Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.210
- Likes
- 25.764
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
- Βυτίνα-Όρος Μαίναλο-Χιονοδρομικό Κέντρο-Αλωνίσταινα
- Νυμφασία-Λεβίδι
- Ελάτη-Στεμνίτσα
- Ελληνικό-Λούσιος ποταμός-Αρχαία Γόρτυνα
- Καρύταινα: Το Τολέδο της Ελλάδας!
- Όρος Σαϊτάς
- Βυζαντινός ναός Παναγίας Λεβιδίου και Αρχαιολογικός Χώρος Ορχομενού
- Ναός Αγίας Φωτεινής Μαντινείας
- Και μετά ήρθε ο "Λέανδρος"!
- Βλαχέρνα-Κάστρο Μπεζενίκου-Παναγία Καταφυγιώτισσα-Μονή Αγίας Ελεούσας-Όρος Καστανιά-Μονή Παναγίας της Βλαχέρνας.
- Σαν σήμερα η μάχη στο Λεβίδι, 14 Απριλίου 1821.
- Μαγούλιανα: Ο εξώστης της Αρκαδίας ή μήπως ολόκληρης της Πελοποννήσου;
- Βαλτεσινίκο: Ο τόπος με τα πολλά νερά!
- Μονή Αγίου Νικολάου Βαλτεσινίκου και Μυγδαλιά
- Αρχαιολογικός Χώρος Αρχαίας Μαντινείας
- Κοντοβάζαινα: Το κεφαλοχώρι με τα πολλά νερά και τα όμορφα πλατάνια
- Δήμητρα-Μουριά-Τεχνητή Λίμνη Λάδωνα-Λάδωνας ποταμός
- Λάστα: Το χωριό με μόνιμο αριθμό κατοίκων όσα τα δάχτυλα του ενός χεριού!
- Λαγκάδια: Το "κρεμαστό" χωριό με την πέτρινη ομορφιά!
- Λίμνη Τάκα
- Τεγέα: Αλέα-Αρχαιολογικό Μουσείο-Ναός Αλέας Αθηνάς-Αρχαιολογικό Πάρκο-Στάδιο
- Βούρβουρα: Το σιωπηλό χωριό με την παρθένα φύση
- Δάρα: Η Χώρα των Νάσων (Νησιών)
- Το Δάρα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας
- Το Δάρα μετά την Απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό
- Δάρα: Έθιμα και παραδόσεις
- Δάρα: Η μετάβαση από Δήμο σε Κοινότητα και η μετανάστευση
- Το Δάρα και ο Πόλεμος του 1940
- Το Δάρα και ο Εμφύλιος Πόλεμος
- Το Δάρα μετά τον Εμφύλιο και στα χρόνια της Δικτατορίας
- Το Δάρα και ο ζωοδότης κάμπος του
- Το Δάρα και το νερό
- Το μικρό Δάρα της Αυστραλίας
- Το Δάρα και το Μουσείο Λαϊκού Πολιτισμού
- Το Δάρα ζει στους ρυθμούς του Αστέρα Ραχούλας
- Κανδήλα-Ιερά Μονή Παναγίας της Κανδήλας-Πηγή Σίντζι
- Λίμνη-Χωτούσα-Αρχαιολογικός Χώρος Καφυών
- Λιμποβίσι-Αρκουδόρεμα-Χρυσοβίτσι: Στα λημέρια του Κολοκοτρώνη
- Πιάνα: Η κατοικία του Θεού Πάνα
- Ζάτουνα: Το χωριό πέρα από το ποτάμι
- Ζυγοβίστι: Το χωριό όπου η ιστορία δεν ξαπόστασε ακόμα-Ο τόπος των Αθανάτων
- Κάψια-Σπήλαιο Κάψια-Πηγή του Πανός-Μηλιά-Ιερό Ιππίου Ποσειδώνος
- Μονή Αιμυαλών
- Βαλτεσινίκο-Μονή Αγίου Νικολάου-Μονή Φιλοσόφου-Ζάτουνα
Κανδήλα-Ιερά Μονή Παναγίας της Κανδήλας-Πηγή Σίντζι
Μετά από πολλούς μήνες επέστρεψα στο Δάρα για το Πάσχα του 2022. Την Τετάρτη 27-4-2022 έκανα μια solo εκδρομή σε έναν κοντινό προορισμό. Φτάνοντας στο Λεβίδι έστριψα αριστερά ακολουθώντας την ΕΟ Νεμέας-Λεβιδίου η οποία διασχίζει το Πρώτο Ορχομένιο Πεδίο των αρχαίων, δηλαδή τον σημερινό κάμπο του Λεβιδίου. Ο κάμπος είναι μια τεράστια λεκάνη η οποία περιτριγυρίζεται από ψηλά βουνά, γεγονός που κάνει την οδήγηση άκρως απολαυστική, αφού το βλέμμα ταξιδεύει ανεμπόδιστο πολύ μακριά, αντικρίζοντας το πολύχρωμο pachwork που έχει ράψει η ανοιξιάτικη φύση με τα ίδια της τα πανάξια χεράκια.
Άφησα πίσω μου τον κάμπο του Λεβιδίου και από το "Στενό" πέρασμα που δημιουργούν οι γεωλογικοί σχηματισμοί πέρασα στο Δεύτερο Ορχομένιο Πεδίο, δηλαδή στον κάμπο της Κανδήλας. Πρόκειται για μια στενή λωρίδα γης, που αποτελεί το πέρασμα από τον κάμπο του Λεβιδίου σ’ αυτόν της Κανδήλας, στις δυτικές υπώρειες του όρους Τραχύ.
Στη θέση "Στενό" υπάρχουν υδραυλικά έργα της προϊστορικής εποχής. Το λεγόμενο Πρώτο Ορχομένιο Πεδίο (ο κάμπος του Λεβιδίου) ήταν μικρότερο σε έκταση, αλλά βρισκόταν υψηλότερα (630μ.), ενώ το Δεύτερο Ορχομένιο Πεδίο (ο κάμπος της Κανδήλας) ήταν μεγαλύτερο, αλλά καθώς ήταν χαμηλότερα (620 μ.), υπέφερε από τα λιμνάζοντα ύδατα. Ήδη από την εποχή του Χαλκού, στα δύο Ορχομένια Πεδία έγιναν τεχνητά κοψίματα των βράχων και αποστραγγιστικά και αρδευτικά έργα. Στη χαράδρα στη θέση "Στενό" διανοίχτηκε μια τεχνητή τάφρος, στον χαμηλό ορεινό όγκο, ανάμεσα στις δύο πεδιάδες. Έτσι, τα νερά που κατέκλυζαν και λίμναζαν στο Πρώτο Ορχομένιο Πεδίο διοχετεύονταν με τα τεχνικά αυτά έργα στο Δεύτερο Ορχομένιο Πεδίο. Εκεί, με τη βοήθεια διωρύγων και καναλιών, τα νερά παροχετεύονταν προς υπόγεια βάραθρα, τα οποία οι Αρκάδες αποκαλούσαν ζέρεθρα.
Πλησιάζοντας στο χωριό σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και είδα το Μοναστήρι της Παναγίας να φωλιάζει μέσα στα σωθικά του ψηλού βουνού. Σταμάτησα για να το φωτογραφίσω και λίγο μετά έκανα πάλι το ίδιο, αφού είδα το χωριό να απλώνεται μέσα στη "λακκούβα" που δημιουργούν οι γύρω βουνίσιοι όγκοι.
Η Κανδήλα είναι μια ιστορική κωμόπολη της επαρχίας Μαντινείας του νομού Αρκαδίας. Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 714 μόνιμοι κάτοικοι. Βρίσκεται κοντά στον αρχαίο αρκαδικό Ορχομενό, στους πρόποδες του όρους Ολίγυρτος ή Σκήπιζα (1940μ.), το οποίο είναι προέκταση τους όρους Κυλλήνη (Ζήρεια) και στα διοικητικά όρια των νομών Αρκαδίας, Κορινθίας και Αργολίδος. Η Κανδήλα ζωντανή ακόμα, αντιστέκεται σε πείσμα της ερήμωσης της υπαίθρου και αυτό το οφείλει στην πλούσια τοπική παραγωγή. Είναι χτισμένη στα 775 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Υπάρχουν αναφορές από τον περιηγητή Παυσανία για την ύπαρξη οικισμών στην περιοχή από το 176 μ.Χ. Στη συνέχεια για πρώτη φορά αναφέρεται το 1467 ως "Κανδήλα καταφύγιο" και κατόπιν το 1700 ονομάζεται Cadilla, στην απογραφή που έκαναν οι Βενετοί σε όλη την Πελοπόννησο. Το 1821 η Κανδήλα είχε σημαντική παρουσία στην πορεία της Επανάστασης. Πολλοί αγωνιστές Κανδηλαίοι συμμετείχαν σε μάχες.
Διέσχισα το χωριό περνώντας από την πλατεία του, αλλά δε σταμάτησα κάπου εκεί γύρω. Ήθελα πρώτα να αποκτήσω μια συνολική εικόνα περνώντας τα δρομάκια του με το αυτοκίνητο και μετά να αποφασίσω που θα παρκάρω. Πάντα στις εξορμήσεις μου στα χωριά της Αρκαδίας προτιμώ να αφήνω το αυτοκίνητο κάπου απόμερα και όχι σε "κεντρικά σημεία" και να ξεκινάω τη βόλτα μου με τα πόδια πρώτα από τα σοκάκια και μετά να καταλήγω στην πλατεία. Έτσι έκανα και στην Κανδήλα.
Το πρώτο αξιοθέατο που συνάντησα, μακριά από το κέντρο του χωριού (όσο μπορεί να χαρακτηριστεί "μακριά" μια απόσταση σε ένα σχετικά μικρό χωριό), ήταν το Λαογραφικό Μουσείο. Εξεπλάγην γιατί δεν περίμενα να υπάρχει μουσείο σε αυτό το μέρος. Συνήθως στις μικρές αυτές κοινωνίες πάντα γίνεται λόγος, ακούς ή μαθαίνεις από στόμα σε στόμα για τέτοια αξιοθέατα, αλλά για το εν λόγω μουσείο δεν είχα καμία πληροφορία, οπότε ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα η ύπαρξή του στο χωριό. Τώρα βέβαια το πώς μπορεί κάποιος να δει το μουσείο δεν το γνωρίζω, αφού δεν μπήκα στη διαδικασία να ρωτήσω σε κάποιο καφενείο τον τρόπο της επίσκεψης.
Εκ των υστέρων που το έψαξα βρήκα αυτό:
Στις 16 Αυγούστου 2017 στο χωριό Κανδήλα Αρκαδίας ιδρύθηκε το Λαογραφικό Μουσείο με την ονομασία "Ζωοδόχος Πηγή" που παραχωρήθηκε από την Ιερά Μητρόπολη. Ήταν μια σκέψη πολλών ετών και ήρθε η στιγμή να γίνει πραγματικότητα. Με τη συμμετοχή και την αγάπη των συμπατριωτών συγκεντρώθηκε το υλικό του Λαογραφικού Μουσείου (παραδοσιακές στολές, κεντήματα, υφαντά, αργαλειός, οικιακές συσκευές και εργαλεία παλαιών επαγγελμάτων και ό,τι έχει σχέση με την παράδοση του χωριού μας).
Ξεκίνησα τη βόλτα μου στα σοκάκια του χωριού συναντώντας αρκετά όμορφα πέτρινα σπίτια αλλά και πολλές πιο σύγχρονες κατασκευές. Ένα συνονθύλευμα δηλαδή παλιού και νέου. Μέχρι και κομμωτήριο διαθέτει η Κανδήλα, αλλά και παιδικό σταθμό και ιατρείο. Συνάντησα και ανθρώπινη παρουσία στα δρομάκια της και μάλιστα είδα να βρίσκονται σε εξέλιξη και κάποιες νέες κατασκευές.
Πολλά σπίτια "πνίγονται" από τη βλάστηση και κάποια άλλα αρχοντικά κατασπαράσσονται από τον ανελέητο χρόνο.
Σίγουρα την προσοχή του επισκέπτη τραβά η εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών με τον πετρόλ τρούλο, χτισμένη το 1889. Ο ναός ήταν κλειστός και στο πίσω μέρος του πρόσεξα ότι υπήρχαν οικοδομικά υλικά. Ο Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών Κανδήλας κάηκε στο εσωτερικό του τον Ιούλιο του 2019 από άγνωστη αιτία και οι ζημιές που προκλήθηκαν ήταν πολύ μεγάλες.
Ανηφόρισα το δρομάκι στο πλάι της εκκλησίας και βγήκα στον κεντρικό δρόμο όπου βρίσκεται η μεγάλη πλατεία του χωριού. Γύρω της υπάρχουν καφενεία και ταβέρνες. Μια πετρόχτιστη κρήνη με τρεχούμενο γάργαρο νεράκι με ξεδίψασε και με δρόσισε από την κάψα του ζεστού ήλιου και του περπατήματος.
Μνημείο πεσόντων πολέμου στο πάνω μέρος της πλατείας
Απέναντι από την πλατεία ορθώνεται ένα εντυπωσιακό πέτρινο κτίριο, το Ζάζειον Διδακτήριο, στο οποίο λειτουργεί το 3/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Κανδήλας. Είναι δωρεά του Ιωάννη Ζαζιά, ενός Κανδηλαίου που μετανάστευσε στην Αμερική, όμως δεν ξέχασε τον τόπο του. Είχε υποσχεθεί στη μητέρα του να χτίσει ένα σχολείο στο χωριό του για να μορφωθούν οι επόμενες γενιές, κι έτσι κι έκανε! Το περίφημο συνεργείο Ζουμπανιωτών μαστόρων, από το σημερινό Επτάλοφο Κοζάνης, ξεκίνησε την ανέγερση του Σχολείου το 1929 και την ολοκλήρωσε το 1933. Το Ζάζειον Διδακτήριο είναι ένα κόσμημα, χτισμένο από πελεκητή πέτρα το οποίο προσελκύει το ενδιαφέρον των Σχολών Αρχιτεκτονικής για την αξιοθαύμαστη κατασκευή του.
Πρόκειται για ένα Σχολείο στο οποίο φοιτούν κάθε χρόνο κατά μέσο όρο 25 με 30 μαθητές/τριες. Το Σχολείο, εκτός από τις αίθουσες διδασκαλίας, διαθέτει εργαστήριο πληροφορικής, αίθουσα θεάτρου, εξωτερικούς χώρους άθλησης (γήπεδο μπάσκετ και βόλεϊ) και κήπο. Στις κτιριακές εγκαταστάσεις του συστεγάζεται (κοινή είσοδος, κοινός προαύλιος χώρος) με το Νηπιαγωγείο Κανδήλας.
Έκανα λίγες βολτίτσες ακόμη και γύρισα στο αυτοκίνητο. Επόμενος προορισμός η Μονή της Παναγίας της Κανδήλας πάνω στο βουνό. Ακολούθησα τον ανηφορικό δρόμο αριστερά της πλατείας και συνέχισα προς το βουνό σταματώντας πολλές φορές για φωτογραφίες του χωριού από ψηλά.
Το καλύτερο σημείο για πανοραμική θέα είναι αυτό με τα παγκάκια και το εικονοστάσι. Μετά ο δρόμος στρίβει και το χωριό γίνεται αθέατο.
Η Ιερά Μονή της Παναγίας (10ος αιώνας) είναι χτισμένη στα 940 μέτρα στην κοιλιά ενός μεγάλου σπηλαίου. Είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Παναγίας και είχε εξέχοντα ρόλο στον Αγώνα καθώς υπήρξε άσυλο για τους χριστιανούς της περιοχής, κέντρο εφοδιασμού πυρίτιδας, αλλά και θεραπευτήριο για τους αγωνιστές. Πρωτεργάτης όλου αυτού υπήρξε ο Ηγούμενος της Μονής Καλλίνικος Μιχαλιάδης ο οποίος ασκούσε εμπειρικά την ιατρική σε όποιον την είχε ανάγκη. Για να εμπλουτίσει δε τις γνώσεις του είχε μεταβεί στην Πάδοβα της Ιταλίας για να φοιτήσει στην ομώνυμη Ιατρική Σχολή, φέρνοντας μαζί του στον γυρισμό και ιατρικά εργαλεία. Το 1699 με τα Ορλωφικά η Μονή πυρπολήθηκε και κάηκε ένα μεγάλο μέρος του αρχείου της. Στις 19 Ιουλίου του 1826, στο διάσελο της Κανδήλας και στο Μοναστήρι έγινε η νικηφόρα Μάχη της Κανδήλας κατά των τουρκο-αιγυπτίων του Ιμπραήμ, με οπλαρχηγούς τον Παναγιωτάκη Νοταρά και τον γενναίο Ηγούμενο Καλλίνικο, που σημειωτέον είχε πολεμήσει και σε άλλες πολλές μάχες. Επίσης την Ιερά Μονή είχε επισκεφθεί πολλές φορές με τον γιο του ο ίδιος ο Γέρος του Μοριά Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ήταν σε στενή επαφή με τον Ηγούμενο, κάτι που το μαρτυρεί και μια ιδιόχειρη επιστολή του, που σώζεται και εκτίθεται στο μοναστήρι με την υπογραφή και τη σφραγίδα του.
Φτάνοντας στο τέλος του δρόμου είδα τοποθετημένες δύο ταμπέλες να προειδοποιούν για αποκολλήσεις και πτώσεις βράχων από το βουνό. Παντού τριγύρω υπήρχαν πεσμένες μεγάλες πέτρες. Καβάντζωσα όσο καλύτερα μπορούσα το αυτοκίνητο και ευχήθηκα να μη φάω κανέναν βράχο στο κεφάλι όση ώρα θα μου έπαιρνει να ανέβω τα 200 περίπου σκαλιά για να φτάσω έξω από την πόρτα του Μοναστηριού.
Καθ' οδόν η θέα προς τα δύο Ορχομένια Πεδία ήταν ανασοκοφτική. Το μόνο αρνητικό στην όλη φάση ήταν ο κόντρα ήλιος ο οποίος θα μου "χαλούσε" τις λήψεις. Αλλά τι να κάνουμε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Παρόλες τις δύσκολες φωτογραφικά συνθήκες κάτι κατάφερα να κάνω από εκεί ψηλά.
Η Μονή ήταν κλειστή, αλλά εγώ έμπηξα τις φωνές μπας και με ακούσει κάποιος: -"Είναι κανείς εδώ; Είναι κανείς εδώ;" (δις) Μόνο τα πουλιά με άκουσαν και άρχισαν να κάνουν χαμηλές πτήσεις και να κρώζουν πιο δυνατά από πριν. Δεν μπορούσα να χορτάσω το θέαμα, γι' αυτό έμεινα αρκετή ώρα, εκεί στην άκρη του χάους όπου είχαν ξηλωθεί τα προστατευτικά κιγκλιδώματα, να παρατηρώ την καταπράσινη θάλασσα που απλωνόταν εκατοντάδες μέτρα κάτω από τα πόδια μου.
Σώοι και αβλαβείς (αυτοκίνητο και εγώ) αφού δε φάγαμε καμία κοτρώνα στο κεφάλι πήραμε την κατηφόρα για το επόμενο αξιοθέατο της περιοχής. Οδηγώντας ξανά στην ΕΟ Νεμέας-Λεβιδίου έκανα μια στάση για μια λήψη του Μοναστηριού της Παναγίας.
Πέντε χιλιόμετρα από την κωμόπολη της Κανδήλας, στα 700 μέτρα υψόμετρο, περιτριγυρισμένη από τα Αρκαδικά Όρη και στην άκρη της πανέμορφης κοιλάδας καλλιεργήσιμων εκτάσεων βρίσκεται η Πηγή Σίντζι. Oι αρχαίες πηγές "Τενείαι" πρέπει να ταυτιστούν με την Πηγή Σίντζι που αναβλύζει στους πρόποδες του Ολίγυρτου. Τα ρέματα αυτής της Πηγής βρίσκονται σε μικρή απόσταση από τον οστρακοβριθή προϊστορικό οικισμό στη θέση Κουρουπά που πρέπει να ταυτίζεται με την Άμυλο που αναφέρει ο Παυσανίας.
Στον κεντρικό δρόμο Νεμέας-Λεβιδίου υπάρχει ταμπέλα που δείχνει σε ποιο σημείο πρέπει να στρίψεις για την Πηγή. Αυτός λοιπόν ο δρόμος είναι μεν στενός και με λακκούβες αλλά άσφαλτος και τρέχει στην άκρη του κάμπου παράλληλα με τους πρόποδες του βουνού. Χρειάζεται προσοχή και χαμηλή ταχύτητα γιατί μπορεί ξαφνικά να βρεθείς σε κυκλοφοριακή συμφόρηση τέτοιου τύπου:
Φτάνοντας στην Πηγή συνάντησα και δεύτερο κοπάδι με τον βοσκό του και τα 4 τσοπανόσκυλά του παρακαλώ. Μόλις πήραν χαμπάρι ότι πάρκαρα το αυτοκίνητο και κατέβηκα έτρεξαν όλα προς το μέρος μου. Αμπαρώθηκα στο όχημα και περίμενα μέχρι που εξαφανίστηκαν πέρα από την πλαγιά. Όταν ξαναβγήκα στον δρόμο είδα έναν σκύλο να τρέχει προς το βουνό. Ευτυχώς δε μου έδωσε καμία σημασία γιατί είχε στο μυαλό του να προλάβει το προπορευόμενο κοπάδι.
Σε όλες αυτές τις solo και όχι μόνο εκδρομές που κάνω τόσο καιρό στα βουνά, στα λαγκάδια και στις ερημιές της Αρκαδίας, το μοναδικό πράγμα που με αγχώνει και με φοβίζει κάπως, είναι αυτές οι συναντήσεις με τα τσοπανόσκυλα ή κάποια αδέσποτα σκυλιά που περιπλανώνται πεινασμένα και παρατημένα στις εξοχές και τους αγρούς. Και να σημειώσω ότι γενικά δε φοβάμαι τα ζώα, πόσο μάλλον τα σκυλιά, τα οποία αγαπώ πολύ. Σε αυτήν την εκδρομή όμως σκέφτηκα ένα κόλπο για παν ενδεχόμενο. Πήρα μαζί μου κροκέτες ώστε, αν ό μη γένοιτο, έρθω tête-à-tête με κάποιο ζωντανό να το καλοπιάσω ταΐζοντάς το.
Πλησίασα στην Πηγή και πήρα τις φωτογραφίες μου.
Την απόλυτη ησυχία διέκοπτε μόνο το βρεκεκέξ κουάξ κουάξ των βατράχων που πλατσούριζαν στο μικρό ποταμάκι που μόλις είχε γεννηθεί από την Πηγή Σίντζι. Άλλα, πιο δυνατά βρεκεκέξ κουάξ κουάξ, ακούγονταν τώρα μέσα από τις καλαμιές που φυτρώνουν στα λιμνάζοντα νερά της Πηγής. Υπάρχει ένας διαμορφωμένος χώρος με κούνιες και ξύλινα τραπέζια όπου μπορεί κάποιος να κάνει picnic κάτω από τη σκιά των δέντρων που πλαισιώνουν την Πηγή.
Η Πηγή αυτή δεν προσελκύει μόνο εκδρομείς, αλλά από τη δεκαετία του 1990 έχει γίνει πόλος έλξης για σπηλαιοδύτες και σπηλαιολόγους από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχουν γίνει πολύ σημαντικές αποστολές με την αρωγή του ΣΠΕΛΕΟ και των δυτών μελών του με αποστολή ορόσημο αυτήν του 2009, όπου οι δύτες έφτασαν στο φοβερό βάθος των 153 μέτρων, καθιστώντας το σπήλαιο ως το βαθύτερο στην Ελλάδα και ένα από τα βαθύτερα στην Ευρώπη. Η σημαντικότερη όμως αποστολή ως τώρα ήταν το 2015 με την ονομασία “Sintzi Cave Expedition”, όπου ο δύτης Φώντας Πιτσινέλης κατάφερε να φτάσει στα 186 μέτρα, συνεχίζοντας το ρεκόρ του Γιώργου Τζαβέλλα (153 μ.) ο οποίος διαπίστωσε πως το σπήλαιο συνεχίζει ακόμα βαθύτερα.
Το νερό μέσα στο σπήλαιο είναι γλυκό και η θερμοκρασία του κυμαίνεται μεταξύ 10-12 βαθμών Κελσίου. Η ορατότητα γενικά είναι πολύ καλή, αλλά διαφοροποιείται μεταξύ των εποχών και φαίνεται να επηρεάζεται από τις βροχοπτώσεις καθώς αυτές μεταβάλλουν και την ορμή που πηγάζει το νερό. Σημαντικό στοιχείο της μορφολογίας του σπηλαίου είναι η δαιδαλώδης έκτασή του και η ιδιαίτερη μορφολογία του. Οι βραχώδεις επιφάνειες έχουν λαξευτεί εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, από τη δύναμη των υδάτων, που σταδιακά διαμορφώνουν το ανάγλυφο λόγω της διάβρωσης. Τα εδάφη που αποτελούν το σπήλαιο είναι από στέρεα και ισχυρά γεωλογικά υλικά, πράγμα που συντελεί στην καλή ορατότητα.
Η κατάδυση
Η ομάδα του Αντώνη Γράφα, έχοντας ολοκληρώσει στις αρχές του 2017, την εκπαίδευση για κατάδυση σε σπήλαια θεώρησε απαραίτητο πως δε θα μπορούσε, παρά να βιντεοσκοπήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το σπήλαιο της Πηγής Σίντζι, αναγνωρίζοντας τη σημαντικότητα και την άγρια ομορφιά του.
Η ιδιαίτερα στενή είσοδος του σπηλαίου, που βλέπει βορειοανατολικά, είναι χαρακτηριστική και προϊδεάζει για τις απαιτήσεις της κατάδυσης. Το στενό κομμάτι της έχει κατωφέρεια περίπου 60-70 μοίρες και οδηγεί ως τα 6 μέτρα βάθος, όπου υπάρχει ένας σχετικά μεγάλος χώρος που οι δύτες μπορούν να ετοιμαστούν και να συντονιστούν. Ο μίτος βρίσκεται στα 5-9 μέτρα βάθος και οδηγεί τους δύτες ως τα 350 μέτρα όπου συναντούν τον καταδυτικό κώδωνα που τοποθετήθηκε για τις προαναφερόμενες αποστολές. Πάνω από τον κώδωνα βρίσκεται αεροθάλαμος του οποίου η οροφή εκτείνεται πάνω από την επιφάνεια του νερού κοντά στα 4 μέτρα. Εκεί είναι ορατοί και οι μοναδικοί σταλακτιτικοί σχηματισμοί μέσα σε όλο το σύστημα. Στο σημείο κάτω από τον κώδωνα ξεκινά το πηγάδι που οδηγεί στο βαθύτερο τμήμα του σπηλαίου.
Μετά τον κώδωνα και αντίθετα από τη διαδρομή της εισόδου ο δύτης μπορεί να συνεχίσει προς την έξοδο από μια δευτερεύουσα κυκλική διαδρομή που καταλήγει στο πρώτο 1/3 της αρχικής διαδρομής. Η δευτερεύουσα αυτή διαδρομή αγγίζει τα 24 μέτρα βάθος, σε ένα σημείο που το σπήλαιο στενεύει σε σωλήνα διαμέτρου 2-3 μέτρων.
Πηγή: Πηγή Σίντζι (Αρκαδία) - Grafasdiving | Ανακάλυψη ναυαγίων
Σπηλαιοκατάδυση στον "Άδη" της Αρκαδίας. Ομάδα δυτών έκανε τη βαθύτερη κατάδυση στην Ελλάδα, στον “πλημμυρισμένο Άδη” της Αρκαδίας:
Συνέχισα την πορεία μου ακολουθώντας χωμάτινους αγροτικούς δρόμους απολαμβάνοντας απερίγραπτου κάλλους εικόνες πλαισιωμένες και με ιστορικής αξίας αντίκες.
Στο βάθος η κορυφή του Μαινάλου κρατάει ακόμα λίγο χιόνι
Για ένα μεγάλο κομμάτι της διαδρομής είχα στα αριστερά μου το νεογέννητο ποτάμι της Πηγής Σίντζι. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και κατέβηκα στη μέση των χωραφιών για να πάρω μια φωτογραφία. Άκουσα πάλι το τραγούδι των βατράχων, χαμογέλασα ευτυχισμένη για αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές που ζούσα και συνέχισα το ταξίδι μου υπολογίζοντας με το μάτι τη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσω για να φτάσω στο Λεβίδι.
Πάλι στο βάθος το Μαίναλο με τη χιονισμένη κορυφή του
Κάποια στιγμή συνάντησα ασφάλτινο δρόμο. Έπρεπε να στρίψω αριστερά για να βρω το Λεβίδι και να βάλω τέλος στη σημερινή μου εξόρμηση. Όμως……. κοιτάζοντας δεξιά, πάνω στο βουνό, είδα να κρέμεται ένα χωριό και χωρίς να το καλοσκεφτώ έστριψα δεξιά δίνοντας απρόσμενη παράταση στο οδοιπορικό μου!
Η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο….
Μετά από πολλούς μήνες επέστρεψα στο Δάρα για το Πάσχα του 2022. Την Τετάρτη 27-4-2022 έκανα μια solo εκδρομή σε έναν κοντινό προορισμό. Φτάνοντας στο Λεβίδι έστριψα αριστερά ακολουθώντας την ΕΟ Νεμέας-Λεβιδίου η οποία διασχίζει το Πρώτο Ορχομένιο Πεδίο των αρχαίων, δηλαδή τον σημερινό κάμπο του Λεβιδίου. Ο κάμπος είναι μια τεράστια λεκάνη η οποία περιτριγυρίζεται από ψηλά βουνά, γεγονός που κάνει την οδήγηση άκρως απολαυστική, αφού το βλέμμα ταξιδεύει ανεμπόδιστο πολύ μακριά, αντικρίζοντας το πολύχρωμο pachwork που έχει ράψει η ανοιξιάτικη φύση με τα ίδια της τα πανάξια χεράκια.
Άφησα πίσω μου τον κάμπο του Λεβιδίου και από το "Στενό" πέρασμα που δημιουργούν οι γεωλογικοί σχηματισμοί πέρασα στο Δεύτερο Ορχομένιο Πεδίο, δηλαδή στον κάμπο της Κανδήλας. Πρόκειται για μια στενή λωρίδα γης, που αποτελεί το πέρασμα από τον κάμπο του Λεβιδίου σ’ αυτόν της Κανδήλας, στις δυτικές υπώρειες του όρους Τραχύ.
Στη θέση "Στενό" υπάρχουν υδραυλικά έργα της προϊστορικής εποχής. Το λεγόμενο Πρώτο Ορχομένιο Πεδίο (ο κάμπος του Λεβιδίου) ήταν μικρότερο σε έκταση, αλλά βρισκόταν υψηλότερα (630μ.), ενώ το Δεύτερο Ορχομένιο Πεδίο (ο κάμπος της Κανδήλας) ήταν μεγαλύτερο, αλλά καθώς ήταν χαμηλότερα (620 μ.), υπέφερε από τα λιμνάζοντα ύδατα. Ήδη από την εποχή του Χαλκού, στα δύο Ορχομένια Πεδία έγιναν τεχνητά κοψίματα των βράχων και αποστραγγιστικά και αρδευτικά έργα. Στη χαράδρα στη θέση "Στενό" διανοίχτηκε μια τεχνητή τάφρος, στον χαμηλό ορεινό όγκο, ανάμεσα στις δύο πεδιάδες. Έτσι, τα νερά που κατέκλυζαν και λίμναζαν στο Πρώτο Ορχομένιο Πεδίο διοχετεύονταν με τα τεχνικά αυτά έργα στο Δεύτερο Ορχομένιο Πεδίο. Εκεί, με τη βοήθεια διωρύγων και καναλιών, τα νερά παροχετεύονταν προς υπόγεια βάραθρα, τα οποία οι Αρκάδες αποκαλούσαν ζέρεθρα.
Πλησιάζοντας στο χωριό σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και είδα το Μοναστήρι της Παναγίας να φωλιάζει μέσα στα σωθικά του ψηλού βουνού. Σταμάτησα για να το φωτογραφίσω και λίγο μετά έκανα πάλι το ίδιο, αφού είδα το χωριό να απλώνεται μέσα στη "λακκούβα" που δημιουργούν οι γύρω βουνίσιοι όγκοι.
Η Κανδήλα είναι μια ιστορική κωμόπολη της επαρχίας Μαντινείας του νομού Αρκαδίας. Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 714 μόνιμοι κάτοικοι. Βρίσκεται κοντά στον αρχαίο αρκαδικό Ορχομενό, στους πρόποδες του όρους Ολίγυρτος ή Σκήπιζα (1940μ.), το οποίο είναι προέκταση τους όρους Κυλλήνη (Ζήρεια) και στα διοικητικά όρια των νομών Αρκαδίας, Κορινθίας και Αργολίδος. Η Κανδήλα ζωντανή ακόμα, αντιστέκεται σε πείσμα της ερήμωσης της υπαίθρου και αυτό το οφείλει στην πλούσια τοπική παραγωγή. Είναι χτισμένη στα 775 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Υπάρχουν αναφορές από τον περιηγητή Παυσανία για την ύπαρξη οικισμών στην περιοχή από το 176 μ.Χ. Στη συνέχεια για πρώτη φορά αναφέρεται το 1467 ως "Κανδήλα καταφύγιο" και κατόπιν το 1700 ονομάζεται Cadilla, στην απογραφή που έκαναν οι Βενετοί σε όλη την Πελοπόννησο. Το 1821 η Κανδήλα είχε σημαντική παρουσία στην πορεία της Επανάστασης. Πολλοί αγωνιστές Κανδηλαίοι συμμετείχαν σε μάχες.
Διέσχισα το χωριό περνώντας από την πλατεία του, αλλά δε σταμάτησα κάπου εκεί γύρω. Ήθελα πρώτα να αποκτήσω μια συνολική εικόνα περνώντας τα δρομάκια του με το αυτοκίνητο και μετά να αποφασίσω που θα παρκάρω. Πάντα στις εξορμήσεις μου στα χωριά της Αρκαδίας προτιμώ να αφήνω το αυτοκίνητο κάπου απόμερα και όχι σε "κεντρικά σημεία" και να ξεκινάω τη βόλτα μου με τα πόδια πρώτα από τα σοκάκια και μετά να καταλήγω στην πλατεία. Έτσι έκανα και στην Κανδήλα.
Το πρώτο αξιοθέατο που συνάντησα, μακριά από το κέντρο του χωριού (όσο μπορεί να χαρακτηριστεί "μακριά" μια απόσταση σε ένα σχετικά μικρό χωριό), ήταν το Λαογραφικό Μουσείο. Εξεπλάγην γιατί δεν περίμενα να υπάρχει μουσείο σε αυτό το μέρος. Συνήθως στις μικρές αυτές κοινωνίες πάντα γίνεται λόγος, ακούς ή μαθαίνεις από στόμα σε στόμα για τέτοια αξιοθέατα, αλλά για το εν λόγω μουσείο δεν είχα καμία πληροφορία, οπότε ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα η ύπαρξή του στο χωριό. Τώρα βέβαια το πώς μπορεί κάποιος να δει το μουσείο δεν το γνωρίζω, αφού δεν μπήκα στη διαδικασία να ρωτήσω σε κάποιο καφενείο τον τρόπο της επίσκεψης.
Εκ των υστέρων που το έψαξα βρήκα αυτό:
Στις 16 Αυγούστου 2017 στο χωριό Κανδήλα Αρκαδίας ιδρύθηκε το Λαογραφικό Μουσείο με την ονομασία "Ζωοδόχος Πηγή" που παραχωρήθηκε από την Ιερά Μητρόπολη. Ήταν μια σκέψη πολλών ετών και ήρθε η στιγμή να γίνει πραγματικότητα. Με τη συμμετοχή και την αγάπη των συμπατριωτών συγκεντρώθηκε το υλικό του Λαογραφικού Μουσείου (παραδοσιακές στολές, κεντήματα, υφαντά, αργαλειός, οικιακές συσκευές και εργαλεία παλαιών επαγγελμάτων και ό,τι έχει σχέση με την παράδοση του χωριού μας).
Ξεκίνησα τη βόλτα μου στα σοκάκια του χωριού συναντώντας αρκετά όμορφα πέτρινα σπίτια αλλά και πολλές πιο σύγχρονες κατασκευές. Ένα συνονθύλευμα δηλαδή παλιού και νέου. Μέχρι και κομμωτήριο διαθέτει η Κανδήλα, αλλά και παιδικό σταθμό και ιατρείο. Συνάντησα και ανθρώπινη παρουσία στα δρομάκια της και μάλιστα είδα να βρίσκονται σε εξέλιξη και κάποιες νέες κατασκευές.
Πολλά σπίτια "πνίγονται" από τη βλάστηση και κάποια άλλα αρχοντικά κατασπαράσσονται από τον ανελέητο χρόνο.
Σίγουρα την προσοχή του επισκέπτη τραβά η εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών με τον πετρόλ τρούλο, χτισμένη το 1889. Ο ναός ήταν κλειστός και στο πίσω μέρος του πρόσεξα ότι υπήρχαν οικοδομικά υλικά. Ο Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών Κανδήλας κάηκε στο εσωτερικό του τον Ιούλιο του 2019 από άγνωστη αιτία και οι ζημιές που προκλήθηκαν ήταν πολύ μεγάλες.
Ανηφόρισα το δρομάκι στο πλάι της εκκλησίας και βγήκα στον κεντρικό δρόμο όπου βρίσκεται η μεγάλη πλατεία του χωριού. Γύρω της υπάρχουν καφενεία και ταβέρνες. Μια πετρόχτιστη κρήνη με τρεχούμενο γάργαρο νεράκι με ξεδίψασε και με δρόσισε από την κάψα του ζεστού ήλιου και του περπατήματος.
Μνημείο πεσόντων πολέμου στο πάνω μέρος της πλατείας
Απέναντι από την πλατεία ορθώνεται ένα εντυπωσιακό πέτρινο κτίριο, το Ζάζειον Διδακτήριο, στο οποίο λειτουργεί το 3/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Κανδήλας. Είναι δωρεά του Ιωάννη Ζαζιά, ενός Κανδηλαίου που μετανάστευσε στην Αμερική, όμως δεν ξέχασε τον τόπο του. Είχε υποσχεθεί στη μητέρα του να χτίσει ένα σχολείο στο χωριό του για να μορφωθούν οι επόμενες γενιές, κι έτσι κι έκανε! Το περίφημο συνεργείο Ζουμπανιωτών μαστόρων, από το σημερινό Επτάλοφο Κοζάνης, ξεκίνησε την ανέγερση του Σχολείου το 1929 και την ολοκλήρωσε το 1933. Το Ζάζειον Διδακτήριο είναι ένα κόσμημα, χτισμένο από πελεκητή πέτρα το οποίο προσελκύει το ενδιαφέρον των Σχολών Αρχιτεκτονικής για την αξιοθαύμαστη κατασκευή του.
Πρόκειται για ένα Σχολείο στο οποίο φοιτούν κάθε χρόνο κατά μέσο όρο 25 με 30 μαθητές/τριες. Το Σχολείο, εκτός από τις αίθουσες διδασκαλίας, διαθέτει εργαστήριο πληροφορικής, αίθουσα θεάτρου, εξωτερικούς χώρους άθλησης (γήπεδο μπάσκετ και βόλεϊ) και κήπο. Στις κτιριακές εγκαταστάσεις του συστεγάζεται (κοινή είσοδος, κοινός προαύλιος χώρος) με το Νηπιαγωγείο Κανδήλας.
Έκανα λίγες βολτίτσες ακόμη και γύρισα στο αυτοκίνητο. Επόμενος προορισμός η Μονή της Παναγίας της Κανδήλας πάνω στο βουνό. Ακολούθησα τον ανηφορικό δρόμο αριστερά της πλατείας και συνέχισα προς το βουνό σταματώντας πολλές φορές για φωτογραφίες του χωριού από ψηλά.
Το καλύτερο σημείο για πανοραμική θέα είναι αυτό με τα παγκάκια και το εικονοστάσι. Μετά ο δρόμος στρίβει και το χωριό γίνεται αθέατο.
Η Ιερά Μονή της Παναγίας (10ος αιώνας) είναι χτισμένη στα 940 μέτρα στην κοιλιά ενός μεγάλου σπηλαίου. Είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Παναγίας και είχε εξέχοντα ρόλο στον Αγώνα καθώς υπήρξε άσυλο για τους χριστιανούς της περιοχής, κέντρο εφοδιασμού πυρίτιδας, αλλά και θεραπευτήριο για τους αγωνιστές. Πρωτεργάτης όλου αυτού υπήρξε ο Ηγούμενος της Μονής Καλλίνικος Μιχαλιάδης ο οποίος ασκούσε εμπειρικά την ιατρική σε όποιον την είχε ανάγκη. Για να εμπλουτίσει δε τις γνώσεις του είχε μεταβεί στην Πάδοβα της Ιταλίας για να φοιτήσει στην ομώνυμη Ιατρική Σχολή, φέρνοντας μαζί του στον γυρισμό και ιατρικά εργαλεία. Το 1699 με τα Ορλωφικά η Μονή πυρπολήθηκε και κάηκε ένα μεγάλο μέρος του αρχείου της. Στις 19 Ιουλίου του 1826, στο διάσελο της Κανδήλας και στο Μοναστήρι έγινε η νικηφόρα Μάχη της Κανδήλας κατά των τουρκο-αιγυπτίων του Ιμπραήμ, με οπλαρχηγούς τον Παναγιωτάκη Νοταρά και τον γενναίο Ηγούμενο Καλλίνικο, που σημειωτέον είχε πολεμήσει και σε άλλες πολλές μάχες. Επίσης την Ιερά Μονή είχε επισκεφθεί πολλές φορές με τον γιο του ο ίδιος ο Γέρος του Μοριά Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ήταν σε στενή επαφή με τον Ηγούμενο, κάτι που το μαρτυρεί και μια ιδιόχειρη επιστολή του, που σώζεται και εκτίθεται στο μοναστήρι με την υπογραφή και τη σφραγίδα του.
Φτάνοντας στο τέλος του δρόμου είδα τοποθετημένες δύο ταμπέλες να προειδοποιούν για αποκολλήσεις και πτώσεις βράχων από το βουνό. Παντού τριγύρω υπήρχαν πεσμένες μεγάλες πέτρες. Καβάντζωσα όσο καλύτερα μπορούσα το αυτοκίνητο και ευχήθηκα να μη φάω κανέναν βράχο στο κεφάλι όση ώρα θα μου έπαιρνει να ανέβω τα 200 περίπου σκαλιά για να φτάσω έξω από την πόρτα του Μοναστηριού.
Καθ' οδόν η θέα προς τα δύο Ορχομένια Πεδία ήταν ανασοκοφτική. Το μόνο αρνητικό στην όλη φάση ήταν ο κόντρα ήλιος ο οποίος θα μου "χαλούσε" τις λήψεις. Αλλά τι να κάνουμε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Παρόλες τις δύσκολες φωτογραφικά συνθήκες κάτι κατάφερα να κάνω από εκεί ψηλά.
Η Μονή ήταν κλειστή, αλλά εγώ έμπηξα τις φωνές μπας και με ακούσει κάποιος: -"Είναι κανείς εδώ; Είναι κανείς εδώ;" (δις) Μόνο τα πουλιά με άκουσαν και άρχισαν να κάνουν χαμηλές πτήσεις και να κρώζουν πιο δυνατά από πριν. Δεν μπορούσα να χορτάσω το θέαμα, γι' αυτό έμεινα αρκετή ώρα, εκεί στην άκρη του χάους όπου είχαν ξηλωθεί τα προστατευτικά κιγκλιδώματα, να παρατηρώ την καταπράσινη θάλασσα που απλωνόταν εκατοντάδες μέτρα κάτω από τα πόδια μου.
Σώοι και αβλαβείς (αυτοκίνητο και εγώ) αφού δε φάγαμε καμία κοτρώνα στο κεφάλι πήραμε την κατηφόρα για το επόμενο αξιοθέατο της περιοχής. Οδηγώντας ξανά στην ΕΟ Νεμέας-Λεβιδίου έκανα μια στάση για μια λήψη του Μοναστηριού της Παναγίας.
Πέντε χιλιόμετρα από την κωμόπολη της Κανδήλας, στα 700 μέτρα υψόμετρο, περιτριγυρισμένη από τα Αρκαδικά Όρη και στην άκρη της πανέμορφης κοιλάδας καλλιεργήσιμων εκτάσεων βρίσκεται η Πηγή Σίντζι. Oι αρχαίες πηγές "Τενείαι" πρέπει να ταυτιστούν με την Πηγή Σίντζι που αναβλύζει στους πρόποδες του Ολίγυρτου. Τα ρέματα αυτής της Πηγής βρίσκονται σε μικρή απόσταση από τον οστρακοβριθή προϊστορικό οικισμό στη θέση Κουρουπά που πρέπει να ταυτίζεται με την Άμυλο που αναφέρει ο Παυσανίας.
Στον κεντρικό δρόμο Νεμέας-Λεβιδίου υπάρχει ταμπέλα που δείχνει σε ποιο σημείο πρέπει να στρίψεις για την Πηγή. Αυτός λοιπόν ο δρόμος είναι μεν στενός και με λακκούβες αλλά άσφαλτος και τρέχει στην άκρη του κάμπου παράλληλα με τους πρόποδες του βουνού. Χρειάζεται προσοχή και χαμηλή ταχύτητα γιατί μπορεί ξαφνικά να βρεθείς σε κυκλοφοριακή συμφόρηση τέτοιου τύπου:
Φτάνοντας στην Πηγή συνάντησα και δεύτερο κοπάδι με τον βοσκό του και τα 4 τσοπανόσκυλά του παρακαλώ. Μόλις πήραν χαμπάρι ότι πάρκαρα το αυτοκίνητο και κατέβηκα έτρεξαν όλα προς το μέρος μου. Αμπαρώθηκα στο όχημα και περίμενα μέχρι που εξαφανίστηκαν πέρα από την πλαγιά. Όταν ξαναβγήκα στον δρόμο είδα έναν σκύλο να τρέχει προς το βουνό. Ευτυχώς δε μου έδωσε καμία σημασία γιατί είχε στο μυαλό του να προλάβει το προπορευόμενο κοπάδι.
Σε όλες αυτές τις solo και όχι μόνο εκδρομές που κάνω τόσο καιρό στα βουνά, στα λαγκάδια και στις ερημιές της Αρκαδίας, το μοναδικό πράγμα που με αγχώνει και με φοβίζει κάπως, είναι αυτές οι συναντήσεις με τα τσοπανόσκυλα ή κάποια αδέσποτα σκυλιά που περιπλανώνται πεινασμένα και παρατημένα στις εξοχές και τους αγρούς. Και να σημειώσω ότι γενικά δε φοβάμαι τα ζώα, πόσο μάλλον τα σκυλιά, τα οποία αγαπώ πολύ. Σε αυτήν την εκδρομή όμως σκέφτηκα ένα κόλπο για παν ενδεχόμενο. Πήρα μαζί μου κροκέτες ώστε, αν ό μη γένοιτο, έρθω tête-à-tête με κάποιο ζωντανό να το καλοπιάσω ταΐζοντάς το.
Πλησίασα στην Πηγή και πήρα τις φωτογραφίες μου.
Την απόλυτη ησυχία διέκοπτε μόνο το βρεκεκέξ κουάξ κουάξ των βατράχων που πλατσούριζαν στο μικρό ποταμάκι που μόλις είχε γεννηθεί από την Πηγή Σίντζι. Άλλα, πιο δυνατά βρεκεκέξ κουάξ κουάξ, ακούγονταν τώρα μέσα από τις καλαμιές που φυτρώνουν στα λιμνάζοντα νερά της Πηγής. Υπάρχει ένας διαμορφωμένος χώρος με κούνιες και ξύλινα τραπέζια όπου μπορεί κάποιος να κάνει picnic κάτω από τη σκιά των δέντρων που πλαισιώνουν την Πηγή.
Η Πηγή αυτή δεν προσελκύει μόνο εκδρομείς, αλλά από τη δεκαετία του 1990 έχει γίνει πόλος έλξης για σπηλαιοδύτες και σπηλαιολόγους από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχουν γίνει πολύ σημαντικές αποστολές με την αρωγή του ΣΠΕΛΕΟ και των δυτών μελών του με αποστολή ορόσημο αυτήν του 2009, όπου οι δύτες έφτασαν στο φοβερό βάθος των 153 μέτρων, καθιστώντας το σπήλαιο ως το βαθύτερο στην Ελλάδα και ένα από τα βαθύτερα στην Ευρώπη. Η σημαντικότερη όμως αποστολή ως τώρα ήταν το 2015 με την ονομασία “Sintzi Cave Expedition”, όπου ο δύτης Φώντας Πιτσινέλης κατάφερε να φτάσει στα 186 μέτρα, συνεχίζοντας το ρεκόρ του Γιώργου Τζαβέλλα (153 μ.) ο οποίος διαπίστωσε πως το σπήλαιο συνεχίζει ακόμα βαθύτερα.
Το νερό μέσα στο σπήλαιο είναι γλυκό και η θερμοκρασία του κυμαίνεται μεταξύ 10-12 βαθμών Κελσίου. Η ορατότητα γενικά είναι πολύ καλή, αλλά διαφοροποιείται μεταξύ των εποχών και φαίνεται να επηρεάζεται από τις βροχοπτώσεις καθώς αυτές μεταβάλλουν και την ορμή που πηγάζει το νερό. Σημαντικό στοιχείο της μορφολογίας του σπηλαίου είναι η δαιδαλώδης έκτασή του και η ιδιαίτερη μορφολογία του. Οι βραχώδεις επιφάνειες έχουν λαξευτεί εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, από τη δύναμη των υδάτων, που σταδιακά διαμορφώνουν το ανάγλυφο λόγω της διάβρωσης. Τα εδάφη που αποτελούν το σπήλαιο είναι από στέρεα και ισχυρά γεωλογικά υλικά, πράγμα που συντελεί στην καλή ορατότητα.
Η κατάδυση
Η ομάδα του Αντώνη Γράφα, έχοντας ολοκληρώσει στις αρχές του 2017, την εκπαίδευση για κατάδυση σε σπήλαια θεώρησε απαραίτητο πως δε θα μπορούσε, παρά να βιντεοσκοπήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το σπήλαιο της Πηγής Σίντζι, αναγνωρίζοντας τη σημαντικότητα και την άγρια ομορφιά του.
Η ιδιαίτερα στενή είσοδος του σπηλαίου, που βλέπει βορειοανατολικά, είναι χαρακτηριστική και προϊδεάζει για τις απαιτήσεις της κατάδυσης. Το στενό κομμάτι της έχει κατωφέρεια περίπου 60-70 μοίρες και οδηγεί ως τα 6 μέτρα βάθος, όπου υπάρχει ένας σχετικά μεγάλος χώρος που οι δύτες μπορούν να ετοιμαστούν και να συντονιστούν. Ο μίτος βρίσκεται στα 5-9 μέτρα βάθος και οδηγεί τους δύτες ως τα 350 μέτρα όπου συναντούν τον καταδυτικό κώδωνα που τοποθετήθηκε για τις προαναφερόμενες αποστολές. Πάνω από τον κώδωνα βρίσκεται αεροθάλαμος του οποίου η οροφή εκτείνεται πάνω από την επιφάνεια του νερού κοντά στα 4 μέτρα. Εκεί είναι ορατοί και οι μοναδικοί σταλακτιτικοί σχηματισμοί μέσα σε όλο το σύστημα. Στο σημείο κάτω από τον κώδωνα ξεκινά το πηγάδι που οδηγεί στο βαθύτερο τμήμα του σπηλαίου.
Μετά τον κώδωνα και αντίθετα από τη διαδρομή της εισόδου ο δύτης μπορεί να συνεχίσει προς την έξοδο από μια δευτερεύουσα κυκλική διαδρομή που καταλήγει στο πρώτο 1/3 της αρχικής διαδρομής. Η δευτερεύουσα αυτή διαδρομή αγγίζει τα 24 μέτρα βάθος, σε ένα σημείο που το σπήλαιο στενεύει σε σωλήνα διαμέτρου 2-3 μέτρων.
Πηγή: Πηγή Σίντζι (Αρκαδία) - Grafasdiving | Ανακάλυψη ναυαγίων
Σπηλαιοκατάδυση στον "Άδη" της Αρκαδίας. Ομάδα δυτών έκανε τη βαθύτερη κατάδυση στην Ελλάδα, στον “πλημμυρισμένο Άδη” της Αρκαδίας:
Συνέχισα την πορεία μου ακολουθώντας χωμάτινους αγροτικούς δρόμους απολαμβάνοντας απερίγραπτου κάλλους εικόνες πλαισιωμένες και με ιστορικής αξίας αντίκες.
Στο βάθος η κορυφή του Μαινάλου κρατάει ακόμα λίγο χιόνι
Για ένα μεγάλο κομμάτι της διαδρομής είχα στα αριστερά μου το νεογέννητο ποτάμι της Πηγής Σίντζι. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και κατέβηκα στη μέση των χωραφιών για να πάρω μια φωτογραφία. Άκουσα πάλι το τραγούδι των βατράχων, χαμογέλασα ευτυχισμένη για αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές που ζούσα και συνέχισα το ταξίδι μου υπολογίζοντας με το μάτι τη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσω για να φτάσω στο Λεβίδι.
Πάλι στο βάθος το Μαίναλο με τη χιονισμένη κορυφή του
Κάποια στιγμή συνάντησα ασφάλτινο δρόμο. Έπρεπε να στρίψω αριστερά για να βρω το Λεβίδι και να βάλω τέλος στη σημερινή μου εξόρμηση. Όμως……. κοιτάζοντας δεξιά, πάνω στο βουνό, είδα να κρέμεται ένα χωριό και χωρίς να το καλοσκεφτώ έστριψα δεξιά δίνοντας απρόσμενη παράταση στο οδοιπορικό μου!
Η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο….
Last edited:
)
)
