Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Το Δάρα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας

Το 1691, σύμφωνα με απογραφή των Ενετών, το Δάρα παρουσιάζεται με 89 σπίτια και 100 καλύβια. Είναι δε, μέσα στα τρία μεγαλύτερα χωριά της επαρχίας “Τριπολιτσάς” που τότε είχε 72 χωριά. Τα τελευταία χρόνια της τουρκικής κατοχής Αγάς της περιοχής ήταν ο Ιμπραήμ Αρναούτογλου, αλβανικής καταγωγής. Ο Ιμπραήμ Αρναούτογλου ήταν Αγάς σε 24 χωριά, με έδρα τα Καλάβρυτα. Σαν δεύτερη έδρα είχε το Δάρα, γιατί το χωριό ήταν μεγάλο και σχετικά οργανωμένο, αλλά κυρίως γιατί βρισκόταν στη μέση της διαδρομής Τρίπολης-Καλαβρύτων. Οι κτιριακές εγκαταστάσεις των Τούρκων στο Δάρα ήταν για την εποχή εκείνη αξιόλογες. Μερικά από αυτά τα κτίρια υπάρχουν και σήμερα στο χωριό. Ο Αγάς είχε δύο σπίτια, το ένα για κατοικία του, και το άλλο για ξενώνα.

Μέσα στον κάμπο του Δάρα σώζεται μέχρι σήμερα ο Παλιόπυργος ή Κερατόπυργος. Το 1715 ο Ασουμάν Πασάς είχε στρατοπεδεύσει στον Παλιόπυργο με 6.000-7.000 άντρες. Εκεί μια νύχτα, 200 Έλληνες με τον Δήμο Κολοκοτρώνη, έκαναν επίθεση και όπως ήταν επόμενο έπαθαν πανωλεθρία. Γλίτωσαν λίγοι, μεταξύ αυτών ο Δήμος Κολοκοτρώνης και ο γιος του, ο Μπότσικας. Οι Έλληνες θεώρησαν υπεύθυνο για τη μεγάλη καταστροφή ακόμα και τον Άγιο-Νικόλαο της Βλαχέρνας και γι΄ αυτό τον είπαν Κακο-Νικόλα. Για τον ίδιο λόγο είπαν και τον Παλιόπυργο, Κερατόπυργο.

Παλιόπυργος ή Κερατόπυργος

Παλιόπυργος ή Κερατόπυργος

Άγιος-Νικόλαος της Βλαχέρνας ή Κακο-Νικόλας

Άγιος-Νικόλαος της Βλαχέρνας ή Κακο-Νικόλας

Άγιος-Νικόλαος της Βλαχέρνας ή Κακο-Νικόλας

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του γράφει για τη μάχη στον Παλιόπυργο:

-"Ο Δήμος πήρε γυναίκα του τη θυγατέρα του καπετάν Χρονά από το Χρυσοβίτσι, μεγάλο σπίτι. Τότε ήταν όταν ο Μοροζίνης εκυρίευσε τον Μοριά και επί Βενετσάνων δεν ήτο παρά καπεταναίοι. Το παιδί αυτού του Δήμου ονομάσθη τοιούτο, διότι ήτο μικρός και μαυριδερός, ονομάσθη Μπότσικας. Εις τον καιρόν του Μπότσικα εμβήκαν Τούρκοι στον Μοριά. Οι Χρυσοβιτσιώτες, Αλωνιστιώτες και Αρκουδορεματίται επήγαν και επολέμησαν εις του Ντάρα (Δάρα) τον Πύργον, έξι χιλιάδες Τούρκους. Αυτοί εχαλάστηκαν και εγλύτωσε ο Μπότσικας. Αυτός είχε παιδί τον Γιάννη και ένας Αρβανίτης είπε: "Βρε τι μπιθεκούρας είναι αυτός"! Δηλαδή πόσο ο κώλος του είναι σαν κοτρώνι και έτσι έμεινε το όνομα Κολοκοτρώνης".

Ο Γιάννης ήταν ο παππούς και ο Μπότσικας ο προπάππους του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Στον Παλιόπυργο υπάρχει πηγή νερού. Από τα νερά αυτής της πηγής ποτίζεται το μεγαλύτερο μέρος της κοιλάδας του Τράγου ποταμού. Η κοιλάδα ανήκει κατά τα 4/5 στην Κοινότητα Δάρα και το υπόλοιπο 1/5 ανήκει στο χωριό Πράσινο. Τα παλιά χρόνια λειτουργούσαν στο Πράσινο δύο νερόμυλοι με τα νερά αυτής της πηγής. Η μοιρασιά όμως της ίδιας πηγής έφερε διενέξεις και επεισόδια μεταξύ των δύο χωριών.

Είμαι σε θέση να γνωρίζω, από οικογενειακές παραδόσεις και διηγήσεις, κάποια επεισόδια που έλαβαν χώρα, από το 1898 μέχρι και την οριστική διευθέτηση του θέματος με τελεσίδικη δικαστική απόφαση, το 1929. Ένα περιστατικό που γνωρίζω είναι το εξής: Μερικοί Δαραίοι πήγαν να γυρίσουν το νερό προς τον κάμπο του χωριού. Το φράγμα (δέση το έλεγαν) το έκαναν με πέτρες, χόρτα και χώμα. Ο Χ. Μ. μπήκε στο νερό και εργάστηκε για αρκετές ώρες. Τα νερά του Παλιόπυργου, ακόμα και το καλοκαίρι, είναι πάρα πολύ κρύα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πάθει ψύξη και να πεθάνει, μετά από τρεις μέρες, στην ηλικία των 36 ετών. Ο Χ. Μ. ανήκε στον συγγενικό μου κύκλο και έτσι γνωρίζω από διηγήσεις αυτήν την ιστορία. Ακολούθησαν πολλές ακόμα διενέξεις και πολλές ιστορίες γύρω από τα νερά του Παλιόπυργου, ώσπου να βρεθεί η οριστική λύση. Η είσοδος του Πύργου είναι υπερυψωμένη κατά μήκος της βόρειας πλευράς, ακριβώς πάνω από την πηγή του νερού, έτσι ώστε να μην είναι ορατή από τους διερχόμενους. Ασφάλιζε δε με ξύλινη αμπάρα. Εμείς αυτήν τη φορά βρήκαμε την πηγή εντελώς στεγνή και για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάφερα να μπω στο εσωτερικό του Πύργου.

Οι δύο παρακάτω φωτογραφίες αποτυπώνουν ξεκάθαρα το πρόβλημα της λειψυδρίας από το οποίο δεν έχει γλιτώσει ούτε η κοιλάδα του Τράγου ποταμού. Πριν μερικά χρόνια το σημείο που σήμερα είναι εντελώς άνυδρο, κατακλυζόταν από γάργαρο και παγωμένο νερό, εμποδίζοντας την είσοδο στο εσωτερικό του Πύργου, αφού η "πόρτα" του βρίσκεται στην όχθη αυτής της πηγής:

Στις 21 Μαρτίου 1821 στο Δάρα έγιναν σοβαρά επαναστατικά επεισόδια. Πολλοί Δαραίοι, αφού προξένησαν ζημιές στο σπίτι του Αγά, τέτοιες που να τον προσβάλλουν και να τον ταπεινώνουν, κυνήγησαν στη συνέχεια τους Κεχαγιάδες του κάμπου. Στον δρόμο ενώθηκαν με Λεβιδαίους και Βλαχερνιώτες και τους έφτασαν κυνηγώντας τους μέχρι το χωριό Κάψια.

Επιπλέον σκότωσαν τον αράπη-καφετζή του Αρναούτογλου, ο οποίος τον έστειλε να ειδοποιήσει τους Δαραίους ραγιάδες να βγουν και να τον υποδεχτούν στο χωριό, που ήταν το τσιφλίκι του. Ο αράπης ήταν υποχρεωμένος να περάσει, λόγω διαδρομής, από συγκεκριμένο σημείο. Εκεί τον περίμεναν και τον σκότωσαν. Το σημείο αυτό οι ντόπιοι το ονομάζουν "Αχλάδα του Αράπη". Ακόμα θυμάμαι, από τα παιδικά μου χρόνια, τις γιαγιάδες του χωριού να λένε, ότι στην "Αχλάδα του Αράπη" έβλεπαν διάφορα "φαντάσματα". Μεταξύ των άλλων, ακουγόταν στο χωριό, ότι διάφοροι έβλεπαν ένα μαύρο σκυλί ανεβασμένο στην Αχλάδα.

Από αυτά τα περιστατικά του Δάρα αναστατώθηκε η Τριπολιτσά και έβαλαν αμέσως τους πρόκριτους και τους αρχιερείς στη φυλακή. Τα γεγονότα αυτά μόνο τυχαία δεν ήταν. Το κυνήγι των Κεχαγιάδων του κάμπου και ο φόνος του αράπη, έδωσαν το έναυσμα στα γύρω χωριά, να κλείσουν το ντερβένι (πέρασμα) του δρόμου Τρίπολης-Καλαβρύτων. Είναι εξακριβωμένο πως ο Αρναούτογλου με τη συνοδεία του, την ίδια μέρα, βρήκε το πέρασμα κλειστό και γύρισε πίσω στα Καλάβρυτα.

Δεν πέρασαν καλά-καλά 25 μέρες από τότε που οι Δαραίοι έκαναν τη δική τους Επανάσταση, στις 21 Μαρτίου, και το χωριό μετατράπηκε σε οργανωμένο στρατόπεδο. Ξεπετάχτηκαν οργανωμένα και ετοιμοπόλεμα σώματα, με δικούς τους καπεταναίους, που έγιναν μπροστάρηδες στις μάχες που ακολούθησαν. 140 άτομα βρέθηκαν στις πρώτες γραμμές του Αγώνα. Στην ηρωική μάχη του Λεβιδίου πολέμησαν τους Τούρκους συμβάλλοντας στη νίκη των Ελλήνων. Το Δάρα, όχι μόνο είχε αξιόλογα ένοπλα σώματα, αλλά είχε και την ευθύνη του εφοδιασμού, σε εξοπλισμό και τρόφιμα. Ολόκληρες οικογένειες συμμετείχαν στον Απελευθερωτικό Αγώνα, με απεριόριστη προσφορά σε αίμα και χρήματα. Το μέγεθος της οργανωμένης συμμετοχής και η ανάδειξη τόσων καπεταναίων ήταν το αποτέλεσμα μιας καλής προετοιμασίας, υλικής και ψυχολογικής.

Ο Αγάς ήταν ο αφέντης, ο νόμος και η δύναμη. Στη διάθεσή του είχε ολόκληρους στρατούς, κοτζαμπάσηδες και μεγαλοτσιφλικάδες. Οι σχέσεις τους ήταν αλληλοεξαρτώμενες, οικονομικές πάνω απ' όλα, αλλά και κοινωνικές. Όλα αυτά ήταν πολύ δύσκολο να πολεμηθούν, όμως αφού σήκωσαν κεφάλι και λάβαρα, και αφού ορκίστηκαν λευτεριά, ξεκίνησαν και τα πήραν όλα σβάρνα. Νίκησαν τη σκλαβιά, τη φτώχεια, την ανέχεια και τον φόβο. Κουρέλιασαν των αφεντάδων τη δύναμη και όρισαν τη δική τους μοίρα. Τα τελευταία χρόνια της σκλαβιάς στον Μοριά σφραγίστηκαν από την παρουσία του Ιμπραήμ Πασά. Ο Ιμπραήμ βρέθηκε με όλο του το στράτευμα στον κάμπο του Δάρα, στις θέσεις Αραδαρίες και Παλιόπυργο, όπου είχε το στρατηγείο του. Από εδώ έκανε διάφορες επιδρομές αιχμαλωτίζοντας γυναικόπαιδα και παίρνοντας ζώα, τα οποία έβοσκαν στα λιβάδια του κάμπου.

Στο διάστημα που ο Αιγύπτιος στρατάρχης ήταν με τον στρατό του στον κάμπο του Δάρα, έπιασαν οι Έλληνες αιχμάλωτο τον ανιψιό του και στη συνέχεια τον σκότωσαν. Ο Ιμπραήμ διέταξε πένθος σε όλο το στράτευμα και αποφάσισε εκδίκηση. Εξαπλώθηκε παντού στα γύρω βουνά και έφτασε μέχρι το χωριό Λάστα. Βρήκε το νεκρό σώμα του ανιψιού του και από τον θυμό του πρόσταξε να ξεθεμελιώσουν όλο το χωριό, να κάψουν τα ζώα και ό,τι άλλο έβρισκαν στον δρόμο τους. Εκείνες τις μέρες ο Ιμπραήμ έκαψε και τις δύο εκκλησίες του Δάρα, τον Άη Γιώργη, και τον Άη Θανάση στο παλιό νεκροταφείο.

Επί Τουρκοκρατίας χρησιμοποιούσαν ως μονάδα μέτρησης αγροτικών επιφανειών τα ζευγολατεία-ζευγάρια. Η μονάδα αυτή είχε τόσα στρέμματα, όσα μπορούσε να οργώσει ένα ζευγάρι ζώων τον χρόνο, στις εποχές της καλλιέργειας. Η μονάδα αυτή, ήταν μονάδα κατά προσέγγιση, και με αυξομειώσεις στις διάφορες περιοχές. Αργότερα στο χωριό, ακόμα και για τα ξερικά χωράφια, υπήρχε η μονάδα μέτρησης "μεροδούλι", δηλαδή όσο χωράφι μπορούσε να οργώσει την ημέρα ένα ζευγάρι ζώων. Τα 74 χωριά της επαρχίας ήταν χωρισμένα επί Τουρκοκρατίας σε δύο ομάδες. Στα χωριά Τσιφλίκια που ήταν 24, και στα χωριά Καριγιέδες που ήταν 50.

Στα χωριά Τσιφλίκια τα σπίτια και τα κτήματα ήταν ιδιοκτησία του Αγά. Στα χωριά Καριγιέδες τα περισσότερα σπίτια και κτήματα ήταν ιδιοκτησία των κατοίκων. Από τα 50 χωριά Καριγιέδες τα τρία μεγαλύτερα ήταν το Λεβίδι (569 άτομα), το Βαλτέτσι (510 άτομα) και το Δάρα (507 άτομα). @Smaragda53 τα Βούρβουρα (151 άτομα) ανήκαν στα χωριά Καριγιέδες.

Ο κάμπος του Δάρα, των 3.500 περίπου στρεμμάτων, κατά τα τελευταία 100 χρόνια της Τουρκοκρατίας, ήταν αρχικά, κατά μεγάλο μέρος του, ιδιοκτησία του τσιφλικά Θανάση Κουλά, και μετά του Ιμπραήμ Αρναούτογλου, καθώς και της Μονής Κερνίτσης (αναλυτικές πληροφορίες για τη Μονή στο κεφάλαιο "Νυμφασία: Το χωριό όπου έλουζαν τα μαλλιά τους οι Νύμφες" (post 22).

Ελλάδα - Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!!

Ο Θανάσης Κουλάς από την Καρύταινα είχε 30 τσιφλίκια στον Μοριά, μεταξύ αυτών και ένα στον κάμπο του Δάρα, το οποίο του παραχώρησαν οι Τούρκοι, μετά τη μάχη του Παλιόπυργου.

Από υπόμνημα των κατοίκων του Δάρα, στις 9/8/1839, προς τον τότε βασιλιά Όθωνα, φαίνεται πως τα κτήματα του κάμπου ήταν αιωρούμενα από πλευράς ιδιοκτησίας. Το 1836 οι κάτοικοι ζήτησαν την προικοδότησή τους με τα κτήματα του κάμπου. Την ίδια εποχή, κατά παράλογο τρόπο, ζήτησαν προικοδότηση από το Ελληνικό Δημόσιο και Τούρκοι, μη κάτοικοι Δάρα. Εκείνη τη χρονική περίοδο, μαζί με τους Δαραίους, έκανε αίτηση και κάποιος συγγενής του Ιμπραήμ Αρναούτογλου. Ήταν η ανιψιά του, η Αντιλέ. Η Αντιλέ μετά την Απελευθέρωση έμεινε στην Ελλάδα και πήρε το χριστιανικό όνομα Χαρίκλεια. Ανάδοχος της Χαρίκλειας ήταν ο ίδιος ο Ιωάννης Καποδίστριας. Το Ελληνικό Δημόσιο την προικοδότησε με 1.000 στρέμματα στις Μυκήνες και με 100 στρέμματα στον κάμπο του Δάρα. Τελικά τα 3.500 στρέμματα προικοδοτήθηκαν στους Δαραίους. Ακόμα και σήμερα, ολόκληρες περιοχές είναι γνωστές με τα επίθετα των κληρούχων.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 24
• 25
• 26
• 27
• 28
• …

  Go to chapter

  Go
• 46

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 26 of 46

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!