Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Το Δάρα και ο Εμφύλιος Πόλεμος

Την άνοιξη του 1945 ήρθαν και οι Άγγλοι στο χωριό, με μικρά θωρακισμένα και ερπυστριοφόρα οχήματα, και άρχισαν να υλοποιούνται τα σχέδια, σύμφωνα με τα οποία έπρεπε ο λαός να οδηγηθεί στον εμφύλιο σπαραγμό. Για την εφαρμογή αυτών των σχεδίων βρήκαν αρωγούς και συνεργάτες, όλους εκείνους, που κατά την Κατοχή "αποστρατεύτηκαν" ψυχικά και εκείνους που ανοιχτά συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα κατοχής. Άμεση και απρόβλεπτη ήταν στο Δάρα η αναστάτωση. Οι αντιστασιακοί και οι όποιοι φιλοαντιστασιακοί μπήκαν αμέσως στο στόχαστρο.

Ο πρώτος που πλήρωσε με τη ζωή του ήταν ένας αγρότης και μαραγκός, τον οποίο η τοπική οργάνωση, με την τακτική της σκευωρίας κατηγόρησε πως έκρυβε όπλα των ανταρτών στο στανοτόπι του. Επίσης από τους πρώτους πολίτες που τέθηκαν σε διωγμό εξόντωσης ήταν ο Χ. Μ. (συγγενής μου). Η αστυνομία, μαζί με έναν ακόμη κρατούμενο, τους βασάνισε και σκοπό είχε να τους δολοφονήσει. Όμως η προηγούμενη δολοφονία του αγρότη-μαραγκού χάλασε τα σχέδιά της. Τόσες δολοφονίες μέσα σε λίγες μέρες ήταν πολλές. Το "αμάρτημα" του συγγενή μου Χ. Μ. δεν ήταν και μικρό. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ζήτησε να λειτουργήσει το Δημοτικό Σχολείο, μιας και οι δάσκαλοι ήταν Δαραίοι και έμεναν στο χωριό. Ήθελε σχολείο την εποχή που επικρατούσε βαρβαρότητα και σκοταδισμός. Γύρισε στο σπίτι κατάμαυρος από το ξύλο, αφού κάποιος πονόψυχος χωροφύλακας (να τα λέμε και αυτά) του έσωσε τελικά τη ζωή. Οι γυναίκες του έριχναν κοφτές βεντούζες, όμως το αίμα ήταν μαύρο και πηχτό. Οι βεντούζες δεν είχαν αποτέλεσμα. Κάποιος συγγενής πήγε στη λίμνη της Κανδήλας και έφερε βδέλλες, για να ρουφήξουν το "σκοτωμένο αίμα" όπως έλεγαν. Στη συνέχεια της ζωής του ταλαιπωρήθηκε από εξορίες και κακουχίες, οι οποίες κλόνισαν την υγεία του και πέθανε το 1960 σε ηλικία 62 ετών.

Όμως και πολλοί άλλοι αντιστασιακοί, αμέσως μετά την παράδοση των όπλων, βρέθηκαν επικηρυγμένοι και κυνηγημένοι. Τότε αφθονούσαν οι "επαγγελματίες" ψευδομάρτυρες, οδηγώντας πολύ κόσμο στα στρατοδικεία-θανατοδικεία. "Δύο μαρτυράνε και ένανε κρεμάνε" έλεγαν στο χωριό.

Από βιβλίο-ευρετήριο των φακέλων στον Αστυνομικό Σταθμό του Δάρα φαίνεται πως οι φακελωμένοι στη δικαιοδοσία του Σταθμού Χωροφυλακής ήταν 286 άτομα. Αυτό πολύ απλά σήμαινε πως 286 οικογένειες ήταν σε διωγμό, με σκοπό την οικονομική και κοινωνική τους εξαθλίωση. Μέσα στον χαλασμό του Εμφυλίου το Δάρα πλήρωσε ακριβά, και σε αίμα και σε αγαθά. Τα θύματα ήταν πολλά, αφού σε κάποιους ο φανατισμός ήταν άγριος και απύθμενος. Ένα μεγάλο μέρος του ντόπιου πληθυσμού βρέθηκε στις εξορίες, στα στρατόπεδα και στις φυλακές. Κάποιοι σύρθηκαν στα έκτακτα στρατοδικεία και άλλοι δολοφονήθηκαν. Από το Δάρα τα θύματα του Εμφυλίου ήταν πολλά, και ήταν τα νιάτα και η ελπίδα του χωριού. Ο χαμός τους συντάραξε καρδιές και βύθισε για χρόνια το χωριό στο πένθος. Οι νεκροί του Εμφυλίου, οι νεκροί της Αντίστασης, και εκείνοι της Κατοχής, άλλαξαν το ριζικό του χωριού και το αποδυνάμωσαν. Τα αρνητικά που πήραν σειρά ήταν πολλά και δυσβάσταχτα για τη μικρή κοινωνία. Ο κόσμος είχε χωριστεί στα δύο, και για χρόνια, η διαχωριστική γραμμή ήταν απροσπέλαστη. Ο πόνος και το άδικο έφταναν στον ουρανό. Ο θάνατος διάλεγε τους νέους και ο φανατισμός ήταν ο μεγάλος προμηθευτής του Χάρου.

Τα χρόνια εκείνα το Δάρα διέθετε το δικό του μπουντρούμι, τον Αράπη. Η ονομασία Αράπης έρχεται από τα μακρινά χρόνια της Τουρκοκρατίας, γιατί έτσι έλεγαν τους σκοτεινούς και ανήλιαγους χώρους, όπου οι Τούρκοι φυλάκιζαν τους χωριανούς. Ο Αράπης του Δάρα λοιπόν βρισκόταν στη βορειοανατολική γωνία της πλατείας. Στο ισόγειο του σπιτιού υπήρχε σαμαράδικο εκείνα τα χρόνια. Κάτω από το σαμαράδικο, και κάτω από την επιφάνεια της αυλής, ήταν ένα μικρό υπόγειο χωρίς πόρτα και χωρίς παράθυρο. Ο σκοτεινός αυτός χώρος επικοινωνούσε μόνο από μια καταπακτή που άνοιγε στο πάτωμα του σαμαράδικου. Από αυτήν την καταπακτή έριχναν κάτω τους αντιστασιακούς και όποιους άλλους η τοπική οργάνωση δε συμπαθούσε. Στον Αράπη του Δάρα βρέθηκαν κρατούμενοι αλβανομάχοι, αντιστασιακοί, αριστεροί, ακόμα και μη ενταγμένοι σε κόμματα πολίτες. Όλα αυτά συνέβαιναν μετά τη διάλυση του ΕΛΑΣ και την ουσιαστική αποδιοργάνωση του ΕΑΜ. Όλες αυτές οι κακουχίες, οι βασανισμοί και οι φυλακίσεις ήταν οι λόγοι που ανάγκασαν πολλούς να καταφύγουν στα βουνά, κυρίως στον Σαϊτά.

Στις 10-7-1947 έγινε μια μάχη στον Σαϊτά. Ο Σαρήγιαννης με τον λόχο του έφυγε για την Κορινθία, ανέβηκε στον Χελμό, και από εκεί στη Ζήρεια. Στην Κορινθία έμεινε 32 ημέρες και έδωσε 29 μάχες. Μόλις ξέφευγε από τον ένα κλοιό έπεφτε στον άλλον. Ήταν όμως γερός λόχος, από ψημένους αντάρτες και γι' αυτό δε διαλύθηκε. Προξένησε σοβαρές απώλειες στα αποσπάσματα της Χωροφυλακής, και τελικά ξεμένοντας από φυσίγγια, αναγκάστηκε να πάρει τον δρόμο της επιστροφής προς το Μαίναλο. Την τελευταία βραδιά που εγκατέλειπε τον Χελμό για να περάσει στο Μαίναλο, τελικά έλυσε το πρόβλημα της έλλειψης των πυρομαχικών. Στο βουνό Σαϊτάς, σε ένα διάσελο όπου υπήρχε μια πηγή, σταμάτησε ο λόχος για να ξεκουραστεί. Οι αντάρτες ήταν κατάκοποι.

Την ίδια νύχτα, που ο Σαρήγιαννης βάδιζε προς τον Σαϊτά, ένα απόσπασμα από 20-25 χωροφύλακες, με επικεφαλής τον υπομοίραρχο Θεοδώρου, έφευγε από το Δάρα για ενέδρα, σε πέρασμα του Σαϊτά. Μαζί με τους χωροφύλακες πήγαν οπλισμένοι και αρκετοί Δαραίοι εθνικόφρονες, όπως τους έλεγαν. Τότε το γενικό πρόσταγμα στο μικτό απόσπασμα το είχε ο Τζάρας, παλιός αξιωματικός της Χωροφυλακής, και γνωστός στους Δαραίους, γιατί είχε υπηρετήσει στον Σταθμό Χωροφυλακής του χωριού. Το απόσπασμα έφτασε στον Σαϊτά στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, και χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς, έστησαν την ενέδρα, η οποία είχε σχήμα ανοιχτού πετάλου, με το άνοιγμα προς τη Δύση. Άρχιζε από τις Γκρόπες (τοποθεσία στο βουνό) και από καταράχι, σε καταράχι, έφτανε στο Τσιούμπι (λόφος) του Δ. Π. ο οποίος είναι ο προπάππους μου.

Το Τσιούμπι (λόφος) είναι ακριβώς πάνω από το στενό πέρασμα, από το οποίο υποχρεωτικά θα περνούσαν οι αντάρτες. Ήταν καταδικασμένοι αν προσπαθούσαν να περάσουν από το στενό άνοιγμα στο διάσελο, αλλά καταδικασμένοι ήταν επίσης, αν γύριζαν πίσω, γιατί τότε θα έπεφταν στο ημικύκλιο της ενέδρας. Ένας και μόνος ήταν ο τρόπος διαφυγής, η ανατροπή της ενέδρας, και αυτό το κατάφεραν μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας.

Εκείνα τα χρόνια, την άνοιξη και το καλοκαίρι, ζούσε με τα πρόβατά του και τα άλλα ζώα του, μα κυρίως από συνήθεια και αγάπη για το βουνό, ο προπάππους μου. Το 1947 ήταν 80 χρόνων. Στο βουνό ο προπάππους μου για την εποχή εκείνη είχε σοβαρές εγκαταστάσεις. Σπίτι, φούρνο, αλώνι ακόμα και δικές του βρύσες. Ήταν ο αφέντης του βουνού και τα κτήματά του, που δεν ήταν και λίγα, ήταν όλα περιποιημένα και φροντισμένα.

Ο προπάππος μου στον Σαϊτά

Το στενό πέρασμα και το "κεφάλι" της ενέδρας ήταν στα κτήματα του προπάππου μου και σε απόσταση 150 μέτρων από το σπίτι. Τη νύχτα της άφιξης του αποσπάσματος κοιμόταν για τούτο δεν πήρε χαμπάρι τίποτα. Μέσα στην απλότητα του χαρακτήρα του και μακριά από πολιτικές πεποιθήσεις, οι αντάρτες ήταν τα παλικάρια του. Πολλές φορές έφαγαν και ήπιαν μαζί. Κουβέντιασαν και κοιμήθηκαν στην ιδιοκτησία του. Αρματωμένοι εκείνοι, αρματωμένος και ο γέρος, κυρίαρχοι στα βουνά εκείνοι, κυρίαρχος και ο γέρος στο δικό του βουνό. Για τους αντάρτες ήταν ο μπάρμπα-Δ.

Οι αντάρτες, προκειμένου να παίρνουν και να δίνουν πληροφορίες, δημιουργούσαν στέκια-κέντρα πληροφοριών σε διάφορα βουνά. Στον Σαϊτά είχαν τον Δαραίο αντάρτη Παναή Παπαντωνίου, ο οποίος ήταν κουτσός και δεν μπορούσε να ακολουθήσει. Έτσι τον άφηναν στον Σαϊτά για αρκετό χρονικό διάστημα. Ο προπάππους μου είχε την "ευθύνη" για τον Παναή και κάθε μέρα, πριν ακόμα φωτίσει, τον τοποθετούσε σε κάποιο σωστό, κατά τη γνώμη του, σημείο. Τον άφηνε εκεί και του έλεγε: -"Πουτ@ν@ δε θα κουνηθείς ούτε ρούπι, αν δεν έρθω να σε πάρω". Το πουτ@ν@ ήταν βρισιά-ψωμοτύρι στο στόμα του γέρου, για αρσενικούς αλλά και θηλυκούς ανθρώπους. Έτσι με τον καιρό κόλλησε στον Παναή το παρατσούκλι ο "πουτ@ν@ς".

Την ημέρα της μάχης, και πριν ακόμα χαράξει, βρήκε τον προπάππου μου ο Σαρήγιαννης και τον ρώτησε αν είδε τίποτα ύποπτο. Ο γέρος τους είπε ότι ούτε είδε, ούτε άκουσε τίποτα, αφού πράγματι κοιμόταν. Οι αντάρτες προχώρησαν προς το στενό πέρασμα που ήταν το "στόμα του λύκου". Μετά από 150 μέτρα περίπου, έπεσαν στην ενέδρα, και άρχισαν οι ριπές των οπλοπολυβόλων του αποσπάσματος της Χωροφυλακής. Ο προπάππους μου, με τις πρώτες τουφεκιές, πήρε δρόμο από το σπίτι, και πήγε απέναντι από την ενέδρα, απ' όπου παρακολουθούσε τη μάχη, η οποία κράτησε μόνο λίγα λεπτά. Η επίθεση των ανταρτών ήταν καθολική και αποφασιστική.

Πολλά πυρομαχικά έπεσαν στα χέρια των ανταρτών. Η φυγή των Δαραίων και του Τζάρα, που γνώριζαν τον τόπο, επιδείνωσαν τα πράγματα για το απόσπασμα. Στον τόπο της μάχης έμειναν μόνο κάποιοι χωροφύλακες, οι οποίοι τελικά πλήρωσαν την άγνοιά τους, αφού δε γνώριζαν πώς να φύγουν για να σωθούν. Η μάχη στον Σαϊτά ήταν καθοριστική για το αντάρτικο του Μαινάλου. Πήραν αρκετά όπλα και πυρομαχικά. Τα περισσότερα όπλα των Δαραίων και εκείνα των 17 νεκρών χωροφυλάκων πέρασαν στα χέρια των ανταρτών. Οι αντάρτες δεν είχαν απώλειες σε μάχιμους άντρες. Μετά τη μάχη πέρασαν στο όρος Καστανιά (Κνάκαλος) και το βράδυ έφτασαν στο Μαίναλο. Πληροφορίες για το όρος Καστανιά στο κεφάλαιο "Βλαχέρνα-Κάστρο Μπεζενίκου-Παναγία Καταφυγιώτισσα-Μονή Αγίας Ελεούσας-Όρος Καστανιά-Μονή Παναγίας της Βλαχέρνας”.

Ελλάδα - Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!.

Ο Σαρήγιαννης ξαναπέρασε αργότερα από τον Σαϊτά και βρήκε πάλι τον προπάππου μου λέγοντάς του:
-"Γέρο, γιατί δε μας είπες για την ενέδρα"; -"Γιατί δεν τους πήρα χαμπάρι, ούτε εγώ, ούτε ο Τσαμουριάς (το σκυλί του)" απάντησε εκείνος. -"Δέστε τον στον έλατο" είπε στους άντρες του ο Σαρήγιαννης. Ο γέρος άναψε και βρόντηξε: -"Μωρ' πουτ@ν@, γιατί δεν έρχεσαι εσύ και στέλνεις τους άλλους"; είπε στον Σαρήγιαννη. Τότε οι αντάρτες δεν κρατήθηκαν και ξέσπασαν σε τρανταχτά γέλια, γιατί ήξεραν το χούι και τη βρισιά-καραμέλα του γέρου. Στη συνέχεια πήγαν όλοι μαζί στο κονάκι του, γιατί το είχαν αποκούμπι.

Στις 12 Δεκεμβρίου του 1948 έγινε η απόβαση της 9ης Μεραρχίας στην Πελοπόννησο με διοικητή τον στρατηγό Πετζόπουλο, ο οποίος σε ομιλία του στην πλατεία της Σπάρτης, δήλωσε ότι ήρθε για να συντρίψει οριστικά τους συμμορίτες. Στις 15 Ιανουαρίου του 1949 έφτασαν και στο Δάρα τμήματα της 9ης Μεραρχίας. Γρήγορα ο στρατός κατέλαβε όλα τα γύρω χωριά, μαζί με τη Χωροφυλακή και τις τοπικές οργανώσεις. Η πρόσβαση των ανταρτών στα χωριά για εφόδια και πληροφορίες ήταν δύσκολη, έως ακατόρθωτη. Όλος ο ενεργός αριστερός και φιλοαριστερός πληθυσμός της υπαίθρου στάλθηκε σε στρατόπεδα. Οι τσοπάνηδες των γύρω χωριών υποχρεώθηκαν να μετακομίσουν τις στάνες τους από τις πλαγιές μέσα στα χωριά τους. 70 και πλέον Δαραίοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά βρέθηκαν στις φυλακές και τα στρατόπεδα. Η έξοδος των αγροτών προς τα χωράφια του κάμπου ήταν περιορισμένη και υπό αυστηρό έλεγχο. Ο στρατός έκαψε κάποια σπίτια και μαγαζιά στο Δάρα, και κάποια καλύβια βοσκών στα βουνά. Έκαψε και το σπίτι του προπάππου μου στον Σαϊτά.

Με πολύχρονους αγώνες, με στερήσεις και με θυσίες των οικογενειών, τα σπίτια που κάηκαν ξαναχτίστηκαν και ξαναγέμισαν από υπάρχοντα. Έτσι ξαναχτίστηκε και το σπίτι του προπάππου μου στο βουνό.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 29
• 30
• 31
• 32
• 33
• …

  Go to chapter

  Go
• 46

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 31 of 46

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!