10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.189
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο (Antigua)
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο
- Κεφάλαιο 27ο
(Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα Πέμπτη βράδυ στο Τουλούμ, και το ανεβάζω Παρασκευή μεσημέρι από Πλάγια ντελ Κάρμεν).
Ναι μεν, αλλά... Είμαι στο Τουλούμ μιάμιση μέρα τώρα, μιάμιση μέρα γεμάτη, ΓΕΜΑΤΗ, από ups and downs... Σε άκρως... δημοσιογραφική γλώσσα, “λέω” ότι “χαλάστηκα” χθες, “χαλάστηκα” τόσο που σκέφτηκα μέχρι και να την κοπανήσω πρόωρα από το Τουλούμ, χωρίς καν να πάω στον παραθαλάσσιο αρχαιολογικό χώρο, που τόσο “Ο Υ Α Ο Υ” φαίνεται σε φωτογραφίες. Χαλάστηκα από τις εγκαταστάσεις στο χόστελ, που μικρή σχέση έχουν με αυτό που το χόστελ “λέει” στην “αυτοπαρουσίασή” του στο hostelbookers.com. Ο κοιτώνας έχει μεν συσκευή air-condition, αλλά δεν δουλεύει κανονικά, γενικά ο κοιτώνας είναι... μετά βίας ανεκτός, ενώ δεν έχει ούτε ασύρματο ίντερνετ, κάτι που για μένα, για λόγους με τους οποίους δεν θα σας κουράσω, είναι ΠΟΛΥ σημαντικό. Χαλάστηκα από την απόσταση μέχρι την παραλία. Είναι μία τεράστια ευθεία, που μπορεί να είναι “μόνο” 3-4 χιλιόμετρα, όμως έχεις την αίσθηση ότι... είσαι σε έναν κυλιόμενο διάδρομο, στον οποίο περπατάς κόντρα, κάνοντας τρία και τέσσερα βήματα μέχρι να προχωρήσεις πραγματικά ένα βήμα μπροστά. Χαλάστηκα από το νότιο κομμάτι της παραλίας.
Το χρώμα της θάλασσας είναι όπως το περιγράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, δηλαδή είναι τέτοιο που σε κάνει να θέλεις να σκίσεις το εισιτήριο της επιστροφής και να νοικιάσεις δια βίου μία από τις αμέτρητες “καμπάνιας” δίπλα στη θάλασσα, όμως... δεν μπορείς να χαρείς βόλτα στην παραλία. Κάθε μερικά μέτρα είτε έχει βράχια, είτε συρματοπλέγματα, επειδή όλη η παραλία έχει δοθεί σε ιδιώτες που έχουν στήσει επιχειρήσεις. Χρειάζεται να αφήνεις την παραλία, να επιστρέφεις στον άχαρο δρόμο, να περπατάς καμιά κατοστάρα μέτρα, και να το κόβεις πάλι αριστερά, ζητώντας μάλιστα και άδεια από τα άτομα στη ρεσεψιόν της επόμενης επιχείρησης για να περάσεις και να πας στην παραλία. Είναι σαν να βλέπεις την αγαπημένη σου ταινία, όμως κάθε πέντε λεπτά να πέφτουν διαφημίσεις. Από ένα σημείο και μετά, σιχτιρίζεις το κανάλι, τις εταιρείες που διαφημίζονται, ΚΑΙ την ταινία... Χαλάστηκα από την πόλη. Δεν ήρθα για την πόλη, όμως χρειάστηκε να πάω για να πάρω τηλέφωνο τους δικούς μου και να κανονίσω τα της μετακίνησής μου στην Πλάγια ντελ Κάρμεν. Περίμενα να είναι “τίποτα το ιδιαίτερο”, όμως... αποδείχθηκε πιο άσχημο το Τουλούμ ακόμη και από το οικτρό Παλένκε (αναφέρομαι φυσικά στο σύγχρονο Παλένκε, και όχι στο αρχαίο). Χαλάστηκα από τις τιμές στην πόλη. Υπάλληλος ενός ΟΧΧΟ (αλυσίδα μίνι-μάρκετ που τη λατρεύω για πολλούς λόγους), μου εξήγησε με πολλή υπομονή γιατί οι τιμές στο συγκεκριμένο ΟΧΧΟ είναι οι ψηλότερες στη χώρα. I saw his point, αλλά έστω κι έτσι, σε κανέναν δεν αρέσει να πληρώνει χρυσάφι κάτι που μία μέρα πριν αγόρασε με τα μισά χρήματα, το ίδιο προϊόν, σε κατάστημα της ΙΔΙΑΣ αλυσίδας...
Κάπου εδώ διακόπτω το... ρεσιτάλ επίδειξης γκρινιάρικης διάθεσης (αν και στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για γκρίνια... Ήρθα στο Τουλούμ ΠΟΛΥ θετικά προδιατεθειμένος), και περνάω στα θετικά... Τα παιδιά που δουλεύουν στο χόστελ μου είναι χρυσάφι, και έμεινα δεύτερο βράδυ μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε η παρέα τους, και η συμπεριφορά τους απέναντί μου. Δίπλα στο χόστελ υπάρχει ένα σούπερ μάρκετ με τιμές στα καρπούζια που μου θύμισαν Ελλάδα την εποχή που πήγαινα ακόμη Δημοτικό! Το βράδυ κοιμήθηκα καλά, μια και μετά από 12 συναπτές ώρες λειτουργίας, το air-condition επιτέλους είχε αρχίσει να... δικαιολογεί την παρουσία του στο δωμάτιο. Και last but not least, σήμερα πέρασα την ημέρα στον αρχαιολογικό χώρο (λιγότερο) και στο βόρειο κομμάτι της παραλίας... Τρεις τελείες... Άλλες τρεις... Τρεις ακόμη... Να συνεχίσω; Ο αρχαιολογικός χώρος ανταποκρίθηκε ΠΛΗΡΩΣ στις μεγάλες προσδοκίες μου. Οι πυραμίδες και τα λοιπά κτήρια είναι μεν... ταπεινά, σε σύγκριση με εκείνα στο Τσιτσέν Ιτσά και στο Παλένκε, όμως από θέα... Η χαρά του φωτογράφου... Τα κτίσματα που έχουν σωθεί είναι τα περισσότερα σε απόσταση αναπνοής από την άκρη των βράχων, με την παραλία στα 25-30 μέτρα κάτω, και με την θάλασσα να “παίζει” μεταξύ τιρκουάζ και βαθύ γαλάζιου...
Φοίνικες παντού, μικροί κάκτοι, πολύχρωμα λουλούδια, πεταλούδες, κίτρινες και στο χρώμα του κεχριμπαριού, και φυσικά ιγκουάνα, πολλά, μερικά μεγάλα, να σουλατσάρουν δεξιά-αριστερά, και να... ποζάρουν για χάρη μας. Κόσμος πολύς, “λιώσε για να με θυμάσαι” ζέστη, και... λουόμενοι να πλατσουρίζουν στην θάλασσα μπροστά από ένα μικρό κομμάτι αμμουδιάς, εντός του αρχαιολογικού χώρου... Επαναλαμβάνω: η χαρά του φωτογράφου... Με έπιασα να σκέφτομαι τι θα έλεγαν οι Μάγια αν γινόταν κάποιο... μπέρδεμα με τον χωροχρόνο, ξυπνούσαν ένα πρωί, κι έβλεπαν την πόλη τους να έχει καταληφθεί από ορδές ασπρουλιάρηδων με ξανθό μαλλί... Χμμμ...
Μετά τον αρχαιολογικό χώρο, βόλτα στην παραλία. Στο βόρειο κομμάτι μπορείς να περάσεις σχεδόν 20-25 λεπτά περπατώντας στην αμμουδιά, χωρίς διακοπή, χωρίς αδιέξοδο λόγω βράχων, χωρίς να βρεις μπροστά σου συρματοπλέγματα. Δεν είναι και... Γκόα, Ινδία, στην οποία μπορείς επί ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ να περπατάς στην αμμουδιά και να καλύπτεις αποστάσεις ολόκληρες μεταξύ παραλιακών χωριών, όμως... από το τίποτα, 20-25 λεπτά είναι “κάτι”. Της βουτιάς στη θάλασσα δεν είμαι πολύ-πολύ, όμως έτσι όπως έβλεπα το τιρκουάζ χρώμα της, ψήθηκα... Άφησα τα πράγματά μου στη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου (ευγενικότατος ο υπάλληλος, ούτε καν χρήματα μου ζήτησε), και την έκανα τη βουτιά... Έμεινα μέσα μέχρι που... αυλάκιασε το δέρμα στα δάκτυλά μου... Το νερό είχε τέλεια θερμοκρασία, κύμα όσο χρειάζεται για να σε πηγαίνει λίγο πέρα-δώθε, χάζι στην παραλία, παράξενα πουλιά να πετάνε σε ζευγάρια λίγο πάνω μας, αργά, φοίνικες παντού στην παραλία, όνειρο... Όνειρο... Με τα πολλά, βγήκα κάποια στιγμή, όμως πάνω στη βόλτα, λίγο αργότερα, βρήκα ένα λιγότερο busy κομμάτι της παραλίας, με ένα παλούκι καρφωμένο στην άμμο, ψηλό, με μία σημαία στην κορυφή, που έλεγε ότι στην παραλία υπήρχε ναυαγοσώστης. Πήδηξα, πέρασα τη ζώνη της τσάντας που είχα μαζί μου γύρω από το παλούκι, τσέκαρα ότι δεν είναι εύκολο να το ξεριζώσει κανείς, γενικά... ασφάλισα την τσάντα όσο καλύτερα μπορούσα (από τα αρνητικά τού να ταξιδεύεις μόνος... Πρέπει μονίμως ΕΣΥ να φροντίζεις για την ασφάλεια των πραγμάτων σου, ειδικά σε παραλίες στις οποίες το ρίσκο είναι ακόμη μεγαλύτερο, μια κι έχεις το μειονέκτημα να είσαι στο νερό), και όρμηξα για δεύτερη βουτιά... Μην τα ξαναγράφω... Τρεις τελείες και τα σχετικά...
Ακόμη όμως και η σημερινή ΣΟΥΠΕΡ μέρα, είχε τη “χαλάστηκα” πλευρά της... Είχαμε κλοπή στο χόστελ... Μία παρέα έξι Ισπανών (κάνουν μπαμ με τα θθθ τους) λέει ότι τους έκλεψαν από το δωμάτιο μία κάμερα, ένα κινητό, και την “μπανάνα” μίας κοπέλας. Δεν έχω λόγους να αμφιβάλω, αν και η ιστορία τους “μπάζει” από πολλές πλευρές. Ήρθε η αστυνομία, ο ιδιοκτήτης του χόστελ έκανε καταγγελία για κλοπή, και... τρέχα βρες... Όπως είπα στα παιδιά που δουλεύουν εδώ, ΤΟ αρνητικό του συγκεκριμένου χόστελ είναι ότι κάποιος δεν χρειάζεται να περάσει από τη ρεσεψιόν για να πάει στον χώρο που είναι τα δωμάτια. O sea, δηλαδή, με άλλα λόγια, ο καθένας μπορεί να... ξεγλιστρήσει, να πάει στο πίσω μέρος, και να... δεν ξέρω... κάνει, ή τουλάχιστον να δοκιμάσει να κάνει, ό,τι θέλει. Στο χόστελ στη Μέριδα, με το που πήγα, ο Βενεσολάνος ιδιοκτήτης με έβαλε να φορέσω ένα πράσινο χάρτινο “μπρασελέ” στον δεξιό καρπό. “Για λόγους ασφαλείας”, μου είπε. Δε μου άρεσε, με εκνευρίζουν αυτά τα “μπρασελεδάκια”, σαν... σφραγίδα στο μπούτι αγελάδων μού φαίνονται, όμως... η αλήθεια να λέγεται, από την είσοδο του χόστελ στη Μέριδα δεν περνούσε κουνούπι...
Ναι μεν, αλλά λοιπόν... Ναι μεν είδα στο Τουλούμ αυτά που πάνω-κάτω περίμενα, έναν εντυπωσιακό αρχαιολογικό χώρο, μία πραγματικά εξωτική παραλία, όμως χαίρομαι που αύριο φεύγω (πηγαίνω στην Πλάγια ντελ Κάρμεν), και σκέφτομαι ότι στο Τουλούμ θα επιστρέψω κάποια μέρα ΜΟΝΟ με παρέα, και ΜΟΝΟ με περισσότερα χρήματα στην τσέπη, προκειμένου να περάσω(ουμε) τα βράδια σε “καμπάνια” δίπλα στη θάλασσα, και όχι σε χόστελ “κοντά” (hardly) στη θάλασσα, πόσο μάλλον σε χόστελ, ή ακόμη και σε τετράστερο ξενοδοχείο στο κέντρο του Τουλούμ, ΑΝ μπορεί κανείς να πει ότι το Τουλούμ έχει κέντρο... Έχει ξενοδοχεία, ρεστοράν, και μαγαζιά με αναμνηστικά, δεξιά και αριστερά από εθνική οδό, κι όπως ακριβώς γράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, έχεις την αίσθηση ότι είσαι όχι σε μία πόλη σε απόσταση μόλις 6-7 χιλιομέτρων από “πιο εξωτική δεν γίνεται” παραλία, αλλά σε... σταθμό ανεφοδιασμό νταλικών...
Σήμερα είναι η 95η μέρα από την έναρξη του ταξιδιού (είχα... ελεύθερο χρόνο μέσα στη θάλασσα, και τις υπολόγισα). Άρχισα να χαμογελάω όταν έβγαλα το νούμερο... Lo que pasa es que, κάθε φορά που ταξίδευα (και ταξίδευα αρκετά) ζήλευα (με την καλή έννοια) άτομα που συναντούσα και μου έλεγαν ότι ήταν στον δρόμο επί ενάμιση μήνα, δύο μήνες, τρεις μήνες... Εγώ πάντα ήμουν σε άδεια από τη δουλειά, δύο-τρεις εβδομάδες, μέχρι και 26 μέρες με κάτι... μαγικά μαθηματικά που έκανα, “εκμεταλλευόμενος” την ανεκτικότητα του πρώην αφεντικού μου, έχοντας αποφύγει να πάρω ρεπό επί ενάμιση μήνα, κι έχοντας “κρατήσει” εκείνα τα ρεπό για να τα κολλήσω στις ημέρες αδείας... Να που σήμερα εγώ είμαι εκείνος που λέει σε άλλους “έχει πάνω από τρεις μήνες που ταξιδεύω”, κι είναι άλλοι εκείνοι που λένε “μακάρι μία μέρα να έχω κι εγώ την ευκαιρία να ταξιδέψω για περισσότερο από 2-3 βδομάδες”... Κάποια στιγμή θα βρεθώ πάλι στη θέση τους, όμως μέχρι τότε... μέχρι τότε...
“Τα λέμε” από Πλάγια, ή “Πλάτζα”, που λέει και η Ρακέλ, η Αρχεντίνα που δουλεύει εδώ...
Α! Γαμώτο... Μία μέρα πριν έρθω εγώ, προχθές δηλαδή, ήταν εδώ δύο κοπέλες από Αθήνα, μία Λίτσα και μία Έφη. Στο τσακ δεν της πέτυχα... Πλάκα θα είχε!
Ναι μεν, αλλά... Είμαι στο Τουλούμ μιάμιση μέρα τώρα, μιάμιση μέρα γεμάτη, ΓΕΜΑΤΗ, από ups and downs... Σε άκρως... δημοσιογραφική γλώσσα, “λέω” ότι “χαλάστηκα” χθες, “χαλάστηκα” τόσο που σκέφτηκα μέχρι και να την κοπανήσω πρόωρα από το Τουλούμ, χωρίς καν να πάω στον παραθαλάσσιο αρχαιολογικό χώρο, που τόσο “Ο Υ Α Ο Υ” φαίνεται σε φωτογραφίες. Χαλάστηκα από τις εγκαταστάσεις στο χόστελ, που μικρή σχέση έχουν με αυτό που το χόστελ “λέει” στην “αυτοπαρουσίασή” του στο hostelbookers.com. Ο κοιτώνας έχει μεν συσκευή air-condition, αλλά δεν δουλεύει κανονικά, γενικά ο κοιτώνας είναι... μετά βίας ανεκτός, ενώ δεν έχει ούτε ασύρματο ίντερνετ, κάτι που για μένα, για λόγους με τους οποίους δεν θα σας κουράσω, είναι ΠΟΛΥ σημαντικό. Χαλάστηκα από την απόσταση μέχρι την παραλία. Είναι μία τεράστια ευθεία, που μπορεί να είναι “μόνο” 3-4 χιλιόμετρα, όμως έχεις την αίσθηση ότι... είσαι σε έναν κυλιόμενο διάδρομο, στον οποίο περπατάς κόντρα, κάνοντας τρία και τέσσερα βήματα μέχρι να προχωρήσεις πραγματικά ένα βήμα μπροστά. Χαλάστηκα από το νότιο κομμάτι της παραλίας.
Το χρώμα της θάλασσας είναι όπως το περιγράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, δηλαδή είναι τέτοιο που σε κάνει να θέλεις να σκίσεις το εισιτήριο της επιστροφής και να νοικιάσεις δια βίου μία από τις αμέτρητες “καμπάνιας” δίπλα στη θάλασσα, όμως... δεν μπορείς να χαρείς βόλτα στην παραλία. Κάθε μερικά μέτρα είτε έχει βράχια, είτε συρματοπλέγματα, επειδή όλη η παραλία έχει δοθεί σε ιδιώτες που έχουν στήσει επιχειρήσεις. Χρειάζεται να αφήνεις την παραλία, να επιστρέφεις στον άχαρο δρόμο, να περπατάς καμιά κατοστάρα μέτρα, και να το κόβεις πάλι αριστερά, ζητώντας μάλιστα και άδεια από τα άτομα στη ρεσεψιόν της επόμενης επιχείρησης για να περάσεις και να πας στην παραλία. Είναι σαν να βλέπεις την αγαπημένη σου ταινία, όμως κάθε πέντε λεπτά να πέφτουν διαφημίσεις. Από ένα σημείο και μετά, σιχτιρίζεις το κανάλι, τις εταιρείες που διαφημίζονται, ΚΑΙ την ταινία... Χαλάστηκα από την πόλη. Δεν ήρθα για την πόλη, όμως χρειάστηκε να πάω για να πάρω τηλέφωνο τους δικούς μου και να κανονίσω τα της μετακίνησής μου στην Πλάγια ντελ Κάρμεν. Περίμενα να είναι “τίποτα το ιδιαίτερο”, όμως... αποδείχθηκε πιο άσχημο το Τουλούμ ακόμη και από το οικτρό Παλένκε (αναφέρομαι φυσικά στο σύγχρονο Παλένκε, και όχι στο αρχαίο). Χαλάστηκα από τις τιμές στην πόλη. Υπάλληλος ενός ΟΧΧΟ (αλυσίδα μίνι-μάρκετ που τη λατρεύω για πολλούς λόγους), μου εξήγησε με πολλή υπομονή γιατί οι τιμές στο συγκεκριμένο ΟΧΧΟ είναι οι ψηλότερες στη χώρα. I saw his point, αλλά έστω κι έτσι, σε κανέναν δεν αρέσει να πληρώνει χρυσάφι κάτι που μία μέρα πριν αγόρασε με τα μισά χρήματα, το ίδιο προϊόν, σε κατάστημα της ΙΔΙΑΣ αλυσίδας...
Κάπου εδώ διακόπτω το... ρεσιτάλ επίδειξης γκρινιάρικης διάθεσης (αν και στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για γκρίνια... Ήρθα στο Τουλούμ ΠΟΛΥ θετικά προδιατεθειμένος), και περνάω στα θετικά... Τα παιδιά που δουλεύουν στο χόστελ μου είναι χρυσάφι, και έμεινα δεύτερο βράδυ μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε η παρέα τους, και η συμπεριφορά τους απέναντί μου. Δίπλα στο χόστελ υπάρχει ένα σούπερ μάρκετ με τιμές στα καρπούζια που μου θύμισαν Ελλάδα την εποχή που πήγαινα ακόμη Δημοτικό! Το βράδυ κοιμήθηκα καλά, μια και μετά από 12 συναπτές ώρες λειτουργίας, το air-condition επιτέλους είχε αρχίσει να... δικαιολογεί την παρουσία του στο δωμάτιο. Και last but not least, σήμερα πέρασα την ημέρα στον αρχαιολογικό χώρο (λιγότερο) και στο βόρειο κομμάτι της παραλίας... Τρεις τελείες... Άλλες τρεις... Τρεις ακόμη... Να συνεχίσω; Ο αρχαιολογικός χώρος ανταποκρίθηκε ΠΛΗΡΩΣ στις μεγάλες προσδοκίες μου. Οι πυραμίδες και τα λοιπά κτήρια είναι μεν... ταπεινά, σε σύγκριση με εκείνα στο Τσιτσέν Ιτσά και στο Παλένκε, όμως από θέα... Η χαρά του φωτογράφου... Τα κτίσματα που έχουν σωθεί είναι τα περισσότερα σε απόσταση αναπνοής από την άκρη των βράχων, με την παραλία στα 25-30 μέτρα κάτω, και με την θάλασσα να “παίζει” μεταξύ τιρκουάζ και βαθύ γαλάζιου...
Φοίνικες παντού, μικροί κάκτοι, πολύχρωμα λουλούδια, πεταλούδες, κίτρινες και στο χρώμα του κεχριμπαριού, και φυσικά ιγκουάνα, πολλά, μερικά μεγάλα, να σουλατσάρουν δεξιά-αριστερά, και να... ποζάρουν για χάρη μας. Κόσμος πολύς, “λιώσε για να με θυμάσαι” ζέστη, και... λουόμενοι να πλατσουρίζουν στην θάλασσα μπροστά από ένα μικρό κομμάτι αμμουδιάς, εντός του αρχαιολογικού χώρου... Επαναλαμβάνω: η χαρά του φωτογράφου... Με έπιασα να σκέφτομαι τι θα έλεγαν οι Μάγια αν γινόταν κάποιο... μπέρδεμα με τον χωροχρόνο, ξυπνούσαν ένα πρωί, κι έβλεπαν την πόλη τους να έχει καταληφθεί από ορδές ασπρουλιάρηδων με ξανθό μαλλί... Χμμμ...
Μετά τον αρχαιολογικό χώρο, βόλτα στην παραλία. Στο βόρειο κομμάτι μπορείς να περάσεις σχεδόν 20-25 λεπτά περπατώντας στην αμμουδιά, χωρίς διακοπή, χωρίς αδιέξοδο λόγω βράχων, χωρίς να βρεις μπροστά σου συρματοπλέγματα. Δεν είναι και... Γκόα, Ινδία, στην οποία μπορείς επί ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ να περπατάς στην αμμουδιά και να καλύπτεις αποστάσεις ολόκληρες μεταξύ παραλιακών χωριών, όμως... από το τίποτα, 20-25 λεπτά είναι “κάτι”. Της βουτιάς στη θάλασσα δεν είμαι πολύ-πολύ, όμως έτσι όπως έβλεπα το τιρκουάζ χρώμα της, ψήθηκα... Άφησα τα πράγματά μου στη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου (ευγενικότατος ο υπάλληλος, ούτε καν χρήματα μου ζήτησε), και την έκανα τη βουτιά... Έμεινα μέσα μέχρι που... αυλάκιασε το δέρμα στα δάκτυλά μου... Το νερό είχε τέλεια θερμοκρασία, κύμα όσο χρειάζεται για να σε πηγαίνει λίγο πέρα-δώθε, χάζι στην παραλία, παράξενα πουλιά να πετάνε σε ζευγάρια λίγο πάνω μας, αργά, φοίνικες παντού στην παραλία, όνειρο... Όνειρο... Με τα πολλά, βγήκα κάποια στιγμή, όμως πάνω στη βόλτα, λίγο αργότερα, βρήκα ένα λιγότερο busy κομμάτι της παραλίας, με ένα παλούκι καρφωμένο στην άμμο, ψηλό, με μία σημαία στην κορυφή, που έλεγε ότι στην παραλία υπήρχε ναυαγοσώστης. Πήδηξα, πέρασα τη ζώνη της τσάντας που είχα μαζί μου γύρω από το παλούκι, τσέκαρα ότι δεν είναι εύκολο να το ξεριζώσει κανείς, γενικά... ασφάλισα την τσάντα όσο καλύτερα μπορούσα (από τα αρνητικά τού να ταξιδεύεις μόνος... Πρέπει μονίμως ΕΣΥ να φροντίζεις για την ασφάλεια των πραγμάτων σου, ειδικά σε παραλίες στις οποίες το ρίσκο είναι ακόμη μεγαλύτερο, μια κι έχεις το μειονέκτημα να είσαι στο νερό), και όρμηξα για δεύτερη βουτιά... Μην τα ξαναγράφω... Τρεις τελείες και τα σχετικά...
Ακόμη όμως και η σημερινή ΣΟΥΠΕΡ μέρα, είχε τη “χαλάστηκα” πλευρά της... Είχαμε κλοπή στο χόστελ... Μία παρέα έξι Ισπανών (κάνουν μπαμ με τα θθθ τους) λέει ότι τους έκλεψαν από το δωμάτιο μία κάμερα, ένα κινητό, και την “μπανάνα” μίας κοπέλας. Δεν έχω λόγους να αμφιβάλω, αν και η ιστορία τους “μπάζει” από πολλές πλευρές. Ήρθε η αστυνομία, ο ιδιοκτήτης του χόστελ έκανε καταγγελία για κλοπή, και... τρέχα βρες... Όπως είπα στα παιδιά που δουλεύουν εδώ, ΤΟ αρνητικό του συγκεκριμένου χόστελ είναι ότι κάποιος δεν χρειάζεται να περάσει από τη ρεσεψιόν για να πάει στον χώρο που είναι τα δωμάτια. O sea, δηλαδή, με άλλα λόγια, ο καθένας μπορεί να... ξεγλιστρήσει, να πάει στο πίσω μέρος, και να... δεν ξέρω... κάνει, ή τουλάχιστον να δοκιμάσει να κάνει, ό,τι θέλει. Στο χόστελ στη Μέριδα, με το που πήγα, ο Βενεσολάνος ιδιοκτήτης με έβαλε να φορέσω ένα πράσινο χάρτινο “μπρασελέ” στον δεξιό καρπό. “Για λόγους ασφαλείας”, μου είπε. Δε μου άρεσε, με εκνευρίζουν αυτά τα “μπρασελεδάκια”, σαν... σφραγίδα στο μπούτι αγελάδων μού φαίνονται, όμως... η αλήθεια να λέγεται, από την είσοδο του χόστελ στη Μέριδα δεν περνούσε κουνούπι...
Ναι μεν, αλλά λοιπόν... Ναι μεν είδα στο Τουλούμ αυτά που πάνω-κάτω περίμενα, έναν εντυπωσιακό αρχαιολογικό χώρο, μία πραγματικά εξωτική παραλία, όμως χαίρομαι που αύριο φεύγω (πηγαίνω στην Πλάγια ντελ Κάρμεν), και σκέφτομαι ότι στο Τουλούμ θα επιστρέψω κάποια μέρα ΜΟΝΟ με παρέα, και ΜΟΝΟ με περισσότερα χρήματα στην τσέπη, προκειμένου να περάσω(ουμε) τα βράδια σε “καμπάνια” δίπλα στη θάλασσα, και όχι σε χόστελ “κοντά” (hardly) στη θάλασσα, πόσο μάλλον σε χόστελ, ή ακόμη και σε τετράστερο ξενοδοχείο στο κέντρο του Τουλούμ, ΑΝ μπορεί κανείς να πει ότι το Τουλούμ έχει κέντρο... Έχει ξενοδοχεία, ρεστοράν, και μαγαζιά με αναμνηστικά, δεξιά και αριστερά από εθνική οδό, κι όπως ακριβώς γράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, έχεις την αίσθηση ότι είσαι όχι σε μία πόλη σε απόσταση μόλις 6-7 χιλιομέτρων από “πιο εξωτική δεν γίνεται” παραλία, αλλά σε... σταθμό ανεφοδιασμό νταλικών...
Σήμερα είναι η 95η μέρα από την έναρξη του ταξιδιού (είχα... ελεύθερο χρόνο μέσα στη θάλασσα, και τις υπολόγισα). Άρχισα να χαμογελάω όταν έβγαλα το νούμερο... Lo que pasa es que, κάθε φορά που ταξίδευα (και ταξίδευα αρκετά) ζήλευα (με την καλή έννοια) άτομα που συναντούσα και μου έλεγαν ότι ήταν στον δρόμο επί ενάμιση μήνα, δύο μήνες, τρεις μήνες... Εγώ πάντα ήμουν σε άδεια από τη δουλειά, δύο-τρεις εβδομάδες, μέχρι και 26 μέρες με κάτι... μαγικά μαθηματικά που έκανα, “εκμεταλλευόμενος” την ανεκτικότητα του πρώην αφεντικού μου, έχοντας αποφύγει να πάρω ρεπό επί ενάμιση μήνα, κι έχοντας “κρατήσει” εκείνα τα ρεπό για να τα κολλήσω στις ημέρες αδείας... Να που σήμερα εγώ είμαι εκείνος που λέει σε άλλους “έχει πάνω από τρεις μήνες που ταξιδεύω”, κι είναι άλλοι εκείνοι που λένε “μακάρι μία μέρα να έχω κι εγώ την ευκαιρία να ταξιδέψω για περισσότερο από 2-3 βδομάδες”... Κάποια στιγμή θα βρεθώ πάλι στη θέση τους, όμως μέχρι τότε... μέχρι τότε...
“Τα λέμε” από Πλάγια, ή “Πλάτζα”, που λέει και η Ρακέλ, η Αρχεντίνα που δουλεύει εδώ...
Α! Γαμώτο... Μία μέρα πριν έρθω εγώ, προχθές δηλαδή, ήταν εδώ δύο κοπέλες από Αθήνα, μία Λίτσα και μία Έφη. Στο τσακ δεν της πέτυχα... Πλάκα θα είχε!
Attachments
-
15,3 KB Προβολές: 134
Last edited by a moderator: