Bosporos
Member
- Μηνύματα
- 131
- Likes
- 191
- Επόμενο Ταξίδι
- Ταυλανδη Καμποτζη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπουένος Άιρες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα στο Κάιρο]Επειδή εμείς γενικά στις εκδρομές βαδίζουμε χωρίς τρελλό πρόγραμμα, για αυτή την πρώτη μέρα είπαμε να αρχίσουμε κάπως χαλαρά. Μετά το πρωινό στο Μάριοττ που ήτανε τέλειο (!!!) αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε την περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο. Όπως είπα, το Ζαμάλεκ, είναι η αριστοκρατική και "δυτική" πλευρά της πόλης με τα ωραία καφέ, εστιατόρια και μαγαζιά. Παιρνόντας από τη Vodafon, ανακαλύψαμε ότι έστω και για λίγες μέρες θα μας συνέφερε πολύ περισσότερο να πάρουμε ένα αιγυπτιακό κινητό για να επικοινωνούμε με ελλάδα και φίλους στην Αίγυπτο, παρά με τα δικά μας. Και πραγματικά με περίπου 3-4 ευρώ και 3 ευρώ μονάδες (που δεν καταφέραμε να τις τελειώσουμε) πήραμε ένα πάμφθηνο αιγυπτιακό νούμερο που μας εξυπηρέτησε πολύ. Επίσης κοντά στο Μάριοττ ανακαλύψαμε ένα ωραίο μαγαζάκι Fair Trade. Είναι στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου σε ένα στενάκι και πουλάει χειροτεχνήματα, χαλάκια, κοσμήματα, τσάντες κλπ από διάφορα μέρη της Αιγύπτου, ίσως λίγο πιο ακριβά από το παζάρι, αλλά για καλό σκοπό. Όπως μας εξήγησε η κοπέλα που δουλεύει εκεί κάνουν μια συμφωνία με κάθε παραγωγό ότι θα του δίνουν συγκεκριμένο ποσό ασχέτως της παραγωγής και των πωλήσεών του ώστε εκείνος να στέλνει τα παιδιά του στο σχολείο και να μην τα απασχολεί στη δουλειά. Βρήκαμε διάφορα ωραία πράγματα και ψωνίσαμε ([URL="http://www.fairtradeegypt.org/default.asp"]Fair Trade Egypt[/URL
- 2η μέρα: Ισλαμικό Κάιρο
- 3η μέρα: Πυραμίδες
- 4η μέρα: το Κοπτικό Κάιρο
"4 κουτάκια Immodium, 2 κουτάκια Prinperan, και σπρέϊ για κουνούπια", λέω στο φαρμακοποιό. "Πού πάτε?" . "Διακοπές", του λέω....στο Κάϊρο.
Τελικά αχρείαστα ήταν και τα ιμμόντιουμ και όλα τα άλλα. Όπως αχρείαστα ήταν και τα μπισκότα που πήρα από εδώ από φόβο ότι εκεί δεν θα μπορώ να φάω τίποτα.
Το ταξίδι στο Κάϊρο το σχεδιάσαμε μέσα σε ένα μήνα. Λόγω εθνικότητας του συζύγου μου που είναι αλλοδαπός έπρεπε να πάρουμε τη βίζα από εδώ ( και εγώ που έχω ελληνικό διαβατήριο) και εκείνος. Απευθυνθήκαμε σε γνωστό ταξιδιωτικό πρακτορείο και μας έκλεισε εισιτήρια και ξενοδοχείο και ύστερα από πολλές συμβουλές από φίλους και γνωστούς φύγαμε για Κάϊρο.
Καταρχήν να πω ότι από τη μικρή μου εμπειρία ότι ενώ αρχικά οι 4 μέρες μου φάνηκαν πολλές, τελικά αποδείχτηκαν λίγες. Η πόλη έχει φοβερά αρχαιολογικά και θρησκευτικά μνημεία που προσφέρονται προς ανακάλυψη και το να σταθεί κανείς μόνο στα φαραωνικά και το Αλ Χαλίλι είναι κρίμα. Υπάρχει το Ισλαμικό Κάϊρο, το Κοπτικό, και διάφορα ενδιαφέροντα μουσεία εκτός του Αιγυπτιακού, όπως το Ισλαμικό και το Κοπτικό που είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, τα οποία όμως κανείς τα παραβλέπει.
Ξεκινάμε λοιπόν:
Βράδυ πρώτο
Πετάμε με την Ολυμπιακή, σε 2 ωρίτσες είμαστε στο Κάϊρο. Οι αντιπρόσωποι του ξενοδοχείου μας περιμένουν στο αεροδρόμιο και ξεκινάμε για το χοτέλ. Στο Μάριοττ, στο νησί Ζαμάλεκ. Αμέσως παίρνουμε μια ιδέα του τι θα πει κίνηση στο Κάϊρο και πόσο τρελλοί είναι οι οδηγοί!!
Το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό. Το συνηστώ ανεπιφύλακτα. Είναι στην καλή γειτονιά της πόλης, την αριστοκρατική, φυλλάσσεται καλά από αστυνομία, έχει γύρω του πολύ ωραία μικρά εστιατοριάκια και φυσικά πρόκειται για ανακαινισμένο παλάτι του προηγούμενου αιώνα!!
Αφήνουμε τα πράγματα στο δωμάτιο και αποφασίζουμε να κάνουμε την νυχτερινή κρουαζιέρα με το Maxim, πλωτό εστιατόριο, που κάνει δίωρη βόλτα στο Νείλο ενώ εσύ καταβροχθίζεις σνίτσελ και άλλα διάφορα ευρωπαϊκά εδέσματα. Το κόστος ήταν αρκετά τσουχτερό, περίπου 35 ευρώ το άτομο αλλά για πρώτη βραδυά μας άρεσε γιατί ήμασταν κουρασμένοι για να κάνουμε οτιδήποτε άλλο και πηραμε μια ωραία γεύση από Νείλο με ωραίο φαγητό. Ήμασταν δισταχτικοί για το αν πρέπει να φάμε σαλάτες ή όχι, αλλά τελικά τις φάγαμε, δεν πάθαμε τίποτα και διασκεδάσαμε. Το πρόγραμμα είχε έναν τρελλιάρη που έκανε διάφορα χορευτικά, μία χορεύτρια χορού της κοιλιάς και 2 ρωσίδες που τραγουδάγαν μέχρι και Παπαρίζου!!! Ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά εμείς διασκεδάσαμε.
Νομίζω ότι ήταν μια καλή πρώτη εισαγωγή στο Κάϊρο!!
Αυτό που μας έκανε εντύπωση από την πρώτη μέρα ήταν η πολυ αστυνομία παντού. Το ξενοδοχείο πρέπει να το φύλαγαν τουλάχιστον 100 αστυνομικοί. Λόγω των επεισοδίων στην Αλεξάνδρεια φυσικά και η αστυνομία επαγρυπνούσε. Πάντως ενώ αρχικά μας ξένισε, όταν καταλάβεικανείς την πολυπλοκότητα αυτής της χώρας καταλαβαίνει ότι δεν είναι πάντα κακό να βλέπει αστυνομία γύρω του. Το συνηθίσαμε κι αυτό λοιπόν.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων αυτού του έργου, το παραδίδει ως κοινό κτήμα. Αυτό ισχύει σε όλο τον κόσμο.
)
Είχε πια μεσημεριάσει κι έτσι αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε δυναμικά με την επίσκεψή μας στο περίφημο Μουσείο Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων. Το κτίριο του μουσείου παλιό, ο τρόπος που βρίσκονται τοποθετημένα τα εκθέματα πολλές φορές τραγικό και εγκληματικός, ωστόσο το μουσείο στεγάζει την μεγαλύτερη φυσικά αρχαία αιγυπτιακή συλλογή και μια φοβερή συλλογή από μούμιες. Οι περισσότεροι επισκέπτες είναι γκρουπ ή έχουν κανονίσει εκεί τον ξεναγό τους. Εμείς πήγαμε με τον οδηγό ανα χείρας. Στην αρχή δυσκολευτήκαμε να βγάλουμε άκρη κι αυτό διότι ο οδηγός αναφέρεται στον αριθμό του κάθε εκθέματος για να το περιγράψει, ωστόσο στη βιτρίνα του καθενός υπάρχουν 2 και 3 νούμερα που σε μπερδεύουν, και ο φωτισμός είναι χάλια οπότε αποθαρρύνεσαι ούτως ή άλλως να διαβάσεις. Μπαίνοντας ο αστυνομικός στην είσοδο όταν είδε φωτογραφικη μηχανή δεν μας άφησε να μπούμε κι έκανε φασαρία, και μετά γύρναγε στον άνδρα μου και του έκλεινε συνωμοτικά το μάτι για μπαξίσι. Φυσικά όταν του το δώσαμε περάσαμε στο μουσείο και τραβήξαμε και τις φωτογραφίες μας.
Μας άρεσε πολύ η αίθουσα με το θησαυρό του Τουταγχαμών και τα κοσμήματα που βρέθηκαν στο θρόνο του, η αίθουσα με τις μούμιες κάποιων φαραώ που έχουν χωριστό εισιτήριο και τα πορτρέτα του Φαγιούμ. Καθήσαμε περίπου 4 ώρες στο μουσείο, αν όμως θέλει να το δει κανείς καλά πρέπει να κάτσει μια ολόκληρη μέρα.
Βγάινοντας από το μουσείο έπρεπε να διασχίσουμε μια πολυσύχναστη λεωφόρο ( τύπου Συγγρού) που δεν είχε όμως ούτε φανάρια ούτε διαβάσεις. Και τα αυτοκίνητα να τρέχουν σαν τρελλά και χωρίς φώτα. Ένας αστυνομικός προσφέρθηκε να μας περάσει απέναντι, ζητώντας φυσικά κι αυτός το μπαξισάκι του. Γενικά το θέμα με το φιλοδώρημα μας έκανε εντύπωση στην Αίγυτπο. Έχουμε κάνει διάφορα ταξίδι αλλά δεν το θυμόμαστε τόσο έντονα κάπου αλλού.
Πήγαμε να πιούμε ένα τσαγάκι στο Ιντερκοντινένταλ περιμένοντας τον φίλο μας που θα μας έβγαζε έξω. Η νυχτερινή βόλτα μας ήταν στο Ισλαμικό Κάϊρο και θα το πρότινα για αρχή σε όποιον πάει. Το Ισλαμικό Κάϊρο στεγάζει μικρά διαμαντάκια ισλαμικής αρχιτεκτονικής ( τζαμιά, μεντρεσέδες, συντριβάνια κλπ.) που τη νύχτα έιναι φωτισμένα και πολύ πολύ όμορφα. Η γειτονιά αυτή που τη μέρα σφύζει από ζωή και έχει μαγαζιά ανοιχτά, το βράδυ είναι πιο χαλαρή, ιδανική για περπάτημα. Ο φίλος μας έδωσε μπαξίσι σε κάθε γέρο που φύλαγε τα τζαμιά για νας μας τα ανοίξουν, να τα δούμε βράδυ και στο τέλος καταλήξαμε για φαγητό σε ένα όμορφο μικρό τουριστικό εστιατόριο στο Αλ Χαλίλι, σχεδόν απέναντι από το Αλ Αζχάρ. Λεγόταν Taz Al Sultan. Εκεί παραγγείλαμε διάφορα εδέσματα που θύμιζαν λίγο λιβανέζικη, λίγο τούρκικη κουζίνα και δοκιμάσαμε τη σπεσιαλιτέ " γεμιστό περιστέρι". Εγώ αηδίασα λιγάκι κι έκανα ώρα να το φάω, αλλά ήταν πραγματικά πολύ νόστιμο.
Πήραμε τον δρόμο του γυρισμού και πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο από ένα πάρκινγκ που ήταν δίπλα από ένα από τα νεκροταφεία που κατοικούνται από ανθρώπους. Γιατί στην Αίγυπτο υπάρχουν ολόκληρες νεκροπόλεις που κατοικούνται από ανθρώπους. Ήταν ελαφρώς ανατριχιαστικό.
Έτσι κάπως γεμάτα κύλισε η πρώτη μας μέρα στο Κάϊρο. Είχαμε ενθουσιαστεί!!
Να μην ξεχάσω να πω ότι ένα μαντήλι για το κεφάλι για τις γυναίκες είναι απαραίτητο για κάθε ώρα της μέρας ώστε να μπορείτε να μπαινοβγαίνετε άνετα στα τζαμιά.
Η δεύτερη μέρα μας στο Κάϊρο άρχισε δυναμικά με το γνωστό φοβερό πρωινό του Μάριοττ ( μέχρι και σούσι είχε το άτιμο). Είχαμε αποφασίσει ότι για αρχή, και πριν συναντήσουμε τη φίλη μας τη Σιμά, θα επισκεφθούμε το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης. Δυστυχώς όταν φτάσαμε στο μουσείο ήταν κλειστό 11.30 - 1.30 γιατί ήταν Παρασκευή και ήταν ώρα προσευχής! Γενικά όπως ανέφερα και πριν το θέμα της θρησκείας μας έκανε μεγάλη εντύπωση στην Αίγυπτο. Ειδικά την Παρασκευή, που για αυτό το λόγο διαλέξαμε να επισκεφθούμε το ισλαμικό Κάϊρο γίνεται ο χαμός. Ο μέσος Αιγύπτιος περνάει τη ζωή του μετρώντας τις προσευχές που πρέπει να κάνει. Ακούγονται από παντού τα εζάνια από τους μιναρέδες και δημιουργείται μία παράξενα μαγική ατμόσφαιρα, σαν να είσαι στις Χίλιες και μία νύχτες. Ο ταξιτζής που μας πήρε από το κλειστό μουσείο και μας πήγε στο κέντρο μας είπε ότι την ώρα της προσευχής της παρασκευής σταματάνε όλες οι μουσικές στα ραδιόφωνα και παίζει μόνο το Κοράνι. Μου έκανε εντύπωση ότι στα ταξί που πήραμε ακόμα και τις άλλες μέρες οι ταξιτζήδες άκουγαν μόνο το Κοράνι. τέλος πάντων. Συμπέρασμα: αν θέλετε να πάτε στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης τις Παρασκευές προσέχτε, τις άλλες μερες είναι ανοιχτό 9.00-4.00. Μας είπαν ότι έχει ανακαινιστεί κι έχει γίνει κουκλίστικο.
Το ραντεβού με τη φίλη μας ήταν μπροστά στο τζαμί του Αλ Αζχάρ. Πρόκεται για πολύ σημαντικό τζαμί για τους μουσουλμάνους το οποίο έχει και το δικό του πανεπιστήμιο. Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι κληρικοί ανά τον κόσμο έχουν φοιτήσει εκεί. Η φίλη μας θα μας έκανε ξενάγηση στο Ισλαμικό Κάϊρο. Τη λένε Σιμά, είναι 22 ετών, σπουδάζει μοριακή βιολογία και φοράει μαντίλα. Δεν πίνει αλκοόλ, δεν έχει σχέσεις με αγόρια και ενώ αρχικά φαίνεται χαμηλοβλεπούσα, στην πορεία αποκαλύπτεται μια πολύ φιλόδοξη κοπέλα της οποίας φυσικά ο στόχος είναι να φύγει από την Αίγυπτο. Μας αποκάλυψε ότι τη μαντίλα άρχισε να τη φοράει στα 18 της γιατί στην Αίγυπτο αν δεν φοράς μαντίλα σε θεωρούνε πουτάνα και απο τότε της έγινε συνήθεια.
Η βόλτα μας κάλυψε το Ισλαμικό Κάϊρο που το προηγούμενο βράδυ είχαμε δει φωτισμένο και με τις πόρτες κλειστές. Υπάρχει ένας δρόμο που είναι και η ψυχή του Ισλαμικού Καϊρου που έχει τζαμιά από διάφορες περιόδους ( μαμελουκικά, οθωμανικά, πιο σύγχρονα). Πολλά από αυτά υπέστησαν ζημιές σε κάποιο μεγάλο πρόσφατο σεισμό και τα αναπαλαιώσανε κι έχουνε γίνει κουκλιά. Μπήκαμε και σε σοκάκια, δοκιμάσαμε και κάτι παραδοσιακά φαγητά στο πόδι και πήραμε πολλές φωτογραφίες. Ο δρόμος λέγεται Sharia Al-Muizz li-din Allah. Κάποια στιγμή που θέλαμε να ξαποστάσουμε ήπιαμε καφέ σε ένα μικρό ξενοδοχείο μπουτίκ, λέγεται le Riad, έχει πολυ ωραίο σαλονάκι παραδοσιακό και λίγο κόσμο , μια όαση σε αυτή την πολύβουη πόλη. Το απόγευμα πήγαμε για βόλτα στο πάροκο Αλ-Αζχάρ. Είναι το μοναδικό πάρκο της πόλης, και το μόνο μέρος που μπορεί κανείς να περπατήσει έχοντας δέντρα γύρω του, να τσουλήσει το καρότσι του μωρού του αν έχει μωρό κλπ. Ήταν όμορφο, όχι κάτι εξαιρετικό, και είχε πάρα πολύ κόσμο μα πααααρα πολύ. Από ότι είδαμε είχε και κάτι όμορφα εστιατόρια, αλλά δεν κάτσαμε. Από τα λοφάκια του παρκου έχει κανείς ωραία θέα στο Κάστρο του Καϊρου και πανοραμική θέα της πόλης. Επίσης βλέπει πώς ζει ο μέσος κάτοικος αυτής της πόλης, η νεολαία κλπ. Οι περισσότερες κοπέλες καλυμμένες, ωστόσο πολλές φόραγαν κολάν, κολλητά, μίνι με κολλάν, αλλά η μαντίλα μαντίλα.
Βράδυασε και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Η φίλης μας γύρισε σπίτι της κι εμείς πήγαμε να δούμε το τζαμί του Αλ Αζχάρ. Δεν θυμάμαι πολλά γιατί το κεφάλι μου είχε γίνει κουρκούτι από τα πολλά τζαμιά, θυμάμαι όμως ότι ήταν πολύ μεγάλο. Εκεί κοντά είναι και το παραδοσιακό καφενείο του Αλ-Φισάουι. Μέσα στην αγορά του Αλ Χαλίλι με τα μικρομάγαζα, ένα τόσο δα καφενεδάκι με παραδοσιακή διακόσμηση όπου καπνίζεις το ναργιλέ σου, πίνεις το τσαγάκι σου και το καφεδάκι σου και βλέπεις να περνάει από μπροστά σου καθε καρυδιάς καρύδι. Θα έλεγα ένα από τα πράγματα που πρέπει να κάνει κανείς στο Κάϊρο.
Τη νυχτερινή διασκέδαση την είχε αναλάβει άλλος φίλος μας, ο Ομάρ. Είπε θα μας πάει κάπου έκπληξη. Το κλαμπ λεγόταν Σαγκρία. Ίσως το πιο κυριλέ μέρος στην πόλη. Καταρχήν χωρίς κράτηση δεν μπαίνεις. Κατά δεύτερον έχει τέλεια θέα, γιατί είναι πάνω στο Νείλο και σερβίρει ωραία πράγματα. Ο φίλος μας ο Ομάρ δεν έχει καμία σχέση με τη Σιμά που προέρχεται από τη μεσαία τάξη της Αιγύπτου ( ούτε κατά διάννοια μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχουν μέρη σαν το Σαγκρία). Ο Ομάρ ζει στην αμερική, ο μπαμπάς του ήταν υψυλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης, έρχεται στο Κάϊρο για να δει τους φίλους του, έχει ξένες φιλενάδες και οδηγεί μερσεντές. Το Σαγκρία είναι το στέκι του. Εμείς φτάνοντας πάθαμε ένα σοκ πάλι, διότι από το Ισλαμικο Κάϊρο βρεθήκαμε σε ένα μέρος όπου οι φίλοι του Ομάρ μας έλεγαν για τη Μύκονο που έρχονται το καλοκαίρι, οι κοπέλες φόραγαν μίνι και στράπλες και όλοι είχαν μπροστά τους μια μπουκάλα ουίσκι. Βέβαια την απορία μας την έλυσε ο Ομάρ. Τα κυριλέ μπαρ της Αιγύπτου επιτρέπουν στους τακτικούς τους θαμώνες να φέρνουν ο καθένας το μπουκάλι του , αγορασμένο από αφορολόγητα μαγαζιά του εξωτερικού, και τους το φυλάνε στο μαγαζί με ετικέτα και το όνομά τους ώστε όποτε πάνε να πίνουν από αυτό. Ο Ομάρ ας πούμε είχε και άλλα ρεζερβέ τέτοια μπουκάλια και άλλα αντίστοιχα μέρη του Καϊρου. Για Αιγυπτιακά δεδομένα οι τιμές ήταν πολύ ακριβές: πληρώσαμε ένα ποτήρι σαγκρία γύρω στα 15 ευρώ το ένα, και το φαγητό είχε γύρω στα 20 ευρώ το πιάτο ( είχε γιαπωνέζικα και κινέζικα κυρίως) τη στιγμή που ο μισθός ενός δασκάλο σου σχολείό είναι γύρω στα 60 ευρώ το μήνα!!!!!
τελικά η χώρα έκρυβε μεγάλες εκπλήξεις...πάμε για ύπνο τώρα γιατί αύριο έχουμε Πυραμίδες!
Καταρχήν να πούμε ότι εκτός από τις γνωστές 3 μεγάλες πυραμίδες της Γκίζας, στην Αίγυπτο υπάρχουν και πολλές άλλες πυραμίδες λιγότερο γνωστές εξίσου όμως συναρπαστικές. Έχοντας διαβάσει διάφορα στο Ίντερνετ αποφάσισα ότι θα ήθελα η βόλτα στις πυραμίδες να μην καλύπτει μόνο τις γνωστές τουριστικές αλλά να πάμε και λίγο πιο πέρα να δούμε και τις πυραμίδες της Σακκάρα και του Ντασχούρ.
Για τις πυραμίδες τις Γκιζας εύκολα το κανονίζει κανείς. Υπάρχουν λεωφορεία, ταξί και μετρό. Το πρόβλημα είναι για τις άλλες που είναι εκτός πόλης και πιο μακριά. Αποφασίσαμε ότι η πιο συμφέρουσα λύση ήταν ένα ταξί για όλη τη μέρα που θα μας έπαιρνε από΄το ξενοδοχείο, θα μας πήγαινε στα διάφορα μέρη που θέλαμε, θα μας περίμενε και θα μας γύρναγε πίσω. Το ταξί το κανονίσε η Σιμά, δώσαμε 250 Αιγυπτιακές λίρες, δηλαδή γύρω στα 33 ευρώ. Είχαμε ρωτήσει και μόνοι μας και μας έλεγαν εξωφρενικές τιμές, οπότε αφεθηκαμε στη φίλη μας να το κανονίσει εκείνη με έναν γνωστό της. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ψιλοάθλιο ταξί ( από τα παλιά αιγυπτιακά ταξί τα χιλιοτρακαρισμένα, χωρίς ζώνη, στενάχωρα) με έναν πολύ καλό οδηγό που δεν μίλαγε, δεν παραπονιόταν, δεν προσπαθούσε να σταματήσει σε διάφορα μέρη στο δρόμμο ώστε να ψωνίσουμε κι αυτός να πάρει το κόμισιον του. Φύγαμε λοιπόν με το ταξί για πυραμίδες.
Η όλη αυτή εκδρομή που τη συστήνω διήρκεσε από τις 9 το πρωί μέχρι τις 4.30 το απόγευμα που επιστρέψαμε. Αλλά άξιζε με χίλια!!
Φτάσαμε στις πυραμίδες της Γκίζας. Πραγματικά εντυπωσιακές, αν και τις έχουμε δει τόσες φορές που μας φαίνονται πολύ οικείες. Η αστυνομία ζητάει από τον ταξιτζή χρήμα για να τον αφήσει να παρκάρει και αναγκαζόμαστε και το πληρώνουμε εμείς. Να πω επίσης εδώ σχετικά με τα εισιτήρια στα διάφορα μέρη ότι η φοιτητική κάρτα Isic εξασφαλίζει μεγάλες εκπτώσεις στους φοιτητές, πληρώνουν τη μισή τιμή!!
Γύρω γύρω στις πυραμίδες της Γκίζας υπάρχουν εκατοντάδες ενοχλητικοί μικροπωλητές που σε ακολουθούν και σου σπάνε τα νεύρα προσπαθώντας να σου πουλήσουν διάφορα. Επίσης έχει τους καμηλιέρηδες, οι οποίοι όμως δεν είχαν δουλειά γιατί οι τουρίστες έχουν μάθει πια τα κόλπα τους ( πχ. τους πληρώνουν από πριν, κι όταν ανέβουν στην καμήλα τους ζητάνε κι άλλα λεφτά για να τους κατεβάσουν). Είναι καλό να έχει κανείς έναν καλό οδηγό για να διαβάσει τα ιστορικά στοιχεία. Το τοπίο γύρω από τις πυραμίδες είναι εντυπωσιακό. Φυσικά εμείς τις φανταζόμαστε στη μέση της ερήμου ενώ αυτές είναι δίπλα στιν πόλη. Και η Σφίγγα είναι εντυπωσιακή. Και προσφέρεται για ωραίες φωτογραφίες.
Μετά τις πυραμίδες της Γκίζας φύγαμε για Σακκάρα, όπου υπάρχει η μεγάλη και παλιά πυραμίδα του Ζοσέρ. Θεωρείται το παλιότερο πυραμιδοειδές κατασκεύασμα στον κόσμο. Λέγεται και Step pyramid. Ο αρχαιολογικός χώρος της Σακκάρα είναι εντυπωσιακός. Διάβασα κάπου ότι είναι ο μεγαλύτερος σε έκταση ανοιχτός αρχαιολογικός χώρος της Αιγύπτου. Ο οδηγός μας δυστυχώς δεν ήξερε καθόλου την περιοχή, μπερδευτήκαμε, δεν βρίσκαμε πού να κόψουμε εισιτήρια, αλλά τελικά βγάλαμε άκρη. Έχει κι ένα ωραίο μικρό καινούριο μουσείο, με διάφορα πράγματα που βρέθηκαν εντός της πυραμίδας και των τάφων της περιοχής. Η ίδια η πυραμίδα είναι υπό αναστήλωση, αλλά παραμένει εντυπωσιακή. Δεν μοιάζει με τις άλλες τις Γκίζας, γιατί είναι χτισμένη σε διάφορα επιπεδα ωστόσο αξίζει κανείς να την επισκεφτεί. Επίσης μπήακαμε και σε διάφορους τάφους που ήταν επισκέψιμοι και είδαμε τοιχογραφίες με κροκόδειλους και ιπποπόταμους.
Φεύγοντας από Σακκάρα πέσαμε σε μποτιλιάρισμα. 5 καμήλες φορτωμένες με φοινικόκλαδα διέσχιζαν το δρόμο και είχε μπλοκάρει η κίνηση. Η σκηνή ήταν σουρεαλιστική!!! Η φίλη μας η Σιμά και ο ταξιτζής ενθουσιάστηκαν γιατί δεν είχαν δει κι αυτοί καμήλες εν ώρα εργασίας. Τις είχαν δει μόνο να κάνουν βόλτα τους τουρίστες. Να λοιπόν που μπορούν να κάνουν και άλλα πράγματα.
Φύγαμε από Σακκάρα και πάμε προς Ντασχούρ. Η διαδρομή έχει ενδιαφέρον γιατί πια έχει ξεφύγει κανείς από την τουριστική ζώνη και βλέπει οάσεις, μικρά χωριά, τις καθημερινές ασχολίες των κατοίκων και γενικά μια άλλη Αίγυπτο που δεν τη βλέπει στις τουριστικες περιοχές. Βέβαια μας έκανε εντύπωση πόσο φτωχοί ήταν οι άνθρωποι. Ζούσαν στις ίδιες καλύβες με τα ζώα τους, και μέσα στα σκουπίδια.
Τελικά αφού κάναμε διάφορους γύρους βρήκαμε το Ντάσχουρ. Κι εκεί πάθαμε ένα σοκ. Γιατι διάφοροι ένοπλοι στρατιώτες με καλάσνικοφ σταμάτησαν το ταξί και άρχισαν διάφορες ερωτήσεις για το πού πάμε και τι κάνουμε. Το Ντάσχουρ είναι στρατιωτικοποιημένη ζώνη και οι πυραμίδες του βρίσκονται εντός στρατιωτικής ζώνης και στρατοπέδου!!! άρα χρειαζόταν ειδικός έλεγχος πριν μπούμε. Ωστόσο η ταλαιπωρία άξιζε τον κόπο. Είδαμε 2 πυραμίδες : την Κόκκινη η οποία μοιάζει με αυτές της Γκίζας, είναι πολύ καλά διατηρημένη και μπορεί κανείς να κατέβει στα έγκατά της. Και την κυρτή που έχει ένα περίεργο σχήμα αλλά τη βλέπει κανείς από μακριά γιατί γύρω γύρω δεν επιτρέπεται. Το όλο τοπίο είναι πραγματικά τοπίο ερήμου, γιατί ανεβαίνοντας στην Κόκκινη Πυραμίδα και αγναντεύοντας τη θέα βλέπεις μόνο έρημο. Εγώ δεν κατέβηκα εντός της πυραμίδας, ο άντρας μου όμως που κατέβηκε μου είπε ότι ήταν κλειστοφοβικά και είχε έλλειψη οξυγόνου.
Και κάπως έτσι τελείωσε και η εκδρομή στης πυραμίδες. Ύστερα από περίπου 1 ώρα ή και λίγο παραπάνω ήμασταν πίσω στο ξενοδοχείο. Καθήσαμε να πιούμε ένα τσάι στον κήπο του Μάριοττ, ίσως ο μοναδικός κήπος του Καίρου που μπορεί κανείς να πιεί έναν καφέ, ένα τσάϊ και να χαλαρώσει και αποχαιρετήσαμε τη φίλη μας. Το πρόγραμμα είχε και συνέχεια. Το βράδυ θα πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε μία παράσταση με περιστρεφόμενους δερβίσηδες.
Η Αίγυπτος έχει και αυτή τη δική της παράδοση στους δερβίσηδες - σούφι. Το καλυτερο δείγμα είναι μια φοβερή ( δωρεάν) παράσταση που δίνεται συγκεκριμένες μέρες τις εβδομάδας σε ένα πολιτιστικό κέντρο κάπου στο κέντρο. Το μέρος λέγεται Wikala of Al-Ghouri. Οι παραστάσεις είναι κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο στις 8. Τόσο ο χώρος όσο και το γκρουπ που παίζει είναι φοβερά! Για να βρείτε όμως θέση θα πρέπει να πάτε νωρίς γιατί επειδή είναι δωρεάν γεμίζει με τουρίστες. Εμείς ήμασταν εκεί γύρω στις 6.45 και μας είπαν ότι είχε γεμίσει. Τελικά με ένα μικρό φιλοδώρημα στον πορτιέρη καταφέραμε και μπήκαμε ( αχ το χρήμα παντού ανοίγει πόρτες). Δεν βρήκαμε να κάτσουμε σε καρέκλα και καθήσαμε σε έναν πάγκο, μιλώντας όμως με κοσμο που καθόταν σε καρέκλα μας είπε ότι είχε έρθει από τις 6. Πάντως αξίζει την ταλαιπωρία, θα αποζημιωθείτε. Ένα μουσικό γκρουπ που παίζει παραδοσιακή μουσική με περίεργο τρόπο και δερβίσηδες που στριφογυρνούν με χρωματιστά ρούχα και κάνουν διάφορα τρελλά κόλπα! Βάλτε το στο πρόγραμμα.
Η βραδυά έμελλε να κλείσει με δείπνο σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο. Λέγεται Abou el-Sid, sto Zamalec, 2 λεπτά από το Μάριοττ. Όμορφη διακόσμηση, ωραία μουσική, παραδοσιακά αιγυπτιακά φαγητά κι ένα τέλειο κοκτέϊλ από ζαχαροκάλαμο. Το μέρος είναι μικρό και χρειάζεται κράτηση. Συχνάζουν τουρίστες, ξένοι που ζουν στο Κάϊρο και ευκατάστατοι Αιγύπτιοι. Περάσαμε τέλεια!!!
Ξεκούραση τώρα γιατί αύριο τελευταία μέρα του ταξιδιού μας έχει μείνει το Κοπτικό Κάϊρο!!
Και φτάσαμε αισίως στην τελευταία μέρα του ταξιδιού. Από το πρωί μας είχε πιάσει ένας κόμπος γιατί το βράδυ επιστρέφαμε Αθήνα. Ήμασταν μόνο 4 μέρες στην πολύβουη αυτή πόλη, αλλά νιώθαμε ήδη τόσο οικεία. Είχαμε συνηθίσει και την αστυνομία, και τα λιγούρια, και τους τρελλούς ταξιτζήδες, και τα σκουπίδια και τις περίεργες μυρωδιές, και τους ήχουν από τα τζαμιά. Να μη σας πω ότι δεν θέλαμε να φύγουμε. Φυσικά όπως όλα τα ωραία πράγματα έτσι κι αυτό έμελλε να τελειώσει. Είχαμε όμως μία ολόκληρη μέρα στη διάθεσή μας.
Αποφασίσαμε για αρχή να επισκεφθούμε το Κάστρο του Καίρου (Citadelle), που δεσπόζει σε έναν λόφο και έχει ένα τζαμί του μεταρρυθμιστή Μωχάμεντ Άλη. Πέσαμε σε συμπαθητικό ταξιτζή ο οποίος μας άφησε και μας ζήτησε το κινητό μας, μας έδωσε και το δικό του, ώστε όταν τελειώσουμε να τον πάρουμε τηλέφωνο να μας πάει και αλλού. Βέβαια η συνενόηση πατίνι. Ο τύπος δεν ήξερε ούτε μία λέξη στα αγγλικά, ούτε καν τα στοιχειώδη . Πχ. ήθελε να μας ρωτήσει για τις πυραμίδες και δεν καταλαβαίναμε και πήρε ένα χαρτί και άρχισε να ζωγραφίζει πυραμίδες την ώρα τπου έτρεχε!!
Εδώ ανοίγω μια παρένθεση για το θέμα των ταξιτζήδων. Δεν θυμάμαι αν το ανέφερα, σε ένα από τα προηγούμενα βράδυα ζήσαμε το εξής: ο ταξιτζής να τρέχει με 100 χλμ/ώρα ( που για εκεί είναι πολύ), σε έναν δρόμο υπερυψωμένο ( που σημαίνει δεξιά αριστερά γκρεμός), με δύο λωρίδες, εμείς ήμασταν στη δεύτερη, χωρίς φώτα ( ούτε ο δρόμος ούτε το ταξί), όπου στην ίδια λωρίδα με εμάς αλλά κινούμενος αντίθετα ερχόταν ένας τύπος που έσερνε μέσα στα μεσάνυχτα ένα καρότσι με καρπόυζια και μίλαγε στο κινητό του και ο ταξιτζής να οδηγεί με το ένα χέρι γιατί με το άλλο κράταγε ένα ποτήρι γυάλινο με καυτό τσάι!!!! Το οποίο κάποια στιγμή χύθηκε επάνω του και φυσικά έσκυψε για να δει πού λερώθηκε, κι εμείς κοντέψαμε να πάθουμε συγκοπή!!!
Επιστρέφω λοιπόν, στον συμπαθητικό κυριούλη με προφίλ Μπιν Λάντεν, ισλαμική γενειάδα κλπ. με τον οποίο δεν ξέρω πώς συνεννοηθήκαμε σε 1 ώρα να μας πάρει από εκεί. Το Σιταντέλ δεν είναι κάτι εξαιρετικό, ούτε και το τζαμί του Μωχάμεντ Άλι λέει πολλά. Έχει όμως κάτι από μεσαιωνική εποχή και φυσικά πανοραμική θέα της πόλης. Φεύτονας από εκεί στην ώρα μας περιμένουμε τον ταξιτζή, περνάνε 20 λεπτά τίποτα αυτός. Μιλάμε σε έναν αστυνομικό που ήξερε αγγλικά, τον πέρνουμε τηλέφωνο, και του λέει ο ταξιτζής σε 5 λεπτά είμαι εκεί. Περνάει μισή ώρα, λέμε στον αστυνομικό πάρε τον τηλέφωνο και πες του ότι φεύγουμε γιατί βαρεθήκαμε. Εκείνη την ώρα βλέπουμε από το αντίθετο ρεύμα τον κυριούλη να κουνάει το χέρι του να κάνει επιτόπου στροφή και να μπαίνει στην ανάποδη λωρίδα κυκλφορίας και εμφανίστηκε μπροστά μας. Ο αστυνομικός που έκανε το μεσάζοντα πήγε και ζήτησε μπαξίσι!!!
Επόμενος σταθμός το τζαμί του Ιμπν Τουλούμ. Ξακουστό και πανέμορφο. Ο ταξιτζής μας άφησε μπροστά από λάθος σημείο, στον γειτονικό μεντρεσέ, με αποτέλεσμα εμείς να νομίζουμε ότι είμαστε στο Ιμπν Τουλούμ και τελικά το Ιμπν Τουλούμ ήταν λίγο πιο δίπλα. Όμως δώσαμε λίγα λεφτά στον θυρωρό και μας άνοιξε μια πόρτα για ανέβουμε στον μιναρέ του μεντρεσέ. Αν μπορείτε κάντε το!! Καταρχήν είναι περιπέτεια, κατά δεύτερον μπορείτε να βγάλετε τέλειες φωτογραφίες της πόλης από διάφορες οπτικές, και κατά τρίτον πόσες φορές στη ζωή σας θα ανεβείτε σε μιναρέ???? Θα έχετε και να το λέτε. Εμάς ο μιναρές που ανεβήκαμε ήταν ωραίος και ψηλός, είδαμε και το Ιμπν Τουλούμ από μακριά και κατεβήκαμε κάτω.
Εγώ είχα τη φαεινή ιδέα να πάμε να δούμε μια έκθεση Κοπτικής Τέχνης σε κάποιο πολιτιστικό κέντρο. Κάναμε καμια ώρα να το βρούμε, κανείς δεν το ήεξρε, μπλέξαμε σε περίεργες γειτονιές όπου ξαφνικά πρόβαλλαν κάτι καμήλες ανάμεσα στις πολυκατοικίες και τελικά όταν το βρήκαμε διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούσαμε να μπούμε χωρίς πρόσκληση. Τα μέτρα ασφαλείας δρακόντεια, και με το ζόρι πλησιάσαμε. Μετά τα βομβιστικά στις κοπτικές εκκλησίες φοβούνται φυσικά.
Είχαμε 2 ώρες καιρό, και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πέρασαμε από το Κοπτικό Κάϊρο , τη χριστιανική γειτονιά. Λόγω των γεγονότων φοβόμασταν να πάμε, αλλά είχαμε ακούσει τόσα ωραία για αυτό το μέρος που το θεωρήσαμε αμαρτία να μην πάμε. Και βρεθήκαμε στην είσοδο του κοπτικού Καίρου που είχε αμέτρητους αστυνομικούς, έλεγχο τσαντών, έλεγχο διαβατηρίων κλπ. Η γειτονιά είναι πολύ όμορφη. Ένας πεζόδρομος με μαγαζάκια και διάφορα θρησκευτικά μνημεία, το καθένα με την ιστορία του. Πρώτη είναι η χριστιανορθόδοξη εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, που δεν λέει πολλά, έχει όμως ένα ενδιαφέρον νεκροταφείο. Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσαματα. Αν ο δρόμος σας φέρει μέχρι εκεί, κάντε το πέρασμά σας από το νεκροταφείο. Θα δείτε τάφους σπιτάκια, τάφους μικρούς ναούς, πολύ περίεργα κτίσματα και μπορεί να βρείτε και οικογενειακούς τάφους γνωστών ελληνικών οικογενειών. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται το Κοπτικό Μουσείο. Ϊσως από τα πιο ομορφα μουσεία που έχουμε επισκεφθεί. κατενθουσιαστήκαμε. Μοντέρνο, καθαρό, με πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα, ωραίες εξηγήσεις σε σωστά αγγλικά, καλό φωτισμό. Η κοπτική τέχνη έχει πολύ ενδιαφέρον, και στην Ελλάδα δεν ξέρουμε πολλά για αυτήν. Προσπαθήσαμε να βγάλουμε παράνομα φωτογραφίες, μας είδαν όμως από τις κάμερες και μας ζήτησαν νατ ις διαγράψουμε.
Τελευταίος σταθμός για το ταξίδι η διπλανή "Κρεμαστή Εκκλησία", κόπτική εκκλησία, με φοβερά ξυλόγλυπτα και ενδιαφέρουσα ιστορία.
Ο χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα. έπρεπε να φύγουμε για ξενοδοχείο και αεροδρόμιο.
4 μέρες γεμάτες εικκόνες, χρώματα, εμπειρίες, πρωτόγνορα συναισθήματα και χαρά. χαρά της ανακάλυψης αυτής της ξεχωριστής χώρας.
Η Αίγυπτος είναι πολύ αντιφατική χώρα: το σίγουρο είναι ότι κρύβει εκπλήξεις. Πρέπει να τη δεις με τα μάτια της ψυχής και να μη μείνεις στα τουριστικά της.
Τελικα συμπεράσματα: ένα καλό ξενοδοχείο είναι must (εμείς αν ξαναπηγαίναμε πάλι στο Μάριοτ στο Ζαμάλεκ θα μέναμε)
Δεν χρειάζεστε ξεναγό. Έναν καλό χάρτη χρειάζεστε και έναν καλό οδηγό. Εμείς είχαμε το Egypt Lonely Planet, Egypt Rough Guides και κάποια πράγματα για την κοπτική τέχνη από έναν οδηγό του Κοπτικού Μουσείου που μου είχε δανίσει μια φίλη.
Να έχετε μπόλικα ψηλά για να ικανοποιείτε καθημερινές ανάγκες: καλώς ή κακώς ένα μικρό φιλοδώρημα μπορεί να ανοίξει την πόρτα ενός υπέροχου τζαμιού, να σας ανεβάσει στον μιναρέ, να σας αφήσει να δείτε μια παράσταση με δερβίσηδες, να σας αφήσει να τραβήξετε φωτογραφίες εκεί που υποτίθεται απαγορεύεται. Ναι, ακούγεται ανήθικο, έτσι είναι το σύστημα όμως και ως ταξιδιώτες καλό είναι να πάτε με τα νερά τους. Δεν μιλάω για τρελλά μπαξίσια, αλλά έστω και λίγο για αυτούς έχει σημασία και εσείς θα κάνετε τη δουλειά σας.
Δοκιμάστε άφοβα φαγητά από προτινόμενα μέρη. Η κατάσταση σε σχέση με παλιά που πήγαν φίλοι και τους έπιανε ομαδικά διάρροια έχει βελτιωθεί αισθητά, κι επιπλέον η χώρα κρύβει γαστριμαργικές απολαύσεις ( πχ. γεμιστό περιστέρι).
Τέλος, μη χρησιμοποιήσετε πολύ πιστωτικές κάρτες γιατί όταν γυρίσετε στην Ελλάδα και δείτε την ισοτιμία της τράπεζας θα φρικάρετε. Πράγματα που τα είχατε υπολογίσει 65 ευρώ, σας έρχονται 80 γιατί η ελληνική τράπεζα έχει βάλει κακή ισοτιμία.
Αυτά από μένα!! Καλό ταξίδι σε όσους το πάρουν απόφαση να πάνε! Ευχαριστώ που με διαβάσατε!
Τελικά αχρείαστα ήταν και τα ιμμόντιουμ και όλα τα άλλα. Όπως αχρείαστα ήταν και τα μπισκότα που πήρα από εδώ από φόβο ότι εκεί δεν θα μπορώ να φάω τίποτα.
Το ταξίδι στο Κάϊρο το σχεδιάσαμε μέσα σε ένα μήνα. Λόγω εθνικότητας του συζύγου μου που είναι αλλοδαπός έπρεπε να πάρουμε τη βίζα από εδώ ( και εγώ που έχω ελληνικό διαβατήριο) και εκείνος. Απευθυνθήκαμε σε γνωστό ταξιδιωτικό πρακτορείο και μας έκλεισε εισιτήρια και ξενοδοχείο και ύστερα από πολλές συμβουλές από φίλους και γνωστούς φύγαμε για Κάϊρο.
Καταρχήν να πω ότι από τη μικρή μου εμπειρία ότι ενώ αρχικά οι 4 μέρες μου φάνηκαν πολλές, τελικά αποδείχτηκαν λίγες. Η πόλη έχει φοβερά αρχαιολογικά και θρησκευτικά μνημεία που προσφέρονται προς ανακάλυψη και το να σταθεί κανείς μόνο στα φαραωνικά και το Αλ Χαλίλι είναι κρίμα. Υπάρχει το Ισλαμικό Κάϊρο, το Κοπτικό, και διάφορα ενδιαφέροντα μουσεία εκτός του Αιγυπτιακού, όπως το Ισλαμικό και το Κοπτικό που είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, τα οποία όμως κανείς τα παραβλέπει.
Ξεκινάμε λοιπόν:
Βράδυ πρώτο
Πετάμε με την Ολυμπιακή, σε 2 ωρίτσες είμαστε στο Κάϊρο. Οι αντιπρόσωποι του ξενοδοχείου μας περιμένουν στο αεροδρόμιο και ξεκινάμε για το χοτέλ. Στο Μάριοττ, στο νησί Ζαμάλεκ. Αμέσως παίρνουμε μια ιδέα του τι θα πει κίνηση στο Κάϊρο και πόσο τρελλοί είναι οι οδηγοί!!
Το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό. Το συνηστώ ανεπιφύλακτα. Είναι στην καλή γειτονιά της πόλης, την αριστοκρατική, φυλλάσσεται καλά από αστυνομία, έχει γύρω του πολύ ωραία μικρά εστιατοριάκια και φυσικά πρόκειται για ανακαινισμένο παλάτι του προηγούμενου αιώνα!!
Αφήνουμε τα πράγματα στο δωμάτιο και αποφασίζουμε να κάνουμε την νυχτερινή κρουαζιέρα με το Maxim, πλωτό εστιατόριο, που κάνει δίωρη βόλτα στο Νείλο ενώ εσύ καταβροχθίζεις σνίτσελ και άλλα διάφορα ευρωπαϊκά εδέσματα. Το κόστος ήταν αρκετά τσουχτερό, περίπου 35 ευρώ το άτομο αλλά για πρώτη βραδυά μας άρεσε γιατί ήμασταν κουρασμένοι για να κάνουμε οτιδήποτε άλλο και πηραμε μια ωραία γεύση από Νείλο με ωραίο φαγητό. Ήμασταν δισταχτικοί για το αν πρέπει να φάμε σαλάτες ή όχι, αλλά τελικά τις φάγαμε, δεν πάθαμε τίποτα και διασκεδάσαμε. Το πρόγραμμα είχε έναν τρελλιάρη που έκανε διάφορα χορευτικά, μία χορεύτρια χορού της κοιλιάς και 2 ρωσίδες που τραγουδάγαν μέχρι και Παπαρίζου!!! Ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά εμείς διασκεδάσαμε.
Νομίζω ότι ήταν μια καλή πρώτη εισαγωγή στο Κάϊρο!!
Αυτό που μας έκανε εντύπωση από την πρώτη μέρα ήταν η πολυ αστυνομία παντού. Το ξενοδοχείο πρέπει να το φύλαγαν τουλάχιστον 100 αστυνομικοί. Λόγω των επεισοδίων στην Αλεξάνδρεια φυσικά και η αστυνομία επαγρυπνούσε. Πάντως ενώ αρχικά μας ξένισε, όταν καταλάβεικανείς την πολυπλοκότητα αυτής της χώρας καταλαβαίνει ότι δεν είναι πάντα κακό να βλέπει αστυνομία γύρω του. Το συνηθίσαμε κι αυτό λοιπόν.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων αυτού του έργου, το παραδίδει ως κοινό κτήμα. Αυτό ισχύει σε όλο τον κόσμο.
)
Είχε πια μεσημεριάσει κι έτσι αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε δυναμικά με την επίσκεψή μας στο περίφημο Μουσείο Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων. Το κτίριο του μουσείου παλιό, ο τρόπος που βρίσκονται τοποθετημένα τα εκθέματα πολλές φορές τραγικό και εγκληματικός, ωστόσο το μουσείο στεγάζει την μεγαλύτερη φυσικά αρχαία αιγυπτιακή συλλογή και μια φοβερή συλλογή από μούμιες. Οι περισσότεροι επισκέπτες είναι γκρουπ ή έχουν κανονίσει εκεί τον ξεναγό τους. Εμείς πήγαμε με τον οδηγό ανα χείρας. Στην αρχή δυσκολευτήκαμε να βγάλουμε άκρη κι αυτό διότι ο οδηγός αναφέρεται στον αριθμό του κάθε εκθέματος για να το περιγράψει, ωστόσο στη βιτρίνα του καθενός υπάρχουν 2 και 3 νούμερα που σε μπερδεύουν, και ο φωτισμός είναι χάλια οπότε αποθαρρύνεσαι ούτως ή άλλως να διαβάσεις. Μπαίνοντας ο αστυνομικός στην είσοδο όταν είδε φωτογραφικη μηχανή δεν μας άφησε να μπούμε κι έκανε φασαρία, και μετά γύρναγε στον άνδρα μου και του έκλεινε συνωμοτικά το μάτι για μπαξίσι. Φυσικά όταν του το δώσαμε περάσαμε στο μουσείο και τραβήξαμε και τις φωτογραφίες μας.
Μας άρεσε πολύ η αίθουσα με το θησαυρό του Τουταγχαμών και τα κοσμήματα που βρέθηκαν στο θρόνο του, η αίθουσα με τις μούμιες κάποιων φαραώ που έχουν χωριστό εισιτήριο και τα πορτρέτα του Φαγιούμ. Καθήσαμε περίπου 4 ώρες στο μουσείο, αν όμως θέλει να το δει κανείς καλά πρέπει να κάτσει μια ολόκληρη μέρα.
Βγάινοντας από το μουσείο έπρεπε να διασχίσουμε μια πολυσύχναστη λεωφόρο ( τύπου Συγγρού) που δεν είχε όμως ούτε φανάρια ούτε διαβάσεις. Και τα αυτοκίνητα να τρέχουν σαν τρελλά και χωρίς φώτα. Ένας αστυνομικός προσφέρθηκε να μας περάσει απέναντι, ζητώντας φυσικά κι αυτός το μπαξισάκι του. Γενικά το θέμα με το φιλοδώρημα μας έκανε εντύπωση στην Αίγυτπο. Έχουμε κάνει διάφορα ταξίδι αλλά δεν το θυμόμαστε τόσο έντονα κάπου αλλού.
Πήγαμε να πιούμε ένα τσαγάκι στο Ιντερκοντινένταλ περιμένοντας τον φίλο μας που θα μας έβγαζε έξω. Η νυχτερινή βόλτα μας ήταν στο Ισλαμικό Κάϊρο και θα το πρότινα για αρχή σε όποιον πάει. Το Ισλαμικό Κάϊρο στεγάζει μικρά διαμαντάκια ισλαμικής αρχιτεκτονικής ( τζαμιά, μεντρεσέδες, συντριβάνια κλπ.) που τη νύχτα έιναι φωτισμένα και πολύ πολύ όμορφα. Η γειτονιά αυτή που τη μέρα σφύζει από ζωή και έχει μαγαζιά ανοιχτά, το βράδυ είναι πιο χαλαρή, ιδανική για περπάτημα. Ο φίλος μας έδωσε μπαξίσι σε κάθε γέρο που φύλαγε τα τζαμιά για νας μας τα ανοίξουν, να τα δούμε βράδυ και στο τέλος καταλήξαμε για φαγητό σε ένα όμορφο μικρό τουριστικό εστιατόριο στο Αλ Χαλίλι, σχεδόν απέναντι από το Αλ Αζχάρ. Λεγόταν Taz Al Sultan. Εκεί παραγγείλαμε διάφορα εδέσματα που θύμιζαν λίγο λιβανέζικη, λίγο τούρκικη κουζίνα και δοκιμάσαμε τη σπεσιαλιτέ " γεμιστό περιστέρι". Εγώ αηδίασα λιγάκι κι έκανα ώρα να το φάω, αλλά ήταν πραγματικά πολύ νόστιμο.
Πήραμε τον δρόμο του γυρισμού και πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο από ένα πάρκινγκ που ήταν δίπλα από ένα από τα νεκροταφεία που κατοικούνται από ανθρώπους. Γιατί στην Αίγυπτο υπάρχουν ολόκληρες νεκροπόλεις που κατοικούνται από ανθρώπους. Ήταν ελαφρώς ανατριχιαστικό.
Έτσι κάπως γεμάτα κύλισε η πρώτη μας μέρα στο Κάϊρο. Είχαμε ενθουσιαστεί!!
Να μην ξεχάσω να πω ότι ένα μαντήλι για το κεφάλι για τις γυναίκες είναι απαραίτητο για κάθε ώρα της μέρας ώστε να μπορείτε να μπαινοβγαίνετε άνετα στα τζαμιά.
Η δεύτερη μέρα μας στο Κάϊρο άρχισε δυναμικά με το γνωστό φοβερό πρωινό του Μάριοττ ( μέχρι και σούσι είχε το άτιμο). Είχαμε αποφασίσει ότι για αρχή, και πριν συναντήσουμε τη φίλη μας τη Σιμά, θα επισκεφθούμε το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης. Δυστυχώς όταν φτάσαμε στο μουσείο ήταν κλειστό 11.30 - 1.30 γιατί ήταν Παρασκευή και ήταν ώρα προσευχής! Γενικά όπως ανέφερα και πριν το θέμα της θρησκείας μας έκανε μεγάλη εντύπωση στην Αίγυπτο. Ειδικά την Παρασκευή, που για αυτό το λόγο διαλέξαμε να επισκεφθούμε το ισλαμικό Κάϊρο γίνεται ο χαμός. Ο μέσος Αιγύπτιος περνάει τη ζωή του μετρώντας τις προσευχές που πρέπει να κάνει. Ακούγονται από παντού τα εζάνια από τους μιναρέδες και δημιουργείται μία παράξενα μαγική ατμόσφαιρα, σαν να είσαι στις Χίλιες και μία νύχτες. Ο ταξιτζής που μας πήρε από το κλειστό μουσείο και μας πήγε στο κέντρο μας είπε ότι την ώρα της προσευχής της παρασκευής σταματάνε όλες οι μουσικές στα ραδιόφωνα και παίζει μόνο το Κοράνι. Μου έκανε εντύπωση ότι στα ταξί που πήραμε ακόμα και τις άλλες μέρες οι ταξιτζήδες άκουγαν μόνο το Κοράνι. τέλος πάντων. Συμπέρασμα: αν θέλετε να πάτε στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης τις Παρασκευές προσέχτε, τις άλλες μερες είναι ανοιχτό 9.00-4.00. Μας είπαν ότι έχει ανακαινιστεί κι έχει γίνει κουκλίστικο.
Το ραντεβού με τη φίλη μας ήταν μπροστά στο τζαμί του Αλ Αζχάρ. Πρόκεται για πολύ σημαντικό τζαμί για τους μουσουλμάνους το οποίο έχει και το δικό του πανεπιστήμιο. Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι κληρικοί ανά τον κόσμο έχουν φοιτήσει εκεί. Η φίλη μας θα μας έκανε ξενάγηση στο Ισλαμικό Κάϊρο. Τη λένε Σιμά, είναι 22 ετών, σπουδάζει μοριακή βιολογία και φοράει μαντίλα. Δεν πίνει αλκοόλ, δεν έχει σχέσεις με αγόρια και ενώ αρχικά φαίνεται χαμηλοβλεπούσα, στην πορεία αποκαλύπτεται μια πολύ φιλόδοξη κοπέλα της οποίας φυσικά ο στόχος είναι να φύγει από την Αίγυπτο. Μας αποκάλυψε ότι τη μαντίλα άρχισε να τη φοράει στα 18 της γιατί στην Αίγυπτο αν δεν φοράς μαντίλα σε θεωρούνε πουτάνα και απο τότε της έγινε συνήθεια.
Η βόλτα μας κάλυψε το Ισλαμικό Κάϊρο που το προηγούμενο βράδυ είχαμε δει φωτισμένο και με τις πόρτες κλειστές. Υπάρχει ένας δρόμο που είναι και η ψυχή του Ισλαμικού Καϊρου που έχει τζαμιά από διάφορες περιόδους ( μαμελουκικά, οθωμανικά, πιο σύγχρονα). Πολλά από αυτά υπέστησαν ζημιές σε κάποιο μεγάλο πρόσφατο σεισμό και τα αναπαλαιώσανε κι έχουνε γίνει κουκλιά. Μπήκαμε και σε σοκάκια, δοκιμάσαμε και κάτι παραδοσιακά φαγητά στο πόδι και πήραμε πολλές φωτογραφίες. Ο δρόμος λέγεται Sharia Al-Muizz li-din Allah. Κάποια στιγμή που θέλαμε να ξαποστάσουμε ήπιαμε καφέ σε ένα μικρό ξενοδοχείο μπουτίκ, λέγεται le Riad, έχει πολυ ωραίο σαλονάκι παραδοσιακό και λίγο κόσμο , μια όαση σε αυτή την πολύβουη πόλη. Το απόγευμα πήγαμε για βόλτα στο πάροκο Αλ-Αζχάρ. Είναι το μοναδικό πάρκο της πόλης, και το μόνο μέρος που μπορεί κανείς να περπατήσει έχοντας δέντρα γύρω του, να τσουλήσει το καρότσι του μωρού του αν έχει μωρό κλπ. Ήταν όμορφο, όχι κάτι εξαιρετικό, και είχε πάρα πολύ κόσμο μα πααααρα πολύ. Από ότι είδαμε είχε και κάτι όμορφα εστιατόρια, αλλά δεν κάτσαμε. Από τα λοφάκια του παρκου έχει κανείς ωραία θέα στο Κάστρο του Καϊρου και πανοραμική θέα της πόλης. Επίσης βλέπει πώς ζει ο μέσος κάτοικος αυτής της πόλης, η νεολαία κλπ. Οι περισσότερες κοπέλες καλυμμένες, ωστόσο πολλές φόραγαν κολάν, κολλητά, μίνι με κολλάν, αλλά η μαντίλα μαντίλα.
Βράδυασε και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Η φίλης μας γύρισε σπίτι της κι εμείς πήγαμε να δούμε το τζαμί του Αλ Αζχάρ. Δεν θυμάμαι πολλά γιατί το κεφάλι μου είχε γίνει κουρκούτι από τα πολλά τζαμιά, θυμάμαι όμως ότι ήταν πολύ μεγάλο. Εκεί κοντά είναι και το παραδοσιακό καφενείο του Αλ-Φισάουι. Μέσα στην αγορά του Αλ Χαλίλι με τα μικρομάγαζα, ένα τόσο δα καφενεδάκι με παραδοσιακή διακόσμηση όπου καπνίζεις το ναργιλέ σου, πίνεις το τσαγάκι σου και το καφεδάκι σου και βλέπεις να περνάει από μπροστά σου καθε καρυδιάς καρύδι. Θα έλεγα ένα από τα πράγματα που πρέπει να κάνει κανείς στο Κάϊρο.
Τη νυχτερινή διασκέδαση την είχε αναλάβει άλλος φίλος μας, ο Ομάρ. Είπε θα μας πάει κάπου έκπληξη. Το κλαμπ λεγόταν Σαγκρία. Ίσως το πιο κυριλέ μέρος στην πόλη. Καταρχήν χωρίς κράτηση δεν μπαίνεις. Κατά δεύτερον έχει τέλεια θέα, γιατί είναι πάνω στο Νείλο και σερβίρει ωραία πράγματα. Ο φίλος μας ο Ομάρ δεν έχει καμία σχέση με τη Σιμά που προέρχεται από τη μεσαία τάξη της Αιγύπτου ( ούτε κατά διάννοια μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχουν μέρη σαν το Σαγκρία). Ο Ομάρ ζει στην αμερική, ο μπαμπάς του ήταν υψυλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης, έρχεται στο Κάϊρο για να δει τους φίλους του, έχει ξένες φιλενάδες και οδηγεί μερσεντές. Το Σαγκρία είναι το στέκι του. Εμείς φτάνοντας πάθαμε ένα σοκ πάλι, διότι από το Ισλαμικο Κάϊρο βρεθήκαμε σε ένα μέρος όπου οι φίλοι του Ομάρ μας έλεγαν για τη Μύκονο που έρχονται το καλοκαίρι, οι κοπέλες φόραγαν μίνι και στράπλες και όλοι είχαν μπροστά τους μια μπουκάλα ουίσκι. Βέβαια την απορία μας την έλυσε ο Ομάρ. Τα κυριλέ μπαρ της Αιγύπτου επιτρέπουν στους τακτικούς τους θαμώνες να φέρνουν ο καθένας το μπουκάλι του , αγορασμένο από αφορολόγητα μαγαζιά του εξωτερικού, και τους το φυλάνε στο μαγαζί με ετικέτα και το όνομά τους ώστε όποτε πάνε να πίνουν από αυτό. Ο Ομάρ ας πούμε είχε και άλλα ρεζερβέ τέτοια μπουκάλια και άλλα αντίστοιχα μέρη του Καϊρου. Για Αιγυπτιακά δεδομένα οι τιμές ήταν πολύ ακριβές: πληρώσαμε ένα ποτήρι σαγκρία γύρω στα 15 ευρώ το ένα, και το φαγητό είχε γύρω στα 20 ευρώ το πιάτο ( είχε γιαπωνέζικα και κινέζικα κυρίως) τη στιγμή που ο μισθός ενός δασκάλο σου σχολείό είναι γύρω στα 60 ευρώ το μήνα!!!!!
τελικά η χώρα έκρυβε μεγάλες εκπλήξεις...πάμε για ύπνο τώρα γιατί αύριο έχουμε Πυραμίδες!
Καταρχήν να πούμε ότι εκτός από τις γνωστές 3 μεγάλες πυραμίδες της Γκίζας, στην Αίγυπτο υπάρχουν και πολλές άλλες πυραμίδες λιγότερο γνωστές εξίσου όμως συναρπαστικές. Έχοντας διαβάσει διάφορα στο Ίντερνετ αποφάσισα ότι θα ήθελα η βόλτα στις πυραμίδες να μην καλύπτει μόνο τις γνωστές τουριστικές αλλά να πάμε και λίγο πιο πέρα να δούμε και τις πυραμίδες της Σακκάρα και του Ντασχούρ.
Για τις πυραμίδες τις Γκιζας εύκολα το κανονίζει κανείς. Υπάρχουν λεωφορεία, ταξί και μετρό. Το πρόβλημα είναι για τις άλλες που είναι εκτός πόλης και πιο μακριά. Αποφασίσαμε ότι η πιο συμφέρουσα λύση ήταν ένα ταξί για όλη τη μέρα που θα μας έπαιρνε από΄το ξενοδοχείο, θα μας πήγαινε στα διάφορα μέρη που θέλαμε, θα μας περίμενε και θα μας γύρναγε πίσω. Το ταξί το κανονίσε η Σιμά, δώσαμε 250 Αιγυπτιακές λίρες, δηλαδή γύρω στα 33 ευρώ. Είχαμε ρωτήσει και μόνοι μας και μας έλεγαν εξωφρενικές τιμές, οπότε αφεθηκαμε στη φίλη μας να το κανονίσει εκείνη με έναν γνωστό της. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ψιλοάθλιο ταξί ( από τα παλιά αιγυπτιακά ταξί τα χιλιοτρακαρισμένα, χωρίς ζώνη, στενάχωρα) με έναν πολύ καλό οδηγό που δεν μίλαγε, δεν παραπονιόταν, δεν προσπαθούσε να σταματήσει σε διάφορα μέρη στο δρόμμο ώστε να ψωνίσουμε κι αυτός να πάρει το κόμισιον του. Φύγαμε λοιπόν με το ταξί για πυραμίδες.
Η όλη αυτή εκδρομή που τη συστήνω διήρκεσε από τις 9 το πρωί μέχρι τις 4.30 το απόγευμα που επιστρέψαμε. Αλλά άξιζε με χίλια!!
Φτάσαμε στις πυραμίδες της Γκίζας. Πραγματικά εντυπωσιακές, αν και τις έχουμε δει τόσες φορές που μας φαίνονται πολύ οικείες. Η αστυνομία ζητάει από τον ταξιτζή χρήμα για να τον αφήσει να παρκάρει και αναγκαζόμαστε και το πληρώνουμε εμείς. Να πω επίσης εδώ σχετικά με τα εισιτήρια στα διάφορα μέρη ότι η φοιτητική κάρτα Isic εξασφαλίζει μεγάλες εκπτώσεις στους φοιτητές, πληρώνουν τη μισή τιμή!!
Γύρω γύρω στις πυραμίδες της Γκίζας υπάρχουν εκατοντάδες ενοχλητικοί μικροπωλητές που σε ακολουθούν και σου σπάνε τα νεύρα προσπαθώντας να σου πουλήσουν διάφορα. Επίσης έχει τους καμηλιέρηδες, οι οποίοι όμως δεν είχαν δουλειά γιατί οι τουρίστες έχουν μάθει πια τα κόλπα τους ( πχ. τους πληρώνουν από πριν, κι όταν ανέβουν στην καμήλα τους ζητάνε κι άλλα λεφτά για να τους κατεβάσουν). Είναι καλό να έχει κανείς έναν καλό οδηγό για να διαβάσει τα ιστορικά στοιχεία. Το τοπίο γύρω από τις πυραμίδες είναι εντυπωσιακό. Φυσικά εμείς τις φανταζόμαστε στη μέση της ερήμου ενώ αυτές είναι δίπλα στιν πόλη. Και η Σφίγγα είναι εντυπωσιακή. Και προσφέρεται για ωραίες φωτογραφίες.
Μετά τις πυραμίδες της Γκίζας φύγαμε για Σακκάρα, όπου υπάρχει η μεγάλη και παλιά πυραμίδα του Ζοσέρ. Θεωρείται το παλιότερο πυραμιδοειδές κατασκεύασμα στον κόσμο. Λέγεται και Step pyramid. Ο αρχαιολογικός χώρος της Σακκάρα είναι εντυπωσιακός. Διάβασα κάπου ότι είναι ο μεγαλύτερος σε έκταση ανοιχτός αρχαιολογικός χώρος της Αιγύπτου. Ο οδηγός μας δυστυχώς δεν ήξερε καθόλου την περιοχή, μπερδευτήκαμε, δεν βρίσκαμε πού να κόψουμε εισιτήρια, αλλά τελικά βγάλαμε άκρη. Έχει κι ένα ωραίο μικρό καινούριο μουσείο, με διάφορα πράγματα που βρέθηκαν εντός της πυραμίδας και των τάφων της περιοχής. Η ίδια η πυραμίδα είναι υπό αναστήλωση, αλλά παραμένει εντυπωσιακή. Δεν μοιάζει με τις άλλες τις Γκίζας, γιατί είναι χτισμένη σε διάφορα επιπεδα ωστόσο αξίζει κανείς να την επισκεφτεί. Επίσης μπήακαμε και σε διάφορους τάφους που ήταν επισκέψιμοι και είδαμε τοιχογραφίες με κροκόδειλους και ιπποπόταμους.
Φεύγοντας από Σακκάρα πέσαμε σε μποτιλιάρισμα. 5 καμήλες φορτωμένες με φοινικόκλαδα διέσχιζαν το δρόμο και είχε μπλοκάρει η κίνηση. Η σκηνή ήταν σουρεαλιστική!!! Η φίλη μας η Σιμά και ο ταξιτζής ενθουσιάστηκαν γιατί δεν είχαν δει κι αυτοί καμήλες εν ώρα εργασίας. Τις είχαν δει μόνο να κάνουν βόλτα τους τουρίστες. Να λοιπόν που μπορούν να κάνουν και άλλα πράγματα.
Φύγαμε από Σακκάρα και πάμε προς Ντασχούρ. Η διαδρομή έχει ενδιαφέρον γιατί πια έχει ξεφύγει κανείς από την τουριστική ζώνη και βλέπει οάσεις, μικρά χωριά, τις καθημερινές ασχολίες των κατοίκων και γενικά μια άλλη Αίγυπτο που δεν τη βλέπει στις τουριστικες περιοχές. Βέβαια μας έκανε εντύπωση πόσο φτωχοί ήταν οι άνθρωποι. Ζούσαν στις ίδιες καλύβες με τα ζώα τους, και μέσα στα σκουπίδια.
Τελικά αφού κάναμε διάφορους γύρους βρήκαμε το Ντάσχουρ. Κι εκεί πάθαμε ένα σοκ. Γιατι διάφοροι ένοπλοι στρατιώτες με καλάσνικοφ σταμάτησαν το ταξί και άρχισαν διάφορες ερωτήσεις για το πού πάμε και τι κάνουμε. Το Ντάσχουρ είναι στρατιωτικοποιημένη ζώνη και οι πυραμίδες του βρίσκονται εντός στρατιωτικής ζώνης και στρατοπέδου!!! άρα χρειαζόταν ειδικός έλεγχος πριν μπούμε. Ωστόσο η ταλαιπωρία άξιζε τον κόπο. Είδαμε 2 πυραμίδες : την Κόκκινη η οποία μοιάζει με αυτές της Γκίζας, είναι πολύ καλά διατηρημένη και μπορεί κανείς να κατέβει στα έγκατά της. Και την κυρτή που έχει ένα περίεργο σχήμα αλλά τη βλέπει κανείς από μακριά γιατί γύρω γύρω δεν επιτρέπεται. Το όλο τοπίο είναι πραγματικά τοπίο ερήμου, γιατί ανεβαίνοντας στην Κόκκινη Πυραμίδα και αγναντεύοντας τη θέα βλέπεις μόνο έρημο. Εγώ δεν κατέβηκα εντός της πυραμίδας, ο άντρας μου όμως που κατέβηκε μου είπε ότι ήταν κλειστοφοβικά και είχε έλλειψη οξυγόνου.
Και κάπως έτσι τελείωσε και η εκδρομή στης πυραμίδες. Ύστερα από περίπου 1 ώρα ή και λίγο παραπάνω ήμασταν πίσω στο ξενοδοχείο. Καθήσαμε να πιούμε ένα τσάι στον κήπο του Μάριοττ, ίσως ο μοναδικός κήπος του Καίρου που μπορεί κανείς να πιεί έναν καφέ, ένα τσάϊ και να χαλαρώσει και αποχαιρετήσαμε τη φίλη μας. Το πρόγραμμα είχε και συνέχεια. Το βράδυ θα πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε μία παράσταση με περιστρεφόμενους δερβίσηδες.
Η Αίγυπτος έχει και αυτή τη δική της παράδοση στους δερβίσηδες - σούφι. Το καλυτερο δείγμα είναι μια φοβερή ( δωρεάν) παράσταση που δίνεται συγκεκριμένες μέρες τις εβδομάδας σε ένα πολιτιστικό κέντρο κάπου στο κέντρο. Το μέρος λέγεται Wikala of Al-Ghouri. Οι παραστάσεις είναι κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο στις 8. Τόσο ο χώρος όσο και το γκρουπ που παίζει είναι φοβερά! Για να βρείτε όμως θέση θα πρέπει να πάτε νωρίς γιατί επειδή είναι δωρεάν γεμίζει με τουρίστες. Εμείς ήμασταν εκεί γύρω στις 6.45 και μας είπαν ότι είχε γεμίσει. Τελικά με ένα μικρό φιλοδώρημα στον πορτιέρη καταφέραμε και μπήκαμε ( αχ το χρήμα παντού ανοίγει πόρτες). Δεν βρήκαμε να κάτσουμε σε καρέκλα και καθήσαμε σε έναν πάγκο, μιλώντας όμως με κοσμο που καθόταν σε καρέκλα μας είπε ότι είχε έρθει από τις 6. Πάντως αξίζει την ταλαιπωρία, θα αποζημιωθείτε. Ένα μουσικό γκρουπ που παίζει παραδοσιακή μουσική με περίεργο τρόπο και δερβίσηδες που στριφογυρνούν με χρωματιστά ρούχα και κάνουν διάφορα τρελλά κόλπα! Βάλτε το στο πρόγραμμα.
Η βραδυά έμελλε να κλείσει με δείπνο σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο. Λέγεται Abou el-Sid, sto Zamalec, 2 λεπτά από το Μάριοττ. Όμορφη διακόσμηση, ωραία μουσική, παραδοσιακά αιγυπτιακά φαγητά κι ένα τέλειο κοκτέϊλ από ζαχαροκάλαμο. Το μέρος είναι μικρό και χρειάζεται κράτηση. Συχνάζουν τουρίστες, ξένοι που ζουν στο Κάϊρο και ευκατάστατοι Αιγύπτιοι. Περάσαμε τέλεια!!!
Ξεκούραση τώρα γιατί αύριο τελευταία μέρα του ταξιδιού μας έχει μείνει το Κοπτικό Κάϊρο!!
Και φτάσαμε αισίως στην τελευταία μέρα του ταξιδιού. Από το πρωί μας είχε πιάσει ένας κόμπος γιατί το βράδυ επιστρέφαμε Αθήνα. Ήμασταν μόνο 4 μέρες στην πολύβουη αυτή πόλη, αλλά νιώθαμε ήδη τόσο οικεία. Είχαμε συνηθίσει και την αστυνομία, και τα λιγούρια, και τους τρελλούς ταξιτζήδες, και τα σκουπίδια και τις περίεργες μυρωδιές, και τους ήχουν από τα τζαμιά. Να μη σας πω ότι δεν θέλαμε να φύγουμε. Φυσικά όπως όλα τα ωραία πράγματα έτσι κι αυτό έμελλε να τελειώσει. Είχαμε όμως μία ολόκληρη μέρα στη διάθεσή μας.
Αποφασίσαμε για αρχή να επισκεφθούμε το Κάστρο του Καίρου (Citadelle), που δεσπόζει σε έναν λόφο και έχει ένα τζαμί του μεταρρυθμιστή Μωχάμεντ Άλη. Πέσαμε σε συμπαθητικό ταξιτζή ο οποίος μας άφησε και μας ζήτησε το κινητό μας, μας έδωσε και το δικό του, ώστε όταν τελειώσουμε να τον πάρουμε τηλέφωνο να μας πάει και αλλού. Βέβαια η συνενόηση πατίνι. Ο τύπος δεν ήξερε ούτε μία λέξη στα αγγλικά, ούτε καν τα στοιχειώδη . Πχ. ήθελε να μας ρωτήσει για τις πυραμίδες και δεν καταλαβαίναμε και πήρε ένα χαρτί και άρχισε να ζωγραφίζει πυραμίδες την ώρα τπου έτρεχε!!
Εδώ ανοίγω μια παρένθεση για το θέμα των ταξιτζήδων. Δεν θυμάμαι αν το ανέφερα, σε ένα από τα προηγούμενα βράδυα ζήσαμε το εξής: ο ταξιτζής να τρέχει με 100 χλμ/ώρα ( που για εκεί είναι πολύ), σε έναν δρόμο υπερυψωμένο ( που σημαίνει δεξιά αριστερά γκρεμός), με δύο λωρίδες, εμείς ήμασταν στη δεύτερη, χωρίς φώτα ( ούτε ο δρόμος ούτε το ταξί), όπου στην ίδια λωρίδα με εμάς αλλά κινούμενος αντίθετα ερχόταν ένας τύπος που έσερνε μέσα στα μεσάνυχτα ένα καρότσι με καρπόυζια και μίλαγε στο κινητό του και ο ταξιτζής να οδηγεί με το ένα χέρι γιατί με το άλλο κράταγε ένα ποτήρι γυάλινο με καυτό τσάι!!!! Το οποίο κάποια στιγμή χύθηκε επάνω του και φυσικά έσκυψε για να δει πού λερώθηκε, κι εμείς κοντέψαμε να πάθουμε συγκοπή!!!
Επιστρέφω λοιπόν, στον συμπαθητικό κυριούλη με προφίλ Μπιν Λάντεν, ισλαμική γενειάδα κλπ. με τον οποίο δεν ξέρω πώς συνεννοηθήκαμε σε 1 ώρα να μας πάρει από εκεί. Το Σιταντέλ δεν είναι κάτι εξαιρετικό, ούτε και το τζαμί του Μωχάμεντ Άλι λέει πολλά. Έχει όμως κάτι από μεσαιωνική εποχή και φυσικά πανοραμική θέα της πόλης. Φεύτονας από εκεί στην ώρα μας περιμένουμε τον ταξιτζή, περνάνε 20 λεπτά τίποτα αυτός. Μιλάμε σε έναν αστυνομικό που ήξερε αγγλικά, τον πέρνουμε τηλέφωνο, και του λέει ο ταξιτζής σε 5 λεπτά είμαι εκεί. Περνάει μισή ώρα, λέμε στον αστυνομικό πάρε τον τηλέφωνο και πες του ότι φεύγουμε γιατί βαρεθήκαμε. Εκείνη την ώρα βλέπουμε από το αντίθετο ρεύμα τον κυριούλη να κουνάει το χέρι του να κάνει επιτόπου στροφή και να μπαίνει στην ανάποδη λωρίδα κυκλφορίας και εμφανίστηκε μπροστά μας. Ο αστυνομικός που έκανε το μεσάζοντα πήγε και ζήτησε μπαξίσι!!!
Επόμενος σταθμός το τζαμί του Ιμπν Τουλούμ. Ξακουστό και πανέμορφο. Ο ταξιτζής μας άφησε μπροστά από λάθος σημείο, στον γειτονικό μεντρεσέ, με αποτέλεσμα εμείς να νομίζουμε ότι είμαστε στο Ιμπν Τουλούμ και τελικά το Ιμπν Τουλούμ ήταν λίγο πιο δίπλα. Όμως δώσαμε λίγα λεφτά στον θυρωρό και μας άνοιξε μια πόρτα για ανέβουμε στον μιναρέ του μεντρεσέ. Αν μπορείτε κάντε το!! Καταρχήν είναι περιπέτεια, κατά δεύτερον μπορείτε να βγάλετε τέλειες φωτογραφίες της πόλης από διάφορες οπτικές, και κατά τρίτον πόσες φορές στη ζωή σας θα ανεβείτε σε μιναρέ???? Θα έχετε και να το λέτε. Εμάς ο μιναρές που ανεβήκαμε ήταν ωραίος και ψηλός, είδαμε και το Ιμπν Τουλούμ από μακριά και κατεβήκαμε κάτω.
Εγώ είχα τη φαεινή ιδέα να πάμε να δούμε μια έκθεση Κοπτικής Τέχνης σε κάποιο πολιτιστικό κέντρο. Κάναμε καμια ώρα να το βρούμε, κανείς δεν το ήεξρε, μπλέξαμε σε περίεργες γειτονιές όπου ξαφνικά πρόβαλλαν κάτι καμήλες ανάμεσα στις πολυκατοικίες και τελικά όταν το βρήκαμε διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούσαμε να μπούμε χωρίς πρόσκληση. Τα μέτρα ασφαλείας δρακόντεια, και με το ζόρι πλησιάσαμε. Μετά τα βομβιστικά στις κοπτικές εκκλησίες φοβούνται φυσικά.
Είχαμε 2 ώρες καιρό, και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πέρασαμε από το Κοπτικό Κάϊρο , τη χριστιανική γειτονιά. Λόγω των γεγονότων φοβόμασταν να πάμε, αλλά είχαμε ακούσει τόσα ωραία για αυτό το μέρος που το θεωρήσαμε αμαρτία να μην πάμε. Και βρεθήκαμε στην είσοδο του κοπτικού Καίρου που είχε αμέτρητους αστυνομικούς, έλεγχο τσαντών, έλεγχο διαβατηρίων κλπ. Η γειτονιά είναι πολύ όμορφη. Ένας πεζόδρομος με μαγαζάκια και διάφορα θρησκευτικά μνημεία, το καθένα με την ιστορία του. Πρώτη είναι η χριστιανορθόδοξη εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, που δεν λέει πολλά, έχει όμως ένα ενδιαφέρον νεκροταφείο. Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσαματα. Αν ο δρόμος σας φέρει μέχρι εκεί, κάντε το πέρασμά σας από το νεκροταφείο. Θα δείτε τάφους σπιτάκια, τάφους μικρούς ναούς, πολύ περίεργα κτίσματα και μπορεί να βρείτε και οικογενειακούς τάφους γνωστών ελληνικών οικογενειών. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται το Κοπτικό Μουσείο. Ϊσως από τα πιο ομορφα μουσεία που έχουμε επισκεφθεί. κατενθουσιαστήκαμε. Μοντέρνο, καθαρό, με πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα, ωραίες εξηγήσεις σε σωστά αγγλικά, καλό φωτισμό. Η κοπτική τέχνη έχει πολύ ενδιαφέρον, και στην Ελλάδα δεν ξέρουμε πολλά για αυτήν. Προσπαθήσαμε να βγάλουμε παράνομα φωτογραφίες, μας είδαν όμως από τις κάμερες και μας ζήτησαν νατ ις διαγράψουμε.
Τελευταίος σταθμός για το ταξίδι η διπλανή "Κρεμαστή Εκκλησία", κόπτική εκκλησία, με φοβερά ξυλόγλυπτα και ενδιαφέρουσα ιστορία.
Ο χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα. έπρεπε να φύγουμε για ξενοδοχείο και αεροδρόμιο.
4 μέρες γεμάτες εικκόνες, χρώματα, εμπειρίες, πρωτόγνορα συναισθήματα και χαρά. χαρά της ανακάλυψης αυτής της ξεχωριστής χώρας.
Η Αίγυπτος είναι πολύ αντιφατική χώρα: το σίγουρο είναι ότι κρύβει εκπλήξεις. Πρέπει να τη δεις με τα μάτια της ψυχής και να μη μείνεις στα τουριστικά της.
Τελικα συμπεράσματα: ένα καλό ξενοδοχείο είναι must (εμείς αν ξαναπηγαίναμε πάλι στο Μάριοτ στο Ζαμάλεκ θα μέναμε)
Δεν χρειάζεστε ξεναγό. Έναν καλό χάρτη χρειάζεστε και έναν καλό οδηγό. Εμείς είχαμε το Egypt Lonely Planet, Egypt Rough Guides και κάποια πράγματα για την κοπτική τέχνη από έναν οδηγό του Κοπτικού Μουσείου που μου είχε δανίσει μια φίλη.
Να έχετε μπόλικα ψηλά για να ικανοποιείτε καθημερινές ανάγκες: καλώς ή κακώς ένα μικρό φιλοδώρημα μπορεί να ανοίξει την πόρτα ενός υπέροχου τζαμιού, να σας ανεβάσει στον μιναρέ, να σας αφήσει να δείτε μια παράσταση με δερβίσηδες, να σας αφήσει να τραβήξετε φωτογραφίες εκεί που υποτίθεται απαγορεύεται. Ναι, ακούγεται ανήθικο, έτσι είναι το σύστημα όμως και ως ταξιδιώτες καλό είναι να πάτε με τα νερά τους. Δεν μιλάω για τρελλά μπαξίσια, αλλά έστω και λίγο για αυτούς έχει σημασία και εσείς θα κάνετε τη δουλειά σας.
Δοκιμάστε άφοβα φαγητά από προτινόμενα μέρη. Η κατάσταση σε σχέση με παλιά που πήγαν φίλοι και τους έπιανε ομαδικά διάρροια έχει βελτιωθεί αισθητά, κι επιπλέον η χώρα κρύβει γαστριμαργικές απολαύσεις ( πχ. γεμιστό περιστέρι).
Τέλος, μη χρησιμοποιήσετε πολύ πιστωτικές κάρτες γιατί όταν γυρίσετε στην Ελλάδα και δείτε την ισοτιμία της τράπεζας θα φρικάρετε. Πράγματα που τα είχατε υπολογίσει 65 ευρώ, σας έρχονται 80 γιατί η ελληνική τράπεζα έχει βάλει κακή ισοτιμία.
Αυτά από μένα!! Καλό ταξίδι σε όσους το πάρουν απόφαση να πάνε! Ευχαριστώ που με διαβάσατε!
