Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Το Δάρα και το νερό

Αλλάζοντας σελίδα ήρθε η ώρα να διηγηθώ την ιστορία της απόκτησης νερού στο χωριό, η οποία κρατάει χρόνια, και περιβάλλεται από πολλές ίντριγκες, αντιδράσεις και εμπάθειες. Από τις αρχές του 20ου αιώνα, εμφανίστηκαν κατά καιρούς, σοβαρές προσπάθειες, από υπεύθυνους και προοδευτικούς ανθρώπους του τόπου, για τη λύση του πρώτου και κορυφαίου προβλήματος του χωριού. Παράλληλα όμως εμφανίστηκαν και αντιδράσεις κατά της όποιας προτεινόμενης λύσης, με σκοπό την ικανοποίηση αντιπολιτευτικών στόχων ή και προσωπικών εμπαθειών. Οι αντιδραστικοί αδιαφορούσαν για την ταλαιπωρία των κατοίκων, οι οποίοι κουβαλούσαν το νερό με τα γαϊδουράκια από τον Κάμπο, ή τα Χαλικιά (περιοχή έξω από το χωριό).

Τα δοχεία μεταφοράς ήταν ξύλινα νεροβάρελα, και κάθε σπίτι είχε δύο, ώστε να φορτώνονται στα ζώα, το ένα στη μια πλευρά του σαμαριού, και το άλλο στην άλλη. Η ποσότητα του νερού στο κάθε βαρέλι ήταν 25-30 οκάδες. Με αυτήν τη μικρή ποσότητα, ολόκληρες οικογένειες, έπρεπε να περάσουν δύο και τρεις ακόμα ημέρες. Τον χειμώνα η κατάσταση ήταν κάπως καλύτερη, γιατί αξιοποιούσαν και το βρόχινο νερό, που μάζευαν στα καζάνια (λεβέτια τα λένε στο χωριό). Επιπλέον τον χειμώνα είχαν αρκετό νερό, οι τρεις-τέσσερις βρυσούλες του χωριού. Όμως και από αυτές τις χειμερινές βρύσες η μεταφορά γινόταν στα σπίτια με τις βαρέλες και τα ζώα. Συνήθως η προμήθεια του νερού ήταν αποκλειστική δουλειά των γυναικών ή των μεγαλύτερων παιδιών.

Σαν παιδί και έφηβη πρόλαβα και εγώ τη μεταφορά του νερού, από τις τέσσερις βρύσες του χωριού στα σπίτια με τα γαϊδουράκια. Τρελή χαρά με κυρίευε, όταν τα καλοκαίρια των διακοπών μου στο χωριό, αναλαμβάναμε με τα ντόπια ξαδέρφια μου να πάμε στη βρύση για νερό. Μόνο που στα παιδικά μου χρόνια υπήρχαν και τα πλαστικά μπιτόνια, εκτός φυσικά από τις ξύλινες βαρέλες. Οι βαρέλες είχαν ειδικό τρόπο φόρτωσης με σχοινιά στα πλαϊνά του σαμαριού, μια διαδικασία την οποία είχα μάθει να κάνω και εγώ. Τα πλαστικά μπιτόνια ήταν πιο εύκολο να τα κρεμάσουμε από το σαμάρι, γιατί είχαν "χεράκια" μέσα από τα οποία περνούσαμε τις τριχιές (χοντρά σχοινιά). Μια ολόκληρη πομπή, από τρία και τέσσερα φορτωμένα ζώα, τα οποία ακολουθούσε ένα τσούρμο φωνακλάδικων και χαρούμενων παιδιών, ξεκινούσε από τα σπίτια του χωριού με κατεύθυνση τη βρύση. Για εμένα, που είχα μάθει στις ανέσεις της Αθήνας, ήταν μια πραγματική περιπέτεια, μια επίπονη αλλά και διασκεδαστική προσφορά στη λάτρα του σπιτιού. Γυρνώντας στο σπίτι ήθελα να γεμίσω ό,τι δοχείο, κατσαρολικό ή καζάνι υπήρχε, για να ξαναφύγω για τη βρύση. Τόσο πολύ με γοήτευε όλη αυτή η προσπάθεια. Τα πειράγματα με τα άλλα παιδιά έδιναν και έπαιρναν. Γινόταν ένα πραγματικό πάρτι και φυσικά δεν έλειπαν και οι "γαμπροί" από τα γειτονικά στη βρύση σπίτια, που έβγαιναν σε πόρτες και παράθυρα, για να πάρουν "μάτι" την Αθηναία που ερχόταν στη βρύση για νερό. Μέχρι μουσική στη διαπασών έβαζαν στα σπίτια τους, και άνοιγαν πόρτες και παράθυρα, για να ακούγεται σε όλη τη γειτονιά, γύρω από τη βρύση.

Η πρώτη σοβαρή ενέργεια που έγινε για τη λύση του προβλήματος ήταν το 1921. Ο τότε Πρόεδρος της Κοινότητας ανέθεσε σε Ελβετούς μηχανικούς την εκπόνηση μελέτης για τη μεταφορά στο χωριό του νερού της μικροπηγής από τα Χαλικιά (περιοχή έξω από το χωριό). Πρόβλεψη της μελέτης ήταν να τοποθετηθούν αρχικά, κάποιες βρύσες σε διάφορα σημεία του χωριού, και στη συνέχεια το έργο να επεκταθεί, με ακόμα περισσότερες βρύσες και σε άλλα σημεία. Αν ολοκληρωνόταν αυτό το έργο η λύση του προβλήματος για την εποχή εκείνη (1921) θα ήταν ιδανική. Δυστυχώς όμως καραδοκούσαν άνθρωποι φανατισμένοι, χωρίς όραμα, κοινωνικά ανεύθυνοι και ταγμένοι να υποστηρίζουν την άρνηση.

Η ύδρευση στο Δάρα ήταν γεμάτη από πολλές αντιδράσεις και βασικό επιχείρημα, που άντεξε μέχρι το 1980, ήταν εκείνο των κουνουπιών και της ελονοσίας. Υποστήριζαν πως το χωριό θα γεμίσει κουνούπια, οι κάτοικοι θα αρρωστήσουν από ελονοσία, και πρότειναν το νερό να φτάσει μέχρι τα αλώνια, δηλαδή και πάλι έξω από το χωριό.

Άλλη σοβαρή προσπάθεια ήταν εκείνη του Κοινοτικού Συμβουλίου, τον Αύγουστο του 1933, η οποία επίσης ναυάγησε. Το 1950 χορηγήθηκαν από το αρμόδιο Υπουργείο στην Κοινότητα Δάρα 1.500 μέτρα σιδηροσωλήνες, για την κατασκευή αγωγού από τα Χαλικιά στο χωριό. Το έργο άρχισε με προσωπική εργασία των κατοίκων. Ήταν όχι μόνο δύσκολο, αλλά και επικίνδυνο. Οι εργαζόμενοι δούλευαν σε μεγάλο βάθος και κάτω από μεγάλους όγκους διαβρωμένου εδάφους. Όμως όλες οι δυσκολίες ξεπεράστηκαν, χάρη στην απόφαση των κατοίκων και του τότε Προέδρου της Κοινότητας, να κάνουν κάτι επιτέλους για να έχουν λίγο νερό.

Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι την ώρα που το νερό έφτασε πάνω από το νεκροταφείο, το οποίο είναι αρκετά μέτρα έξω από τα οικιστικά όρια του χωριού. Τότε εμφανίστηκαν πάλι εκείνοι που δεν είχαν προσφέρει ούτε μια δραχμή και ούτε μια ώρα προσωπικής εργασίας. Ήθελαν "σώνει και καλά" το νερό να μείνει κοντά στο νεκροταφείο, δηλαδή και πάλι μακριά από τα σπίτια.

Οι κάτοικοι εξαγριώθηκαν μαζί τους και ο τότε Πρόεδρος, ευτυχώς τους αγνόησε, και έκανε σωστά τη δουλειά του. Το νερό ήρθε μέσα στο χωριό. Τοποθετήθηκαν τέσσερις βρύσες σε κεντρικά σημεία του Δάρα και το πρόβλημα της ύδρευσης κάπως καλυτέρευσε. Αυτές λοιπόν τις βρύσες πρόλαβα εγώ στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Ήταν ένα αξιόλογο και αναπτυξιακό έργο για τα χρόνια εκείνα, αφού πλέον στους κήπους και στις αυλές των σπιτιών έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα λουλούδια και τα πρώτα δέντρα, κυρίως ελιές, αλλά και καρυδιές και αχλαδιές. Μέχρι τότε το χωριό ήταν γυμνό και άχαρο από την ξεραΐλα.

Στις δεκαετίες 1960-1970 εμφανίστηκε στο Δάρα κάποια προσπάθεια βελτίωσης των κατοικιών και δειλά-δειλά έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες σύγχρονες κουζίνες και τα πρώτα μπάνια. Θυμάμαι πάρα πολύ καλά, να πλένουμε τα πιάτα στον νεροχύτη με το νερό ενός δοχείου που κατέληγε σε βρυσούλα. Έτσι πλενόμασταν το πρωί όταν ξυπνούσαμε και έτσι λουζόμασταν και κάναμε μπάνιο.

Με τις κοινοτικές εκλογές του 1978, οι δημότες Δάρα εξέλεξαν Πρόεδρο της Κοινότητας τον θείο μου, Δ. Μ. Μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, (1-1-1979), το πρόβλημα της ύδρευσης και της μεταφοράς του νερού σε κάθε νοικοκυριό πήρε την πρώτη θέση στον προγραμματισμό των έργων. Ο Σύλλογος Δαραίων της Αθήνας πήρε θετική θέση και ανέπτυξε σοβαρές πρωτοβουλίες για τη συγκέντρωση των χρημάτων. Ενημέρωσαν τους Συλλόγους Αμερικής και Αυστραλίας που με ενθουσιασμό ανταποκρίθηκαν στο αίτημα.

Έτσι στις 14-9-1979 άρχισαν οι εργασίες για την κατασκευή του εσωτερικού δικτύου και με την ολοκλήρωση αυτή, άρχισε η κατασκευή των παροχών διανομής στα σπίτια. Η συντριπτική πλειοψηφία των απανταχού Δαραίων, όχι μόνον ήταν υπέρ του έργου, αλλά και με αγωνία περίμενε την ολοκλήρωσή του. Όμως και πάλι υπήρξαν υποβόσκουσες και συνωμοτικές αντιδράσεις από μερίδα χωριανών, οι οποίοι έτρεφαν φρούδες ελπίδες ότι το έργο δεν ήταν δυνατόν να ολοκληρωθεί. Όταν βεβαιώθηκαν για την επίτευξή του, έχασαν τον αυτοέλεγχο και ξεπέρασαν ακόμα και τον εαυτό τους. Ούτε λίγο ούτε πολύ, έφτασαν στο ακραίο σημείο 27 οικογένειες να μη βάλουν νερό μέσα στα σπίτια τους. Μετά την υδροδότηση του 90% των σπιτιών, η Κοινότητα έκλεισε τις τέσσερις κοινοτικές βρύσες για την οικονομία του νερού. Τότε, όσοι δεν έβαλαν νερό στα σπίτια τους, αναγκάστηκαν να το παίρνουν δανεικό από τους γείτονές τους με παρακάλια, αλλά και πολλές φορές με αρνήσεις από τους κατέχοντες το οικιακό πλέον νερό. Μετά από έναν μήνα η Κοινότητα εξέδωσε νέα ανακοίνωση και τότε όλοι οι αντιδραστικοί έσπευσαν τελικά να υποβάλλουν αιτήσεις.

Στις 16 Αυγούστου 1980 έγιναν τα εγκαίνια του νερού, με την παρουσία επισήμων και του συνόλου των κατοίκων του χωριού. Μετά την τελετή το γλέντι φούντωσε για τα καλά και η χαρά ξεχείλιζε από παντού. Οι χοροί στην πλατεία ήταν μαζικοί και οι εκδηλώσεις πανηγυρικές. Οι πρώτες πρωινές ώρες βρήκαν τους κατοίκους να χορεύουν περιμετρικά της πλατείας, αλλά και στους δρόμους του χωριού.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 32
• 33
• 34
• 35
• 36
• …

  Go to chapter

  Go
• 46

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 34 of 46

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!