Ημέρα 7
Πορεία για τον Detifoss έναν από τους μεγαλύτερους καταρράκτες. Είμαστε στο Ring road, η πινακίδα έδειχνε δεξιά. Ο δρόμος ήταν καλυμμένος με παγωμένο χιόνι, κάναμε μια προσπάθεια να πάμε αλλά θα έβρισκε ο προφυλακτήρας γιατί το χιόνι ήταν πέτρα. Εξάλλου υπήρχε μια πινακίδα που έλεγε ότι απαγορεύεται η πρόσβαση τον χειμώνα και αν πάμε, είναι με δικιά μας ευθύνη και ότι για να μας βγάλουν αν πάθουμε κάτι, τα έξοδα θα είναι πολύ ακριβά! Επίσης στον ίδιο δρόμο είχε κολλήσει και ένα αυτοκίνητο Ολλανδών και βάλαμε όλοι μαζί ένα χεράκι για να ξεκολλήσουν.
Αφήσαμε λοιπόν τον Detifoss. Από την αρχή το ξέραμε πως δεν θα μπορέσουμε να τα δούμε όλα. Συνεχίσαμε για το Hverir μια περιοχή που άτμιζε και μύριζε έντονα θειάφι (κλούβιο αυγό). Παντού υπήρχαν ηφαίστεια που έμοιαζαν με του Μικρού Πρίγκιπα!
Πήγαμε και στη σπηλιά που ο μύθος λέει ότι ο Τζον Σνόου έκανε ''μπάνιο'' με την κοκκινομάλλα. Είναι κυριολεκτικά ένα ρήγμα που μπαίνεις μέσα και έχει σχηματίσει μια μικρή λίμνη. Αν βέβαια κάνεις μπάνιο στη συγκεκριμένη λιμνούλα θα σου προκαλέσει εγκαύματα.
Κάναμε κι ένα γύρω στη λίμνη Myvatn αλλά δεν καταλάβαμε και πολλά γιατί ήταν παγωμένη. Δεν ξεχωρίζαμε που ήταν πεδιάδα και που ήταν λίμνη.
Τελευταία στάση για σήμερα πριν τον προορισμό μας ήταν ο καταρράκτης των θεών ο Godafoss. Μισοπαγωμένος όπως βλέπετε.
Φτάνουμε στην πρωτεύουσα του βορρά. Akureiry. Μας έκαναν κι εμάς εντύπωση τα κόκκινα φανάρια.
Και σήμερα ήταν επιτέλους η μέρα να βγούμε για μια μπύρα! Θα βγαίναμε με τη συμμαθήτρια της Αναστασίας από το σχολείο η οποία ήταν Ελληνίδα και θα έμενε κάποιους μήνες Ισλανδία για ένα project. Εκεί μάθαμε πολλά πράγματα για τους Ισλανδούς. Όπως το πόσο ντροπαλοί είναι. Κι αυτό οφείλεται στο ότι είναι ένα νησί σχεδόν απομονωμένο και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ένα τεράστιο μπαμ με τον τουρισμό. Μας μίλησε για το εργαστήριό της και μας είπε για κοπέλες είκοσι χρονών που πάνε στη σχολή παίρνοντας και τα παιδιά τους μαζί. Γενικά έχουν μια συνήθεια να παντρεύονται μικροί.
Μάθαμε επίσης πόσο σπάταλοι είναι από περιβαλλοντικής άποψης και ότι όπως λένε, αν οι Ισλανδοί ζούσαν σε ολόκληρη τη γη με την ίδια νοοτροπία, οι περιβαλλοντικοί πόροι θα είχαν εξαντληθεί προ πολλού. Πχ στην αίθουσα σε ώρα εργαστηρίου ο καθηγητής είχε ανοίξει τη βρύση και όταν τελείωσε τη δουλεία του, απλά την άφησε να τρέχει κάνοντας άλλα πράγματα. Όταν δε, η φίλη μας του θύμισε να την κλείσει, της απάντησε να μην αγχώνεται δεν τρέχει και τίποτα, στην Ισλανδία έχουν τεράστια αποθέματα νερού. Και όντως πρέπει να έχουν.
Επίσης είναι φανταστικό το σύστημα με το οποίο αξιοποιεί τη γεωθερμική της ενέργεια εξοικονομώντας έτσι άλλους πόρους και χρήματα.
Κάτι άλλο που μας είπε είναι το εξής: Όταν βρήκε σπίτι να μείνει, θα έμενε αυτή, η ιδιοκτήτρια και μία συμφοιτήτριά της. Ενοικίαζε ουσιαστικά το δωμάτιο. Κλείνει λοιπόν τη συμφωνία για την ενοικίαση και ζητάει το κλειδί της. Τότε η ιδιοκτήτρια της λέει ότι δεν χρειάζεται κλειδί γιατί πολύ απλά δεν κλειδώνουν ποτέ! Και δεν μένει σε χωριό αλλά στην συμπρωτεύουσα!
Η μπύρα τελειώνει σιγά σιγά και πριν φύγουμε κοιτάμε άλλη μια φορά την πρόγνωση για το σέλας. Η πρόγνωση έλεγε πως ήταν σχεδόν σίγουρο πως θα έβγαινε σήμερα και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό! Είχε ήδη νυχτώσει. Ανυπομονούσαμε να βγούμε έξω να μην το χάσουμε. Οι πράσινες γραμμές άρχισαν ήδη να σχηματίζονται στον ουρανό. Περπατούσαμε με τα κεφάλια ψηλά και κάναμε σαν χαζοχαρούμενα που μας έκανε την χάρη κι εμφανίστηκε και δεύτερη φορά στο ταξίδι μας. Προχωρούσαμε για το ξενοδοχείο με σκοπό να πάρουμε το αυτοκίνητο και να βγούμε έξω από την πόλη, να βρούμε ένα σημείο με λιγότερα φώτα και να το απολαύσουμε. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολο να οδηγείς, όταν το Βόρειο Σέλας είναι από πάνω σου, οι υπόλοιποι τρεις να το κοιτάνε και να βγάζουν επιφωνήματα, και όταν πας να ρίξεις και εσύ μια κλεφτή ματιά να σου την λένε. Γιατί εσύ πρέπει να κοιτάς τον δρόμο και όχι πάνω! Βασανιστήριο.
Απομακρυνθήκαμε από την πόλη αλλά και αυτό σιγά σιγά χανόταν. Σταματήσαμε. Περιμέναμε λίγη ώρα. Είχε χαθεί. Αφού πλέον δεν είχε νόημα να περιμένουμε πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Κι εκεί που είχαμε χάσει τις ελπίδες μας τσουπ! Ξαναεμφανίστηκε! Σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου.
Αυτή τη φορά ήταν πιο δυνατό από κάθε άλλη φορά! Ήταν απίστευτα τα σχήματα και τα μεγέθη που έπαιρνε! Ήταν σαν ντόμινο, ήταν σαν τεράστιες κουρτίνες που ανέμιζαν πάνω από τα κεφάλια μας. Απίστευτο πόσο γρήγορα άλλαζε σχήματα. Ορισμένες φορές γινόταν και μωβ! Κάτι τέτοιες στιγμές σου θυμίζουν πως η μαγεία δεν έχει χαθεί από τον κόσμο αυτό. Δέος! Αν η επιστήμη μας, δεν είχε φτάσει σε αυτό το επίπεδο σήμερα, που δηλαδή γνωρίζεις ότι αυτό το φαινόμενο προέρχεται από μία ηλιακή καταιγίδα που ''σπάει'' το μαγνητικό πεδίο κλπ κλπ θα πίστευες ότι κάτι κυριολεκτικά μαγικό συντελείται εκείνη την ώρα. Δεν αδικώ τους προγόνους τους για τις εικασίες που έκαναν. Κάποιοι πρόγονοί τους μάλιστα όταν συνέβαινε αυτό το πράγμα στον ουρανό έτρεχαν να κρυφτούν.
Όπως και να 'χει, θεωρώ ότι είναι από τα πιο όμορφα φυσικά φαινόμενα που μπορείς να συναντήσεις στον πλανήτη γη!
Πορεία για τον Detifoss έναν από τους μεγαλύτερους καταρράκτες. Είμαστε στο Ring road, η πινακίδα έδειχνε δεξιά. Ο δρόμος ήταν καλυμμένος με παγωμένο χιόνι, κάναμε μια προσπάθεια να πάμε αλλά θα έβρισκε ο προφυλακτήρας γιατί το χιόνι ήταν πέτρα. Εξάλλου υπήρχε μια πινακίδα που έλεγε ότι απαγορεύεται η πρόσβαση τον χειμώνα και αν πάμε, είναι με δικιά μας ευθύνη και ότι για να μας βγάλουν αν πάθουμε κάτι, τα έξοδα θα είναι πολύ ακριβά! Επίσης στον ίδιο δρόμο είχε κολλήσει και ένα αυτοκίνητο Ολλανδών και βάλαμε όλοι μαζί ένα χεράκι για να ξεκολλήσουν.
Αφήσαμε λοιπόν τον Detifoss. Από την αρχή το ξέραμε πως δεν θα μπορέσουμε να τα δούμε όλα. Συνεχίσαμε για το Hverir μια περιοχή που άτμιζε και μύριζε έντονα θειάφι (κλούβιο αυγό). Παντού υπήρχαν ηφαίστεια που έμοιαζαν με του Μικρού Πρίγκιπα!
Πήγαμε και στη σπηλιά που ο μύθος λέει ότι ο Τζον Σνόου έκανε ''μπάνιο'' με την κοκκινομάλλα. Είναι κυριολεκτικά ένα ρήγμα που μπαίνεις μέσα και έχει σχηματίσει μια μικρή λίμνη. Αν βέβαια κάνεις μπάνιο στη συγκεκριμένη λιμνούλα θα σου προκαλέσει εγκαύματα.
Κάναμε κι ένα γύρω στη λίμνη Myvatn αλλά δεν καταλάβαμε και πολλά γιατί ήταν παγωμένη. Δεν ξεχωρίζαμε που ήταν πεδιάδα και που ήταν λίμνη.
Τελευταία στάση για σήμερα πριν τον προορισμό μας ήταν ο καταρράκτης των θεών ο Godafoss. Μισοπαγωμένος όπως βλέπετε.
Φτάνουμε στην πρωτεύουσα του βορρά. Akureiry. Μας έκαναν κι εμάς εντύπωση τα κόκκινα φανάρια.
Και σήμερα ήταν επιτέλους η μέρα να βγούμε για μια μπύρα! Θα βγαίναμε με τη συμμαθήτρια της Αναστασίας από το σχολείο η οποία ήταν Ελληνίδα και θα έμενε κάποιους μήνες Ισλανδία για ένα project. Εκεί μάθαμε πολλά πράγματα για τους Ισλανδούς. Όπως το πόσο ντροπαλοί είναι. Κι αυτό οφείλεται στο ότι είναι ένα νησί σχεδόν απομονωμένο και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ένα τεράστιο μπαμ με τον τουρισμό. Μας μίλησε για το εργαστήριό της και μας είπε για κοπέλες είκοσι χρονών που πάνε στη σχολή παίρνοντας και τα παιδιά τους μαζί. Γενικά έχουν μια συνήθεια να παντρεύονται μικροί.
Μάθαμε επίσης πόσο σπάταλοι είναι από περιβαλλοντικής άποψης και ότι όπως λένε, αν οι Ισλανδοί ζούσαν σε ολόκληρη τη γη με την ίδια νοοτροπία, οι περιβαλλοντικοί πόροι θα είχαν εξαντληθεί προ πολλού. Πχ στην αίθουσα σε ώρα εργαστηρίου ο καθηγητής είχε ανοίξει τη βρύση και όταν τελείωσε τη δουλεία του, απλά την άφησε να τρέχει κάνοντας άλλα πράγματα. Όταν δε, η φίλη μας του θύμισε να την κλείσει, της απάντησε να μην αγχώνεται δεν τρέχει και τίποτα, στην Ισλανδία έχουν τεράστια αποθέματα νερού. Και όντως πρέπει να έχουν.
Επίσης είναι φανταστικό το σύστημα με το οποίο αξιοποιεί τη γεωθερμική της ενέργεια εξοικονομώντας έτσι άλλους πόρους και χρήματα.
Κάτι άλλο που μας είπε είναι το εξής: Όταν βρήκε σπίτι να μείνει, θα έμενε αυτή, η ιδιοκτήτρια και μία συμφοιτήτριά της. Ενοικίαζε ουσιαστικά το δωμάτιο. Κλείνει λοιπόν τη συμφωνία για την ενοικίαση και ζητάει το κλειδί της. Τότε η ιδιοκτήτρια της λέει ότι δεν χρειάζεται κλειδί γιατί πολύ απλά δεν κλειδώνουν ποτέ! Και δεν μένει σε χωριό αλλά στην συμπρωτεύουσα!
Η μπύρα τελειώνει σιγά σιγά και πριν φύγουμε κοιτάμε άλλη μια φορά την πρόγνωση για το σέλας. Η πρόγνωση έλεγε πως ήταν σχεδόν σίγουρο πως θα έβγαινε σήμερα και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό! Είχε ήδη νυχτώσει. Ανυπομονούσαμε να βγούμε έξω να μην το χάσουμε. Οι πράσινες γραμμές άρχισαν ήδη να σχηματίζονται στον ουρανό. Περπατούσαμε με τα κεφάλια ψηλά και κάναμε σαν χαζοχαρούμενα που μας έκανε την χάρη κι εμφανίστηκε και δεύτερη φορά στο ταξίδι μας. Προχωρούσαμε για το ξενοδοχείο με σκοπό να πάρουμε το αυτοκίνητο και να βγούμε έξω από την πόλη, να βρούμε ένα σημείο με λιγότερα φώτα και να το απολαύσουμε. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολο να οδηγείς, όταν το Βόρειο Σέλας είναι από πάνω σου, οι υπόλοιποι τρεις να το κοιτάνε και να βγάζουν επιφωνήματα, και όταν πας να ρίξεις και εσύ μια κλεφτή ματιά να σου την λένε. Γιατί εσύ πρέπει να κοιτάς τον δρόμο και όχι πάνω! Βασανιστήριο.
Απομακρυνθήκαμε από την πόλη αλλά και αυτό σιγά σιγά χανόταν. Σταματήσαμε. Περιμέναμε λίγη ώρα. Είχε χαθεί. Αφού πλέον δεν είχε νόημα να περιμένουμε πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Κι εκεί που είχαμε χάσει τις ελπίδες μας τσουπ! Ξαναεμφανίστηκε! Σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου.
Αυτή τη φορά ήταν πιο δυνατό από κάθε άλλη φορά! Ήταν απίστευτα τα σχήματα και τα μεγέθη που έπαιρνε! Ήταν σαν ντόμινο, ήταν σαν τεράστιες κουρτίνες που ανέμιζαν πάνω από τα κεφάλια μας. Απίστευτο πόσο γρήγορα άλλαζε σχήματα. Ορισμένες φορές γινόταν και μωβ! Κάτι τέτοιες στιγμές σου θυμίζουν πως η μαγεία δεν έχει χαθεί από τον κόσμο αυτό. Δέος! Αν η επιστήμη μας, δεν είχε φτάσει σε αυτό το επίπεδο σήμερα, που δηλαδή γνωρίζεις ότι αυτό το φαινόμενο προέρχεται από μία ηλιακή καταιγίδα που ''σπάει'' το μαγνητικό πεδίο κλπ κλπ θα πίστευες ότι κάτι κυριολεκτικά μαγικό συντελείται εκείνη την ώρα. Δεν αδικώ τους προγόνους τους για τις εικασίες που έκαναν. Κάποιοι πρόγονοί τους μάλιστα όταν συνέβαινε αυτό το πράγμα στον ουρανό έτρεχαν να κρυφτούν.
Όπως και να 'χει, θεωρώ ότι είναι από τα πιο όμορφα φυσικά φαινόμενα που μπορείς να συναντήσεις στον πλανήτη γη!
αυτο ειναι ρε φιλε παρεααα οπως πατε ας ειναι κ στα φθηνα , κ ας χαθεις 
!!!
