Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.190
- Likes
- 25.365
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
- Βυτίνα-Όρος Μαίναλο-Χιονοδρομικό Κέντρο-Αλωνίσταινα
- Νυμφασία-Λεβίδι
- Ελάτη-Στεμνίτσα
- Ελληνικό-Λούσιος ποταμός-Αρχαία Γόρτυνα
- Καρύταινα: Το Τολέδο της Ελλάδας!
- Όρος Σαϊτάς
- Βυζαντινός ναός Παναγίας Λεβιδίου και Αρχαιολογικός Χώρος Ορχομενού
- Ναός Αγίας Φωτεινής Μαντινείας
- Και μετά ήρθε ο "Λέανδρος"!
- Βλαχέρνα-Κάστρο Μπεζενίκου-Παναγία Καταφυγιώτισσα-Μονή Αγίας Ελεούσας-Όρος Καστανιά-Μονή Παναγίας της Βλαχέρνας.
- Σαν σήμερα η μάχη στο Λεβίδι, 14 Απριλίου 1821.
- Μαγούλιανα: Ο εξώστης της Αρκαδίας ή μήπως ολόκληρης της Πελοποννήσου;
- Βαλτεσινίκο: Ο τόπος με τα πολλά νερά!
- Μονή Αγίου Νικολάου Βαλτεσινίκου και Μυγδαλιά
- Αρχαιολογικός Χώρος Αρχαίας Μαντινείας
- Κοντοβάζαινα: Το κεφαλοχώρι με τα πολλά νερά και τα όμορφα πλατάνια
- Δήμητρα-Μουριά-Τεχνητή Λίμνη Λάδωνα-Λάδωνας ποταμός
- Λάστα: Το χωριό με μόνιμο αριθμό κατοίκων όσα τα δάχτυλα του ενός χεριού!
- Λαγκάδια: Το "κρεμαστό" χωριό με την πέτρινη ομορφιά!
- Λίμνη Τάκα
- Τεγέα: Αλέα-Αρχαιολογικό Μουσείο-Ναός Αλέας Αθηνάς-Αρχαιολογικό Πάρκο-Στάδιο
- Βούρβουρα: Το σιωπηλό χωριό με την παρθένα φύση
- Δάρα: Η Χώρα των Νάσων (Νησιών)
- Το Δάρα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας
- Το Δάρα μετά την Απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό
- Δάρα: Έθιμα και παραδόσεις
- Δάρα: Η μετάβαση από Δήμο σε Κοινότητα και η μετανάστευση
- Το Δάρα και ο Πόλεμος του 1940
- Το Δάρα και ο Εμφύλιος Πόλεμος
- Το Δάρα μετά τον Εμφύλιο και στα χρόνια της Δικτατορίας
- Το Δάρα και ο ζωοδότης κάμπος του
- Το Δάρα και το νερό
- Το μικρό Δάρα της Αυστραλίας
- Το Δάρα και το Μουσείο Λαϊκού Πολιτισμού
- Το Δάρα ζει στους ρυθμούς του Αστέρα Ραχούλας
- Κανδήλα-Ιερά Μονή Παναγίας της Κανδήλας-Πηγή Σίντζι
- Λίμνη-Χωτούσα-Αρχαιολογικός Χώρος Καφυών
- Λιμποβίσι-Αρκουδόρεμα-Χρυσοβίτσι: Στα λημέρια του Κολοκοτρώνη
- Πιάνα: Η κατοικία του Θεού Πάνα
- Ζάτουνα: Το χωριό πέρα από το ποτάμι
- Ζυγοβίστι: Το χωριό όπου η ιστορία δεν ξαπόστασε ακόμα-Ο τόπος των Αθανάτων
- Κάψια-Σπήλαιο Κάψια-Πηγή του Πανός-Μηλιά-Ιερό Ιππίου Ποσειδώνος
- Μονή Αιμυαλών
- Βαλτεσινίκο-Μονή Αγίου Νικολάου-Μονή Φιλοσόφου-Ζάτουνα
Το Δάρα μετά τον Εμφύλιο και στα χρόνια της Δικτατορίας
Αμέσως μετά τον Εμφύλιο και μέχρι την πτώση της Χούντας, σε έξαρση ήταν και ο ντόπιος επίσημος χαφιεδισμός, που σε πολλές περιπτώσεις, ήταν μυστικοί πληρωμένοι συνεργάτες της Αστυνομίας. Δουλειά τους ήταν η παρακολούθηση "επικίνδυνων" πολιτών και η άμεση ενημέρωση των Αρχών. Στο χωριό όλοι φυσικά τους ήξεραν και τους ξεθέωναν εσκεμμένα στο περπάτημα. Οι συνέπειες του Εμφυλίου ήταν τραγικές και δεν ήταν δυνατόν να ξεχαστούν εύκολα. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν φορτωμένα από τις οδυνηρές αναμνήσεις και από τα αρνητικά αποτελέσματα. Η δεκαετία του 1950 ήταν σκληρή και άχαρη για το χωριό, αλλά και καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του. Αρκετοί έφυγαν για τις πόλεις και περισσότεροι για το εξωτερικό. Τότε η πτώση του πληθυσμού ήταν ραγδαία. Στην απογραφή του 1951 οι μόνιμοι κάτοικοι του Δάρα ήταν 1.190 και στην απογραφή του 1961 ήταν 770.
Προς το τέλος της δεκαετίας του 1950 άρχισαν να διαφαίνονται αμυδρές προσπάθειες ανάπτυξης της υπαίθρου και της αγροτικής οικονομίας. Το 1952 δειλά-δειλά είχαν αρχίσει να φυτεύονται στον κάμπο οι πρώτες μηλιές. Στη συνέχεια η Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος άρχισε να δίνει χαμηλότοκα δάνεια για την αγορά των δέντρων από τα φυτώρια. Γι' αυτό η δενδροκαλλιέργεια έγινε καθολική στον κάμπο του Δάρα και έμελλε να αλλάξει ριζικά τη ζωή του χωριού. Όχι μόνο ξεπεράστηκε η φτώχεια, αλλά άρχισε και η σχετική οικονομική άνθηση. Η παραγωγή τότε ξεπέρασε τους 2.500 τόνους σε μήλα και τους 1.000 τόνους σε ροδάκινα.
Εκείνη λοιπόν την εποχή, που τα αποκαΐδια του Εμφυλίου μύριζαν ακόμα, το Δάρα άνθιζε, είχε ζωή, ήταν γνωστό για τα μήλα και τα ροδάκινά του και ήταν ζηλευτό. Όλα αυτά κράτησαν μέχρι τη δεκαετία του 1980. Μετέπειτα άρχισε η κάτω βόλτα με τον νέο νόμο περί αγροτικών συνεταιρισμών (γεγονός που δεν είναι της παρούσης για ανάλυση).
Στις 21 Απριλίου του 1967, το πρωί, το κρατικό ραδιόφωνο δεν μετέδωσε τις ειδήσεις των 7:00, αλλά είχε συνέχεια δημοτικά τραγούδια. Αυτό ήταν η απόδειξη της επικράτησης της Δικτατορίας. Αργά το απόγευμα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στο Δάρα ένοπλοι Μάϋδες (μονάδες ασφαλείας υπαίθρου). Στις 19:00 ανακοινώθηκε από το κρατικό ραδιόφωνο, πως η Αστυνομία, "δύναται να συλλαμβάνει άνευ εντάλματος". Ο δρόμος των συλλήψεων για την ύπαιθρο άνοιξε το ίδιο βράδυ. Στο χωριό έγιναν οι πρώτες συλλήψεις. Το πρωί της επομένης, 22 Απριλίου, ήρθε από την Τρίπολη με στρατιωτικό αυτοκίνητο μια μικρή ομάδα στρατιωτών, και αφού έστησαν στην αυλή του απέναντι καφενείου ένα οπλοπολυβόλο, φόρτωσαν τους κρατούμενους. Πριν την ανατολή του ηλίου οι περισσότεροι Δαραίοι ήταν συγκεντρωμένοι στον δρόμο κάτω από την πλατεία. Όλοι οι κρατούμενοι της Αρκαδίας, που συγκεντρώθηκαν στις φυλακές της Τρίπολης, ήταν περίπου 600.
Έμειναν εκεί 10 μέρες, και μετά το Πάσχα, ένα βράδυ, τους φόρτωσαν όλους σε στρατιωτικά αυτοκίνητα και τους πήγαν στο Ναύπλιο. Τους κατέβασαν στο λιμάνι και στη συνέχεια τους έβαλαν στο αμπάρι του αρματαγωγού πλοίου που περίμενε. Στο αμπάρι βρέθηκαν με άλλες εκατοντάδες κρατούμενους από διάφορα μέρη της Πελοποννήσου. Γύρω στα μεσάνυχτα το καράβι έβαλε μπροστά τις μηχανές και σήκωσε τις άγκυρες. Κανείς δεν ήξερε προς τα πού τους πήγαιναν. Κρατούμενοι αξιωματικοί και μηχανικοί του εμπορικού Ναυτικού, που ήταν στο αμπάρι, βρήκαν ένα κύπελλο, λίγο σαπούνι και ένα ξυραφάκι. Με αυτά κατασκεύασαν αυτοσχέδια πυξίδα, με την οποία προσδιόρισαν την πορεία του καραβιού. Έτσι, πριν τα ξημερώματα, κατάλαβαν πως η πορεία ήταν προς τη Γυάρο. Αυτόπτης μάρτυρας αυτού του γεγονότος ήταν ο θείος μου. Η συνέχεια της ιστορίας γνωστή και πρόσφατη, γι' αυτό και δεν θα επεκταθώ περισσότερο.
Αμέσως μετά τον Εμφύλιο και μέχρι την πτώση της Χούντας, σε έξαρση ήταν και ο ντόπιος επίσημος χαφιεδισμός, που σε πολλές περιπτώσεις, ήταν μυστικοί πληρωμένοι συνεργάτες της Αστυνομίας. Δουλειά τους ήταν η παρακολούθηση "επικίνδυνων" πολιτών και η άμεση ενημέρωση των Αρχών. Στο χωριό όλοι φυσικά τους ήξεραν και τους ξεθέωναν εσκεμμένα στο περπάτημα. Οι συνέπειες του Εμφυλίου ήταν τραγικές και δεν ήταν δυνατόν να ξεχαστούν εύκολα. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν φορτωμένα από τις οδυνηρές αναμνήσεις και από τα αρνητικά αποτελέσματα. Η δεκαετία του 1950 ήταν σκληρή και άχαρη για το χωριό, αλλά και καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του. Αρκετοί έφυγαν για τις πόλεις και περισσότεροι για το εξωτερικό. Τότε η πτώση του πληθυσμού ήταν ραγδαία. Στην απογραφή του 1951 οι μόνιμοι κάτοικοι του Δάρα ήταν 1.190 και στην απογραφή του 1961 ήταν 770.
Προς το τέλος της δεκαετίας του 1950 άρχισαν να διαφαίνονται αμυδρές προσπάθειες ανάπτυξης της υπαίθρου και της αγροτικής οικονομίας. Το 1952 δειλά-δειλά είχαν αρχίσει να φυτεύονται στον κάμπο οι πρώτες μηλιές. Στη συνέχεια η Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος άρχισε να δίνει χαμηλότοκα δάνεια για την αγορά των δέντρων από τα φυτώρια. Γι' αυτό η δενδροκαλλιέργεια έγινε καθολική στον κάμπο του Δάρα και έμελλε να αλλάξει ριζικά τη ζωή του χωριού. Όχι μόνο ξεπεράστηκε η φτώχεια, αλλά άρχισε και η σχετική οικονομική άνθηση. Η παραγωγή τότε ξεπέρασε τους 2.500 τόνους σε μήλα και τους 1.000 τόνους σε ροδάκινα.
Εκείνη λοιπόν την εποχή, που τα αποκαΐδια του Εμφυλίου μύριζαν ακόμα, το Δάρα άνθιζε, είχε ζωή, ήταν γνωστό για τα μήλα και τα ροδάκινά του και ήταν ζηλευτό. Όλα αυτά κράτησαν μέχρι τη δεκαετία του 1980. Μετέπειτα άρχισε η κάτω βόλτα με τον νέο νόμο περί αγροτικών συνεταιρισμών (γεγονός που δεν είναι της παρούσης για ανάλυση).
Στις 21 Απριλίου του 1967, το πρωί, το κρατικό ραδιόφωνο δεν μετέδωσε τις ειδήσεις των 7:00, αλλά είχε συνέχεια δημοτικά τραγούδια. Αυτό ήταν η απόδειξη της επικράτησης της Δικτατορίας. Αργά το απόγευμα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στο Δάρα ένοπλοι Μάϋδες (μονάδες ασφαλείας υπαίθρου). Στις 19:00 ανακοινώθηκε από το κρατικό ραδιόφωνο, πως η Αστυνομία, "δύναται να συλλαμβάνει άνευ εντάλματος". Ο δρόμος των συλλήψεων για την ύπαιθρο άνοιξε το ίδιο βράδυ. Στο χωριό έγιναν οι πρώτες συλλήψεις. Το πρωί της επομένης, 22 Απριλίου, ήρθε από την Τρίπολη με στρατιωτικό αυτοκίνητο μια μικρή ομάδα στρατιωτών, και αφού έστησαν στην αυλή του απέναντι καφενείου ένα οπλοπολυβόλο, φόρτωσαν τους κρατούμενους. Πριν την ανατολή του ηλίου οι περισσότεροι Δαραίοι ήταν συγκεντρωμένοι στον δρόμο κάτω από την πλατεία. Όλοι οι κρατούμενοι της Αρκαδίας, που συγκεντρώθηκαν στις φυλακές της Τρίπολης, ήταν περίπου 600.
Έμειναν εκεί 10 μέρες, και μετά το Πάσχα, ένα βράδυ, τους φόρτωσαν όλους σε στρατιωτικά αυτοκίνητα και τους πήγαν στο Ναύπλιο. Τους κατέβασαν στο λιμάνι και στη συνέχεια τους έβαλαν στο αμπάρι του αρματαγωγού πλοίου που περίμενε. Στο αμπάρι βρέθηκαν με άλλες εκατοντάδες κρατούμενους από διάφορα μέρη της Πελοποννήσου. Γύρω στα μεσάνυχτα το καράβι έβαλε μπροστά τις μηχανές και σήκωσε τις άγκυρες. Κανείς δεν ήξερε προς τα πού τους πήγαιναν. Κρατούμενοι αξιωματικοί και μηχανικοί του εμπορικού Ναυτικού, που ήταν στο αμπάρι, βρήκαν ένα κύπελλο, λίγο σαπούνι και ένα ξυραφάκι. Με αυτά κατασκεύασαν αυτοσχέδια πυξίδα, με την οποία προσδιόρισαν την πορεία του καραβιού. Έτσι, πριν τα ξημερώματα, κατάλαβαν πως η πορεία ήταν προς τη Γυάρο. Αυτόπτης μάρτυρας αυτού του γεγονότος ήταν ο θείος μου. Η συνέχεια της ιστορίας γνωστή και πρόσφατη, γι' αυτό και δεν θα επεκταθώ περισσότερο.
Last edited: