Γενικά Διασχίζοντας τη Μαύρη Ήπειρο

[go2dbeach]

ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΜΕΑΣ

Tον Οκτώβρη του 1931, ο Καζιμίερζ Νόβακ, ένας φωτορεπόρτερ από το Πόζναν της Πολωνίας, πήρε το τρένο για τη Ρώμη και από εκεί με το ποδήλατο έφτασε ώς το λιμάνι της Νάπολης, απ' όπου πήρε το πλοίο για την Τρίπολη της Λιβύης. Αυτή ήταν μόνο η αρχή για ένα ταξίδι που κράτησε περίπου 5 χρόνια, διασχίζοντας πάνω από 40.000 χιλιόμετρα αφρικανικής γης. Τα περισσότερα από αυτά τα χιλιόμετρα τα έκανε πάνω στο ποδήλατό του και, όταν αυτό τον εγκατέλειψε, συνέχισε με άλογο, βάρκα, ακόμα και με τα ίδια του τα πόδια, για να φτάσει ώς το Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής τον Απρίλη του 1934. Εκεί κάθισε για λίγο και μετά ξεκίνησε το δρόμο της επιστροφής, ακολουθώντας διαφορετική διαδρομή ώς το Αλγέρι, κι από εκεί πίσω ώς το Πόζναν. Μόνιμος σύντροφός του σε αυτό το ανεπανάληπτο ταξίδι ήταν μια φωτογραφική μηχανή Contax 35 mm με την οποία έβγαλε περισσότερες από 10.000 φωτογραφίες. Αυτό το υλικό έφερε για πρώτη φορά στη δημοσιότητα εικόνες από μια παντελώς ανεξερεύνητη μέχρι τότε ήπειρο, την Αφρική.

Ο Καζιμίερζ Νόβακ ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έφερε σε πέρας ένα τέτοιο εγχείρημα, αλλά μόλις 70 χρόνια μετά, άνθρωποι από όλο τον κόσμο ακολουθούν τα χνάρια του με κάθε μέσο και τρόπο. Μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο αρκεί για να πείσει: εκατοντάδες εξορμήσεις με αυτοκίνητα, μηχανές, ποδήλατα, ακόμα και οτοστόπ, μέσα από τις ιστοσελίδες ταξιδιωτικών γραφείων ή blogs φανατικών της περιπέτειας. Σ' αυτές τις σελίδες μπορεί κανείς να βρει από γενικές οδηγίες (εισιτήρια, δρομολόγια, αξιοθέατα) μέχρι και την πιο απίθανη λεπτομέρεια (ανταλλακτικά για Kawasaki στη Ζανζιβάρη), κάνοντας τη διάσχιση της Αφρικής να φαίνεται παιχνιδάκι... μέσα από την οθόνη του υπολογιστή!

Πεπεισμένοι για το εφικτό ενός τέτοιου ταξιδιού, ξεκινήσαμε τον περασμένο Ιανουάριο από το Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής με σκοπό να φτάσουμε ώς το Κάιρο της Αιγύπτου. Στα επόμενα τεύχη θα ξεδιπλωθούν οι περιπέτειες και τα εμπόδια (πολλά από αυτά ανυπέρβλητα!) που συναντήσαμε προσπαθώντας να συναγωνιστούμε τον Καζιμίερζ Νόβακ. Το στοίχημα τελικώς χάθηκε, ο Νόβακ τα πήγε πολύ καλύτερα, αλλά κερδίσαμε πολλά απ' τη διαδρομή: τους καταρράκτες της Βικτώρια, το δέλτα του Οκαβάνγκο, τις σαβάνες στο Μασάι Μάρα, τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο, τα Κάστρα του Γκόνταρ, την όαση της Σίβα και πολλά άλλα που θα δούμε μαζί αναλυτικά τις επόμενες εβδομάδες.
Πρώτος σταθμός την επόμενη εβδομάδα η Νότια Αφρική.


Πηγή :Kathimerini.gr

 

[go2dbeach]

Διασχίζοντας τη Μαύρη Ήπειρο: Νότια Αφρική

Το μεγάλο ταξίδι προς τον αφρικανικό Βορρά ξεκινάει από το Κέιπ Τάουν και τα περίχωρα του Γιοχάνεσμπουργκ ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΜΕΑΣ

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Κέιπ Τάουν, είχαμε κιόλας αγνοήσει τις βασικές οδηγίες για ένα ταξίδι στη Νότια Αφρική: δεν είχαμε κανονίσει τη μεταφορά μας από το αεροδρόμιο στο hostel, δεν είχαμε συνάλλαγμα και φυσικά, όπως στα περισσότερα αεροδρόμια της Αφρικής (αυτό το διαπιστώσαμε με παρόμοιο τρόπο αργότερα), δεν υπήρχε λεωφορείο για το κέντρο, οπότε καταλήξαμε να παζαρεύουμε με ένα ταξί την τιμή του ευρώ σε μικρότερη ισοτιμία από την τιμή του δολαρίου για να πάμε μέχρι το κέντρο της πόλης.

Πολύς κόσμος τρομάζει στην ιδέα του hostel, πόσω μάλλον στην Αφρική, αλλά εδώ μιλάμε για ιδιαίτερη περίπτωση. Το Ashanti βρίσκεται στην καρδιά της περιοχής του Gardens και όλα τα παράθυρα της δυτικής πλευράς έχουν θέα στη μεριά του Table Mountain, ενός εντυπωσιακού ορεινού όγκου τραπεζοειδούς σχήματος. Κάθε λεπτομέρεια είχε σχεδιαστεί με απίστευτη λεπτομέρεια στο hostel Ashanti: από τον κήπο με τις φοινικιές και τις αιώρες, τη διακόσμηση α λα Γκαουντί στους περισσότερους χώρους, το μπαρ στον πρώτο όροφο μέχρι και τα κιάλια στις τουαλέτες με θέα στο Table Mountain!
Αυτό που ωστόσο εντυπωσιάζει τον επισκέπτη του hostel είναι η ατμόσφαιρά του. Οταν φτάσαμε εκεί κατά τις 7 το απόγευμα, ένα γκρουπ εθελοντών γιατρών από τη Δανία έδινε το αποχαιρετιστήριο πάρτι, το οποίο εξαπλωνόταν με γρήγορους ρυθμούς από το μπαρ στους υπόλοιπους χώρους. Οπως διαπιστώσαμε μετέπειτα, κάθε χρόνο καταφτάνουν μαζί με τους επισκέπτες πολλοί εθελοντές από τη βόρεια κυρίως Ευρώπη και εργάζονται ως γιατροί, θεραπευτές, νοσηλευτές. Το άλλο πολύ θετικό σημείο του Ashanti, αλλά και των περισσότερων hostels της πόλης, είναι ότι αποτελούν, ίσως, ένα από τα εγκυρότερα δίκτυα πληροφόρησης. Κόσμος καταφτάνει από διαφορετικά σημεία του ορίζοντα μεταφέροντας εντυπώσεις, ιδέες για εκδρομές, συμβουλές και πολύ χρήσιμες πληροφορίες με τον πιο έγκυρο τρόπο: τις δικές του εμπειρίες. Παράλληλα, διοργανώνονται εξερευνήσεις με χαμηλό σχετικά κόστος (συλλέγουν συμμετοχές από όλα τα hostels της πόλης) στο Κέιπ Τάουν και στις γύρω περιοχές.

Πηγή :Kathimerini.gr

 

[go2dbeach]

Waterfront - Clifton

To Κέιπ Τάουν είναι μια μεγάλη σχετικά πόλη των 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων, αλλά ποτέ δεν σου δίνει την αίσθηση μιας μεγαλούπολης. Ακόμη και στο κέντρο της, όπου δεσπόζουν μεγάλα κτίρια, δεν χάνεις ποτέ την επαφή με τον ήλιο. Ενα από τα κυριότερα αξιοθέατά του είναι το Victoria and Alfred Waterfront ή απλά Waterfront, ένα μικρό λιμάνι που η αρχιτεκτονική του θυμίζει μια μείξη Αμστερνταμ και Μάντσεστερ. Μια ηλιόλουστη βόλτα χωρίς κανένα, ιδιαίτερο τουριστικό σκοπό είναι ό,τι πρέπει: παντού υπάρχουν μουσικά σχήματα, θεατρικές ομάδες ή ακροβάτες που σε κάνουν να ξεχνιέσαι για ώρες. Στα «διαλείμματα» δοκιμάσαμε κάμποσες μερίδες fish 'n' chips σε διαφορετικές παραλλαγές. Καθώς βράδιαζε, ο κόσμος αραίωνε και αποφασίσαμε να κινηθούμε προς Long street, όπου χτυπά ο ρυθμός της πόλης το βράδυ. Είχε μια τεράστια ποικιλία από μπαρ, κλαμπ και χώρους συναυλιών. Περάσαμε από πολλά μέχρι να καταλήξουμε σε ένα μπαρ με τοπική ζωντανή μουσική, ένα μείγμα ρέγκε και soul, όπου γινόταν κυριολεκτικά χαμός. Κατά τις 4 το πρωί, άρχισαν να ελαχιστοποιούνται τα πρόσωπα που μας φαίνονταν οικεία γύρω μας, οπότε αποφασίσαμε να πάρουμε το ταξί με τους τελευταίους για το Ashanti.
Την επόμενη ημέρα, κινηθήκαμε με την ίδια ενεργητικότητα και πήγαμε για μπάνιο στην περιοχή του Clifton. Ο κόλπος του Clifton χωρίζεται από μεγάλους βράχους δημιουργώντας 4 παραλίες με αντίστοιχα ονόματα: Clifton 1, 2, 3 και 4. Αν και από μακριά αυτές οι παραλίες φαίνονται ολόιδιες, τα νούμερα αντιπροσωπεύουν την καταλληλότητα για σερφ με πιο κατάλληλη την 1. Για άλλους, πιθανότατα κοινωνιολογικούς λόγους, η 3 μαζεύει τους πιο πολλούς οπαδούς του μπιτς βόλεϊ, ενώ η 4 είναι απλώς η πολυπληθέστερη. Ο δρόμος που συνδέει το Clifton με το Κέιπ Τάουν είναι γεμάτος με διάσπαρτα κλαμπ, μερικά από τα πιο δημοφιλή της πόλης. Το βράδυ κινηθήκαμε προς τα εκεί, αλλά ατυχώς το όλο τοπίο θύμιζε περισσότερο Φαληράκι της Ρόδου παρά Νότια Αφρική...

 

[go2dbeach]

Ακρωτήρι του Κέιπ Τάουν-Robben Island

Δεν ξέραμε πραγματικά τι να περιμένουμε από αυτή την ημερήσια εκδρομή που ξεκινούσε κατά τις 8 το πρωί και συμπεριλάμβανε επίσκεψη στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, διάσχιση με ποδήλατα του Εθνικού Πάρκου του Ακρωτηρίου, επίσκεψη στο Boulders Beach (κοντά στο Simon's Town) όπου ζει μια κοινότητα ενός σπάνιου είδους πιγκουίνου (Jackass Penguins), κρουαζιέρα μέχρι το Duiker Island για να δούμε μια αποικία με φώκιες (Cape Fur Seals) και στάση για πικνίκ! Το προηγούμενο βράδυ όλοι μας έλεγαν στο μπαρ του hostel ότι είναι μια από τις καλύτερες εκδρομές στην περιοχή, αφού επισκέπτεσαι τα ομορφότερα μέρη του ακρωτηρίου μόλις με 535 zar (περίπου 42 ευρώ), και τελικά ήταν αλήθεια! Ηταν μια απίστευτη εκδρομή όπου τα τοπία και οι εμπειρίες εναλλάσσονταν με τρομερή ταχύτητα, από τους λουόμενους πιγκουίνους στην απίστευτη θέα του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας και από τις φώκιες του Duiker Island στους οξύθυμους μπαμπουίνους, οι οποίοι έσπασαν τους υαλοκαθαριστήρες και τον δεξιό καθρέφτη του βαν! Μια υπέροχη «ζαλιστική» επαφή με τη φύση, μια εμπειρία που μόνο στην Αφρική μπορεί να έχει κανείς...

Robben Island
Το νησί των πιγκουίνων στα Αφρικάανς (αφρικανική διάλεκτο των ολλανδικών), αλλά η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι επισκέπτες πάνε στο Robben Island για να δουν τους δίποδους κολυμβητές.

Αποτελεί ένα από τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, γιατί κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας αποτέλεσε φυλακή εγκλεισμού και βασανισμού όσων διεκδικούσαν ίση μεταχείριση μεταξύ μαύρων και λευκών. Η λίστα των «φιλοξενουμένων» του Robben Island είναι πολύ μεγάλη και ίσως ο γνωστότερος αυτών είναι ο νομπελίστας Νέλσον Μαντέλα, ο πρώτος νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, ο οποίος είχε πει πρόσφατα: «Σήμερα, όταν κοιτάζω το Robben Island, το βλέπω πιο πολύ σαν μια γιορτή του αγώνα και σαν σύμβολο των πιο εκλεκτών αρετών του ανθρώπινου πνεύματος παρά σαν ένα μνημείο στυγνής τυραννίας και καταπίεσης του άπαρτχαϊντ. Είναι αλήθεια πως το Robben Island ήταν κάποτε ένα ζοφερό μέρος, αλλά μέσα από αυτό το σκοτάδι βγήκε μια υπέροχη λάμψη, ένα φως τόσο δυνατό, που δεν θα μπορούσε να κρυφτεί πίσω από τους τοίχους της φυλακής…».

Ολα αυτά μάς ήταν πάνω-κάτω γνωστά, αλλά πηγαίνοντας στον ίδιο τον τόπο όπου γράφτηκε η ιστορία, βρεθήκαμε στο πλάνο ενός ιδιότυπου ζωντανού ντοκιμαντέρ. Ο Ντέρικ ήταν ο οδηγός μας και το πρώτο μισό της επίσκεψης ήταν μέσα από λεωφορείο, όπου δινόταν μια περιγραφή τού τι θα επακολουθούσε, έγιναν 2 - 3 στάσεις σε κομβικά σημεία καθώς και μια σύντομη αναφορά στην ιστορία του νησιού, από τους πρώτους επισκέπτες μέχρι σήμερα.

Στο δεύτερο μισό, το λεωφορείο μάς άφησε στην είσοδο της φυλακής και ο Ντέρικ εξηγούσε τι ακριβώς συνέβαινε στις διάφορες πτέρυγες δείχνοντάς μας σποραδικά ντοκουμέντα από το αρχείο της φυλακής. Οι περιγραφές είχαν γίνει ξαφνικά πολύ πιο ζωντανές και η αιτία γι' αυτό μας άφησε εμβρόντητους. Μετά το τέλος του άπαρτχαϊντ, η οικονομική κατάσταση στη χώρα ήταν τραγική. Το γεγονός ότι οι έγκλειστοι στο Robben Island δεν είχαν καθαρό ποινικό μητρώο έκανε τη θέση τους ακόμη πιο δύσκολη, οπότε, για να βρεθεί κάποια διέξοδος, τους δόθηκε η ευκαιρία να γίνουν τουριστικοί οδηγοί στο Robben Island. Από τότε, σχεδόν όλοι οι οδηγοί επισκεπτών είναι πρώην τρόφιμοι των φυλακών.


Πηγή :Kathimerini.gr

 

[go2dbeach]

Αεροδρόμιο Γιοχάνεσμπουργκ

Κάθε βράδυ νομίζαμε ότι είχαμε τελειώσει με το Κέιπ Τάουν και ότι θα μπορούσαμε επιτέλους να προχωρήσουμε την πορεία προς το Βορρά, αλλά πάντα κάποιος θα έλεγε «αν δεν δείτε αυτό, δεν έχετε δει τίποτε από το Κέιπ Τάουν». Την τελευταία νύχτα, κάποιος έβαλε στην τηλεόραση του μπαρ να δούμε δύο βίντεο - στο ένα έκανε ελεύθερη πτώση από τα 2.000 μέτρα (σε καλή τιμή, όπως μας μαρτυρούσε) και στο άλλο κολυμπούσε σε ένα κλουβί δίπλα σε εξοργισμένους λευκούς καρχαρίες. Αυτό ήταν και η αφορμή να φύγουμε την άλλη μέρα και να πετάξουμε στο Γιοχάνεσμπουργκ.

Υπήρχαν πολλοί τρόποι να πάμε, αλλά η ύπαρξη low budget airlines και στη Νότια Αφρική μάς ιντρίγκαρε. Στην αρχή, δεν ξέραμε καθόλου σε τι αεροπλάνο θα μπαίναμε, αλλά τελικά η Fly Mango (837 zar, περίπου 65 ευρώ) αποδείχτηκε υπεράνω κάθε προσδοκίας. Σκεφτόμασταν να μείνουμε για λίγο στο Γιοχάνεσμπουργκ, αλλά ο τελικός μας προορισμός ήταν το Nelspruit, μια κωμόπολη στα δυτικά της Νότιας Αφρικής και σχεδόν αποκλειστική είσοδος για το Kruger Park, το εντυπωσιακότερο εθνικό πάρκο της Νότιας Αφρικής (σύμφωνα πάντα με τις μαρτυρίες των ενοίκων του hostel).


Στο αεροδρόμιο του Γιοχάνεσμπουργκ μας περίμενε μια έκπληξη. Ηταν πιο φτηνό να πάρουμε ένα βαν απευθείας για Nelspruit (23 ευρώ, 3 ώρες διαδρομή) παρά να πηγαίναμε στο κέντρο του Γιοχάνεσμπουργκ και μετά από εκεί για Nelspruit. Χαρακτηριστικά, το ταξί από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης στοίχιζε πάνω από 50 ευρώ, χωρίς εναλλακτική λύση μέσου μαζικής μεταφοράς! (Μας επιβεβαίωσαν όμως πως όλα θα είναι καλύτερα μέχρι το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που θα γίνει του χρόνου το καλοκαίρι.) Ορμήσαμε στο πρώτο βαν για Nelspruit και έπειτα από τρεις ώρες ήμασταν στην είσοδο του Funky Monkey Backpackers. Ηδη ξέραμε πώς λειτουργεί η όλη κατάσταση και μέσα σε ελάχιστο χρόνο είχαμε κλείσει ένα τριήμερο σαφάρι στο Kruger Park για την επομένη το πρωί.

 

[go2dbeach]

Κruger Park

Για κάποιον που δεν είχε πάει ποτέ σε σαφάρι, η ιστοσελίδα του Kruger Park ήταν άκρως ζαλιστική. Μιλούσε για πολλά είδη κατασκηνώσεων, από υπερπολυτελή καταλύματα μέχρι κατασκηνώσεις χωρίς ρεύμα. Μια ενημέρωση από κόσμο που μόλις είχε επιστρέψει από σαφάρι, ήταν επαρκής για να μας κατατοπίσει. Είχαμε κάνει το σωστό: όλα τα hostels του Nelspruit νοικιάζουν ένα ανοιχτό λεωφορείο για την περιήγηση στους χώρους του πάρκου και ένα κατάλυμα με όλα τα κομφόρ, που θα ικανοποιούσε ακόμη και τον πιο δύσκολο επισκέπτη.

Γεμάτοι ενθουσιασμό αλλά καθόλου ενέργεια, ξεκινήσαμε στις 5 τα χαράματα για την πύλη του Κruger Park. Εκεί μας υποδέχτηκε ο Thabo, που θα ήταν ο οδηγός μας για τις επόμενες τρεις ημέρες. Καθώς ανέτειλε ο ήλιος, ανέτειλε και η ενεργητικότητά μας.



Η όλη διαδικασία του σαφάρι είχε ως εξής: ξεκινούσαμε στις 6 το πρωί ώστε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα νυκτόβια ζώα, διάλειμμα στις 12 για φαγητό και μετά σαφάρι μέχρι τη δύση του ηλίου, οπότε ήταν και υποχρεωτική η παραμονή μέσα στο κατάλυμα. Η στρατηγική του Thabo ήταν να δούμε και να φωτογραφίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες φορές τους «big five», τα πιο μεγάλα και δημοφιλή ζώα ενός σαφάρι: ελέφαντας, βούβαλος, λιοντάρι, λεοπάρδαλη και ρινόκερος. Πολλά από αυτά είχες πιο πολλές πιθανότητες να τα συναντήσεις τις νυχτερινές ώρες, αλλά, επειδή το νυχτερινό σαφάρι χρεωνόταν σε πολλαπλάσια τιμή με αναγκαστική συνοδεία των ειδικών φρουρών (park rangers), o Thabo προτιμούσε να μας ξυπνάει κάθε μέρα από τις 5 τα χαράματα γεμάτος κέφι και ενέργεια.


Η αρχή ήταν εντυπωσιακή. Εκτός από τους «big five» είδαμε από πολύ κοντινή απόσταση αμέτρητα είδη ελαφιών, ζέβρες, γύπες, αντιλόπες, κροκόδειλους, ιπποπόταμους και ζώα που δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξή τους (εκεί φάνηκαν οι πραγματικοί συνδρομητές του National Geographic). Ωστόσο, από τη δεύτερη ημέρα, η κόπωση άρχισε ήδη να κάνει εμφανή τα σημάδια της. Για κάποιον άγνωστο λόγο, οι σχεδιαστές του σαφάρι είχαν στο μυαλό τους ότι οι πελάτες τους θέλουν τις περισσότερες δυνατές ώρες σαφάρι με το ελάχιστο κόστος. Ετσι, για να μειωθεί το συνολικό κόστος περιορίστηκε ο αριθμός των διανυκτερεύσεων αφήνοντας ακέραιο τον αριθμό ωρών του σαφάρι. Την τρίτη ημέρα ξεκινήσαμε για ένα ακόμη νυχτερινό σαφάρι μέχρι την ανακουφιστική έξοδο του πάρκου. Επιτέλους, λίγος ύπνος...

 

[go2dbeach]

Μοζαμβίκη στον ορίζοντα

Από την αρχή, υπήρχε η προκατάληψη για το Γιοχάνεσμπουργκ, μια και θεωρείται μία από τις πιο επικίνδυνες πόλεις στον κόσμο, κάπου ανάμεσα στο Σάο Πάολο και στην Πόλη του Μεξικού. Το ίδιο βαν που μας πήγε στο Nelspruit μάς γύρισε πίσω στο αεροδρόμιο του Γιοχάνεσμπουργκ, όπου υπήρχε το γνωστό πρόβλημα: 60 ευρώ για ταξί μέχρι το κέντρο της πόλης. Τελικά, αποφασίσαμε να μείνουμε σε ένα hostel δίπλα στο αεροδρόμιο και να φύγουμε έπειτα από δύο ημέρες για Μοζαμβίκη. Φτάνοντας στο hostel, ο ιδιοκτήτης, χαμογελαστός, μας ενημέρωσε ότι μόλις χτες το βράδυ είχαν μπει να κλέψουν το θησαυροφυλάκιο (!) του hostel, αλλά είναι πολύ περιορισμένη η πιθανότητα να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο μέσα στις επόμενες 5 - 6 ημέρες. Την επόμενη ημέρα, το μόνο που καταφέραμε να κάνουμε ήταν να επισκεφτούμε ένα κοντινό ασφαλές εμπορικό κέντρο, μια και η φιλοδοξία μας να επισκεφτούμε το Μουσείο του Απαρτχαϊντ (δωρεάν είσοδος) σκόνταψε πάλι στην τιμή του ταξί (50 ευρώ). Ετσι, με επιβεβαιωμένες αρκετές από τις προκαταλήψεις μας για το Γιοχάνεσμπουργκ, φύγαμε για τον επόμενο σταθμό, τη Μοζαμβίκη!
View attachment a194.30.231.7_kathnews_send_gifs_gifs_info.jpg
AEΡΟΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ

• Kulula.com
• flymango.com
• flysaa.com
• time.aero
ΔΙΑΜΟΝΗ
Cape Town - Ashanti: ashanti.co.za
Nelspruit - Funky Monkeys: funkymonkeys.co.za
Γιοχάνεσμπουργκ - Airport Backpackers: travbuddy.com/Airport-Backpackers-v200437

 

[GTS]

Ευχαριστούμε πολύ Ζωή που φροντίζεις και για εμάς τους Αφρικανόπληκτους.....ευελπιστώ σε συνέχεια!

 

[go2dbeach]

Διασχίζοντας την Μαύρη Ήπειρο Μοζαμβίκη

Μετά τα «κουραστικά» σαφάρι της Νότιας Αφρικής, η άφιξη στη Μοζαμβίκη προμήνυε την απόλυτη χαλάρωση. Ωσπου ήρθε η περιπέτεια μιας αναπάντεχης εξέγερσης... ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΜΕΑΣ

Το ταξίδι στη Μοζαμβίκη ήταν ο απόλυτος αυτοσχεδιασμός! Οσους είχαμε συναντήσει μέχρι τώρα μας μιλούσαν για τις πιο όμορφες παραλίες στη ζώνη της Νότιας Αφρικής και για τον πιο κλασικό τουριστικό προορισμό των Νοτιοαφρικανών.
Ξεκινήσαμε κι εμείς παίρνοντας το μπαζ-μπας από Γιοχάνεσμπουργκ και κινηθήκαμε για ένα όχι και τόσο εύκολο ταξίδι προς το Μαπούτο, την πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης. Τι είναι το μπαζ-μπας; Ενας έξυπνος και ταχύς τρόπος να ταξιδεύεις στη Νότια Αφρική με μικρά λεωφορεία 10 - 12 ατόμων, χωρίς να χρειάζεται να ψάχνεις για δρομολόγια, ωράρια, σταθμούς, κ.λπ. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα εισιτήριο, το οποίο προμηθεύεσαι εύκολα σε ξενοδοχεία, hostels ή και μέσω διαδικτύου, και ένα τηλεφώνημα για να δηλώσεις πού είσαι και πού θέλεις να πας. Λεωφορεία ξεκινούν καθημερινά από και προς τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στη Νότια Αφρική, τη Σουαζιλάνδη, το Λεσότο και τη Μοζαμβίκη. Ερχονται στο ξενοδοχείο σου και συνεχίζουν την πορεία τους. Υπάρχουν πολλά είδη εισιτηρίων, κάτι σαν το ευρωπαϊκό interail με τα τρένα: μονής διαδρομής, μετ' επιστροφής και εισιτήριο για 1, 2 ή 3 εβδομάδες, όπου μπορείς να σταματήσεις για όσες μέρες θέλεις σε κάποιο σημείο και να συνεχίσεις, πάλι με ένα τηλεφώνημα.

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΜΠΑΖ-ΜΠΑΣ
Το καλό με το λεωφορείο είναι ότι βλέπεις τη διαδρομή και τα τοπία να αλλάζουν αργά μπροστά στα μάτια σου. Το πρόβλημα όμως είναι πάντοτε τα σύνορα. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί διασχίζοντας σύνορα στην Αφρική! Το πιο απλό είναι να έχει ουρά χιλιομέτρων με φορτηγά. Μετά τις 6 ή 7 το απόγευμα κλείνουν τα τελωνεία και πρέπει να περάσεις μία νύχτα στα σύνορα ξοδεύοντας τις οικονομίες σου σε καλαμπόκια, καπέλα, φρούτα, νερά, παιχνίδια και ό,τι άλλο μπορεί να διαθέτουν οι μικροπωλητές. Αλλο που μπορεί να συμβεί είναι το λεωφορείο -ειδικά αν είναι «της γραμμής»- να απαρτίζεται κυρίως από ντόπιους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν μικρή σχετικά γραφειοκρατία σε σχέση με τους τουρίστες που πρέπει να εκδώσουν βίζα, να παρουσιάσουν έγγραφα κ.λπ. Ετσι, όταν τελειώσουν οι ντόπιοι και κάτω από την απειλητική πίεση του ήλιου, «εκδίδεται ψήφισμα», με το οποίο σου επιστρέφεται η αποσκευή και το λεωφορείο αναχωρεί άμεσα, αφήνοντάς σε μόνο να βρεις πώς θα φτάσεις ώς τον τελικό σου προορισμό. Στη δική μας περίπτωση, ο οδηγός του λεωφορείου (είχε σίγουρα να κάνει το γεγονός ότι ήταν μπαζ-μπας) ήταν παραπάνω από εξυπηρετικός στο τελωνείο, κάνοντας σ' εμάς και σε ένα γκρουπ Καναδών τον μεταφραστή. Χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις, λοιπόν (οι άλλοι επιβάτες μάς κοίταξαν με ανακούφιση, καθώς ο ήλιος σφυροκοπούσε), περάσαμε τα σύνορα και σε λίγες ώρες ήμασταν στην είσοδο του Fatima's hostel στο Μαπούτο.

 

[go2dbeach]

ΜΑΠΟΥΤΟ

Για το Μαπούτο, το «χωνευτήρι» λαών και πολιτισμών που συμπεριλαμβάνει νοτιοαφρικανικές, ινδικές, αραβικές, κινεζικές και ευρωπαϊκές επιρροές, είχαμε ακούσει πολλά. Γι' αυτό και ξεκινήσαμε αμέσως την εξερεύνηση, προκειμένου να δούμε πόσες απ' τις οκτώ μέρες της Μοζαμβίκης θα περνούσαμε εκεί και πόσες στο Τόφου, ένα από τα πιο όμορφα καλοκαιρινά θέρετρα της χώρας. Κατεβήκαμε την «Αβενίδα (λεωφόρο) Χο-Τσι-Μιν» και στρίψαμε αριστερά στην «Αβενίδα Καρλ Μαρξ» για να βγούμε στην παραλία. Η διαδρομή είχε μια έντονη αίσθηση σουρεαλισμού, αφού σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας του κομμουνισμού παρήλαυναν στο κέντρο του Μαπούτο, γραμμένοι στα Πορτογαλικά. Η αρχιτεκτονική της πόλης είχε όντως λίγο απ' όλα: από αποικιακά δημόσια κτίρια, τεράστια μπλοκ πολυκατοικιών και ουρανοξύστες, μέχρι και μεταμοντέρνο καθεδρικό ναό. Ενα πλήθος επιρροών να συνυπάρχουν αρμονικά η μία δίπλα στην άλλη. Ενα ιδιόμορφο κολάζ που κάθε άλλο παρά ενοχλεί ή κουράζει.


Η ώρα πέρασε χαζεύοντας στα στενά, ενώ τα περισσότερα καταστήματα και καφέ άρχισαν να κλείνουν αφήνοντας πίσω μια άδεια πόλη. Ακόμη δεν είχαμε αποφασίσει πόσο θα μέναμε στο Μαπούτο. Εκατό μέτρα από το hostel, όμως, μας σταμάτησε μια πάνοπλη περιπολία μεθυσμένων αστυνομικών, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας ζήτησε 30 δολάρια για να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Και αμέσως αποφασίσαμε. Αφού πληρώσαμε τους αστυνομικούς, σπεύσαμε να αγοράσουμε εισιτήρια για το Τόφου με το πρώτο μπαζ-μπας! Τελικά, καταλήξαμε να τρώμε με ένα γκρουπ Πορτογάλων στην κουζίνα του hostel, οι οποίοι και μας εξήγησαν ότι αυτά είναι συχνά φαινόμενα στις τουριστικές ζώνες της πόλης και ότι με λίγη επιμονή (ίσως και γνώση Πορτογαλικών) θα μπορούσαμε να αποφύγουμε τα... διόδια.

 

[go2dbeach]

ΤΟΦΟΥ

Την άλλη μέρα τα χαράματα πήραμε τελικά το κανονικό λεωφορείο, καθώς το μπαζ-μπας δεν είχε κανονική σύνδεση με το Τόφου, και γρήγορα καταλάβαμε γιατί το μπαζ-μπας είχε κοντά στο διπλάσιο εισιτήριο! Ηταν ένα αρκετά μεγάλο λεωφορείο, σαν αυτά που θυμόμασταν από τις παλιές ελληνικές ταινίες, με μέρος του κινητήρα κυριολεκτικά μέσα στην καμπίνα. Ηταν πολύ νωρίς το πρωί για να καταλάβουμε ποια είναι η σωστή στρατηγική σε μια τέτοια περίσταση.

Ξεκινήσαμε καλά και μετά από κάποια ώρα αρχίσαμε μάλιστα να σφυράμε το «Τράβα μπρος κι όσα έρθουν κι όσα πάνε», πράγμα που έδωσε ιδιαίτερη χαρά στον οδηγό. Μετά όμως, καθώς το λεωφορείο γέμισε επιβάτες και ό,τι λογής αποσκευή μπορεί να φανταστεί κανείς, διαπιστώσαμε ότι καταλαμβάνουμε τον διπλάσιο χώρο από αυτόν που προβλέπεται, οπότε με τη νέα ανακατάταξη καθισμάτων κόπηκαν και τα χαμόγελα και τα σφυρίγματα. Ούτως ή άλλως δεν υπήρχε πια πολύς χώρος για να ανασάνεις, κι έτσι αφήσαμε τον ύπνο να μας συνεπάρει. Κάποια στιγμή ακούστηκε ένα απότομο φρενάρισμα και, μόλις άνοιξα τα μάτια, είδα το μισό λεωφορείο να μιλάει και να μας δείχνει.

Σε δεύτερο πλάνο γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω το σακίδιό μου μαζί με άλλα στα εκατό μέτρα μακριά να έχει βγάλει τέσσερα πόδια και να τρέχει αλλόφρον δεξιά κι αριστερά στη λεωφόρο. Μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς είχε γίνει, δύο παιδιά είχαν φέρει τα σακίδια που είχαν πέσει από την οροφή, ο οδηγός τα ξανάδεσε και είχαμε ήδη φύγει.

Τελικά, χωρίς άλλα απρόοπτα, το απόγευμα βρεθήκαμε στο Τόφου και αμέσως συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε κάνει τη σωστή επιλογή. Ηταν ένα πανέμορφο ψαροχώρι που απλωνόταν σε παραλία αρκετών χιλιομέτρων.Είχε ελάχιστους τουρίστες, αλλά όλα μαρτυρούσαν ότι κάμποσες εβδομάδες νωρίτερα, στις διακοπές των Χριστουγέννων, σε κάθε παραλία στοιβάζονταν δύο με τρεις χιλιάδες επισκέπτες δημιουργώντας το αδιαχώρητο. Τώρα μπορούσαμε να διαλέξουμε πού θα μείνουμε και επιλέξαμε το Fatima's Nest, που είχε την ίδια φιλοσοφία με το hostel στο Μαπούτο. Στην πραγματικότητα, όλα τα καταλύματα στην παραλία του Τόφου είχαν κατά κάποιον τρόπο ενοποιηθεί, αφού είχαν χτιστεί το ένα δίπλα στο άλλο πάνω σε έναν μακρύ αμμόλοφο, 100 μέτρα απ' την παραλία, και λειτουργούσαν παράλληλα όλο το 24ωρο σαν καφέ, εστιατόρια και κλαμπ τις βραδινές ώρες. Εγκατασταθήκαμε και γρήγορα μπήκαμε στο γκρουπ των άλλων ενοίκων του Fatima's Nest - δύο Γαλλίδες, ένας Νοτιοαφρικανός και ένας Ελβετός.

Οπως μας εξήγησαν, το πρόγραμμα στο Τόφου ήταν πολύ συγκεκριμένο με καθημερινές διαδρομές ώς τις αιώρες της παραλίας, φαγητό το απόγευμα στο χωριό και μετά σε κάποιο από τα μπαρ της παραλίας όπου μαζεύονταν μουσικοί της περιοχής και έπαιζαν ώς το πρωί. Απαραίτητη στάση στις 7 το απόγευμα για ολική επικάλυψη με αντικουνουπικό σπρέι, καθώς η Μοζαμβίκη είναι η πρώτη χώρα, μετά τη Νότια Αφρική, στην οποία πολλές περιοχές της θεωρούνται ζώνες μαλάριας. Υπάρχουν πάρα πολλά αντικουνουπικά σε διάφορες μορφές, λοσιόν, αλοιφές, σπρέι, κ.λπ., αλλά αυτά που πραγματικά κάνουν σωστή δουλειά είναι πολύ λίγα. Είναι μόνο όσα περιέχουν την αμφιβόλως αθώα ουσία deet, και μάλιστα σε ποσοστό πάνω από 20% (προϊόντα με ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από αυτό είναι απαγορευμένα σε πολλές χώρες). Αν και η δράση του σπρέι είναι άκρως ευεργετική, η όλη αίσθηση είναι σαν να φοράς έναν διαφανή, κολλώδη μανδύα με άρωμα πετρέλαιο στα σημεία του σώματος που δεν είναι καλυμμένα από ύφασμα!

Επειδή είχε μόλις περάσει η μπόρα της εξόδου των Χριστουγέννων, οι περισσότεροι εργαζόμενοι ή και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες των καταλυμάτων, καφέ και μπαρ έρχονταν να φάνε μαζί μας. Αν και είχαν διαφορετικές καταγωγές, από Ναμίμπια, Νότια Αφρική, Ζιμπάμπουε, Μοζαμβίκη, το θέμα της βραδιάς κατέληγε με ένα μαγικό τρόπο να είναι πάντα η κατάσταση στη Ζιμπάμπουε. H Ζιμπάμπουε ήταν μια θλιβερή για όλους ιστορία και τη μοιράζονταν πάντα με επισκέπτες από μακρινές χώρες.

Οι μεταρρυθμίσεις που επέβαλε ο πρόεδρός της, κυρίως απ' το 1999 και έπειτα, είχαν τραγικά αποτελέσματα, αφού αναδιένειμε τη γη με τέτοιο άναρχο και αυθαίρετο τρόπο που οι νέοι ιδιοκτήτες της δεν είχαν την τεχνογνωσία να την καλλιεργήσουν. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να καταρρεύσει η αγροτική παραγωγή μέσα σε ελάχιστα χρόνια, τα ράφια με είδη πρώτης ανάγκης να αδειάσουν, ο πληθωρισμός να απογειωθεί, να σταματήσουν οι εισαγωγές και να εξαφανιστεί ο τουρισμός. Το δίκτυο νερού μολύνθηκε, με αποτέλεσμα να εξαπλώνεται χολέρα σε όλη τη χώρα με ραγδαίους ρυθμούς, ενώ παράλληλα, με το ποσοστό φορέων του ιού του AIDS να καλπάζει (η Ζιμπάμπουε έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ορφανών παιδιών στον πληθυσμό), το προσδόκιμο ζωής έφτασε σχεδόν το χαμηλότερο στον κόσμο (34 για τις γυναίκες και 37 για τους άντρες). Ολα αυτά σε μια χώρα που έχει έναν απ' τους μεγαλύτερους φυσικούς πλούτους σε όλη την Αφρική.

Σε αυτούς τους ρυθμούς κύλησε και η τελευταία νύχτα στην παραλία του Τόφου και κατά τις 4 το πρωί, αφού αποχαιρετήσαμε τους εναπομείναντες ενοίκους του hostel, μπήκαμε στο λεωφορείο για Μαπούτο. Δεν ξέρω για πόσα λεπτά κρατήθηκα ξύπνιος, αλλά χαζεύοντας απ' το τζάμι πέρασαν από μπροστά μου όσες ιστορίες είχα ακούσει εκείνες τις ημέρες και σκεφτόμουνα πόσα είχε δώσει αυτή η εβδομάδα στη Μοζαμβίκη.

 

[go2dbeach]

ΗΡΩΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ

Η αλήθεια όμως ήταν πως η Μοζαμβίκη είχε πολλά να δώσει ακόμα... Ξυπνώντας, βρισκόμασταν γύρω στα 20 χιλιόμετρα έξω από το Μαπούτο. Τεράστιες ουρές λεωφορείων και φορτηγών και στα δύο ρεύματα του δρόμου, ενώ κόσμος ανεβοκατέβαινε νευρικά. Μερικοί οδηγοί είχαν στρώσει κουβέρτες κάτω από τις νταλίκες και κοιμούνταν.

Το δικό μας λεωφορείο έκανε φρενήρεις ελιγμούς για να έρθει όσο το δυνατόν πιο μπροστά, ώσπου σε κάποιο σημείο κολλήσαμε για τα καλά και βγήκαμε όλοι να δούμε τι συνέβαινε. Φωτιές παντού και ένα εξαγριωμένο πλήθος που έτρεχε κατά πάνω μας! Αρχίσαμε να τρέχουμε πανικόβλητοι μέχρι που κρυφτήκαμε πίσω από κάτι μάντρες. Σε μια δεύτερη προσέγγιση του ζητήματος, γυρίσαμε πίσω στο λεωφορείο για να μάθουμε με ψυχραιμία τι συμβαίνει. Η περίληψη της ιστορίας είχε ως εξής: μετά τις συνεχόμενες αυξήσεις πετρελαίου, οι οδηγοί σε μία και μόνο μέρα διπλασίασαν τις τιμές του εισιτηρίου.

Ο κόσμος, μη έχοντας κανέναν άλλο τρόπο να μετακινηθεί, βγήκε εξαγριωμένος στους δρόμους αποκλείοντας κάθε είσοδο στην πρωτεύουσα. Ο πρόεδρος της χώρας είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης συνιστώντας… υπομονή - αυτή ήταν και η μόνη απάντηση που λαμβάναμε σε κάθε μας ερώτηση απ' όλους, ούτως ή άλλως! Καθώς περνούσαν οι ώρες, η κατάσταση πήγαινε απ' το κακό στο χειρότερο και εμείς μες στον πανικό πήραμε την απόφαση να κινηθούμε προς τα πίσω, γιατί έτσι και νύχτωνε, το μόνο που θα λαμπύριζε θα ήταν μάλλον οι τέσσερις χαμογελαστές τουριστικές μας φάτσες!

Πήραμε λοιπόν τις βαλίτσες και αρχίσαμε τον ποδαρόδρομο προς την πιο κοντινή πόλη του Κσάι-Κσάι, 200 χιλιόμετρα περίπου βορειότερα και ασφαλέστερα. Τελικά, μετά από μία ώρα, καταφέραμε να βγούμε απ' τον κλοιό και να βρούμε ένα μικρό λεωφορείο για Κσάι-Κσάι, το οποίο οδηγούσε ο 14χρονος γιος του ιδιοκτήτη. Στο δρόμο συναντήσαμε πολλές δυσκολίες, καθώς ο όλος αναβρασμός απλωνόταν σε μεγάλη απόσταση από το Μαπούτο και συχνά-πυκνά χρειαζόταν να πληρώνουμε ιδιότυπα διόδια. Τις διαπραγματεύσεις τις είχε εμπιστευτεί όλο το λεωφορείο στον μινιόν οδηγό του, που φαινόταν να ξέρει τους νόμους της αγοράς. Στη διαδρομή πολλοί από τους επιβάτες μάς πρότειναν να πάμε στο χωριό τους για μερικές ημέρες μέχρι να κοπάσει η κατάσταση ή μας έδιναν το τηλέφωνό τους για οδηγίες και συμβουλές.

Τελικά φτάσαμε στο Κσάι-Κσάι, όπου και μείναμε δύο ολόκληρες μέρες παρά τις πολυάριθμες απόπειρές μας για απόδραση. Την τελευταία μέρα, ο πρόεδρος της χώρας αποφάσισε να εμφανιστεί με τον στρατό για να ανοίξει τα μπλόκα, τα οποία είχαν φτάσει μέχρι το Κσάι-Κσάι. Σε αυτό το χρονικό παράθυρο ηρεμίας βρήκαμε ευτυχώς ένα αυτοκίνητο δύο Γάλλων, οι οποίοι μας πήγαν απευθείας στο αεροδρόμιο του Μαπούτο. Δεν είχα ποτέ πριν αγοράσει εισιτήριο για την επόμενη πτήση, όποια κι αν είναι αυτή. Συναρπαστικό συναίσθημα, νόμιζα ότι μόνο στις ταινίες συνέβαινε. Εκεί κατάλαβα γιατί όλα τα ταξιδιωτικά fora στο διαδίκτυο συμβούλευαν τόσο υπέρογκα ποσά στην κατηγορία «έκτακτα έξοδα». Ευτυχώς, η επόμενη πτήση ήταν για Γιοχάνεσμπουργκ, και έτσι το απόγευμα ήμασταν στο ίδιο οικείο σημείο από όπου πήραμε το μπαζ-μπας για Μαπούτο.
Επόμενος προορισμός η Ζάμπια!
View attachment a194.30.231.7_kathnews_send_gifs_gifs_info.jpg
ΔΙΑΜΟΝΗ
Μαπούτο
www.gomio.com/hostels/africa/mozambique/maputo/mozambique
%20backpa-ckers%20-%20fatima%27s%20place/overview.htm
Τόφου
Fatima's Nest - Inhambane, Mozambique
ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ
Μπαζ-μπας: Backpacking and travel in South Africa for backpackers and tourists
ΜΑΛΑΡΙΑ (ΕΛΟΝΟΣΙΑ) ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΟΥΝΟΥΠΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ
CDC - Malaria
Malaria Foundation International - Home
DEET - Home
Insect repellent: Facts, Discussion Forum, and Encyclopedia Article
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ
http://www.avert.org/aids-zimbabwe.htm
UNICEF - Zimbabwe - HIV/AIDS: A deadly crisis each day in Zimbabwe