Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.622
- Likes
- 50.276
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προσδοκίες
- Κύπρος
- Αμμόχωστος - Kantara - Gormaz - Ριζοκάρπασο
- Bellapais - Κυρήνεια - Αγ.Μάμας - Πέδουλα
- Photos Κύπρος
- Photos Κύπρος ΙΙ
- Μοναστήρι Κύκκου - Πάφος - Λεμεσός
- Κούριο, Χοιροκοιτία κ Λευκωσία
- Photos Κύπρος ΙΙΙ
- Αξιολόγηση Κύπρου
- Καζακστάν
- Αστάνα
- Photos Αστάνα
- Karaganda - Dolinka - Almaty
- Photos Καζακστάν
- Άλματι
- Τουρκεστάν
- Photos Καζακστάν ΙΙ
- Αξιολόγηση Καζακστάν
- Τασκένδη - Σαμαρκάνδη
- Σαμαρκάνδη κ Shakhrisabz
- Elliq Qala - Χίβα - Nukus
- Photos Ουζμπεκιστάν
- Λίμνη Αράλη
- Photos Λίμνη Αράλη
- Αράλη-Νούκους
- Τουρκμενιστάν
- Ashgabat
- Photos Τουρκμενιστάν
- Ashgabat και πάλι
- Kow Ata - Mary
- Gonur - Merv
- Αξιολόγηση Τουρκμενιστάν
- Bukhara
- Αξιολόγηση Ουζμπεκιστάν
- Άφιξη Μπισκέκ
- Issyk - Kol
- Issyk Kol - Tamga - Naryn
- Song Kol - Kyzyl Oi
- Susamyr, Toktogul & Arslanbob - Osh
- Τατζικιστάν
- Murgab κ Langar
- Langar - Vrang - Yamchun - Khorog
- Durum Kul - Khorog
- Jizeau
- Κalai Khum
- Dushanbe
- Garm - Jafr - Margeb
- Iskander Kul - Penjikent - Istarashvan
- Αξιολόγηση Κιργιστάν
- Αξιολόγηση Τατζικιστάν
Ημέρα 25: Ashgabat και πάλι
Ξυπνήσαμε και πήγαμε στην αίθουσα του πρωινού, αλλά ήταν κλειστή. Πήγα να ρωτήσω την ξινή ρεσεψιονίστ τι γίνεται και μου απάντησε ενοχλημένη πως "δεν έχει έρθει ο μάγειρας, αλλά τον πήρα τηλέφωνο και θα έρθει". Μόνο που δεν απαίτησε να της ζητήσω και συγγνώμη που τη σήκωσα από το γραφειάκι της. Όπως καταλάβαμε, ήμασταν οι μόνοι ένοικοι του ξενοδοχείου! Ε άμα λέω ότι ήμαστε στην Πιονγιάνγκ... Τέλος πάντων, για να εκνευρίσω τη ρεσεψιονίστ, της έθεσα όσες απορίες είχα: Πού μπορώ να κάνω συνάλλαγμα; Κυριακή σήμερα, μπορούμε να δούμε ιπποδρομίες, θα έχει κόσμο; Υπάρχει κανένα εστιατόριο που να προτείνει; Το μπάνιο των παιδιών θα το φτιάξουν ή θα μπιχλοβρωμάμε με κίνδυνο να μας απελάσει ο υποχόνδριος Μπέρντι; Η απάντηση σε όλα ήταν "Call Antonina", όπου Αντονίνα η εκπρόσωπος του stantours με την οποία είχα μιλήσει συντόμως στο τηλέφωνο του Ishan κατά την άφιξη στο ξενοδοχείο. Το πιο ανησυχητικό πάντως ήταν ότι δεν ξέραμε πού να αλλάξουμε χρήματα και πλέον δεν μας έμεναν και πολλά από αυτά που είχαμε αλλάξει με τον Ishan.
Εμφανίστηκε κι ο νεαρός και χαμογελαστός μάγειρας (με τέτοιο χαμόγελο δεν μπορούσαμε να του κρατήσουμε κακία), μας έφτιαξε τις ομελέτες μας όπως τις ζητήσαμε και κάναμε σχέδιο για τη μέρα. Αποφασίσαμε να αφήσουμε τον ιππόδρομο εκεί που είναι και να ξεκινήσουμε από την Αψίδα της Ουδετερότητας, άλλο ένα φαραωνικό μνημείο του Νιγιαζόφ, όπου καταφέραμε να φτάσουμε χάρη στο ότι είμαι πολύ καλός στις παντομίμες με τους ταξιτζήδες. Αφού περάσαμε τους δυο ακίνητους φύλακες, μια υπάλληλος στο διαγώνιο (!) ασανσέρ μας γνωστοποίησε πως θα έπρεπε να βγάλουμε εισιτήρια σε κάποιο booth εκεί κοντά. Ο οδηγός μας έγραφε ότι κόστιζε 10$/άτομο αλλά τελικώς μας χρέωσαν 3 manat, δηλαδή τίποτε παρότι δε νομίζω να μας πέρασαν για ντόπιους...
Η θέα από το ασανσέρ ήταν εντυπωσιακή και είναι να αναρωτιέται κανείς το πόση δενδροφύτευση έχει κάνεις τέλος πάντων ο λατρεμένος ηγέτης, μιλάμε για απίστευτη ποσότητα δέντρων. Φτάνοντας στην κορυφή του μνημείου είδαμε κάποιες συνθέσεις πολύτιμων λίθων, ένα πίνακα με τις χώρες με τις οποίες έχει διπλωματικές σχέσεις το Τουρκμενιστάν, κάποιες κυριούλες που καθάριζαν τα περισκόπια και άπειρα άδεια λεωφορεία για να μεταφέρουν τους κατοίκους που δεν έχει η πρωτεύουσα. Αυτά.
Επόμενη στάση το εθνικό μουσείο, που αποδείχθηκε ότι είναι τρία μουσεία σε ένα: το προεδρικό (λείπει ο Μάης απ' τη Σαρακοστή; Να μην κάνει κι ένα μουσείο στην αφεντιά του ο πρόεδρος; ), το εθνογραφικό και το ιστορικό, καθένα εκ των οποίων κόστιζε 10$, οπότε επειδή το μπουγιουρντί έβγαινε ακριβό (ε όχι και 30$ έκαστος, ούτε στο Λούβρο ρε παίδες!), είπαμε να περιοριστούμε στο ιστορικό, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Κρεκούζα να πείσει τις κυριούλες στην έκδοση εισιτηρίων να μας αφήσουν (παραλίγο να τα καταφέρει ο μπαγάσας, είναι και τσαχπίνης). Το μουσείο ξεκινά με κάποια θεόρατα χαλιά, τα περισσότερα εκ των οποίων απεικονίζουν τον πρόεδρο Μπέρντι, που ξέχασα να σας πω πως φημολογείται έντονα πως είναι νόθο παιδί του Νιγιαζόφ λόγω της εντυπωσιακής τους ομοιότητας, αλλά αποκλείω τέτοιες κακεντρέχειες να είναι αλήθεια, αν είναι ποτέ δυνατόν. Έπειτα υπήρχαν εικόνες... του προέδρου και πάλι (δηλαδή αν αυτό είναι το ιστορικό μουσείο, το προεδρικό πώς είναι;;; ), σε όλες τις πιθανές στάσεις. Ευτυχώς από κάποιο σημείο κι έπειτα ξεκίνησαν και οι πίνακες με όμορφες απεικονίσεις της νομαδικής ζωής που πια δεν υπάρχει στη χώρα.
Το κτίριο ήταν πολύ εντυπωσιακό, αλλά τα καλά ξεκίνησαν στο δεύτερο όροφο, όπου η ιστορία και αρχαιολογία της χώρας ξεδιπλωνόταν με όμορφες μακέτες κι επεξηγήσεις, οι περισσότερες στα Αγγλικά μάλιστα, ενώ ορισμένα από τα εκθέματα ήταν πανέμορφα. Κρίμα που ήμασταν -καλά το μαντέψατε- πάλι οι μόνοι επισκέπτες, ούτε καν ένας ντόπιος έτσι για το ξεκάρφωμα, παρότι ήταν Κυριακή (αν κι ενδεχομένως η πραγματική αργία να είναι η Παρασκευή). Έμαθα λοιπόν ότι η Nissa ιδρύθηκε από το Μέγα Αλέξανδρο, είχε πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση για το ρόλο της Merv στο δρόμο του μεταξιού με το εμπόριο να συμπεριλαμβάνει και μπόλικο ελεφαντοστό, ενώ πολύ διαφωτιστικό ήταν και το κομμάτι που υπογράμμιζε το βουδιστικό παρελθόν της περιοχής, σε μια περιοχή που γενικώς ταυτίζεται περισσότερο με το Ισλάμ. Ζωροάστρες, ελληνιστικά χρόνια και λοιπές εποχές περνούσαν μπροστά μας με πολύ ευχάριστο τρόπο κι η χώρα τσίμπησε πόντους στο αρχαιολογικό κομμάτι.
Ο Θ. ήθελε να αγοράσει σουβενίρ κι ευτυχώς αυτά πωλούνταν στο... προεδρικό τμήμα του μουσείου, οπότε έστω κι από σπόντα μπορέσαμε να το δούμε κι αυτό, θαυμάζοντας τον οδοντίατρο της καρδιάς μας να εμφανίζεται ως ροκάς, να κάνει κάμπινγκ τρώγοντας φρούτα στην έρημο περικυκλωμένος από τα αγαπημένα του σκυλάκια, να κάνει ιππασία στα βουνά κλπ, ορισμένα με άθλια φωτοσόπ που τα 8χρονα ανίψια μου θα έκαναν πολύ καλύτερα.
Κι επειδή σήμερα είναι μέρα μουσείων, τα μαζέψαμε και φύγαμε για το μουσείο με τα δώρα του προέδρου (μάλλον του Νιγιαζόφ αυτή τη φορά), το οποίο όμως μετά από πολλά απορημένα βλέμματα των υπαλλήλων μάθαμε πως εδώ και καιρό έχει μετατραπεί σε βιβλιοθήκη και αίθουσα συναυλιών κι έχει μεταφερθεί στη γενέτειρά του. Γενικώς απ' ό,τι φαίνεται ο οδοντίατρος Μπέρντι αργά αλλά σταθερά ό,τι είχε να κάνει με τον προκάτοχό του το σούταρε ή το εξοστράκισε σε άλλα σημεία της πόλης, αναλαμβάνοντας σταδιακά να χτίσει το δικό του cult of personality.
Τέλος πάντων, καθώς περιφερόμασταν ψιλοχαμένοι, ακούσαμε ήχους από ταμπούρλα, τα ακολουθήσαμε και βρεθήκαμε σ' έναν ανοιχτό χώρο μπροστά στο Altyn Asyr που φαίνεται πως καταλήγουν όλοι οι νεόνυμφοι της χώρας μετά το γάμο, όπου γίνεται κι ένα μίνι γλέντι, με το ένα ζευγάρι μετά το άλλο να παρελαύνουν. Μιλάμε για φουλ του λαμπατέρ!! Κι επιπλέον φανταχτερές, στολές, κλαρινάδες, αυτοκίνητα-υπερπαραγωγή, καμεραμάνοι, μέχρι και κάτι τσαντιές έφαγαν οι κλαρινάδες από τη συγγενή μιας νύφης που έκρινε ότι έπαιζαν μόνο στον μπροστινό γάμο και καθόλου στον δικό της. Απίστευτο κιτς και γέλιο, ο φωτομπόμπερ Κρεκούζας μπουκάρισε κανονικά και στο τέλος μας κάλεσαν να βγούμε και φωτογραφία με τους νεόνυμφους με παρότρυνση του πεθερού, ρίξαμε άπειρο γέλιο και τα κρέντιτ πάνε στον Κρεκούζα που δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει αλλά όπου πάει γίνεται μασκότ και τον καλούν παντού.
Πείνασε ο λαός μετά από τόσο μουσείο και γλέντι, οπότε κατευθυνθήκαμε για το αγαπημένο μας εμπορικό κέντρο Berkalat, πάλι σαβουρώσαμε στο Soltan (καλό και φτηνό το φαγητό), ενώ βρήκαμε και ίντερνετ και συνδεθήκαμε. Ο κύριος Θ. που είναι και ωραίο παλικάρι, απήχθη από μια μάνα που ήθελε να του συστήσει την κόρη της για να την παντρευτεί (!). Η οποία κόρη για τα δεδομένα της χώρας πρέπει να είναι μεγάλο τσουλάκι (άκου εκεί ο αφαλός έξω), του ζήτησε και το τηλέφωνό του και... έτρεμε όσο το έγραφε, χαχα μεγάλες επιτυχίες. Τέλος πάντων, ο Θ. γύρισε στο ξενοδοχείο μάλλον εξουθενωμένος από την πολιορκία, οι υπόλοιποι τρεις ακούραστοι πήγαμε να δούμε το άγαλμα του Λένιν (δεν το έχει ξηλώσει ακόμη ο Μπέρντι), πετυχαίνοντας στο δρόμο την οικογένεια της θαυμάστριας του Θ. που μας χαιρετούσαν με πάθος (!).
Ψάχναμε να βρούμε το διαβόητο άγαλμα με τον ταύρο και το χρυσό Νιγιαζόφ-βρέφος, αλλά μάταια. Καταλήξαμε πάντως στο προεδρικό παλάτι με τα απίθανα κτίρια, όπου όμως μας σταμάτησαν πέντε φορές για να μας πουν πως απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Γενικώς τα μέτρα ασφαλείας μετά τη σχετικά πρόσφατη απόπειρα δολοφονίας κατά του Μπέρντι είναι δρακόντεια, ενώ κι ο ίδιος ο οδοντίατρος (σας είπα ότι είναι ο πρώτος οδονογιατρός ηγέτης-κράτους; Αμ πώς!) φημολογείται πως έπαθε παράκρουση μετά το συγκεκριμένο γεγονός. Περάσαμε κι από ένα πάρκο όπου πετύχαμε άλλο ένα επίχρυσο άγαλμα του μεγάλου ηγέτη, ένα κτίριο σε σχήμα βιβλίου (εικάζω πως πρόκειται για βιβλιοθήκη), ενώ μάταια προσπαθούσα με παντομίμα κάνοντας τον ταύρο να ζητήσω οδηγίες για το άγαλμα του ταύρου με το Νιγιαζόφ. Οι καλές καθαρίστριες που είχαν την υπομονή να κάτσουν να δουν την παντομίμα μου, από την απεικόνιση του σεισμού που έκανα (το άγαλμα που ψάχναμε απεικόνιζε ένα ταύρο που κουνούσε μια υδρόγειο συμβολίζοντας τον καταστροφικό σεισμό της Ασγκαμπάτ που άφησε ορφανό το Νιγιαζόφ) , κατάλαβαν ότι ψάχνουμε για... λούνα παρκ και μας έστειλαν σε ένα!
Με τα πολλά βρήκαμε ένα ταξιτζή που κατάλαβε την παντομίμα μου με τα κέρατα και μας πήγε έξω από την πόλη, όπου ο Μπέρντι έχει... πετάξει το τρομερό αυτό μνημείο με το οποίο είχε λυσσάξει ο Τζόρντι ("αν δεν το δω δε φεύγω από τη χώρα"), έξω από ένα μουσείο που απ' ό,τι κατάλαβα εξιστορεί το δεύτερο παγκόσμιο, αλλά δυστυχώς ήταν κλειστό. Το άγαλμα πάντως το είδαμε κι όντως είναι θεόρατο, ενώ πετύχαμε και δυο νέους να κάνουν κάτι περίεργα χορευτικά και να αλληλοβιντεοσκοπούνται.
Περπατήσαμε μέχρι ένα μεγάλο τζαμί που είναι αντίγραφο του Γαλάζιου Τζαμιού στην Πόλη, αν και τώρα που το είδαμε μέρα δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό όσο ήταν το βράδυ που είχαμε περάσει με το ταξί, η γειτονιά όμως γύρω του ήταν ζωντανή κι επιτέλους είδαμε κόσμο. Λογικό, αντί για φουτουριστικές λαμπερές πολυκατοικίες, εδώ ακόμη υπήρχαν σοβιετικές εργατικές, γεμάτες από οικογένειες, μάλλον εδώ είναι η πραγματική ζωή.
Το βραδάκι πήγαμε στο Berkalat για bowling όπου γελάσαμε μέχρι δακρύων, έσπασα και πλήρωσα ένα ποτήρι μέσα στο γενικό χαβαλέ, πήγαμε για δείπνο όπου οι σερβιτόρες κοιτούσαν το Θ. ξελιγωμένες κι όταν βρήκαν του θάρρος να του ζητήσουν να βγουν σέλφι δε σταμάτησαν να τον παίρνουν φωτογραφίες ψιθυρίζοντας "Cristiano Ronaldo!", με αποτέλεσμα να κλείσει η κουζίνα και να μην καταφέρει να φάει ο άνθρωπος... Αυτά τραβάνε οι ωραίοι κυρίες και κύριοι.
Tην επόμενη θα είχαμε ημερήσια εκδρομή εκτός πρωτευούσης, με ξεναγό βεβαίως-βεβαίως, για τον οποίο ετοιμάζαμε όλες τις απορίες που είχαμε συσσωρεύσει. Ο ξεναγός αποδείχθηκε εξαιρετική περίπτωση κι έδωσε άλλη διάσταση στο ταξίδι. Αλλά αυτά, αύριο. Πάμε να δούμε φωτογραφίες της σημερινής ημέρας πρώτα.
Το μνημείο στην ουδετερότητα.
Με το διαγώνιο ασανσέρ.
Δενδροφύτευση και άδειοι δρόμοι.
Το τριπλό μουσείο.
Όπου μας χαιρετά ο Μπέρντι.
Ο Μπέρντι επιστήμων.
Ο Μπέρντι σε εγκαίνια.
Ο Μπέρντι με παιδάκια.
Φοβερό χαλί.
Και χαλί 226 τετραγωνικών μέτρων.
Έχει πέσει χρήμα για το μουσείο, όχι αστεία.
Ο Μπέρντι και σε άλογο.
Αεροδρόμιο καλύπτει το χαλί...
Νέο και παλιό Τουρκμενιστά, σε χαλί.
Το ιστορικό κομμάτι ήταν πάντως πολύ ενδιαφέρον, τόνους ιστορία η περιοχή.
Να κι η Γκονούρ, την οποία και θα επισκεφθούμε οσονούπω.
Το' χει τερματίσει ο Μπέρντι.
Φωτοσόπ από τα λιντλ... Μέσα στο Εθνικό Μουσείο.
Γυναίκα άργησα, έπεσα σε κίνηση και σήμερα.
Το μουσείο με τα δώρα που έκαναν στο Νιγιαζόφ ως ηγέτη κράτους πλέον δεν είναι εδώ.
Φουλ του λαμπατέρ, 6 γάμοι απανωτοί.
Έλεγα να μην παντρευτώ ποτέ, αλλά τώρα που βλέπω τέτοιες δυνατότητες αισθητικής, το ξανασκέφτομαι.
-Ωραίο παιδί ο γαμπρός ε;
- Εμ με τέτοια νύφη καλλονή, λογικό είναι.
-Πού την είδες μαρή τη νύφη;
- Α δε σου είπα; Έχει ο άντρας μου συνεργείο λαμπατέρ και την είδα όταν ήρθε για επισκευή.
Στα νιάτα μου στα Κάτω Πατήσια κάτω από την πολυκατοικία μας ερχόταν ένας αθίγγανος ΙΔΙΟΣ με τον ταμπουρλά εδώ κι είχε μια αρκούδα με αλυσίδα που την έβαζε να χορεύει. True story.
To δε λαμπατέρ να φοβάται τον άνδρα.
Family portrait.
Tα κατάφερε ο Κρεκούζας και μας φώναξαν και μας για γαμήλια φωτό. Και στα δικά μας βρε, ειδικά στον Κρεκουζάκο...
Περίεργος χορός, τσιφτετέλιζε λίγο, but not quite.
Πιο χρυσοποίκιλτο ζευγάρι αυτό.
Ξαναλέω, όσο εξωτικοί μας φαίνονταν αυτοί, άλλο τόσο και παραπάνω τους φαινόμασταν κι εμείς.
Εγκαταστάσεις, όχι αστεία.
Α ρε Λένιν... 10 αγάλματα ο Μπέρντι, ένα εσύ.
Το σκούπισμα πάει σύννεφο.
Άδειοι οι δρόμοι, πού πήγαν όλοι, που έλεγε κι ο "Βασίλη ζούμε για να σ' ακούμε". Αν και το ορίτζιναλ νομίζω το είχε γράψει ο "μου θυμίζεις τη μάνα μου".
Χρυσοτιτανοτεράστιος.
Για βιβλιοθήκη το κόβω αυτό.
Έχει κάτι το spooky η πόλη.
Ο ταύρος συμβολίζει τον Εγκέλαδο, που ταρακούνησε τον πλανήτη και διαλύθηκε η Ασγκαμπάτ. Ευτυχώς όμως από το σεισμό σώθηκε το θείο (χρυσό) βρέφος, δηλαδή ο Νιγιαζόφ.
Το μνημείο στον ταύρο και το "θείο" βρέφος δεν άρεσε στο Μπέρντι και το εξοστράκισε εκτός πόλης, δίπλα σε άλλα, μεγαλύτερα μνημεία, μάλλον για να επισκιάζεται. Υπόθεση κάνω τώρα ε;
Η ΛΕυκή Πόλη της Ασγκαμπάτ από μακριά.
Χρόνια είχα να πάω στην Πόλη...
Να κι οι κανονικές πολυκατοικίες. Αυτές κατοικούνται, όντως.
Κι ο Σπάιντερμαν σε εμπορικό κέντρο στην πρώην ΕΣΣΔ. Δεν πάμε καλά. Αντί να βάλουν ένα βίντεο του προέδρου να σηκώνει χρυσές μπάρες να ξεσκάσουν τα παιδάκια...
Αυτό το μπούλιγκ στον Κρεκούζα πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή.
Ξυπνήσαμε και πήγαμε στην αίθουσα του πρωινού, αλλά ήταν κλειστή. Πήγα να ρωτήσω την ξινή ρεσεψιονίστ τι γίνεται και μου απάντησε ενοχλημένη πως "δεν έχει έρθει ο μάγειρας, αλλά τον πήρα τηλέφωνο και θα έρθει". Μόνο που δεν απαίτησε να της ζητήσω και συγγνώμη που τη σήκωσα από το γραφειάκι της. Όπως καταλάβαμε, ήμασταν οι μόνοι ένοικοι του ξενοδοχείου! Ε άμα λέω ότι ήμαστε στην Πιονγιάνγκ... Τέλος πάντων, για να εκνευρίσω τη ρεσεψιονίστ, της έθεσα όσες απορίες είχα: Πού μπορώ να κάνω συνάλλαγμα; Κυριακή σήμερα, μπορούμε να δούμε ιπποδρομίες, θα έχει κόσμο; Υπάρχει κανένα εστιατόριο που να προτείνει; Το μπάνιο των παιδιών θα το φτιάξουν ή θα μπιχλοβρωμάμε με κίνδυνο να μας απελάσει ο υποχόνδριος Μπέρντι; Η απάντηση σε όλα ήταν "Call Antonina", όπου Αντονίνα η εκπρόσωπος του stantours με την οποία είχα μιλήσει συντόμως στο τηλέφωνο του Ishan κατά την άφιξη στο ξενοδοχείο. Το πιο ανησυχητικό πάντως ήταν ότι δεν ξέραμε πού να αλλάξουμε χρήματα και πλέον δεν μας έμεναν και πολλά από αυτά που είχαμε αλλάξει με τον Ishan.
Εμφανίστηκε κι ο νεαρός και χαμογελαστός μάγειρας (με τέτοιο χαμόγελο δεν μπορούσαμε να του κρατήσουμε κακία), μας έφτιαξε τις ομελέτες μας όπως τις ζητήσαμε και κάναμε σχέδιο για τη μέρα. Αποφασίσαμε να αφήσουμε τον ιππόδρομο εκεί που είναι και να ξεκινήσουμε από την Αψίδα της Ουδετερότητας, άλλο ένα φαραωνικό μνημείο του Νιγιαζόφ, όπου καταφέραμε να φτάσουμε χάρη στο ότι είμαι πολύ καλός στις παντομίμες με τους ταξιτζήδες. Αφού περάσαμε τους δυο ακίνητους φύλακες, μια υπάλληλος στο διαγώνιο (!) ασανσέρ μας γνωστοποίησε πως θα έπρεπε να βγάλουμε εισιτήρια σε κάποιο booth εκεί κοντά. Ο οδηγός μας έγραφε ότι κόστιζε 10$/άτομο αλλά τελικώς μας χρέωσαν 3 manat, δηλαδή τίποτε παρότι δε νομίζω να μας πέρασαν για ντόπιους...
Η θέα από το ασανσέρ ήταν εντυπωσιακή και είναι να αναρωτιέται κανείς το πόση δενδροφύτευση έχει κάνεις τέλος πάντων ο λατρεμένος ηγέτης, μιλάμε για απίστευτη ποσότητα δέντρων. Φτάνοντας στην κορυφή του μνημείου είδαμε κάποιες συνθέσεις πολύτιμων λίθων, ένα πίνακα με τις χώρες με τις οποίες έχει διπλωματικές σχέσεις το Τουρκμενιστάν, κάποιες κυριούλες που καθάριζαν τα περισκόπια και άπειρα άδεια λεωφορεία για να μεταφέρουν τους κατοίκους που δεν έχει η πρωτεύουσα. Αυτά.
Επόμενη στάση το εθνικό μουσείο, που αποδείχθηκε ότι είναι τρία μουσεία σε ένα: το προεδρικό (λείπει ο Μάης απ' τη Σαρακοστή; Να μην κάνει κι ένα μουσείο στην αφεντιά του ο πρόεδρος; ), το εθνογραφικό και το ιστορικό, καθένα εκ των οποίων κόστιζε 10$, οπότε επειδή το μπουγιουρντί έβγαινε ακριβό (ε όχι και 30$ έκαστος, ούτε στο Λούβρο ρε παίδες!), είπαμε να περιοριστούμε στο ιστορικό, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Κρεκούζα να πείσει τις κυριούλες στην έκδοση εισιτηρίων να μας αφήσουν (παραλίγο να τα καταφέρει ο μπαγάσας, είναι και τσαχπίνης). Το μουσείο ξεκινά με κάποια θεόρατα χαλιά, τα περισσότερα εκ των οποίων απεικονίζουν τον πρόεδρο Μπέρντι, που ξέχασα να σας πω πως φημολογείται έντονα πως είναι νόθο παιδί του Νιγιαζόφ λόγω της εντυπωσιακής τους ομοιότητας, αλλά αποκλείω τέτοιες κακεντρέχειες να είναι αλήθεια, αν είναι ποτέ δυνατόν. Έπειτα υπήρχαν εικόνες... του προέδρου και πάλι (δηλαδή αν αυτό είναι το ιστορικό μουσείο, το προεδρικό πώς είναι;;; ), σε όλες τις πιθανές στάσεις. Ευτυχώς από κάποιο σημείο κι έπειτα ξεκίνησαν και οι πίνακες με όμορφες απεικονίσεις της νομαδικής ζωής που πια δεν υπάρχει στη χώρα.
Το κτίριο ήταν πολύ εντυπωσιακό, αλλά τα καλά ξεκίνησαν στο δεύτερο όροφο, όπου η ιστορία και αρχαιολογία της χώρας ξεδιπλωνόταν με όμορφες μακέτες κι επεξηγήσεις, οι περισσότερες στα Αγγλικά μάλιστα, ενώ ορισμένα από τα εκθέματα ήταν πανέμορφα. Κρίμα που ήμασταν -καλά το μαντέψατε- πάλι οι μόνοι επισκέπτες, ούτε καν ένας ντόπιος έτσι για το ξεκάρφωμα, παρότι ήταν Κυριακή (αν κι ενδεχομένως η πραγματική αργία να είναι η Παρασκευή). Έμαθα λοιπόν ότι η Nissa ιδρύθηκε από το Μέγα Αλέξανδρο, είχε πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση για το ρόλο της Merv στο δρόμο του μεταξιού με το εμπόριο να συμπεριλαμβάνει και μπόλικο ελεφαντοστό, ενώ πολύ διαφωτιστικό ήταν και το κομμάτι που υπογράμμιζε το βουδιστικό παρελθόν της περιοχής, σε μια περιοχή που γενικώς ταυτίζεται περισσότερο με το Ισλάμ. Ζωροάστρες, ελληνιστικά χρόνια και λοιπές εποχές περνούσαν μπροστά μας με πολύ ευχάριστο τρόπο κι η χώρα τσίμπησε πόντους στο αρχαιολογικό κομμάτι.
Ο Θ. ήθελε να αγοράσει σουβενίρ κι ευτυχώς αυτά πωλούνταν στο... προεδρικό τμήμα του μουσείου, οπότε έστω κι από σπόντα μπορέσαμε να το δούμε κι αυτό, θαυμάζοντας τον οδοντίατρο της καρδιάς μας να εμφανίζεται ως ροκάς, να κάνει κάμπινγκ τρώγοντας φρούτα στην έρημο περικυκλωμένος από τα αγαπημένα του σκυλάκια, να κάνει ιππασία στα βουνά κλπ, ορισμένα με άθλια φωτοσόπ που τα 8χρονα ανίψια μου θα έκαναν πολύ καλύτερα.
Κι επειδή σήμερα είναι μέρα μουσείων, τα μαζέψαμε και φύγαμε για το μουσείο με τα δώρα του προέδρου (μάλλον του Νιγιαζόφ αυτή τη φορά), το οποίο όμως μετά από πολλά απορημένα βλέμματα των υπαλλήλων μάθαμε πως εδώ και καιρό έχει μετατραπεί σε βιβλιοθήκη και αίθουσα συναυλιών κι έχει μεταφερθεί στη γενέτειρά του. Γενικώς απ' ό,τι φαίνεται ο οδοντίατρος Μπέρντι αργά αλλά σταθερά ό,τι είχε να κάνει με τον προκάτοχό του το σούταρε ή το εξοστράκισε σε άλλα σημεία της πόλης, αναλαμβάνοντας σταδιακά να χτίσει το δικό του cult of personality.
Τέλος πάντων, καθώς περιφερόμασταν ψιλοχαμένοι, ακούσαμε ήχους από ταμπούρλα, τα ακολουθήσαμε και βρεθήκαμε σ' έναν ανοιχτό χώρο μπροστά στο Altyn Asyr που φαίνεται πως καταλήγουν όλοι οι νεόνυμφοι της χώρας μετά το γάμο, όπου γίνεται κι ένα μίνι γλέντι, με το ένα ζευγάρι μετά το άλλο να παρελαύνουν. Μιλάμε για φουλ του λαμπατέρ!! Κι επιπλέον φανταχτερές, στολές, κλαρινάδες, αυτοκίνητα-υπερπαραγωγή, καμεραμάνοι, μέχρι και κάτι τσαντιές έφαγαν οι κλαρινάδες από τη συγγενή μιας νύφης που έκρινε ότι έπαιζαν μόνο στον μπροστινό γάμο και καθόλου στον δικό της. Απίστευτο κιτς και γέλιο, ο φωτομπόμπερ Κρεκούζας μπουκάρισε κανονικά και στο τέλος μας κάλεσαν να βγούμε και φωτογραφία με τους νεόνυμφους με παρότρυνση του πεθερού, ρίξαμε άπειρο γέλιο και τα κρέντιτ πάνε στον Κρεκούζα που δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει αλλά όπου πάει γίνεται μασκότ και τον καλούν παντού.
Πείνασε ο λαός μετά από τόσο μουσείο και γλέντι, οπότε κατευθυνθήκαμε για το αγαπημένο μας εμπορικό κέντρο Berkalat, πάλι σαβουρώσαμε στο Soltan (καλό και φτηνό το φαγητό), ενώ βρήκαμε και ίντερνετ και συνδεθήκαμε. Ο κύριος Θ. που είναι και ωραίο παλικάρι, απήχθη από μια μάνα που ήθελε να του συστήσει την κόρη της για να την παντρευτεί (!). Η οποία κόρη για τα δεδομένα της χώρας πρέπει να είναι μεγάλο τσουλάκι (άκου εκεί ο αφαλός έξω), του ζήτησε και το τηλέφωνό του και... έτρεμε όσο το έγραφε, χαχα μεγάλες επιτυχίες. Τέλος πάντων, ο Θ. γύρισε στο ξενοδοχείο μάλλον εξουθενωμένος από την πολιορκία, οι υπόλοιποι τρεις ακούραστοι πήγαμε να δούμε το άγαλμα του Λένιν (δεν το έχει ξηλώσει ακόμη ο Μπέρντι), πετυχαίνοντας στο δρόμο την οικογένεια της θαυμάστριας του Θ. που μας χαιρετούσαν με πάθος (!).
Ψάχναμε να βρούμε το διαβόητο άγαλμα με τον ταύρο και το χρυσό Νιγιαζόφ-βρέφος, αλλά μάταια. Καταλήξαμε πάντως στο προεδρικό παλάτι με τα απίθανα κτίρια, όπου όμως μας σταμάτησαν πέντε φορές για να μας πουν πως απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Γενικώς τα μέτρα ασφαλείας μετά τη σχετικά πρόσφατη απόπειρα δολοφονίας κατά του Μπέρντι είναι δρακόντεια, ενώ κι ο ίδιος ο οδοντίατρος (σας είπα ότι είναι ο πρώτος οδονογιατρός ηγέτης-κράτους; Αμ πώς!) φημολογείται πως έπαθε παράκρουση μετά το συγκεκριμένο γεγονός. Περάσαμε κι από ένα πάρκο όπου πετύχαμε άλλο ένα επίχρυσο άγαλμα του μεγάλου ηγέτη, ένα κτίριο σε σχήμα βιβλίου (εικάζω πως πρόκειται για βιβλιοθήκη), ενώ μάταια προσπαθούσα με παντομίμα κάνοντας τον ταύρο να ζητήσω οδηγίες για το άγαλμα του ταύρου με το Νιγιαζόφ. Οι καλές καθαρίστριες που είχαν την υπομονή να κάτσουν να δουν την παντομίμα μου, από την απεικόνιση του σεισμού που έκανα (το άγαλμα που ψάχναμε απεικόνιζε ένα ταύρο που κουνούσε μια υδρόγειο συμβολίζοντας τον καταστροφικό σεισμό της Ασγκαμπάτ που άφησε ορφανό το Νιγιαζόφ) , κατάλαβαν ότι ψάχνουμε για... λούνα παρκ και μας έστειλαν σε ένα!
Με τα πολλά βρήκαμε ένα ταξιτζή που κατάλαβε την παντομίμα μου με τα κέρατα και μας πήγε έξω από την πόλη, όπου ο Μπέρντι έχει... πετάξει το τρομερό αυτό μνημείο με το οποίο είχε λυσσάξει ο Τζόρντι ("αν δεν το δω δε φεύγω από τη χώρα"), έξω από ένα μουσείο που απ' ό,τι κατάλαβα εξιστορεί το δεύτερο παγκόσμιο, αλλά δυστυχώς ήταν κλειστό. Το άγαλμα πάντως το είδαμε κι όντως είναι θεόρατο, ενώ πετύχαμε και δυο νέους να κάνουν κάτι περίεργα χορευτικά και να αλληλοβιντεοσκοπούνται.
Περπατήσαμε μέχρι ένα μεγάλο τζαμί που είναι αντίγραφο του Γαλάζιου Τζαμιού στην Πόλη, αν και τώρα που το είδαμε μέρα δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό όσο ήταν το βράδυ που είχαμε περάσει με το ταξί, η γειτονιά όμως γύρω του ήταν ζωντανή κι επιτέλους είδαμε κόσμο. Λογικό, αντί για φουτουριστικές λαμπερές πολυκατοικίες, εδώ ακόμη υπήρχαν σοβιετικές εργατικές, γεμάτες από οικογένειες, μάλλον εδώ είναι η πραγματική ζωή.
Το βραδάκι πήγαμε στο Berkalat για bowling όπου γελάσαμε μέχρι δακρύων, έσπασα και πλήρωσα ένα ποτήρι μέσα στο γενικό χαβαλέ, πήγαμε για δείπνο όπου οι σερβιτόρες κοιτούσαν το Θ. ξελιγωμένες κι όταν βρήκαν του θάρρος να του ζητήσουν να βγουν σέλφι δε σταμάτησαν να τον παίρνουν φωτογραφίες ψιθυρίζοντας "Cristiano Ronaldo!", με αποτέλεσμα να κλείσει η κουζίνα και να μην καταφέρει να φάει ο άνθρωπος... Αυτά τραβάνε οι ωραίοι κυρίες και κύριοι.
Tην επόμενη θα είχαμε ημερήσια εκδρομή εκτός πρωτευούσης, με ξεναγό βεβαίως-βεβαίως, για τον οποίο ετοιμάζαμε όλες τις απορίες που είχαμε συσσωρεύσει. Ο ξεναγός αποδείχθηκε εξαιρετική περίπτωση κι έδωσε άλλη διάσταση στο ταξίδι. Αλλά αυτά, αύριο. Πάμε να δούμε φωτογραφίες της σημερινής ημέρας πρώτα.
Το μνημείο στην ουδετερότητα.
Με το διαγώνιο ασανσέρ.
Δενδροφύτευση και άδειοι δρόμοι.
Το τριπλό μουσείο.
Όπου μας χαιρετά ο Μπέρντι.
Ο Μπέρντι επιστήμων.
Ο Μπέρντι σε εγκαίνια.
Ο Μπέρντι με παιδάκια.
Φοβερό χαλί.
Και χαλί 226 τετραγωνικών μέτρων.
Έχει πέσει χρήμα για το μουσείο, όχι αστεία.
Ο Μπέρντι και σε άλογο.
Αεροδρόμιο καλύπτει το χαλί...
Νέο και παλιό Τουρκμενιστά, σε χαλί.
Το ιστορικό κομμάτι ήταν πάντως πολύ ενδιαφέρον, τόνους ιστορία η περιοχή.
Να κι η Γκονούρ, την οποία και θα επισκεφθούμε οσονούπω.
Το' χει τερματίσει ο Μπέρντι.
Φωτοσόπ από τα λιντλ... Μέσα στο Εθνικό Μουσείο.
Γυναίκα άργησα, έπεσα σε κίνηση και σήμερα.
Το μουσείο με τα δώρα που έκαναν στο Νιγιαζόφ ως ηγέτη κράτους πλέον δεν είναι εδώ.
Φουλ του λαμπατέρ, 6 γάμοι απανωτοί.
Έλεγα να μην παντρευτώ ποτέ, αλλά τώρα που βλέπω τέτοιες δυνατότητες αισθητικής, το ξανασκέφτομαι.
-Ωραίο παιδί ο γαμπρός ε;
- Εμ με τέτοια νύφη καλλονή, λογικό είναι.
-Πού την είδες μαρή τη νύφη;
- Α δε σου είπα; Έχει ο άντρας μου συνεργείο λαμπατέρ και την είδα όταν ήρθε για επισκευή.
Στα νιάτα μου στα Κάτω Πατήσια κάτω από την πολυκατοικία μας ερχόταν ένας αθίγγανος ΙΔΙΟΣ με τον ταμπουρλά εδώ κι είχε μια αρκούδα με αλυσίδα που την έβαζε να χορεύει. True story.
To δε λαμπατέρ να φοβάται τον άνδρα.
Family portrait.
Tα κατάφερε ο Κρεκούζας και μας φώναξαν και μας για γαμήλια φωτό. Και στα δικά μας βρε, ειδικά στον Κρεκουζάκο...
Περίεργος χορός, τσιφτετέλιζε λίγο, but not quite.
Πιο χρυσοποίκιλτο ζευγάρι αυτό.
Ξαναλέω, όσο εξωτικοί μας φαίνονταν αυτοί, άλλο τόσο και παραπάνω τους φαινόμασταν κι εμείς.
Εγκαταστάσεις, όχι αστεία.
Α ρε Λένιν... 10 αγάλματα ο Μπέρντι, ένα εσύ.
Το σκούπισμα πάει σύννεφο.
Άδειοι οι δρόμοι, πού πήγαν όλοι, που έλεγε κι ο "Βασίλη ζούμε για να σ' ακούμε". Αν και το ορίτζιναλ νομίζω το είχε γράψει ο "μου θυμίζεις τη μάνα μου".
Για βιβλιοθήκη το κόβω αυτό.
Έχει κάτι το spooky η πόλη.
Ο ταύρος συμβολίζει τον Εγκέλαδο, που ταρακούνησε τον πλανήτη και διαλύθηκε η Ασγκαμπάτ. Ευτυχώς όμως από το σεισμό σώθηκε το θείο (χρυσό) βρέφος, δηλαδή ο Νιγιαζόφ.
Το μνημείο στον ταύρο και το "θείο" βρέφος δεν άρεσε στο Μπέρντι και το εξοστράκισε εκτός πόλης, δίπλα σε άλλα, μεγαλύτερα μνημεία, μάλλον για να επισκιάζεται. Υπόθεση κάνω τώρα ε;
Η ΛΕυκή Πόλη της Ασγκαμπάτ από μακριά.
Χρόνια είχα να πάω στην Πόλη...
Να κι οι κανονικές πολυκατοικίες. Αυτές κατοικούνται, όντως.
Κι ο Σπάιντερμαν σε εμπορικό κέντρο στην πρώην ΕΣΣΔ. Δεν πάμε καλά. Αντί να βάλουν ένα βίντεο του προέδρου να σηκώνει χρυσές μπάρες να ξεσκάσουν τα παιδάκια...
Αυτό το μπούλιγκ στον Κρεκούζα πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή.