις τα χρήματά σου.
Καταλήγοντας εκεί απ' όπου άρχισα, ναι, “τσιμπήθηκα” με την Antigua...
Περιττό να “πω” ότι τη στιγμή που μπαίνεις στην πόλη προερχόμενος από την “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα, αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια χώρα. Η έκπληξή μου μάλιστα θα ήταν πολλάκις μεγαλύτερη αν δεν είχα κάνει το... homework μου, αν δεν είχα διαβάσει για το τι εστί Antigua, και για το πόσο διαφορετική είναι από την Πρωτεύουσα, άσχετα αν τις δύο πόλεις χωρίζουν μόλις 45 χιλιόμετρα.
Όσο για το πώς ήρθα στην Antigua, επέτρεψα στον καλομαθημένο πισινό μου μία μικρή πολυτέλεια, κι αντί να πάρω το “chicken bus” πήρα “servicio coletivo”, μίνιβαν, το οποίο ήρθε στον ξενώνα μου στην Γουάτε, με... φόρτωσε μαζί με τα 30 κιλά των αποσκευών μου, και με έφερε μέχρι την πόρτα του ξενώνα μου στην Antigua για δώδεκα δολάρια (λιγότερα από δέκα ευρώ). Συνήθως αυτά τα μίνιβαν έχουν κόσμο, κι είσαι απλά ένας από τους επιβάτες. Ο οδηγός του ήταν... απαρηγόρητος σήμερα. Ευγενέστατος, μιλούσε αργά για να τον καταλαβαίνω και δεν γέλασε με κανένα από τα τρία δις λάθη που έκανα στα Ισπανικά μου όση ώρα του μιλούσα, μου είπε, εμένα, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πελάτη του, ότι ο τουρισμός στη χώρα το τελευταίο δίμηνο έχει... τραβήξει χειρόφρενο, κάτι που κατάλαβα και τις προηγούμενες ημέρες. Στον ξενώνα μου στην Γουάτε συνήθως φιλοξενούνται 15-18 άτομα τη βραδιά, ειδικά τον Μάιο, που θεωρείται ένας από τους μήνες της high season. Το πρώτο βράδυ στον ξενώνα ήμασταν τρία άτομα, το δεύτερο βράδυ ήμουν ΜΟΝΟΣ, και χθες ήμασταν δύο, εγώ και ο... Dimitri (ακόμη να το χωνέψω...). Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Υόρκη συνάντησα μία Γιαπωνεζούλα που είχε κλείσει κι εκείνη μαθήματα Ισπανικών στη Γουατεμάλα, όμως άλλαξε την ημερομηνία στο εισιτήριό της λόγω του ιού. Υποθέτω ότι δεν είναι η μόνη... Εύχομαι ο κόσμος σύντομα να αρχίσει να έρχεται ξανά στη Γουατεμάλα... Είμαι μόνο τέσσερις ημέρες εδώ, όμως... δεν ξέρω... τον κόσμο τον έχω κατασυμπαθήσει, και με πιάνω ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ αξίζουν κάθε βοήθεια...
Είναι εφτά και κάτι, έχει πέσει σκοτάδι, ψιλοβρέχει, όμως... κανένα πρόβλημα. Οι δρόμοι είναι λιφόστρωτοι, τα πεζοδρόμια είναι σε πολύ καλή κατάσταση, επομένως ακόμη και να βρέχει δεν έχεις κίνδυνο να... χαθείς σε κάποια λίμνη νερού, όπως στη Γουάτε, ή να κολλήσεις σε λάσπες. Αυτή η πόλη υπάρχει για να την επισκέπτεσαι και να χαίρεσαι τον χρόνο σου εδώ, με μηδαμινές σκοτούρες. Μέχρι και ασφαλής είναι(!), κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας. Όχι ότι δεν... συμβαίνουν κι εδώ “διάφορα”, όμως ο αριθμός των συμβάντων είναι τόσο μικρός, πλέον, τώρα, μετά τη λήψη έξτρα μέτρων από τις τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες, που είναι σχεδόν αμελητέο. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φθηνές Gallo (η νούμερο ένα μπίρα στη Γουατεμάλα), μαζί με τη βραζιλιάνικη Brahma, παραδόξως, και θα τιμήσω ένα από αυτά, πριν επιστρέψω οριστικά για... νανάκια στον συμπαθητικό ξενώνα μου. Ω ναι, σκυλίσια ζωή δεν θα πείτε τίποτα... :)


Χαιρετίσματα σε όλους, και για χιλιοστή φορά ευχαριστώ ειδικά εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να μου γράψουν δυο γραμμές... Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να ανεβάσω τη νέα ιστορία μου!
 

StellAnna

Member
Μηνύματα
921
Likes
362
Επόμενο Ταξίδι
Αίγυπτος επιτέλους!!!!!!!
Ονειρεμένο Ταξίδι
Μποτσουάνα? Γιατί όχι?
Δημήτρη, έχεις τόσο δίκιο!!!
Η Αντίγουα είναι κάτι σαν ... από αλλού.
Υπέροχη, νοσταλγική, πανέμορφη, με κατοίκους που πάντα χαμογελούν.
Μέσα από τα υπέροχα κείμενά σου, ξαναζώ τις στιγμές στην πόλη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.115
Μηνύματα
880.692
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom