Ημέρα 9
Καινούρια μέρα! Έξω τα έδερνε όλα ο άνεμος.
Από τη φάρμα μας που βρισκόταν νότια του Varmahlid κατευθυνθήκαμε προς το χωριό Olafsvik. Ο άνεμος έφτανε μέχρι και 28m/s δηλαδή 55 knots! Περιπετειώδης οδήγηση και σήμερα με τέτοιες καιρικές συνθήκες. Η απόσταση ήταν μεγάλη και βγαίνοντας από το Ring road μπήκαμε σε ένα δρόμο με χαλίκια. Ο δρόμος είχε πιει πολύ νερό και κάθε φορά που περνούσαμε τα 40 km/h το αμάξι γλίστραγε από το δρόμο. Οπότε για πάνω από δύο ώρες την βγάλαμε με 40 km/h στη μέση του πουθενά.
Το Olafsvik βρίσκεται στην άκρη της Snaefellsnes Peninsula.
Κάναμε παράκαμψη για το Stykkishólmur να πάρουμε εφόδια.
Εδώ το Stykkishólmur με την εκκλησία του.
Ο δρόμος από το Stykkishólmur στο Olafsvik.
Φτάσαμε στο Olafsvik το οποίο είναι ένα ωραίο ψαροχώρι. Ο αέρας λυσσομανούσε. Αυτό το χωριό έχει μια πολύ όμορφη εκκλησία. Είχε και έναν καταρράκτη στην κορυφή του χωριού που μόνο και μόνο ο ήχος του σε έκανε να νιώθεις δέος. Ο άνεμος, τα κύματα, ο καταρράκτης και η ερημιά αυτού του χωριού δημιουργούσαν κινηματογραφικό σκηνικό.
Είχε κιόλας νυχτώσει και αποφασίσαμε να βγούμε μια βόλτα. Ζήτημα αν συναντήσαμε δυο ανθρώπους να περπατάνε. Υπήρχε βέβαια μια παρέα εφήβων με ένα Mitsubishi Evo 8, που έκοβαν βόλτες στο χωριό. Μας τσέκαραν μια φορά στην αρχή αλλά μετά δεν ασχολήθηκαν με μας. Συνέχισαν να κάνουν τις βόλτες τους. Στο χωριό μου που δεν είναι τόσο απομονωμένο θα ασχολούνταν περισσότερο με καινούριες φάτσες.
Αυτή η παρέα βέβαια, μου τόνισε ακόμα περισσότερο την απομόνωση και τη μοναχικότητα των Ισλανδών.
Στη βόλτα μας τώρα. Υπήρχε ένα θεματάκι. Αν δεν πατούσαν και τα δύο πόδια μας στο έδαφος υπήρχε περίπτωση να μας πάρει ο αέρας! Γι' αυτό και έπρεπε να ήμαστε πολύ προσεκτικοί στο περπάτημα! Το χωριό στη μέση κοβόταν από μια μικρή ρεματιά. Κάναμε απόπειρα να πλησιάσουμε και να διασχίσουμε το γεφυράκι αλλά τα καθοδικά ρεύματα από το βουνό δυνάμωναν την έντασή του. Αν συνεχίζαμε να το διασχίσουμε ο αέρας θα μας έριχνε κάτω. Σε κάποια φάση συνέχισα μόνος μου την εξερεύνηση του χωριού. Ήθελα αρχικά να φτάσω μέχρι τον καταρράκτη αλλά στο σημείο που ήταν ν' αφήσω το χωριό και να περπατήσω ένα μονοπάτι περίπου 200μ φοβήθηκα. Ήταν πολύ creepy.
Ακόμη και οι ζωές τους φαινόταν creepy. Δεν είδαμε ούτε ένα χώρο που μπορεί ο κόσμος να μαζεύεται του στυλ καφέ ή μπαρ. Τα σπίτια τους ήταν σχετικά μεγάλα, ευρύχωρα, με χαμηλό φωτισμό. Στη βόλτα μου είδα αρκετούς να κάθονται μόνοι τους στο σαλόνι. Σε ένα άλλο σπίτι μια κυρία έκοβε τα μαλλιά μιας άλλης με ίδιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις ρομπότ. Ήταν σα να είναι και οι δύο παγωμένες και ανέκφραστες. Εκεί μου σηκώθηκε λίγο η τρίχα και λέω, πρέπει να γυρίσω στο δωμάτιο.
Καινούρια μέρα! Έξω τα έδερνε όλα ο άνεμος.
Από τη φάρμα μας που βρισκόταν νότια του Varmahlid κατευθυνθήκαμε προς το χωριό Olafsvik. Ο άνεμος έφτανε μέχρι και 28m/s δηλαδή 55 knots! Περιπετειώδης οδήγηση και σήμερα με τέτοιες καιρικές συνθήκες. Η απόσταση ήταν μεγάλη και βγαίνοντας από το Ring road μπήκαμε σε ένα δρόμο με χαλίκια. Ο δρόμος είχε πιει πολύ νερό και κάθε φορά που περνούσαμε τα 40 km/h το αμάξι γλίστραγε από το δρόμο. Οπότε για πάνω από δύο ώρες την βγάλαμε με 40 km/h στη μέση του πουθενά.
Το Olafsvik βρίσκεται στην άκρη της Snaefellsnes Peninsula.
Κάναμε παράκαμψη για το Stykkishólmur να πάρουμε εφόδια.
Εδώ το Stykkishólmur με την εκκλησία του.
Ο δρόμος από το Stykkishólmur στο Olafsvik.
Φτάσαμε στο Olafsvik το οποίο είναι ένα ωραίο ψαροχώρι. Ο αέρας λυσσομανούσε. Αυτό το χωριό έχει μια πολύ όμορφη εκκλησία. Είχε και έναν καταρράκτη στην κορυφή του χωριού που μόνο και μόνο ο ήχος του σε έκανε να νιώθεις δέος. Ο άνεμος, τα κύματα, ο καταρράκτης και η ερημιά αυτού του χωριού δημιουργούσαν κινηματογραφικό σκηνικό.
Είχε κιόλας νυχτώσει και αποφασίσαμε να βγούμε μια βόλτα. Ζήτημα αν συναντήσαμε δυο ανθρώπους να περπατάνε. Υπήρχε βέβαια μια παρέα εφήβων με ένα Mitsubishi Evo 8, που έκοβαν βόλτες στο χωριό. Μας τσέκαραν μια φορά στην αρχή αλλά μετά δεν ασχολήθηκαν με μας. Συνέχισαν να κάνουν τις βόλτες τους. Στο χωριό μου που δεν είναι τόσο απομονωμένο θα ασχολούνταν περισσότερο με καινούριες φάτσες.
Αυτή η παρέα βέβαια, μου τόνισε ακόμα περισσότερο την απομόνωση και τη μοναχικότητα των Ισλανδών.
Στη βόλτα μας τώρα. Υπήρχε ένα θεματάκι. Αν δεν πατούσαν και τα δύο πόδια μας στο έδαφος υπήρχε περίπτωση να μας πάρει ο αέρας! Γι' αυτό και έπρεπε να ήμαστε πολύ προσεκτικοί στο περπάτημα! Το χωριό στη μέση κοβόταν από μια μικρή ρεματιά. Κάναμε απόπειρα να πλησιάσουμε και να διασχίσουμε το γεφυράκι αλλά τα καθοδικά ρεύματα από το βουνό δυνάμωναν την έντασή του. Αν συνεχίζαμε να το διασχίσουμε ο αέρας θα μας έριχνε κάτω. Σε κάποια φάση συνέχισα μόνος μου την εξερεύνηση του χωριού. Ήθελα αρχικά να φτάσω μέχρι τον καταρράκτη αλλά στο σημείο που ήταν ν' αφήσω το χωριό και να περπατήσω ένα μονοπάτι περίπου 200μ φοβήθηκα. Ήταν πολύ creepy.
Ακόμη και οι ζωές τους φαινόταν creepy. Δεν είδαμε ούτε ένα χώρο που μπορεί ο κόσμος να μαζεύεται του στυλ καφέ ή μπαρ. Τα σπίτια τους ήταν σχετικά μεγάλα, ευρύχωρα, με χαμηλό φωτισμό. Στη βόλτα μου είδα αρκετούς να κάθονται μόνοι τους στο σαλόνι. Σε ένα άλλο σπίτι μια κυρία έκοβε τα μαλλιά μιας άλλης με ίδιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις ρομπότ. Ήταν σα να είναι και οι δύο παγωμένες και ανέκφραστες. Εκεί μου σηκώθηκε λίγο η τρίχα και λέω, πρέπει να γυρίσω στο δωμάτιο.
αυτο ειναι ρε φιλε παρεααα οπως πατε ας ειναι κ στα φθηνα , κ ας χαθεις 
