Thanasis_v
Member
- Μηνύματα
- 100
- Likes
- 88
Περιεχόμενα
Η Τρίτη έφτασε και το άδειο αεροπλάνο της τριφυλλοφόρας Aer Lingus προσγειώθηκε στο Δουβλίνο στις 00:40. Κλήση στο λεωφορειάκι του ξενοδοχείου του αεροδρομίου και ανάκτηση δυνάμεων για το μαραθώνιο που θα ακολουθούσε. Το σχέδιο έλεγε: κυκλώστε το νησί με φορά αντίστροφη των δεικτών του ρολογιού. Δηλαδή πρώτα επίσκεψη στα «κατεχόμενα» βόρεια εδάφη (όπως και στην Κύπρο, τυχαίο
από την ανατολική πλευρά του νησιού. Μετά το πρωινό ξύπνημα πάω στην Budget, παίρνω το Nissan Micra που μας έβγαλε ασπροπρόσωπους και από το αεροδρόμιο βγαίνω στον Μ1. Αυτοκινητόδρομος 2 λωρίδων ανά κατεύθυνση, αλλά με μια τεράστια νησίδα με λουλούδια και δέντρα, τα οποία κάνουν πιο ευχάριστη την οδήγηση. Από την αριστερή πλευρά του δρόμου (οδηγούμε από αριστερά μην ξεχνιέστε, γιατί αλλιώς θα έχουμε ατύχημα) απλώνονται απέραντα καταπράσινα λιβάδια, δεν μπορώ όμως να διακρίνω αν οι Ιρλανδοί έχουν φυτέψει τριφύλλι. Στο δρόμο δεν υπάρχει ούτε ένας σταθμός εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών (ΣΕΑ), παρατήρηση πολύτιμη για τη συνέχεια. Η μέρα ηλιόλουστη, ο δρόμος δεν έχει πολύ κίνηση και η ανοιξιάτικη βόλτα είναι απίθανη. Μετά τα διόδια των 1,90 ευρώ μόνο, φτάνουμε σε μια ταμπέλα που ενημερώνει ότι από εδώ και πέρα τα όρια ταχύτητας μετρώνται σε μίλια ανά ώρα. Είναι η μόνη σήμανση για να καταλάβεις ότι μόλις εισήλθες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Λόγω έργων οδηγούμαστε σε παρακαμπτηρίους και η κίνηση αρχίζει να πυκνώνει, το Μπέλφαστ προ των πυλών.
Αφού τακτοποιούμαστε στο ξενοδοχείο, ξεκινάμε τη βόλτα στο κέντρο της πόλης. Αφού περνάμε το Queen’s University και κάποιους καθεδρικούς ναούς φτάνουμε στο δημαρχείο, ένα εντυπωσιακό κτίριο στο κέντρο της πόλης. Συνεχίζουμε το περπάτημα στους πεζόδρομους και φτάνουμε σε ένα προσφάτως οικοδομηθέν εμπορικό κέντρο με γυάλινο θόλο, από όπου βλέπεις την πόλη πανοραμικά. Οι ταμπέλες σε εστιάζουν στους γερανούς του ναυπηγείου όπου κατασκευάστηκε ο Τιτανικός και στο μαγαζί με τα σουβενίρ υπάρχει η μπλούζα: Irish built it, English sank it. Το Café VauDeVille δεν σερβίρει φαγητό το μεσημέρι, οπότε το προσπερνάμε για να βρούμε κάτι να ρίξουμε στο στομάχι. Η μέρα συνεχίζεται με περισσό περπάτημα και αφήνουμε τη δυτική πλευρά της πόλης για την επομένη. Πράγματι με το αμάξι αυτή τη φορά επισκεπτόμαστε το θέατρο των εμφυλίων μαχών και τις τοιχογραφίες που καλύπτουν πολλά κτίρια και αφήνοντας το Μπέλφαστ κατευθυνόμαστε προς το Giant's Causeway από τον παραλιακό δρόμο.
Στενός δρόμος μιας λωρίδας ανά κατεύθυνση με τη θάλασσα στα δεξιά, αλλά εμείς είμαστε στα αριστερά. Πρώτη στάση στο Carrickfergus Castle, ένα κάστρο όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, αλλά μεταμορφωμένο σε χώρο εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας. Πετύχαμε τα παιδάκια του τοπικού δημοτικού σχολείου, τα οποία το καταδιασκέδαζαν μεν, μάθαιναν και την ιστορία τους δε. Συνεχίζουμε τον Α2 μέχρι τις βόρειες ακτές του νησιού και φτάνουμε στο Carrick-A-Rede rope bridge. Γέφυρα από σκοινί μόνο σε ταινίες είχα δει, οπότε ευκαιρία να τσεκάρω τις αντοχές της, όταν δεν κοίταζε η όμορφη φύλακας. Όλη η περιοχή αυτή προστατεύεται από την UNESCO και διασχίζεις με τα πόδια το μονοπάτι πάνω στους απότομους βράχους της ακτογραμμής μέχρι τη γέφυρα που σε οδηγεί σε ένα νησάκι, στο οποίο ευδοκιμεί ένα σπάνιο είδος λουλουδιού. Επιστροφή στο parking και πάμε λίγα χιλιόμετρα (μίλια συγγνώμη, είμαστε στη Μεγάλη Βρετανία) παρακάτω για να περπατήσουμε στα βήματα του τοπικού ήρωα Fionn mac Cumhaill. Οι βράχοι έχουν προέλθει από ηφαιστειακή δραστηριότητα (το κρατάμε καλά αυτό!) και οι επάνω πλευρές τους είναι εξαγωνικές.
Αφού κατάφερα να βρέξω το χέρι μου με το νερό της Ιρλανδικής θάλασσας, συνεχίζουμε προς τα δυτικά. Η ώρα όμως είχε προχωρήσει και το Micra έπρεπε να αποδείξει ότι έχει λίγο γκαζάκι. Μετά το Derry και το Strabane θέλαμε να βγούμε στα δυτικά παράλια, τα οποία ανήκουν στο ΕΙΡΕ, αλλά δυστυχώς η οδική σήμανση σε έστελνε προς Omagh και Enniskillen και όχι προς Donegal. Άγγλοι, τι να πούμε; Έτσι αντί να δούμε τα δυτικά παράλια, αναλωθήκαμε σε απέραντα χωράφια που βοσκούσαν χιλιάδες βοοειδή. Αφού επιτέλους είδαμε κάποια στιγμή την ταμπέλα ότι από εδώ και πέρα τα όρια ταχύτητας μετρώνται σε χιλιόμετρα ανά ώρα, φτάσαμε κατά τις 9 το βράδυ στο Sligo. Σύμμαχος μας η μεγάλη μέρα, αφού νύχτωνε κατά τις 10, αλλά ξεχάστηκα ότι εκεί δεν είναι Ελλάδα, όσον αφορά το φαγητό. Τα πάντα ήταν κλειστά, αλλά για καλή μας τύχη βρήκαμε μια pub και κάτι μέτριες μπριζολίτσες μας συνέφεραν. Ένα περπάτημα παραποταμίως για τη χώνεψη και συνεχίζουμε μέχρι το Galway για τη διανυκτέρευση. Αφού φτάσαμε κατά τις 12 το βράδυ και ψάχναμε γύρω στη μισή ώρα να βρούμε το «Φάρο», τελικά τον βρήκαμε παρόλο που το φως του ήταν σβηστό, δηλαδή η ιδιοκτήτρια ήταν στο δεύτερο ύπνο.
από την ανατολική πλευρά του νησιού. Μετά το πρωινό ξύπνημα πάω στην Budget, παίρνω το Nissan Micra που μας έβγαλε ασπροπρόσωπους και από το αεροδρόμιο βγαίνω στον Μ1. Αυτοκινητόδρομος 2 λωρίδων ανά κατεύθυνση, αλλά με μια τεράστια νησίδα με λουλούδια και δέντρα, τα οποία κάνουν πιο ευχάριστη την οδήγηση. Από την αριστερή πλευρά του δρόμου (οδηγούμε από αριστερά μην ξεχνιέστε, γιατί αλλιώς θα έχουμε ατύχημα) απλώνονται απέραντα καταπράσινα λιβάδια, δεν μπορώ όμως να διακρίνω αν οι Ιρλανδοί έχουν φυτέψει τριφύλλι. Στο δρόμο δεν υπάρχει ούτε ένας σταθμός εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών (ΣΕΑ), παρατήρηση πολύτιμη για τη συνέχεια. Η μέρα ηλιόλουστη, ο δρόμος δεν έχει πολύ κίνηση και η ανοιξιάτικη βόλτα είναι απίθανη. Μετά τα διόδια των 1,90 ευρώ μόνο, φτάνουμε σε μια ταμπέλα που ενημερώνει ότι από εδώ και πέρα τα όρια ταχύτητας μετρώνται σε μίλια ανά ώρα. Είναι η μόνη σήμανση για να καταλάβεις ότι μόλις εισήλθες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Λόγω έργων οδηγούμαστε σε παρακαμπτηρίους και η κίνηση αρχίζει να πυκνώνει, το Μπέλφαστ προ των πυλών. Αφού τακτοποιούμαστε στο ξενοδοχείο, ξεκινάμε τη βόλτα στο κέντρο της πόλης. Αφού περνάμε το Queen’s University και κάποιους καθεδρικούς ναούς φτάνουμε στο δημαρχείο, ένα εντυπωσιακό κτίριο στο κέντρο της πόλης. Συνεχίζουμε το περπάτημα στους πεζόδρομους και φτάνουμε σε ένα προσφάτως οικοδομηθέν εμπορικό κέντρο με γυάλινο θόλο, από όπου βλέπεις την πόλη πανοραμικά. Οι ταμπέλες σε εστιάζουν στους γερανούς του ναυπηγείου όπου κατασκευάστηκε ο Τιτανικός και στο μαγαζί με τα σουβενίρ υπάρχει η μπλούζα: Irish built it, English sank it. Το Café VauDeVille δεν σερβίρει φαγητό το μεσημέρι, οπότε το προσπερνάμε για να βρούμε κάτι να ρίξουμε στο στομάχι. Η μέρα συνεχίζεται με περισσό περπάτημα και αφήνουμε τη δυτική πλευρά της πόλης για την επομένη. Πράγματι με το αμάξι αυτή τη φορά επισκεπτόμαστε το θέατρο των εμφυλίων μαχών και τις τοιχογραφίες που καλύπτουν πολλά κτίρια και αφήνοντας το Μπέλφαστ κατευθυνόμαστε προς το Giant's Causeway από τον παραλιακό δρόμο.
Στενός δρόμος μιας λωρίδας ανά κατεύθυνση με τη θάλασσα στα δεξιά, αλλά εμείς είμαστε στα αριστερά. Πρώτη στάση στο Carrickfergus Castle, ένα κάστρο όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, αλλά μεταμορφωμένο σε χώρο εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας. Πετύχαμε τα παιδάκια του τοπικού δημοτικού σχολείου, τα οποία το καταδιασκέδαζαν μεν, μάθαιναν και την ιστορία τους δε. Συνεχίζουμε τον Α2 μέχρι τις βόρειες ακτές του νησιού και φτάνουμε στο Carrick-A-Rede rope bridge. Γέφυρα από σκοινί μόνο σε ταινίες είχα δει, οπότε ευκαιρία να τσεκάρω τις αντοχές της, όταν δεν κοίταζε η όμορφη φύλακας. Όλη η περιοχή αυτή προστατεύεται από την UNESCO και διασχίζεις με τα πόδια το μονοπάτι πάνω στους απότομους βράχους της ακτογραμμής μέχρι τη γέφυρα που σε οδηγεί σε ένα νησάκι, στο οποίο ευδοκιμεί ένα σπάνιο είδος λουλουδιού. Επιστροφή στο parking και πάμε λίγα χιλιόμετρα (μίλια συγγνώμη, είμαστε στη Μεγάλη Βρετανία) παρακάτω για να περπατήσουμε στα βήματα του τοπικού ήρωα Fionn mac Cumhaill. Οι βράχοι έχουν προέλθει από ηφαιστειακή δραστηριότητα (το κρατάμε καλά αυτό!) και οι επάνω πλευρές τους είναι εξαγωνικές.
Αφού κατάφερα να βρέξω το χέρι μου με το νερό της Ιρλανδικής θάλασσας, συνεχίζουμε προς τα δυτικά. Η ώρα όμως είχε προχωρήσει και το Micra έπρεπε να αποδείξει ότι έχει λίγο γκαζάκι. Μετά το Derry και το Strabane θέλαμε να βγούμε στα δυτικά παράλια, τα οποία ανήκουν στο ΕΙΡΕ, αλλά δυστυχώς η οδική σήμανση σε έστελνε προς Omagh και Enniskillen και όχι προς Donegal. Άγγλοι, τι να πούμε; Έτσι αντί να δούμε τα δυτικά παράλια, αναλωθήκαμε σε απέραντα χωράφια που βοσκούσαν χιλιάδες βοοειδή. Αφού επιτέλους είδαμε κάποια στιγμή την ταμπέλα ότι από εδώ και πέρα τα όρια ταχύτητας μετρώνται σε χιλιόμετρα ανά ώρα, φτάσαμε κατά τις 9 το βράδυ στο Sligo. Σύμμαχος μας η μεγάλη μέρα, αφού νύχτωνε κατά τις 10, αλλά ξεχάστηκα ότι εκεί δεν είναι Ελλάδα, όσον αφορά το φαγητό. Τα πάντα ήταν κλειστά, αλλά για καλή μας τύχη βρήκαμε μια pub και κάτι μέτριες μπριζολίτσες μας συνέφεραν. Ένα περπάτημα παραποταμίως για τη χώνεψη και συνεχίζουμε μέχρι το Galway για τη διανυκτέρευση. Αφού φτάσαμε κατά τις 12 το βράδυ και ψάχναμε γύρω στη μισή ώρα να βρούμε το «Φάρο», τελικά τον βρήκαμε παρόλο που το φως του ήταν σβηστό, δηλαδή η ιδιοκτήτρια ήταν στο δεύτερο ύπνο.
