Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[Yorgos]

6. ΤΟΥΡΚΜΕΝΙΣΤΑΝ

Ημέρα 23: Konye Urgench - Darvaza

Το πρωινό μας ήταν κακό με μια μικρή πίτσα, αλλά ποσώς μας ενδιέφερε: σε λίγα λεπτά θα μπαίναμε σε αυτή που προμηνυόταν η πιο ενδιαφέρουσα χώρα του ταξιδιού, το Τουρκμενιστάν. Το ταξί για τα σύνορα κόστιζε όλα κι όλα 4€, ενδεικτικό του πόσο κοντά βρισκόμασταν, αλλά ο συμπαθής ταξιτζής δεν ήξερε καν πού βρίσκονταν τα σύνορα! Ο λόγος μάλλον έχει να κάνει και με το ότι το Τουρκμενιστάν χρεώνει τους Ουζμπέκους το προνομιακό ποσό των 150$ για να εισέλθουν στη χώρα, το οποίο εξηγούσε και το γιατί τα σύνορα ήταν παντελώς άδεια. Η συνοριακή γραμμή έμοιαζε με το τέλος του κόσμου, τα μόνα άτομα που βρίσκονταν εκεί εκτός από εμάς ήταν δυο κυριούλες με τσεμπέρι και δυο καρότσια σούπερ μάρκετ, μέσα στα οποία είχαν βάλει ένα ψυγείο και μια κουζίνα.

Η ουζμπέκικη πλευρά είχε ένα άδειο γραφείο, ενώ στην τουρκμένικη η εικόνα ήταν διαφορετική. Δυο υπάλληλοι με αρκετά καλά Αγγλικά μας καλωσόρισαν και στη συνέχεια μας... πυροβόλησαν στο κούτελο με ένα είδος περίστροφου, το οποίο αν κατάλαβα καλά μετρούσε τη θερμοκρασία του σώματος, για να βεβαιωθούν πως δε μεταφέρουμε κάποιον ιό. Οι δηλώσεις συναλλάγματος και ο έλεγος των αποσκευών μας πήραν μια ολόκληρη ώρα, ενώ για να τυπώσουν την ηλεκτρονική βίζα που μας είχε κλείσει το stantours κληθήκαμε να πληρώσουμε 67$, τα οποία ήταν πληρωτέα μόνο σε αμερικάνικα δολάρια, ευτυχώς που κουβαλούσα κάποια χάρη στις οδηγίες του πρακτορείου.

Εδώ να υπενθυμίσω πως για να επισκεφθεί κανείς το Τουρκμενιστάν πρέπει υποχρεωτικά να αγοράσει οργανωμένο τουρ με κάποιο από τα εξουσιοδοτημένα πρακτορεία, ή να αρκεστεί σε μια τράνζιτ βίζα που θα του δώσει μάξιμουμ 5 μέρες κατά τις οποίες θα πρέπει να διασχίσει τη χώρα με εμφανή κατεύθυνση από μία χώρα προς άλλη μέσω Τουρκμενιστάν. Επιλέξαμε τον πρώτο τρόπο, παρότι δαπανηρότερος και οι οδηγίες που είχαμε ήταν πως ο οδηγός μας Ishan θα μας περίμενε στην τουρκμενική πλευρά των συνόρων.

Μου προκάλεσε έκπληξη που οι πρόσχαροι άνθρωποι του τελωνείου που τσέκαραν τις αποσκευές μας γνώριζαν τόσο τον Ishan ("Α, τον ξέρω, μιλάει τέλεια Αγγλικά!") όσο και τους Αχιλλέα, Σωκράτη, Περικλή, Μέγα Αλέξανδρο αλλά και το ότι τσεκάρισαν ενδελεχώς τα πάντα, συμπεριλαμβανόντων των βιβλίων μου. Φυσικά δεν παρέλειψαν να εκθειάσουν το Μέσι και τη Μπαρτσελόνα στον Καταλανό Τζόρντι.

Περάσαμε λοιπόν στο Τουρκμενιστάν και μαζί με τον Ishan μας περίμενε κι ο φίλτατος Θ. , φίλος από την Αθήνα που θα μας συνόδευε μόνο για την περιπέτεια στο Τουρκμενιστάν. ΠΡώτη φορά θα έβλεπε και το Τζόρντι και τον Κρεκούζα κι όσο να' ναι την είχα την αμφιβολία για το πώς θα δέσει η ομάδα, αλλά τελικώς τα πήγαν κάτι παραπάνω από καλά. Βέβαια αν έχει Κρεκούζα η παρέα, αποκλείεται κάτι να πάει λάθος, αμφιβάλλω αν υπάρχει άνθρωπος που να έχει αντιπαθήσει τον Κρεκουζάνθρωπο.

O Ishan μας πρότεινε να μας αλλάξει τα πρώτα μας δολάρια για μια ισοτιμία 1:8,2 αντί για 1:3,5 που ήταν η επίσημη ισοτιμία, οπότε και αλλάξαμε λίγα χρήματα μαζί του, υποπτευόμενοι πως αργότερα θα μπορούσαμε να αλλάξουμε για καλύτερο rate. Εκείνος που την πάτησε πάντως αρχικά ήταν ο Θ. που άλλαξε με τον οδηγό που τον παρέλαβε στο αεροδρόμιο όπου προσγειώθηκε, με πολύ χειρότερη ισοτιμία (αλλά πάλι καλύτερη από την επίσημη). Τέλος πάντων, μπήκαμε στα δύο (!) αμάξια που μας είχε στείλει το πρακτορείο και, μετά από μια στάση σε τοπικό μαγαζί για ξηρούς καρπούς και νερό, κινήσαμε για το Konye Urgench. Οι υποδομές φαίνονταν ανώτερες από τις αντίστοιχες στο Ουζμπεκιστάν, ενώ μου προκάλεσαν εντύπωση και οι γυναίκες που ήταν όλες παραδοσιακά ντυμένες, εξαιρετική έκπληξη, πίστευα πως το πιο ανεπτυγμένο Τουρκμενιστάν θα ήταν και λιγότερο παραδοσιακό. Μπα...

Για το Konye Urgench είχα διαβάσει πως επρόκειτο για τα ερείπια μιας πόλης, της οποίας η ιστορία φαινόταν να είναι η κλασική ιστορία πόλης της ευρύτερης περιοχής: Κάπου γύρω στο 12ο αιώνα διετέλεσε κέντρο των Σελτζούκων, μετά πέρασε ο Τζένγκις Χαν και την περιποιήθηκε καταλλήλως, αργότερα αποτέλεσε μέρος των χανάτων της Χρυσής Ορδής κι έγινε ένα σημαντικότατο εμπορικό κέντρο, μέχρι που έσκασε μύτη ο Ταμερλάνος και την ισοπέδωσε, ενώ και η μερική της ανοικοδόμηση το 16ο αιώνα έμεινε ημιτελής λόγω της εκτροπής του ποταμού Amu Darya, που την άφησε στην αφάνεια. Ο οδηγός μου έλεγε πως το μεγαλύτερο κομμάτι των ερειπίων της πόλης παρέμενε κάτω από το χώμα, "αλλά ό,τι απομένει δίνει μια εικόνα για τα περασμένα μεγαλεία της". Ε δεν περίμενα να δούμε και κάτι το τρομερό, αλλά ήθελα να δούμε ό,τι μπορούσαμε ιας που ήταν στο δρόμο μας για το πραγματικό χάιλάιτ της περιοχής, δηλαδή τον κρατήρα Darvaza.

O Ishan λοιπόν μας άφησε στον αρχαιολογικό χώρο κι αφού μας έδωσε τα εισιτήρια μας έδωσε ελεύθερο χρόνο. Το πρώτο κτίριο που αντικρύσαμε με άφησε άφωνο! Εκπληκτική αρχιτεκτονική, καμία ανακατασκευή, απίστευτος θόλος, μηδέν τουρίστες και το αποκορύφωμα ήταν πως πέσαμε και σε γάμο! Και τι γάμο, κάποιος παντρευόταν ένα λαμπατέρ! Ειλικρινά τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναδεί: η νύφη φορούσε ένα είδος περίεργης, βαριάς, χρυσοποίκιλτης, καμπανοφέρουσας μπούργκας που την έκανε να φαίνεται με ένα λαμπατέρ δεκαετίας '70 που είχαν οι γονείς μου στο σπίτι τους από το γάμο τους. Αφού έκαναν το γύρο του ιστορικού κτιρίου, εξήλθαν (με τον Κρεκούζα να παίρνει απροκάλυπτα φωτογραφίες σα να είναι ο επίσημος φωτογράφος του γάμου), όπου τους περίμενε ένα Τογιότα με δίχτυ από γιρλάντες, ένας παππούς με καπέλο Κοζάκου και οδοντοστοιχία Γιώργου Γεωργίου που υπέθεσα πως ήταν ο πεθερός, και οι φίλοι της οικογένειας που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ποζάρουν μαζί μας. Για την ιστορία, η λατερνάτη μπούργκα προφανώς αποτελούσα είδος νυφικού και η νύφη δε θα την ξαναφορούσε στη ζωή της, αν και μας είπαν πως τα παλιά τα χρόνια έτσι κυκλοφορούσαν οι γυναίκες στα μέρη αυτά. Δυναμικά ξεκίνησε το Τουρκμενιστάν!

Λίγα βήματα παρακάτω, μας περίμενε ο μιναρές Gutlug Timur, ένα έργο-θηρίο του 1320 με ύψος 59 μέτρα, ένας πραγματικός δεινόσαυρος των απανταχού μιναρέδων. Εκπληκτικό θέαμα, παρότι του λείπουν κάποια κομμάτια που χάθηκαν στο πέρασμα των αιώνων. Μάλιστα στο κέντρο περίπου του μιναρέ υπήρχε ένα τζαμί, στο οποίο η πρόσβαση γινόταν μέσω μιας γέφυρας ύψους επτά μέτρων, η οποία όμως επίσης έχει χαθεί εις τους αιώνας των αιώνων, και ως εκ τούτου ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι μια απίστευτων διαστάσεων και βάρους σκάλα, την οποία προσπαθούσαν να στήσουν καμιά δεκαριά ταλαίπωροι νοματαίοι!

Το σύμπλεγμα είχε κι άλλα θεάματα, πέρα από μαυσωλεία κι ιστορικά κτίρια σε διάφορους βαθμούς αναστήλωσης, όπως μια παραδοσιακότατη απονομή τίτλων σε κάποιες συμπαθείς κοπελίτσες από κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα φαντάζομαι, ένας ιερός τάφος που προσκυνούσαν όλοι με ευλάβεια, κάποια μικρότερα κωνικά μαυσωλεία και κάποιες αρχαιολόγοι που έκαναν κάτι ανάμεσα σε ανασκαφές και πικνίκ στην είσοδο ενός κτιρίου που εικάζεται πως ήταν παλάτι.

Πάρα πολύ θετική έκπληξη το Konye Urgench και για τα κτίρια αλλά και για την ανθρώπινη γεωγραφία του, μας άνοιξε την όρεξη και κάπου εκεί εμφανίστηκε κι ο Ishan για να μας ανακοινώσει ότι κάποιος φίλος του γιόρταζε λίγο παραπέρα την είσοδο της κόρης του στη σχολή ιατρικής και ήθελε να μας καλέσει κι εμάς στο γεύμα με plov, κρέας και ψωμί, τρώγοντας παραδοσιακά στο πάτωμα, με τα χέρια. Πόσο όμορφα! Καλά-καλά δεν είχαμε μπει στη χώρα κι ήδη είχαμε δει έναν αρχαιολογικό χώρο-έκπληξη, ένα γάμο και τώρα μας καλούσαν και σε παραδοσιακό γεύμα, πάνω που γουργούριζε η κοιλιά μας.

Ωραίο το φαγητό, όμορφη η παρέα, φιλόξενοι οι ντόπιοι, γεμίσαμε και τις κοιλάρες μας. Συνεχίσαμε επισκεπτόμενοι δυο απίθανα ισλαμικά αντικριστά κτίρια με κλίση, στις πόρτες των οποίων κάποιες μανάδες με τις κόρες τους προσεύχονταν με αξιοσημείωτη ευλάβεια κι έδεναν κάποια μαντήλια σε σκοινιά, κάτι που αποτελεί μίξη νομαδικών παραδόσεων και Ισλάμ, έτσι για να μην ξεχνάμε και τις ρίζες των χωμάτων που πατούσαμε.

Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και πήραμε την εθνική που κατά διαστήματα είχε καλό οδόστρωμα και σε άλλα άθλιο, κι έπιασα την κουβέντα στον Ishan. Σοβαρός αλλά καθόλου διστακτικός, δε δίστασε να θάψει το συχωρεμένο Nιγιαζόφ/Turkmenbashi (θυμίζω πως η επική αυτή προεδράρα αυτοαπέδωσε στον εαυτό του τον τίτλο Turkmenbashi, δηλαδή "Πατέρα των Τουρκμένων" παρότι δεν ήθελε, αλλά λόγω "της αφόρητης πίεσης του λαού του, που επέμενε"), μου είπε πως έχει ταξιδέψει στην Ευρώπη, πως οι μισθοί είναι περίπου στα 700-800$ (αυτό είναι πολύ σχετικό, έχει να κάνει με το ποια ισοτιμία λαμβάνεις υπόψη, αν πάρεις την πραγματική, δηλαδή αυτή της μαύρης αγοράς, είναι πολλές φορές κάτω), ενώ στο ερώτημα αν ζούσαν καλύτερα επί ΕΣΣΔ ή επί τουρκμενικής ανεξαρτησίας απάντησε πως ναι μεν είχε και κάποια καλά η ΕΣΣΔ, αλλά ζούσαν πολύ φτωχικά, είχαν ελάχιστες ελευθερίες και πως "παίζαμε με καπάκια από μπουκάλια ως παιδιά... δε λέω ότι ήμασταν δυστυχισμένοι, αλλά είχαμε ελάχιστα, κανείς δεν μπορούσε να αγοράσει ούτε ένα παιχνίδι στα παιδιά του. Μην το ψάχνεις, είμαστε πολύ καλύτερα σήμερα, χωρίς να σημαίνει πως δεν έχουμε προβλήματα".

Παράλληλα της εθνικής οδού, είδαμε κάποιες καμήλες κι αμέσως βγήκαν και τα δύο οχήματα off road ώστε να τις πλησιάσουμε και να τις απαθανατίσουμε, μαζί με το βουκολικό τοπίο του αραιού γκαζόν στην έρημο. Στη συνέχεια, έπρεπε να επισκεφθούμε ένα βοσκό, που ήταν ο κλειδοκράτορας της γιούρτας στην οποία θα διανυκτερεύαμε κατά την επίσκεψή μας στον κρατήρα. Το παράπηγμα του βοσκού ήταν πάμφτωχο κι υπενθύμιζε πως κοινωνικές διαφορές υπάρχουν παντού, αλλά και το ότι ο τουρισμός δημιουργεί φοβερές ευκαιρίες, όπως αποδείκνυε η παρουσία του Ishan.

Φτάσαμε και στη γιούρτα μας, φαινόταν τόσο ρομαντική από μακριά και πολύ ευρύχωρη από κοντά! Το ξέρω, έχω γράψει στον τίτλο πως δεν έχει γιούρτες η ιστορία κι είναι ακριβές σε ότι αφορά τα Κιργιστάν και Τατζικιστάν, τα οποία κι επισκεφθήκαμε σε εποχή εντελώς ακατάλληλη για γιούρτες και νομάδες, αλλά ναι, ένα βράδυ μείναμε σε γιούρτα κοντά στον κρατήρα. Μιλώντας για τον κρατήρα, ήταν μερικές δεκάδες μέτρα πιο μακριά, οπότε πεταχτήκαμε να τον δούμε κι ένα έχω να πω: ΤΙ ΘΕΑΜΑ ΘΕΕ ΜΟΥ. Αυτή ήταν η πρώτη μου αντίδραση και η δεύτερη ήταν "τι μ@@@@κία έκαναν πάλι οι Σοβιετικοί εδώ;"

Για όποιον δεν ξέρει τι εστί κρατήρας Darvaza, ιδού μια μίνι περιγραφή: κάποια στιγμή, μάλλον στις αρχές της δεκαετίας του '70, Σοβιετικοί επιστήμονες στην προσπάθειά τους να βρουν πετρέλαιο άρχισαν τις εξορύξεις, για να πέσουν τελικά σε φλέβα φυσικού αερίου. Φοβούμενοι πως τα αέρια θα αποδεικνύονταν επικίνδυνα για τους κοντινούς οικισμούς, αποφάσισαν να βάλουν φωτιά, η οποία υπολόγιζαν πως θα έσβηνε από μόνη τους σε λίγες εβδομάδες. Ε, πέρασε σχεδόν μισός αιώνας και καίει ακόμη, αποτελώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα, κυρίως το βράδυ. Να σημειωθεί πως υπάρχουν ακόμη δυο κρατήρες (τους οποίους και επισκεφθήκαμε) αλλά αυτοί ποτέ δεν είχαν τις φλόγες -και τη μαγεία- του συγκεκριμένου.

Τέλος πάντων, αφού χαζέψαμε για τα καλά τον κρατήρα ολομόναχοι (το βράδυ θα ερχόντουσαν κι άλλοι τουρίστες, όπως ήταν φυσικό, αποτελεί από τα βασικά αξιοθέατα της χώρας), επιστρέψαμε στη γιούρτα την οποία είχε αρχίσει να ετοιμάζει ο Ishan και ο οποίος μας ζήτησε να πάμε να μαζέψουμε ξύλα για τη φωτιά που θα χρησιμοποιούσε για να μας μαγειρέψει, σημειώνοντας δύο όρους:

1. τα ξύλα έπρεπε να είναι νεκρά (στην έρημο ήμασταν, μην καταστρέψουμε κι ό,τι ρίζα είχε απομείνει)

2. όποιος μάζευε τα περισσότερα ξύλα θα έτρωγε και περισσότερο


Όπως καταλάβατε, στο άκουσμα του όρου νούμερο 2, ο Κρεκούζας ξεχύθηκε σαν εμετός και μετά από κάποια λεπτά απουσίας εμφανίστηκε να σέρνει... ένα ολόκληρο δέντρο!!! Θεός! Δεν υπάρχει ο Οβελίξ μου! Ο Τζόρντι είχε λιποθυμήσει από το γέλιο ενώ κι ο Θ. είχε αρχίσει να κατανοεί τι φυσιογνωμία είναι ο @Krekouzas.

Όσο ο Ishan κι ο αδερφός του ετοίμαζαν τη θράκα λοιπόν, εμείς κατευθυνθήκαμε για το λόφο που υπήρχε πίσω από τη γιούρτα μας κι ο οποίος παρείχε αυτοκρατορική θέα του κρατήρα, σχεδόν κυριολεκτικά, αφού στην κορυφή του είχε και μια πέτρα που έμοιαζε με θρόνο. Κάτσαμε να παρακολουθούμε το θέαμα κι αναρωτιόμουν πόσο πιο όμορφα θα ήταν το βράδυ που θα είχε δύσει ολοκληρωτικά ο ήλιος. Μην κάνω spoiler, αλλά η απάντηση στο ερώτημα είναι: εκπληκτικά. Άρχισαν να φτάνουν κάποιοι λίγοι τουρίστες ακόμη, μαζί και μια μελοδραματική Αγγλίδα που κοιτώντας τον κρατήρα από ψηλά μονολογούσε αμπελοφιλοσοφώντας με στόμφο: "Μόνο στο Τουρκμενιστάνθα μπορούσε να υπάρχει κάτι τέτοιο. Μόνο εδώ. Μόνο τώρα. Μόνο πάντα. Αλλά σύντομα η κυβέρνηση του Τουρκμενιστάν θα το σβήσει. Ναι. Γιατί είναι κακοί. Τέτοιοι είναι. Κακοί. Αυτή είναι η φύση τους. Θα το καταστρέψουν. Για πάντα!". Θυμάστε τη Βάντα από το Σπορ Μπίλυ; Ε, κάπως έτσι μιλούσε. Μετά από μια σύντομη συζήτηση μεταξύ μας περί της χρησιμότητας μέτρων απαγόρευσης εξόδου από την Αγγλία σε σεξουαλικά ανενεργές αναγνώστριες του Πάουλο Κοέλιο, επιστρέψαμε στη γιούρτα να δούμε τι καλούδια μας είχε ετοιμάσει ο Ishan. Σούπερ γκριλ είχε κάνει ο παλίκαρος με εξαιρετικό μπιφτέκι, κοτόπουλο κι αρνάκι, ενώ μας προσέφερε και τουρκμένικο αλκοόλ, αλλά έπεσε σε ανθρώπους που δεν πίνουν (πλην τις μπύρες που καταναλώνει με χαρά ο Τζόρντι). Γενικά στη χώρα μου έκανε εντύπωση πως παρότι οι Τουρκμένοι πίνουν αρκετά (δεν τους λες και φανατικούς μουσουλμάνους), δεν προβαίνουν σε καραγκιοζιλίκια, το αντέχουν το (πολύ βαρύ) ποτό.

Είχε νυχτώσει πια για τα καλά κι επιστρέψαμε στον κρατήρα για το βραδινό θέαμα. Πλέον δεν ήμασταν μόνοι, αλλά υπήρχε κι ένας Καταλανός που μάλλον μάζευε σφραγίδες από κουφές χώρες (πιάσαμε κουβέντα για τις εμπειρίες μας από τη Βόρειο Κορέα), μια εννιαμελής τουρκμένικη οιγένεια που ερχόταν για πρώτη φορά χρησιμοποιώντας μάλιστα ένα απίθανο βαν δεκαετίας '50, με τη νεαρή κόρη της οικογένειας να είναι ενθουσιασμένη που βρήκε ανθρώπους να εξασκήσει τα καλούτσικα Αγγλικά της και λίγοι δυτικοί ακόμη τους οποίους δεν πλησίασα γιατί ήταν ΜΑΓΙΚΟ το θέαμα, ακόμη κι αν δεν είσαι πυρομανής. Η δε ζέστη που εξέπεμπαν οι "Πύλες της Κολάσεως" ήταν μαγνητική. Ο Κρεκουζάκος δεν κρατιόταν κι έβγαζε φωτογραφίες, βίντεο, σέλφι κι ό,τι άλλο μπορούσε με τα γκατζετάκια του και μεις κάναμε bonding, τέσσερις άγνωστοι που δε γνωρίζονταν μεταξύ τους (πλην εμένα που ήξερα τους άλλους τρεις), κοιτώντας ένα πράγμα τόσο αλλόκοτο και θελκτικό ταυτόχρονα. Το κόβω εδώ γιατί θα γίνω και γω Αγγλίδα ποιητής εκ του προχείρου έχουσα τη μορφή του χοίρου.

Ο Ishan κι ο αδερφός του μας είχαν πει πως θα πήγαιναν να περάσουν το βράδυ με άλλους ξεναγούς φίλους τους, οπότε μείναμε μόνοι μας μετά από ατελεώτες βόλτες γύρω από τον κρατήρα να επιστρέφουμε στη γιούρτα. Και φυσικά χαθήκαμε, αφού νυχτιάτικα στην έρημο πού να βρούμε το δρόμο, ειδικά αφού οι άλλοι 3 αποφάσισαν να ακούσουν τις δικές μου εμπνεύσεις, όταν είναι γνωστό ότι ο προσανατολισμός μου είναι αντίστοιχος με τις γνώσεις μου περί φοξ τροτ. Τελικά ο Τζόρντι κι ο Κρεκούζας προσανατολίστηκαν χάρη στην αντανάκλαση των φλογών του κρατήρα πάνω στο βουνό και καταλήξαμε στη γιούρτα, όπου ξεπαγιάσαμε αφού ο Κρεκούζας έχυσε το τσάι πάνω στη φωτιά και γεμίσαμε και με μυθικές ποσότητες στάχτης. Εξαιρετικοί πάντως οι υπνόσακοι του Ishan, κοιμήθηκα σαν πουλάκι. ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ η πρώτη μέρα στο Τουρκμενιστάν, ελπίζω να φανεί και στις φωτογραφίες.

Δεν τα λες και τα πιο busy σύνορα στον κόσμο.

Βλαχοπερήφανος backpacker.

Ορίστε, για να μη λέμε ότι δεν έχουν κίνηση τα σύνορα. Και ψυγείο και πλυντήριο οι μανταμίτσες.

Ξεκίνησε δυναμικά η Konye Urgench, ενδιαφέρον το κτίριο απέξω...

Κούκλα κι η οροφή μέσα.

Μάνα, παντρεύτηκα ένα λαμπατέρ.

Πεθερός και καλτ διακόσμηση γαμήλιου αυτοκινήτου από πίσω.

Μιλάμε για ΤΟΝ μιναρέ.

Ήταν τόσο τιτανοτεράστιος που χρειάζονταν αρκετοί νοματαίοι για να ανορθώσουν τη θεόρατη σκάλα...

... με την οποία έμπαινε κανείς στο μιναρέ!

Πολύ όμορφα ντυμένες οι Τουρκμένες και γενικώς ταίριαζε και με την -πολύ κοντυνότερα στα δυτικά γούστα- σιλουέτα τους.

Απονομή πτυχίων;

Ε αφού μας κάλεσαν, σαβουριάσαμε!

Ευλάβεια.

Μου άρεσε το Konye Urgench. Ιστορικό, αντιτουριστικό, αυθεντικό, όμορφο.

Νομαδικά έθιμα, Ισλάμ και... σέλφι.

Αμαξάρες μας έφερε το stantours, χώρια το ότι αν ζοριζόμασταν χωρούσαμε και σε ένα.

Μπόνους οι καμήλες.

Το παράπηγμα του βοσκού όπου σταματήσαμε για να μας δώσει τα κλειδιά της γιούρτας.

Φτωχικά ζούσε ο άνθρωπος.

Να κι η γιούρτα μας, η μόνη (σχετικά) κοντά στον πύρηνο κρατήρα.

Ιδού κι ο περί ου ο λόγος.

Ο Κρεκούζας σέρνει ένα δέντρο ολόκληρο.

Κι ο Ishan έμενε να το κοιτάει απορημένος.

Τελικά μαζευτήκαμε καμιά εικοσιπενταριά άτομα γύρω από τον κρατήρα, οι μισοί Τουρκμένοι.

Ο κύριος @Krekouzas εξυπακούεται πως έχει πολύ καλύτερες φωτογραφίες που αναδεικνύουν πολύ καλύτερα το θέαμα.

Το φοβερό βαν της τουρκμενικής οικογένειας, εκεί κοιμόντουσαν.

Για κάποιο λόγο κάτι τέτοια μέρη προκαλούν διάθεση για υπαρξιακές και φιλοσοφικού χαρακτήρα συζητήσεις. Περάσαμε πολύ όμορφα το βράδυ.

Μας έβαλαν και τη φωτίτσα μας για να κοιμηθούμε στα ζεστά, άλλο αν εμείς ρίξαμε τσάι και ξεπαγιάσαμε. Ωραία περάσαμε μωρέ...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 26
• 27
• 28
• 29
• 30
• …

  Go to chapter

  Go
• 52

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 28 of 52

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Yorgos]

2. ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Όταν ξεκίνησα να πρωτοδιαβάζω για την Κεντρική Ασία, δεν ήξερα και πάρα πολλά. Εντάξει, ήξερα ποιος είναι ο Τζένγκις Χαν, ότι πιο πριν πέρασε μια βόλτα κάποιος Αλέξανδρος κι ότι οι συγκεκριμένες χώρες αποτελούσαν μερικά από τα πιο μυστηριώδη τμήματα της αχανούς ΕΣΣΔ, ότι το Ουζμπεκιστάν διαθέτει ορισμένα από τα διασημότερα δείγματα ισλαμικής αρχιτεκτονικής, ότι το Τουρκμενιστάν διέθετε έναν απερίγραπτο μιμητή του Κιμ Ιλ Σουνγκ κι ότι κάπου στο Κιργιστάν έχει γιούρτες, στέπες και ωραία άλογα. Διαβάζοντας όμως τον ταξιδιωτικό οδηγό κι ένα βιβλίο για την ιστορία της περιοχής, άρχισα να έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για την ιδιαιτερότητα της κάθεμιας. Εκεί άρχισα να μουτζουρώνω τον οδηγό, σημειώνοντας το τι θα με ενδιέφερε σε κάθε μία ξεχωριστά. Με την Κύπρο δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα είναι η αλήθεια και τελικά αποδείχθηκε πως αυτή η - υποτίθεται - παρεμφερής με την Ελλάδα χώρα (ιστορικά, γλωσσικά, πολιτιστικά, κλιματολογικά) θα ήταν και η μεγαλύτερη έκπληξη του ταξιδιού. Ή, για να το πούμε πιο ειλικρινώς, δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει τόσο άσχετος σε κάποιον προορισμό, να έχω πάει με τόσο λανθασμένη εικόνα. Καλά λένε ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, αλλά από την άλλη η ασχετοσύνη μου αυτή μου επιφύλαξε μια ωραιότατη ταξιδιωτική έκπληξη. Ας δούμε τι πίστευα για κάθε χώρα πριν την επισκεφθώ:

Κύπρος: Στον ελληνικό τομέα θα είναι ακριβή, υπερβολικά παρεμφερής με την Ελλάδα αλλά πιο οργανωμένη, πλούσια και "βρετανική", τα αρχαία της θα είναι εξαιρετικά, οι άνθρωποι πολύ ευγενέστεροι των Ελλήνων, αρχιτεκτονικά πολύ μέτρια, μάλλον θα είναι θετική έκπληξη τα όρη Τρόοδος, θα βρεθώ να βλέπω Ρώσους και μεθυσμένους Άγγλους. Στον τουρικικό τομέα θα είναι πιο αυθεντικά, δε θα έχει και πολλούς τουρίστες, θα είναι φτωχικά, δε θα έχει νερό, ίσως να μας κοιτάνε και με λίγη καχυποψία, το φαγητό θα είναι επικό, θα έχει ελάχιστα αυτοκίνητα, θα δούμε τσαντίρια και άπειρα παιδάκια, κάτι σαν την Τουρκία μετά το Ερζουρούμ ή την Τουρκία του '70.

Καζακστάν: Θα είναι ψιλοακριβό, η Αστάνα θα έχει πολύ ενδιαφέρον, οι άνθρωποι θα σοβιετίζουν περισσότερο από αλλού, έχει πολλά λεφτά και μάλλον μοντέρνα κτίρια, το γκουλάγκ θα είναι εντυπωσιακό, μάλλον η πιο ευρωπαϊκή από τις πέντε -σταν και από πλευράς τοπίων η πιο αδιάφορη, θα με εκνευρίσουν λίγο οι αποστάσεις, τα αρχαία του ίσως να είναι η έκπληξη του ταξιδιού.

Ουζμπεκιστάν: Σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα χώρα του ταξιδιού, θα πάθω πλάκα με Χίβα, Σαμαρκάνδη και Μπουχάρα, θα έχει περισσότερο τουρισμό απ' όσο θα ήθελα, πιο ακριβή απ' ό,τι αναφέρει ο οδηγός, πιο συνηθισμένοι στον τουρισμό και πολύγλωσσοι, η Αράλη θα είναι εντυπωσιακή, θα πετύχουμε Έλληνες σίγουρα στην Τασκένδη.

Τουρκμενιστάν: Θα πέσει γέλιο με τον πρόεδρα, θα είναι βαρετό το ότι είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε κρατικό ξεναγό μαζί μας, περιμένω πώς και πώς τον κρατήρα στο Darvaza, λιγότερο αυταρχικό-μοναδικό καθεστώς από αυτά που έζησα στη Βόρειο Κορέα και μάλλον υπερβολικές περιγραφές, μονότονα τοπία και μάλλον μοντέρνος τρόπος ζωής λόγω πλούτου από το φυσικό αέριο.

Κιργιστάν: Επιτέλους θα δούμε γιούρτες, το road trip θα είναι όλα τα λεφτά με εξαιρετικά τοπία και αυθεντικές κοινότητες, το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού θα είναι τα Παμίρ, περιμένω τοπιάρες στο Arslanbob, πιο συντηρητική κοινωνία, χάλια δρόμους, εξαιρετική φιλοξενία, πάμφθηνα τα πάντα, αλλά λίγο μονότονα τα τοπία και παντελή έλλειψη αρχιτεκτονικής και αρχαιολογίας.

Τατζικιστάν: Μμμμ, ο άγνωστος Χ. Ίσως ένα μικρό Αφγανιστάν; Μεγάλες απαιτήσεις από κοιλάδα Wahan και Jizeu σε ό,τι αφορά τα τοπία, όχι τόσο φιλικοί ντόπιοι και μάλλον πονηροί, μάλλον θα έχω κουραστεί από τα τοπία ήδη από το Κιργιστάν, κάποια προβλήματα με διεφθαρμένους αστυνομικούς και συνοριοφύλακες, αλλά πιο πρωτόγονες κοινότητες και καλές δυνατότητες φωτογραφίας, χάλια φαγητό.

Αυτά νόμιζα πως θα έβλεπα, τα σημείωσα, αποχαιρέτισα την κοπέλα μου που είχε έρθει στην Ελλάδα μετά από απίθανες διαδικασίες βίζας (πρώτη της φορά στο εξωτερικό, μοναδική εμπειρία και για μένα, από την πρώτη φορά που είδε κουκουνάρι, πλυντήριο πιάτων ή εμπορικό κέντρο με προϊόντα, μέχρι τις εντυπώσεις της για το τι εστί κατάληψη σχολείου, ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, παστίτσιο ή βαφτίσια "γιατί πετάνε το μωρό στην κατσαρόλα;") και ξεκίνησα με τον αγαπημένο μου σάκο βάρους οκτώ κιλών. Πρώτος σταθμός: Κύπρος

 

[Yorgos]

3. ΚΥΠΡΟΣ​

Ημέρα 1: Ξεκίνησα από τη Λάρνακα, αφού εκεί πετάει η Aegean, με τιμές τυρόπιτας μάλιστα και όπως πάντα καλό σέρβις. Δυο λεπτά πριν την επιβίβαση έκανα και κράτηση ξενοδοχείου με 30€, ενώ φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Λάρνακας έκανα και μια μικρή έρευνα αγοράς για την ενοικίαση αυτοκινήτου, αφού την επομένη θα ερχόταν η Μ. και θα νοικιάζαμε όχημα για να κινηθούμε και στις πλευρές του νησιού, ρίχνοντας το βάρος πάντως στα κατεχόμενα. Διαπίστωσα πως δεν τραβάνε κανένα ζόρι με το να πάρεις το αμάξι στα κατεχόμενα, πως οι τιμές είναι χαμηλές και πως θα μπορούσαμε να νοικιάσουμε παρότι η Μ. θα είχε μαζί της μόνο ταυτότητα κι όχι διαβατήριο. Αργότερα θα συνειδητοποιούσα πως χωρίς αμάξι δε θα μπορούσαμε καν να κινηθούμε, η υπεραστική συγκοινωνία είναι τραγικά αραιή στον ελληνικό τομέα και σχεδόν ανύπαρκτη στον τουρκικό.

Η πρώτη μου εικόνα από την Κύπρο (πέραν του βολικότατου λεωφορείου του 1,5€ από το αεροδρόμιο στην πόλη) ήταν η εϊτίλα του ξενοδοχείου μου και το περίεργο αίσθημα ότι βρίσκεσαι σε μια οικεία χώρα που όμως πρώτη φορά επισκέπτεσαι: μιλάνε Ελληνικά, υπάρχουν πάρα πολλές ομοιότητες (πχ. τα ελληνικά και ελληνοκυπριακά ταχυδρομεία έχουν το ίδιο logo, τα ΚΕΠ είναι... ΚΕΠΟ στην Κύπρο κλπ), αλλά είσαι στο εξωτερικό. Δεν τρελάθηκα κιόλας με τις Φοινικούδες (από όλες τις παραλίες της Ευρώπης μου φάνηκε περίεργο να έρχεται κόσμος για να παραθερίσει εδώ), βρήκα πολύ ενδιαφέρον το μικρό μουσείο Πιερίδη και απίστευτο το βάθος της ιστορίας του νησιού και των εκθεμάτων. Το κάστρο το βρήκα μέτριο, όπως και την πόλη, πλην της μελαγχολίας του ερειπωμένου τούρκικου μαχαλά που σα φάντασμα να θυμίζει πως κόσμος εκδιώχθηκε κι από τις δυο πλευρές του νησιού αλλά κι ότι κάποτε όλοι αυτοί συζούσαν δίπλα-δίπλα. Για να πάω να δω το υδραγωγείο στις Καμάρες χρειάστηκε να πάρω λεωφορείο, όπου διαπίστωσα πως οι μόνοι που χρησιμοποιούν συγκοινωνίες είναι αλλοδαποί. Τελικά μπήκα σε λάθος λεωφορείο, αλλά ο τρέντουλας νεαρός οδηγός (που όταν μιλούσε στο κινητό του στα Κυπριακά δεν καταλάβαινα ΤΙΠΟΤΕ) μου υπέδειξε προς τα πού να περπατήσω για να διαπιστώσω πως το υδραγωγείο ήταν μεν όμορφο, αλλά και στολισμένο με αρκετά μπάζα. Το δε κομμάτι της πόλης στο οποίο βρίσκεται βρίθει νέων κατοικιών στιλ μεζονέτας. Πέτυχα πάντως ένα τουριστικό λεωφορείο που με πήρε για 5€ για την επιστροφή, έφαγα σουβλάκι σ' έναν Ιορδανό (στην Ελλάδα δεν είχα φάει κανένα, στην κοπέλα μου δεν αρέσουν, τσακίσαμε τα υγιεινά) και κατέληξα στο κρεβάτι μου θεωρώντας πως η Λάρνακα δεν είναι και κάτι το φοβερό, αλλά επειδή είχα αφήσει τον κυρίως αρχαιολογικό χώρο για την επόμενη, επιφυλάχθηκα. Φιλικοί πάντως όλοι, ενώ τον πολύ πλούτο που περίμενα, δεν τον είδα.



Ημέρα 2: Τίμησα έναν κυπριακό φούρνο (ωραία πράγματα, αν και διαφορετικά από την Ελλάδα) και κατευθύνθηκα πεζός στον αρχαιολογικό χώρο (που απέξω έμοιαζε με πάρκινγκ), όπου πήδηξα κάτι κάγκελα γιατί δεν είδα την πόρτα, αλλά ο ευγενέστατος φύλακας αντί να τσαντιστεί προσπαθούσε επίμονα να μου δώσει κι έκπτωση για την είσοδο: "μήπως είστε φοιτητής; δάσκαλος; ξεναγός;". Ε αφού επέμενε του είπα ότι είμαι ξεναγός και μπήκα... Οποία απογοήτευση ο χώρος, πρακτικά επρόκειτο για μια σιδερένια γέφυρα πάνω από τα αρχαία τείχη, ύψους λιγότερο του ενός μέτρου. Τουλάχιστον έμαθα πως η Κύπρος πήρε το όνομά της από το χαλκό = copper = kopfer = Κύπρος.

Παρέλαβα τη Μ. στο αεροδρόμιο, νοικιάσαμε ένα αμαξάκι για 21€/ημέρα, μας είπαν πως για να περάσουμε στην τουρκοκυπριακή πλευρά θα έπρεπε απλώς να πληρώσουμε στα σύνορα 30€ για έξτρα ασφάλιση, η Μ. δυσκολεύτηκε λίγο με την οδήγηση από τα αριστερά, αλλά φύγαμε σούμπιστοι για την Αμμόχωστο στα κατεχόμενα. Μιας που η Αγία Νάπα πάντως ήταν στο δρόμο μας, είπαμε να κάνουμε μια στάση κι εκεί: ατελείωτα ξενοδοχεία αλλά παντελής νέκρα (Μάρτιο μήνα δεν υπάρχει ψυχή, ευτυχώς), το ομώνυμο μοναστήρι μας φάνηκε πανέμορφο, σε αντίθεση με τα γιγαντιαία πασχαλινά αβγά και λαγουδάκια που "κοσμούσαν" την πόλη. Το αρχαιολογικό μουσείο είχε εξαιρετική παρουσίαση, ένα πολύ εντυπωσιακό ομοίωμα του διάσημου ναυαγείου της Κυρήνειας, μίνι ιπποπόταμους κι ελέφαντες (από αυτούς που κάποτε υπήρχαν στο νησί) και γιγαντιαίους αμμωνίτες, χώρια τα φανταστικά ευρήματα αρχαίων ναυαγίων.

Χτυπήσαμε noodles και γλυκόξινα σε ένα ασιατικό στο ήσυχο λιμανάκι (φαντάζομαι από Μάιο δε θα είναι ήσυχα) όπου ο ευγενής σερβιτόρος μας είπε πως οι ντόπιοι εναντιώνονται στο να ανοίξουν και τα εκεί σύνορα με την τουρκοκυπριακή (εφεξής ΤΚ) πλευρά, διότι "όλοι οι τουρίστες θα μένουν εκεί, εκεί είναι πάμφθηνα". Επίσης μου προκάλεσε εντύπωση ότι, ψάχνοντας το δρόμο για την Αμμόχωστο (δηλαδή τη Famagusta), οι ντόπιοι αντί να υποδείξουν το δρόμο προς τη συγκεκριμένη πόλη της ΤΚ πλευράς, μας έδειχναν ένα viewpoint, από όπου μπορούσες να την παρατηρήσεις από την ΕΚ πλευρά. Όταν διευκρίνισα πως θέλουμε να πάμε στην Αμμόχωστο, μια καλή κυρία μου είπε "μα εδώ είναι η Αμμόχωστος!" (στην ΕΚ πλευρά ξαναλέω!), ενώ μια άλλη μου είπε "δηλαδή στα κατεχόμενα; Τι να κάνετε εκεί;". Αργότερα μια καλή φίλη μου υπέδειξε ένα άρθρο που καταδείκνυε κάτι που δε γνώριζα: χοντρικά το 1/3 των ΕΚ δεν έχει πάει ποτέ στα κατεχόμενα, άλλο 1/3 έχει πάει απλώς στην ΤΚ πλευρά της Λευκωσίας μόνο και μόλις 1/3 έχει επισκεφθεί τον υπόλοιπο ΤΚ τομέα, εκ των οποίων οι μισοί λιγότερο από τρεις φορές.

Η διάσχιση των συνόρων επίσης είχε ενδιαφέρον. Στην ΕΚ πλευρά με του που είδαν τις ελληνικές ταυτότητες πριν καν πλησιάσω το γκισέ η συνοριοφύλακας μου είπε "Α, από την Ελλάδα είστε; Περάστε!", ενώ τον ΤΚ που ήταν πίσω μας τον ξετίναξαν (εμείς και ναρκωτικά να είχαμε, αέρα θα περνούσαμε). Στη δε ΤΚ πλευρά, οι διαδικασίες ήταν εξίσου απλές και τα χαμόγελα πλατιά. Κάναμε αρκετά λάθη στην οδήγηση στην ΤΚ πλευρά, αλλά χωρίς εξαίρεση όλοι ήταν απίστευτα ευγενείς (του στιλ να μπαίνεις σε αντίθετο ρεύμα -άμα οδηγεί γυναίκα αυτά γίνονται...- και να σταματάει άνθρωπος να βγαίνει από το αμάξι του και να μας υποδεικνύει ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΑ πού πρέπει να πάμε μαζί με θερμό καλωσόρισμα), ενώ περνώντας τα τείχη της Αμμόχωστου όπου οι μονόδρομοι δίνουν και παίρνουν, δυο καλοί ντόπιοι φιλοτιμήθηκαν να οδηγήσουν μπροστά μας μέχρι το κατάλυμά μας. Το οποίο ήταν ένα συμπαθές ξενοδοχειάκι δεκαετίας '80, με τους ΤΚ ιδιοκτήτες να είναι ευγενέστατοι και ενθουσιασμένοι που είμαστε από την Αθήνα, αφού θα την επισκέπτονταν τον επόμενο μήνα. Ο κύριος μάλιστα μου χάρισε ένα βιβλίο με τους μύθους της Αφροδίτης που είχε γράψει και μου έδωσε ένα χάρτη για να περιηγηθούμε βραδιάτικα στην πόλη.

Ένα έχω να πω για την πόλη της Αμμόχωστου το βράδυ: ΓΟΥΑΟΥ. Φανταστικά ιστορικά κτίρια, παλιές μισοδιαλυμένες εκκλησίες, κι ένας τεράστιος γοτθικός ναός που έχει μετατραπεί σε τζαμί, ενώ πέσαμε και σε ώρα προσευχής, με ελάχιστους πιστούς, οπότε μπορέσαμε να βγάλουμε και τις φωτογραφίες μας. Η ισλαμική προσευχή σε καθαρά γοτθικό κτίριο έδινε μια εξωτικότητα στην όλη ατμόσφαιρα, ενώ το περπάτημα στα ημιφωτισμένα ερείπια της πόλης μας έφερε στα ερείπια μιας ορθόδοξης εκκλησίας, μέσα στην οποία είχαν συναυλία ροκ κάτι -πάλι ευγενέστατοι- πιτσιρικάδες. Ήταν βράδυ, αλλά μπορέσαμε να διακρίνουμε περπατώντας παλιά χαμάμ, πανέμορφες πλατείες, μαγαζιά από άλλες εποχές κι ένα καταπληκτικό ΤΚ ζαχαροπλαστείο/τεϊοποτείο που τιμήσαμε, πριν ανέβουμε τα τείχη της πόλης για να θαυμάσουμε από ψηλά την ιστορική της κληρονομιά. Πανέμορφη θέα σε μια πόλη που ξέρει πώς να συντηρεί την ιστορία της, χωρίς αρχιτεκτονικά εκτρώματα και τουριστικές εκτροπές.

Θριαμβευτική η είσοδος στα κατεχόμενα, ακόμη περισσότερο για τη Μ, που ως μουσικός έχει μια λατρεία στους μουεζίνηδες και τους ψαλμούς τους.

(στο μεταξύ πολύ περιληπτική δεν τη λες την περιγραφή αλλά λέμε τώρα...)

 

[Eleni_]

αν η μαμά μας ξαναπετάξει κάποιο από τα ταξιδιωτικά ημερολόγια που γεμίζουν ακόμη τις ντουλάπες του πατρικού μας σπιτιού.

...Μα και αυτές οι μαμαδες ώρες ωρες... Στα τόσα άχρηστα βρισκουν να πετάξουν τα πιο ακατάλληλα. Απαπα... Ντροπή μας!!

(στο μεταξύ πολύ περιληπτική δεν τη λες την περιγραφή αλλά λέμε τώρα...)

Μια χαρά είναι!! Εξάλλου μας έχεις συνηθίσει σε χειμαρρώδη περιγραφές/αφηγήσεις! Οπότε, όλα καλά!!

 

[NightcoreKing]

Ωω ω από εκεί που δε το περίμενα ξεκινάς κ εσύ Γιωργαρε, άρχισα ήδη να μη μείνω πίσω κ.... Οοοοτι προλαβουμε!

Υ.Γ Αυτο το σαρδάμ με το 1/3 ΕΚ και ΤΚ όλα τα λεφτά xD

 

[taver]

Τη συνταξιδιώτισσά σου αλλού τη γράφεις ως Μ. κι αλλού με ολόκληρο το όνομα. Σκόπιμο;

 

[Yorgos]

Τη συνταξιδιώτισσά σου αλλού τη γράφεις ως Μ. κι αλλού με ολόκληρο το όνομα. Σκόπιμο;

Εκ παραδρομής. Σ' ευχαριστώ για την παρατήρηση, θα διορθωθεί.

 

[Yorgos]

Υ.Γ Αυτο το σαρδάμ με το 1/3 ΕΚ και ΤΚ όλα τα λεφτά xD

Γιατί σαρδάμ ρε σύ; Σωστά είναι γραμμένο νομίζω.

 

[NightcoreKing]

Ναι σωστά απλά είναι έτσι μπερδεύει όπως ακούγεται γι αυτό το είπα Σαρδάμ xD μη δίνεις σημασία προχώρα

 

[Yorgos]

Ημέρα 3: Αμμόχωστος - Kantara - Gormaz​

Οι ΤΚ ιδιοκτήτες του καταλύματός μας, αφού μας χάρισαν άλλο ένα βιβλίο, μας έλυσαν και πολλές απορίες: Αθήνα θα πήγαιναν με το Κυπριακό τους διαβατήριο, αφού και οι Τουρκοκύπριοι είναι Κύπριοι (hello?) κι έχουν ως εκ τούτου διαβατήρια Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα! Μάλιστα μας είπαν πως το ποσοστό των ΤΚ που είναι κάτοχοι διαβατηρίου ΕΕ είναι περίπου 20% (οι έποικοι δεν έχουν τέτοιο δικαίωμα). Στην πολύ φιλική συζήτηση που είχαμε μας εξέφρασαν την άποψη που ακούσαμε και πλειοψηφικά στην ΤΚ πλευρά: ότι επιθυμούν την ένωση, πως οι έποικοι δεν είναι εντελώς καλοδεχούμενοι, στα προβλήματα του νησιού μας ανέφεραν την παρουσία της μαφίας που ξεπλένει χρήμα με διάφορες επιχειρήσεις, καζίνο, θέρετρα κλπ και μας έδωσαν και συμβουλές για το πού να πάμε, όχι μόνο στην Αμμόχωστο, αλλά και στη χερσόνησο Karpas.

H αλήθεια είναι πως η πόλη μας φάνηκε λιγότερο μαγική με το φως της ημέρας, αλλά δεν παύει να μυρίζει ιστορία σε κάθε γωνιά, ενώ είδαμε και λίγα γκρουπ ξένων τουριστών, κυρίως Γερμανών και χόρτασα να βλέπω τον Κεμάλ και... το Ραούφ Ντενκτάς, σε όλες τις πιθανές στάσεις τους χαμογελαστού Βούδα τον τελευταίο. Απίστευτα ευγενείς όλοι οι ντόπιοι, όμορφο το κάστρο και τα τείχη, μου έκανε εντύπωση η ύπαρξη στρατοπέδων και στρατιωτικών ζωνών παντού (γενικώς στην ΤΚ πλευρά, όχι μόνο στην Αμμόχωστο), ενώ μου φάνηκε πολύ καλτ και το γήπεδο ποδοσφαίρου χτισμένο πάνω στα παλιά τείχη, καθώς και το εργοτάξιο για την αναστήλωση τους με ταμπέλα που υποδήλωνε πως η χρηματοδότηση γινόταν με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άγνοιά μου με διαβεβαίωνε πως πρόσβαση σε τέτοια κονδύλια δεν είχαν. Αλλά τι να λέμε τώρα, εγώ θεωρούσα μέχρι τότε πως κυπριακά διαβατήρια είχαν μόνο οι ΕΚ... Η Αμμόχωστος μου φάνηκε μια -εκτός από όμορφη και ιστορική- και αρκετά προσεγμένη πόλη (από τα ελάχιστα που είχα ακούσει για την ΤΚ πλευρά περίμενα τσαντίρια και ξεραϊλα), με τους πίσω δρόμους να είναι λίγο πιο ατημέλητοι πάντως, αλλά να έχουν και περισσότερη ατμόσφαιρα, στιλ γειτονιάς Ελλάδας του '80 ας πούμε (γλάστρες με γεράνια, γραφικοί παππούδες, κλπ).

Φύγαμε σούμπιτοι για την Αρχαία Σαλαμίνα, ακολουθώντας τις ταμπέλες προς... Salamis Harabaleri. Συμπαθάτε με, αλλά τα τούρκικα τα βρίσκω πολύ αστεία γλώσσα, ίσως λόγω του Καραγκιόζη που έβλεπα μικρός. Ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Σαλαμίνας είναι πραγματικά θηρίο, με την επίσκεψη να ξεκινά από το Gymnasium και τα πολύ ατμοσφαιρικά του αγάλματα, τον εντοπισμό των εκπληκτικά καλοδιατηρημένων ψηφιδωτών να απαιτεί σκαρφάλωμα και ψυχαγωγικό ψάξιμο, στο οποίο βοήθησε και η ΕΚ ξεναγός ενός αμερικάνικου γκρουπ. Έκπληξη μου προκάλεσε και η συνειδητοποίηση πως πολλά από τα πρακτορεία που πραγματοποιούν εκδρομές στην ΤΚ πλευρά είναι ΕΚ... Ορισμένα από τα ψηφιδωτά ήταν πραγματικά εκπληκτικά, μου άρεσε πολύ το ανακατασκευασμένο θέατρο ενώ η ζέστη με ώθησε στο να απολαύσω κι ένα παγωτό... Magnum Fistik (!) και μια ροδάδα πριν το περπάτημα για τη Ρωμαϊκή Έπαυλη, τις βασιλικές εκκλησίες και την Αγορά, κομμάτια λιγότερο εντυπωσιακά πάντως από τα ... προ Fistik. Στα αξιοθέατα να σημειωθούν και τα εκατοντάδες σαλιγκάρια που είχαν καταλάβει ό,τι φυτό έβρισκαν μπροστά τους.

Η φαεινή μου ιδέα να μεταβούμε στον Άγιο Βαρνάβα με τα πόδια αντί να επιστρέψουμε στο χώρο στάθμευσης για να πάρουμε το αυτοκίνητο μας οδήγησε σε ένα μισάωρο μαρτύριο κάτω από τον ήλιο, ενώ το μοναστήρι, παρότι παλαιό, δεν είναι οπτικά εντυπωσιακό, έμαθα όμως πως η εκκλησία βρίσκεται εκεί από το 477μ.Χ, αφού κάποιος είδε όνειρο πως εκεί βρίσκονταν τα οστά του Αποστόλου κι είδαμε και μερικές όμορφες τοιχογραφίες. Περισσότερο ενδιαφέρον είχε το ενημερωτικό φυλλάδιο που εξηγούσε τη νεότερη ιστορία του μοναστηριού όπου μαθαίνει κανείς πως μετά την "Peace Operation (sic) του 1974" οι τρεις μοναχοί που επέβλεπαν το ναό "αποφάσισαν" να μετακομίσουν στην ΕΚ πλευρά "διότι είχαν γεράσει κι ήταν άρρωστοι". Χμ. Ο οδηγός μου άλλα έλεγε, περί κακομεταχείρισης και συνεχούς παρενόχλησης από τις ΤΚ αρχές. Τέλος πάντων, υπήρχε και μικρή έκθεση αρχαίων και χάρηκε η ψυχή μου.

Για να φτάσουμε στο πάρκινγκ όπου είχαμε αφήσει το ενοικιαζόμενό μας, κάναμε ωτοστόπ. Μας πήρε σχεδόν αμέσως ο ευγενέστατος πρύτανης του νέου τοπικού πανεπιστημίου, με τον οποίο είχαμε μια σύντομη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση: ομολογώ ότι αγνοούσα πλήρως και την ύπαρξη τόσων πανεπιστημίων στην κατεχόμενη Κύπρο και τη δημοφιλία τους με τόσες χιλιάδες ξένων φοιτητών. Βγαίνοντας από την Αμμόχωστο άρχισε να μας εντυπωσιάζει και η ποιότητα των κατοικιών που βλέπαμε: νέες, στιλάτες, καθόλου κιτς... οι πάμφτωχοι και τα τσαντίρια πού είναι;

Επόμενος στόχος μας ήταν το Τρίκομο, αλλά βλέποντας ταμπέλες για κάποιο κάστρο Kantara, είπαμε να τις ακολουθήσουμε και με κάποιο τρόπο πήραμε τον μακρύ και δύσκολο δρόμο μέσω κάποιου Turnalar, το οποίο μας οδήγησε σε πανέμορφα τοπία, ρολαρισμένα άχυρα, κανα-δυο όμορφα χωριουδάκια, ένα μοναχικό βοσκό με τις γίδες και τη γκλίτσα του στη μέση του καταπράσινου πουθενά και σε πανέμορφη θέα του Πενταδάκτυλου και των ελαιώνων. Καταπληκτικό ακούσιο detour, σε ένα κομμάτι του νησιού σχεδόν ακατοίκητο που σου έδινε την αίσθηση πως είσαι στο τέλος της Ευρώπης, όπου μάλλον και ήμασταν.

Επιτέλους φτάσαμε και στο κάστρο, όπου δεν υπήρχε εισιτήριο. Μας φάνηκε γοητευτικά απομονωμένο κια νεμοδαρμένο, μυστηριώδες, φανταστικό και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το Gormaz, όπου πεινασμένοι καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο διαφορετικό από αυτό που μας σύστησαν από παρανόηση, όπου μόλις παραγγείλαμε δυο κυρίως πιάτα, ο άνθρωπος μας έφερε μια σαλάτα και δυο ορεκτικά και τον έστειλα να τα πάρει πίσω, αφού δεν είχα όρεξη να τα πληρώσω. "Δεν τον συμπάθησα αυτόν!", είπα στη Μ. "μου έφερε ο πονηρός τρία πιάτα που δεν παρήγγειλα, για να μου τα χρεώσει" της είπα. Οι δύο λεπτομέρειες που ντροπιαστικά έμαθα αργότερα ήταν:

α) στην ΤΚ ό,τι κυρίως πιάτο κι αν παραγγείλεις θα σου φέρουν και μια σαλάτα ΝΑ με το συμπάθιο, συν κανα-δυο πιατάκια επιπλέον, δωρεάν εννοείται
β) οι ΤΚ μιας ηλικίας και πάνω προφανώς και μιλούν Ελληνικά, αφού μεγάλωσαν δίπλα-δίπλα με ΕΚ...

Η σύζυγος του κυρίου, ονόματι Ραχμέ, μας άκουσε να μιλάμε μεταξύ μας και μας έπιασε την κουβέντα στα καλά της Ελληνικά. Μας βοήθησε να βρούμε ένα τοπικό ξενοδοχείο σε πολύ καλή τιμή, μας κάλεσε την επομένη για καφέ και μ' έκανε να νιώσω πολύ άσχημα για την καχυποψία απέναντι στον άνδρα της που ήθελε να μας κεράσει ο άνθρωπος... Το Exotic Hotel στο οποίο καταλήξαμε (τι όμορφα να ταξιδεύεις χωρίς σχέδια και κρατήσεις!) είχε μόλις άλλους δύο ενοίκους στα περίπου 80 του ολοκαίνουρια δωμάτια, αφού η σαιζόν μόλις θα ξεκινούσε.

Ημέρα 4: Karpas - Ριζοκάρπασο​

Πήγαμε στη Ραχμέ για πρωινό και καφέ και την πρήξαμε στις ερωτήσεις, οι άσχετοι. Ήθελα να μάθω πώς ήταν η (ενωμένη) Κύπρος στην οποία μεγάλωσε, αν όλοι μιλούσαν Ελληνικά τότε, τι πιστεύει για το μη αναγνωρισμένο της κράτος. Έμαθα πως πριν τον Αττίλα λοιπόν είχαν το δικαίωμα επιλογής ανάμεσα σε ελληνόφωνα, τουρκόφωνα και μερικά αγγλόφωνα σχολεία, πως ο Ερντογάν δεν της αρέσει και πολύ (αυτό το ακούγαμε συνεχώς), ίτοι οι Τούρκοι έποικοι που ήρθαν μετά το '74 αρχικά είχαν προβλήματα προσαρμογής και παραβατικές συμπεριφορές αλλά πλέον θεωρούσαν εαυτούς πιο Κύπριους από τους ΤΚ, πως ο μισθός ενός δασκάλου είναι γύρω στα 1200€/μήνα (δε νομίζω να είναι υψηλότερος στην Ελλάδα...), πως πολλοί από τους φοιτητές των πανεπιστημίων είναι Αφρικανοί, με πολλούς από τη Ζιμπάμπουε να πληρώνουν δίδακτρα 4.000€/χρόνο, πως ένας σερβιτόρος πληρώνεται περίπου 1000€/μήνα (ρώτησα άλλες δύο φορές στο ταξίδι και εισέπραξα ανάλογες απαντήσεις) και πως και η Ραχμέ είναι υπέρ της Ένωσης, ενοχλείται που όταν ο κόσμος εκτός νησιού λέει "Κύπρος" αναφέρεται μόνο στη Δημοκρατία της Κύπρου, πως δέχεται συχνά επισκέψεις από τις ΕΚ φίλες της παιδικής της ηλικίας και πως πηγαίνει πολύ συχνά στην ΕΚ πλευρά κι η ίδια. Μας αγκάλιασε θερμά, μας κέρασε και μας αποχαιρέτισε λες και την ξέραμε χρόνια. Μην επαναλαμβάνομαι, από τους κατοίκους των κατεχομένων μείναμε εντυπωσιασμένοι.

Είχε έρθει η ώρα πάντως να πάμε στη χερσόνησο Karpas. Στη διαδρομή ψάξαμε για το Κύμα του Γυαλιού (Kumyali στα τουρκικά) και την παραλία του, περνώντας από πολύ εντυπωσιακά νεόδμητα σπίτια (η δόμηση πάντως είναι πολύ αραιή κι ανθρώπινη), χαθήκαμε φυσικά (αφού έδινα οδηγίες εγώ, τι περιμένατε; ) και τελικά ένας πιτσιρικάς πεζός πήγε μέχρι το σπίτι του, πήρε το αυτοκίνητό του και λέγοντάς μας να τον ακολουθήσουμε μας έδειξε το σωστό δρόμο: μας σκλάβωσαν και πάλι. Κάπου εκεί στην παραλία γνωρίσαμε κι έναν ΕΚ που είχε έρθει για να δει την περιουσία των γονιών του: το μοναδικό ξενοδοχείο πάνω στην παραλία. "Κοίτα πώς το κατάντησαν!", μου είπε όλο πίκρα. "Ήταν κορυφή κάποτε, κοίτα πώς είναι τώρα!". Η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε μια χαρά, απλά ήταν κλειστό λόγω του ότι δεν είχε ξεκινήσει ακόμη η τουριστική σαιζόν, αλλά ένιωθε κανείς την πίκρα στη φωνή του. Τον ρώτησα αν έρχεται συχνά στην "από εδώ πλευρά" για να δει την περιουσία του, αλλά με κοίταξε με καχυποψία, ήταν άλλωστε και λίγο αδιάκριτη η ερώτηση. Προφανώς θεωρούσε πως βρισκόταν σε εχθρικό έδαφος.

Κατά λάθος περάσαμε κι από την Παναγιά Κανακαριά, οπότε σταματήσαμε να δούμε τι είναι αυτό, που αποδείχθηκε ότι είναι μια απίστευτα παλιά χριστιανική εκκλησία, που σήμερα φαντάζει από ερειπωμένη προς στοιχεωμένη και μάλλον θα ήταν διαλυμένη αν δεν υπήρχε κι ο συμπαθής ΤΚ φύλακας, που στα καλά Ελληνικά του μας έκανε μια μίνι ξενάγηση, μας έδειξε τοιχογραφίες αν θυμάμαι καλά του 5ου αιώνα, μας μίλησε για τον Αττίλα και τα επεισόδια που προηγήθηκαν της εισβολής με πολύ μελαχολικό ύφος ("τι να σου πω φίλε, έγιναν άσχημα πράγματα, πολύ άσχημα, φίλοι και γείτονες κατέδιδαν ο ένας τον άλλο") και τον θαυμάσαμε να διώχνει τα περιστέρια με ένα απίστευτο επινόημα-μαρτζαφλάρι μήκους αρκετών μέτρων που είχε κατασκευάσει από καλάμια και φτερά. Πολύ ατμοσφαιρικό το μέρος και συμπαθέστατος ο μοναχικός παππούς...

Για τη χερσόνησο Karpas (Καρπασία στα Ελληνικά φαντάζομαι) τι να πω; Μπροστά μας ξετυλίχθηκαν τοπία άδεια από κτίσματα και ανθρώπινη παρουσία, αλλά γεμάτα από λουλούδια, χρώματα, μοναχικές ελιές και καταπράσινα λιβάδια. Πόσο άψογη επιλογή να πάμε άνοιξη! Ούτε ένα αμάξι στους δρόμους, νιώθαμε πως βρισκόμασταν σε ένα "μικρό σπίτι στο λιβάδι", αλλά... χωρίς το σπίτι. Σου ερχόταν να βγεις έξω και να τρέξεις στα λιβάδια, τόσο παρθένα και με έναν καταγάλανο ουρανό.

Φτάνοντας στο χωριό Ριζοκάρπασο αποφασίσαμε να πάρουμε το νότιο δρόμο και να οδεύσουμε προς τη Golden Beach, που αποδείχθηκε πραγματική αποκάλυψη! Πώς γίνεται μια τόσο τεράστια παράλια με όμορφη άμμο να είναι εντελώς ανεκμετάλλευτη, άδεια, σαν ξεχασμένος παράδεισος; Ε γίνεται διότι προστατεύεται κι έτσι απολαύσαμε τη γαλήνη παίζοντας με ένα μοναχικό σκύλο για αρκετή ώρα, μέχρι που κατέφθασε μια οικογένεια τουρκόφωνων για πικνικ. Ήταν οι μόνοι άνθρωποι που είχαμε δει εδώ και ώρες...

Ανεβαίνοντας το βουνό θαυμάσαμε μια φανταστική θέα της Golden Beach κι αναρωτηθη΄καμε για πόσο ακόμη θα είναι μακριά από τη σφαίρα της ανάπτυξης και συνεχίσαμε για τον Απόστολο Ανδρέα, σημαντικό τόπο προσκυνήματος για τους ορθόδοξους ΕΚ, που ήδη από το 1996 επιτρεπόταν η πρόσβαση από τα ΕΚ/ΤΚ σύνορα για τους ΕΚ το 15αύγουστο και άλλες θρησκευτικές γιορτές, προκειμένου να μπορούν οι προσκυνητές να έχουν πρόσβαση. Δεχθήκαμε μια φιλική επίθεση από... άγρια γαϊδούρια, που αποτελούν μια από τις ατραξιόν της χερσονήσου και φτάσαμε στο μοναστήρι, το οποίο με απογοήτευσε: έχει κατασκευαστεί μια σύγχρονη επέκτασή του που παραείναι μοντέρνα, απέξω είχε πάγκους με μικροπωλητές που δίνει μια εικόνα εμπορευματοποίησης και ως μη Χριστιανοί δε νιώσαμε και κανενός είδους θρησκευτική κατάνυξη.

Είπαμε να συνεχίσουμε μέχρι το τέρμα Θεού, για να δούμε τα όποια αρχαιολογικά απομεινάρια του νεολιθικού οικισμού Kastros, τον οποίο δε βρήκαμε ποτέ, η διαδρομή όμως ήταν τόσο όμορφη κι απομονωμένη, ενώ τα χρώματα του νερού και η θέα για τις απέναντι βραχονησίδες έδιναν μια αίσθηση τέλους του κόσμου. Επιστρέφοντας προς το Ριζοκάρπασο περάσαμε από πανέμορφα λιβάδια και συχητούσαμε πως η Καρπασία ήταν όλα τα λεφτά και μάλλον θα ήταν το χάιλάτι της Κύπρου... Τελικά θα ακολουθούσαν κι άλλα πάντως...

Φτάνοντας στο Ριζοκάρπασο ψάξαμε για κατάλυμα και βρήκαμε μια οικογένεια που νοίκιαζε τρία πολύ κρύα δωμάτια (ψοφόκρυο έκανε!) σε ένα ιστορικό όμορφο και καλόγουστο κτίσμα και ήταν τόσο καλοί οι άνθρωποι που τους κατασυμπαθήσαμε κι αυτούς. Γενικώς έναν αντιπαθητικό στα κατεχόμενα δε βρήκαμε! Τους ρωτήσαμε πού θα μπορούσαμε να πάμε για να φάμε καλά και μας συνέστησαν το εστιατόριο Oasis στον Άγιο Φίλωνα. Ξεκινήσαμε μες στα σκοτάδια για να βρούμε το συγκεκριμένο οικισμό και να διαπιστώσουμε πως ο μεν Άγιος Φίλων είναι ένα καταπληκτικό εγκαταλελειμμένο ερείπιο με όμορφο φωτισμό , το δε Oasis ήταν ακριβώς πάνω στο κύμα και μας χάρισε ένα ρομαντικό δείπνο (όπου πάλι μας κέρασαν σαλάτες και ορεκτικά... τι καλοί!).

Γυρίσαμε στο Ριζοκάρπασο μαγεμένοι.

 

[giannismits]

Εξαιρετικός στη γραφή όπως πάντα. Φωτογραφίες όμως δεν βλέπω και ανησυχώ. Τα γράφεις τόσο ζωντανά που θέλω οπωσδήποτε να δω τις εικόνες που περιγράφεις.

Θέλω πολύ να επιστρέψω στην Κύπρο και να κάνω ένα τέτοιο τουρ σας το δικό σας και να τη δω όλη μαζί με τα κατεχόμενα.

 

[Theo1983]

Τέλειος κ πάλι Γιώργο!!! Ταξιδεψε μας,όπως μας κανεις πάντα!!! Περιμένουμε με ανυπομονησία κ άλλο!!! Κ μερικές φωτογραφίες αν θέλεις ανέβασε!!