10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.189
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο (Antigua)
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο
- Κεφάλαιο 27ο
Ο επισκέπτης τής Xela, κόσμος που έχει έρθει να μάθει Ισπανικά, να απασχοληθεί στις αρκετές μη κυβερνητικές οργανώσεις που λειτουργούν στην περιοχή, απλοί τουρίστες, ακόμη όμως κι οι ξένοι που ζουν εδώ μόνιμα, ή οι Κετσαλτέκοι (ντόπιοι) που μιλούν Αγγλικά, έχουν ένα πολύ χρηστικό εργαλείο στα χέρια τους, το μηνιαίο (στα Αγγλικά) περιοδικάκι “xelawho” (το όνομα της πόλης στη γλώσσα των Μάγια είναι Xelaju, προφέρεται “Σελαχού” -με βαρύ Σ-, όπως δηλαδή και το “xelawho”, που παίζει με το αγγλικό “who”, “ποιος” -μπορεί να βρει πού, τι. Υποθέτω ότι εκεί κολλάει). Το σούπερ αυτό περιοδικάκι, έχει έναν χάρτη, στον οποίο κάθε βούλα αντιστοιχεί σε ένα ξενοδοχείο, μία πανσιόν, ένα χόστελ, ένα μπαρ, ρεστοράν, σχολή Ισπανικών, μέχρι και αρτοποιεία μίας τοπικής αλυσίδας, της Xelapan (απ' ότι βλέπετε το Xela παίζει παντού, σε κάθε λογοπαίγνιο, δεν λείπει από πουθενά, κάτι σαν... σπασίματα τζαμαριών τραπεζών και καταστημάτων κάθε φορά που “παλικαράκια” “διαδηλώνουν” στο κέντρο της Αθήνας.
Προσθέτω: pan = ψωμί). Το λοιπόν, όλες (μα ΟΛΕΣ) οι... βούλες στον χάρτη, είναι λίγο νότια, λίγο βόρεια, και στη συντριπτική πλειοψηφία τους στα δυτικά της κεντρικής πλατείας της πόλης. Πού θα πήγαινα λοιπόν σήμερα βόλτα μετά το μάθημα; Φυσικά στην περιοχή ανατολικά της κεντρικής πλατείας, από περιέργεια να δω πώς είναι η λιγότερο αναπτυγμένη πλευρά της πόλης. Χμμμ... Στα συν, το ότι κυκλοφορούσαν πολύ λίγα αυτοκίνητα, ευχάριστη αλλαγή από την πιο αναπτυγμένη, τη δυτική, πλευρά της πόλης, στην οποία η μπόχα που βγαίνει από τα αυτοκίνητα είναι τέτοια που σε κάνει να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που βγήκες βόλτα (ο δεινός περιπατητής μέσα μου έχει ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρόβλημα με αυτήν τη λεπτομέρεια στη Xela. Το να είμαι σε μία πόλη και να μην μπορώ να την περπατήσω με την άνεσή μου, είναι σαν να μου έχουν βάλει μπροστά μία τεράστια λαχταριστή πίτσα, αλλά μου έχουν δέσει τα χέρια και έχουν καλύψει το στόμα μου με mascarilla, όπως λένε στη Γουατεμάλα τις μάσκες που φορούν αρκετοί για να προφυλαχθούν από τον... διαβόητο πλέον ιό). Στα συν επίσης τα... μπαλκόνια αυτής της πλευράς της πόλης, τα “παρατηρητήρια”, σημεία πάνω, ψηλά, στις πλαγιές των τριγύρω βουνών, από τα οποία μπορείς να δεις ουσιαστικά όλη την πόλη, και να απολαύσεις σε όλο του το μεγαλείο το... όργιο βουνοκορφών γύρω από τη Xela, θέαμα που πρέπει να είσαι πολύ χοντρόπετσος για να σε αφήσει αδιάφορο. Τρίτο θετικό της πλευράς της πόλης που είδα σήμερα, τα πολλά “buenas”, κάτι σαν “χαίρεται”, που... εισέπραξα από περαστικούς. Αυτό είναι κάτι που πάντα μου κάνει εντύπωση όταν ταξιδεύω και το συναντώ, ίσως επειδή στην Ελλάδα ΜΟΝΟ στη Σιάτιστα το έχω συναντήσει, να σε χαιρετάει κόσμος στον δρόμο στα καλά καθούμενα, χωρίς να σε γνωρίζει, χωρίς να σε έχει δει ποτέ πριν.
Από την άλλη... είδα κόσμο αραγμένο σε στενά πεζοδρόμια, ξυπόλυτους, με καλυμμένο το κεφάλι με κάποιο μπουφάν, προφανώς άστεγοι... Είδα αμέτρητα σπίτια ρημαγμένα, ρη-μαγ-μέ-να, ενώ στα σπίτια που... ήταν στη θέση τους, στα περισσότερα είδα καρφιτσωμένα χαρτιά, ανακοινώσεις ότι εντός νοικιάζονται δωμάτια, ακόμη και σε κτίρια με λαμαρίνες αντί για τοίχους στον πάνω όροφό τους. Ρώτησα στη σχολή ποιος μπορεί να νοικιάζει δωμάτια σε τέτοια σπίτια, και κυρίως ποιος μπορεί να πληρώνει ενοίκιο για να μένει σε δωμάτιο σε τέτοιο σπίτι, και μου είπαν ότι πολλοί έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη από χρήματα που μαζεύονται με την οικογένειά τους σε ένα δωμάτιο, νοικιάζουν το άλλο, και το νοικιάζουν σε εργάτες που εγκαθίστανται στην πόλη επειδή δεν έχουν δουλειά στην ύπαιθρο... Όχι ακριβώς οι εικόνες και το είδος των ιστοριών που... σου φτιάχνουν τη διάθεση...
Καλώς η κακώς, έχοντας ταξιδέψει αρκετά, και σε μέρη του πλανήτη όπου ο κόσμος δεν... τρώει ακριβώς με χρυσά μαχαιροπήρουνα, έχω φθάσει στο σημείο να παρατηρώ, να μελαγχολώ μεν, όμως να δέχομαι αυτά που βλέπω σαν... πραγματικότητα, να τα καταγράφω στο μυαλό μου, και να συνεχίζω. Θαυμάζω τους ανθρώπους που παρατάνε τις άνετες ζωούλες τους σε εύπορες χώρες για να πάνε στην άλλη άκρη του κόσμου και να αφοσιωθούν στο να βελτιώσουν τη ζωή... μίας φυλής για παράδειγμα που βρίσκεται στα όρια της εξαφάνισης, όμως προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία αξιοθαύμαστων ανθρώπων. Είμαι απλά παρατηρητής και... καταγραφέας όσων βλέπω, και η “προσφορά” μου, ΑΝ μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, σε φτωχικές τοπικές κοινωνίες, είναι ότι φροντίζω να ακουμπάω τα χρήματά μου σε μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, και όχι σε ξενόφερτες αλυσίδες καταστημάτων που δίνουν μισθούς πείνας σε ντόπιους και κρατούν για τον εαυτό τους το 99,9% των εσόδων τους...
Κατά τ' άλλα, βρήκα επιτέλους ΕΝΑ ίντερνετ καφέ από το οποίο μπορεί κανείς να τηλεφωνήσει στην Ευρώπη, και όχι μόνο στις ΗΠΑ. Σημαία στο μπαλκόνι θα βγάλουν αύριο οι δικοί μου, ακούγοντας τη φωνή του κανακάρη τους για πρώτη φορά μετά από 5-6 μέρες...
Τη δε... χαριτωμένη γκάφα της ημέρας (κάθε μέρα όλο και σε κάποια υποπίπτω), την έκανα σε μία taqueria, φαγάδικο στο οποίο τρως τάκος. Μαζί με τη μισή ντουζίνα “τακάκια”, η συμπαθέστατη indigena κυρία που λειτουργεί το μαγαζί μού έφερε και κάτι κυπελλάκια (τέσσερα) με περιεχόμενο που κατάλαβα πως έπρεπε να χρησιμοποιήσω για να πλουτίσω ακόμη περισσότερο τη γεύση των τάκος μου. Τη μυρίστηκα τη δουλειά, υποψιάστηκα ότι θα ήταν καυτερά, όμως είπα... δε βαριέσαι, στη Γουατεμάλα είσαι, έτσι τα τρώνε εδώ τα τάκος, σκάσε και ρίξε ό,τι έχει στα κυπελλάκια πάνω στα τάκος σου. Ουπς... Μετά την πρώτη μπουκιά άρχισα να δακρύζω, μετά τη δεύτερη μπουκιά άρχισε να τρέχει η μύτη μου, και μετά την τρίτη μπουκιά κατέβασα σχεδόν μονορούφι έναν χυμό που είχε ακουμπήσει η κυρία πάνω στο τραπέζι μου... Η πλάκα είναι ότι όχι μόνο άδειασα το πιάτο, αλλά, κυριολεκτικά, μέσα στη χάρη και την κομψότητα, έγλειψα και τα δάκτυλά μου. Α... Δώδεκα κετσάλες παρακαλώ, 1,20 ευρώ... Αυτό ήταν όλο...
Αύριο θα κάνω ό,τι, περίπου, έκανα πιτσιρικάς επιστρέφοντας με τους δικούς μου από το Αμύνταιο, μετά από κάθε εκλογές (οι δικοί μου ψήφιζαν εκεί). Τότε, μετρούσα στον δρόμο προς Θεσσαλονίκη, την ημέρα των εκλογών, πόσα αυτοκίνητα είχαν πράσινες, μπλε, ή κόκκινες σημαίες. Αύριο στη βόλτα μου θα μετρήσω πόσα μαγαζιά (από... τσαγκαράδικα μέχρι φανοποιεία) λέγονται “La Bendicion” (“Η Ευλογία”), πόσα έχουν στο όνομά τους παραπομπή στην Παναγία (“Virgen de la Paz”, “Η Παρθένος της Ειρήνης”, για παράδειγμα), και πόσα έχουν ονόματα που παραπέμπουν στον Θεό (“Todopoderoso”, “Παντοδύναμος”, για να δώσω ένα παράδειγμα). Καραθρήσκοι οι Γουατεμαλτέκοι, με αριθμό εκκλησιών που μου θυμίζει Χάρλεμ (όποιοι έχετε διαβάσει το... ραπόρτο μου από εκεί πριν από δύο βδομάδες ξέρετε σε τι αναφέρομαι), ενώ... “Χρηστό Λυτρωτή” στη Xela μπορεί να μην έχουμε, όπως στο Ρίο, ψηλά σε κάποια βουνοκορφή, με απλωμένα τεράστια χέρια, όμως οπουδήποτε και να βρίσκεσαι στη Xela, όταν σηκώνεις το κεφάλι και κοιτάς νότια, βλέπεις ένα τεράστιο “Cristo Viene”, “Ο Χριστός έρχεται”, γραμμένο με γράμματα που θυμίζουν το... γνωστό και μη εξαιρετέο “H O L L Y W O O D” στο Λος Άντζελες. Τουλάχιστον στη Γουατεμάλα κανείς δεν προσπάθησε να με κάνει μέλος της Ευαγγελικής Εκκλησίας, ή Μάρτυρα του Ιεχωβά, όπως στις ΗΠΑ...
Μέχρι αύριο, ο Θεός μεθ' υμών (για να είμαι και στο πνεύμα της χώρας που με φιλοξενεί).
Προσθέτω: pan = ψωμί). Το λοιπόν, όλες (μα ΟΛΕΣ) οι... βούλες στον χάρτη, είναι λίγο νότια, λίγο βόρεια, και στη συντριπτική πλειοψηφία τους στα δυτικά της κεντρικής πλατείας της πόλης. Πού θα πήγαινα λοιπόν σήμερα βόλτα μετά το μάθημα; Φυσικά στην περιοχή ανατολικά της κεντρικής πλατείας, από περιέργεια να δω πώς είναι η λιγότερο αναπτυγμένη πλευρά της πόλης. Χμμμ... Στα συν, το ότι κυκλοφορούσαν πολύ λίγα αυτοκίνητα, ευχάριστη αλλαγή από την πιο αναπτυγμένη, τη δυτική, πλευρά της πόλης, στην οποία η μπόχα που βγαίνει από τα αυτοκίνητα είναι τέτοια που σε κάνει να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που βγήκες βόλτα (ο δεινός περιπατητής μέσα μου έχει ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρόβλημα με αυτήν τη λεπτομέρεια στη Xela. Το να είμαι σε μία πόλη και να μην μπορώ να την περπατήσω με την άνεσή μου, είναι σαν να μου έχουν βάλει μπροστά μία τεράστια λαχταριστή πίτσα, αλλά μου έχουν δέσει τα χέρια και έχουν καλύψει το στόμα μου με mascarilla, όπως λένε στη Γουατεμάλα τις μάσκες που φορούν αρκετοί για να προφυλαχθούν από τον... διαβόητο πλέον ιό). Στα συν επίσης τα... μπαλκόνια αυτής της πλευράς της πόλης, τα “παρατηρητήρια”, σημεία πάνω, ψηλά, στις πλαγιές των τριγύρω βουνών, από τα οποία μπορείς να δεις ουσιαστικά όλη την πόλη, και να απολαύσεις σε όλο του το μεγαλείο το... όργιο βουνοκορφών γύρω από τη Xela, θέαμα που πρέπει να είσαι πολύ χοντρόπετσος για να σε αφήσει αδιάφορο. Τρίτο θετικό της πλευράς της πόλης που είδα σήμερα, τα πολλά “buenas”, κάτι σαν “χαίρεται”, που... εισέπραξα από περαστικούς. Αυτό είναι κάτι που πάντα μου κάνει εντύπωση όταν ταξιδεύω και το συναντώ, ίσως επειδή στην Ελλάδα ΜΟΝΟ στη Σιάτιστα το έχω συναντήσει, να σε χαιρετάει κόσμος στον δρόμο στα καλά καθούμενα, χωρίς να σε γνωρίζει, χωρίς να σε έχει δει ποτέ πριν.
Από την άλλη... είδα κόσμο αραγμένο σε στενά πεζοδρόμια, ξυπόλυτους, με καλυμμένο το κεφάλι με κάποιο μπουφάν, προφανώς άστεγοι... Είδα αμέτρητα σπίτια ρημαγμένα, ρη-μαγ-μέ-να, ενώ στα σπίτια που... ήταν στη θέση τους, στα περισσότερα είδα καρφιτσωμένα χαρτιά, ανακοινώσεις ότι εντός νοικιάζονται δωμάτια, ακόμη και σε κτίρια με λαμαρίνες αντί για τοίχους στον πάνω όροφό τους. Ρώτησα στη σχολή ποιος μπορεί να νοικιάζει δωμάτια σε τέτοια σπίτια, και κυρίως ποιος μπορεί να πληρώνει ενοίκιο για να μένει σε δωμάτιο σε τέτοιο σπίτι, και μου είπαν ότι πολλοί έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη από χρήματα που μαζεύονται με την οικογένειά τους σε ένα δωμάτιο, νοικιάζουν το άλλο, και το νοικιάζουν σε εργάτες που εγκαθίστανται στην πόλη επειδή δεν έχουν δουλειά στην ύπαιθρο... Όχι ακριβώς οι εικόνες και το είδος των ιστοριών που... σου φτιάχνουν τη διάθεση...
Καλώς η κακώς, έχοντας ταξιδέψει αρκετά, και σε μέρη του πλανήτη όπου ο κόσμος δεν... τρώει ακριβώς με χρυσά μαχαιροπήρουνα, έχω φθάσει στο σημείο να παρατηρώ, να μελαγχολώ μεν, όμως να δέχομαι αυτά που βλέπω σαν... πραγματικότητα, να τα καταγράφω στο μυαλό μου, και να συνεχίζω. Θαυμάζω τους ανθρώπους που παρατάνε τις άνετες ζωούλες τους σε εύπορες χώρες για να πάνε στην άλλη άκρη του κόσμου και να αφοσιωθούν στο να βελτιώσουν τη ζωή... μίας φυλής για παράδειγμα που βρίσκεται στα όρια της εξαφάνισης, όμως προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία αξιοθαύμαστων ανθρώπων. Είμαι απλά παρατηρητής και... καταγραφέας όσων βλέπω, και η “προσφορά” μου, ΑΝ μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, σε φτωχικές τοπικές κοινωνίες, είναι ότι φροντίζω να ακουμπάω τα χρήματά μου σε μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, και όχι σε ξενόφερτες αλυσίδες καταστημάτων που δίνουν μισθούς πείνας σε ντόπιους και κρατούν για τον εαυτό τους το 99,9% των εσόδων τους...
Κατά τ' άλλα, βρήκα επιτέλους ΕΝΑ ίντερνετ καφέ από το οποίο μπορεί κανείς να τηλεφωνήσει στην Ευρώπη, και όχι μόνο στις ΗΠΑ. Σημαία στο μπαλκόνι θα βγάλουν αύριο οι δικοί μου, ακούγοντας τη φωνή του κανακάρη τους για πρώτη φορά μετά από 5-6 μέρες...
Τη δε... χαριτωμένη γκάφα της ημέρας (κάθε μέρα όλο και σε κάποια υποπίπτω), την έκανα σε μία taqueria, φαγάδικο στο οποίο τρως τάκος. Μαζί με τη μισή ντουζίνα “τακάκια”, η συμπαθέστατη indigena κυρία που λειτουργεί το μαγαζί μού έφερε και κάτι κυπελλάκια (τέσσερα) με περιεχόμενο που κατάλαβα πως έπρεπε να χρησιμοποιήσω για να πλουτίσω ακόμη περισσότερο τη γεύση των τάκος μου. Τη μυρίστηκα τη δουλειά, υποψιάστηκα ότι θα ήταν καυτερά, όμως είπα... δε βαριέσαι, στη Γουατεμάλα είσαι, έτσι τα τρώνε εδώ τα τάκος, σκάσε και ρίξε ό,τι έχει στα κυπελλάκια πάνω στα τάκος σου. Ουπς... Μετά την πρώτη μπουκιά άρχισα να δακρύζω, μετά τη δεύτερη μπουκιά άρχισε να τρέχει η μύτη μου, και μετά την τρίτη μπουκιά κατέβασα σχεδόν μονορούφι έναν χυμό που είχε ακουμπήσει η κυρία πάνω στο τραπέζι μου... Η πλάκα είναι ότι όχι μόνο άδειασα το πιάτο, αλλά, κυριολεκτικά, μέσα στη χάρη και την κομψότητα, έγλειψα και τα δάκτυλά μου. Α... Δώδεκα κετσάλες παρακαλώ, 1,20 ευρώ... Αυτό ήταν όλο...
Αύριο θα κάνω ό,τι, περίπου, έκανα πιτσιρικάς επιστρέφοντας με τους δικούς μου από το Αμύνταιο, μετά από κάθε εκλογές (οι δικοί μου ψήφιζαν εκεί). Τότε, μετρούσα στον δρόμο προς Θεσσαλονίκη, την ημέρα των εκλογών, πόσα αυτοκίνητα είχαν πράσινες, μπλε, ή κόκκινες σημαίες. Αύριο στη βόλτα μου θα μετρήσω πόσα μαγαζιά (από... τσαγκαράδικα μέχρι φανοποιεία) λέγονται “La Bendicion” (“Η Ευλογία”), πόσα έχουν στο όνομά τους παραπομπή στην Παναγία (“Virgen de la Paz”, “Η Παρθένος της Ειρήνης”, για παράδειγμα), και πόσα έχουν ονόματα που παραπέμπουν στον Θεό (“Todopoderoso”, “Παντοδύναμος”, για να δώσω ένα παράδειγμα). Καραθρήσκοι οι Γουατεμαλτέκοι, με αριθμό εκκλησιών που μου θυμίζει Χάρλεμ (όποιοι έχετε διαβάσει το... ραπόρτο μου από εκεί πριν από δύο βδομάδες ξέρετε σε τι αναφέρομαι), ενώ... “Χρηστό Λυτρωτή” στη Xela μπορεί να μην έχουμε, όπως στο Ρίο, ψηλά σε κάποια βουνοκορφή, με απλωμένα τεράστια χέρια, όμως οπουδήποτε και να βρίσκεσαι στη Xela, όταν σηκώνεις το κεφάλι και κοιτάς νότια, βλέπεις ένα τεράστιο “Cristo Viene”, “Ο Χριστός έρχεται”, γραμμένο με γράμματα που θυμίζουν το... γνωστό και μη εξαιρετέο “H O L L Y W O O D” στο Λος Άντζελες. Τουλάχιστον στη Γουατεμάλα κανείς δεν προσπάθησε να με κάνει μέλος της Ευαγγελικής Εκκλησίας, ή Μάρτυρα του Ιεχωβά, όπως στις ΗΠΑ...
Μέχρι αύριο, ο Θεός μεθ' υμών (για να είμαι και στο πνεύμα της χώρας που με φιλοξενεί).
Attachments
-
15,3 KB Προβολές: 134
Last edited by a moderator: