10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο (Antigua)
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο
- Κεφάλαιο 27ο
Έχω να δώσω “εξηγήσεις” για το Τουλούμ, έχω να μοιραστώ -σούπερ- εντυπώσεις από Πλάγια ντελ Κάρμεν, πρώτες -εξαιρετικές- εντυπώσεις από Κανκούν, όμως... δεν κρατιέμαι να “πω” ΤΑ νέα μου έχω, νέα που προέκυψαν στα καλά καθούμενα σήμερα το πρωί, κατά τη διάρκεια της πρώτης βόλτας μου στο κέντρο του Κανκούν... Μετά από “κάτι” που έκανα το πρωί, ήμουν ΤΟΣΟ ενθουσιασμένος, λες και μόλις είχα σκοράρει σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, ΚΑΙ υπογράψει δεκαετές συμβόλαιο στην Μπαρσελόνα με τρελές απολαβές, ΚΑΙ κλείσει ραντεβού με σωσία της Σάλμα Χάγεκ... Παρασκευή μεσημέρι πετάω για Αβάνα!!!!! Την ιδέα την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου από την αρχή του ταξιδιού, την... έσπρωξα μπροστά πριν από δύο βδομάδες, όμως μετά από inside info για το μπάτζετ που θα χρειαζόμουν στην Κούβα, είχα ψιλοαπογοητευτεί και ουσιαστικά είχα ξεχάσει την ιδέα... Σήμερα το πρωί όμως, πάνω στη βόλτα, είδα ταμπέλα μπροστά από ένα γραφείο ταξιδίων, για μία προσφορά που έχει η Cubana αυτές τις ημέρες.
Με 250 δολάρια (περίπου 175 ευρώ), έβγαλα εισιτήρια, 250 δολάρια στα οποία συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο οι φόροι, αλλά και το κόστος της βίζας. Σε αυτήν την τιμή δεν μπορούσα να γυρίσω την πλάτη... Σχεδόν... έτρεξα στο χόστελ, πήρα την πιστωτική κάρτα, και ομοίως σχεδόν έτρεξα μέχρι το γραφείο ταξιδίων για να κλείσω θέσεις. Από εκείνη την ώρα έχω ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπο... The thing is... το πρώτο password σε email λογαριασμό που είχα ποτέ, ήταν “baamjeha”, εκ του BArcelona, AMsterdam, JErusalem, HAvana, οι τέσσερις πόλεις με τις οποίες είχα κόλλημα από έφηβος. Στις τρεις πρώτες αξιώθηκα να πάω σαν απεσταλμένος εφημερίδων στις οποίες δούλεψα τα τελευταία 15 χρόνια. Στη Βαρκελώνη πήγα δύο φορές και με girlfriends. Όμως ΤΟ όνειρο ήταν η Αβάνα... Εξ ου και ο απύθμενος ενθουσιασμός μου, ενθουσιασμός που ξεπερνάει τα όρια του απλού “τι ωραία και καλά, πηγαίνω σε ένα σούπερ μέρος και θα περάσω τέλεια”. Για μένα ένα ταξίδι στην Αβάνα ήταν/είναι όνειρο εφηβικό, και είμαι ΤΟΣΟ χαρούμενος που στα 33-34 μου θα κάνω επιτέλους βόλτα στη... Μαλεκόν της... Διαβάστε νοερά τα χείλη μου: δ ε ν κ ρ α τ ι έ μ α ι...
Όσο για το πόσο θα με “πονέσει” οικονομικά αυτό το 15ήμερο στην Κούβα, το φιλοσόφησα το θέμα... Τα χρήματα δεν τρέχουν από τα μπατζάκια μου, όμως ΑΥΤΗΝ τη στιγμή, ΕΔΩ, ΤΟΣΟ κοντά στην Κούβα, έχω μαζί μου όσα χρειάζομαι για να περάσω μέχρι κι έναν μήνα στην Κούβα. Προτίμησα να κλείσω εισιτήρια με 15ήμερη παραμονή εκεί, προκειμένω να ξοδέψω περισσότερα χρήματα σε λιγότερες ημέρες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις μικρές πολυτέλειες που θα επιτρέψω στον εαυτό μου στην Κούβα, έτσι ώστε να χαρώ τις 15 μέρες μου εκεί όσο γίνεται περισσότερο...
Μιλώντας για “πολυτέλειες”, χθες, στην Πλάγια ντελ Κάρμεν, για πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα για σνόρκελινγκ! Προχθές ήρθα σε επαφή με μία Αμερικάνα που ζει εκεί, τη βρήκα μέσω μίας ιστοσελίδας, κάναμε παρέα, είναι τρελή και παλαβή για οτιδήποτε outdoors-y, μου πρότεινε να πάμε για σνόρκελινγκ, δεν το είχα σκεφτεί, μου φάνηκε κουφή ιδέα, το κόστος ήταν στα 29 δολάρια, Ok δηλαδή, οπότε... we went for it. Σούπερ εμπειρία... Μέχρι και μηχανή μίας χρήσης, από αυτές που δουλεύουν μέσα στο νερό, αγόρασα, για να βγάλω φωτογραφίες. Αξέχαστο δίωρο. Η Σίντι πρέπει να βαρέθηκε να με ακούει να την ευχαριστώ, αλλά... έτσι ήταν... Αν δεν είχε ρίξει την ιδέα εκείνη, δεν πρόκειται να είχα πάει για σνόρκελινγκ. Για κάποιον λόγο το είχα “αναγορεύσει” στο μυαλό μου “πολυτέλεια” που λόγω μπάτζετ δεν με έπαιρνε (νόμιζα ότι ήταν πολύ πιο ακριβό), και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είμαι πολύ των outdoors activities (τα παπούτσια που αγόρασα ειδικά για ανάβαση σε βουνά-ηφαίστεια, και που υποτίθεται ότι θα τα χρησιμοποιούσα πολλές φορές στη Γουατεμάλα, είναι ακόμη στη σακούλα... Ένα από τα πράγματα που κουβαλάω μαζί μου τρεις μήνες και κάτι τώρα, χωρίς ακόμη να τα έχω χρησιμοποιήσει... Μάθημα για το τι θα πάρω μαζί μου τέλη Αυγούστου, όταν θα αρχίσω το δεύτερο κομμάτι του ταξιδιού...).
Πλάγια ντελ Κάρμεν... Τουριστικό όσο δεν πάει, αλλά... who cares? Με κέρδισε με τη μία. Ο σταθμός των λεωφορείων είναι πάνω στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, λιγότερο από εκατό μέτρα από την Α Ψ Ο Γ Η παραλία. Είναι σαν να φθάνεις στη Θεσσαλονίκη και βγαίνοντας από τον σταθμό των λεωφορείων να έχεις μπροστά σου τη Μητροπόλεως, τον πρώτο δηλαδή παράλληλο δρόμο προς τη Νίκης, την παραλιακή οδό της πόλης, ΑΛΛΑ, πεζοδρομημένο, όχι πήχτρα στην κίνηση. Το χόστελ μου ήταν ενάμιση τετράγωνο από την παραλία, οπότε κάθε πρωί απλά έβαζα το σορτσάκι/μαγιό, περπατούσα 150 μέτρα, έκανα τη βουτιά μου, χάζευα τον κόσμο στην παραλία, διάβαζα ένα χιουμοριστικό βιβλίο για το Μεξικό που έχω μαζί μου, και κάποια στιγμή επέστρεφα στο δωμάτιο για ντουζ, πριν βγω ξανά για φαγητό, τσάρκα, λίγο shopping, και καφέδες/μπίρες/περισσότερο φαγητό με τη Σίντι, από το απογευματάκι και μετά. Σκυλίσια ζωή... Ναι, η Πλάγια έχει ΑΜΕΤΡΗΤΟΥΣ τουρίστες, όμως η όλη ατμόσφαιρα είναι τέτοια που... δεν ξέρω, το “χωνεύεις” πολύ εύκολα το όλο σούπερ τουριστικοποιημένο προφίλ της πόλης. Θες παραλία με πολλή κόσμο για χάζι; Έχεις πολλές επιλογές. Θέλεις παραλία με λιγότερο κόσμο; Πηγαίνεις ενάμιση-δύο χιλιόμετρα βόρεια, και είσαι σχεδόν μόνος, μπορείς μάλιστα να περπατήσεις στην αμμουδιά μέχρι εκεί από το κέντρο της πόλης, μια και η παραλία είναι συνεχόμενη, δεν έχει πουθενά βράχια ή... αποκλεισμένα σημεία, παραχωρημένα σε ιδιώτες. Θες να πας σε κλαμπ το βράδυ και να χορέψεις μέχρι το πρωί; Άνετα. Θέλεις να περάσεις ένα δίωρο τρώγοντας και πίνοντας όπως οι ντόπιοι; Εύκολα. Απλά αποτραβιέσαι λίγο από τους δύο δρόμους που είναι πιο κοντά στην παραλία. Για μένα η Πλάγια είναι... το απόλυτο πακέτο. Στο Τουλούμ, στην παραλία του Τουλούμ, για να περάσεις καλά πρέπει να είσαι είτε με παρέα, είτε να είσαι σε φάση “θέλω να περάσω λίγο χρόνο μόνος, χωρίς θορύβους, χωρίς distractions, θέλω να περάσω 24 ώρες δίπλα στη θάλασσα, ακούγοντας μόνο τον ήχο των κυμάτων”. Αν ΔΕΝ έχεις παρέα, κι αν ΔΕΝ είσαι σε τόσο lonely φάση, η παραλία του Τουλούμ, ΟΣΟ breathtaking κι αν είναι, λόγω χρωμάτων θάλασσας και “δεσίματος” με τους φοίνικες στην πλάτη σου, δεν είναι μέρος που θέλεις να περάσει πολύ χρόνο. Άποψή μου... Αντίθετα, στην Πλάγια το “πακέτο” είναι πλήρες, κι ανεξάρτητα από το τι τύπος ταξιδιώτη είσαι, όλο και κάτι θα βρεις να σου αρέσει. Η ποικιλία των παραλιών, η ποικιλία των επιλογών διασκέδασης, η ποικιλία στις επιλογές του φαγητού, το ότι μπορείς να συναντήσεις κόσμο, να ψωνίσεις, να κάνεις ό,τι θέλεις, την ώρα που θέλεις, για όση ώρα θέλεις, χωρίς να αισθάνεσαι αποκομμένος από τον... πολιτισμό, όπως στην παραλία του Τουλούμ “αποκοπή από τον πολιτισμό” που ανάλογα με το state of mind στο οποίο βρίσκεσαι, μπορεί να είναι ευλογία, μπορεί όμως να είναι και κατάρα...
Όσο για το Κανκούν, σήμερα έμεινα στο κέντρο. Ήρθα με ανάμικτες προσδοκίες, επειδή είχα ακούσει και διαβάσει τα χειρότερα. Πέρσι πήγα με τις ίδιες ανάμικτες προσδοκίες στο Ακαπούλκο, και κατέληξα να περάσω περισσότερες ημέρες απ' όσες είχα αρχικά υπολογίσει. Τι να πω... Θέμα γούστων... Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν τη Δήμητρα Γαλάνη. Το καλύτερο/χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς για να με “τιμωρήσει”, είναι να με δέσει σε μία καρέκλα και να με αναγκάσει να ακούσω Γαλάνη... Περί ορέξεως... Αναφέρω τη Γαλάνη και χρησιμοποιώ τη μουσική σαν παράδειγμα, επειδή μόλις θυμήθηκα τον Marco (εκ του Marcoantonio, γι' αυτό και Marco, και όχι Marcos. Μου έκανε εντύπωση και τον ρώτησα...), τον Μεξικάνο που δουλεύει στο χόστελ μου, κι όταν είδε ότι είμαι Έλληνας άρχισε να μου τραγουδάει ένα κομμάτι της Γλυκερίας(!)... Σήμερα λοιπόν έμεινα μόνο στο κέντρο του Κανκούν, το οποίο αν και... κέντρο πόλης, μεγάλης πόλης, το αισθάνεσαι πολύ... φιλικό. Η Zona Turistica περιβάλλεται από τέσσερις βασικούς δρόμους που σχηματίζουν κάτι σαν παραλληλόγραμμο.
Από τον σταθμό των λεωφορείων (που εσωτερικά είναι σαν... αίθουσα τσεκ-ιν αεροδρομίου, πολύ χλίδα), περπατώντας είσαι σε πέντε λεπτά σε οποιοδήποτε από τα 7-8 σούπερ χόστελ που υπάρχουν στο κέντρο (τα τσέκαρα όλα, επειδή ψάχνω πού θα αφήσω τα περισσότερα πράγματά μου πριν πάρω την πτήση για Αβάνα). Οι εσωτερικοί δρόμοι του κέντρου έχουν πολύ λίγα αυτοκίνητα, κάποιοι δρόμοι είναι πεζοδρομημένοι, κι επιπλέον έχεις πάρκΑ, πληθυντικός, ένα βασικό, μεγάλο, αλλά και 2-3 μικρότερα, “κρυμμένα”. Γενικά, ας με συγχωρήσουν οι συγγραφείς των τουριστικών οδηγών για Μεξικό/Κανκούν, αλλά το κέντρο της πόλης μού άρεσε, αισθάνομαι πολύ άνετα εδώ, αν και... μετά το happening με τα εισιτήρια για Αβάνα, νομίζω ότι οπουδήποτε κι αν ήμουν, με τη διάθεσή μου στο ζενίθ, θα έβλεπα το μέρος με πολύ καλό μάτι...
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, θα κλείσω τη μέρα με μία βουτιά στην πισίνα του χόστελ μου. Επέλεξα το ακριβότερο, αλλά και το μόνο στο κέντρο του Κανκούν με πισίνα, ειδικά όταν είδα ότι επιτρέπουν στους πελάτες τους να χρησιμοποιούν την πισίνα 24 ώρες το 24ωρο. Από το δε δωμάτιό μου, και συγκεκριμένα από το κρεβάτι μου, θέα έχω ακριβώς την πισίνα, και την εσωτερική αυλή του χόστελ, που οι τοίχοι της είναι βαμμένοι/ζωγραφισμένοι έτσι ώστε σου δημιουργούν την εντύπωση ότι είσαι στο κέντρο ζούγκλας. Έχω μείνει και σε χειρότερα χόστελ... ;-)
Με 250 δολάρια (περίπου 175 ευρώ), έβγαλα εισιτήρια, 250 δολάρια στα οποία συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο οι φόροι, αλλά και το κόστος της βίζας. Σε αυτήν την τιμή δεν μπορούσα να γυρίσω την πλάτη... Σχεδόν... έτρεξα στο χόστελ, πήρα την πιστωτική κάρτα, και ομοίως σχεδόν έτρεξα μέχρι το γραφείο ταξιδίων για να κλείσω θέσεις. Από εκείνη την ώρα έχω ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπο... The thing is... το πρώτο password σε email λογαριασμό που είχα ποτέ, ήταν “baamjeha”, εκ του BArcelona, AMsterdam, JErusalem, HAvana, οι τέσσερις πόλεις με τις οποίες είχα κόλλημα από έφηβος. Στις τρεις πρώτες αξιώθηκα να πάω σαν απεσταλμένος εφημερίδων στις οποίες δούλεψα τα τελευταία 15 χρόνια. Στη Βαρκελώνη πήγα δύο φορές και με girlfriends. Όμως ΤΟ όνειρο ήταν η Αβάνα... Εξ ου και ο απύθμενος ενθουσιασμός μου, ενθουσιασμός που ξεπερνάει τα όρια του απλού “τι ωραία και καλά, πηγαίνω σε ένα σούπερ μέρος και θα περάσω τέλεια”. Για μένα ένα ταξίδι στην Αβάνα ήταν/είναι όνειρο εφηβικό, και είμαι ΤΟΣΟ χαρούμενος που στα 33-34 μου θα κάνω επιτέλους βόλτα στη... Μαλεκόν της... Διαβάστε νοερά τα χείλη μου: δ ε ν κ ρ α τ ι έ μ α ι...
Όσο για το πόσο θα με “πονέσει” οικονομικά αυτό το 15ήμερο στην Κούβα, το φιλοσόφησα το θέμα... Τα χρήματα δεν τρέχουν από τα μπατζάκια μου, όμως ΑΥΤΗΝ τη στιγμή, ΕΔΩ, ΤΟΣΟ κοντά στην Κούβα, έχω μαζί μου όσα χρειάζομαι για να περάσω μέχρι κι έναν μήνα στην Κούβα. Προτίμησα να κλείσω εισιτήρια με 15ήμερη παραμονή εκεί, προκειμένω να ξοδέψω περισσότερα χρήματα σε λιγότερες ημέρες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις μικρές πολυτέλειες που θα επιτρέψω στον εαυτό μου στην Κούβα, έτσι ώστε να χαρώ τις 15 μέρες μου εκεί όσο γίνεται περισσότερο...
Μιλώντας για “πολυτέλειες”, χθες, στην Πλάγια ντελ Κάρμεν, για πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα για σνόρκελινγκ! Προχθές ήρθα σε επαφή με μία Αμερικάνα που ζει εκεί, τη βρήκα μέσω μίας ιστοσελίδας, κάναμε παρέα, είναι τρελή και παλαβή για οτιδήποτε outdoors-y, μου πρότεινε να πάμε για σνόρκελινγκ, δεν το είχα σκεφτεί, μου φάνηκε κουφή ιδέα, το κόστος ήταν στα 29 δολάρια, Ok δηλαδή, οπότε... we went for it. Σούπερ εμπειρία... Μέχρι και μηχανή μίας χρήσης, από αυτές που δουλεύουν μέσα στο νερό, αγόρασα, για να βγάλω φωτογραφίες. Αξέχαστο δίωρο. Η Σίντι πρέπει να βαρέθηκε να με ακούει να την ευχαριστώ, αλλά... έτσι ήταν... Αν δεν είχε ρίξει την ιδέα εκείνη, δεν πρόκειται να είχα πάει για σνόρκελινγκ. Για κάποιον λόγο το είχα “αναγορεύσει” στο μυαλό μου “πολυτέλεια” που λόγω μπάτζετ δεν με έπαιρνε (νόμιζα ότι ήταν πολύ πιο ακριβό), και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είμαι πολύ των outdoors activities (τα παπούτσια που αγόρασα ειδικά για ανάβαση σε βουνά-ηφαίστεια, και που υποτίθεται ότι θα τα χρησιμοποιούσα πολλές φορές στη Γουατεμάλα, είναι ακόμη στη σακούλα... Ένα από τα πράγματα που κουβαλάω μαζί μου τρεις μήνες και κάτι τώρα, χωρίς ακόμη να τα έχω χρησιμοποιήσει... Μάθημα για το τι θα πάρω μαζί μου τέλη Αυγούστου, όταν θα αρχίσω το δεύτερο κομμάτι του ταξιδιού...).
Πλάγια ντελ Κάρμεν... Τουριστικό όσο δεν πάει, αλλά... who cares? Με κέρδισε με τη μία. Ο σταθμός των λεωφορείων είναι πάνω στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, λιγότερο από εκατό μέτρα από την Α Ψ Ο Γ Η παραλία. Είναι σαν να φθάνεις στη Θεσσαλονίκη και βγαίνοντας από τον σταθμό των λεωφορείων να έχεις μπροστά σου τη Μητροπόλεως, τον πρώτο δηλαδή παράλληλο δρόμο προς τη Νίκης, την παραλιακή οδό της πόλης, ΑΛΛΑ, πεζοδρομημένο, όχι πήχτρα στην κίνηση. Το χόστελ μου ήταν ενάμιση τετράγωνο από την παραλία, οπότε κάθε πρωί απλά έβαζα το σορτσάκι/μαγιό, περπατούσα 150 μέτρα, έκανα τη βουτιά μου, χάζευα τον κόσμο στην παραλία, διάβαζα ένα χιουμοριστικό βιβλίο για το Μεξικό που έχω μαζί μου, και κάποια στιγμή επέστρεφα στο δωμάτιο για ντουζ, πριν βγω ξανά για φαγητό, τσάρκα, λίγο shopping, και καφέδες/μπίρες/περισσότερο φαγητό με τη Σίντι, από το απογευματάκι και μετά. Σκυλίσια ζωή... Ναι, η Πλάγια έχει ΑΜΕΤΡΗΤΟΥΣ τουρίστες, όμως η όλη ατμόσφαιρα είναι τέτοια που... δεν ξέρω, το “χωνεύεις” πολύ εύκολα το όλο σούπερ τουριστικοποιημένο προφίλ της πόλης. Θες παραλία με πολλή κόσμο για χάζι; Έχεις πολλές επιλογές. Θέλεις παραλία με λιγότερο κόσμο; Πηγαίνεις ενάμιση-δύο χιλιόμετρα βόρεια, και είσαι σχεδόν μόνος, μπορείς μάλιστα να περπατήσεις στην αμμουδιά μέχρι εκεί από το κέντρο της πόλης, μια και η παραλία είναι συνεχόμενη, δεν έχει πουθενά βράχια ή... αποκλεισμένα σημεία, παραχωρημένα σε ιδιώτες. Θες να πας σε κλαμπ το βράδυ και να χορέψεις μέχρι το πρωί; Άνετα. Θέλεις να περάσεις ένα δίωρο τρώγοντας και πίνοντας όπως οι ντόπιοι; Εύκολα. Απλά αποτραβιέσαι λίγο από τους δύο δρόμους που είναι πιο κοντά στην παραλία. Για μένα η Πλάγια είναι... το απόλυτο πακέτο. Στο Τουλούμ, στην παραλία του Τουλούμ, για να περάσεις καλά πρέπει να είσαι είτε με παρέα, είτε να είσαι σε φάση “θέλω να περάσω λίγο χρόνο μόνος, χωρίς θορύβους, χωρίς distractions, θέλω να περάσω 24 ώρες δίπλα στη θάλασσα, ακούγοντας μόνο τον ήχο των κυμάτων”. Αν ΔΕΝ έχεις παρέα, κι αν ΔΕΝ είσαι σε τόσο lonely φάση, η παραλία του Τουλούμ, ΟΣΟ breathtaking κι αν είναι, λόγω χρωμάτων θάλασσας και “δεσίματος” με τους φοίνικες στην πλάτη σου, δεν είναι μέρος που θέλεις να περάσει πολύ χρόνο. Άποψή μου... Αντίθετα, στην Πλάγια το “πακέτο” είναι πλήρες, κι ανεξάρτητα από το τι τύπος ταξιδιώτη είσαι, όλο και κάτι θα βρεις να σου αρέσει. Η ποικιλία των παραλιών, η ποικιλία των επιλογών διασκέδασης, η ποικιλία στις επιλογές του φαγητού, το ότι μπορείς να συναντήσεις κόσμο, να ψωνίσεις, να κάνεις ό,τι θέλεις, την ώρα που θέλεις, για όση ώρα θέλεις, χωρίς να αισθάνεσαι αποκομμένος από τον... πολιτισμό, όπως στην παραλία του Τουλούμ “αποκοπή από τον πολιτισμό” που ανάλογα με το state of mind στο οποίο βρίσκεσαι, μπορεί να είναι ευλογία, μπορεί όμως να είναι και κατάρα...
Όσο για το Κανκούν, σήμερα έμεινα στο κέντρο. Ήρθα με ανάμικτες προσδοκίες, επειδή είχα ακούσει και διαβάσει τα χειρότερα. Πέρσι πήγα με τις ίδιες ανάμικτες προσδοκίες στο Ακαπούλκο, και κατέληξα να περάσω περισσότερες ημέρες απ' όσες είχα αρχικά υπολογίσει. Τι να πω... Θέμα γούστων... Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν τη Δήμητρα Γαλάνη. Το καλύτερο/χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς για να με “τιμωρήσει”, είναι να με δέσει σε μία καρέκλα και να με αναγκάσει να ακούσω Γαλάνη... Περί ορέξεως... Αναφέρω τη Γαλάνη και χρησιμοποιώ τη μουσική σαν παράδειγμα, επειδή μόλις θυμήθηκα τον Marco (εκ του Marcoantonio, γι' αυτό και Marco, και όχι Marcos. Μου έκανε εντύπωση και τον ρώτησα...), τον Μεξικάνο που δουλεύει στο χόστελ μου, κι όταν είδε ότι είμαι Έλληνας άρχισε να μου τραγουδάει ένα κομμάτι της Γλυκερίας(!)... Σήμερα λοιπόν έμεινα μόνο στο κέντρο του Κανκούν, το οποίο αν και... κέντρο πόλης, μεγάλης πόλης, το αισθάνεσαι πολύ... φιλικό. Η Zona Turistica περιβάλλεται από τέσσερις βασικούς δρόμους που σχηματίζουν κάτι σαν παραλληλόγραμμο.
Από τον σταθμό των λεωφορείων (που εσωτερικά είναι σαν... αίθουσα τσεκ-ιν αεροδρομίου, πολύ χλίδα), περπατώντας είσαι σε πέντε λεπτά σε οποιοδήποτε από τα 7-8 σούπερ χόστελ που υπάρχουν στο κέντρο (τα τσέκαρα όλα, επειδή ψάχνω πού θα αφήσω τα περισσότερα πράγματά μου πριν πάρω την πτήση για Αβάνα). Οι εσωτερικοί δρόμοι του κέντρου έχουν πολύ λίγα αυτοκίνητα, κάποιοι δρόμοι είναι πεζοδρομημένοι, κι επιπλέον έχεις πάρκΑ, πληθυντικός, ένα βασικό, μεγάλο, αλλά και 2-3 μικρότερα, “κρυμμένα”. Γενικά, ας με συγχωρήσουν οι συγγραφείς των τουριστικών οδηγών για Μεξικό/Κανκούν, αλλά το κέντρο της πόλης μού άρεσε, αισθάνομαι πολύ άνετα εδώ, αν και... μετά το happening με τα εισιτήρια για Αβάνα, νομίζω ότι οπουδήποτε κι αν ήμουν, με τη διάθεσή μου στο ζενίθ, θα έβλεπα το μέρος με πολύ καλό μάτι...
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, θα κλείσω τη μέρα με μία βουτιά στην πισίνα του χόστελ μου. Επέλεξα το ακριβότερο, αλλά και το μόνο στο κέντρο του Κανκούν με πισίνα, ειδικά όταν είδα ότι επιτρέπουν στους πελάτες τους να χρησιμοποιούν την πισίνα 24 ώρες το 24ωρο. Από το δε δωμάτιό μου, και συγκεκριμένα από το κρεβάτι μου, θέα έχω ακριβώς την πισίνα, και την εσωτερική αυλή του χόστελ, που οι τοίχοι της είναι βαμμένοι/ζωγραφισμένοι έτσι ώστε σου δημιουργούν την εντύπωση ότι είσαι στο κέντρο ζούγκλας. Έχω μείνει και σε χειρότερα χόστελ... ;-)
Attachments
-
15,3 KB Προβολές: 134
Last edited by a moderator: