Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Λίμνη-Χωτούσα-Αρχαιολογικός Χώρος Καφυών

Το χωριό που είδα καρφιτσωμένο στην πλαγιά του Ολίγυρτου ήταν η Λίμνη. Πριν καν φτάσω εκεί ήμουν σίγουρη ότι η θέα προς το λεκανοπέδιο της Κανδήλας θα ήταν ανεπανάληπτη. Έστριψα λοιπόν δεξιά στη δημοσιά (Επαρχιακή Οδός Αγοριανής-Κορώνειας),

οδηγώντας ανάμεσα σε καταπράσινα λιβάδια στα οποία έβοσκαν πρόβατα, πολλά πρόβατα! Γι΄ αυτό άλλωστε και ο γειτονικός Αρχαίος Ορχομενός και η γύρω περιοχή ονομαζόταν “Πολύμηλος”, γιατί ήταν πλούσια σε πρόβατα.

Αυτό που μου τράβηξε από μακριά την προσοχή και αποφάσισα να επισκεφθώ πρώτο, ήταν ένας ναός πάνω σε ύψωμα, αρκετά έξω από το χωριό.

Υπέθεσα ότι από εκεί ψηλά θα έχω “πιάτο” όλο τον κάμπο και όπως ήταν αναμενόμενο δε διαψεύστηκα. Από το περιμετρικό μπαλκόνι του Αγίου Παντελεήμονα Λίμνης απόλαυσα μια πανοραμική θέα σε μια απέραντη κιτρινοπράσινη θάλασσα που έφτανε μέχρι το βάθος του ορίζοντα. Μόνο τα ψηλά βουνά στάθηκαν ικανά να ανακόψουν το ταξίδι του βλέμματος.

Μπήκα στο χωριό.

Η παλιά ονομασία της Λίμνης από την Τουρκοκρατία είναι Άγαλι και αναφέρεται επίσημα, μετά την Απελευθέρωση, το 1879 στο ΦΕΚ 50Α-25/07/1879 να προσαρτάται στον τότε Δήμο Νάσων. Μέχρι τη δεκαετία του 1960 και αρχές του 1970 αποτελείτο από δύο χωριά, Κάτω και Άνω Άγαλι ή πιο συνεπτυγμένα όπως το έλεγαν οι ντόπιοι, Πανάγαλι.

Στην είσοδο του χωριού σταμάτησα για να δω το παραδοσιακό πηγάδι με τον μηχανισμό

και αμέσως μετά έφτασα στην έρημη πλατεία. Το μοναδικό καφενείο ήταν κλειστό,

οπότε δίχως χρονοτριβή, κατευθύνθηκα προς τον ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου με το πέτρινο καμπαναριό.

Ο αυλόγυρος προσφέρει εξαιρετική θέα προς τον κάμπο αλλά και προς το χωριό.

Ανηφόρισα το στενό σοκάκι δίπλα στην εκκλησία,

ανεβαίνοντας στον υψηλότερο μαχαλά του χωριού για να απολαύσω ακόμα περισσότερη θέα προς το λεκανοπέδιο, αλλά και για να γνωρίσω καλύτερα αυτό το μικρό και ταπεινό χωριό της Αρκαδίας, το οποίο δεν έχει και πολλά πράγματα να προσφέρει στον επισκέπτη. Έτσι κατηφόρισα προς την πλατεία, μπήκα στο αυτοκίνητο και αναχώρησα για το επόμενο κοντινό χωριό, τη Χωτούσα.

Ακολουθώντας την Επαρχιακή Οδό Ματιού-Δάρα, λίγο πριν φτάσω στη Χωτούσα, έστριψα αριστερά σε έναν αγροτικό δρόμο ο οποίος οδηγεί στο Τειχιό, ένα ακόμα γεωλογικό αξιοθέατο της περιοχής. Φτάνοντας είδα ένα κυκλικό τείχος, χτισμένο με παραδοσιακό τρόπο, μέσα στο οποίο υπάρχει πηγή που αναβλύζει νερό. Ένα ακόμα πηγάδι με μηχανισμό βρίσκεται και εδώ.

Πάνω στον λόφο είδα ένα εκκλησάκι. Ήταν δυνατόν να μην ανέβω? Είναι ο Αη Γιώργης ο οποίος κερνάει θέα χωρίς κανένα αντάλλαγμα.

(Στο βάθος, το βουνό με τις κεραίες, είναι το Όρος Κνάκαλος των αρχαίων, η σημερινή Καστανιά, για το οποίο έχει γίνει εκτενής παρουσίαση, με ανάβαση στην κορυφή του στο κεφάλαιο Ελλάδα - Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!)

Στην άκρη του λόφου, μεταξύ δύο σιδερένιων καθισμάτων στέκεται το κολωνάκι της Γεωγραφικής Υπηρεσίας.

Από εδώ ψηλά οι αγροτικοί δρόμοι φαντάζουν στα μάτια μου σαν ένα φλεβικό σύστημα που διακλαδίζεται, απ΄ άκρη σ΄ άκρη του απέραντου κάμπου, συμβάλλοντας στην καλή και εύρυθμη λειτουργία αυτού του τόσο ζωντανού οργανισμού, που αποτελεί μια αστείρευτη πηγή ζωής για ανθρώπους και ζώα.

Από τα χαμηλά δύο μόνον ήχοι έφταναν στα αυτιά μου: το τραγούδι των βατράχων και ο θόρυβος της μπουλντόζας που άνοιγε τρύπες στο έδαφος. Πολύ θα ήθελα να μάθω για ποιο λόγο είχε κάνει σουρωτήρι το χωράφι, αλλά μένοντας με την απορία, κατηφόρισα τον λόφο και συνέχισα την πορεία μου με στόχο πλέον τη Χωτούσα.

Η Χωτούσα είναι χτισμένη αμφιθεατρικά σε βουνοπλαγιά της δυτικής άκρης της λεκάνης της Κανδήλας και έχει υψόμετρο 770 μέτρα. Αναφορές για τον οικισμό υπάρχουν πριν την περίοδο της Επανάστασης του 1821, όπου καταγράφεται ως Χωτούσσα ή Χοτούσα ή Χυτούσα ή Διάσελο, να συμπεριλαμβάνεται στην τότε επαρχία Τριπολιτσάς. Μετά την Απελευθέρωση, αναφέρεται γραμμένη ως Χωτούσα (με ένα "σ"), και το 1835 στο ΦΕΚ 16Α-24/05/1835 προσαρτάται στον τότε Δήμο Νάσων.

Όταν από τον δρόμο φάνηκε το χωριό, σκαρφαλωμένο τόσο ψηλά στην πλαγιά, εντυπωσιάστηκα. Είχα όμως τόσο κόντρα τον ήλιο που δεν τόλμησα να σταματήσω για φωτογραφίες γιατί ήμουν σίγουρη για το χάλια αποτέλεσμα. Άφησα τον “κεντρικό” και έστριψα δεξιά σε έναν πολύ στενό και πολύ ανηφορικό δρόμο,

ο οποίος με οδήγησε σε ένα πλάτωμα μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους. Βγήκα από το αυτοκίνητο και άνοιξα τη σιδερένια πόρτα που περιβόλου του ναού. Κατέβηκα μερικά σκαλιά και βρέθηκα εμπρός από το πετρόχτιστο οικοδόμημα.

Στη συνέχεια ανηφόρισα στις ρούγες του πανήσυχου χωριού. Βαδίζοντας στον "κεντρικό δρόμο" η εγκατάλειψη και η ερήμωση δήλωσαν αμέσως την παρουσία τους.

Είδα πέτρινα σπίτια, είδα ξύλινα χαγιάτια, είδα μισογκρεμισμένα αρχοντικά

αλλά είδα και κάποια πολύ όμορφα και φροντισμένα κτίρια.

Σκαρφαλώνοντας στις ψηλές γειτονιές του χωριού και αντικρίζοντας όλα αυτά τα πέτρινα σπίτια κατάλαβα ότι η Χωτούσα στις δόξες της θα πρέπει να ήταν ένα πολύ όμορφο χωριό.

Κάποια σπίτια έγιναν βορά του αδυσώπητου χρόνου, όμως κάποια άλλα, όπως αυτά τα δύο γεροντάκια-ο παππούς και η γιαγιά στα δικά μου μάτια-στέκουν πληγωμένα, μα όρθια στην καρδιά του χωριού. Πόσες ιστορίες έχουν άραγε να διηγηθούν? Πόσες χαρές και πόσες λύπες έχουν βιώσει μέσα στην πορεία του χρόνου? Πόσα γεγονότα έχουν αποτυπώσει σε κάθε πέτρα και σε κάθε δοκάρι του κορμιού τους?

Σε αντίθεση με τη Λίμνη η Χωτούσα μου άρεσε πολύ, μου έβγαλε συναισθήματα, μου έδωσε εικόνες που αγαπώ να βλέπω στα χωριά που επισκέπτομαι, γι΄ αυτό της αφιέρωσα αρκετό χρόνο και περπάτησα σε όλες σχεδόν τις γειτονιές της.

Επέστρεψα στο αυτοκίνητο και μπήκα στο internet να τσεκάρω για τυχόν επιπλέον αξιοθέατα του χωριού. Κάπου διάβασα για μια θολωτή κρήνη με δύο γούρνες, που έχει κηρυχθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο "διότι αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα κτίσματος ειδικής κατασκευής, λαϊκών μαστόρων, σημαντικό για τη μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής", αλλά δεν είχα ιδέα που θα μπορούσα να βρω αυτήν την κρήνη. Ο χάρτης δεν έδινε απολύτως καμία πληροφορία.

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να βάλω μπρος το αυτοκίνητο και να φύγω εμφανίστηκε ο “από μηχανής” καλός θεός των ταξιδιωτών, ο οποίος ήρθε να μου λύσει τον γρίφο της θολωτής κρήνης. Ναι, ναι ένας παππούς με πλησίασε και αφού χαιρετηθήκαμε μου είπε: -”Έχεις κάμποση ώρα που τριγυρνάς στο χωριό, από που μας έρχεσαι”?

Πιάσαμε την κουβέντα και αφού του εξήγησα ότι έχω καταγωγή από του Δάρα και ότι έχω έρθει στο χωριό για το Πάσχα, συνεχίσαμε να μιλάμε κάμποση ώρα, αφού ο παππούς ήταν διψασμένος για επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων. Μου είπε ότι πλέον στο χωριό επικρατεί ερημιά, αφού οι μόνιμοι κάτοικοι είναι μόλις 15 ψυχές, μου έκανε τα παράπονά του για τον κόσμο στην Τρίπολη που δεν προσέχει και συνωστίζεται εν μέσω πανδημίας-τί να σου κάνει και αυτό το κράτος άμα εσύ δεν προσέχεις-μου σχολίασε τη χαλαρότητα των σημερινών γονιών στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους-κυρίως των κοριτσιών που αργούν να γυρίσουν από τη διασκέδαση στο σπίτι-και θα συνέχιζε, ίσως, να μου αναλύει την επόμενη διαστημική αποστολή της NASA στον Άρη, αν δεν τον διέκοπτα για να τον ρωτήσω: -”Μήπως ξέρετε που θα βρω μια κρήνη με δύο γούρνες εδώ κοντά στο χωριό”?

-”Τη βρύση μάλλον θα λες” με διόρθωσε.

-”Ναι την πέτρινη βρύση” του αποκρίθηκα.

Μου εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσω, μου είπε ότι θα τη βρω εύκολα δίπλα στο μαντρί, και ότι υπάρχει χώρος για να κάνω αναστροφή για να γυρίσω. Τον ευχαρίστησα, του ευχήθηκα τα καλύτερα και ξεκίνησα.

Από τον ναό του Αγίου Χαραλάμπους ξεκινάει χωματόδρομος τον οποίο ακολούθησα.

Όταν συνάντησα μια διχάλα έστριψα στον δεξί κατηφορικό χωματόδρομο

και μετά από λίγο βρήκα την κρήνη η οποία ήταν δυστυχώς άνυδρη.

Φεύγοντας από το χωριό έκανα μια προσπάθεια, ώστε να πάρω μερικές φωτογραφίες, παρόλο τον κόντρα ήλιο και αυτό είναι το καλύτερο αποτέλεσμα που μπόρεσα να έχω:

Οι Καφυές ήταν πόλη της αρχαίας Αρκαδίας. Σύμφωνα με τον Παυσανία που πέρασε από εδώ βρίσκονταν τρία Στάδια απόσταση από τον Ορχομενό και δίπλα στο Όρος Τραχύ. Κοντά στην πόλη ανέβλυζαν οι Πηγές Τενείαι (σημερινή Πηγή Σίντζι που περιέγραψα στο προηγούμενο κεφάλαιο). Όλη η περιοχή που βρισκόταν η πολίχνη ονομαζόταν Καφυατικό πεδίο. Οικιστής και ονοματοδότης της πόλης ήταν ο Κηφέας, γιος του βασιλιά της Αρκαδίας Άλεου. Κατά μια άλλη εκδοχή, η ίδρυση της πόλης αποδίδεται στον Αινεία, ο οποίος της έδωσε το όνομα, είτε του αδελφού του Κάπυ, είτε του παππού του που είχε το ίδιο όνομα. Με αυτόν τον τρόπο η ίδρυση της πόλης συνδέεται με τον Βασιλικό Οίκο της Τροίας. Η ύπαρξη της πόλης αναφέρεται για πρώτη φορά το 265 π.Χ.

Ο χώρος βρίσκεται σε πεδινή έκταση, ανατολικά του σημερινού χωριού Χωτούσα. Πάνω στην Επαρχιακή Οδό Βλαχερνών-Κώμης βρίσκεται μια μεγάλη πετρόκτιστη κρήνη. Αυτή η κρήνη συνδέεται με τη Μενελαΐδα Πηγή. Στις Καφυές υπήρχε μια περίφημη κρήνη, που ονομαζόταν Μενελαΐς από τον βασιλιά Μενέλαο, ο οποίος περιόδευε στην Αρκαδία στρατολογώντας πολεμιστές για τον πόλεμο της Τροίας.

Από την Πηγή ξεκινάει χωματόδρομος προς το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη και τον ακολούθησα. Είχα προχωρήσει ελάχιστα μέτρα όταν είδα την ταμπέλα για τον Αρχαιολογικό Χώρο των Καφυών.

Συνέχισα μέχρι τον Άγιο Ιωάννη, ο οποίος απολαμβάνει τη μοναξιά του μέσα στα απέραντα χωράφια του κάμπου, και σταμάτησα αναγκαστικά το αυτοκίνητο, αφού ο χωματόδρομος τερματίζει εδώ.

Άντε τώρα να δω πώς θα εντοπίσω τα αρχαία υπολείμματα της πόλης των Καφυών, μέσα στα χωράφια με τα θεριεμένα χόρτα, και κυρίως πώς θα αντιμετωπίσω τυχόν συνάντηση με τίποτα τσοπανόσκυλα, γιατί όλο και κάποιο κοπάδι έβοσκε παραπέρα. Η ταμπέλα ήταν μπηγμένη στο έδαφος για τα μάτια του κόσμου. Μη νομίζετε ότι υπήρχαν άλλες σημάνσεις ή κάποια περίφραξη που να διευκολύνει τον εντοπισμό των αρχαίων απομειναριών. Μόνη μου έπρεπε να βγάλω άκρη! Η αγάπη μου για την αρχαιολογία, το πάθος που με διακατέχει για τέτοιες εξερευνήσεις, αλλά και το βλήμα που έχω στον εγκέφαλο, έκαμψαν τις όποιες επιφυλάξεις μου και ξεχύθηκα στα χωράφια με σύμμαχο τον πλοηγό, ο οποίος δεν ήταν και ιδιαίτερα βοηθητικός, μάλλον καθόλου θα έλεγα. Τελικά τα κατάφερα και ανακάλυψα κομμάτια του αρχαίου τείχους και του ιερού.

Η ώρα είχε πλέον προχωρήσει. Για την Κανδήλα και τη Μονή της Παναγίας είχα ξεκινήσει και τελικά, οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι, ώστε κατέληξα να δω ένα σωρό επιπλέον πράγματα σε αυτήν τη μοναχική εκδρομή. Ακολούθησα την Επαρχιακή Οδό Βλαχερνών-Κώμης

και σε λίγη ώρα έφτασα στη Βλαχέρνα. Ο εντυπωσιακός βράχος του Μπεζενίκου πάνω από το χωριό υπέταξε το βλέμμα μου και με υποχρέωσε σε στάση για μια, δύο, άντε και τρεις φωτογραφίες.

(Για τον βράχο και το Κάστρο του Μπεζενίκου υπάρχει αφιέρωμα στο κεφάλαιο Ελλάδα - Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!)

Απερίσπαστη πλέον πάτησα το γκάζι για να καλύψω την απόσταση που με χώριζε από το σπίτι μου στον κάμπο του Δάρα. Είχα να μαγειρέψω και κατιτίς για να φάω, αφού όλη μέρα δεν είχα φάει τίποτα. ‘Αναψα το τζάκι και ξεκίνησα τη μαγειρική βλέποντας ταυτόχρονα στο laptop τις φωτογραφίες της εκδρομής. Ανέβασα και κάποιες στο thread Live from…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 37
• 38
• 39
• 40
• 41
• …

  Go to chapter

  Go
• 46

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 39 of 46

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!