Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
H Πόλη ήταν πάντα ένα προορισμός που με γοήτευε πολύ. Μάλλον επειδή λόγω της δουλειάς του πατέρα μου έχω περάσει 3 χρόνια εκεί ως έφηβος κάνοντας αρκετούς καλούς φίλους και φίλες με τους οποίους έχω ακόμα επαφή και ας μένω πλέον Ελλάδα.
Όπως είπα σε άλλη ανάρτηση όταν εκείνο το πρωινό έφτασα στην Πόλη με περίμενε στον σταθμό Sirkeci η καλή μου φίλη η Irem και αφού με υποδέχθηκε με ένα μεγάλο χαμόγελο μου είπε να βιαστούμε γιατί υπήρχε μία μεγάλη πορεία αριστερών και είχαν κλείσει πολλοί δρόμοι της πόλης, αν και φυσικά γέλαγε και έλεγε ‘’Καλά στην Αθήνα μένεις, είσαι συνηθισμένος από πορείες και ταλαιπωρίες τέτοιες’’, δεν είχε και άδικο.
Πήραμε το τραμ (αφού αγοράσαμε εισιτήρια από τον απέναντι φούρνο σε μορφή μάρκας όπως τα παλιά συγκρουόμενα αυτοκινητάκια Λούνα Παρκ) περνώντας πάνω από τη Γέφυρα του Γαλατά η ατμόσφαιρα ήταν μαγική και ο κόσμος να μας κοιτάει με κρυφές ματιές ακούγοντας εμένα να μιλάω Τούρκικα με την κλασσική Ελληνική προφορά που κάθε Έλληνας έχει που μιλάει Τούρκικα. Κατεβαίνουμε για να πάρουμε τον μικρό υπόγειο που θα μας έβγαζε στο τέλος της Ιστικλάλ. Από εκεί το κόψαμε με τα πόδια και αφού άλλαξα συνάλλαγμα 1 ευρώ= 2,12 τουρκικές λίρες όταν ήμουν εγώ εκεί τουλάχιστον φτάσαμε στην παλιά πολυκατοικία εντελώς στο μέσο της Ιστικλάλ όπου και θα έμενα. Το μέρος που θα έμενα ήταν ένα γραφείο Φοιτητικής Οργάνωσης στην οποία είμαι και εγώ μέλος στην Ελλάδα (είναι παγκόσμια) όπου έχει δύο δωμάτια για να φιλοξενεί άτομα από το εξωτερικό με δικό του μάλιστα μπάνιο το καθένα και έναν πολύ άνετο καναπέ που γινόταν κρεβάτι, πραγματικά δεν μου χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Τις μέρες που θα έμενα εκεί η Irem θα κοιμόταν στο άλλο δωμάτιο μιας και το σπίτι της είναι στην Ασιατική πλευρά της πόλης πολύ μακριά, κοντά 2 ώρες από εκεί που ήμασταν. Γρήγορα γρήγορα γνωρίζω τα άτομα που είναι εκεί (γιατί για να μην ξεχνάω βρισκόμουν σε γραφείο όπου μπαινόβγαινε πολύς κόσμος κάθε μέρα) όλοι τους ευγενέστατοι και έκπληκτοι με μία δόση χαράς επειδή μιλάω Τούρκικα.
Ο πολύ καλός μου φίλος ο Oguzhan εκείνο το πρωί είχε εξεταστική στο Πανεπιστήμιο και μας πήρε τηλέφωνο ώστε να βρεθούμε 1 ώρα μετά. Έτσι είχαμε ώρα για να φάμε κάτι στα γρήγορα. Τούρκικο πρωινό με γεμιστό κουλούρι με τυρί, τσάι και φυσικά Ayran(το γιαούρτι είναι σαν χυμός και το πίνεις). Αφού λέγαμε με την Irem τα νέα μας είπαμε να ανηφορίσουμε την Istiklal για να βγούμε στο σημείο συνάντησης που ήταν η πλατεία Taksim ακριβώς μπροστά από το μικρό για το μέγεθος της πλατείας άγαλμα του Kemal Ataturk. H χαρά μου ήταν μεγάλη όταν είδα το Ελληνικό Γενικό Προξενείο αυτό το πανέμορφο κτίριο να στέκει μέσα στην κοσμοπλημμύρα της Istiklal με την ελληνική σημαία να υπάρχει πάνω του και θυμήθηκα πόσες ώρες από την ζωή μου εκείνα τα 3 χρόνια είχα περάσει μέσα εκεί.
Λίγο πιο πάνω και δεξιά φάνηκε η πύλη του σχολείου που πήγαινα όταν έμενα εκεί. Είναι το Galatasaray Lisesi ένα λύκειο που πήγα όπου η εκπαίδευση γίνεται κυρίως στη Γαλλική Γλώσσα μετά υπάρχει και μάθημα Τουρκικής Γλώσσας, Αγγλικών, Ιταλικών και επίσης Λατινικών και Αρχαίων Ελληνικών. Το σχολείο είναι δημόσιο και όχι ιδιωτικό αλλά για να φοιτήσει κανείς θα πρέπει να δώσει εξετάσεις. Εγώ αφού δεν ήμουν Τούρκος πολίτης δεν μπορούσα να φοιτήσω σε κάποιο από τα Αναγνωρισμένα Ελληνικά Λύκεια της Ελληνικής Μειονότητας έτσι πήγα εκεί. Εφοδιασμένος με την κάρτα αποφοίτου θα το επισκεπτόμουν μία άλλη μέρα.
Φτάνουμε στο σημείο συνάντησης και μετά από κανά 10λέπτο εμφανίζεται ο Oguzhan και από τη χαρά και τις φωνές πρέπει να μας άκουσε όλη η πλατεία έως την απέναντι πλευρά. Από ότι μας είπε ήταν οι γονείς του εκείνες τις ημέρες στην Πόλη (μένουν στην Άγκυρα) και μας είχαν καλέσει για φαγητό σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά που ήταν σε ταράτσα με τέλεια θέα του Βοσπόρου. Η κουβέντα δεν άργησε να πάρει τροπή σε φλέγοντα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων μιας και ο πατέρας του φίλου μου είναι στρατιωτικός δικαστής αλλά δεν επιμείναμε και πολύ μιας και είδε πως και δεν έχει να κάνει και με κανάν άσχετο και το θέμα έκλεισε γρήγορα.
Είχε πάει απόγευμα και επειδή δεν είχα και καλοκοιμηθεί στο τρένο αποφάσισα να γυρίσω στο γραφείο λίγο για να κοιμηθώ γιατί το βράδυ θα ήταν μεγάλο με διαβεβαίωσαν οι φίλοι μου. Νόμιζα πως θα ήταν ήσυχα στο γραφείο αλλά γελάστηκα. Όταν γύρισα μόνος (η Irem) είχε κάποια δουλειά οι Τούρκοι εκεί είχαν ανοίξει τα μπουκάλια με το Ούζο και τα κρασιά που τους είχα φέρει από Ελλάδα και είχαν γίνει κυριολεκτικά στουπί!!!Ε δεν μπορούσα να τους αφήσω έτσι και δώστoυ Şerefe (εις υγεία) και μετά από καμιά ώρα έπεσα για ύπνο πτώμα και κάπως ζαλισμένος...
Η ώρα είχε πάει 9 και η Iremείχε έρθει στο γραφείο. Ετοιμάστηκα και βγήκαμε για να τσιμπήσουμε πάλι το κάτι τι μας! Αυτό το πράγμα που στην Πόλη σου ανοίγει τόσο πολύ η όρεξη για φαγητό και για αγορές το καταλαβαίνω απολύτως. Βρισκόμαστε και με τα άλλα άτομα της παρέας συνολικά 7 άτομα και ξεχυνόμαστε σαν τα πουλιά στην κοσμοπλημμύρα στην Ιστικλάλ. Για αρχή με πήγαν για ένα γρήγορο σπιτικό γεύμα σε ένα μαγαζί με μαγειρευτά σε στυλ selfserviceπου περνάς με τον δίσκο σου και παίρνεις ότι θες από μία μεγάλη ποικιλία πραγμάτων. Εγώ δοκίμασα Pide, δηλαδή την τουρκική πίτσα. Στο τέλος πήραμε όλοι το πατροπαράδοτο τσάι με μία γεύση όμως διαφορετική πιο πικάντικη βάζοντας μέσα και 2 κιβάκια λευκής ζάχαρης ο καθένας. Στη συνέχεια είχε άραγμα σε ένα μικρό πεζόδρομο εκεί κοντά που έμοιαζε πολύ με Θησείο για μπύρα, EFES μπύρα φυσικά και rock τούρκικη μουσική να ακούγεται από παντού, ειδικά 2 συγκροτήματα που μου αρέσουν πολύ τους Kurban και τους Çilekeş και το βράδυ πέρασε έτσι λέγοντας νέα για τις σπουδές μας, τα ταξίδια μας και επίσης για το πόσα χαρτιά χρειάζεται κάποιος να δείξει στα προξενικά γραφεία της Ελλάδας ώστε να πάρει τουριστική βίζα και αν του τη δώσουν ενώ εγώ είχα απλά πάει με την ταυτότητά μου. Έτσι κατά τις 3 το βράδυ γυρίσαμε για ύπνο γιατί η επόμενη ημέρα ήταν μέρα τουρισμού.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ
Ξύπνησα κατά τις 11 το πρωί και έκανε ένα κρύο παιδιά!!!Πολύ κρύο και φύσαγε πολύ. Δεν πτοούμαι και αφού παίρνω πρωινό μέσα στο γραφείο έχοντας γίνει η ατραξιόν εκεί στους διάφορους Τούρκους ως ο νέος φιλοξενούμενος τους συναντιέμαι με τον Taha, έναν άλλο φίλο από το σχολείο έξω από το Ολλανδικό προξενείο επί της Ιστικλάλ. Δεν θα αναφερθώ εξονυχιστικά στα μέρη που πολλοί άλλοι έχουν αναφέρει εδώ μέσα πολύ ωραία. Το μόνο που άξιζε ήταν πως σε όλα αυτά τα μέρη που πήγα δεν πλήρωσα μία!!!Χαχα και αυτό γιατί ο Οzuzhanμου είχε δώσει την κάρτα που έχει κάθε Τούρκος φοιτητής Πανεπιστημίου της χώρας ώστε να επισκέπτεται δωρεάν όλα τα μουσεία και εκθέματα της Χώρας, μία κάρτα χωρίς φωτογραφία. Έτσι και πήγαμε στο εκπληκτικό Οθωμανικό Παλάτι του TopΚapi (μόνο στην ειδική περιοχή του χαρεμιού πληρώσαμε… εκεί δεν έπιανε η κάρτα δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν παραπονιέμαι), στο Υδραγωγείο, στο Μπλε Τζαμί, στην Αγία Σοφία.
Για την ιστορία εάν είσαι Τούρκος σε όλα αυτά τα μέρη πληρώνεις μισή τιμή από τους ξένους τουρίστες. Στο TopKapiπαρόλο που έμενα στην Πόλη δεν είχα ξαναπάει ποτέ και πραγματικά με εντυπωσίασε γιατί είναι ένα καθαρά Οθωμανικό Παλάτι με Ασιατικές και μουσουλμανικές επιρροές καμία σχέση με το Ευρωπαϊκό στυλ του Ντολμά Μπαχτσέ και λάτρεψα τις πολλές τουλίπες που υπήρχαν εκεί γύρω. Ειδικά η θέα που είχαν οι Σουλτάνοι στο Βόσπορο σε στρατηγικό σημείο της εισόδου της πόλης. Το υδραγωγείο και αυτό εντυπωσιακό αλλά γεμάτο με φωνακλάδες Ιταλούς Τουρίστες που δεν μας άφηναν να απολαύσουμε το κρασί μας στο υπόγειο εστιατόριο που διαθέτει ο χώρος και οποίοι είχαν μείνει χωρίς λόγο έκπληκτοι επειδή μπορούσες να πληρώσεις μόνο σε Τουρκικές λίρες και όχι σε ευρώ λέγοντας ο ένας στον άλλον SoloLiraTourka!!! Στην Αγία Σοφία υπήρχε και μία γάτα μέσα καθισμένη ακριβώς πάνω από έναν προβολέα σαν να βγάζει λόγο. Είναι φανερό πως γενικά η Πολιτεία εκεί το έχει εγκαταλείψει το μνημείο σε σχέση με τα άλλα. Παντού άκουγες Ελληνικά από κόσμο που είχε έρθει διακοπές, παντού όμως!
Το όλο αυτό tour μας πήρε μέχρι τις 6 το απόγευμα και μετά ανηφορίσαμε προς Beşiktaş που μας περίμενε ο Oguzhan για φαγητό. Το μενού είχε Iskeder Kebab με φιστίκι. Μία γεύση άλλο πράγμα. Στη μέση μεγάλες πίτες με διάφορα μπαχαρικά και σος για να βουτάς και να λες πως θα γίνεις άλλος τόσος με τόσο φαί που ρίχναμε. Οι τούρκοι σερβιτόροι είναι από τους πιο ευγενικούς που έχω δει όπου και αν έχω ταξιδέψει αλλά προσέχετε γιατί αν σας δουν έστω και λίγο να κάθεστε χωρίς να κρατάτε πιρούνι θα ορμήσουν να σας πάρουν το πιάτο, άρα πάντα κρατάτε ένα πιρούνι στο χέρι σας. Μετά βγήκαμε για βόλτα στην περιοχή όπου υπάρχει μία πλατεία με ένα μεγάλο άγαλμα του Μπαρμπαρόσα που εγώ τους είπα πως τον ξέρουμε εμείς από Ευρώπη πως ήταν πειρατής.
Τι το ήθελα και το είπα αυτό; Ξύπνησε κάτι μέσα στους Τούρκους και άρχισαν να λένε πως ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Ναυάρχους του Οθωμανικού στόλου και πως η δύση αλλάζει την Ιστορία τους, στην πλατεία εκεί υπήρχαν αραγμένα και πολλά κανόνια του Οθωμανικού στόλου. Μετά με τα πόδια φτάσαμε έως το Ortaköy με το γνωστό Νεομπαρόκ τζαμί και τη θέα της Γέφυρας σε πολύ κοντινή απόσταση, όπου είχε πολύ κόσμο από όλες τις ηλικίες να απολαμβάνουν τη θέα και ας έκανε κρύο. Εμείς αράξαμε σε κάτι σκαλιά πίνοντας εκπληκτική λεμονάδα και κοζάροντας κάτι τουρίστριες εκεί κοντά. Αυτοί οι Τούρκοι πάντως με τις Τουρκάλες είναι πολύ προσεκτικοί με τις τουρίστριες όμως επειδή είναι όπως πιστεύουν πιο ελευθέρων ηθών πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τα πάντα πολύ εύκολα, τους προσγειώνω στην πραγματικότητα και αφού η ώρα πέρασε είπαμε να γυρίσουμε ο καθένας στη βάση του για λίγο μιας και το βράδυ είχε και πάλι έξοδο σε club αυτή τη φορά.
Μαζεύεται πάλι το παρεάκι και με πάνε σε ένα club σε παλιά πολυκατοικία όπου κυριαρχούσε η βαλκανική μουσική από όλες τις χώρες και από την Ελλάδα φυσικά. Τρελός χορός όλο το βράδυ αλλά όχι και πολύ ποτό θα έλεγα μιας και τα ποτά ήταν κάπως μπόμπα. Γενικά η παρέα μου εκεί, ειδικά τα αγόρια δεν πίνουν πολύ, μερικοί μάλιστα καθόλου λόγω Ισλάμ παρόλο που προέρχονται από κοσμικές οικογένειες (παιδιά στρατιωτικών) ούτε επίσης έχουν προγαμιαίες σχέσεις από επιλογή. Αυτό το ήξερα και είδα πραγματικά το χάσμα που μπορεί να χωρίζει δύο λαούς τόσο κοντά ο ένας στον άλλον. Τώρα το ποιο είναι καλύτερο και ποιο όχι αυτό το αφήνω σε εσάς. Αφού αλλάξαμε άλλα 2 μαγαζιά με όλα τα γούστα σε μουσική και έχοντας γνωρίσει και κάτι παιδιά Τουρκικής καταγωγής που είχαν έρθει από Παρίσι είδα πως οι Τούρκοι φίλοι μου ήταν πιο Ευρωπαίοι από τους Τούρκους που είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει στο Παρίσι με αυτές τις σκέψεις γυρίσαμε με την Irem στο γραφείο η οποία είχε νεύρα γιατί την επόμενη μέρα έπρεπε να πάει σχολή όλη μέρα.
ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ
Είχε έρθει η Παρασκευή ιερή ημέρα για τους Μουσουλμάνους. Έτσι ξεκινήσαμε όλοι μαζί για το Μπλε Τζαμί πάλι. Τους είχα πει πως ήθελα να λάβω μέρος στην προσευχή σαν κανονικός μουσουλμάνος για να δω πως είναι υπό έναν όρο. Ο όρος ήταν μετά να έρθουν μαζί μου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ήταν ημέρα του Αγίου Γεωργίου ημέρα γιορτής δηλαδή του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Πήγαμε λοιπόν πρωί στο τζαμί όπου πήρα μέρος κανονικά σαν μουσουλμάνος κάνοντας κανονικά ότι έκαναν και οι άλλοι, δηλαδή πάνω κάτω συνέχεια έστριβα το κεφάλι μου όπως και οι άλλοι. Ήταν κάπως μονότονα μπορώ να πω αφού ο ιμάμης έλεγε συνέχεια τα ίδια πράγματα πολλές φορές, καμία σχέση με τις δικές μας λειτουργίες και τις πολυμορφίες σε ψαλμωδίες που μπορείς να βρεις. Όταν τελειώσαμε επειδή η ώρα ήταν 9 το πρωί και ήθελα να προλάβω και λίγο λειτουργία πήραμε ταξί (οδηγάνε σαν τρελοί) και φτάσαμε στο Πατριαρχείο.
Μπήκαμε στην εκκλησία, τα παιδιά έδειχνα πολύ σαστισμένα καθώς έβλεπαν κάτι τέτοιο για πρώτη φορά στη ζωή τους. Δεν έκαναν φυσικά το σταυρό τους ούτε φίλησαν κάποια εικόνα αλλά έκατσαν όλη τη διάρκεια μέσα. Υπήρχαν πολλοί Έλληνες που είχαν έρθει από την Ελλάδα, πολλοί Ρώσοι και μερικοί Έλληνες πολιτικοί. Ήταν πολύ ωραία λειτουργία μεγαλοπρεπείς και γενικά φοβερή ατμόσφαιρα. Στους Τούρκους τους έκανε εντύπωση τα άμφια των ιερέων. Μετά πήγαμε για μία γρήγορη βόλτα στην αυλή του Πατριαρχείου η οποία σου βγάζει μία αρχοντιά και με ρώτησαν γιατί η Πύλη είναι κλειστή. Όταν τους είπα πως εκεί είχε κρεμαστεί ο Πατριάρχης όταν έγινε η Επανάσταση έμειναν έκπληκτοι. Φυσικά πήγαμε και πίσω στο λόφο για να δούμε από κοντά την Μεγάλη του Γένους Σχολή αλλά ήταν κλειστή επειδή στις 23 Απριλίου στην Τουρκία γιορτάζουν τα παιδία (ημέρα νεολαίας) και είναι αργία. Φοβερό σαν κτίριο, κόκκινο κάστρο και γύρω του τα παλιά Ελληνικά αρχοντικά που λόγω του γκρίζου ιδιοκτησιακού τους καθεστώς κατοικούνται κυρίως από φτωχές οικογένειες Κούρδων και Λαζών που έχουν έρθει από την Ανατολία.
Μετά πήραμε αστικό λεωφορείο και κατεβήκαμε λίγο πιο βόρεια στον κεράτιο κόλπο από όπου πήραμε ένα τελεφερίκ και μας ανέβασε ψηλά σε ένα βουνό γεμάτο με νεκροταφεία, τέλεια θέα, φοβερά καραμελωμένα φρούτα και επίσης γευστικότατη λεμονάδα. Αργά το απόγευμα επέστρεψα στο γραφείο πολύ κουρασμένος για λίγο ύπνο μιας και το βράδυ θα πηγαίναμε για βραδιά χαρτιού σε τοπικό παραδοσιακό καφενείο με ναργιλέ. Φοβερό το μέρος εκεί. Μείναμε έως τις 4 το πρωί και παίζαμε χαρτιά, πίναμε τσάι, ακούγαμε Αρβανιτάκη (τη λατρεύουν), καπνίζαμε ναργιλέ και γενικά η φάση ήταν πολύ ΤΟΥΡΚΙΚΗ
. Μου έκανε εντύπωση το πόσο νέο κόσμο είχε αν και είχε και πολλές φάτσες περιθωρίου.
ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ
Την επόμενη μέρη έβαλα μερικά ρούχα σε ένα σακίδιο γιατί θα την πέρναγα στην Ασιατική πλευρά της πόλης όπου θα μέναμε εκεί το βράδυ στο σπίτι της Merve μιας πανέμορφης κοπέλας φίλης των παιδιών γιατί την Κυριακή θα πηγαίναμε στα Πριγκιποννήσια και συγκεκριμένα στην Πρίγκηπο από όπου καταγόταν η μητέρα της Irem και η γιαγιά της μας περίμενε πως και πως.
Η μέρα αυτή ξεκίνησε από βόλτα στην πολυτελέστατη περιοχή του Bebek βόρεια από το Beşiktaş όπου πήγαμε για καφέ στα πιο ωραία Starbucks που έχω πάει στη ζωή μου. Με ένα πολύ μεγάλο μπαλκόνι ακριβώς πάνω από τον Βόσπορο όπου πολλοί έφθαναν με μικρές βαρκούλες η πιο μεγάλα σκάφοι τα έδεναν στη μαρίνα και μετά εκεί έπιναν τον καφέ τους. Η μέρα ήταν τέλεια με ήλιο καθόλου αέρα (περίεργο για την Πόλη) και το κουτσομπολιό πήγαινε και ερχότανε (όταν θέλαμε να μην μας καταλαβαίνουνε οι γύρω μιλάγαμε μεταξύ μας γαλλικά, το κουτσομπολιό άλλωστε το λατρεύουν και έλληνες και τούρκοι).
Μετά από καμία ώρα ήρθε ο Taha με το αυτοκίνητο για να περάσουμε στην Ασιατική πλευρά διασχίζοντας την μεγάλη γέφυρα του Βοσπόρου με πραγματικά θέα που σου κόβει την ανάσα. Στην άλλη πλευρά σε καλωσόριζε στην Ασία η ταμπέλλα Asya Kitasina Hoş geldiniz και ναι είχαμε αλλάξει ήπειρο τόσο απλά. Κατευθυνθήκαμε στην αρχή προς το σπίτι της Merve για να αφήσουμε τα πράγματά μας. Ένα καθαρό φοιτητικό σπίτι όπου στις ντουλάπες της υπήρχαν poster από Βρετανικά και Αμερικανικά rock συγκροτήματα αλλά πάνω από όλα υπήρχαν 2 πόστερ του Ατατούρκ. Αυτό είναι η Τουρκία, μία διαρκής αντίθεση. Βγήκαμε για βόλτα στην περιοχή εκεί η οποία ήταν από τις πιο ακριβές της απέναντι πλευράς με πολύ πράσινο, μεγάλους δρόμους και πολύ μοντέρνο κόσμο. Η περιοχή ονομαζόταν Bostanci-Kadıköy ή Χαλκηδόνα για εμάς τους Έλληνες. Αφού επισκεφθήκαμε ένα super-market της περιοχής εφοδιαστήκαμε με υλικά για ένα σωστό πικ-νικ. Αφού περπατήσαμε στην παραλία βρήκαμε ένα μέρος με πολύ πράσινο και κόσμο και ντουνιά να απολαμβάνει τον ήλιο πάνω στο γρασίδι. Βοήθησαν και οι μπύρες αρχίσανε να τραγουδάνε οι κοπέλες, εμείς να τις καμαρώνουμε και γενικά να γίνεται ένα υπαίθριο πανηγύρι. Το μόνο ενοχλητικό ήταν διάφορες τσιγγάνες ή και παιδία μόνα τους που ζητιάνευαν με πολύ επίμονο τρόπο και αν δεν τους έδινες κάτι σε ακούμπαγαν και καλά με απειλητικό ύφος.
Η μέρα πέρασε έτσι και το βράδυ πήγαμε στο σπίτι της Merve για να συνεχιστεί εκεί το γλέντι το οποίο όμως διακόπηκε γρήγορα μιας και οι γείτονες κάλεσαν την αστυνομία λόγω θορύβου. Όταν ήρθαν ζήτησαν από όλους να δουν τα στοιχεία μας. Τότε πάγωσα. Είχα ξεχάσει το χαρτάκι εισόδου μου στη χώρα στο γραφείο που έμενα στην Ευρωπαϊκή πλευρά και είχα μόνο την ταυτότητά μου. Όταν οι φίλοι μου το είπαν αυτό στους αστυνομικούς και είδαν πως ήμουν έλληνας μου είπαν πως θα έπρεπε να με τους ακολουθήσω στο τμήμα μέχρι να φέρουν οι φίλοι μου το χαρτάκι για να βεβαιωθούν πως δεν είχα μπει παράνομα στη χώρα. Εγώ είχα αλλάξει 15 χρώματα από την τρομάρα μου αλλά με διαβεβαίωσαν πως είναι κάτι τελείως το διαδικαστικό. Πάλι καλά μετά από τηλεφωνήματα 3 γονέων ο ένας εκ των οποίων αστυνομικός διευθυντής σε κάποια περιοχή της Πόλης (ο πατέρας του Erdic ενός παιδιού από την παρέα) και οι άλλοι 2 στρατιωτικοί (τελικά και εκεί το μέσο πιάνει) οι αστυνομικοί πείστηκαν και δεν άρχισαν την διαδικασία. Ανακουφισμένοι όλοι πέσαμε για ύπνο.
ΠΕΜΤΗ ΜΕΡΑ
Ήταν πλέον Κυριακή και ξεκινήσαμε αφού πήραμε πρωινό σε ένα μαγαζί της παραλίας για την Πρίγκηπο. Η διαδρομή με το καραβάκι δεν κράτησε πολύ γιατί το πήραμε από την Ασιατική πλευρά και όχι από την Ευρωπαϊκή. Όλοι οι Τούρκοι μέσα στο καράβι διάβαζαν μετά μανίας εφημερίδα, μετά μανίας όμως. Εγώ πέταγα ψωμί στους γλάρους και χάζευα την θέα προσπαθώντας να ξεχάσω πόσο πολύ κούναγε (δεν συμπαθώ και πολύ τα καράβια). Φτάνουμε στην Πρίγκηπο (Büyükada για τους Τούρκους) και αμέσως παίρνουμε ένα από τα αμαξίδια με τα άλογα για βόλτα στο νησί. Ασυναίσθητα αρχίζω να τραγουδώ το «Καροτσέρη τράβα να πάμε στα Ταταύλα» όπου με έκπληξη διαπιστώνω πως υπάρχει και Τουρκική version στο κομμάτι όπου οι τούρκοι φίλοι μου και μαζί ο καροτσέρης αρχίζουν να τραγουδούν :-D
To νησί είναι πανέμορφο, γεμάτο πράσινο και εκπληκτικά σπίτια που από ότι διαβάζω σε έναν οδηγό κάποτε πολλά άνηκαν σε Έλληνες και λειτουργούσαν ή σαν μόνιμες κατοικίες ή σαν εξοχικά για τα Σαββατοκύριακα. Μετά από μεγάλη βόλτα και με τα πόδια αφού επισκεφθήκαμε την μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά που από ότι είδα αποτελεί και προσκύνημα μουσουλμανικό με τις οδηγίες της Irem πήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς της όπου είχαν γιορτή για τα γενέθλια της. Είχε πάρει πολύ κόσμο και με έκαναν να αισθανθώ μέλος της οικογένειάς τους. Εκεί ήταν καλεσμένη και η κυρία Ελένη, πολύ καλή φίλη και γειτόνισσα της κυρίας Ayse (γιαγιά της Irem) η οποία είναι από τους τελευταίους έλληνες κατοίκους του νησιού. Η κυρία Ελένη πραγματικά έδειξε πολύ συγκίνησε που είδε έναν Έλληνα εκεί και μου μίλαγε με βουρκωμένα μάτια. Τα παιδιά της μου είπε μένουν πλέον στην Ελλάδα, της λένε να πάει και αυτή αλλά αυτή μου είπε πως εκεί θα πεθάνει όπως και ο άντρας της και πως αν φύγει ποιος θα πηγαίνει να του ανάβει το καντήλι στο νεκροταφείο, αλήθεια είχα βουρκώσει και εγώ.
Το γλέντι όμως μετά άρχισε να παίρνει μπροστά. Μουσική, χορός, φαγητά, σούβλες, γλυκά όλα σπιτικά ένας χαμός δεν φαντάζεστε. Αισθανόμουν σαν να γλεντάω με Έλληνες. Κάτσαμε μέχρι το απόγευμα στις 7 που έφευγε το καράβι. Στο γραφείο έφτασα κατά τις 11 το βράδυ πολύ κουρασμένος αλλά γεμάτος με εικόνες και συναισθήματα. Δεν κάναμε κάτι το βράδυ. Δεν χρειαζότανε άλλωστε.
ΕΚΤΗ ΜΕΡΑ
Την τελευταία μέρα στην Πόλη έπρεπε να σηκωθώ από πολύ πρωί, από τις 7. Στις 8 έπρεπε να είμαι στο σχολείο που είχα πάει εκεί για 3 χρόνια, στο Galatasaray Lisesi. Είχε γιορτή για τα 528 χρόνια από την ίδρυσή του (γίνεται κάθε χρόνο αυτή η γιορτή) όπου θα έβλεπα πολλούς από τους παλιούς συμμαθητές μου, καθηγητές και προσωπικό του σχολείου. Συναντιόμαστε όλοι έξω από την πύλη του σχολείου συνολικά 9 γνωστοί μεταξύ μας αγόρια και κοπέλες που είχαμε περάσει τέλειες στιγμές αυτές τις μέρες στην Πόλη. Φορώντας την κονκάρδα μέλους και έχοντας την ταυτότητα αποφοίτου ανά χείρας περνάμε την Πύλη που είχα να περάσω 5 χρόνια. Κατευθυνόμαστε προς την αίθουσα των εκδηλώσεων όπου είδα γνωστά άτομα, καθηγητές και εργαζομένους τα οποία έλεγαν την κλασσική ατάκα πως μεγάλωσες και που βρίσκεσαι τώρα; Η χαρά όλων ήταν έκδηλη και όταν τελείωσε η εκδήλωση παρουσίασης του ιστορικού του σχολείου όλοι μαζί ασυναίσθητα φωνάξαμε το σύνθημα του σχολείου «J'aime la qualité, j'aime la superiorité, alors j'aime mon Lycée»-à Αγαπώ την ποιότητα, αγαπώ την ανωτερότητα, επομένως αγαπώ το Λύκειό μου και μετά όλοι γελάσαμε. Φυσικά ακολούθησε μπουφές στον οποίο δεν κάτσαμε αλλά προτιμήσαμε να κάνουμε μία γρήγορη βόλτα από τις αίθουσες που είχαμε περάσει σαν μαθητές και να ψάξουμε για τυχόν σημάδια που είχαμε αφήσει αν είχαν μείνει στο χρόνο. Όπως στο κεντρικό σιντριβάνι του σχολείου ένα χάραγμα των αρχικών μας το οποίο υπάρχει ακόμα πάνω στο μάρμαρο και απλά ενθουσιαστήκαμε.
Με λύπη μου είδα πως ο αριθμός παιδιών από άλλες χώρες έχει μειωθεί πραγματικά. Στα χρόνια μου οι ξένοι ήμασταν πιο πολλοί ενώ τώρα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Σαν μαθητής εκεί ουδέποτε είχα αντιμετωπίσει διακρίσεις επειδή ήμουν Έλληνας από τους Καθηγητές παρά μόνο δυσπιστία από άλλα παιδία πράγμα φυσικό.
Το υπόλοιπο της ημέρας το πέρασα κάνοντας αγορές δώρων για την οικογένεια και για τους φίλους μου. Παντού έβλεπες έλληνες να ψωνίζουν μανιωδώς, είχε πολύ πλάκα. Μία όταν με άκουσε να μιλάω ελληνικά στο κινητό μου αρπάζει το χέρι και με ρωτάει «Σεντόνια… που θα βρω σεντόνια ξέρεις; ». Μέχρι και σεντόνια ήθελε να πάρει από έξω αυτή.
Κατά τις 7 αναχωρούμε για τον σταθμό Sirkeci των τρένων το οποίο έφευγε στις 8 το βράδυ. Ήμουν πολύ συγκινημένος γιατί είδα άτομα που αγαπώ πολύ μετά από 5 χρόνια και μέρη που έχω πολλές αναμνήσεις. Η μαμά της Irem μου είχε φτιάξει και ταπεράκι με φαγητό για το ταξίδι. Το τρένο δεν είχε κόσμο. Πάλι καλά στο κουπέ δεν ήρθε άλλος και ήμουν μόνος μου βάζοντας σε μία σειρά τις σκέψεις μου. Φυσικά και θα ξαναγυρίσω στην Πόλη, μία πόλη μαγευτική και σαγηνευτική όσο καμία άλλη.
PS: Μετά από 3 μήνες ήταν η σειρά των φίλων μου από εκεί να έρθουν Αθήνα… τα ταξίδια που κάναμε σε άλλα posts.
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
Όπως είπα σε άλλη ανάρτηση όταν εκείνο το πρωινό έφτασα στην Πόλη με περίμενε στον σταθμό Sirkeci η καλή μου φίλη η Irem και αφού με υποδέχθηκε με ένα μεγάλο χαμόγελο μου είπε να βιαστούμε γιατί υπήρχε μία μεγάλη πορεία αριστερών και είχαν κλείσει πολλοί δρόμοι της πόλης, αν και φυσικά γέλαγε και έλεγε ‘’Καλά στην Αθήνα μένεις, είσαι συνηθισμένος από πορείες και ταλαιπωρίες τέτοιες’’, δεν είχε και άδικο.
Πήραμε το τραμ (αφού αγοράσαμε εισιτήρια από τον απέναντι φούρνο σε μορφή μάρκας όπως τα παλιά συγκρουόμενα αυτοκινητάκια Λούνα Παρκ) περνώντας πάνω από τη Γέφυρα του Γαλατά η ατμόσφαιρα ήταν μαγική και ο κόσμος να μας κοιτάει με κρυφές ματιές ακούγοντας εμένα να μιλάω Τούρκικα με την κλασσική Ελληνική προφορά που κάθε Έλληνας έχει που μιλάει Τούρκικα. Κατεβαίνουμε για να πάρουμε τον μικρό υπόγειο που θα μας έβγαζε στο τέλος της Ιστικλάλ. Από εκεί το κόψαμε με τα πόδια και αφού άλλαξα συνάλλαγμα 1 ευρώ= 2,12 τουρκικές λίρες όταν ήμουν εγώ εκεί τουλάχιστον φτάσαμε στην παλιά πολυκατοικία εντελώς στο μέσο της Ιστικλάλ όπου και θα έμενα. Το μέρος που θα έμενα ήταν ένα γραφείο Φοιτητικής Οργάνωσης στην οποία είμαι και εγώ μέλος στην Ελλάδα (είναι παγκόσμια) όπου έχει δύο δωμάτια για να φιλοξενεί άτομα από το εξωτερικό με δικό του μάλιστα μπάνιο το καθένα και έναν πολύ άνετο καναπέ που γινόταν κρεβάτι, πραγματικά δεν μου χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Τις μέρες που θα έμενα εκεί η Irem θα κοιμόταν στο άλλο δωμάτιο μιας και το σπίτι της είναι στην Ασιατική πλευρά της πόλης πολύ μακριά, κοντά 2 ώρες από εκεί που ήμασταν. Γρήγορα γρήγορα γνωρίζω τα άτομα που είναι εκεί (γιατί για να μην ξεχνάω βρισκόμουν σε γραφείο όπου μπαινόβγαινε πολύς κόσμος κάθε μέρα) όλοι τους ευγενέστατοι και έκπληκτοι με μία δόση χαράς επειδή μιλάω Τούρκικα.
Ο πολύ καλός μου φίλος ο Oguzhan εκείνο το πρωί είχε εξεταστική στο Πανεπιστήμιο και μας πήρε τηλέφωνο ώστε να βρεθούμε 1 ώρα μετά. Έτσι είχαμε ώρα για να φάμε κάτι στα γρήγορα. Τούρκικο πρωινό με γεμιστό κουλούρι με τυρί, τσάι και φυσικά Ayran(το γιαούρτι είναι σαν χυμός και το πίνεις). Αφού λέγαμε με την Irem τα νέα μας είπαμε να ανηφορίσουμε την Istiklal για να βγούμε στο σημείο συνάντησης που ήταν η πλατεία Taksim ακριβώς μπροστά από το μικρό για το μέγεθος της πλατείας άγαλμα του Kemal Ataturk. H χαρά μου ήταν μεγάλη όταν είδα το Ελληνικό Γενικό Προξενείο αυτό το πανέμορφο κτίριο να στέκει μέσα στην κοσμοπλημμύρα της Istiklal με την ελληνική σημαία να υπάρχει πάνω του και θυμήθηκα πόσες ώρες από την ζωή μου εκείνα τα 3 χρόνια είχα περάσει μέσα εκεί.
Λίγο πιο πάνω και δεξιά φάνηκε η πύλη του σχολείου που πήγαινα όταν έμενα εκεί. Είναι το Galatasaray Lisesi ένα λύκειο που πήγα όπου η εκπαίδευση γίνεται κυρίως στη Γαλλική Γλώσσα μετά υπάρχει και μάθημα Τουρκικής Γλώσσας, Αγγλικών, Ιταλικών και επίσης Λατινικών και Αρχαίων Ελληνικών. Το σχολείο είναι δημόσιο και όχι ιδιωτικό αλλά για να φοιτήσει κανείς θα πρέπει να δώσει εξετάσεις. Εγώ αφού δεν ήμουν Τούρκος πολίτης δεν μπορούσα να φοιτήσω σε κάποιο από τα Αναγνωρισμένα Ελληνικά Λύκεια της Ελληνικής Μειονότητας έτσι πήγα εκεί. Εφοδιασμένος με την κάρτα αποφοίτου θα το επισκεπτόμουν μία άλλη μέρα.
Φτάνουμε στο σημείο συνάντησης και μετά από κανά 10λέπτο εμφανίζεται ο Oguzhan και από τη χαρά και τις φωνές πρέπει να μας άκουσε όλη η πλατεία έως την απέναντι πλευρά. Από ότι μας είπε ήταν οι γονείς του εκείνες τις ημέρες στην Πόλη (μένουν στην Άγκυρα) και μας είχαν καλέσει για φαγητό σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά που ήταν σε ταράτσα με τέλεια θέα του Βοσπόρου. Η κουβέντα δεν άργησε να πάρει τροπή σε φλέγοντα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων μιας και ο πατέρας του φίλου μου είναι στρατιωτικός δικαστής αλλά δεν επιμείναμε και πολύ μιας και είδε πως και δεν έχει να κάνει και με κανάν άσχετο και το θέμα έκλεισε γρήγορα.
Είχε πάει απόγευμα και επειδή δεν είχα και καλοκοιμηθεί στο τρένο αποφάσισα να γυρίσω στο γραφείο λίγο για να κοιμηθώ γιατί το βράδυ θα ήταν μεγάλο με διαβεβαίωσαν οι φίλοι μου. Νόμιζα πως θα ήταν ήσυχα στο γραφείο αλλά γελάστηκα. Όταν γύρισα μόνος (η Irem) είχε κάποια δουλειά οι Τούρκοι εκεί είχαν ανοίξει τα μπουκάλια με το Ούζο και τα κρασιά που τους είχα φέρει από Ελλάδα και είχαν γίνει κυριολεκτικά στουπί!!!Ε δεν μπορούσα να τους αφήσω έτσι και δώστoυ Şerefe (εις υγεία) και μετά από καμιά ώρα έπεσα για ύπνο πτώμα και κάπως ζαλισμένος...
Η ώρα είχε πάει 9 και η Iremείχε έρθει στο γραφείο. Ετοιμάστηκα και βγήκαμε για να τσιμπήσουμε πάλι το κάτι τι μας! Αυτό το πράγμα που στην Πόλη σου ανοίγει τόσο πολύ η όρεξη για φαγητό και για αγορές το καταλαβαίνω απολύτως. Βρισκόμαστε και με τα άλλα άτομα της παρέας συνολικά 7 άτομα και ξεχυνόμαστε σαν τα πουλιά στην κοσμοπλημμύρα στην Ιστικλάλ. Για αρχή με πήγαν για ένα γρήγορο σπιτικό γεύμα σε ένα μαγαζί με μαγειρευτά σε στυλ selfserviceπου περνάς με τον δίσκο σου και παίρνεις ότι θες από μία μεγάλη ποικιλία πραγμάτων. Εγώ δοκίμασα Pide, δηλαδή την τουρκική πίτσα. Στο τέλος πήραμε όλοι το πατροπαράδοτο τσάι με μία γεύση όμως διαφορετική πιο πικάντικη βάζοντας μέσα και 2 κιβάκια λευκής ζάχαρης ο καθένας. Στη συνέχεια είχε άραγμα σε ένα μικρό πεζόδρομο εκεί κοντά που έμοιαζε πολύ με Θησείο για μπύρα, EFES μπύρα φυσικά και rock τούρκικη μουσική να ακούγεται από παντού, ειδικά 2 συγκροτήματα που μου αρέσουν πολύ τους Kurban και τους Çilekeş και το βράδυ πέρασε έτσι λέγοντας νέα για τις σπουδές μας, τα ταξίδια μας και επίσης για το πόσα χαρτιά χρειάζεται κάποιος να δείξει στα προξενικά γραφεία της Ελλάδας ώστε να πάρει τουριστική βίζα και αν του τη δώσουν ενώ εγώ είχα απλά πάει με την ταυτότητά μου. Έτσι κατά τις 3 το βράδυ γυρίσαμε για ύπνο γιατί η επόμενη ημέρα ήταν μέρα τουρισμού.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ
Ξύπνησα κατά τις 11 το πρωί και έκανε ένα κρύο παιδιά!!!Πολύ κρύο και φύσαγε πολύ. Δεν πτοούμαι και αφού παίρνω πρωινό μέσα στο γραφείο έχοντας γίνει η ατραξιόν εκεί στους διάφορους Τούρκους ως ο νέος φιλοξενούμενος τους συναντιέμαι με τον Taha, έναν άλλο φίλο από το σχολείο έξω από το Ολλανδικό προξενείο επί της Ιστικλάλ. Δεν θα αναφερθώ εξονυχιστικά στα μέρη που πολλοί άλλοι έχουν αναφέρει εδώ μέσα πολύ ωραία. Το μόνο που άξιζε ήταν πως σε όλα αυτά τα μέρη που πήγα δεν πλήρωσα μία!!!Χαχα και αυτό γιατί ο Οzuzhanμου είχε δώσει την κάρτα που έχει κάθε Τούρκος φοιτητής Πανεπιστημίου της χώρας ώστε να επισκέπτεται δωρεάν όλα τα μουσεία και εκθέματα της Χώρας, μία κάρτα χωρίς φωτογραφία. Έτσι και πήγαμε στο εκπληκτικό Οθωμανικό Παλάτι του TopΚapi (μόνο στην ειδική περιοχή του χαρεμιού πληρώσαμε… εκεί δεν έπιανε η κάρτα δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν παραπονιέμαι), στο Υδραγωγείο, στο Μπλε Τζαμί, στην Αγία Σοφία.
Για την ιστορία εάν είσαι Τούρκος σε όλα αυτά τα μέρη πληρώνεις μισή τιμή από τους ξένους τουρίστες. Στο TopKapiπαρόλο που έμενα στην Πόλη δεν είχα ξαναπάει ποτέ και πραγματικά με εντυπωσίασε γιατί είναι ένα καθαρά Οθωμανικό Παλάτι με Ασιατικές και μουσουλμανικές επιρροές καμία σχέση με το Ευρωπαϊκό στυλ του Ντολμά Μπαχτσέ και λάτρεψα τις πολλές τουλίπες που υπήρχαν εκεί γύρω. Ειδικά η θέα που είχαν οι Σουλτάνοι στο Βόσπορο σε στρατηγικό σημείο της εισόδου της πόλης. Το υδραγωγείο και αυτό εντυπωσιακό αλλά γεμάτο με φωνακλάδες Ιταλούς Τουρίστες που δεν μας άφηναν να απολαύσουμε το κρασί μας στο υπόγειο εστιατόριο που διαθέτει ο χώρος και οποίοι είχαν μείνει χωρίς λόγο έκπληκτοι επειδή μπορούσες να πληρώσεις μόνο σε Τουρκικές λίρες και όχι σε ευρώ λέγοντας ο ένας στον άλλον SoloLiraTourka!!! Στην Αγία Σοφία υπήρχε και μία γάτα μέσα καθισμένη ακριβώς πάνω από έναν προβολέα σαν να βγάζει λόγο. Είναι φανερό πως γενικά η Πολιτεία εκεί το έχει εγκαταλείψει το μνημείο σε σχέση με τα άλλα. Παντού άκουγες Ελληνικά από κόσμο που είχε έρθει διακοπές, παντού όμως!
Το όλο αυτό tour μας πήρε μέχρι τις 6 το απόγευμα και μετά ανηφορίσαμε προς Beşiktaş που μας περίμενε ο Oguzhan για φαγητό. Το μενού είχε Iskeder Kebab με φιστίκι. Μία γεύση άλλο πράγμα. Στη μέση μεγάλες πίτες με διάφορα μπαχαρικά και σος για να βουτάς και να λες πως θα γίνεις άλλος τόσος με τόσο φαί που ρίχναμε. Οι τούρκοι σερβιτόροι είναι από τους πιο ευγενικούς που έχω δει όπου και αν έχω ταξιδέψει αλλά προσέχετε γιατί αν σας δουν έστω και λίγο να κάθεστε χωρίς να κρατάτε πιρούνι θα ορμήσουν να σας πάρουν το πιάτο, άρα πάντα κρατάτε ένα πιρούνι στο χέρι σας. Μετά βγήκαμε για βόλτα στην περιοχή όπου υπάρχει μία πλατεία με ένα μεγάλο άγαλμα του Μπαρμπαρόσα που εγώ τους είπα πως τον ξέρουμε εμείς από Ευρώπη πως ήταν πειρατής.
Τι το ήθελα και το είπα αυτό; Ξύπνησε κάτι μέσα στους Τούρκους και άρχισαν να λένε πως ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Ναυάρχους του Οθωμανικού στόλου και πως η δύση αλλάζει την Ιστορία τους, στην πλατεία εκεί υπήρχαν αραγμένα και πολλά κανόνια του Οθωμανικού στόλου. Μετά με τα πόδια φτάσαμε έως το Ortaköy με το γνωστό Νεομπαρόκ τζαμί και τη θέα της Γέφυρας σε πολύ κοντινή απόσταση, όπου είχε πολύ κόσμο από όλες τις ηλικίες να απολαμβάνουν τη θέα και ας έκανε κρύο. Εμείς αράξαμε σε κάτι σκαλιά πίνοντας εκπληκτική λεμονάδα και κοζάροντας κάτι τουρίστριες εκεί κοντά. Αυτοί οι Τούρκοι πάντως με τις Τουρκάλες είναι πολύ προσεκτικοί με τις τουρίστριες όμως επειδή είναι όπως πιστεύουν πιο ελευθέρων ηθών πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τα πάντα πολύ εύκολα, τους προσγειώνω στην πραγματικότητα και αφού η ώρα πέρασε είπαμε να γυρίσουμε ο καθένας στη βάση του για λίγο μιας και το βράδυ είχε και πάλι έξοδο σε club αυτή τη φορά.
Μαζεύεται πάλι το παρεάκι και με πάνε σε ένα club σε παλιά πολυκατοικία όπου κυριαρχούσε η βαλκανική μουσική από όλες τις χώρες και από την Ελλάδα φυσικά. Τρελός χορός όλο το βράδυ αλλά όχι και πολύ ποτό θα έλεγα μιας και τα ποτά ήταν κάπως μπόμπα. Γενικά η παρέα μου εκεί, ειδικά τα αγόρια δεν πίνουν πολύ, μερικοί μάλιστα καθόλου λόγω Ισλάμ παρόλο που προέρχονται από κοσμικές οικογένειες (παιδιά στρατιωτικών) ούτε επίσης έχουν προγαμιαίες σχέσεις από επιλογή. Αυτό το ήξερα και είδα πραγματικά το χάσμα που μπορεί να χωρίζει δύο λαούς τόσο κοντά ο ένας στον άλλον. Τώρα το ποιο είναι καλύτερο και ποιο όχι αυτό το αφήνω σε εσάς. Αφού αλλάξαμε άλλα 2 μαγαζιά με όλα τα γούστα σε μουσική και έχοντας γνωρίσει και κάτι παιδιά Τουρκικής καταγωγής που είχαν έρθει από Παρίσι είδα πως οι Τούρκοι φίλοι μου ήταν πιο Ευρωπαίοι από τους Τούρκους που είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει στο Παρίσι με αυτές τις σκέψεις γυρίσαμε με την Irem στο γραφείο η οποία είχε νεύρα γιατί την επόμενη μέρα έπρεπε να πάει σχολή όλη μέρα.
ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ
Είχε έρθει η Παρασκευή ιερή ημέρα για τους Μουσουλμάνους. Έτσι ξεκινήσαμε όλοι μαζί για το Μπλε Τζαμί πάλι. Τους είχα πει πως ήθελα να λάβω μέρος στην προσευχή σαν κανονικός μουσουλμάνος για να δω πως είναι υπό έναν όρο. Ο όρος ήταν μετά να έρθουν μαζί μου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ήταν ημέρα του Αγίου Γεωργίου ημέρα γιορτής δηλαδή του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Πήγαμε λοιπόν πρωί στο τζαμί όπου πήρα μέρος κανονικά σαν μουσουλμάνος κάνοντας κανονικά ότι έκαναν και οι άλλοι, δηλαδή πάνω κάτω συνέχεια έστριβα το κεφάλι μου όπως και οι άλλοι. Ήταν κάπως μονότονα μπορώ να πω αφού ο ιμάμης έλεγε συνέχεια τα ίδια πράγματα πολλές φορές, καμία σχέση με τις δικές μας λειτουργίες και τις πολυμορφίες σε ψαλμωδίες που μπορείς να βρεις. Όταν τελειώσαμε επειδή η ώρα ήταν 9 το πρωί και ήθελα να προλάβω και λίγο λειτουργία πήραμε ταξί (οδηγάνε σαν τρελοί) και φτάσαμε στο Πατριαρχείο.
Μπήκαμε στην εκκλησία, τα παιδιά έδειχνα πολύ σαστισμένα καθώς έβλεπαν κάτι τέτοιο για πρώτη φορά στη ζωή τους. Δεν έκαναν φυσικά το σταυρό τους ούτε φίλησαν κάποια εικόνα αλλά έκατσαν όλη τη διάρκεια μέσα. Υπήρχαν πολλοί Έλληνες που είχαν έρθει από την Ελλάδα, πολλοί Ρώσοι και μερικοί Έλληνες πολιτικοί. Ήταν πολύ ωραία λειτουργία μεγαλοπρεπείς και γενικά φοβερή ατμόσφαιρα. Στους Τούρκους τους έκανε εντύπωση τα άμφια των ιερέων. Μετά πήγαμε για μία γρήγορη βόλτα στην αυλή του Πατριαρχείου η οποία σου βγάζει μία αρχοντιά και με ρώτησαν γιατί η Πύλη είναι κλειστή. Όταν τους είπα πως εκεί είχε κρεμαστεί ο Πατριάρχης όταν έγινε η Επανάσταση έμειναν έκπληκτοι. Φυσικά πήγαμε και πίσω στο λόφο για να δούμε από κοντά την Μεγάλη του Γένους Σχολή αλλά ήταν κλειστή επειδή στις 23 Απριλίου στην Τουρκία γιορτάζουν τα παιδία (ημέρα νεολαίας) και είναι αργία. Φοβερό σαν κτίριο, κόκκινο κάστρο και γύρω του τα παλιά Ελληνικά αρχοντικά που λόγω του γκρίζου ιδιοκτησιακού τους καθεστώς κατοικούνται κυρίως από φτωχές οικογένειες Κούρδων και Λαζών που έχουν έρθει από την Ανατολία.
Μετά πήραμε αστικό λεωφορείο και κατεβήκαμε λίγο πιο βόρεια στον κεράτιο κόλπο από όπου πήραμε ένα τελεφερίκ και μας ανέβασε ψηλά σε ένα βουνό γεμάτο με νεκροταφεία, τέλεια θέα, φοβερά καραμελωμένα φρούτα και επίσης γευστικότατη λεμονάδα. Αργά το απόγευμα επέστρεψα στο γραφείο πολύ κουρασμένος για λίγο ύπνο μιας και το βράδυ θα πηγαίναμε για βραδιά χαρτιού σε τοπικό παραδοσιακό καφενείο με ναργιλέ. Φοβερό το μέρος εκεί. Μείναμε έως τις 4 το πρωί και παίζαμε χαρτιά, πίναμε τσάι, ακούγαμε Αρβανιτάκη (τη λατρεύουν), καπνίζαμε ναργιλέ και γενικά η φάση ήταν πολύ ΤΟΥΡΚΙΚΗ
. Μου έκανε εντύπωση το πόσο νέο κόσμο είχε αν και είχε και πολλές φάτσες περιθωρίου.ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ
Την επόμενη μέρη έβαλα μερικά ρούχα σε ένα σακίδιο γιατί θα την πέρναγα στην Ασιατική πλευρά της πόλης όπου θα μέναμε εκεί το βράδυ στο σπίτι της Merve μιας πανέμορφης κοπέλας φίλης των παιδιών γιατί την Κυριακή θα πηγαίναμε στα Πριγκιποννήσια και συγκεκριμένα στην Πρίγκηπο από όπου καταγόταν η μητέρα της Irem και η γιαγιά της μας περίμενε πως και πως.
Η μέρα αυτή ξεκίνησε από βόλτα στην πολυτελέστατη περιοχή του Bebek βόρεια από το Beşiktaş όπου πήγαμε για καφέ στα πιο ωραία Starbucks που έχω πάει στη ζωή μου. Με ένα πολύ μεγάλο μπαλκόνι ακριβώς πάνω από τον Βόσπορο όπου πολλοί έφθαναν με μικρές βαρκούλες η πιο μεγάλα σκάφοι τα έδεναν στη μαρίνα και μετά εκεί έπιναν τον καφέ τους. Η μέρα ήταν τέλεια με ήλιο καθόλου αέρα (περίεργο για την Πόλη) και το κουτσομπολιό πήγαινε και ερχότανε (όταν θέλαμε να μην μας καταλαβαίνουνε οι γύρω μιλάγαμε μεταξύ μας γαλλικά, το κουτσομπολιό άλλωστε το λατρεύουν και έλληνες και τούρκοι).
Μετά από καμία ώρα ήρθε ο Taha με το αυτοκίνητο για να περάσουμε στην Ασιατική πλευρά διασχίζοντας την μεγάλη γέφυρα του Βοσπόρου με πραγματικά θέα που σου κόβει την ανάσα. Στην άλλη πλευρά σε καλωσόριζε στην Ασία η ταμπέλλα Asya Kitasina Hoş geldiniz και ναι είχαμε αλλάξει ήπειρο τόσο απλά. Κατευθυνθήκαμε στην αρχή προς το σπίτι της Merve για να αφήσουμε τα πράγματά μας. Ένα καθαρό φοιτητικό σπίτι όπου στις ντουλάπες της υπήρχαν poster από Βρετανικά και Αμερικανικά rock συγκροτήματα αλλά πάνω από όλα υπήρχαν 2 πόστερ του Ατατούρκ. Αυτό είναι η Τουρκία, μία διαρκής αντίθεση. Βγήκαμε για βόλτα στην περιοχή εκεί η οποία ήταν από τις πιο ακριβές της απέναντι πλευράς με πολύ πράσινο, μεγάλους δρόμους και πολύ μοντέρνο κόσμο. Η περιοχή ονομαζόταν Bostanci-Kadıköy ή Χαλκηδόνα για εμάς τους Έλληνες. Αφού επισκεφθήκαμε ένα super-market της περιοχής εφοδιαστήκαμε με υλικά για ένα σωστό πικ-νικ. Αφού περπατήσαμε στην παραλία βρήκαμε ένα μέρος με πολύ πράσινο και κόσμο και ντουνιά να απολαμβάνει τον ήλιο πάνω στο γρασίδι. Βοήθησαν και οι μπύρες αρχίσανε να τραγουδάνε οι κοπέλες, εμείς να τις καμαρώνουμε και γενικά να γίνεται ένα υπαίθριο πανηγύρι. Το μόνο ενοχλητικό ήταν διάφορες τσιγγάνες ή και παιδία μόνα τους που ζητιάνευαν με πολύ επίμονο τρόπο και αν δεν τους έδινες κάτι σε ακούμπαγαν και καλά με απειλητικό ύφος.
Η μέρα πέρασε έτσι και το βράδυ πήγαμε στο σπίτι της Merve για να συνεχιστεί εκεί το γλέντι το οποίο όμως διακόπηκε γρήγορα μιας και οι γείτονες κάλεσαν την αστυνομία λόγω θορύβου. Όταν ήρθαν ζήτησαν από όλους να δουν τα στοιχεία μας. Τότε πάγωσα. Είχα ξεχάσει το χαρτάκι εισόδου μου στη χώρα στο γραφείο που έμενα στην Ευρωπαϊκή πλευρά και είχα μόνο την ταυτότητά μου. Όταν οι φίλοι μου το είπαν αυτό στους αστυνομικούς και είδαν πως ήμουν έλληνας μου είπαν πως θα έπρεπε να με τους ακολουθήσω στο τμήμα μέχρι να φέρουν οι φίλοι μου το χαρτάκι για να βεβαιωθούν πως δεν είχα μπει παράνομα στη χώρα. Εγώ είχα αλλάξει 15 χρώματα από την τρομάρα μου αλλά με διαβεβαίωσαν πως είναι κάτι τελείως το διαδικαστικό. Πάλι καλά μετά από τηλεφωνήματα 3 γονέων ο ένας εκ των οποίων αστυνομικός διευθυντής σε κάποια περιοχή της Πόλης (ο πατέρας του Erdic ενός παιδιού από την παρέα) και οι άλλοι 2 στρατιωτικοί (τελικά και εκεί το μέσο πιάνει) οι αστυνομικοί πείστηκαν και δεν άρχισαν την διαδικασία. Ανακουφισμένοι όλοι πέσαμε για ύπνο.
ΠΕΜΤΗ ΜΕΡΑ
Ήταν πλέον Κυριακή και ξεκινήσαμε αφού πήραμε πρωινό σε ένα μαγαζί της παραλίας για την Πρίγκηπο. Η διαδρομή με το καραβάκι δεν κράτησε πολύ γιατί το πήραμε από την Ασιατική πλευρά και όχι από την Ευρωπαϊκή. Όλοι οι Τούρκοι μέσα στο καράβι διάβαζαν μετά μανίας εφημερίδα, μετά μανίας όμως. Εγώ πέταγα ψωμί στους γλάρους και χάζευα την θέα προσπαθώντας να ξεχάσω πόσο πολύ κούναγε (δεν συμπαθώ και πολύ τα καράβια). Φτάνουμε στην Πρίγκηπο (Büyükada για τους Τούρκους) και αμέσως παίρνουμε ένα από τα αμαξίδια με τα άλογα για βόλτα στο νησί. Ασυναίσθητα αρχίζω να τραγουδώ το «Καροτσέρη τράβα να πάμε στα Ταταύλα» όπου με έκπληξη διαπιστώνω πως υπάρχει και Τουρκική version στο κομμάτι όπου οι τούρκοι φίλοι μου και μαζί ο καροτσέρης αρχίζουν να τραγουδούν :-D
To νησί είναι πανέμορφο, γεμάτο πράσινο και εκπληκτικά σπίτια που από ότι διαβάζω σε έναν οδηγό κάποτε πολλά άνηκαν σε Έλληνες και λειτουργούσαν ή σαν μόνιμες κατοικίες ή σαν εξοχικά για τα Σαββατοκύριακα. Μετά από μεγάλη βόλτα και με τα πόδια αφού επισκεφθήκαμε την μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά που από ότι είδα αποτελεί και προσκύνημα μουσουλμανικό με τις οδηγίες της Irem πήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς της όπου είχαν γιορτή για τα γενέθλια της. Είχε πάρει πολύ κόσμο και με έκαναν να αισθανθώ μέλος της οικογένειάς τους. Εκεί ήταν καλεσμένη και η κυρία Ελένη, πολύ καλή φίλη και γειτόνισσα της κυρίας Ayse (γιαγιά της Irem) η οποία είναι από τους τελευταίους έλληνες κατοίκους του νησιού. Η κυρία Ελένη πραγματικά έδειξε πολύ συγκίνησε που είδε έναν Έλληνα εκεί και μου μίλαγε με βουρκωμένα μάτια. Τα παιδιά της μου είπε μένουν πλέον στην Ελλάδα, της λένε να πάει και αυτή αλλά αυτή μου είπε πως εκεί θα πεθάνει όπως και ο άντρας της και πως αν φύγει ποιος θα πηγαίνει να του ανάβει το καντήλι στο νεκροταφείο, αλήθεια είχα βουρκώσει και εγώ.
Το γλέντι όμως μετά άρχισε να παίρνει μπροστά. Μουσική, χορός, φαγητά, σούβλες, γλυκά όλα σπιτικά ένας χαμός δεν φαντάζεστε. Αισθανόμουν σαν να γλεντάω με Έλληνες. Κάτσαμε μέχρι το απόγευμα στις 7 που έφευγε το καράβι. Στο γραφείο έφτασα κατά τις 11 το βράδυ πολύ κουρασμένος αλλά γεμάτος με εικόνες και συναισθήματα. Δεν κάναμε κάτι το βράδυ. Δεν χρειαζότανε άλλωστε.
ΕΚΤΗ ΜΕΡΑ
Την τελευταία μέρα στην Πόλη έπρεπε να σηκωθώ από πολύ πρωί, από τις 7. Στις 8 έπρεπε να είμαι στο σχολείο που είχα πάει εκεί για 3 χρόνια, στο Galatasaray Lisesi. Είχε γιορτή για τα 528 χρόνια από την ίδρυσή του (γίνεται κάθε χρόνο αυτή η γιορτή) όπου θα έβλεπα πολλούς από τους παλιούς συμμαθητές μου, καθηγητές και προσωπικό του σχολείου. Συναντιόμαστε όλοι έξω από την πύλη του σχολείου συνολικά 9 γνωστοί μεταξύ μας αγόρια και κοπέλες που είχαμε περάσει τέλειες στιγμές αυτές τις μέρες στην Πόλη. Φορώντας την κονκάρδα μέλους και έχοντας την ταυτότητα αποφοίτου ανά χείρας περνάμε την Πύλη που είχα να περάσω 5 χρόνια. Κατευθυνόμαστε προς την αίθουσα των εκδηλώσεων όπου είδα γνωστά άτομα, καθηγητές και εργαζομένους τα οποία έλεγαν την κλασσική ατάκα πως μεγάλωσες και που βρίσκεσαι τώρα; Η χαρά όλων ήταν έκδηλη και όταν τελείωσε η εκδήλωση παρουσίασης του ιστορικού του σχολείου όλοι μαζί ασυναίσθητα φωνάξαμε το σύνθημα του σχολείου «J'aime la qualité, j'aime la superiorité, alors j'aime mon Lycée»-à Αγαπώ την ποιότητα, αγαπώ την ανωτερότητα, επομένως αγαπώ το Λύκειό μου και μετά όλοι γελάσαμε. Φυσικά ακολούθησε μπουφές στον οποίο δεν κάτσαμε αλλά προτιμήσαμε να κάνουμε μία γρήγορη βόλτα από τις αίθουσες που είχαμε περάσει σαν μαθητές και να ψάξουμε για τυχόν σημάδια που είχαμε αφήσει αν είχαν μείνει στο χρόνο. Όπως στο κεντρικό σιντριβάνι του σχολείου ένα χάραγμα των αρχικών μας το οποίο υπάρχει ακόμα πάνω στο μάρμαρο και απλά ενθουσιαστήκαμε.
Με λύπη μου είδα πως ο αριθμός παιδιών από άλλες χώρες έχει μειωθεί πραγματικά. Στα χρόνια μου οι ξένοι ήμασταν πιο πολλοί ενώ τώρα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Σαν μαθητής εκεί ουδέποτε είχα αντιμετωπίσει διακρίσεις επειδή ήμουν Έλληνας από τους Καθηγητές παρά μόνο δυσπιστία από άλλα παιδία πράγμα φυσικό.
Το υπόλοιπο της ημέρας το πέρασα κάνοντας αγορές δώρων για την οικογένεια και για τους φίλους μου. Παντού έβλεπες έλληνες να ψωνίζουν μανιωδώς, είχε πολύ πλάκα. Μία όταν με άκουσε να μιλάω ελληνικά στο κινητό μου αρπάζει το χέρι και με ρωτάει «Σεντόνια… που θα βρω σεντόνια ξέρεις; ». Μέχρι και σεντόνια ήθελε να πάρει από έξω αυτή.
Κατά τις 7 αναχωρούμε για τον σταθμό Sirkeci των τρένων το οποίο έφευγε στις 8 το βράδυ. Ήμουν πολύ συγκινημένος γιατί είδα άτομα που αγαπώ πολύ μετά από 5 χρόνια και μέρη που έχω πολλές αναμνήσεις. Η μαμά της Irem μου είχε φτιάξει και ταπεράκι με φαγητό για το ταξίδι. Το τρένο δεν είχε κόσμο. Πάλι καλά στο κουπέ δεν ήρθε άλλος και ήμουν μόνος μου βάζοντας σε μία σειρά τις σκέψεις μου. Φυσικά και θα ξαναγυρίσω στην Πόλη, μία πόλη μαγευτική και σαγηνευτική όσο καμία άλλη.
PS: Μετά από 3 μήνες ήταν η σειρά των φίλων μου από εκεί να έρθουν Αθήνα… τα ταξίδια που κάναμε σε άλλα posts.
:: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: 
Περιμένω τη συνέχεια!!
