dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Αυτή είναι η τελευταία ιστορία για τα ευτράπελα του ταξιδιού, οχι γιατί δεν υπάρχει άλλη (ιστορια), αλλά γιατί κάποτε πρέπει να λήξει και αυτό το σεντόνι που έχω γράψει.
Αφορά -όπως άλλωστε προείπα- τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού, την Τζαισαλμέρ, και θα δοθεί χωρίς γλαφυρότητες, ρομαντισμούς και κοσμητικά στοιχεία, απλά γιατί θεωρώ ότι δεν του ταιριάζει. Ας με συγχωρέσουν οι ρομαντικές ψυχές, αλλά ένα ταξίδι είναι τελείως προσωπικό και ολότελα υποκειμενικό. Αλλος του δίνει την ταμπέλα πχ κουραστικό ή άλλος ενδιαφέρον ή κάποιος άλλος γιατί όχι? ακόμα και αδιάφορο. Στα δικά μου μάτια λοιπόν αυτό ήταν ξεκαρδιστικό. Εχουμε αντιμετωπίσει άλλωστε -καθότι ταξιδεύουμε πάντα μόνοι χωρίς πρακτορεία, ντόπια γραφεία τουρισμού κλπ- διάφορα περιστατικά που μόνο με χιούμορ μπορείς να αντιμετωπίσεις. Πόσο μάλλον αυτό που η χώρα από μόνη της είναι για να σε παιδεύει, αλλά για αποζημίωση και να σε μαγεύει.
Ξεχάστε λοιπόν τον Σαίξπηρ γιατί αρχίζω.
Νοικιάζουμε στην τύχη ένα αυτοκίνητο από Τζοντπούρ για τζαισ. Οταν λέω τύχη εννοώ ότι γνωρίσαμε έναν οδηγό τουκ τουκ και απλά αυτός μεσολάβησε για ΄την μεταφορά μας. Τώρα αν ο οδηγός ήταν ο σχιζοφρενης δολοφόνος με το πριόνι ή επίδοξος αυτόχειρας αυτό δεν το ξέραμε. Αλλα ελπίζαμε στην τύχη βουνό που όπως σίγουρα έχετε καταλάβει διαθέτουμε..... (αυτό το τελευταίο ήταν ένα κακόγουστο ειρωνικό σχόλιο από έμένα σε εμένα).
Ολα πήγαν καλά... μέχρι που φθάσαμε. Η πόλη απίστευτης ομορφιάς με κάστρο γύρωθέν της, ζέστη (που μου αρέσει αλλά...) , αγελάδες παντού, πωλητές διαφόρων ειδών, σκόνη, ζητιάνοι και η έρημος Ταρ να αγκαλιάζει όλο αυτό το καλειδοσκόπιο. Αυτό ήταν το θετικό, δηλ. τι ωραία που είναι. Το αρνητικό έγγυται στο ότι δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο και εγώ είχα κατσικωθεί να μείνω μ ε σ α στο κάστρο. Κατεβήκαμε , αφήσαμε τα μπαγάζια στο αυτοκίνητο για λίγο μέχρι να βρούμε κάπου να νοικιάσουμε κανένα δωμάτιο. Αυτόματα ήρθε ένας τύπος από το πουθενά, συστήθηκε ως ο γαμπρός του οδηγού (και τι θέλει από εμάς την προίκα?) και αυτοδιορίστηκε ως ο ημερήσιος βοηθός μας στην προσπάθεια ανεύρεσης Χαβέλι (χαβέλια είναι παλιές πολυτελείς κατοικίες διάφορων προυχόντων της περιοχής). Οκ λέμε τι διαθέτει το μαγαζί? Μας δείχνει αυτό. Μπα!! Μας δείχνει το άλλο. Μπα!! Μας δείνει το 12ο Μπά!!! Η ζέστη ανεβαίνει, η υπομονή εξαντλείται , όλη η αγορά μας νομίζει για Ιταλούς και μας φωνάζουν διάφορα στα Ιταλικά , αλλά Χαβέλι πουθενά. Επρεπε να πάρουμε και τα πράγματα από το αυτοκίνητο του οδηγού τον οποίο είχαμε τον κακομοίρη και περίμενε πότε θα διαλέξουμε! Τελικά καταλήγουμε στην τελευταία επιλογή ή αυτό ή τίποτα. Κουρασμένοι είμαστε .... λεμε ΟΚ πάμε. Το δωμάτιο μικρό σαν κουτάκι μπύρας, αλλά μας είπε ο μάστορας που το είχε, αυριο θα σας αλλάξω.. Βέβαιιιια!! θα πάρετε ένα πιο ωραίο και πιοοοο μεγάααλο. Κατόπιν αυτού δώσαμε τα χέρια και κατεβήκαμε για να τσεκάρουμε. Εκει μας λέει ότι για την τελευταία νύχτα μας δεν έχει δωμάτιο και θα πρέπει να φύγουμε για να βρούμε κάτι αλλο. Καλά του λέμε θα δούμε τι θα γίνει σε 3 ημέρες.
Το δωμάτιο δεν είχε κλιματισμό και ενώ αντιθέτως η πόλη είχε 38 βαθμούς περίπου στο δωμάτιο η θερμοκρασία πρέπει να πλησίαζε τους 100!! Σημείο βρασμού!! Επίσης είχε τρύπες.. Ναι διακοσμητικές τρύπες στον τοίχο δίπλα από το κρεβάττι που θα μπορούσαν να βολτάρουν τα τρωκτικά της πόλης. ΑΑΑ! και τώρα που είπα κρεβάττι δεν ήταν ακριβώς κρεβάττι αλλά ένα τσιμέντινο.. κάτι. Ξέρω θα ζηλεύετε όλοι τώρα για το δωματιάκι μας. Που το βρήκαμε αυτό το παλάτι? αυτό το μέγαρο? Εεε! είπαμε αν έχεις τύχη διάβαινε....
Δεν σας κουράζω τώρα με λεπτομέρειες του στύλ φάγαμε, ήπιαμε, περπατήσαμε. Ναι εννοείται ότι για να μπορώ να τα αφηγούμαι μετά από τόσο καιρό και έφαγα και ήπια, διαφορετικά θα ήμουν εκεί τάβλα όπως ο διπλανός μας. Αυτο δεν σας το είπα να μην σας τρομάξω αλλα ήρθε η ώρα και θα το ομολογήσω. Μια ωραία πρωία ακούμε αχ βαχ, φωνές αφόρητων πόνων από έναν άρρεν. Θα έπεσε λέμε γιατί το Χαβέλι και γενικά όλη η πόλη ήταν πολύ επικίνδυνη να φας σούπες λόγω σκαλοπατιών κυρίως. Οταν 2 λεπτά αργότερα βγήκα έξω κάτι να αγοράσω μου λέει ένας με σουβενίρ δίπλα <<Μένετε στην Simla?>> ναι του λέω Αααα !! μου λεέι είδατε τι έπαθε ο συγκατοικός σας? και μου δείχνει τα νεφρά του. Λαμπρά!! του φέραμε την τύχη μας. Τον πήρανε σηκωτό με ένα τουκ τουκ , τον πήγανε στο Νοσοκομείο με ορό και ενέσεις και μετά δεν τον ξαναείδαμε. Τροφική δηλητηρίαση ήταν ή κάτι τέτοιο.
Ηρθε η μέρα να φύγουμε. Κλείσαμε στο μοναδικό 5αρι (τελευταία βραδυά ντε!) ξενοδοχείο και ένα αυτοκίνητο για τα επόμενα 900 χλμ για το Δελχί την επομένη. Στην διαδρομή είχαμε έννοια τον οδηγό να μην τον πάρει ο ύπνος (σε κάποια στιγμή αυτό έγινε και πήγε να πατήσει κάποιο μηχανάκι), και κυρίως να μην τρακάρουμε.
Είδα τον Χαρο με τα μάτια μου, βγαίναμε από τον δρόμο συνέχεια μέσα στα χωράφια γιατί κατά πάνω μας ερχόταν ένα κάρο π.χ ή μία αγελάδα ή ένας πεζός ή μια καμήλα ή κάτι παραπλήσιο. Φώτα δεν υπήρχαν ούτε στα λεωφορεία, ούτε στα φορτηγά. Είδαμε τουλάχιστον 4 ατυχήματα και γενικά η διαδρομή ωραία μεν, σκοτώστρα δε. Πα πα πα πα! Στο αεροδρόμιο τσακώθηκα με κάποιον στρατιωτικό που δεν με άφηνε να βγω έξω για τσιγάρο. Μπήκες? δεν βγαίνεις! Ακυρώθηκε η πτήση σου? Περίμενε την επόμενη και ας είναι και σε 2 ημέρες! Αλλαξες γνώμη? δεν μας καίγεται καρφί απο εδώ δεν βγαίνεις.
*Εδώ για να ζηλέψετε πραγματικά, η Qatar airways με την οποία πετάγαμε μας άλλαξε τα εισιτήρια και από οικονομίκη πετάξαμε bussines class!!! Και σκεφθήτε ότι αυτό έγινε και στο κομμάτι Ντόχα-Δελχί όταν ερχόμαστε!!!
Αυτά ήταν τα τελευταία στοιχεία για την Ινδία που μπορώ να σας γράψω και τελος του οδοιπορικού μου στην συγκεκριμένη χώρα. Ευχαριστώ για όλα όσα μου γράψατε και αναμείνατε για φωτογραφίες (αν βρω τρόπο) και καινούργιο πόστ ή για Μαρόκο ή για Χρυσό Τρίγωνο ή Νεπάλ. Δεν ξέρω τι θα αποφασίσω, μάλλον Μαρόκο που έχει και διανυκτέρευση στην Σαχάρα και ένα περιστατικό τόσο αστείο που κάθε φορά που το θυμάμαι αλλάζω βρακί από τα γέλια.
Και για να μην κλείσω με κάτι τόσο πεζό (όπως η λέξη βρακί) κλείνω με την λέξη
Τέλος
Αφορά -όπως άλλωστε προείπα- τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού, την Τζαισαλμέρ, και θα δοθεί χωρίς γλαφυρότητες, ρομαντισμούς και κοσμητικά στοιχεία, απλά γιατί θεωρώ ότι δεν του ταιριάζει. Ας με συγχωρέσουν οι ρομαντικές ψυχές, αλλά ένα ταξίδι είναι τελείως προσωπικό και ολότελα υποκειμενικό. Αλλος του δίνει την ταμπέλα πχ κουραστικό ή άλλος ενδιαφέρον ή κάποιος άλλος γιατί όχι? ακόμα και αδιάφορο. Στα δικά μου μάτια λοιπόν αυτό ήταν ξεκαρδιστικό. Εχουμε αντιμετωπίσει άλλωστε -καθότι ταξιδεύουμε πάντα μόνοι χωρίς πρακτορεία, ντόπια γραφεία τουρισμού κλπ- διάφορα περιστατικά που μόνο με χιούμορ μπορείς να αντιμετωπίσεις. Πόσο μάλλον αυτό που η χώρα από μόνη της είναι για να σε παιδεύει, αλλά για αποζημίωση και να σε μαγεύει.
Ξεχάστε λοιπόν τον Σαίξπηρ γιατί αρχίζω.
Νοικιάζουμε στην τύχη ένα αυτοκίνητο από Τζοντπούρ για τζαισ. Οταν λέω τύχη εννοώ ότι γνωρίσαμε έναν οδηγό τουκ τουκ και απλά αυτός μεσολάβησε για ΄την μεταφορά μας. Τώρα αν ο οδηγός ήταν ο σχιζοφρενης δολοφόνος με το πριόνι ή επίδοξος αυτόχειρας αυτό δεν το ξέραμε. Αλλα ελπίζαμε στην τύχη βουνό που όπως σίγουρα έχετε καταλάβει διαθέτουμε..... (αυτό το τελευταίο ήταν ένα κακόγουστο ειρωνικό σχόλιο από έμένα σε εμένα).
Ολα πήγαν καλά... μέχρι που φθάσαμε. Η πόλη απίστευτης ομορφιάς με κάστρο γύρωθέν της, ζέστη (που μου αρέσει αλλά...) , αγελάδες παντού, πωλητές διαφόρων ειδών, σκόνη, ζητιάνοι και η έρημος Ταρ να αγκαλιάζει όλο αυτό το καλειδοσκόπιο. Αυτό ήταν το θετικό, δηλ. τι ωραία που είναι. Το αρνητικό έγγυται στο ότι δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο και εγώ είχα κατσικωθεί να μείνω μ ε σ α στο κάστρο. Κατεβήκαμε , αφήσαμε τα μπαγάζια στο αυτοκίνητο για λίγο μέχρι να βρούμε κάπου να νοικιάσουμε κανένα δωμάτιο. Αυτόματα ήρθε ένας τύπος από το πουθενά, συστήθηκε ως ο γαμπρός του οδηγού (και τι θέλει από εμάς την προίκα?) και αυτοδιορίστηκε ως ο ημερήσιος βοηθός μας στην προσπάθεια ανεύρεσης Χαβέλι (χαβέλια είναι παλιές πολυτελείς κατοικίες διάφορων προυχόντων της περιοχής). Οκ λέμε τι διαθέτει το μαγαζί? Μας δείχνει αυτό. Μπα!! Μας δείχνει το άλλο. Μπα!! Μας δείνει το 12ο Μπά!!! Η ζέστη ανεβαίνει, η υπομονή εξαντλείται , όλη η αγορά μας νομίζει για Ιταλούς και μας φωνάζουν διάφορα στα Ιταλικά , αλλά Χαβέλι πουθενά. Επρεπε να πάρουμε και τα πράγματα από το αυτοκίνητο του οδηγού τον οποίο είχαμε τον κακομοίρη και περίμενε πότε θα διαλέξουμε! Τελικά καταλήγουμε στην τελευταία επιλογή ή αυτό ή τίποτα. Κουρασμένοι είμαστε .... λεμε ΟΚ πάμε. Το δωμάτιο μικρό σαν κουτάκι μπύρας, αλλά μας είπε ο μάστορας που το είχε, αυριο θα σας αλλάξω.. Βέβαιιιια!! θα πάρετε ένα πιο ωραίο και πιοοοο μεγάααλο. Κατόπιν αυτού δώσαμε τα χέρια και κατεβήκαμε για να τσεκάρουμε. Εκει μας λέει ότι για την τελευταία νύχτα μας δεν έχει δωμάτιο και θα πρέπει να φύγουμε για να βρούμε κάτι αλλο. Καλά του λέμε θα δούμε τι θα γίνει σε 3 ημέρες.
Το δωμάτιο δεν είχε κλιματισμό και ενώ αντιθέτως η πόλη είχε 38 βαθμούς περίπου στο δωμάτιο η θερμοκρασία πρέπει να πλησίαζε τους 100!! Σημείο βρασμού!! Επίσης είχε τρύπες.. Ναι διακοσμητικές τρύπες στον τοίχο δίπλα από το κρεβάττι που θα μπορούσαν να βολτάρουν τα τρωκτικά της πόλης. ΑΑΑ! και τώρα που είπα κρεβάττι δεν ήταν ακριβώς κρεβάττι αλλά ένα τσιμέντινο.. κάτι. Ξέρω θα ζηλεύετε όλοι τώρα για το δωματιάκι μας. Που το βρήκαμε αυτό το παλάτι? αυτό το μέγαρο? Εεε! είπαμε αν έχεις τύχη διάβαινε....
Δεν σας κουράζω τώρα με λεπτομέρειες του στύλ φάγαμε, ήπιαμε, περπατήσαμε. Ναι εννοείται ότι για να μπορώ να τα αφηγούμαι μετά από τόσο καιρό και έφαγα και ήπια, διαφορετικά θα ήμουν εκεί τάβλα όπως ο διπλανός μας. Αυτο δεν σας το είπα να μην σας τρομάξω αλλα ήρθε η ώρα και θα το ομολογήσω. Μια ωραία πρωία ακούμε αχ βαχ, φωνές αφόρητων πόνων από έναν άρρεν. Θα έπεσε λέμε γιατί το Χαβέλι και γενικά όλη η πόλη ήταν πολύ επικίνδυνη να φας σούπες λόγω σκαλοπατιών κυρίως. Οταν 2 λεπτά αργότερα βγήκα έξω κάτι να αγοράσω μου λέει ένας με σουβενίρ δίπλα <<Μένετε στην Simla?>> ναι του λέω Αααα !! μου λεέι είδατε τι έπαθε ο συγκατοικός σας? και μου δείχνει τα νεφρά του. Λαμπρά!! του φέραμε την τύχη μας. Τον πήρανε σηκωτό με ένα τουκ τουκ , τον πήγανε στο Νοσοκομείο με ορό και ενέσεις και μετά δεν τον ξαναείδαμε. Τροφική δηλητηρίαση ήταν ή κάτι τέτοιο.
Ηρθε η μέρα να φύγουμε. Κλείσαμε στο μοναδικό 5αρι (τελευταία βραδυά ντε!) ξενοδοχείο και ένα αυτοκίνητο για τα επόμενα 900 χλμ για το Δελχί την επομένη. Στην διαδρομή είχαμε έννοια τον οδηγό να μην τον πάρει ο ύπνος (σε κάποια στιγμή αυτό έγινε και πήγε να πατήσει κάποιο μηχανάκι), και κυρίως να μην τρακάρουμε.
Είδα τον Χαρο με τα μάτια μου, βγαίναμε από τον δρόμο συνέχεια μέσα στα χωράφια γιατί κατά πάνω μας ερχόταν ένα κάρο π.χ ή μία αγελάδα ή ένας πεζός ή μια καμήλα ή κάτι παραπλήσιο. Φώτα δεν υπήρχαν ούτε στα λεωφορεία, ούτε στα φορτηγά. Είδαμε τουλάχιστον 4 ατυχήματα και γενικά η διαδρομή ωραία μεν, σκοτώστρα δε. Πα πα πα πα! Στο αεροδρόμιο τσακώθηκα με κάποιον στρατιωτικό που δεν με άφηνε να βγω έξω για τσιγάρο. Μπήκες? δεν βγαίνεις! Ακυρώθηκε η πτήση σου? Περίμενε την επόμενη και ας είναι και σε 2 ημέρες! Αλλαξες γνώμη? δεν μας καίγεται καρφί απο εδώ δεν βγαίνεις.
*Εδώ για να ζηλέψετε πραγματικά, η Qatar airways με την οποία πετάγαμε μας άλλαξε τα εισιτήρια και από οικονομίκη πετάξαμε bussines class!!! Και σκεφθήτε ότι αυτό έγινε και στο κομμάτι Ντόχα-Δελχί όταν ερχόμαστε!!!
Αυτά ήταν τα τελευταία στοιχεία για την Ινδία που μπορώ να σας γράψω και τελος του οδοιπορικού μου στην συγκεκριμένη χώρα. Ευχαριστώ για όλα όσα μου γράψατε και αναμείνατε για φωτογραφίες (αν βρω τρόπο) και καινούργιο πόστ ή για Μαρόκο ή για Χρυσό Τρίγωνο ή Νεπάλ. Δεν ξέρω τι θα αποφασίσω, μάλλον Μαρόκο που έχει και διανυκτέρευση στην Σαχάρα και ένα περιστατικό τόσο αστείο που κάθε φορά που το θυμάμαι αλλάζω βρακί από τα γέλια.
Και για να μην κλείσω με κάτι τόσο πεζό (όπως η λέξη βρακί) κλείνω με την λέξη
Τέλος
