Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Λάστα: Το χωριό με μόνιμο αριθμό κατοίκων όσα τα δάχτυλα του ενός χεριού!

Ή αλλιώς

Αν η σιωπή, η μοναξιά και η εγκατάλειψη είχαν πατρίδα, αυτή θα ήταν η Λάστα.

Παρασκευή 17-9-2021 ξεκινήσαμε από το Δάρα για μια ακόμα εξόρμηση στα ορεινά χωριά της Αρκαδίας. Διασχίσαμε τα πανέμορφα Μαγούλιανα και μετά από 2-3 χιλιόμετρα συναντήσαμε μια διακλάδωση. Δεξιά ο χωματόδρομος οδηγεί στο Κάστρο του Αργυροκάστρου, ενώ ο στενός, ασφαλτοστρωμένος δρόμος, μετά από 4 χιλιόμετρα, καταλήγει στη Λάστα. Η διαδρομή είναι πανέμορφη. Οι κατάφυτες βόρειες πλαγιές του Μαινάλου προκαλούν ρίγη συγκίνησης και ο ιδιαίτερος γεωλογικός βραχώδης σχηματισμός (γνωστός ως βράχος της Σφίγγας ή του Κολοκοτρώνη) μαγνητίζει αμέσως το βλέμμα των ταξιδιωτών. Με άκρατο ενθουσιασμό και επιφωνήματα θαυμασμού "αγκαλιάζουμε" πάντα τέτοιες υπέροχες και απρόσμενες συναντήσεις.

Και μόλις αντικρίσουμε κάτι τέτοια μικρά ξωκλήσια πάντα σταματάμε, όχι μόνο για να ρουφήξουμε λίγη γαλήνη και απλότητα, αλλά και για να απολαύσουμε την απέραντη θέα προς τις ελατοσκέπαστες πλαγιές του ιερού βουνού των θεών και των ανθρώπων.

Η Λάστα είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.150 μέτρων και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Αρκαδίας. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός.

Διάφορα ευρήματα στη γύρω περιοχή φανερώνουν την ύπαρξή της από τα ρωμαϊκά χρόνια, τα δε σωζόμενα ξωκλήσια μαρτυρούν τα πρωτοχριστιανικά χρόνια και τη βυζαντινή περίοδο. Σε έναν κώδικα της Μονής Αιμυαλών (η Μονή βρίσκεται κοντά στη Δημητσάνα) συναντάμε τα πρώτα γραπτά στοιχεία για το χωριό. Επίσης υπάρχουν αναφορές για τη Λάστα σε οθωμανικά κιτάπια, αφού το χωριό ήταν χαρακτηρισμένο ως βακούφιο.

Κατηφορίζοντας τον στενό δρόμο, το πρώτο καλωσόρισμα μας ήρθε από τον…... άλλο κόσμο, αφού αριστερά στο μικρό ύψωμα συναντήσαμε το κοιμητήριο του χωριού. Μια μακρόστενη, πέτρινη εκκλησία τριγυρισμένη από λουλούδια και δέντρα στέκεται αριστοκρατική δίπλα στις λιγοστές αιώνιες κατοικίες των Λασταίων.

Στον αντίποδα αυτού του σκηνικού, μια μεγάλη ταμπέλα τοποθετημένη ακριβώς κάτω από το νεκροταφείο, υποδέχεται τους επισκέπτες στην ωραία Λάστα.

Ο δρόμος τελειώνει στην πέτρινη πλατεία όπου ορθώνεται ο Αη-Γιώργης, ο προστάτης της Λάστας. Ένας και μοναδικός άνθρωπος βρισκόταν την ώρα της άφιξής μας εκεί. Από αυτόν μάθαμε ότι οι μόνιμοι κάτοικοι μετρούν μόλις 5 ψυχές. Ο ίδιος μας είπε ότι κατάγεται από τη Λάστα αλλά μένει στην Τρίπολη. Εμείς τον πετύχαμε να κάνει κάποιες δουλειές γύρω από την πλατεία.

Το χωριό άκμασε τα προεπαναστατικά χρόνια. Την περίοδο 1800-1821 κατοικούνταν γύρω στα 350 σπίτια. Σήμερα απομένουν ελάχιστα από αυτά. Από τα εναπομείναντα, άλλα είναι ετοιμόρροπα και άλλα κάπως συντηρημένα.

Με την έναρξη της Επανάστασης οι Λασταίοι έδωσαν το παρών με καπεταναίους αγωνιστές. Ο Ιμπραήμ πασάς πέρασε και από τη Λάστα όταν έκαψε τα Μαγούλιανα και το Βαλτεσινίκο. Ο ανιψιός του έπεσε σε ενέδρα στον δρόμο από τη Λάστα προς το Καρβούνι και σκοτώθηκε. Έτσι το χωριό γνώρισε την καταστροφή για δεύτερη φορά. Οι Τούρκοι άφησαν όρθιο ένα και μοναδικό σπίτι. Ίσως να είναι αυτό της παρακάτω φωτογραφίας, γιατί στέκεται αγέρωχο, περήφανο και ακλόνητο καταμεσής του πουθενά.

Λογικό ήταν λοιπόν, μετά την Επανάσταση, οι κάτοικοι να φύγουν από το κατεστραμμένο χωριό, δουλεύοντας είτε σαν τσοπάνηδες, είτε σαν γεωργοί, στους κάμπους και τα χωράφια των γύρω περιοχών. Οι Λασταίοι ζυμωμένοι μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια από το ’50 και μετά ξενιτεύτηκαν. Ελάχιστοι έμειναν στα διπλανά χωριά Βυτίνα, Βαλτεσινίκο και Μαγούλιανα. Οι περισσότεροι τράβηξαν για την Τρίπολη, τον Πύργο και την Αθήνα.

Τα Λασταίικα είναι ένα χωριό 5 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Πύργου Ηλείας. Κατά την απογραφή του 2001 είχε 436 κατοίκους, ενώ ο πληθυσμός έχει αρχίσει να αυξάνεται τα τελευταία χρόνια, καθώς όλο και πιο πολλοί (ιδιαίτερα κάτοικοι του Πύργου) χτίζουν καινούρια σπίτια στο χωριό. Ανήκει στο δημοτικό διαμέρισμα Λασταίικων μαζί με το χωριό Ιτιά. Τα Λασταίικα έχουν ένα δημοτικό σχολείο, μια εκκλησία (Άγιος Σπυρίδωνας) και μια κεντρική πλατεία. Το χωριό άρχισε να κατοικείται μετά την Επανάσταση του 1821 και την καθιέρωση του Ελληνικού κράτους, από ανθρώπους που έφυγαν από τη Λάστα Αρκαδίας, όταν το χωριό κάηκε το 1826, από τον Ιμπραήμ πασά.

Μετά την εσωτερική μετανάστευση ακολούθησε η φυγή πολλών νέων του χωριού στην Αμερική. Σε αρχεία της νήσου Ellis Island υπάρχουν περίπου 150 ονόματα Λασταίων που έφυγαν αναζητώντας καλύτερη ζωή στον "νέο κόσμο".

Κάναμε τη βόλτα μας στην πλατεία με τα γιγαντόκορμα πλατάνια θαυμάζοντας τον επιβλητικό ναό του Αγίου Γεωργίου και την τέχνη του Λαγκαδιανού μάστορα Γιάννη Γαρδίκα, ο οποίος τον έχτισε από το 1871 έως το 1876.

Ο ναός είναι χαρακτηρισμένος ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, με ζώνη προστασίας 10 μέτρων γύρω του. Ανήκει στην κατηγορία του νέο-οκταγωνικού τύπου, φέρει στο εσωτερικό του πλούσιο γλυπτό διάκοσμο στο χτιστό τέμπλο, στα επίκρανα των παραστάδων, στα πλαίσια των παραθύρων και διατηρεί αξιόλογα ιερά κειμήλια και φορητές εικόνες καλής τέχνης.

Τα αιωνόβια πλατάνια σκεπάζουν με τα πλούσια φυλλώματά τους σχεδόν ολόκληρη την όμορφη πλατεία, ενώ στην άκρη στέκεται βουβό από παιδικές φωνούλες το πέτρινο Σχολείο. Σήμερα υποτίθεται ότι λειτουργεί σαν ξενώνας, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν τα τελευταία χρόνια έχουν φιλοξενηθεί στα κρεβάτια του επισκέπτες.

Οργιώδης βλάστηση περιβάλλει τα λίγα σπίτια της Λάστας. Πανύψηλα δέντρα έχουν "καταπιεί" τα χαλάσματα και τα παραπήγματα. Ερημιά, ανυπαρξία και σιωπή ήταν η συνοδεία μας στη βόλτα που κάναμε στις χορταριασμένες, χωμάτινες στράτες του χωριού.

Όμως από τα σπλάχνα της έρημης γης εξακολουθεί να αναβλύζει ζωή. Γάργαρο, κελαρυστό νερό διακόπτει τη βουβαμάρα καθώς ξεχύνεται ανυπόμονο από τη στιβαρή πέτρα. Ακολουθώντας τον δικό του χαβά, ποτίζει στο διάβα του τα σιωπηλά χωράφια, φουντώνει το πράσινο χορτάρι και ξεδιψά έναν από τους τελευταίους υπερήλικες κατοίκους του χωριού.

Εδώ τα νερά είναι άφθονα. Ξεδιψάσαμε από τρεις διαφορετικές πετρόχτιστες βρύσες. Βρύση Μπασιάκου, βρύση Αφεντική, βρύση του Παύλου είναι τα ονόματά τους, αλλά συμπαθάτε με, δεν ξέρω ποια αντιστοιχεί στα παραπάνω ονόματα. Κάπου εξαφανίστηκε και ο μοναδικός άνθρωπος του χωριού, αλλιώς θα τον ρωτούσα. Πάντως εκείνος ήταν που μας είπε ότι το γαϊδουράκι είναι πια γέρικο.

Ο χρόνος σε τούτο το χωριό μοιάζει με ορμητικό ποτάμι που αιώνια ταξιδεύει, που δεν έχει επιστροφή, που παρασύρει μαζί με τον όγκο του νερού κάθε ελπίδα για ζωή, για να καταλήξει με την παντοδυναμία του, ακολουθώντας τον δρόμο του ακατάλυτου νόμου στον ωκεανό.

Ή μήπως τελικά όχι; Βλέποντας μια τέτοια εικόνα άλλαξα γνώμη!

Κάπου μακριά ή όχι και τόσο μακριά ίσως να υπάρχει ακόμα ελπίδα. Θέλω να πιστεύω και να ελπίζω, ότι κάποια μέρα θα βρεθεί ένας ακόμη άνθρωπος που θα έχει την όρεξη και το πάθος να στοιβάξει τα ξύλα για τη σόμπα ή το τζάκι με τον ίδιο ακριβώς καλλιτεχνικό τρόπο. Θέλω να ελπίζω ότι μια ωραία ανοιξιάτικη μέρα, ένας ακόμη άνθρωπος θα βρει το κουράγιο και τα μέσα να αναστηλώσει το σπίτι του παππού ή του προπάππου του και κάποιος άλλος θα γοητευτεί από τη γαλήνη και την απλότητα του τοπίου και θα έρθει να περάσει λίγες ξεκούραστες μέρες στον ξενώνα. Και όταν οι άνθρωποι γίνουν περισσότεροι τότε το χωριό θα έχει το δικαίωμα να γελάσει δυνατά και να βροντοφωνάξει: Χρόνε σε ξεγέλασα! Δε θα μου τα πάρεις όλα!

Ο Συλλόγος των απανταχού Λασταίων, δείχνει πολύ έμπρακτα την αγάπη του για το χωριό τα τελευταία χρόνια. Δίπλα στην πλατεία βρίσκεται το μοναδικό, πιθανόν στην Ελλάδα, αυτοεξυπηρετούμενο καφενείο, όπου ο επισκέπτης φτιάχνει τον καφέ ή το ρόφημά του μόνος του, ή σερβίρει το τσίπουρό του, με την υποχρέωση βέβαια να αφήσει πίσω τον χώρο όπως ακριβώς τον βρήκε, καθαρό και περιποιημένο!

Στο τέλος της περιήγησής μας ανοίξαμε την ξεκλείδωτη πόρτα και μπήκαμε στο καφενείο της Λάστας.

Το παραδοσιακό καφενείο του Αη-Γιώργη είναι πανέμορφο και μοιάζει με πραγματικό...λαογραφικό μουσείο! Στους τοίχους του υπάρχουν παλιά όπλα, φωτογραφίες, ποιήματα, παραδοσιακά τραγούδια και πορτρέτα των αγωνιστών της Επανάστασης. Παλιά χρηστικά σκεύη κοσμούν τις γωνιές του μαγαζιού.

Μια ανακοίνωση καλωσορίζει τον κάθε περαστικό και ζητά από τους πελάτες να σερβιριστούν μόνοι τους:

Αγαπητοί μας, καλοσυνάτοι μουσαφιραίοι,

Αυτό το γραφικό μαγαζάκι το φτιάξαμε με μεράκι και γούστο για να φιλεύεστε και να ξαποσταίνετε όλοι εσείς. Λόγω του ότι δεν υπάρχει κάποιος να σας τρατάρει, μπορείτε να εξυπηρετηθείτε μόνοι σας και να γευτείτε το φίλεμά μας σαν στο σπιτικό σας. Μετά τη χρήση των σκευών παρακαλούμε να τα τοποθετείτε όπως τα βρήκατε, ώστε να τα βρουν και οι επόμενοι από εσάς. Να διατηρείτε την καθαριότητα εσωτερικά και εξωτερικά του χώρου.

Εμείς δεν σερβιριστήκαμε αφού είχαμε χορτάσει με το δροσερό νεράκι των πηγών, όμως φωτογραφίσαμε τα πάντα με μεγάλη ευχαρίστηση και τρομερή προσήλωση μην τυχόν και μας ξεφεύγει κάποιο ιστορικό ντοκουμέντο, αφού μέχρι και ο Ιμπραήμ πασάς είχε καταλύσει στο κτίριο αυτό, όταν ο ανιψιός του σκοτώθηκε από την ενέδρα των Ελλήνων!

Οι πέτρινοι ρημαγμένοι τοίχοι των σπιτιών, οι βρύσες με το τραγουδιστό νερό, οι συμπαγείς όγκοι του Αη-Γιώργη και του Σχολείου έχουν δει στη διάρκεια της ζωής τους τους ανθρώπους της Λάστας να χαίρονται και να στεναχωριούνται, να γελάνε, να κλαίνε, να γιορτάζουν, να πενθούν και να πολεμούν. Οι πεσμένες στέγες έχουν σκεπάσει και προστατέψει τα όνειρα και τις αγωνίες όλων εκείνων που κάποτε ζούσαν και άκμαζαν στο ορεινό αυτό περιβάλλον αντιμετωπίζοντας με τόλμη και θάρρος όλες τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν εκείνες τις δύσκολες εποχές. Η πλατεία έχει ζήσει αποχαιρετισμούς, καλωσορίσματα, αγωνίες μπροστά σε αδιέξοδα, αναστενάγματα και οδυρμούς μετά την ολική καταστροφή.

Με μεγάλη χαρά διαβάζω ότι οι Λασταίοι αγαπούν το χωριό τους. Με επικεφαλής τον Σύλλογο κρατούν τις παραδόσεις και τα έθιμα κάνοντας κάθε χρόνο εορταστικές εκδηλώσεις με εκκλησιασμό, γλέντι και χορό κάτω από τα πλατάνια της πλατείας.

Αποχαιρετίσαμε τη σιωπηλή Λάστα και επιστρέψαμε στα ωραία Μαγούλιανα για βόλτα και φαγητό. Στο χωριό δεν υπήρχε ψυχή, η ταβέρνα ήταν κλειστή και έτσι με το στομάχι να γουργουρίζει κάναμε μια γύρα στα γνωστά αξιοθέατα και πεινασμένοι σαν λύκοι κινήσαμε για τις ζηλευτές ταβέρνες της Βυτίνας.

Μαγούλιανα

Όποιος επιθυμεί να διαβάσει για τα Μαγούλιανα μπορεί να το κάνει εδώ:

Ελλάδα - Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22
• …

  Go to chapter

  Go
• 46

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 20 of 46

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!