Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Το Δάρα και το Μουσείο Λαϊκού Πολιτισμού

Ο Γιάννης Τρυφ. Μπακόπουλος γεννήθηκε στο Δάρα το 1902 και στο Δάρα πέθανε το 1995. Αγρότης και μαραγκός ήταν ο άνθρωπος, οικογενειάρχης με πολλά παιδιά και μικρή περιουσία. Στα νιάτα του, βρέθηκε για χρόνια στον στρατό, έζησε από κοντά τη Μικρασιατική καταστροφή και πιάστηκε αιχμάλωτος. Στην Κατοχή ήταν με την Αντίσταση, με το ΕΑΜ. Αυτό αρκούσε για να τον γράψουν στα μαύρα κατάστιχα της εποχής. Αφού πήρε το χρίσμα του αριστερού και γεύτηκε τις εξορίες, τα στρατόπεδα και όλα τα σχετικά, γύρισε στο χωριό και τελικά στάθηκε στα πόδια του δουλεύοντας σαν αγρότης και μαραγκός.

Το σπίτι του ξεχώριζε στο χωριό. Πέρασαν τα πάντα από τα χέρια του και όλα ήταν καμωμένα με μεράκι και τέχνη. Οι πόρτες και τα μπαλκόνια ήταν στολισμένα με περίτεχνα ξύλινα σκαλιστά έργα. Την πρώτη θέση είχαν κυρίως τα πουλιά. Ο δουλευτής αγρότης, ο μεροκαματιάρης μαραγκός, ο αγωνιστής οικογενειάρχης έκρυβε μέσα του έναν καλλιτέχνη, τον οποίο οι ανάγκες της επιβίωσης δεν άφηναν να φανερωθεί. Άλλες ήταν οι προτεραιότητές του. Έτσι κράτησε για χρόνια μέσα του το όνειρο. Ήθελε να λιγοστέψουν οι ευθύνες του πατέρα και τότε η τέχνη του ήρθε στην επιφάνεια, μετά τα 60 του χρόνια. Μέρα-νύχτα πελέκαγε το ξύλο ο μπαρμπα-Γιάννης αποτυπώνοντας τα περασμένα, την ιστορία, τη λαογραφία, την οικιακή βιοτεχνία, τον εξοπλισμό του νοικοκυριού, τα σύνεργα του αγρότη και του τσοπάνη, ακόμα και του πολεμιστή τα άρματα. Με τα παραδοσιακά εργαλεία του περασμένου αιώνα, έκανε το πιο ασήμαντο κομμάτι ξύλου να μιλάει, και να δείχνει κάτι από τα παλιά χρόνια. Ο μπαρμπα-Γιάννης δεν πήγε σε σχολές, ούτε μαθήτευσε κοντά σε μαστόρους, όλα μόνος του τα φαντάστηκε και τα αποτύπωσε με την ψυχή του πάνω στο άψυχο ξύλο.

Το 1979, όταν για πρώτη φορά εκλέχθηκε Πρόεδρος στην Κοινότητα Δάρα ο θείος μου, τον βρήκε ο καλλιτέχνης και του είπε, πως ήθελε να δωρίσει όλα τα ξυλόγλυπτα στο χωριό, στην Κοινότητα, με τον απαράβατο όμως όρο να γίνει μουσείο στο Δάρα. Τότε στο χωριό δεν υπήρχε κτίριο για τέτοιο πράγμα. Μόνο το Κοινοτικό Γραφείο ήταν στεγασμένο σε κοινοτικό κτίριο, αλλά είχε τα χάλια του. Ήταν μικρό, μόνο δύο δωμάτια, και έτσι έμεινε το όνειρο του μπάρμπα-Γιάννη πίσω για χρόνια.

Όμως δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να πελεκάει και γέμιζε το δικό του σπίτι με τέχνη. Τελικά, το 1993 τελείωσε το κτίριο του Κοινωνικού Ιατρείου και εκεί κρατήθηκε μια αίθουσα και έγινε μουσείο. Έτσι ο θείος μου και Πρόεδρος της Κοινότητας Δάρα παρέλαβε τα πολύτιμα έργα του μπάρμπα-Γιάννη.

Στις 16 Αυγούστου του ίδιου έτους έγιναν τα εγκαίνια και ο μπαρμπα-Γιάννης, που ήταν κοντά στα στερνά του, το χάρηκε με την ψυχή του. 254 ήταν τα εκθέματα, κάποια από αυτά, αν και έχουν έναν αύξοντα αριθμό, είναι σύνολα με δεκάδες ενσωματωμένα κομμάτια.

Μέχρι και την επιγραφή είχε ονειρευτεί και φιλοτεχνήσει ο καλλιτέχνης:

Εκείνη η αίθουσα για τόσα έργα ήταν μικρή και έπρεπε να βρεθεί άμεσα νέος χώρος. Με την ευγενική συγκατάθεση του Μητροπολίτη Αλέξανδρου αξιοποιήθηκε το ισόγειο του παλαιού Δημοτικού Σχολείου. Έγινε λοιπόν μια αξιόλογη αίθουσα, όπου τοποθετήθηκαν κυρίως σε γυάλινα ράφια, τα εκθέματα κατά ομάδες. Όσοι τα είδαν έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Κάποιοι που γνώριζαν από τέχνη μίλησαν για τον νέο "Θεόφιλο" στο είδος του. Κάποιοι άλλοι είπαν για θησαυρό, για ανεκτίμητη κληρονομιά.

Όμως λίγο αργότερα ήρθε ο "Καποδίστριας" και κάποιοι δεν καταδέχτηκαν να ασχοληθούν με το μουσείο. Τραγική αδιαφορία ή αδυναμία εκτίμησης και αξιολόγησης του έργου; Αναπάντητα έμειναν τα ερωτήματα. Τον Αύγουστο του 2004 ήρθαν στο Δάρα μερικοί από τους Παναρκάδες. Κάτω από τις πιέσεις, του τότε Προέδρου του Συλλόγου Δαραίων της Αμερικής, αναγκάστηκε ο εκπρόσωπος του χωριού στον Δήμο, να ανοίξει το μουσείο. Ανατριχίλα έπιασε τους επισκέπτες. Η εγκατάλειψη ήταν παντού διάχυτη. Η μόνιμη κλεισούρα της αίθουσας είχε σηκώσει το πάτωμα και είχαν μουχλιάσει τα εκθέματα. Τα έργα θα είχαν σοβαρό πρόβλημα και θα είχαν αλλοιωθεί. Ευτυχώς όμως, προ ολίγων ετών, με πρωτοβουλία του Συλλόγου Δαραίων Αμερικής και Καναδά, είχε διατεθεί το ποσό του 1.000.000 δραχμών, με το οποίο είχε γίνει ειδική συντήρηση στα εκθέματα, και έτσι γλίτωσαν την καταστροφή και τον αφανισμό.

Την 16η Αυγούστου 2014, εγκαινιάστηκε σε νέο πλέον κτίριο, το Μουσείο Λαϊκού Πολιτισμού, με προϋποθέσεις και αρχές, που επιτρέπουν στους επισκέπτες να λάβουν άνετη και εποικοδομητική μουσειακή εμπειρία.

Ο νέος εκθεσιακός σχεδιασμός αποτελεί μια πρωτοποριακή ιδέα για μουσεία με λαογραφικό περιεχόμενο. Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της Έκθεσης και του Μουσείου συνολικά, αποτυπώνεται και στη δυνατότητα πρόσβασης που έχει δοθεί για τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, όπως τα άτομα με κινητικές δυσκολίες. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενσωματώνεται, σε μόνιμη μουσειακή έκθεση, η Ελληνική Νοηματική Γλώσσα. Ο Πολυχώρος Εκπαίδευσης στη Νοηματική Γλώσσα και Υποστηρικτικής Παρέμβασης "ΚΙΒΩΤΟΣ" ενστερνίστηκε την ανάγκη για τη χρήση της Ε.Ν.Γ (Ελληνική Νοηματική Γλώσσα) σε μουσεία και δέχτηκε πρόθυμα να υποστηρίξει τη δημιουργία οπτικοακουστικού υλικού που προβάλλει τις προφορικές παραδόσεις του χωριού. Η άυλη πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής αναδεικνύεται από την Ελληνική Νοηματική Γλώσσα.

Η κατάλληλη σχεδίαση του κτιρίου για την πρόσβαση ΑμεΑ είχε υπολογιστεί νωρίτερα και ολοκληρώθηκε με τον εκθεσιακό σχεδιασμό. Μελετώντας τις βασικές ανάγκες και την πορεία των ΑμεΑ μέσα στους χώρους, ρυθμίστηκαν θέματα όπως οι αποστάσεις, ώστε να μην εμποδίζονται τα αμαξίδια ή η πορεία των ατόμων με μειωμένη όραση. Τα κατάλληλα ύψη των εκθεμάτων, η δυνατότητα εύκολης ανάγνωσης των κειμένων και άλλες σχεδιαστικές παρεμβάσεις συμβάλλουν στη διευκόλυνση των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Το κτίριο βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, απέναντι από την πλατεία, και είναι ένα παραδοσιακό κτίσμα του 1904 με μικρούς χώρους που έχουν προσαρμοστεί στις ανάγκες όλων των επισκεπτών.

Θυμάμαι πολύ καλά, από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, ότι σε αυτό το κτίριο στεγαζόταν, η Αστυνομία στον πρώτο όροφο, και το Ταχυδρομείο στο ισόγειο.

Σπάνια συναντάμε παραδοσιακά κτίρια που να διαθέτουν τον απαραίτητο εξοπλισμό πρόσβασης ατόμων με αμαξίδιο. Έχει επίσης σχεδιαστεί η δυνατότητα ξενάγησης για άτομα με ολική τύφλωση. Με επιστημονικά κριτήρια και σύμφωνα με τις αρχές συντήρησης έχουν επιλεγεί αντικείμενα, από τη συλλογή του μπαρμπα-Γιάννη, που είναι δυνατόν να ψηλαφιστούν, ώστε να γίνει η ξυλογλυπτική τέχνη περισσότερο κατανοητή. Η αναπηρία δεν είναι εμπόδιο για το Μουσείο Λαϊκού Πολιτισμού Δάρα.

Στο ισόγειο υπάρχει διαμορφωμένος χώρος που αναπαριστά το "εργαστήριο" του μπάρμπα-Γιάννη με απλωμένα όλα τα σύνεργα της δουλειάς του, καθώς και μια κορνίζα σκαλισμένη από τον ίδιο με τη φωτογραφία του.

Στον επάνω όροφο εκτίθεται όλη η πλούσια συλλογή:

Ο πατέρας του καλλιτέχνη

και η μητέρα του

Νάκα (ξύλινη κούνια μωρού)

Πινακωτή, όπου τοποθετούσαν το ζυμάρι για να φουσκώσει κατά την παραδοσιακή μέθοδο παρασκευής ψωμιού. Είχε πολλά χωρίσματα, ένα για κάθε καρβέλι.

Αν ποτέ βρεθείτε στο Δάρα και θελήσετε να δείτε το μουσείο αναζητήστε τη Φιλιώ, την ιδιοκτήτρια του μοναδικού παντοπωλείου πάνω από την πλατεία, και πείτε της να σας ανοίξει και να σας ξεναγήσει στους χώρους του. Οι δεύτεροι κλειδοκράτορες του μουσείου είναι οι ιδιοκτήτριες του μοναδικού ξενώνα του χωριού με το όνομα "Αρχοντικό Κορδοπάτη".

Τα τελευταία χρόνια το Δάρα απέκτησε ένα αξιόλογο θεατράκι, στο οποίο κάθε καλοκαίρι διοργανώνονται θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες και η συμμετοχή του κόσμου είναι καθολική.

Οι επισκέπτες του χωριού δεν πρέπει να χάσουν τη βόλτα στον πευκόφυτο λόφο του Προφήτη Ηλία,

απ΄ όπου θα έχουν πανοραμική θέα προς το Δάρα

αλλά και προς τον ζωοδότη κάμπο του.

Αυτά είχα να διηγηθώ για τη Χώρα των Νάσων, το σημερινό ταπεινό πλην ιστορικό Έθνος Δάρα. Πιστεύω να κατάφερα να μεταδώσω όλα όσα γνωρίζω για τον τόπο των προγόνων μου και μακάρι αυτή η ιστορία να συμβάλλει στη διάσωση των αγώνων και των θυσιών, των προσφορών και των προσπαθειών των κατοίκων του, αλλά και της ιστορίας και των παραδόσεών του.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 34
• 35
• 36
• 37
• 38
• …

  Go to chapter

  Go
• 46

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 36 of 46

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!