Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.210
- Likes
- 25.762
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
- Βυτίνα-Όρος Μαίναλο-Χιονοδρομικό Κέντρο-Αλωνίσταινα
- Νυμφασία-Λεβίδι
- Ελάτη-Στεμνίτσα
- Ελληνικό-Λούσιος ποταμός-Αρχαία Γόρτυνα
- Καρύταινα: Το Τολέδο της Ελλάδας!
- Όρος Σαϊτάς
- Βυζαντινός ναός Παναγίας Λεβιδίου και Αρχαιολογικός Χώρος Ορχομενού
- Ναός Αγίας Φωτεινής Μαντινείας
- Και μετά ήρθε ο "Λέανδρος"!
- Βλαχέρνα-Κάστρο Μπεζενίκου-Παναγία Καταφυγιώτισσα-Μονή Αγίας Ελεούσας-Όρος Καστανιά-Μονή Παναγίας της Βλαχέρνας.
- Σαν σήμερα η μάχη στο Λεβίδι, 14 Απριλίου 1821.
- Μαγούλιανα: Ο εξώστης της Αρκαδίας ή μήπως ολόκληρης της Πελοποννήσου;
- Βαλτεσινίκο: Ο τόπος με τα πολλά νερά!
- Μονή Αγίου Νικολάου Βαλτεσινίκου και Μυγδαλιά
- Αρχαιολογικός Χώρος Αρχαίας Μαντινείας
- Κοντοβάζαινα: Το κεφαλοχώρι με τα πολλά νερά και τα όμορφα πλατάνια
- Δήμητρα-Μουριά-Τεχνητή Λίμνη Λάδωνα-Λάδωνας ποταμός
- Λάστα: Το χωριό με μόνιμο αριθμό κατοίκων όσα τα δάχτυλα του ενός χεριού!
- Λαγκάδια: Το "κρεμαστό" χωριό με την πέτρινη ομορφιά!
- Λίμνη Τάκα
- Τεγέα: Αλέα-Αρχαιολογικό Μουσείο-Ναός Αλέας Αθηνάς-Αρχαιολογικό Πάρκο-Στάδιο
- Βούρβουρα: Το σιωπηλό χωριό με την παρθένα φύση
- Δάρα: Η Χώρα των Νάσων (Νησιών)
- Το Δάρα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας
- Το Δάρα μετά την Απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό
- Δάρα: Έθιμα και παραδόσεις
- Δάρα: Η μετάβαση από Δήμο σε Κοινότητα και η μετανάστευση
- Το Δάρα και ο Πόλεμος του 1940
- Το Δάρα και ο Εμφύλιος Πόλεμος
- Το Δάρα μετά τον Εμφύλιο και στα χρόνια της Δικτατορίας
- Το Δάρα και ο ζωοδότης κάμπος του
- Το Δάρα και το νερό
- Το μικρό Δάρα της Αυστραλίας
- Το Δάρα και το Μουσείο Λαϊκού Πολιτισμού
- Το Δάρα ζει στους ρυθμούς του Αστέρα Ραχούλας
- Κανδήλα-Ιερά Μονή Παναγίας της Κανδήλας-Πηγή Σίντζι
- Λίμνη-Χωτούσα-Αρχαιολογικός Χώρος Καφυών
- Λιμποβίσι-Αρκουδόρεμα-Χρυσοβίτσι: Στα λημέρια του Κολοκοτρώνη
- Πιάνα: Η κατοικία του Θεού Πάνα
- Ζάτουνα: Το χωριό πέρα από το ποτάμι
- Ζυγοβίστι: Το χωριό όπου η ιστορία δεν ξαπόστασε ακόμα-Ο τόπος των Αθανάτων
- Κάψια-Σπήλαιο Κάψια-Πηγή του Πανός-Μηλιά-Ιερό Ιππίου Ποσειδώνος
- Μονή Αιμυαλών
- Βαλτεσινίκο-Μονή Αγίου Νικολάου-Μονή Φιλοσόφου-Ζάτουνα
Δάρα: Η μετάβαση από Δήμο σε Κοινότητα και η μετανάστευση
Στις 12 Δεκεμβρίου του 1913, με τον θάνατο του Δημάρχου Δήμου Λαμπρόπουλου, έπαψε ουσιαστικά να λειτουργεί ο Δήμος Νάσων. Το 1914 το Δάρα έγινε Κοινότητα. Υπήρχε Κοινοτικό Συμβούλιο, Πρόεδρος, Γραμματέας και Κλητήρας.
Δήμος Λαμπρόπουλος. Ελαιογραφία σε καμβά, η οποία κοσμούσε τον τοίχο του καθιστικού δωματίου του θείου μου
Το Δάρα διέθετε Σταθμό Χωροφυλακής που συστάθηκε το 1892 και διαλύθηκε το 1999. Σε αυτόν υπηρετούσαν 5-6 χωροφύλακες-αστυφύλακες και ένας αστυνόμος ανακριτικός υπάλληλος. Διέθετε ακόμη Ταχυδρομείο που ιδρύθηκε στις αρχές του 1900 και έπαψε να λειτουργεί το 1998, καθώς επίσης Ταμιευτήριο και ΟΤΕ με προϊστάμενο τηλεγραφητή και με προσωπικό δύο αγροτικούς διανομείς και έναν αστικό. Το χωριό είχε γιατρό, νοσοκόμα, μαία και μάλιστα σε 24ωρη βάση. Υπήρχε Αγροφυλακή με 2 και 3 αγροφύλακες που ιδρύθηκε το 1833, καθώς ακόμα και μεταβατικό Ειρηνοδικείο. Σήμερα διαθέτει μόνο Αγροτικό Ιατρείο.
Οι παραπάνω φωτογραφίες έχουν αναρτηθεί από τον Θοδωρή Τσιάμη στη σελίδα του Δάρα στο Facebook
Σήμερα στο ίδιο κτίριο στεγάζεται το Μουσείο Λαϊκού Πολιτισμού
Στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα περισσότεροι από 150 Δαραίοι πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς και πήγαν στην Αμερική. Εκεί με πολλούς αγώνες και κόπους κατάφεραν να δημιουργήσουν νέα ζωή, να προκόψουν και να βοηθήσουν τους συγγενείς τους, αλλά και το χωριό. Το πρώτο μεγάλο δικό τους έργο στο Δάρα είναι το περίτεχνο νεκροταφείο, που άρχισε να υλοποιείται το 1905 και τελείωσε το 1912. Η δαπάνη έφτασε τις 90.000 δραχμές και όλα τα χρήματα ήταν του Συλλόγου Δαραίων Αμερικής "ο Άγιος Δημήτριος".
Άλλο σοβαρό έργο των Δαραίων Αμερικής είναι το κτίριο του σχολείου. Η όλη δαπάνη ήταν 600.000 δραχμές. Στο μεγάλο κτίριο στεγάστηκαν το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Νηπιαγωγείο.
Δημοτικό Σχολείο 1958. Από τη σελίδα του Δάρα στο Facebook, του Steven Papageorge
Από την ημέρα της σύστασης του Συλλόγου οι Δαραίοι της Αμερικής εκδηλώνουν με κάθε τρόπο την αγάπη τους για το χωριό τους. Όλες σχεδόν οι οικογένειες έχουν μετανάστες. Οι περισσότεροι από αυτούς ποτέ δε γύρισαν στο Δάρα. Στις δεκαετίες 1950-1960 η μείωση του πληθυσμού έφτασε το 20%. Το χωριό άδειασε από νέους, αποδυναμώθηκε και από τότε άρχισε σιγά-σιγά μέσα στα επόμενα χρόνια η καθοδική πορεία, αλλά αυτά θα τα πούμε και στη συνέχεια της ιστορικής αφήγησης.
Στις 12 Δεκεμβρίου του 1913, με τον θάνατο του Δημάρχου Δήμου Λαμπρόπουλου, έπαψε ουσιαστικά να λειτουργεί ο Δήμος Νάσων. Το 1914 το Δάρα έγινε Κοινότητα. Υπήρχε Κοινοτικό Συμβούλιο, Πρόεδρος, Γραμματέας και Κλητήρας.
Δήμος Λαμπρόπουλος. Ελαιογραφία σε καμβά, η οποία κοσμούσε τον τοίχο του καθιστικού δωματίου του θείου μου
Το Δάρα διέθετε Σταθμό Χωροφυλακής που συστάθηκε το 1892 και διαλύθηκε το 1999. Σε αυτόν υπηρετούσαν 5-6 χωροφύλακες-αστυφύλακες και ένας αστυνόμος ανακριτικός υπάλληλος. Διέθετε ακόμη Ταχυδρομείο που ιδρύθηκε στις αρχές του 1900 και έπαψε να λειτουργεί το 1998, καθώς επίσης Ταμιευτήριο και ΟΤΕ με προϊστάμενο τηλεγραφητή και με προσωπικό δύο αγροτικούς διανομείς και έναν αστικό. Το χωριό είχε γιατρό, νοσοκόμα, μαία και μάλιστα σε 24ωρη βάση. Υπήρχε Αγροφυλακή με 2 και 3 αγροφύλακες που ιδρύθηκε το 1833, καθώς ακόμα και μεταβατικό Ειρηνοδικείο. Σήμερα διαθέτει μόνο Αγροτικό Ιατρείο.
Οι παραπάνω φωτογραφίες έχουν αναρτηθεί από τον Θοδωρή Τσιάμη στη σελίδα του Δάρα στο Facebook
Σήμερα στο ίδιο κτίριο στεγάζεται το Μουσείο Λαϊκού Πολιτισμού
Στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα περισσότεροι από 150 Δαραίοι πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς και πήγαν στην Αμερική. Εκεί με πολλούς αγώνες και κόπους κατάφεραν να δημιουργήσουν νέα ζωή, να προκόψουν και να βοηθήσουν τους συγγενείς τους, αλλά και το χωριό. Το πρώτο μεγάλο δικό τους έργο στο Δάρα είναι το περίτεχνο νεκροταφείο, που άρχισε να υλοποιείται το 1905 και τελείωσε το 1912. Η δαπάνη έφτασε τις 90.000 δραχμές και όλα τα χρήματα ήταν του Συλλόγου Δαραίων Αμερικής "ο Άγιος Δημήτριος".
Άλλο σοβαρό έργο των Δαραίων Αμερικής είναι το κτίριο του σχολείου. Η όλη δαπάνη ήταν 600.000 δραχμές. Στο μεγάλο κτίριο στεγάστηκαν το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Νηπιαγωγείο.
Δημοτικό Σχολείο 1958. Από τη σελίδα του Δάρα στο Facebook, του Steven Papageorge
Από την ημέρα της σύστασης του Συλλόγου οι Δαραίοι της Αμερικής εκδηλώνουν με κάθε τρόπο την αγάπη τους για το χωριό τους. Όλες σχεδόν οι οικογένειες έχουν μετανάστες. Οι περισσότεροι από αυτούς ποτέ δε γύρισαν στο Δάρα. Στις δεκαετίες 1950-1960 η μείωση του πληθυσμού έφτασε το 20%. Το χωριό άδειασε από νέους, αποδυναμώθηκε και από τότε άρχισε σιγά-σιγά μέσα στα επόμενα χρόνια η καθοδική πορεία, αλλά αυτά θα τα πούμε και στη συνέχεια της ιστορικής αφήγησης.
Last edited: