Thanasis_v
Member
- Μηνύματα
- 100
- Likes
- 88
Περιεχόμενα
Δεν έχω παράπονο όμως, κατά το πρωινό η κυρία μας περιποιήθηκε δεόντως. Και αυτή τη μέρα το πρόγραμμα είναι πολυχιλιομετρικό οπότε ξεκινάμε αμέσως για το κυριότερο αξιοθέατο της Ιρλανδίας το Cliffs of Moher. Πάλι πήραμε τον παραλιακό «καρόδρομο» R479, ο οποίος σε αποζημιώνει με τη θέα που σου προσφέρει, αλλά μας έβγαλε χρονικά λίγο εκτός προγράμματος. Το Cliffs of Moher είναι ένα σημείο που υψώνονται κατακόρυφοι βράχοι πάνω από τις ακτές της Ιρλανδίας στον Ατλαντικό και σε κάποιο σημείο το νερό έρχεται με τέτοια ορμή που σε πιτσιλάει και ας βρίσκεσαι 200 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Πάντως έχουν καταφέρει να μετατρέψουν ένα αρκετά ωραίο σημείο σε ένα πολύ τουριστικό αξιοθέατο και αυτό είναι στα υπέρ τους. Μπορεί βέβαια να παίζει ρόλο και μια γνωστή ταινία που έχει γυριστεί εκεί, νομίζω λέγεται The Princess Bride.
Επόμενη στάση το Bunratty castle, το οποίο είναι περισσότερο ένα θεματικό πάρκο με ένα μεσαιωνικό κάστρο στη μέση. Έχουν ανακαινίσει τα σπιτάκια γύρω από το κάστρο, τα οποία επισκέπτεσαι και μαθαίνεις για την καθημερινότητα της εποχής εκείνης. Μια τέτοια προσπάθεια σε μικρότερο βέβαια βαθμό έχει γίνει και στο Χάνι της Γραβιάς που επισκέφτηκα πρόσφατα, όσον αφορά τον ελλαδικό χώρο. Τα βράδια υπάρχει η δυνατότητα να δειπνήσεις στην κεντρική αίθουσα του κάστρου μετά μουσικής, αλλά αφενός έπρεπε να έχεις κάνει κράτηση και αφετέρου να περιμένεις μέχρι το βράδυ. Αφού δεν υπάρχει χρόνος κατευθυνόμαστε προς το Blarney castle, όπου υπάρχει ο θρύλος ότι αν φιλήσεις την Πέτρα του κάστρου θα αποκτήσεις το χάρισμα της ευγλωττίας. Μάλλον θέλει ρουφηχτό φιλί, γιατί με το απλό που έδωσα εγώ δεν πήρα κάποιο χάρισμα. Το θετικό είναι ότι το κάστρο αυτό βρίσκεται μέσα σε ένα καταπράσινο πάρκο με λιμνούλες και ποταμάκια και πραγματικά αξίζει να περάσεις αρκετές ώρες χαλάρωσης εκεί.
Ση συνέχεια φτάνουμε στο Cork, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του ΕΙΡΕ και πήραμε μια μικρή γεύση από το κέντρο της πόλης. Παίρνουμε τον Μ8 με προορισμό το Kilkenny. Εδώ μου χρειάστηκε η πολύτιμη παρατήρηση που έκανα στην αρχή. Σε κάποιο σημείο μου άναψε η ένδειξη της βενζίνης, αλλά βενζινάδικο πουθενά. Ευτυχώς μια ταμπέλα για κάποιο χωριό έδειχνε ότι υπάρχει εκεί βενζινάδικο, οπότε το θέμα έλαβε τέλος χωρίς συνέπειες. Κατά τις 8 φτάσαμε στο Kilkenny, μια μικρή πόλη που έχει διατηρήσει πολλά από τα κτίρια της και είναι πανέμορφη. Μετά την περιπλάνησή μας στο κέντρο και στις όχθες του ποταμού της πόλης, ήρθε η ώρα του φαγητού. Εκείνη την ώρα υπήρχε μόνο ένα ιταλικό εστιατόριο ανοικτό, το οποίο το είχαμε δει από την αρχή, οπότε δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας και στο οποίο φάγαμε και ένα φαγητό της προκοπής. Το μενού με ένα μπουκάλι κρασί και ένα φανταστικό γλυκό μας κόστισε 25 ευρώ το άτομο. Ευτυχώς θυμήθηκα νωρίς ότι είμαι στην Ιρλανδία και όχι στην Ελλάδα και ήπια μόνο 2 ποτηράκια κρασί για να μην με μπουζουριάσουν σε κανένα αλκοτέστ.
Και ενώ η μέρα έδειχνε ότι θα κύλαγε ομαλά με την άφιξη στο Δουβλίνο, το τέντωμα σε ένα μαλακό στρώμα και την αγκαλιά του Μορφέα, συνέβη το εξής περιστατικό. Φτάνοντας στο Δουβλίνο, οι οδηγίες του Google για να πάμε στο ξενοδοχείο δεν ήταν πολύ κατατοπιστικές, οπότε αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω το GPS του κινητού μου τηλεφώνου, οπότε οδηγούσα με το κινητό στο χέρι. Φτάνοντας στη γέφυρα πριν την κεντρική πλατεία και ενώ έπρεπε να στρίψω αριστερά, συνέχισα ευθεία και πέρασα με κόκκινο. Συνεχίζοντας με χαμηλή ταχύτητα ευθεία, έρχεται ένα περιπολικό πίσω μου και ανάβει το φάρο. Δεν δίνω σημασία και συνεχίζω με την ίδια ταχύτητα. Το περιπολικό με ακολουθεί, οπότε σταματάω με τη λογική ότι αν πηγαίνει αλλού θα με προσπεράσει. Το περιπολικό σταματάει πίσω μου και βγαίνουν 2 μπάτσοι. Με πλησιάζει ο ένας και μου λέει: Το ξέρετε ότι απαγορεύεται η χρήση του κινητού κατά την οδήγηση στην Ιρλανδία; Όχι του λέω. Είστε τουρίστας, με ξαναρωτάει; Τότε παίρνω θάρρος και καταλαβαίνω ότι δεν με είδε ότι πέρασα με κόκκινο και του δείχνω το κινητό και του λέω: Ναι ψάχνω το τάδε ξενοδοχείο, έχω χαθεί και το κινητό δεν το χρησιμοποιώ για να μιλάω, αλλά για να βλέπω το χάρτη. Τότε αυτός μες στην ευγένεια μου λέει: Σε ποιο ξενοδοχείο θέλετε να πάτε; Του δίνω τις εκτυπωμένες οδηγίες και μου ζωγραφίζει τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσω. Τον ευχαριστώ και φεύγω αβρόχοις ποσί. Η τύχη όμως μου επιφύλασσε άλλο ένα μικρό δωράκι. Επειδή μετά από όλα αυτά φτάσαμε στο ξενοδοχείο μετά τη 1:00 τα ξημερώματα, το δωμάτιο μας είχε δοθεί και μας έβαλαν σε καλύτερο δωμάτιο στον 7ο όροφο με πολύ καλή θέα.
Το Σάββατο κύλισε με μια ευρεία επίσκεψη στην πόλη του Δουβλίνου. Trinity College, Temple Bar, St. Patrick, Dublin Castle και τέλος Guinness Storehouse. Νομίζω το τελευταίο πρέπει να διδάσκεται σε σχολές marketing, για το πώς ένα εργοστάσιο μπύρας έχει γίνει όχι μόνο ολοκληρωμένο μουσείο, αλλά και στέκι.
Την Κυριακή επισκέφτηκα την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία της πόλης. Το πρωί 8-10 γίνεται η λειτουργία στα ρουμάνικα και ο ναός ήταν γεμάτος από Ρουμάνους. Στις 11-12 γίνεται η λειτουργία στα ελληνικά από ιρλανδό ιερέα και ήμασταν καμιά εικοσαριά άτομα. Οι Έλληνες του Δουβλίνου είναι πλέον λίγοι, αλλά παρόλα αυτά έχει στείλει το ελληνικό κράτος δάσκαλο για τη διδασκαλία των ελληνικών τις απογευματινές ώρες. Επίσης υπήρχαν στο εκκλησίασμα και ορθόδοξοι άλλων εθνικοτήτων, όπως Παλαιστίνιοι, ένας Σλοβένος, ντόπιοι Ιρλανδοί και ένας Φιλανδός. Το «Πιστεύω» και το «Πάτερ Ημών» ακούστηκε μετά τα ελληνικά και τα αγγλικά σε όλες τις γλώσσες και στα ιρλανδικά (για όσους δεν το ξέρουν υπάρχει ιρλανδική γλώσσα, τελείως διαφορετική από την αγγλική). Μετά τη λειτουργία επισκεφτήκαμε την πρώην φυλακή των πολιτικών κρατουμένων Kilmainham Gaol, που ήταν πραγματικά βγαλμένη από την ταινία “The Shawshank Redemption”
Επόμενη στάση το Bunratty castle, το οποίο είναι περισσότερο ένα θεματικό πάρκο με ένα μεσαιωνικό κάστρο στη μέση. Έχουν ανακαινίσει τα σπιτάκια γύρω από το κάστρο, τα οποία επισκέπτεσαι και μαθαίνεις για την καθημερινότητα της εποχής εκείνης. Μια τέτοια προσπάθεια σε μικρότερο βέβαια βαθμό έχει γίνει και στο Χάνι της Γραβιάς που επισκέφτηκα πρόσφατα, όσον αφορά τον ελλαδικό χώρο. Τα βράδια υπάρχει η δυνατότητα να δειπνήσεις στην κεντρική αίθουσα του κάστρου μετά μουσικής, αλλά αφενός έπρεπε να έχεις κάνει κράτηση και αφετέρου να περιμένεις μέχρι το βράδυ. Αφού δεν υπάρχει χρόνος κατευθυνόμαστε προς το Blarney castle, όπου υπάρχει ο θρύλος ότι αν φιλήσεις την Πέτρα του κάστρου θα αποκτήσεις το χάρισμα της ευγλωττίας. Μάλλον θέλει ρουφηχτό φιλί, γιατί με το απλό που έδωσα εγώ δεν πήρα κάποιο χάρισμα. Το θετικό είναι ότι το κάστρο αυτό βρίσκεται μέσα σε ένα καταπράσινο πάρκο με λιμνούλες και ποταμάκια και πραγματικά αξίζει να περάσεις αρκετές ώρες χαλάρωσης εκεί.
Ση συνέχεια φτάνουμε στο Cork, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του ΕΙΡΕ και πήραμε μια μικρή γεύση από το κέντρο της πόλης. Παίρνουμε τον Μ8 με προορισμό το Kilkenny. Εδώ μου χρειάστηκε η πολύτιμη παρατήρηση που έκανα στην αρχή. Σε κάποιο σημείο μου άναψε η ένδειξη της βενζίνης, αλλά βενζινάδικο πουθενά. Ευτυχώς μια ταμπέλα για κάποιο χωριό έδειχνε ότι υπάρχει εκεί βενζινάδικο, οπότε το θέμα έλαβε τέλος χωρίς συνέπειες. Κατά τις 8 φτάσαμε στο Kilkenny, μια μικρή πόλη που έχει διατηρήσει πολλά από τα κτίρια της και είναι πανέμορφη. Μετά την περιπλάνησή μας στο κέντρο και στις όχθες του ποταμού της πόλης, ήρθε η ώρα του φαγητού. Εκείνη την ώρα υπήρχε μόνο ένα ιταλικό εστιατόριο ανοικτό, το οποίο το είχαμε δει από την αρχή, οπότε δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας και στο οποίο φάγαμε και ένα φαγητό της προκοπής. Το μενού με ένα μπουκάλι κρασί και ένα φανταστικό γλυκό μας κόστισε 25 ευρώ το άτομο. Ευτυχώς θυμήθηκα νωρίς ότι είμαι στην Ιρλανδία και όχι στην Ελλάδα και ήπια μόνο 2 ποτηράκια κρασί για να μην με μπουζουριάσουν σε κανένα αλκοτέστ.
Και ενώ η μέρα έδειχνε ότι θα κύλαγε ομαλά με την άφιξη στο Δουβλίνο, το τέντωμα σε ένα μαλακό στρώμα και την αγκαλιά του Μορφέα, συνέβη το εξής περιστατικό. Φτάνοντας στο Δουβλίνο, οι οδηγίες του Google για να πάμε στο ξενοδοχείο δεν ήταν πολύ κατατοπιστικές, οπότε αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω το GPS του κινητού μου τηλεφώνου, οπότε οδηγούσα με το κινητό στο χέρι. Φτάνοντας στη γέφυρα πριν την κεντρική πλατεία και ενώ έπρεπε να στρίψω αριστερά, συνέχισα ευθεία και πέρασα με κόκκινο. Συνεχίζοντας με χαμηλή ταχύτητα ευθεία, έρχεται ένα περιπολικό πίσω μου και ανάβει το φάρο. Δεν δίνω σημασία και συνεχίζω με την ίδια ταχύτητα. Το περιπολικό με ακολουθεί, οπότε σταματάω με τη λογική ότι αν πηγαίνει αλλού θα με προσπεράσει. Το περιπολικό σταματάει πίσω μου και βγαίνουν 2 μπάτσοι. Με πλησιάζει ο ένας και μου λέει: Το ξέρετε ότι απαγορεύεται η χρήση του κινητού κατά την οδήγηση στην Ιρλανδία; Όχι του λέω. Είστε τουρίστας, με ξαναρωτάει; Τότε παίρνω θάρρος και καταλαβαίνω ότι δεν με είδε ότι πέρασα με κόκκινο και του δείχνω το κινητό και του λέω: Ναι ψάχνω το τάδε ξενοδοχείο, έχω χαθεί και το κινητό δεν το χρησιμοποιώ για να μιλάω, αλλά για να βλέπω το χάρτη. Τότε αυτός μες στην ευγένεια μου λέει: Σε ποιο ξενοδοχείο θέλετε να πάτε; Του δίνω τις εκτυπωμένες οδηγίες και μου ζωγραφίζει τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσω. Τον ευχαριστώ και φεύγω αβρόχοις ποσί. Η τύχη όμως μου επιφύλασσε άλλο ένα μικρό δωράκι. Επειδή μετά από όλα αυτά φτάσαμε στο ξενοδοχείο μετά τη 1:00 τα ξημερώματα, το δωμάτιο μας είχε δοθεί και μας έβαλαν σε καλύτερο δωμάτιο στον 7ο όροφο με πολύ καλή θέα.
Το Σάββατο κύλισε με μια ευρεία επίσκεψη στην πόλη του Δουβλίνου. Trinity College, Temple Bar, St. Patrick, Dublin Castle και τέλος Guinness Storehouse. Νομίζω το τελευταίο πρέπει να διδάσκεται σε σχολές marketing, για το πώς ένα εργοστάσιο μπύρας έχει γίνει όχι μόνο ολοκληρωμένο μουσείο, αλλά και στέκι.
Την Κυριακή επισκέφτηκα την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία της πόλης. Το πρωί 8-10 γίνεται η λειτουργία στα ρουμάνικα και ο ναός ήταν γεμάτος από Ρουμάνους. Στις 11-12 γίνεται η λειτουργία στα ελληνικά από ιρλανδό ιερέα και ήμασταν καμιά εικοσαριά άτομα. Οι Έλληνες του Δουβλίνου είναι πλέον λίγοι, αλλά παρόλα αυτά έχει στείλει το ελληνικό κράτος δάσκαλο για τη διδασκαλία των ελληνικών τις απογευματινές ώρες. Επίσης υπήρχαν στο εκκλησίασμα και ορθόδοξοι άλλων εθνικοτήτων, όπως Παλαιστίνιοι, ένας Σλοβένος, ντόπιοι Ιρλανδοί και ένας Φιλανδός. Το «Πιστεύω» και το «Πάτερ Ημών» ακούστηκε μετά τα ελληνικά και τα αγγλικά σε όλες τις γλώσσες και στα ιρλανδικά (για όσους δεν το ξέρουν υπάρχει ιρλανδική γλώσσα, τελείως διαφορετική από την αγγλική). Μετά τη λειτουργία επισκεφτήκαμε την πρώην φυλακή των πολιτικών κρατουμένων Kilmainham Gaol, που ήταν πραγματικά βγαλμένη από την ταινία “The Shawshank Redemption”
