Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[Yorgos]

Ημέρα 18: Σαμαρκάνδη και Shakhrisabz

Επαρκέστατο το πρωινό και γενικώς εξαιρετικό το κατάλυμά μας για 35$ ανά δωμάτιο, χώρια ότι ο ευγενέστατος ιδιοκτήτης δέχθηκε να ακυρώσουμε ένα δωμάτιο χωρίς χρέωση. Τίμιος και μάγκας.

Όταν όμως βγήκαμε για να δούμε την πόλη και με το φως της ημέρας, μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη: απίστευτα πλήθη εγχώριων τουριστών είχαν κατακλύσει τα πάντα. Ρώτησα μια τουριστική αστυνομικίνα-κόμματο (μάλλον για τα εξωτερικά της προσόντα την είχαν προσλάβει) για το αν είναι κάποια ιδιαίτερη ημέρα και μου απάντησε πως έτσι είναι τις Κυριακές, κατεβαίνει στη Σαμαρκάνδη η μισή Τασκένδη (πρωτεύουσα δυόμιση εκατομμυρίων κατοίκων για να μην ξεχνιόμαστε), είτε για προσκύνημα είτε για σχολικές εκδρομές, το οποίο εξηγούσε και το πλήθος μαθητών που προκαλούσε απίστευτη φασαρία.

Κακομαθημένοι από τη χθεσινοβραδινή εμπειρία, είπαμε να μην επισκεφθούμε το Gur-E-Amir και να κατευθυνθούμε απευθείας για το Registan, το εσωτερικό του οποίου δεν είχαμε δει. Ο αριθμός σχολικών και τουριστικών λεωφορείων ήταν τεράστιος, όπως κι η λαχτάρα μας να μπούμε στις μαντράσες. Η είσοδός μας συνοδεύτηκε από ένα μείγμα δέους και απογοήτευσης: δέους για την απίστευτη ισλαμική αρχιτεκτονική που αντικρύζαμε (ειδικά ο Τζόρντι που είναι ειδικός σε θέματα ισλαμικής αρχιτεκτονικής και... δικτατόρων έπαθε την πλάκα του), αλλά και απογοήτευσης για το πώς τόσοι από τους εσωτερικούς χώρους έχουν παραχωρηθεί (με άγνωστα σε μένα κριτήρια) σε ιδιώτες για να στήσουν εμπορομάγαζα που πουλάνε από χαλιά μέχρι σνακ και χαϊμαλιά. Επιπλέον, άλλοι πλανόδιοι μοιράζουν σπαθιά και στολές προκειμένου οι επισκέπτες να βγάζουν σέλφι ντυμένοι ως σουλτάνοι, με αποτέλεσμα ένας χώρος αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και θρησκευτικής παιδείας να μετατρέπεται σε ένα πανηγυράκι κακοφωνίας και κιτς. Κρίμα.

Ακόμη κι έτσι, το όλο σύμπλεγμα είναι απίθανο. Υπήρχε μάλιστα και φωτογραφική έκθεση που έδειχνε την ανακατασκευή που έκαναν οι Σοβιετικοί στο ημικατεστραμμένο σύμπλεγμα που, παρά τις κάποιες δημιουργικές ελευθερίες που επέτρεψαν, είχε τόσο εκπληκτικό αποτέλεσμα που προσέφερε food for thought ακόμη και σε μένα, τον φανατικό πολέμιο της όποιας ανακατασκευής κι ενίοτε και των αναπαλαιώσεων.

Ανεβήκαμε αμέτρητα σκαλιά για να φτάσουμε σε ένα μιναρέ με πανοραμική θέα όλου του Registan, αν και για μένα ακόμη πιο αξιόλογος ήταν ο ενδιάμεσος όροφος που προσέφερε θέα στις εσωτερικές αυλές του συμπλέγματος. Πέραν της αρχιτεκτονικής με τα φοβερά πλακάκια και τα πολύ πρωτότυπα για Ισλάμ σχέδια, η ατμόσφαιρα ομόρφαινε κι από την παρουσία ηλικιωμένων κυριών κυρίως που -εκμεταλλευόμενες και τις συμβολικές για τους ντόπιους τιμές- προσεύχονταν ευλαβικά σε διάφορες γωνιές του συμπλέγματος.

Βγαίνοντας από το Registan, είδαμε δεκάδες ντόπιων να αυτοφωτογραφίζονται με ένα άγαλμα του προέδρου Καρίμοφ, ενώ ήδη μας είχε προκαλέσει έκπληξη το πόσοι ντόπιοι πόζαραν με μπλουζάκια "I like my president" με τη μάπα του αιμοσταγούς δικτάτορα πάνω. Βέβαια αν ήθελε κάποιος ας τύπωνε και μπλουζάκι "I dislike my president" για να δει τη χάρη της προεδράρας...

Δεν ξέρω πότε έγινε η ενοποίηση των αρχαιολογικών ή τέλος πάντων αρχιτεκτονικών χώρων της Σαμαρκάνδης, αλλά ο πεζόδρομος που τις ενώνει είναι εξαιρετικός και πολύ πλατύς ώστε να αντέχει και την κοσμοπλημμύρα της πρωταπριλιάτικης Κυριακής. Αυτός ο πεζόδρομος είναι που μας έφερε άκοπα και στο τζαμί Bibi-Khanym, με το δεύτερο συστατικό να απορρέει από το λέξη "χανουμάκι" αν κρίνω από το μύθο που το συνοδεύει: το θεόρατο τζαμί κτίστηκε κατόπιν εντολής της Κινέζας παλλακίδας του Ταμερλάνου ενώ αυτός βρισκόταν σε εκστρατεία, με σκοπό να του το παρουσιάσει ως kinder έκπληξη με την επιστροφή του. Ο αρχιτέκτονας όμως την ερωτεύθηκε σφόδρα κι αρνήθηκε να το ολοκληρώσει αν δεν του έδινε "ένα φιλί" η μανδάμ. Μάλλον κάτι παραπάνω από φιλί ζήτησε διότι όταν επέστρεψε ο Ταμερλάνος διέταξε την εκτέλεσή του, ενώ θέσπισε και το βέλο για τις γυναίκες, τις οποίες μάλλον χαντάκωσε η Κινεζούλα.

Τέλος πάντων, το τζαμί είναι κυριολεκτικά τεράστιο και με ελάχιστες παρεμβάσεις αναπαλαίωσης, το οποίο από τη μία του δίνει μια αίσθηση αυθεντίλας, από την άλλη σε κάποια σημεία νομίζεις ότι θα καταρρεύσει, ενώ οι ντόπιοι που κάνουν διαγωνισμό για το ποιος θα σκαρφαλώσει πιο ψηλά στα χαλάσματα μάλλον δε βοηθούν την κατάσταση και πολύ.

Λίγο πιο πέρα, ο πεζόδρομος μας έφερε σε ένα άγνωστο σε μένα μαυσωλείο, όπου μεγάλα πλήθη περίμεναν υπομονετικά τους φύλακες να τους επιστρέψουν την είσοδο σε ομάδες των διακοσίων. Χωθήκαμε κι εμείς... δυνατά κι ελληνικά, για να διαπιστώσουμε πως οι επισκέπτες προσεύχονταν ομαδικά ευλαβικά για μόλις τρία λεπτά, μέχρι να εκκενώσουν οι φύλακες το χώρο στο πιτς φιτίλι, για να εισέλθει η επόμενη διακοσάδα.

Ο πεζόδρομος συνέχιζε κι άλλο πάντως, μέχρι που μετατράπηκε σε κάτι σκαλιά που οδηγούσαν στο Sha-i-Zinda, δηλαδή ένα στενάκι παραπλεύρως του οποίου υπήρχε μια αλληλουχία μαυσωλείων εκπληκτικής εξωτερικής ομορφιάς. Γουάου! Απίστευτο μέρος για το οποίο δεν είχα διαβάσει καν, κρίμα που τα ατελείωτα πλήθη δυσκόλευαν την επίσκεψη. Ο Τζόρντι, που φυσικά γνώριζε κάθε λεπτομέρεια για το μέρος, αφέθηκε μαγεμένος να περιπλανιέται, ο Κρεκούζας προσπαθούσε να βρει μια καλή γωνία για να πάρει φωτογραφίες κι εγώ έμεινα να χαζεύω τα πλήθη που κινούνταν σχεδόν μηχανικά σε ένα λαβύρινθο καταπληκτικής ισλαμικής αρχιτεκτονικής.

Τελικά κατάφερα να μαζέψω τους λεβέντες και τη λεβέντισσα για να τους θυμίσω πως το πλάνο έλεγε πως θα πηγαίναμε αυθημερόν και στο Shakrisabz, οι περιγραφές του οποίου μου είχαν εξάψει τη φαντασία. Μιλάμε άλλωστε για τον τόπο γέννησης του Ταμερλάνου, το χώρο που είχε επιλέξει για να ταφεί (άσχετα αν δεν κατέστη δυνατόν, αν δεν κάνω λάθος επειδή πέθανε χειμώνα και τα περάσματα ήταν χιονισμένα) κι όπου σωζόταν τμήμα του θερινού του ανακτόρου.

Βρήκαμε δυο ταξιτζήδες που δέχθηκαν να μας πάνε μέχρι το Shakrisabz, να μας περιμένουν εκεί και να επιστρέψουν, με αντίτιμο 18€ ανά όχημα, το οποίο σήμαινε πως το τελικό ποσό για καθένα μας θα ήταν τόσο ευτελές που δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρηθούμε με τοπικά λεωφορεία σε μέρα τέτοιας κοσμοσυρροής και ξεκινήσαμε. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη: οικισμοί άλλης εποχής, ντόπιοι που μεταφέρονταν με άλογα, φτωχικά σπιτάκια, ατέλειωτο πράσινο και όμορφα περάσματα ανάμεσα στα βουνά. Οι οδηγοί μας πάντως δεν είχαν ιδέα πού ακριβώς πήγαιναν και ρωτούσαν συνεχώς αστυνομικούς και άλλους οδηγούς, οπότε άρχισα να αναρωτιέμαι αν επισκέπτεται κανείς αυτή την κωμόπολη ή αν περιορίζονται όλοι στην προφανή επιλογή της Σαμαρκάνδης. Προφανώς η απάντηση ήταν το δεύτερο, το οποίο ίσως εξηγεί και το άθλιο οδόστρωμα.

Φτάσαμε τελικά κι αναζητήσαμε τα ερείπια του Ak Saray, δηλαδή του θερινού ανακτόρου του Ταμερλάνου, που δεν είναι και δύσκολο να τα βρει κανείς, μόλις αφήσει πίσω του τις απερίγραπτες σοβιετικές εργατικές πολυκατοικίες: είναι απλά πελώρια. Το ύψος του κτίσματος προκαλεί ίλιγγο, ακόμη περισσότερο αν αναλογιστεί κανείς πως αυτό που αντικρύζει δε φτάνει στο πλήρες ύψος αυτού που κάποτε υπήρχε εκεί. Δεν υπήρχε ούτε ένας επισκέπτης και η σιωπή το έκανε ακόμη πιο επιβλητικό. Τη σιωπή πάντως τη διέκοψε μια πλανόδια (!) που μας ζήτησε αντίτιμο ύψους 0,70€ για "την επίσκεψη στο χώρο" παρότι ήταν ξεκάθαρο πως ο χώρος δεν είναι οριοθετημένος και πως το χαρτάκι που μας έδωσε είναι μπακαλόχαρτο.

Τέλος πάντων είπαμε να μη χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας για τέτοιο αστείο ποσό κι εκεί που φανταζόμασταν τις αρχικές διαστάσεις, μας πλησίασε ένας καλλιτέχνης που είχε ένα διαφωτιστικό σκίτσο και πιάσαμε την κουβέντα μαζί του. Εξαιρετικά ενδιαφέρον ο κύριος και με καλά Αγγλικά, μας κάλεσε να επισκεφθούμε το εργαστήρι του χωρίς καμία υποχρέωση, αφού μας είπε πως εργαζόταν εδώ και χρόνια στην ολοκλήρωση μιας μακέτας που θα έδειχνε τις πραγματικές διαστάσεις του τερατώδους ανακτόρου. Μας τσίγκλησε η ιδέα, φαινόταν κι ωραίος τύπος κι έτσι όταν τελειώσαμε με τις φωτογραφίες μας, κατευθυνθήκαμε στο ατελιέ του, που βρισκόταν πάνω στον κεντρικό δρόμο που συνδέει το ανάκτορο με τα τζαμιά.

Τον βρήκαμε να μας χαμογελάει στην είσοδο κι αφού μας εξήγησε πως τόσο το εργαστήρι όσο και το διαμέρισμα που βρισκόταν στον πάνω όροφο του όμορφου κτιρίου duplex του τα είχε παραχωρήσει ο ίδιος ο Καρίμοφ όταν είδε τη μακέτα του (είναι να μη σε συμπαθήσει ο πρόεδρος), μας έδειξε τους εκπληκτικούς του πίνακες. Κρίμα που -απολύτως δικαιολογημένα- δεν επέτρεπε τις φωτογραφίες των δημιουργημάτων του, αλλά ήταν πραγματικά εξαιρετικά αξιόλογα έργα τέχνης. Αυτό όμως που έκλεβε την παράσταση στο κέντρο του εργαστηρίου ήταν η μακέτα, ύψους περίπου ενάμιση μέτρου με εξαιρετική λεπτομέρεια. Και κάπου εκεί ο το γέτι της Λαμίας αποφάσισε να χτυπήσει τη μακέτα με το χέρι του σε στιλ "τοκ-τοκ" για να δει από τι υλικό και πόσο ανθεκτική είναι, με αποτέλεσμα ο δύσμοιρος καλλιτέχνης να πάθει μια μίνι ανακοπή, αλλά τον συνεφέραμε κι η μακέτα ευτυχώς έμεινε άθικτη... Λίγο ήθελε ο Κώστας να γκρεμίσει το έργο ετών...

Τους οδηγούς μας τους είχαν ζώσει τα φίδια βλέποντας την επίσκεψή μας να γίνεται ατέρμονη και τελικά αποχαιρετίσαμε τον καλλιτέχνη του οποίου το όνομα δεν κατάφερα να συγκρατήσω και μετά από μια σύντομη επίσκεψη στο γειτονικό σύμπλεγμα τζαμιών και μαυσωλείων, πήραμε τον (άθλιο) δρόμο της επιστροφής. Φτάσαμε νύχτα στη Σαμαρκάνδη, ανταμείψαμε τους υπομονετικούς μας οδηγούς με ένα φιλοδώρημα και τους ζητήσαμε να μας αφήσουν απευθείας στο εστιατόριο Platan, για το οποίο είχαμε διαβάσει καλά λόγια κι αποφασίσαμε να έχουμε εκεί το τελευταίο μας δείπνο όλοι μαζί: η τριάδα Σα, Σ και Δ θα πήγαινε στη Μπουχάρα κι από εκεί θα επέστρεφε στην Ελλάδα, ενώ οι υπόλοιποι θα κατευθυνόμασταν στο Urgench, τη Χίβα, την Αράλη και -με εξαίρεση την αδερφή μου που έπρεπε να επιστρέψει στη Σκωτία- θα συνεχίζαμε για αρκετές εβδομάδες, με μερικούς γκεστ σταρ να μας συνοδεύουν στο δρόμο.

Ο τελευταίος δείπνος αποδείχθηκε επεισοδιακός. Κάτι η συγκίνηση του χωρισμού, κάτι ο ενθουσιασμός από την πιο γεμάτη μέρα του ταξιδιού, λίγο η παρουσία του πληθωρικού Κρεκούζα κι ενός πιανίστα-βιολινίστα-σαξοφωνίστα που έπαιζε τα πάντα, το διαλύσαμε το κατάστημα. Ο καλός σαξοφωνίστας δεχόταν παραγγελιές, ο Κρεκούζας σε κατάσταση ευθυμίας τον έλουζε με χαρτονομίσματα που κοστίζουν λιγότερο από πετσετάκια, όταν συνέχισε να μας κάνει τα χατίρια για να του δώσουμε πιο σοβαρό φιλοδώρημα ο Κρεκούζας του γέμισε το σαξόφωνο με πακτωλό χαρτονομισμάτων με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βγάλει ήχο και για επιστέγασμα στο τσακίρ κέφι η Κ και ο Σα έριξαν κι ένα συρτάκι. Κατουρηθήκαμε στο γέλιο, φάγαμε πολύ καλά και φτηνά (τρία κυρίως πιάτα ο απερίγραπτος Κρεκούζας, να μας ζήσει η δίαιτα) κι αποχαιρετιστήκαμε, αφού η τριάδα επέστρεψε στο ξενοδοχείο κι εμείς πήγαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό για να πάρουμε την αμαξοστοιχία για το Urgench, 12 ώρες ταξίδι.

Στο σταθμό είδαμε μια απαράδεκτη ρώσικη ταινία πολεμικών τεχνών μπροστά στην οποία ο Βαν Νταμ είναι για Χρυσές Σφαίρες μπήκαμε στο συρμό που ήταν ακόμη πιο απαράδεκτος, βρώμικος και χωρίς εστιατόριο (ποιος είδε τον Κρεκούζα και δεν τον φοβήθηκε).

Θα ακολουθούσε επίσκεψη στην ιστορική Χίβα, στο μυστηριώδες Νούκους, αλλά κυρίως, μια άκρως επεισοδιακή αποστολή στη Λίμνη Αράλη που θα μας μείνει αξέχαστη για όλη μας τη ζωή...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 20
• 21
• 22
• 23
• 24
• …

  Go to chapter

  Go
• 52

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 22 of 52

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Yorgos]

2. ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Όταν ξεκίνησα να πρωτοδιαβάζω για την Κεντρική Ασία, δεν ήξερα και πάρα πολλά. Εντάξει, ήξερα ποιος είναι ο Τζένγκις Χαν, ότι πιο πριν πέρασε μια βόλτα κάποιος Αλέξανδρος κι ότι οι συγκεκριμένες χώρες αποτελούσαν μερικά από τα πιο μυστηριώδη τμήματα της αχανούς ΕΣΣΔ, ότι το Ουζμπεκιστάν διαθέτει ορισμένα από τα διασημότερα δείγματα ισλαμικής αρχιτεκτονικής, ότι το Τουρκμενιστάν διέθετε έναν απερίγραπτο μιμητή του Κιμ Ιλ Σουνγκ κι ότι κάπου στο Κιργιστάν έχει γιούρτες, στέπες και ωραία άλογα. Διαβάζοντας όμως τον ταξιδιωτικό οδηγό κι ένα βιβλίο για την ιστορία της περιοχής, άρχισα να έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για την ιδιαιτερότητα της κάθεμιας. Εκεί άρχισα να μουτζουρώνω τον οδηγό, σημειώνοντας το τι θα με ενδιέφερε σε κάθε μία ξεχωριστά. Με την Κύπρο δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα είναι η αλήθεια και τελικά αποδείχθηκε πως αυτή η - υποτίθεται - παρεμφερής με την Ελλάδα χώρα (ιστορικά, γλωσσικά, πολιτιστικά, κλιματολογικά) θα ήταν και η μεγαλύτερη έκπληξη του ταξιδιού. Ή, για να το πούμε πιο ειλικρινώς, δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει τόσο άσχετος σε κάποιον προορισμό, να έχω πάει με τόσο λανθασμένη εικόνα. Καλά λένε ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, αλλά από την άλλη η ασχετοσύνη μου αυτή μου επιφύλαξε μια ωραιότατη ταξιδιωτική έκπληξη. Ας δούμε τι πίστευα για κάθε χώρα πριν την επισκεφθώ:

Κύπρος: Στον ελληνικό τομέα θα είναι ακριβή, υπερβολικά παρεμφερής με την Ελλάδα αλλά πιο οργανωμένη, πλούσια και "βρετανική", τα αρχαία της θα είναι εξαιρετικά, οι άνθρωποι πολύ ευγενέστεροι των Ελλήνων, αρχιτεκτονικά πολύ μέτρια, μάλλον θα είναι θετική έκπληξη τα όρη Τρόοδος, θα βρεθώ να βλέπω Ρώσους και μεθυσμένους Άγγλους. Στον τουρικικό τομέα θα είναι πιο αυθεντικά, δε θα έχει και πολλούς τουρίστες, θα είναι φτωχικά, δε θα έχει νερό, ίσως να μας κοιτάνε και με λίγη καχυποψία, το φαγητό θα είναι επικό, θα έχει ελάχιστα αυτοκίνητα, θα δούμε τσαντίρια και άπειρα παιδάκια, κάτι σαν την Τουρκία μετά το Ερζουρούμ ή την Τουρκία του '70.

Καζακστάν: Θα είναι ψιλοακριβό, η Αστάνα θα έχει πολύ ενδιαφέρον, οι άνθρωποι θα σοβιετίζουν περισσότερο από αλλού, έχει πολλά λεφτά και μάλλον μοντέρνα κτίρια, το γκουλάγκ θα είναι εντυπωσιακό, μάλλον η πιο ευρωπαϊκή από τις πέντε -σταν και από πλευράς τοπίων η πιο αδιάφορη, θα με εκνευρίσουν λίγο οι αποστάσεις, τα αρχαία του ίσως να είναι η έκπληξη του ταξιδιού.

Ουζμπεκιστάν: Σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα χώρα του ταξιδιού, θα πάθω πλάκα με Χίβα, Σαμαρκάνδη και Μπουχάρα, θα έχει περισσότερο τουρισμό απ' όσο θα ήθελα, πιο ακριβή απ' ό,τι αναφέρει ο οδηγός, πιο συνηθισμένοι στον τουρισμό και πολύγλωσσοι, η Αράλη θα είναι εντυπωσιακή, θα πετύχουμε Έλληνες σίγουρα στην Τασκένδη.

Τουρκμενιστάν: Θα πέσει γέλιο με τον πρόεδρα, θα είναι βαρετό το ότι είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε κρατικό ξεναγό μαζί μας, περιμένω πώς και πώς τον κρατήρα στο Darvaza, λιγότερο αυταρχικό-μοναδικό καθεστώς από αυτά που έζησα στη Βόρειο Κορέα και μάλλον υπερβολικές περιγραφές, μονότονα τοπία και μάλλον μοντέρνος τρόπος ζωής λόγω πλούτου από το φυσικό αέριο.

Κιργιστάν: Επιτέλους θα δούμε γιούρτες, το road trip θα είναι όλα τα λεφτά με εξαιρετικά τοπία και αυθεντικές κοινότητες, το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού θα είναι τα Παμίρ, περιμένω τοπιάρες στο Arslanbob, πιο συντηρητική κοινωνία, χάλια δρόμους, εξαιρετική φιλοξενία, πάμφθηνα τα πάντα, αλλά λίγο μονότονα τα τοπία και παντελή έλλειψη αρχιτεκτονικής και αρχαιολογίας.

Τατζικιστάν: Μμμμ, ο άγνωστος Χ. Ίσως ένα μικρό Αφγανιστάν; Μεγάλες απαιτήσεις από κοιλάδα Wahan και Jizeu σε ό,τι αφορά τα τοπία, όχι τόσο φιλικοί ντόπιοι και μάλλον πονηροί, μάλλον θα έχω κουραστεί από τα τοπία ήδη από το Κιργιστάν, κάποια προβλήματα με διεφθαρμένους αστυνομικούς και συνοριοφύλακες, αλλά πιο πρωτόγονες κοινότητες και καλές δυνατότητες φωτογραφίας, χάλια φαγητό.

Αυτά νόμιζα πως θα έβλεπα, τα σημείωσα, αποχαιρέτισα την κοπέλα μου που είχε έρθει στην Ελλάδα μετά από απίθανες διαδικασίες βίζας (πρώτη της φορά στο εξωτερικό, μοναδική εμπειρία και για μένα, από την πρώτη φορά που είδε κουκουνάρι, πλυντήριο πιάτων ή εμπορικό κέντρο με προϊόντα, μέχρι τις εντυπώσεις της για το τι εστί κατάληψη σχολείου, ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, παστίτσιο ή βαφτίσια "γιατί πετάνε το μωρό στην κατσαρόλα;") και ξεκίνησα με τον αγαπημένο μου σάκο βάρους οκτώ κιλών. Πρώτος σταθμός: Κύπρος

 

[Yorgos]

3. ΚΥΠΡΟΣ​

Ημέρα 1: Ξεκίνησα από τη Λάρνακα, αφού εκεί πετάει η Aegean, με τιμές τυρόπιτας μάλιστα και όπως πάντα καλό σέρβις. Δυο λεπτά πριν την επιβίβαση έκανα και κράτηση ξενοδοχείου με 30€, ενώ φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Λάρνακας έκανα και μια μικρή έρευνα αγοράς για την ενοικίαση αυτοκινήτου, αφού την επομένη θα ερχόταν η Μ. και θα νοικιάζαμε όχημα για να κινηθούμε και στις πλευρές του νησιού, ρίχνοντας το βάρος πάντως στα κατεχόμενα. Διαπίστωσα πως δεν τραβάνε κανένα ζόρι με το να πάρεις το αμάξι στα κατεχόμενα, πως οι τιμές είναι χαμηλές και πως θα μπορούσαμε να νοικιάσουμε παρότι η Μ. θα είχε μαζί της μόνο ταυτότητα κι όχι διαβατήριο. Αργότερα θα συνειδητοποιούσα πως χωρίς αμάξι δε θα μπορούσαμε καν να κινηθούμε, η υπεραστική συγκοινωνία είναι τραγικά αραιή στον ελληνικό τομέα και σχεδόν ανύπαρκτη στον τουρκικό.

Η πρώτη μου εικόνα από την Κύπρο (πέραν του βολικότατου λεωφορείου του 1,5€ από το αεροδρόμιο στην πόλη) ήταν η εϊτίλα του ξενοδοχείου μου και το περίεργο αίσθημα ότι βρίσκεσαι σε μια οικεία χώρα που όμως πρώτη φορά επισκέπτεσαι: μιλάνε Ελληνικά, υπάρχουν πάρα πολλές ομοιότητες (πχ. τα ελληνικά και ελληνοκυπριακά ταχυδρομεία έχουν το ίδιο logo, τα ΚΕΠ είναι... ΚΕΠΟ στην Κύπρο κλπ), αλλά είσαι στο εξωτερικό. Δεν τρελάθηκα κιόλας με τις Φοινικούδες (από όλες τις παραλίες της Ευρώπης μου φάνηκε περίεργο να έρχεται κόσμος για να παραθερίσει εδώ), βρήκα πολύ ενδιαφέρον το μικρό μουσείο Πιερίδη και απίστευτο το βάθος της ιστορίας του νησιού και των εκθεμάτων. Το κάστρο το βρήκα μέτριο, όπως και την πόλη, πλην της μελαγχολίας του ερειπωμένου τούρκικου μαχαλά που σα φάντασμα να θυμίζει πως κόσμος εκδιώχθηκε κι από τις δυο πλευρές του νησιού αλλά κι ότι κάποτε όλοι αυτοί συζούσαν δίπλα-δίπλα. Για να πάω να δω το υδραγωγείο στις Καμάρες χρειάστηκε να πάρω λεωφορείο, όπου διαπίστωσα πως οι μόνοι που χρησιμοποιούν συγκοινωνίες είναι αλλοδαποί. Τελικά μπήκα σε λάθος λεωφορείο, αλλά ο τρέντουλας νεαρός οδηγός (που όταν μιλούσε στο κινητό του στα Κυπριακά δεν καταλάβαινα ΤΙΠΟΤΕ) μου υπέδειξε προς τα πού να περπατήσω για να διαπιστώσω πως το υδραγωγείο ήταν μεν όμορφο, αλλά και στολισμένο με αρκετά μπάζα. Το δε κομμάτι της πόλης στο οποίο βρίσκεται βρίθει νέων κατοικιών στιλ μεζονέτας. Πέτυχα πάντως ένα τουριστικό λεωφορείο που με πήρε για 5€ για την επιστροφή, έφαγα σουβλάκι σ' έναν Ιορδανό (στην Ελλάδα δεν είχα φάει κανένα, στην κοπέλα μου δεν αρέσουν, τσακίσαμε τα υγιεινά) και κατέληξα στο κρεβάτι μου θεωρώντας πως η Λάρνακα δεν είναι και κάτι το φοβερό, αλλά επειδή είχα αφήσει τον κυρίως αρχαιολογικό χώρο για την επόμενη, επιφυλάχθηκα. Φιλικοί πάντως όλοι, ενώ τον πολύ πλούτο που περίμενα, δεν τον είδα.



Ημέρα 2: Τίμησα έναν κυπριακό φούρνο (ωραία πράγματα, αν και διαφορετικά από την Ελλάδα) και κατευθύνθηκα πεζός στον αρχαιολογικό χώρο (που απέξω έμοιαζε με πάρκινγκ), όπου πήδηξα κάτι κάγκελα γιατί δεν είδα την πόρτα, αλλά ο ευγενέστατος φύλακας αντί να τσαντιστεί προσπαθούσε επίμονα να μου δώσει κι έκπτωση για την είσοδο: "μήπως είστε φοιτητής; δάσκαλος; ξεναγός;". Ε αφού επέμενε του είπα ότι είμαι ξεναγός και μπήκα... Οποία απογοήτευση ο χώρος, πρακτικά επρόκειτο για μια σιδερένια γέφυρα πάνω από τα αρχαία τείχη, ύψους λιγότερο του ενός μέτρου. Τουλάχιστον έμαθα πως η Κύπρος πήρε το όνομά της από το χαλκό = copper = kopfer = Κύπρος.

Παρέλαβα τη Μ. στο αεροδρόμιο, νοικιάσαμε ένα αμαξάκι για 21€/ημέρα, μας είπαν πως για να περάσουμε στην τουρκοκυπριακή πλευρά θα έπρεπε απλώς να πληρώσουμε στα σύνορα 30€ για έξτρα ασφάλιση, η Μ. δυσκολεύτηκε λίγο με την οδήγηση από τα αριστερά, αλλά φύγαμε σούμπιστοι για την Αμμόχωστο στα κατεχόμενα. Μιας που η Αγία Νάπα πάντως ήταν στο δρόμο μας, είπαμε να κάνουμε μια στάση κι εκεί: ατελείωτα ξενοδοχεία αλλά παντελής νέκρα (Μάρτιο μήνα δεν υπάρχει ψυχή, ευτυχώς), το ομώνυμο μοναστήρι μας φάνηκε πανέμορφο, σε αντίθεση με τα γιγαντιαία πασχαλινά αβγά και λαγουδάκια που "κοσμούσαν" την πόλη. Το αρχαιολογικό μουσείο είχε εξαιρετική παρουσίαση, ένα πολύ εντυπωσιακό ομοίωμα του διάσημου ναυαγείου της Κυρήνειας, μίνι ιπποπόταμους κι ελέφαντες (από αυτούς που κάποτε υπήρχαν στο νησί) και γιγαντιαίους αμμωνίτες, χώρια τα φανταστικά ευρήματα αρχαίων ναυαγίων.

Χτυπήσαμε noodles και γλυκόξινα σε ένα ασιατικό στο ήσυχο λιμανάκι (φαντάζομαι από Μάιο δε θα είναι ήσυχα) όπου ο ευγενής σερβιτόρος μας είπε πως οι ντόπιοι εναντιώνονται στο να ανοίξουν και τα εκεί σύνορα με την τουρκοκυπριακή (εφεξής ΤΚ) πλευρά, διότι "όλοι οι τουρίστες θα μένουν εκεί, εκεί είναι πάμφθηνα". Επίσης μου προκάλεσε εντύπωση ότι, ψάχνοντας το δρόμο για την Αμμόχωστο (δηλαδή τη Famagusta), οι ντόπιοι αντί να υποδείξουν το δρόμο προς τη συγκεκριμένη πόλη της ΤΚ πλευράς, μας έδειχναν ένα viewpoint, από όπου μπορούσες να την παρατηρήσεις από την ΕΚ πλευρά. Όταν διευκρίνισα πως θέλουμε να πάμε στην Αμμόχωστο, μια καλή κυρία μου είπε "μα εδώ είναι η Αμμόχωστος!" (στην ΕΚ πλευρά ξαναλέω!), ενώ μια άλλη μου είπε "δηλαδή στα κατεχόμενα; Τι να κάνετε εκεί;". Αργότερα μια καλή φίλη μου υπέδειξε ένα άρθρο που καταδείκνυε κάτι που δε γνώριζα: χοντρικά το 1/3 των ΕΚ δεν έχει πάει ποτέ στα κατεχόμενα, άλλο 1/3 έχει πάει απλώς στην ΤΚ πλευρά της Λευκωσίας μόνο και μόλις 1/3 έχει επισκεφθεί τον υπόλοιπο ΤΚ τομέα, εκ των οποίων οι μισοί λιγότερο από τρεις φορές.

Η διάσχιση των συνόρων επίσης είχε ενδιαφέρον. Στην ΕΚ πλευρά με του που είδαν τις ελληνικές ταυτότητες πριν καν πλησιάσω το γκισέ η συνοριοφύλακας μου είπε "Α, από την Ελλάδα είστε; Περάστε!", ενώ τον ΤΚ που ήταν πίσω μας τον ξετίναξαν (εμείς και ναρκωτικά να είχαμε, αέρα θα περνούσαμε). Στη δε ΤΚ πλευρά, οι διαδικασίες ήταν εξίσου απλές και τα χαμόγελα πλατιά. Κάναμε αρκετά λάθη στην οδήγηση στην ΤΚ πλευρά, αλλά χωρίς εξαίρεση όλοι ήταν απίστευτα ευγενείς (του στιλ να μπαίνεις σε αντίθετο ρεύμα -άμα οδηγεί γυναίκα αυτά γίνονται...- και να σταματάει άνθρωπος να βγαίνει από το αμάξι του και να μας υποδεικνύει ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΑ πού πρέπει να πάμε μαζί με θερμό καλωσόρισμα), ενώ περνώντας τα τείχη της Αμμόχωστου όπου οι μονόδρομοι δίνουν και παίρνουν, δυο καλοί ντόπιοι φιλοτιμήθηκαν να οδηγήσουν μπροστά μας μέχρι το κατάλυμά μας. Το οποίο ήταν ένα συμπαθές ξενοδοχειάκι δεκαετίας '80, με τους ΤΚ ιδιοκτήτες να είναι ευγενέστατοι και ενθουσιασμένοι που είμαστε από την Αθήνα, αφού θα την επισκέπτονταν τον επόμενο μήνα. Ο κύριος μάλιστα μου χάρισε ένα βιβλίο με τους μύθους της Αφροδίτης που είχε γράψει και μου έδωσε ένα χάρτη για να περιηγηθούμε βραδιάτικα στην πόλη.

Ένα έχω να πω για την πόλη της Αμμόχωστου το βράδυ: ΓΟΥΑΟΥ. Φανταστικά ιστορικά κτίρια, παλιές μισοδιαλυμένες εκκλησίες, κι ένας τεράστιος γοτθικός ναός που έχει μετατραπεί σε τζαμί, ενώ πέσαμε και σε ώρα προσευχής, με ελάχιστους πιστούς, οπότε μπορέσαμε να βγάλουμε και τις φωτογραφίες μας. Η ισλαμική προσευχή σε καθαρά γοτθικό κτίριο έδινε μια εξωτικότητα στην όλη ατμόσφαιρα, ενώ το περπάτημα στα ημιφωτισμένα ερείπια της πόλης μας έφερε στα ερείπια μιας ορθόδοξης εκκλησίας, μέσα στην οποία είχαν συναυλία ροκ κάτι -πάλι ευγενέστατοι- πιτσιρικάδες. Ήταν βράδυ, αλλά μπορέσαμε να διακρίνουμε περπατώντας παλιά χαμάμ, πανέμορφες πλατείες, μαγαζιά από άλλες εποχές κι ένα καταπληκτικό ΤΚ ζαχαροπλαστείο/τεϊοποτείο που τιμήσαμε, πριν ανέβουμε τα τείχη της πόλης για να θαυμάσουμε από ψηλά την ιστορική της κληρονομιά. Πανέμορφη θέα σε μια πόλη που ξέρει πώς να συντηρεί την ιστορία της, χωρίς αρχιτεκτονικά εκτρώματα και τουριστικές εκτροπές.

Θριαμβευτική η είσοδος στα κατεχόμενα, ακόμη περισσότερο για τη Μ, που ως μουσικός έχει μια λατρεία στους μουεζίνηδες και τους ψαλμούς τους.

(στο μεταξύ πολύ περιληπτική δεν τη λες την περιγραφή αλλά λέμε τώρα...)

 

[Eleni_]

αν η μαμά μας ξαναπετάξει κάποιο από τα ταξιδιωτικά ημερολόγια που γεμίζουν ακόμη τις ντουλάπες του πατρικού μας σπιτιού.

...Μα και αυτές οι μαμαδες ώρες ωρες... Στα τόσα άχρηστα βρισκουν να πετάξουν τα πιο ακατάλληλα. Απαπα... Ντροπή μας!!

(στο μεταξύ πολύ περιληπτική δεν τη λες την περιγραφή αλλά λέμε τώρα...)

Μια χαρά είναι!! Εξάλλου μας έχεις συνηθίσει σε χειμαρρώδη περιγραφές/αφηγήσεις! Οπότε, όλα καλά!!

 

[NightcoreKing]

Ωω ω από εκεί που δε το περίμενα ξεκινάς κ εσύ Γιωργαρε, άρχισα ήδη να μη μείνω πίσω κ.... Οοοοτι προλαβουμε!

Υ.Γ Αυτο το σαρδάμ με το 1/3 ΕΚ και ΤΚ όλα τα λεφτά xD

 

[taver]

Τη συνταξιδιώτισσά σου αλλού τη γράφεις ως Μ. κι αλλού με ολόκληρο το όνομα. Σκόπιμο;

 

[Yorgos]

Τη συνταξιδιώτισσά σου αλλού τη γράφεις ως Μ. κι αλλού με ολόκληρο το όνομα. Σκόπιμο;

Εκ παραδρομής. Σ' ευχαριστώ για την παρατήρηση, θα διορθωθεί.

 

[Yorgos]

Υ.Γ Αυτο το σαρδάμ με το 1/3 ΕΚ και ΤΚ όλα τα λεφτά xD

Γιατί σαρδάμ ρε σύ; Σωστά είναι γραμμένο νομίζω.

 

[NightcoreKing]

Ναι σωστά απλά είναι έτσι μπερδεύει όπως ακούγεται γι αυτό το είπα Σαρδάμ xD μη δίνεις σημασία προχώρα

 

[Yorgos]

Ημέρα 3: Αμμόχωστος - Kantara - Gormaz​

Οι ΤΚ ιδιοκτήτες του καταλύματός μας, αφού μας χάρισαν άλλο ένα βιβλίο, μας έλυσαν και πολλές απορίες: Αθήνα θα πήγαιναν με το Κυπριακό τους διαβατήριο, αφού και οι Τουρκοκύπριοι είναι Κύπριοι (hello?) κι έχουν ως εκ τούτου διαβατήρια Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα! Μάλιστα μας είπαν πως το ποσοστό των ΤΚ που είναι κάτοχοι διαβατηρίου ΕΕ είναι περίπου 20% (οι έποικοι δεν έχουν τέτοιο δικαίωμα). Στην πολύ φιλική συζήτηση που είχαμε μας εξέφρασαν την άποψη που ακούσαμε και πλειοψηφικά στην ΤΚ πλευρά: ότι επιθυμούν την ένωση, πως οι έποικοι δεν είναι εντελώς καλοδεχούμενοι, στα προβλήματα του νησιού μας ανέφεραν την παρουσία της μαφίας που ξεπλένει χρήμα με διάφορες επιχειρήσεις, καζίνο, θέρετρα κλπ και μας έδωσαν και συμβουλές για το πού να πάμε, όχι μόνο στην Αμμόχωστο, αλλά και στη χερσόνησο Karpas.

H αλήθεια είναι πως η πόλη μας φάνηκε λιγότερο μαγική με το φως της ημέρας, αλλά δεν παύει να μυρίζει ιστορία σε κάθε γωνιά, ενώ είδαμε και λίγα γκρουπ ξένων τουριστών, κυρίως Γερμανών και χόρτασα να βλέπω τον Κεμάλ και... το Ραούφ Ντενκτάς, σε όλες τις πιθανές στάσεις τους χαμογελαστού Βούδα τον τελευταίο. Απίστευτα ευγενείς όλοι οι ντόπιοι, όμορφο το κάστρο και τα τείχη, μου έκανε εντύπωση η ύπαρξη στρατοπέδων και στρατιωτικών ζωνών παντού (γενικώς στην ΤΚ πλευρά, όχι μόνο στην Αμμόχωστο), ενώ μου φάνηκε πολύ καλτ και το γήπεδο ποδοσφαίρου χτισμένο πάνω στα παλιά τείχη, καθώς και το εργοτάξιο για την αναστήλωση τους με ταμπέλα που υποδήλωνε πως η χρηματοδότηση γινόταν με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άγνοιά μου με διαβεβαίωνε πως πρόσβαση σε τέτοια κονδύλια δεν είχαν. Αλλά τι να λέμε τώρα, εγώ θεωρούσα μέχρι τότε πως κυπριακά διαβατήρια είχαν μόνο οι ΕΚ... Η Αμμόχωστος μου φάνηκε μια -εκτός από όμορφη και ιστορική- και αρκετά προσεγμένη πόλη (από τα ελάχιστα που είχα ακούσει για την ΤΚ πλευρά περίμενα τσαντίρια και ξεραϊλα), με τους πίσω δρόμους να είναι λίγο πιο ατημέλητοι πάντως, αλλά να έχουν και περισσότερη ατμόσφαιρα, στιλ γειτονιάς Ελλάδας του '80 ας πούμε (γλάστρες με γεράνια, γραφικοί παππούδες, κλπ).

Φύγαμε σούμπιτοι για την Αρχαία Σαλαμίνα, ακολουθώντας τις ταμπέλες προς... Salamis Harabaleri. Συμπαθάτε με, αλλά τα τούρκικα τα βρίσκω πολύ αστεία γλώσσα, ίσως λόγω του Καραγκιόζη που έβλεπα μικρός. Ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Σαλαμίνας είναι πραγματικά θηρίο, με την επίσκεψη να ξεκινά από το Gymnasium και τα πολύ ατμοσφαιρικά του αγάλματα, τον εντοπισμό των εκπληκτικά καλοδιατηρημένων ψηφιδωτών να απαιτεί σκαρφάλωμα και ψυχαγωγικό ψάξιμο, στο οποίο βοήθησε και η ΕΚ ξεναγός ενός αμερικάνικου γκρουπ. Έκπληξη μου προκάλεσε και η συνειδητοποίηση πως πολλά από τα πρακτορεία που πραγματοποιούν εκδρομές στην ΤΚ πλευρά είναι ΕΚ... Ορισμένα από τα ψηφιδωτά ήταν πραγματικά εκπληκτικά, μου άρεσε πολύ το ανακατασκευασμένο θέατρο ενώ η ζέστη με ώθησε στο να απολαύσω κι ένα παγωτό... Magnum Fistik (!) και μια ροδάδα πριν το περπάτημα για τη Ρωμαϊκή Έπαυλη, τις βασιλικές εκκλησίες και την Αγορά, κομμάτια λιγότερο εντυπωσιακά πάντως από τα ... προ Fistik. Στα αξιοθέατα να σημειωθούν και τα εκατοντάδες σαλιγκάρια που είχαν καταλάβει ό,τι φυτό έβρισκαν μπροστά τους.

Η φαεινή μου ιδέα να μεταβούμε στον Άγιο Βαρνάβα με τα πόδια αντί να επιστρέψουμε στο χώρο στάθμευσης για να πάρουμε το αυτοκίνητο μας οδήγησε σε ένα μισάωρο μαρτύριο κάτω από τον ήλιο, ενώ το μοναστήρι, παρότι παλαιό, δεν είναι οπτικά εντυπωσιακό, έμαθα όμως πως η εκκλησία βρίσκεται εκεί από το 477μ.Χ, αφού κάποιος είδε όνειρο πως εκεί βρίσκονταν τα οστά του Αποστόλου κι είδαμε και μερικές όμορφες τοιχογραφίες. Περισσότερο ενδιαφέρον είχε το ενημερωτικό φυλλάδιο που εξηγούσε τη νεότερη ιστορία του μοναστηριού όπου μαθαίνει κανείς πως μετά την "Peace Operation (sic) του 1974" οι τρεις μοναχοί που επέβλεπαν το ναό "αποφάσισαν" να μετακομίσουν στην ΕΚ πλευρά "διότι είχαν γεράσει κι ήταν άρρωστοι". Χμ. Ο οδηγός μου άλλα έλεγε, περί κακομεταχείρισης και συνεχούς παρενόχλησης από τις ΤΚ αρχές. Τέλος πάντων, υπήρχε και μικρή έκθεση αρχαίων και χάρηκε η ψυχή μου.

Για να φτάσουμε στο πάρκινγκ όπου είχαμε αφήσει το ενοικιαζόμενό μας, κάναμε ωτοστόπ. Μας πήρε σχεδόν αμέσως ο ευγενέστατος πρύτανης του νέου τοπικού πανεπιστημίου, με τον οποίο είχαμε μια σύντομη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση: ομολογώ ότι αγνοούσα πλήρως και την ύπαρξη τόσων πανεπιστημίων στην κατεχόμενη Κύπρο και τη δημοφιλία τους με τόσες χιλιάδες ξένων φοιτητών. Βγαίνοντας από την Αμμόχωστο άρχισε να μας εντυπωσιάζει και η ποιότητα των κατοικιών που βλέπαμε: νέες, στιλάτες, καθόλου κιτς... οι πάμφτωχοι και τα τσαντίρια πού είναι;

Επόμενος στόχος μας ήταν το Τρίκομο, αλλά βλέποντας ταμπέλες για κάποιο κάστρο Kantara, είπαμε να τις ακολουθήσουμε και με κάποιο τρόπο πήραμε τον μακρύ και δύσκολο δρόμο μέσω κάποιου Turnalar, το οποίο μας οδήγησε σε πανέμορφα τοπία, ρολαρισμένα άχυρα, κανα-δυο όμορφα χωριουδάκια, ένα μοναχικό βοσκό με τις γίδες και τη γκλίτσα του στη μέση του καταπράσινου πουθενά και σε πανέμορφη θέα του Πενταδάκτυλου και των ελαιώνων. Καταπληκτικό ακούσιο detour, σε ένα κομμάτι του νησιού σχεδόν ακατοίκητο που σου έδινε την αίσθηση πως είσαι στο τέλος της Ευρώπης, όπου μάλλον και ήμασταν.

Επιτέλους φτάσαμε και στο κάστρο, όπου δεν υπήρχε εισιτήριο. Μας φάνηκε γοητευτικά απομονωμένο κια νεμοδαρμένο, μυστηριώδες, φανταστικό και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το Gormaz, όπου πεινασμένοι καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο διαφορετικό από αυτό που μας σύστησαν από παρανόηση, όπου μόλις παραγγείλαμε δυο κυρίως πιάτα, ο άνθρωπος μας έφερε μια σαλάτα και δυο ορεκτικά και τον έστειλα να τα πάρει πίσω, αφού δεν είχα όρεξη να τα πληρώσω. "Δεν τον συμπάθησα αυτόν!", είπα στη Μ. "μου έφερε ο πονηρός τρία πιάτα που δεν παρήγγειλα, για να μου τα χρεώσει" της είπα. Οι δύο λεπτομέρειες που ντροπιαστικά έμαθα αργότερα ήταν:

α) στην ΤΚ ό,τι κυρίως πιάτο κι αν παραγγείλεις θα σου φέρουν και μια σαλάτα ΝΑ με το συμπάθιο, συν κανα-δυο πιατάκια επιπλέον, δωρεάν εννοείται
β) οι ΤΚ μιας ηλικίας και πάνω προφανώς και μιλούν Ελληνικά, αφού μεγάλωσαν δίπλα-δίπλα με ΕΚ...

Η σύζυγος του κυρίου, ονόματι Ραχμέ, μας άκουσε να μιλάμε μεταξύ μας και μας έπιασε την κουβέντα στα καλά της Ελληνικά. Μας βοήθησε να βρούμε ένα τοπικό ξενοδοχείο σε πολύ καλή τιμή, μας κάλεσε την επομένη για καφέ και μ' έκανε να νιώσω πολύ άσχημα για την καχυποψία απέναντι στον άνδρα της που ήθελε να μας κεράσει ο άνθρωπος... Το Exotic Hotel στο οποίο καταλήξαμε (τι όμορφα να ταξιδεύεις χωρίς σχέδια και κρατήσεις!) είχε μόλις άλλους δύο ενοίκους στα περίπου 80 του ολοκαίνουρια δωμάτια, αφού η σαιζόν μόλις θα ξεκινούσε.

Ημέρα 4: Karpas - Ριζοκάρπασο​

Πήγαμε στη Ραχμέ για πρωινό και καφέ και την πρήξαμε στις ερωτήσεις, οι άσχετοι. Ήθελα να μάθω πώς ήταν η (ενωμένη) Κύπρος στην οποία μεγάλωσε, αν όλοι μιλούσαν Ελληνικά τότε, τι πιστεύει για το μη αναγνωρισμένο της κράτος. Έμαθα πως πριν τον Αττίλα λοιπόν είχαν το δικαίωμα επιλογής ανάμεσα σε ελληνόφωνα, τουρκόφωνα και μερικά αγγλόφωνα σχολεία, πως ο Ερντογάν δεν της αρέσει και πολύ (αυτό το ακούγαμε συνεχώς), ίτοι οι Τούρκοι έποικοι που ήρθαν μετά το '74 αρχικά είχαν προβλήματα προσαρμογής και παραβατικές συμπεριφορές αλλά πλέον θεωρούσαν εαυτούς πιο Κύπριους από τους ΤΚ, πως ο μισθός ενός δασκάλου είναι γύρω στα 1200€/μήνα (δε νομίζω να είναι υψηλότερος στην Ελλάδα...), πως πολλοί από τους φοιτητές των πανεπιστημίων είναι Αφρικανοί, με πολλούς από τη Ζιμπάμπουε να πληρώνουν δίδακτρα 4.000€/χρόνο, πως ένας σερβιτόρος πληρώνεται περίπου 1000€/μήνα (ρώτησα άλλες δύο φορές στο ταξίδι και εισέπραξα ανάλογες απαντήσεις) και πως και η Ραχμέ είναι υπέρ της Ένωσης, ενοχλείται που όταν ο κόσμος εκτός νησιού λέει "Κύπρος" αναφέρεται μόνο στη Δημοκρατία της Κύπρου, πως δέχεται συχνά επισκέψεις από τις ΕΚ φίλες της παιδικής της ηλικίας και πως πηγαίνει πολύ συχνά στην ΕΚ πλευρά κι η ίδια. Μας αγκάλιασε θερμά, μας κέρασε και μας αποχαιρέτισε λες και την ξέραμε χρόνια. Μην επαναλαμβάνομαι, από τους κατοίκους των κατεχομένων μείναμε εντυπωσιασμένοι.

Είχε έρθει η ώρα πάντως να πάμε στη χερσόνησο Karpas. Στη διαδρομή ψάξαμε για το Κύμα του Γυαλιού (Kumyali στα τουρκικά) και την παραλία του, περνώντας από πολύ εντυπωσιακά νεόδμητα σπίτια (η δόμηση πάντως είναι πολύ αραιή κι ανθρώπινη), χαθήκαμε φυσικά (αφού έδινα οδηγίες εγώ, τι περιμένατε; ) και τελικά ένας πιτσιρικάς πεζός πήγε μέχρι το σπίτι του, πήρε το αυτοκίνητό του και λέγοντάς μας να τον ακολουθήσουμε μας έδειξε το σωστό δρόμο: μας σκλάβωσαν και πάλι. Κάπου εκεί στην παραλία γνωρίσαμε κι έναν ΕΚ που είχε έρθει για να δει την περιουσία των γονιών του: το μοναδικό ξενοδοχείο πάνω στην παραλία. "Κοίτα πώς το κατάντησαν!", μου είπε όλο πίκρα. "Ήταν κορυφή κάποτε, κοίτα πώς είναι τώρα!". Η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε μια χαρά, απλά ήταν κλειστό λόγω του ότι δεν είχε ξεκινήσει ακόμη η τουριστική σαιζόν, αλλά ένιωθε κανείς την πίκρα στη φωνή του. Τον ρώτησα αν έρχεται συχνά στην "από εδώ πλευρά" για να δει την περιουσία του, αλλά με κοίταξε με καχυποψία, ήταν άλλωστε και λίγο αδιάκριτη η ερώτηση. Προφανώς θεωρούσε πως βρισκόταν σε εχθρικό έδαφος.

Κατά λάθος περάσαμε κι από την Παναγιά Κανακαριά, οπότε σταματήσαμε να δούμε τι είναι αυτό, που αποδείχθηκε ότι είναι μια απίστευτα παλιά χριστιανική εκκλησία, που σήμερα φαντάζει από ερειπωμένη προς στοιχεωμένη και μάλλον θα ήταν διαλυμένη αν δεν υπήρχε κι ο συμπαθής ΤΚ φύλακας, που στα καλά Ελληνικά του μας έκανε μια μίνι ξενάγηση, μας έδειξε τοιχογραφίες αν θυμάμαι καλά του 5ου αιώνα, μας μίλησε για τον Αττίλα και τα επεισόδια που προηγήθηκαν της εισβολής με πολύ μελαχολικό ύφος ("τι να σου πω φίλε, έγιναν άσχημα πράγματα, πολύ άσχημα, φίλοι και γείτονες κατέδιδαν ο ένας τον άλλο") και τον θαυμάσαμε να διώχνει τα περιστέρια με ένα απίστευτο επινόημα-μαρτζαφλάρι μήκους αρκετών μέτρων που είχε κατασκευάσει από καλάμια και φτερά. Πολύ ατμοσφαιρικό το μέρος και συμπαθέστατος ο μοναχικός παππούς...

Για τη χερσόνησο Karpas (Καρπασία στα Ελληνικά φαντάζομαι) τι να πω; Μπροστά μας ξετυλίχθηκαν τοπία άδεια από κτίσματα και ανθρώπινη παρουσία, αλλά γεμάτα από λουλούδια, χρώματα, μοναχικές ελιές και καταπράσινα λιβάδια. Πόσο άψογη επιλογή να πάμε άνοιξη! Ούτε ένα αμάξι στους δρόμους, νιώθαμε πως βρισκόμασταν σε ένα "μικρό σπίτι στο λιβάδι", αλλά... χωρίς το σπίτι. Σου ερχόταν να βγεις έξω και να τρέξεις στα λιβάδια, τόσο παρθένα και με έναν καταγάλανο ουρανό.

Φτάνοντας στο χωριό Ριζοκάρπασο αποφασίσαμε να πάρουμε το νότιο δρόμο και να οδεύσουμε προς τη Golden Beach, που αποδείχθηκε πραγματική αποκάλυψη! Πώς γίνεται μια τόσο τεράστια παράλια με όμορφη άμμο να είναι εντελώς ανεκμετάλλευτη, άδεια, σαν ξεχασμένος παράδεισος; Ε γίνεται διότι προστατεύεται κι έτσι απολαύσαμε τη γαλήνη παίζοντας με ένα μοναχικό σκύλο για αρκετή ώρα, μέχρι που κατέφθασε μια οικογένεια τουρκόφωνων για πικνικ. Ήταν οι μόνοι άνθρωποι που είχαμε δει εδώ και ώρες...

Ανεβαίνοντας το βουνό θαυμάσαμε μια φανταστική θέα της Golden Beach κι αναρωτηθη΄καμε για πόσο ακόμη θα είναι μακριά από τη σφαίρα της ανάπτυξης και συνεχίσαμε για τον Απόστολο Ανδρέα, σημαντικό τόπο προσκυνήματος για τους ορθόδοξους ΕΚ, που ήδη από το 1996 επιτρεπόταν η πρόσβαση από τα ΕΚ/ΤΚ σύνορα για τους ΕΚ το 15αύγουστο και άλλες θρησκευτικές γιορτές, προκειμένου να μπορούν οι προσκυνητές να έχουν πρόσβαση. Δεχθήκαμε μια φιλική επίθεση από... άγρια γαϊδούρια, που αποτελούν μια από τις ατραξιόν της χερσονήσου και φτάσαμε στο μοναστήρι, το οποίο με απογοήτευσε: έχει κατασκευαστεί μια σύγχρονη επέκτασή του που παραείναι μοντέρνα, απέξω είχε πάγκους με μικροπωλητές που δίνει μια εικόνα εμπορευματοποίησης και ως μη Χριστιανοί δε νιώσαμε και κανενός είδους θρησκευτική κατάνυξη.

Είπαμε να συνεχίσουμε μέχρι το τέρμα Θεού, για να δούμε τα όποια αρχαιολογικά απομεινάρια του νεολιθικού οικισμού Kastros, τον οποίο δε βρήκαμε ποτέ, η διαδρομή όμως ήταν τόσο όμορφη κι απομονωμένη, ενώ τα χρώματα του νερού και η θέα για τις απέναντι βραχονησίδες έδιναν μια αίσθηση τέλους του κόσμου. Επιστρέφοντας προς το Ριζοκάρπασο περάσαμε από πανέμορφα λιβάδια και συχητούσαμε πως η Καρπασία ήταν όλα τα λεφτά και μάλλον θα ήταν το χάιλάτι της Κύπρου... Τελικά θα ακολουθούσαν κι άλλα πάντως...

Φτάνοντας στο Ριζοκάρπασο ψάξαμε για κατάλυμα και βρήκαμε μια οικογένεια που νοίκιαζε τρία πολύ κρύα δωμάτια (ψοφόκρυο έκανε!) σε ένα ιστορικό όμορφο και καλόγουστο κτίσμα και ήταν τόσο καλοί οι άνθρωποι που τους κατασυμπαθήσαμε κι αυτούς. Γενικώς έναν αντιπαθητικό στα κατεχόμενα δε βρήκαμε! Τους ρωτήσαμε πού θα μπορούσαμε να πάμε για να φάμε καλά και μας συνέστησαν το εστιατόριο Oasis στον Άγιο Φίλωνα. Ξεκινήσαμε μες στα σκοτάδια για να βρούμε το συγκεκριμένο οικισμό και να διαπιστώσουμε πως ο μεν Άγιος Φίλων είναι ένα καταπληκτικό εγκαταλελειμμένο ερείπιο με όμορφο φωτισμό , το δε Oasis ήταν ακριβώς πάνω στο κύμα και μας χάρισε ένα ρομαντικό δείπνο (όπου πάλι μας κέρασαν σαλάτες και ορεκτικά... τι καλοί!).

Γυρίσαμε στο Ριζοκάρπασο μαγεμένοι.

 

[giannismits]

Εξαιρετικός στη γραφή όπως πάντα. Φωτογραφίες όμως δεν βλέπω και ανησυχώ. Τα γράφεις τόσο ζωντανά που θέλω οπωσδήποτε να δω τις εικόνες που περιγράφεις.

Θέλω πολύ να επιστρέψω στην Κύπρο και να κάνω ένα τέτοιο τουρ σας το δικό σας και να τη δω όλη μαζί με τα κατεχόμενα.

 

[Theo1983]

Τέλειος κ πάλι Γιώργο!!! Ταξιδεψε μας,όπως μας κανεις πάντα!!! Περιμένουμε με ανυπομονησία κ άλλο!!! Κ μερικές φωτογραφίες αν θέλεις ανέβασε!!