Αζερμπαϊτζάν Αρμενία Γεωργία Καύκασος: Στην άκρη της Ευρώπης

[travelbreak]

Επιστροφή στη Γεωργία και αναχώρηση.

Έχουμε φτάσει πλέον στην Αθήνα.

Θα συμπληρώσω λοιπόν την χθεσινή τελευταία μέρα που είχε και ενδιαφέρον και ήταν και ευχάριστη, αφού όλα πήγαν καλά μέχρι τέλος σε αυτή την εκδρομή.

Ήμασταν λοιπόν στην λίμνη Σεβάν, όπου ουσιαστικά δεν μείναμε και πολύ, οπότε δεν έχουμε πολλά πράγματα να πούμε γι αυτήν. Κι αν είναι να πούμε κάτι θα πούμε ότι μας άφησε πλήρως αδιάφορους. Εγώ είχα βάλει στο πρόγραμμα διαμονή δύο βραδιές εκεί για να μπορέσουμε να επισκεφθούμε διάφορα σημεία στην περιοχή που είχα δει ότι έχουν ενδιαφέρον, όμως με το να πάμε στο Καραμπάχ χάσαμε τη μία μέρα από τη λίμνη. Όμως όπως έγινε το πρόγραμμα ήταν καλύτερο.

Το πρωί πήραμε πρωινό στις 8:00. Εδώ κλασικά τα πρωινά τα σερβίρουν μετά τις 9:00, αλλά τους παρακαλέσαμε και έτσι στις οκτώ ήταν έτοιμη λίγη μαρμελάδα, καφές, αυγά και ψωμί για να μπορέσουμε κάτι να φάμε να μας κρατήσει μέχρι κάποια ώρα. Φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την Τιφλίδα. Εν τω μεταξύ όμως θα κάναμε αρκετές στάσεις ενδιάμεσα. Με το που ξεκινάμε μπαίνουμε σε ένα αυτοκινητόδρομο τρέχοντας με 100 χιλιόμετρα σχεδόν. Ξαφνικά πετάγεται ένα τεράστιο σκυλί να περάσει το δρόμο και για να το αποφύγω παίρνω το τιμόνι αριστερά και ευτυχώς δεν μας έτυχε τίποτα. Θα μπορούσε να ερχόταν από αριστερά μου άλλο αυτοκίνητο. Ούτε που θυμάμαι αν κοίταξα να δω τι έρχεται για να κάνω τη μανούβρα. Τυχεροί ήμασταν, τελευταία μέρα κιόλας.

Η πρώτη στάση που κάναμε ήταν στο μοναστήρι Sevanavank. Βρίσκεται πολύ κοντά στην πόλη Σεβάν και είχαμε αρκετά σκαλιά να ανέβουμε μέχρι να το φτάσουμε. Από μακριά όπως τα περισσότερα μοναστήρια φαντάζει πάρα πολύ όμορφο αλλά από κοντά δεν έχουμε και πολλά να κάνουμε. Τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες, αλλά είχαμε κόντρα τον ήλιο. Αλλιώς έπρεπε να μπούμε σε χωράφια για να τραβήξουμε καλή φωτογραφία.

Συεχίσαμε την πορεία μας προς το Βορρά. Μετά από μερικά χιλιόμετρα οδήγησης, φτάσαμε στην λουτρόπολη Dilijan. Κάπου εκεί ήταν ένα μοναστήρι το οποίο βρισκόταν σε μία όμορφη θέση, αλλά το κυριότερο ήταν η πολύ όμορφη διαδρομή μέχρι εκεί. Και το όνομα αυτού Haghartsin.

Μετά πήραμε το δρόμο μας για ακόμα πιο βόρεια. Μένοντας ακόμα μέσα στην Αρμενία φτάσαμε στην πόλη Vanadzor, στην οποία κάναμε μία στάση για βόλτα και φωτογραφίες. Δε μας εντυπωσίασε, αλλά είχε μία πολύ όμορφη πλατεία με εντυπωσιακά θα έλεγα κτίρια. Επίσης εκείνο που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν ότι οι γύρω λόφοι είχαν λουλούδια και από μακριά φαινόταν να είναι στρωμένοι με ένα ροζ χαλί. Έβγαλα αρκετές φωτογραφίες, αλλά δεν ξέρω αν φαίνεται τόσο όμορφα το χρώμα αυτό.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς τα σύνορα με την Γεωργία και είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε από μερικά πάρα πολύ όμορφα φαράγγια. Μα τόσα φαράγγια αυτές οι χώρες! Τόσο πολλά μαζεμένα δεν έχω δει πουθενά. Μας άρεσαν τόσο πολύ τα τελευταία, που κάθε τόσο σταματούσαμε για φωτογραφίες και για το φυσικό περιβάλλον αλλά και για κάποια παλιά εργοστάσια του σοβιετικού καθεστώτος που υπήρχαν σε διάφορα σημεία. Ειδικά στο Odzun, και μετά από αυτό στο φαράγγι σε μία πόλη, την Alaverdi, όπου νομίζω οι φωτογραφίες που τραβήξαμε είναι εντυπωσιακές. Τώρα θα μου πεις με τις φωτογραφίες ασχολείσαι; Δυστυχώς δεν είχαμε το χρόνο για να καθίσουμε μία δύο ώρες να κάνουμε βόλτα και να δούμε αυτά τα οποία μας άρεσαν. Αυτή τη στιγμή τα έχω πρόσφατα και θυμάμαι μερικά πράγματα, αλλά σε λίγο καιρό αυτό που θα μείνει θα είναι η αποτύπωση των εικόνων στις φωτογραφίες.

Το ίδιο το Odzun έχει ένα τμήμα του μέσα στο φαράγγι, στο οποίο κατεβήκαμε γιατί από ψηλά μας εντυπωσίασε μια παλιά γέφυρα και παλιά μεγάλα κτίρια. Είναι απίθανο να βλέπεις από ψηλά κάτι που θα έλεγες εγκαταλειμμένη πόλη και κάτω να βλέπεις ότι έχει ζωή χωριού, αφού οι κάτοικοι είναι λιγοστοί. Μεγάλες πολυκατοικίες, ηλικίας τουλάχιστον εξήντα ετών, με τα πιάτα για την τηλεόραση και ξεθωριασμένες από το χρόνο. Λίγοι κάτοικοι με ρούχα εκείνων των δεκαετιών και τσαντούλες με λίγα ψώνια. Στους χωματόδρομους τα ελάχιστα αυτοκίνητα να είναι όλα Lada σαρανταετίας και κάθε τόσο παρέες γυναικών να έχουν στήσει ψιλή κουβέντα. Οι άντρες να μας κοιτάνε περίεργα στο παλιό γεφύρι. Και δίπλα σε αυτό ένα ακόμα πιο παλιό παρατημένο από το χρόνο γεφύρι, να θυμίζει παρελθούσες δόξες μιας βιομηχανικής εποχής που κατέστρεψε το περιβάλλον και άφησε μόνο κτίρια-κουφάρια και φτώχεια. Ήθελα να ξέρω αν έχει μείνει καμιά περηφάνια σε αυτούς τους γερασμένους, και πριν την ώρα τους μάλλον, ανθρώπους.

Φαντάζεστε τον τύπο που την άραζε κάτω δεξιά; Οποία θέα! Στην μεθεπόμενη φωτογραφία σας δείχνω και το υπόλοιπο που έβλεπε.

Η επόμενη πόλη που κάναμε στάση μέσα στο φαράγγι Debed (έτσι λέγεται και το ποτάμι) ήταν το Alaverdi. Είναι από τις μεγάλες της χώρας. Εμείς είχαμε φτάσει στο ποτάμι και παρκάραμε σε ένα πέτρινο γεφύρι και από κει αγναντεύαμε πάνω ψηλά κάποια όμορφα βουνά, στην κορφή ενός εκ των οποίων υπήρχε μία καμινάδα ενός εργοστασίου, το οποίο όμως δεν φαινότανε και από μακριά νομίζαμε ότι είναι κάτι σαν ηφαίστειο. Προς τα κάτω όμως φαινόταν μισό-εγκαταλειμμένα εργοστάσια κάποιας βιομηχανίας. Πιστεύουμε ότι ήταν κάτι σαν ορυχείο αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Μπορώ να το ψάξω στο ίντερνετ. Τελικά ήταν ορυχεία χαλκού, από τα μεγαλύτερα της Σοβιετικής Ένωσης. Προφανώς λειτουργούν ακόμα. Οι εικόνες σε αυτό το φαράγγι θα μου μείνουν για πάντα στη μνήμη. Εδώ φαίνεται 100% η αδιαφορία του πρώην καθεστώτος για το περιβάλλον.

Μην προσπεράσετε αδιάφορα αυτή τη φωτογραφία:

Και εκεί στην άκρη του κόσμου να και μια ελληνική σημαία:

Ανήκε σε ένα σύλλογο Αργοναυτών, ελληνικά όμως δεν ήξερε κανένας.

Και τα δημόσια μέσα μεταφοράς:

Υπήρχε και ένα ωραίο πέτρινο γεφύρι. Το μόνο ενδιαφέρον που βρίσκει στην πόλη το Lonely Planet.

Σε εκείνη την περιοχή πάλι το GPS μας πρόδωσε και μας ανάγκασε να πάμε και να έρθουμε μερικά χιλιόμετρα. Αλλά δεν μας πείραξε γιατί ήταν τόσο όμορφη η περιοχή που το να τη βλέπεις ξανά και ξανά δεν σε ενοχλεί καθόλου. Επίσης είχαμε δει ότι χρόνο είχαμε για να προλάβουμε να πάμε στην Τιφλίδα και να έχει ακόμα το φως του ήλιου στη διαδρομή.

Αυτή τη φορά περάσαμε τα σύνορα για να μπούμε στη Γεωργία πολύ πιο εύκολα από ότι όταν τα περνάγαμε για να μπούμε στην Αρμενία. Τώρα οι γεωργιανοί ούτε που καν μας έψαξαν, πέρα από το να δουν τα διαβατήριά μας. Μερικές μέρες όμως πριν, εισερχόμενοι στην Αρμενία είχαμε μία μεγάλη διαδικασία και θυμάμαι τώρα ότι μου έλεγε η Ντίνα ότι μέχρι και το έντυπο πρόγραμμα που είχα κάνει και είδαν ότι κρατούσε στα χέρια της το έλεγξαν και έβγαλαν και ορισμένες φωτοτυπίες τις διαδρομές που θα ακολουθούσαμε. Στο πρόγραμμα επάνω είχα και χάρτες με τις διαδρομές που έχω κατεβάσει από το Google Maps. Οπότε, αυτά έβγαζαν φωτοτυπία.

Τέλος πάντων δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα γενικότερα. Και μετά τα σύνορα δεν είχαμε κάτι άλλο να δούμε στην Γεωργία. Ο δρόμος ήταν καλός και προχωρούσαμε με γοργό ρυθμό προς την πρωτεύουσα της Γεωργίας. Στο δρόμο βρήκαμε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων και πλύναμε το τζιπ που είχαμε και το κάναμε κούκλα. Και τι δεν έβγαλε από κάτω! Κομμάτια χώματα στερεοποιημένα σαν πέτρες. Πραγματικά όταν το πήγαμε στο γραφείο και το είδαν δεν μας είπαν τίποτα αλλά ούτε που το έψαξαν καθόλου να δουν αν κάτι έχει, γιατί φαινόταν όλα καλά. Και τελικά εξωτερικά δεν φαινόταν και τίποτα. Αν υπήρχαν οι ζημιές ήταν κάτω από το αμάξωμα και δεν το έψαξαν. Μας έδωσαν πίσω όλες τις προκαταβολές που είχαμε δώσει και όλα καλά.

Στην Τιφλίδα φτάσαμε περίπου στις 7:30 και ενώ το γραφείο έκλεινε στις 7:00 εκείνοι μας περίμεναν για να τους παραδώσουμε το αυτοκίνητο. Τους είχα τηλεφωνήσει και ήταν ενημερωμένοι για την ώρα άφιξής μας. Εμείς όμως αφήσαμε μέσα στο αυτοκίνητο τα πράγματα μας, αφού στις 12 τα μεσάνυχτα γυρίσαμε πίσω να μας μεταφέρουν με αυτό στο αεροδρόμιο, όπως είχαμε κανονίσει από πριν τηλεφωνικά. Μερικούς μήνες πριν είχα πληρώσει και 20 ευρώ γι’ αυτή τη μεταφορά.

Και να μην ξεχνάμε τα ωραία:

Από τις 8 που αφήσαμε το αυτοκίνητο, μέχρι τις 12 κάναμε βόλτες στην όμορφη και γνωστή μας Τιφλίδα. Όμως το άσχημο ήταν ότι νωρίς άρχισε να βρέχει και αυτό κράτησε πάνω από μία ώρα. Γι αυτό και εμείς αρχικά πήγαμε σε ένα εμπορικό κέντρο να χαζέψουμε μισή ωρίτσα και μετά καθίσαμε σε ένα καφέ ζαχαροπλαστείο όπου ξοδέψαμε σχεδόν όλα τα υπόλοιπα χρήματα που μας είχαν μείνει από την Γεωργία. Εγώ σημειώνω ότι πήρα μία μεγάλη μπύρα και μία τεράστια τυρόπιτα και το κόστος γι’ αυτά ήταν 2, 20 ευρώ. Οι τυρόπιτες σε αυτές τις χώρας είναι τόσο μεγάλες που αν φας δυο το μεσημέρι δε θέλεις άλλο φαγητό.

Όταν σταμάτησε η βροχή κάναμε τις βόλτες μας στη βραδινή Τιφλίδα και πέρασε η ώρα μας ευχάριστα, αντί να πάμε από νωρίς στο αεροδρόμιο και να βαρεθούμε. Όταν φτάσαμε εκεί καθίσαμε προσπαθώντας λίγο να κοιμηθούμε στις καρέκλες και μετά κάναμε το check-in κατά τις 3:00 τα ξημερώματα. Στις 5:15 είχαμε την αναχώρηση της πτήσης μας και σήμερα το πρωί φτάσαμε στην όμορφη Αθήνα, που εγώ ως τώρα τη βρίσκω αρκετά δροσερή με θερμοκρασία κάτω από 30 βαθμούς.

Συνοψίζοντας ορισμένα του ταξιδιού.

Ήθελα να σημειώσω για τις τιμές της βενζίνης στις χώρες που πήγαμε ότι ήταν αρκετά κάτω από το 1 ευρώ το λίτρο, γύρω στα 80 λεπτά εκτός από το Αζερμπαϊτζάν που ήταν ακόμα πιο φθηνά και εντύπωση μου έκανε ότι το πετρέλαιο είχε 35 λεπτά το λίτρο. Τώρα επειδή αυτά τα γράφω στον λογογράφο του κινητού μου τηλεφώνου θα πρέπει να τα μεταφέρω στο κομπιούτερ μου και να τα διορθώσω στο Word. Γενικά με το λογογράφο εγώ σωθεί, γιατί τα γράφω πολύ γρήγορα και συνήθως δεν ξεχνάω πολλά πράγματα. Θυμάμαι παλιά που τα έγγραφα σε ημερολόγιο, ότι κάθε μέρα ήθελα από μισή μέχρι μία ώρα για να γράψω όλα αυτά τα πράγματα. Τώρα 15 λεπτά είναι αρκετά, αρκεί να έχω ίντερνετ.

Μερικά πράγματα για το φαγητό θέλω να πω. Στις χώρες που πήγαμε γενικά το φαγητό δεν μου έκανε ιδιαίτερα καλή εντύπωση. Όχι πως ήταν κακό, αν και ορισμένα πιάτα δεν τρωγόταν, αλλά δεν ήταν εντυπωσιακά νόστιμα. Όταν παραγγέλνεις πρέπει να προσέχεις πόσο μικρή ή μεγάλη είναι η μερίδα. Πολλές φορές γράφουν στον κατάλογο τα γραμμάρια που περιέχει κάθε πιάτο. Οπότε κανονίζεις, αν είναι λίγα μπορείς να πάρεις δύο πιάτα για να είσαι ευχαριστημένος. Μπορείς παντού να βρεις φαγητά της ώρας, δηλαδή κρεατικά ψημένα στα κάρβουνα αλλά έχουν και κεμπάπ. Εννοείται ότι έχουν και πίτσες πολλά μαγαζιά και είδα πολύ συχνά την Ελληνική σαλάτα στο μενού, τη λεγόμενη Greek salad. Οι τιμές που είναι στους καταλόγους ενδέχεται να αυξηθούν όταν προσθέσουν το φόρο, ο οποίος είδαμε μερικές φορές να ανέρχεται και στο 15%, ενώ ο μικρότερος που είδαμε ήταν 7%.

Στους δρόμους που πηγαίναμε έβλεπες ότι πολλοί ντόπιοι πουλούσαν φρούτα, κηπευτικά και λαχανικά και εμείς μερικές φορές σταματήσαμε για να αγοράσουμε. Ειδικά τα ροδάκινα που πήραμε, αλλά και αχλάδια, ήταν πάρα πολύ νόστιμα. Όμως οι τιμές τους δεν ήταν αντίστοιχα χαμηλές με εκείνες του φαγητού. Για παράδειγμα τα ροδάκινα είχαν περίπου ένα ευρώ ενώ τα αχλάδια είχαν ενάμισι και δυο ευρώ, ανάλογα με την ποικιλία τους. Εμείς πήραμε μερικές φορές και ο Γιάννης ακόμα περισσότερες, ο οποίος μάλιστα έπαιρνε και τομάτες. Αυτό που σου κάνει βέβαια μεγάλη εντύπωση είναι τα καρπούζια και πεπόνια τα οποία πουλάνε σε πάγκους δίπλα στο δρόμο, ακόμα και μέσα στις μεγάλες πόλεις. Όχι βέβαια στο κέντρο, αλλά λίγο πιο έξω. Γι’ αυτά τα φρούτα δεν ξέρω την τιμή τους αλλά δεν νομίζω ότι θα είναι και ιδιαίτερα ακριβή. Καμιά φορά με το Γιάννη λέγαμε μήπως πάρουμε ένα καρπούζι να το φάμε. Δύσκολο με το τρέξιμο που είχαμε. Δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε το χρόνο για να κάτσουμε να φάμε το καρπούζι.

Στις χώρες αυτές τα περισσότερα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν ήταν γενικώς φτηνά και πολλά από αυτά ήταν τα παλιά ρωσικά Lada. Όμως έβλεπες και σύγχρονα ακριβά αυτοκίνητα. Εκεί που μου έκανε εντύπωση, γιατί είδα τα καλύτερα αυτοκίνητα από όλες τις περιοχές, ήταν στην περιοχή του Στεπανακέρτ, δηλαδή στην αυτόνομη περιοχή του Καραμπάχ.

Παρά την επικίνδυνη οδήγηση όλων των οδηγών, δεν είδαμε ουσιαστικά κανένα ατύχημα, παρά μόνο ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας το βράδυ που μόλις είχαμε φύγει από το μπλόκο, που είχε σχεδόν πέσει το μισό σε ένα χαντάκι. Και αυτό ήταν όλο, συν ένα άλλο αυτοκίνητο που σχεδόν είχε πιάσει φωτιά, αλλά προσπεράσαμε και δεν ξέρουμε τι απέγινε.

Αυτό που μας άρεσε ήταν ότι σχεδόν παντού είχαν βρύσες για να πίνει ο κόσμος νερό. Εμείς πολλές φορές γεμίζαμε τα μπουκάλια μας και όταν ήτανε αυτές οι βρύσες στα βουνά, τότε το νερό ήταν όχι μόνο ωραίο αλλά και δροσερό, για να μην πω και παγωμένο. Εμείς πολλές φορές γεμίζαμε τα μπουκάλια που είχαμε έτσι ώστε να έχουμε νερό να πίνουμε, ειδικά αν ήταν κρύο. Εγώ βέβαια ήθελα κάθε τόσο να φτιάχνω καφέ, που λόγω της κούρασης στην οδήγηση έπρεπε να πίνω συχνά. Εκτός από το πρωί ήθελα και τουλάχιστον άλλον ένα ή και δύο.
Μπορεί να ήταν πολύ εύκολο να βρίσκουμε νερό, όμως και ήταν δύσκολο να βρούμε τουαλέτα. Στους μεγάλους χώρους, δηλαδή μοναστήρια και καταστήματα κάτι βρίσκαμε και συνήθως με ένα ελάχιστο αντίτιμο. Όμως όταν ήμασταν έξω, στους επαρχιακούς δρόμους, στα φαράγγια κάναμε στάσεις. Όμως ο κάθε χώρος για στάθμευση είχε χρησιμοποιηθεί για τον ίδιο λόγο και από πολλούς άλλους και γι αυτό ήταν βρώμικα. Ο χώρος λίγο πίσω από τα δέντρα και τη βλάστηση πάντα ήταν ακάθαρτος. Άρα καλύτερα να πληρώνεις κάτι και να είναι σχετικά καθαρά.

Ο καιρός γενικά ήταν πολύ καλός, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, αλλά αυτό δεν μας ενόχλησε. Το πρόβλημα ήταν που το αυτοκίνητο είχε χαλασμένο τον κλιματισμό του, με αποτέλεσμα να ζεσταινόμαστε συχνά. Ειδικά όταν ήμασταν κάπου και μας είχαν τρελάνει οι μύγες που έμπαιναν από τα τζάμια.

Όσον αφορά στο κόστος του ταξιδιού αυτό σύμφωνα με τον Γιάννη ήταν στα 1.100 ευρώ ανά άτομο, αλλά νομίζω ότι εμένα με πήγε 1.200. Είναι ένα αστείο ποσόν αν σκεφτεί κανένας ότι είχαμε 17 μέρες ταξίδι. Και τα πρακτορεία στην Αθήνα ζητάνε πάνω από 3.500 ευρώ και ίσως να σε πηγαίνουν και σε λιγότερα μέρη.

Ήταν τελικά ένα ταξίδι γεμάτο με εικόνες και πολλές εναλλαγές τοπίων, και εμάς μας άρεσε ιδιαίτερα που είδαμε και τα απομεινάρια του σοβιετικού καθεστώτος που ήταν εδώ και εκεί. Όλες τις ημέρες είχαμε ευκαιρία να φωτογραφίζουμε πολλά παλιά κτήρια κτίρια, όπως και εγκαταλειμμένες βιομηχανίες. Αυτό το τελευταίο μας άρεσε ιδιαίτερα, αλλά σε κάποιους ίσως, όπως το Lonely Planet, δεν αρέσει και δεν το συνιστούν. Το βλέπουν σαν μία βεβήλωση του τοπίου, αλλά εμείς το βλέπουμε σαν κάτι μουσειακό και πολλές ήταν οι φορές που σταματήσαμε αποκλειστικά και μόνο για να βγάλουμε φωτογραφίες των εγκαταλειμμένων κτιρίων, μεγάλων συνήθως, είτε σχολείων ή κατοικιών και λοιπά.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 20
• 21
• 22
• 23
• 24

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 22 of 24

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[underwater]

Άλλη μια ιστορία για Καύκασο λίγες εβδομάδες πριν το ταξίδι μου σε εκείνα τα μέρη! Αναμένω με ενθουσιασμό τη συνέχεια!

 

[travelbreak]

Άλλη μια ιστορία για Καύκασο λίγες εβδομάδες πριν το ταξίδι μου σε εκείνα τα μέρη! Αναμένω με ενθουσιασμό τη συνέχεια!

Για τον Καύκασο κράτα μεγάλες κάρτες μνήμης για φωτογραφίες και βαριά ρούχα για το κρύο!

 

[travelbreak]

Και το ταξίδι ξεκινά:

Χθες πολύ πρωί φτάσαμε πολύ νωρίς στο αεροδρόμιο της Τιφλίδας και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Μας περίμενε ένα ταξί του ξενοδοχείου στις αφίξεις. Ξεκουραστήκαμε τρεις ώρες περίπου, στα δωμάτιά μας, αφού είχαμε πληρώσει όλο το βράδυ, και μετά πήγαμε με ταξί στο γραφείο που θα νοικιάζαμε το αυτοκίνητο, που είχα κλείσει καιρό πριν. Ήταν ένα τοπικό γραφείο ενοικιάσεων πολύ φθηνότερο από τις γνωστές φίρμες. Αποδείχτηκε ότι ήταν αρκετά αξιόπιστο αλλά όχι τόσο όσο τα μεγάλα γραφεία. Όμως η τιμή τους ήταν αρκετά ελκυστική: 550 περίπου ευρώ για 16 ημέρες. Δώσαμε και κάποια ποσά ως εγγύηση, τα οποία μας επιστράφηκαν στο τέλος. Εκεί λοιπόν καθυστερήσαμε αρκετά μέχρι να τακτοποιήσουμε τα έγγραφα και η έκπληξη ήταν ότι ο Γιάννης επειδή είναι πάνω από 65 ετών δεν μπορεί να οδηγήσει στις χώρες αυτές. Έτσι ο μόνος οδηγός θα είμαι εγώ. Αυτό ήταν κτύπημα κάτω από τη μέση. Και για το Γιάννη και για μένα. Για εκείνον επειδή του χτύπησε το καμπανάκι για την ηλικία του. Αυτό ισχύει και για εμένα αφού σε 5-6 χρόνια θα υπάρχουν χώρες που δε θα μπορώ να οδηγήσω ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Για μένα επίσης διότι θα οδηγούσα πολλές ώρες και θα ήταν κουραστικό.

Όταν ο Γιάννης άκουσε ότι δεν θα οδηγεί φοβήθηκε, γιατί έχω τη φήμη του νυσταλέου στο τιμόνι. Και η αλήθεια είναι ότι νυστάζω εύκολα, όχι πάντα όμως. Εγώ τον καθησύχασα, αλλά εκείνος δεν ήταν σίγουρος. Τέλος πάντων τον έπεισα ότι όλα θα πάνε καλά, δεν είχαμε και άλλη επιλογή εκεί. Ελπίζω μετά από αυτό το ταξίδι να κατάλαβε ότι δεν έχω πρόβλημα να οδηγώ και δέκα ώρες την ημέρα.

Εννοείται ότι είχα ιντερνέτ σε αυτό το ταξίδι. Και στη Γεωργία και στην Αρμενία. Στην Τιφλίδα με την πρώτη βόλτα έβαλα μια τηλεφωνική κάρτα SIM με δυνατότητα τηλεφώνου στην χώρα και 6 GB δεδομένα. Ήταν πολύ χρήσιμη.

Όταν τελειώσαμε τις διαδικασίες με το αυτοκήντο, κάναμε βόλτα στην κεντρική πλατεία της δημοκρατίας.

Οι άλλοι τρεις της παρέας μου μπήκαν σε ένα πουλμανάκι που τους έκανε βόλτα στα αξιοθέατα της πόλης, ενώ εγώ που δεν μου άρεσε, έκανα βόλτα με τα πόδια μόνος μου. Πήγα στη υπέροχη παλιά πόλη. Τη μέρα φαίνεται πολύ όμορφη γιατί βλέπεις μια μικρή εγκατάλειψη, που εμένα μου άρεσε. Είδα παλιά σπίτια και εκκλησίες, όμως δεν είδα σχεδόν κανένα τουρίστα.

Προσέξτε τη μοτοσυκλέτα!

Μετά προχώρησα σε πιο τουριστικά μέρη, όπως η εκκλησία Sioni Cathedral, ο επιβλητικός Metekhi Rock με την εκκλησία και το άγαλμα του βασιλιά ιδρυτή της πόλης Γκοργασσάλι και μερικές νέες και παλιές γέφυρες στον ποταμό Mtkvari ή Kura που διασχίζει την πόλη.

Σε κάποια στάση που έκαναν οι υπόλοιποι της παρέας με το «πουλμανάκι της χαράς» όπως το λέμε, ήμουν κοντά και τους είδα και μιλήσαμε λίγο. Και αυτοί πέρασαν καλά και εγώ καλύτερα. Όταν τελείωσαν, μετά από δύο ώρες, συναντηθήκαμε και πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στο ξενοδοχείο μας που βρίσκεται κάπου 12 χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Η μεσημεριανή σιέστα ήταν απαραίτητη λόγω κούρασης και ζέστης. Ξεκουραστήκαμε περίπου δύο ώρες και μετά πήραμε το αυτοκίνητο να πάμε στην πόλη ξανά. Φυσικά δεν βρήκαμε να παρκάρουμε εκεί που θέλαμε, παρότι έχω το GPS και τελικά παρκάραμε κάπου μακριά και πήραμε ταξί για να πάμε στο κέντρο. Εκεί ανεβήκαμε πάνω στο φρούριο Narikala με τα πόδια και κάναμε βόλτα και ήταν όμορφα από ψηλά. Μπορείς να ανέβεις και με τελεφερίκ αλλά δεν το προτιμήσαμε.

Αυτό το άγαλμα από κοντά, μόνο προφίλ το τραβάς:

Όταν κατεβήκαμε κάναμε λίγη ακόμα βόλτα στην παλιά πόλη (την τουριστική) και στα μαγαζιά με φαγητό ή ποτό.

Σε ένα από αυτά μόλις βράδιασε καθίσαμε και φάγαμε. Το φαγητό ήταν αρκετά καλό (χοιρινό κεμπάπ και κοτόπουλο) με αρκετά μεγάλες μερίδες με κόστος περίπου 15 ευρώ το ζευγάρι. Μάλιστα ήπιαμε και μπύρες και λίγο κρασί. Φυσικά μετά το φαγητό πήγαμε για ξεκούραση και ύπνο στο ξενοδοχείο, γιατί η μέρα ήταν πολύ δύσκολη. Ήταν όμως και σχεδόν μεσάνυχτα.

Ερχόμαστε τώρα στην δεύτερη μέρα του προγράμματος, δηλαδή στη σημερινή. Το πρόγραμμα που είχα κάνει από το σπίτι είχε πάρα πολλά να κάνουμε και δεν τα κάναμε όλα. Γενικά εγώ βάζω αρκετά στα προγράμματα που κάνω και όσα προλάβουμε. Συνήθως χάνουμε λίγα.

Ξεκινήσαμε αρχικά για να πάμε στο Telavi, που είναι μία όμορφη πόλη με ένα ενδιαφέρον κάστρο σε απόσταση κάπου 100 χλμ από την Τιφλίδα. Κάναμε τις βόλτες μας και κάπου χάσαμε και τη Ντίνα που χώθηκε σε ένα μουσείο και τη βρήκαμε αφού έψαχνα μισή ώρα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν στο μουσείο εκείνο, αφού δεν κρατούσε χρήματα να πληρώσει την είσοδο. Πάντως εκείνη είχε τρυπώσει.

Έχουν φαντασία σε αυτές τις χώρες:

Μετά πήγαμε στο Sighnaghi, ένα χωριό που έχει και αυτό ένα μεγάλο φρούριο. Ήταν πολύ τουριστικό και είχε πάει μεσημέρι πια και είχαμε κουραστεί πάρα πολύ σε όλη τη διαδρομή που κάναμε. Δεν ήταν μεγάλη αλλά κάναμε συχνές παρακάμψεις και στάσεις. Επίσης οι δρόμοι και δεν ήταν και τόσο καλοί. Ούτε το οδόστρωμα, αλλά υπήρχαν και πολλές στροφές.

Το πρωί στην αρχή της μέρας, είχαμε πάει και σε 3-4 άλλα μοναστήρια ή εκκλησίες παρακάμπτοντας τον δρόμο μας. Γενικά είχαμε καλή διάθεση και σχεδόν όπου βλέπαμε ταμπέλα με το σχήμα της εκκλησίας στρίβαμε και πηγαίναμε. Είδαμε παλιά μοναστήρια κρυμμένα σε δάση και με ελάχιστους μοναχούς. Καθόλου τουριστικά και χωρίς καθόλου επισκέπτες ή μόνο λίγους ντόπιους.

Λίγες εικόνες και απλότητα:

Μετά από το Sighnaghi έπρεπε, σύμφωνα με το πρόγραμμα, να πάμε σε ένα μοναστήρι, το David Gareji ή St. David Lavra (το βρήκα με δυο ονόματα). Όμως και ο δρόμος ήταν κακός, και η απόσταση ήταν μεγάλη και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο. Τελικά αυτό το μοναστήρι δεν το είδαμε και πρέπει να ήταν καλό. Όμως μετά από τόσα που είδαμε σε αυτό το ταξίδι νομίζω ότι αξία θα είχε μόνο σαν δρόμος (το ταξίδι στην Ιθάκη που λέμε) παρά σαν κτίριο και αξιοθέατο.

Κατά τις εννιά το βράδυ είπαμε να πάμε για φαγητό και πήγαμε πολύ γρήγορα με το αυτοκίνητο, αφού πια είχαμε μάθει τους δρόμους της πόλης. Δεν είναι και τόσο εύκολη πόλη στην οδήγηση η Τιφλίδα και επειδή έχει επικίνδυνους οδηγούς αλλά και γιατί έχει στο κέντρο λίγο πολύπλοκους κόμβους. Όμως αν τους μάθεις, περνώντας δυο-τρεις φορές, όλα γίνονται απλούστερα. Την ώρα που ψάχναμε για να παρκάρουμε κάπου στο κέντρο, άρχισε μία πάρα πολύ δυνατή βροχή. Αναγκαστήκαμε και περιμέναμε μέσα στο αυτοκίνητο 15 λεπτά, αλλά δεν σταμάτησε και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.

Ήθελα να πω για το ξενοδοχείο ότι είναι αρκετά συμπαθητικό, όμως βρίσκεται σε μία έρημη γειτονιά, μακριά από το κέντρο της πόλης. Βέβαια ο κεντρικός δρόμος είναι πολύ κοντά και έχει αρκετά μαγαζιά για να μπορέσουμε να αγοράσουμε κάτι. Αυτό το τελευταίο το διαπιστώσαμε μόνο σήμερα το βράδυ που ψάχναμε εναγωνίως για κάτι φαγώσιμο. Εδώ λοιπόν δεν μένει πολύς κόσμος και τα δωμάτια είναι τεράστια και είμαστε ευχαριστημένοι γιατί το κόστος είναι περίπου 27 ευρώ η βραδιά για το κάθε δίκλινο.

Αν εξαιρέσουμε την βραδινή βροχή σήμερα, ο καιρός εδώ είναι πολύ ζεστός και όλη τη μέρα στον ήλιο έχουμε πρόβλημα με τη ζέστη. Όμως έτσι είναι οι εκδρομές. Εννοείται ότι οδηγώ μονίμως εγώ και αύριο που έχουμε πάλι αρκετά χιλιόμετρα θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Ίσως αναγκαστούμε και περιορίσουμε το χρόνο οδήγησης εις βάρος των σημείων επίσκεψης. Έχουμε και πρόβλημα με τον κλιματισμό του οχήματος. Ενώ την πρώτη μέρα δούλεψε κουτσά στραβά σήμερα τίποτα. Θα δούμε.

Το αυτοκίνητο που έχουμε νοικιάσει είναι ένα τζιπ Honda CRV, το οποίο όμως έχει κάνει σχεδόν 200.000 χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα να είναι λίγο παλιό και να μην έχει καλή απόδοση. Έχει και όργανα που μετράνε σε μίλια. Αυτό για μένα δεν είναι πρόβλημα αλλά για κάποιον που δεν ξέρει να κάνει τη μετατροπή θα ήταν. Το σπουδαιότερο δε θα ξέρει με πόση ταχύτητα τρέχει. Προς το παρόν δεν έχουμε κάποιο μηχανικό πρόβλημα αλλά μετά από αρκετές μέρες στο ταξίδι μας ίσως υπάρξει. Εν τω μεταξύ εκτός από το αιρκοντίσιον που δε δουλεύει δεν ανάβουν και τα φώτα μπροστά αριστερά. Ευτυχώς, γενικά δεν οδηγούμε τη νύχτα. Από το γραφείο επίσης δεν μου έχουν ετοιμάσει τα χαρτιά για την είσοδο στην Αρμενία που θα γίνει με αυτό το αυτοκίνητο. Μου είπαν ότι το ξέχασαν. Έτσι θα περάσω την επόμενη Τρίτη που θα επιστρέψουμε από το Αζερμπαϊτζάν και ελπίζω να είναι έτοιμα για να συνεχίσουμε ομαλά το ταξίδι μας.

Οι άνθρωποι εδώ μας φαίνονται αρκετά καλοί. Αν και στην Ελλάδα δεν έχουν καλή φήμη, όμως εδώ μας εξυπηρετούν όποτε έχουμε χρειαστεί κάτι και φαίνονται ευγενικοί. Επίσης η χώρα φαίνεται ότι έχει αρκετό τουρισμό, είναι πολύ καθαρή και στις πόλεις και στους δρόμους και βλέπεις παντού ανθρώπους να μαζεύουν σκουπίδια, όπως επίσης βλέπουμε παντού αστυνομία, είτε σε περιπολικά είτε αστυνομικούς με τα πόδια.

Μερικές εκκλησίες που είδαμε σήμερα, αλλά και χθες εδώ στην πόλη, είναι πολύ όμορφες. Και μεγάλης ιστορικής σημασίας αφού είναι πολύ παλιές. Επίσης έχουν λίγες σχετικά εικόνες αγίων αλλά πολλές από τις επιγραφές τους είναι στα ελληνικά.

 

[giannismits]

Αγαπάω χώρες Καυκάσου και εύχομαι κάποια στιγμή να τις γνωρίσω. Πάντα είχα απορία αν μπορείς σε ένα ταξίδι να δεις και τις τρείς χώρες, πιστεύοντας ότι θα υπήρχε πρόβλημα στα σύνορα και στα διαβατήρια γενικά εξαιτίας της σχέσης Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Δεν είχα σκεφτεί την δυνατότητα της αεροπορικής σύνδεσης Γεωργίας-Αζερμπαϊτζάν. Οπότε δεν υπήρχε θέμα μετά στην είσοδο σας στην Αρμενία σωστά? Στην περίπτωση όμως που θες να επισκεφτείς το Ναγκόρνο Καραμπάχ τι γίνεται?

Νομίζω αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη ιστορία στο φόρουμ που σε ένα ταξίδι περιλαμβάνονται και οι τρείς χώρες του Καυκάσου. Παρακολουθώ με ενθουσιασμό και αναμένω τα επόμενα κεφάλαια.

 

[travelbreak]

Αγαπάω χώρες Καυκάσου και εύχομαι κάποια στιγμή να τις γνωρίσω. Πάντα είχα απορία αν μπορείς σε ένα ταξίδι να δεις και τις τρείς χώρες, πιστεύοντας ότι θα υπήρχε πρόβλημα στα σύνορα και στα διαβατήρια γενικά εξαιτίας της σχέσης Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Δεν είχα σκεφτεί την δυνατότητα της αεροπορικής σύνδεσης Γεωργίας-Αζερμπαϊτζάν. Οπότε δεν υπήρχε θέμα μετά στην είσοδο σας στην Αρμενία σωστά? Στην περίπτωση όμως που θες να επισκεφτείς το Ναγκόρνο Καραμπάχ τι γίνεται?

Νομίζω αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη ιστορία στο φόρουμ που σε ένα ταξίδι περιλαμβάνονται και οι τρείς χώρες του Καυκάσου. Παρακολουθώ με ενθουσιασμό και αναμένω τα επόμενα κεφάλαια.

Δεν υπάρχει θέμα εισόδου στις χώρες. Μόνο από Γεωργία σε Αζερμπαϊτζάν και ανάποδα δεν μπορείς να πας. Για το ναγκόρνο-καραμπάχ επίσης υπάρχει κάποιο κόλπο. Αν δε βιάζεσαι θα το αναφέρω προς το τέλος του ταξιδιού.

 

[giannismits]

Μόνο από Γεωργία σε Αζερμπαϊτζάν και ανάποδα δεν μπορείς να πας.

Μήπως ήθελες να γράψεις από Αρμενία;

 

[travelbreak]

Μήπως ήθελες να γράψεις από Αρμενία;

Σωστά. Από Αρμενία πας μόνο Ναγκόρνο Καραμπάχ και επιστρέφεις. Από Γεωργία πας στο Αζερμπαϊτζάν και αεροπορικώς και οδικώς. Οδικώς όμως, όχι με νοικιασμένο αυτοκίνητο.

 

[travelbreak]

Κυριακή πρωί και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση, πηγαίνοντας για το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν.

Θα περιγράψω όμως τη χθεσινή μέρα, που ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες πιστεύω που θα έχουμε σε όλο το ταξίδι, αν και δεν ξεκίνησε με τόση αισιοδοξία, γιατί στο πρόγραμμα δεν φαινόταν κάτι το τρομερά ενδιαφέρον, εκτός από την επίσκεψη στα βουνά του Καυκάσου. Βασικά δεν είχε τόσο πολλά για να δούμε. Η ημέρα είχε επίσκεψη στην βόρεια Γεωργία και συγκεκριμένα στο χωριό Stepantsminda στην περιοχή Kazbegi.Αυτά. Αλλά ήταν κάπως μακριά και με κακό δρόμο. Το Google τη δίνει 154 χλμ και τρεις ώρες δρόμο.

Μέχρι να φτάσουμε στον Καύκασο όμως περάσαμε από ορισμένα πολύ όμορφα σημεία, όπως είναι το φρούριο στο Ananuri, η κατασκευή ενός μνημείου για την Γεωργιανή και ρωσική φιλία που ήταν σε ένα βουνό όπου είχες υπέροχη θέα στον Καύκασο. Επίσης σε όλη τη διαδρομή είχε μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπουμε τα βουνά με τις υπέροχες βουνοκορφές και την βλάστηση.
Στις επόμενες φωτογραφίες αποτυπώνεται νομίζω η μαγεία του τοπίου:
Ανανούρι:

Αυτές οι γιαγιάδες!

Και τα παραδοσιακά σουτζούκια:

Και ο Καύκασος:

Σε πολλά σημεία ο δρόμος ήταν σκεπαστός, όπως φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία, για προστασία από τα χιόνια, πιστεύω.

Να και το μνημείο Γεωργιανο-Ρωσικής φιλίας. Βέβαια όλοι οι Γεωργιανοί μισούν τους Ρώσους για τις περιοχές που τους έχουν αποσπάσει.

Και σε μια στροφή είδαμε αυτό το υπέροχο θέαμα:

Αυτή η θέση των χωριών με ενθουσίαζε. Ήταν πολλά τέτοια:

Σε όλη τη διαδρομή οι αγελάδες ήταν απαραίτητο συστατικό του υπέροχου τοπίου:

Είχαμε και μοναστήρια - εκκλησίες μπόνους στη διαδρομή:

Τώρα θα σημειώσω ότι σε ένα σημείο της διαδρομής ήθελα να φωτογραφήσω μερικά παλιά εγκαταλειμμένα κτίρια του Κομμουνιστικού καθεστώτος και σταματήσαμε κάπου στην άκρη ενός χωριού και τραβούσαμε φωτογραφίες. Ήρθε στο λεφτό μία γυναίκα (την οποία έκτοτε εμείς ονομάζαμε μπάμπουσκα) και με υποχρέωσε να σβήσω τις φωτογραφίες αυτών των παλιών κτιρίων. Λες και βγήκε από το σπίτι του Στάλιν να τον υπερασπιστεί. Αργότερα που φωτογραφίζαμε τέτοιου είδους κτίρια αστειευόμασταν λέγοντας να προσέχουμε μη μας δει καμιά μπάμπουσκα.

Έχοντας ξεκινήσει στις 7:00 το πρωί φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό, στην Stepantsminda στις 12:30 το μεσημέρι, λόγω των πολλών στάσεων. Μόλις παρκάραμε το αυτοκίνητο, από εκεί δίπλα εμφανίστηκε ένας ντόπιος ο οποίος μας είπε να μας ανεβάσει με το δικό του 4x4 αυτοκίνητο σε μία εκκλησία που φαινόταν καταπληκτική, στην κορυφή ενός βουνού απέναντι. Είναι η διάσημη εκκλησία της Αγίας Τριάδας (Gergeti) σε υψόμετρο 2.170 μέτρα.

Έτσι φαίνεται αυτή η εκκλησία από το χωριό:

Από κάτω στο χωριό που στεκόμασταν όταν φτάσαμε, βλέπαμε αυτή την εκκλησία εκεί και δεν υπήρχε περίπτωση να αντισταθούμε και να μην την επισκεφτούμε. Χωρίς πολλή σκέψη η Ντίνα ήθελε οπωσδήποτε να πάμε, ενώ εμείς οι υπόλοιποι αναρωτιόμασταν μήπως το δικό μας τζιπ μπορούσε να κάνει τη διαδρομή. Όμως δεν έμενε πολύς χρόνος και τα χρήματα που ζητούσε ήταν λίγα, συγκεκριμένα 60 λάρι, που σημαίνει λιγότερο από 25 ευρώ για όλους μας. Και πήγαμε τελικά μαζί του. Εκ των υστέρων καταλάβαμε ότι ο τύπος αυτός μας πήρα αρκετά γι αυτούς χρήματα. Το μέρος εκεί ήταν γεμάτο με τουρίστες που πήγαιναν με τα πόδια ή είχαν πάει με άλογα ή άλλα αυτοκίνητα και η θέση της εκκλησίας είναι υπέροχη.

Η κλασική φωτογραφία:

Και από κοντά:

Και από την αντίθετη πλευρά:

Και το χωριό όπως φαίνεται από εκεί ψηλά:

Πράγματι ο δρόμος για να πας ήταν τόσο κακός που δεν μπορούσαμε να πάμε με το δικό μας αυτοκίνητο.

 

[underwater]

Τι όμορφα!

Πώς και πώς περιμένω να βρεθώ εκεί!

Εν τω μεταξύ έριξα πολύ γέλιο με την αυστηρή "μπάμπουσκα"!

 

[travelbreak]

Τι όμορφα!

Πώς και πώς περιμένω να βρεθώ εκεί!

Εν τω μεταξύ έριξα πολύ γέλιο με την αυστηρή "μπάμπουσκα"!

Δεν μπορείς να φανταστείς με αυτή την τύπισσα: Κατέβηκε από το σπίτι της και μου έβαλε τις φωνές παρότι εγώ φωτογράφιζα σε αντίθεση κατεύθυνση. Πάντως ήξερε από διαγραφή φωτογραφιών, γιατί μου έδειξε 3-4 και απέτησε να τις διαγράψω.
Με τις πληροφορίες της @malysa και πιθανόν και τις δικές μου, νομίζω θα έχεις ένα πλήρη οδηγό για εκείνα τα μέρη.

 

[travelbreak]

Συνεχίζω την τρίτη μέρα του ταξιδιού μας από τα βουνά του Κάζμπεκ στον Καύκασο.
Εκεί, αφού τελειώσαμε την επίσκεψή μας, o οδηγός προφανώς για να κερδίσει επί πλέον χρήματα, πρότεινε να πάμε σε μία άλλη περιοχή η οποία ονομάζεται Τruso Valley. Δεν την ξέραμε και ούτε ήταν στο πρόγραμμά μας, όμως ψάχνοντας επί τόπου στο ίντερνετ διαπίστωσα ότι άξιζε τον κόπο και τα λίγα χρήματα. Συμφώνησαν και οι υπόλοιποι. Συνολικά θα του δίναμε 200 λάρι για όλη την εκδρομή.

Δεν ήταν πολλά χρήματα για όλους μας και έτσι μετά την επίσκεψή μας στην εκκλησία, πήγαμε στην περιοχή εκείνη που ήταν μία κοιλάδα με πολύ όμορφη φύση αλλά και ορισμένα παλιά και εγκαταλειμμένα χωριά που είχαν ιδιαίτερη ομορφιά. Φυσικά μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος ανήκει στη διαδρομή. Φτάσαμε σχεδόν μέχρι τα σύνορα με τη Νότια Οσετία.

Ο τύπος που μας οδηγούσε δεν ήξερε τελικά πάνω από 20-30 αγγλικές λέξεις και όλες τις συνεννοήσεις τις κάναμε αφού φώναζε κάποιον ντόπιο που μιλούσε αγγλικά. Να σημειώσω ότι σε όλα τα τουριστικά μέρη υπάρχουν ταξί και γενικώς άνθρωποι που με λίγα χρήματα θα σε μεταφέρουν όπου θες. Εννοώ ότι χωρίς να έχεις κλείσει τίποτα πας ας πούμε στην Τιφλίδα, ή σε οποιαδήποτε τουριστική πόλη ή χωριό, και βλέπεις μπροστά σου διαφημιστικά ή σου μιλάνε μόνοι τους οι οδηγοί. Σου κλείνουν μονοήμερες ή διήμερες εκδρομές με συμβατικά ή 4x4 αυτοκίνητα. Αν ξανάκανα το ταξίδι και είχα χρόνο δε θα έκλεινα τίποτα από την Ελλάδα. Γιατί να ρισκάρω οδηγώντας σε δρόμους που δε γνωρίζω; Βέβαια πρέπει να βρεις και οδηγό που να εμπιστεύεσαι.

Εκεί στο Τruso είχε και διάφορα θειούχα νερά με πετρώματα σε κιτρινοκόκκινα χρώματα. Όμως το πιο ενδιαφέρον ήταν η διαδρομή μέσα από το φαράγγι για να φτάσουμε εκεί και τα παλιά χωριά. Ένιωθα υπέροχα που βρισκόμουν εκεί. Ο οδηγός δεν βιαζόταν και με λίγα λάρι παραπάνω μας πήγε και ακόμα πιο πέρα για να περπατήσουμε σε ένα παλιό χωριό και να το δούμε εξ επαφής. Καταπληκτικές εικόνες, εκτός προγράμματος, και εκτός των πλάνων των πρακτορείων. Ακόμα και το Lonely Planet αναφέρει ελάχιστα γι αυτό το μέρος.

Όσοι πάτε να το θυμόσαστε: κοιλάδα Τruso:

Χαίρομαι που μοιράζομαι μαζί σας αυτές τις εικόνες και το ταξίδι μας.

Το ίδιο σε πιο κοντινό:

Στο βάθος Οσετία:

Στην επιστροφή μέσα από το φαράγγι και το στενότατο δρόμο είδαμε μια απίστευτη σκηνή: σε μια διασταύρωση δυο αυτοκινήτων επειδή ο δρόμος ήταν στενός κόντεψαν να ακουμπήσουν το ένα με το άλλο. Φυσικά προχωρούσαν πολύ αργά αλλά τα πράγματα άρχισαν να γίνονται επικίνδυνα όταν το μεγάλο από τα δύο έγειρε λόγω της μεγάλης κλίσης του εδάφους, και ήταν έτοιμο να πλακώσει το άλλο. Οι επιβάτες του μικρού κατέβηκαν κάτω και οι καλόγεροι, που ήταν οι ιδιοκτήτες του μεγαλύτερου, με τρομερό κόπο και ιδέες κατάφεραν και προχώρησαν αργά-αργά χωρίς καμιά ζημιά. Εικόνες που θυμίζουν Θιβέτ!

Εδώ είναι πριν έρθουν πλάι-πλάι.

Τα κατάφεραν χωρίς ζημιές:

Η εκδρομή μας αυτή τέλειωσε στην Stepantsminda στις 17:30 και ουσιαστικά τελείωσε η μέρα μας, αφού προσπαθήσαμε να πάμε στο χωριό Juta, όμως δεν το κάναμε γιατί ο δρόμος ήταν πολύ κακός και επιστρέψαμε μετά από λίγα χιλιόμετρα. Η διαδρομή φαινόταν ιδιαιτέρως όμορφη αλλά και λίγο αργά ήταν και δε θέλαμε να ταλαιπωρηθούμε στο χωματόδρομο. Οι υπόλοιποι της παρέας δεν είχαν πρόβλημα αλλά εγώ ως οδηγός είχα. Έτσι χάσαμε τη Juta.

Stepantsminda:

Από τη διαδρομή για τη Juta της Γεωργίας, στην οποία όμως δεν φτάσαμε ποτέ:

Στην επιστροφή δεν κάναμε κάποια ιδιαίτερη στάση. Είχαμε φωτογραφήσει τον Καύκασο όταν ανεβαίναμε και τώρα απλά τον θαυμάζαμε. Ο δρόμος για εκεί ήταν σχετικά καλός αλλά με πολλή κίνηση, ιδιαίτερα με πολλές νταλίκες. Είναι ο δρόμος που συνδέει τη Γεωργία με τη Ρωσία. Δεν ξέρω βέβαια αν είναι ανοιχτά τα σύνορα των δυο χωρών αφού έχουν αρκετά προβλήματα λόγω της κατοχής της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας.

Σταματήσαμε λίγο πριν βραδιάσει σε ένα εστιατόριο 20 χιλιόμετρα πριν την Τιφλίδα όπου καθίσαμε και φάγαμε, αλλά το φαγητό δεν ήταν και τόσο καλό. Συν το ότι τα γκαρσόνια προσπάθησαν, και τελικά κατάφεραν, και μας έκλεψαν λίγα χρήματα στην τιμή που πληρώσαμε, παρότι διαμαρτυρηθήκαμε. Χρέωσαν παραπάνω ποσότητα στα ποτά που πήραμε και πιο ακριβά. Στη συζήτηση με αυτούς δεν βγάλαμε άκρη πέρα από μια μικρή μείωση του κόστους. Είχαμε παραγγείλει κάτι άσχετα πιάτα μόνο επειδή είδαμε τις όμορφες φωτογραφίες στον κατάλογο. Έλεγε και το περιεχόμενο, αλλά εγώ ως συνήθως είμαι παρορμητικός με το φαγητό. Ούτε πρόσεξα ότι το ένα πιάτο είχε εντόσθια. Και καλά εγώ που έφαγα και το μισό πιάτο. Η Μαρ όμως; Ακόμα και το άλλο μου πιάτο που ήταν λουκάνικα, η γέμιση ήταν συκωτάκια. Αυτό το έφαγα όλο. Η Ντίνα ήταν η καλύτερη, αφού παράγγειλε κάτι στο γκριλ. Ήταν αυτό που περίμενε.

Καλή όρεξη!

Όταν τελειώσαμε και αφού βρίσαμε την τύχη μας, πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Η ώρα ήταν αργά και εμείς φύσει μη ξενύχτηδες όλοι, αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο και όχι βόλτα στην πόλη.