Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[Yorgos]

Ημέρα 26: Kow Ata και τελευταία διανυκτέρευση στην Ashgabat

Μας έτυχε πάλι η πιο άχρηστη από τις δύο ξινές ρεσεψιονίστ. Φυσικά νερό δεν υπήρχε ακόμη στα δωμάτια των παιδιών ενώ ο μάγειρας (μαζί του και το πρωινό) ήταν άφαντος, αλλά έκανε τουλάχιστον ένα κόπο η ξινή να τον πάρει τηλέφωνο.

Εμφανίστηκε ο ξεναγός μας για τη σημερινή ημέρα, ο τεράστιος απ' όλες τις απόψεις Όλεγκ (νομίζω προφέρεται Άλεγκ, αλλά δεν το έχω με τα ρώσικα), που θα μας συνόδευε μόνο για σήμερα. Για τις επόμενες ημέρες είχαμε κανονίσει απλά τράνσφερ, αλλά ο Όλεγκ επέμενε πως ειδικά για τον αρχαιολογικό χώρο του Gonur θα ήταν απαραίτητη παρουσία ξεναγού, αλλιώς δε θα καταλαβαίναμε και πολλά. Είπαμε ότι θα το σκεφτούμε και θα στο τέλος της ημέρας (ανάλογα πάντα και με τις επιδόσεις του Όλεγκ) θα το συζητούσαμε με την Αντονίνα.

- Την ξέρεις την Αντονίνα; ρώτησε ο Κρεκούζας, που του είχε γυαλίσει

- Ναι, αμέ, λέει ο Όλεγκ.

-Παντρεμένη είναι; ξαναρωτάει ο Κρεκούζας

- Ναι, είναι παντρεμένη, λέει ο Όλεγκ.

- Α κρίμα, λέω εγώ, γιατί του Κρεκούζα του φάνηκε καλό μιλφόνι.

- Δηλαδή την ξέρεις πολύ καλά; ρωτάει πάλι ο Κρεκούζας

- Ε, η γυναίκα μου είναι, λέει ο Όλεγκ!




Χαχαχα, καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς... Κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας με τον Όλεγκ, αυτόν τον εξαιρετικό ξεναγό και άνθρωπο. Ξεκινήσαμε μαζί με τον πολύ σοβαρό οδηγό και το αψεγάδιαστο όχημά του (μωρέ μπράβο το stantours... ουδεμία σχέση με την Αράλη). Στις άπειρες απορίες μας ο Όλεγκ απαντούσε ειλικρινά, για να μην πούμε ότι μας άλλαξε και νόμισμα σε ισοτιμία 1:14,2 που ήταν εν τέλει και η σωστή ισοτιμία στο δρόμο (το διαπίστωσα μιλώντας με δυο διαφορετικές μαυραγορίτισσες, όταν ζητούσα πάνω από 14 έφευγαν, προφανώς δεν είχαν κέρδος από κει και πάνω) οπότε η χώρα έγινε εντυπωσιακά φτηνότερη από εδώ και πέρα.

Χωρίς μαλλιά στη γλώσσα, ο Όλεγκ χαρακτήρισε τη χώρα όχι τρομακτικά δημοκρατική (προσπαθώ να μην τον βάλω σε μπελάδες, ήταν διακριτικός ο άνθρωπος) , για τον Μπέρντι μας είπε πως στην αρχή όντως έκανε κάποιες θετικές μεταρρυθμίσεις αλλά πλέον είναι ίδιος ο Νιγιαζόφ, πως ο ίδιος ο εργαζόμενος στον τουρισμό είναι προνομιούχος, ο πραγματικός μισθός σε όρους μαύρης αγοράς (αφού αυτή η ιστομία μετράει) είναι γύρω στα 100$ και κάπου εκεί κάναμε την πρώτη μας στάση στο τζαμί Gypjak, αν το γράφω σωστά, όπου μια στρατιά από καθαρίστριες προσποιούνταν πάλι πως καθάριζαν κάποια αόρατα σκουπίδια.

Οι φωτογραφίες στο τζαμί υποτίθεται πως απαγορεύονταν, αλλά δεν είδαμε κανέναν να ασχολείται. Τρομερά εντυπωσιακό το κτίσμα και φοβερός ο τρούλος, αλλά μάλλον το σημαντικότερο ήταν πως στο μιναρέ εκτός από στίχους από το Κοράνι βρίσκονταν σκαλισμένοι και στίχοι... από το βιβλίο Ρουχνάμα του λατρεμένου Νιγιαζόφ. Κυριολεκτικά Θεός ο τύπος, έχει αναγάγει το βιβλίο του σε ιερά κείμενα!

Δίπλα βρίσκεται το μαυσωλείο του ιδίου του Νιγιαζόφ, το οποίο και σχεδίασε ο ίδιος. Δεν το βρήκα καθόλου κακόγουστο, ενώ περιείχε και τάφους των συγγενών του. Παραδίπλα κάναμε στάση στο τζαμί που έχτισε ο Νιγιαζόφ για να γιορτάσει το hadj που έκανε στη Μέκκα. Ο Όλεγκ σημείωνε με νόημα πως ο Νιγιαζόφ ήταν άθεος και μέλος του Τουρκμενικού Κομουνιστικού Κόμματος όσο η χώρα αποτελούσε Σοβιετική Δημοκρατία, αλλά την επόμενη της απόσχισης θυμήθηκε πως είναι μουσουλμάνος και καπιταλιστής. Ρώτησα για το γιο του Νιγιαζόφ, το διαβόητο πλέιμπόη Μουράτ και εισέπραξα ένα ειρωνικό γελάκι από τον Όλεγκ. Αργότερα, σε ένα δείπνο με αρκετή βότκα, ο Όλεγκ μας εκμυστηρεύτηκε πως η πρώτη του σύζυγος (ρώσικης καταγωγής κι αυτή) μια μέρα ήρθε σπίτι και του είπε πως θέλει να πάρουν διαζύγιο. "Υπάρχει άλλος;", τη ρώτησα. "Ναι", μου απάντησε. "Τον ξέρω;". "Ίσως από την τηλεόραση... Τον λένε Μουράτ". Τέλος συζήτησης...

Περάσαμε από ένα σύμπλεγμα νέων σπιτιών, τα οποία όμως ήταν ακατοίκητα. "Ποιος θα έρθει να ζήσει εδώ, στη μέση του πουθενά;" αναρωτήθηκε ο Όλεγκ. Εν τέλει φτάσαμε και στο σπήλαιο Kow Ata, το οποίο είναι γνωστό για την υπόγεια λίμνη του και τη δυνατότητα να κάνει κανείς μπάνιο σε αυτήν. Απέξω υπήρχαν μερικές ταπεινές πλαστικές καρέκλες με δυο-τρία κεμπαμπατζίδικα. Μπήκαμε στο σπήλαιο, όπου μια φαινομενικά ατελείωτη σκάλα μας οδηγούσε στα έγκατα της γης, υπό τη μυρωδιά μεθανίου. Ένα εκπληκτικής αισθητικής παραβάν έδινε τη δυνατότητα σε όποιον ήθελε να βάλει το μαγιό του, το οποίο κάναμε όλοι, παρότι μόνο ο Τζόρντι είχε φέρει μια μικρή πετσέτα ποδιών από το ξενοδοχείο. Οι μόνοι άλλοι επισκέπτες ήταν 3 Τουρκμένοι, που απολάμβαναν το μπανάκι τους με το νερό στους 36 βαθμούς Κελσίου.

Ξαφνικά ακούστηκε ένας παφλασμός και είδαμε τον Κρεκούζα κάτω από το νερό και τα χέρια του πάνω από την επιφάνεια με το κινητό στο χέρι να κινούνται απότομα. "Καλά ρε, τι κάνεις; Αφού είναι αδιάβροχο το κινητό" ρώτησε ο Θ. "Πνίγομαι ρε μ... δεν πατώνω και δεν ξέρω μπάνιο!!!" φώναξε ο Κρεκούζας μόλις βρήκε μια πέτρα να πατήσει από τα άπατα στα οποία έπεσε απότομα. Χαχαχα, εμείς νομίζαμε ότι έπαιζε με το κινητό του. Παραλίγο να τον χάσουμε τον Κρεκουζάκο.

Γελάσαμε οι τέσσερις μας και πάλι, είχε δέσει καλά η παρέα, της οποίας ο μόνος συνδετικός κρίκος ήμουν εγώ. Απόδειξη του πόσο καλά τα πήγαμε είναι ότι πλην Τζόρντι (που ερωτεύτηκε μια Βενεζολάνα και το χάσαμε το παιδί για τα επόμενα χρόνια...) οι υπόλοιποι ετοιμαζόμαστε για Βανουάτου σε λίγες μέρες σε men only εκδρομούλα. Ζεστό το νερό, ιδιαίτερη εμπειρία το μπανάκι στο σπήλαιο, μιας που δεν είχαμε πετσέτες βγήκαμε έξω να στεγνώσουμε κάτω από τον ήλιο και χτυπήσαμε μερικά σασλίκ με τον Όλεγκ και τον οδηγό του, που δε δέχθηκαν να τους κεράσουμε πάντως.

Παρότι γυρίσαμε κουρασμένοι, ο Τζόρντι κι εγώ ζητήσαμε από τον Όλεγκ να μας αφήσει στο μουσείο με το μνημείο του ταύρου αν και ο ίδιος επέμενε πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Η είσοδος είχε 10$ αλλά με λίγα παρακαλητά και χαμόγελα μας επέτρεψαν να πληρώσουμε σε manat, στην επίσημη ισοτιμία, άρα μόλις 35 manat, δηλαδή 2,5€, καθόλου άσχημα, αν και η χρήση φωτογραφικής μηχανής κόστιζε... άλλα τόσα. Έξτρα ήταν και η χρέωση υπηρεσιών ξεναγού, τις οποίες αποφασίσαμε να μην πάρουμε, αλλά τελικώς η γλυκιά κοπελίτσα ξεναγός μας ακολούθησε, λέγοντας "χωρίς εμένα τι θα καταλάβετε;".

Το πρώτο κομμάτι του μουσείου είναι αφιερωμένο στην μάχη του Goz Tepe το 1880, όπου παρατάχθηκαν οι Ρώσοι απέναντι στους Τουρκμένους. Η τεράστια μακέτα ήταν υπερπαραγωγή με ηχητικά εφέ, κούκλες σε φυσικό μέγεθος και αλλαγή φωτισμού ώστε η μάχη να φαίνεται ζωντανή και, παρά το πάντα υφέρπον κιτς που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή, ήταν πολύ προσεγμένη η παρουσίαση. Φυσικά δεν έλειπαν τα πορτρέτα του πατέρα και του παππού του Μπέρντι και μερικά memorabilia από τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους.

Η επόμενη αίθουσα ήταν αφιερωμένη στον καταστροφικό σεισμό της Ασγκαμπάτ, ο οποίος την ισοπέδωσε πραγματικά τον Οκτώβριο του 1948, αφήνοντας σε λιγότερο από ένα λεπτό μόνο συντρίμμια και 110.000 νεκρούς. Η απεικόνιση του σεισμού με εφέ και αισθητική Χόλιγουντ ήταν φιλότιμη, αν και οι φωτογραφίες της πόλης προ και μετά σεισμού ήταν από μόνες τους ενδεικτικές του μεγέθους της καταστροφής.

Η τρίτη αίθουσα που έδειχνε το παρόν και το μέλλον της πόλης ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Όλα αυτά τα φουτουριστικά, περίεργα, αξιοθαύμαστα και ταυτόχρονα αλλόκοτα κτίρια έκαναν παρέλαση μπροστά στα μάτια μας με ολογράμματα, μακέτες και τρισδιάστατες παρουσιάσεις.

Στρέψαμε την προσοχή μας και στην ξεναγό. Ήταν 21 ετών, το όνομά της ήταν να γίνει διπλωμάτης και σπούδαζε Hindi και Φαρσί, ενώ της άρεσε η δουλειά της στο μουσείο "γιατί γνωρίζει ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο". Δυστυχώς δε δεχόταν φιλοδώρημα με τίποτε.

Αμέσως μας πήρε ένα ωτοστόπ και κατευθυνθήκαμε προς την αγορά, περνώντας από διάφορα φουτουριστικά μνημεία και κτίρια που δεν είχαμε δει ως τότε (μεταξύ των οποίων ένα ξενοδοχείο κι ένα επίχρυσο άγαλμα του Μπέρντι πάνω σε άλογο). Η αγορά δεν ήταν άσχημη, αλλά της έλειπε χρώμα, λογικό αφού ήταν καινούρια, ο Μπέρντι είχε καταργήσει την "πολύβουη και βρώμικη παλιά αγορά" κι είχε χτίσει μια πολύ πιο αποστειρωμένη στη θέση της, που όσο οργανωμένη και καθαρή κι αν ήταν, έμοιαζε άψυχη.

Βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο Gran Turkmen με τον Κώστα και το Θ. που είχαν ξεκουραστεί λίγο και χρησιμοποιώντας τον αέρα Μπραντ Πιτ που δίνει το ότι είσαι λευκός χωρίς να σου λείπουν δόντια στην Ασγκαμπάτ, πείσαμε τη ρεσεψιονίστ να μας δώσει κωδικούς ίντερνετ που κανονικά είναι μόνο για τους θαμώνες του ξενοδοχείου. Ο Θ. μάλιστα ψώνισε κι ένα ωραίο χαλί, ενώ ακόμη κι εγώ με το Τζόρντι βρήκαμε μπλουζάκια για ν' αγοράσουμε και πήρα κι ένα ωραιότατο τσεμπέρι για τη Γιώργαινα, το οποίο και δε φόρεσε ποτέ "διότι είναι κακόγουστο". Κουβανές, δεν έχουν ιδέα από γούστο...

Περάσαμε για άλλη μια φορά άδειες λεωφόρους και διαμερίσματα και καταλήξαμε στο ίδιο ηρωικό εμπορικό κέντρο, αν κι αυτή τη φορά αλλάξαμε εστιατόριο, αλλά πάλι καλά φάγαμε κι ανακαλύψαμε και κάτι μπασκέτες όπου έγινε ΧΑΜΟΣ, απορώ που δε μας έδιωξαν δηλαδή, τέσσερις μαντράχαλους που αντί να ρίχνουν βολές όπως υποδείκνυε το παιχνίδι με τον κερματοδέκτη, αναλώθηκαν στο να κάνουν αντιαθλητικά φάουλ, να τριπλάρουν γύρω από κολώνες και να παίζουν σα δεκαεπτάχρονα σε πενθήμερη εκδρομή. Ωραία παρέα είμαστε, μπράβο μας, μας χάρηκα και σήμερα.




Ημέρα 27: Mary

Σε επανάληψη της μέρας της μαρμότας, ο μάγειρας πάλι δεν ήρθε στην ώρα του, αλλά με τέτοιο χαμόγελο δεν μου πήγαινε να του κάνω παρατήρηση, σε αντίθεση με την ξινή που με χαρά θα την έπνιγα κάθε φορά που μου έλεγε "call Antonina". Εμφανίστηκαν πάντως κάποιοι επίσημοι που του τα έψαλλαν για τα καλά.

O Όλεγκ από την άλλη, τις υπηρεσίες του οποίου ζητήσαμε και πληρώσαμε με μεγάλη χαρά (15$/άτομο/μέρα μας κόστισε και άξιζε κάθε σεντ), ήταν τύπος και υπογραμμός. Μετά την αναχώρηση ο Θ. θυμήθηκε πως ξέχασε τα γυαλιά του, επιστρέψαμε αλλά δε βρέθηκαν, αν και μάλλον η απώλεια έλαβε χώρα στο εμπορικό κέντρο την προηγούμενη, αλλά τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά. Τουλάχιστον δε χάθηκε κανένα γκατζετάκι του Κρεκούζα γιατί εκεί θα υπήρχε πραγματικός θρήνος. Ο προορισμός μας για σήμερα θα ήταν η Mary, που θα μας έδινε την ευκαιρία να δούμε τη ζωή σε αστικό κέντρο εκτός Ασγκαμπάτ και, ξυρίως, θα ήταν και το ορμητήριό μας για να δούμε αρχαιολογικούς χώρους στην περιοχή, όπως το Gonur και τη Merv.




H πρώτη μας στάση ήταν -νομίζω- στο μαυσωλείο Anau, ένα πολύ ιδιαίτερο κτίσμα διακοσμημένο με κινέζικους δράκους αντί για τα συνήθη ισλαμικά σύμβολα, το οποίο όμως είχε υποστεί σημαντικές ζημιές με το σεισμό του 1948. Παραδίπλα θαυμάσαμε μια ενδιαφέρουσα υπόγεια δεξαμενή νερού ενώ προσκυνητές έδεναν μαντήλια σ' ένα δέντρο και παιδικά παιχνίδια ανάλογα με το φύλο του παιδιού που επιθυμούσαν να αποκτήσουν σε μια σχεδόν μυστικιστική ατμόσφαιρα.

Η επόμενη στάση θα μας πήγαινε πολλές χιλιετίες πίσω, στις ανασκαφές της Abiwert, πόλης που χρονολογείται στην εποχή του χαλκού, με τους αρχαιολόγους να μας δείχνουν τα ευρήματα... του μήνα, ενώ μου δόθηκε η εντύπωση ότι ήθελαν να μας τα πουλήσουν, με τον Όλεγκ να αρνείται να μεταφράσει και να πάρει μέρος στη συναλλαγή. Η έκταση της πόλης και η ηλικία της ήταν το εντυπωσιακότερο, διότι οπτικά δεν είχε να παρουσιάσει και πολλά, όπως συνηθίζεται με αρχαιολογικούς χώρους τέτοιας ηλικία.

Η στάση για μεσημεριανό έγινε σε ένα ταπεινό εστιατόριο που παραλίγο να γίνει ταπεινότερο όταν ο ανεμοστρόβιλος Κρεκούζας πάτησε πάνω στα καλάμια που προστάτευαν το κανάλι που περνούσε δίπλα από το εστιατόριο και κόντεψε να χαντακωθεί όπως έσπασε η καλαμωτή. Αν είχε πέσει μέχρι μέσα, θα είχε πνιγεί αυτόματα, αφού μπάνιο δεν ξέρει ο λεβέντης. Φτηνό το φαγητό, άλλωστε με την ισοτιμία της μαύρης αγοράς όλα τσάμπα ήταν...

Πολλές οι ώρες οδήγησης, εκατοντάδες τα χιλιόμετρα και λυπήθηκα τον αρμενικής καταγωγής οδηγό μας με την οδοντοστοιχία-λατέρνα που έφαγε ένα πρόστιμο αφού οδηγούσε με 71χλμ/ώρα σε δρόμο με ανώτατο όριο τα 60, αλλά επιτέλους φτάσαμε στη Mary. Περάσαμε από τη μεγαλύτερη γιούρτα στον κόσμο, θαυμάσαμε μπόλικα δημόσια κτίρια με τη μάπα του Μπέρντι πάνω, ενώ το ξενοδοχείο μας ήταν απλό αλλά ΟΚ και κάτσαμε για δυο ωρίτσες να ξεκουραστούμε, χαριεντιζόμενοι με τις ντροπαλές ρεσεψιονίστ που μας έδωσαν τα χαρμόσυνα νέα πως υπάρχει wifi, άρα θα μπορούσα να φτιάξω και τις ομάδες μου στο φάντασι, ο Τζόρντι να μιλήσει με τη Βενεζολάνα του, ο Κρεκούζας να ινσταγκραμιστεί κι ο Θ. να δει το γιόκα του σε βιντεοκλήση.

Για πρώτη φορά βλέπαμε μη λευκά αυτοκίνητα, αγάλματα που δεν είχαν σχέση με τον πρώην ή νυν πρόεδρο κι ένα άγαλμα βιβλίου με λουλούδια, που είναι αντίγραφο του ανθοκομικού βιβλίου του Μπέρντι! Ο οποίος πρέπει να σας πω ότι πρόσφατα διάβασα πως έγραψε κι άλλο βιβλίο, αυτή τη φορά με θέα το τσάι και τις ιαματικές του ιδιότητες, το οποίο και δώρισε στους υπουργούς του, που συγκινημένοι του φιλούσαν τα χέρια, όπως μπορεί να δει κανείς σε σχετικά γιουτουμπικά βίντεο.

Το μεγάλο τζαμί της πόλης είχε το ενδιαφέρον του, πέραν της γιγάντιας φωτογραφίας στο εξωτερικό του με τον Μπέρντι να ποζάρει ως Θεός μπροστά στα μισά τζαμιά της χώρας που στριμώχνονταν πίσω του.

Πεινάσαμε οι άνθρωποι κι ο Όλεγκ μας πήγε σε ένα ενδιαφέρον καφέ στα προάστια της πόλης που είχε ποικιλία, καλές γεύσεις και τιμές για γέλια (με 10€ σκάσαμε και οι 5). Ο Όλεγκ, πίνοντας τις βότκες του και πολύ χαλαρός μαζί μας μιλούσε άφοβα για πολιτική: καμία ελπίδα για αλλαγή στο μέλλον, απολιτίκ οι νέοι που το έχουν ρίξει στο αλκοόλ και στο πώς θα φύγουν από τη χώρα (όσοι από αυτούς έχουν κάποιες απαιτήσεις ή φιλοδοξίες στη ζωή τους), ενώ μας είπε για τον αδερφό του που έφυγε για τη Δυτική Γερμανία πριν πολλά χρόνια. "Θα είχα φύγει κι εγώ, αλλά πλέον γέρασα. Η αλήθεια είναι πως φτιάχνω ένα σπίτι στα προάστια της Μόσχας. Αν φύγει ο David (ο ιδιοκτήτης του stantours) και οι ευκαιρίες που μου προσφέρει, ε θα φύγω κι εγώ". Να πω την αλήθεια με λύπησε που η κατάσταση, οι προοπτικές και η ψυχοσύνθεση μοιάζουν τόσο με τη δική μου χώρα κατοικίας.

Και τώρα σας αφήνω γιατί διαμαρτύρεται η Γιώργαινα που είδε το κεφάλαιο και μου είπε "Ποια είναι αυτή η Mary;", χαχα. Όταν της είπα ότι θα γράψω την απορία της στο φόρουμ μου είπε "ότι ευτελίζω την αξιοπρέπειά της διεθνώς χωρίς την άδειά της". Την αγαπώ!

To τζαμί. Κούκλα ήταν, μέσα κι έξω και θεόρατο.

Ένας από τους μιναρέδες όπου έχει βάλει να γράψουν στίχους από το Ρουχνάμα η προεδράρα.

Πολύ εντυπωσιακό κτίσμα, φυσικά μηδέν επισκέπτες.

Εκτός από τις καλτ πια μορφές, τις καθαρίστριες.

Έδεσε πολύ ωραία η παρέα.

Νομίζω ο Κρεκούζας έχει και καλύτερες...

Μεζονέτες πιο άδειες κι απ'της Ελένης το πουκάμισο.

Είσοδος στη σπηλιά, ατέλειωτες σκάλες.

Συγκλονιστικό δοκιμαστήριο. Ένας γδυνόταν, τρεις έβλεπαν.

Ορίστε και το μπανάκι μας.

Δεν είναι πίνακας, είναι κούκλες σε φυσικό μέγεθος οι πολεμιστές και τα τείχη. Δεξιά ο Τζόρντι για να πάρετε μια ιδέα του μεγέθους.

Η Μητέρα Πατρίδα σε καλεί να πας να σκοτωθείς.

Δραματική απεικόνιση του σεισμού που ισοπέδωσε την Ασγκαμπάτ.

Και λεπτομερέστατη παρουσίαση των κτιρίων που ο μέγας ηγέτης χτίζει στη νέα πρωτεύουσα.

Φωτογραφικό υλικό από τα μεθεόρτια του σεισμού.

Αλλά το μέλλον ήρθε, είναι εδώ και είναι λαμπρό. Και λευκό!

Το να οδηγείς στην Ασγκαμπάτ είναι μια σουρεαλιστική εμπειρία.

Η τακτοποιημένη αλλά άχρωμη αγορά.

Τα μεγέθη στα οποία πουλούσαν με προβλημάτισαν λίγο.

Ο ναός με τους κινέζικους δράκους.

Ιερός τόπος πάντως για τις κυρίες.

Άφηναν και αυτοκινητάκια για να κάνουν γιο.

Έτσι για να ξέρει ο λαός ότι ζει σε εποχές ευρωστίας, το γράφουμε και στα εμφιαλωμένα νερά. Μη μπερδευτεί κανείς και νομίζει αγοράζει νερό σε εποχή κρίσης!

Η πόλη της Εποχής του Χαλκού, Abiwert.

Κυρίες και κύριοι, από εδώ πέρασε ο Κρεκούζας. Εμφανές νομίζω, τη διέλυσε την καλαμωτή.

Η μεγαλύτερη γιούρτα στον κόσμο. Χασμουρήθηκα...

Μωρή προεδράρα σε μια αφίσα προσευχήθηκες σε επτά τζαμιά ταυτόχρονα, ε είσαι ο Τσακ Νόρις των ισλαμοπροέδρων.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 30
• 31
• 32
• 33
• 34
• …

  Go to chapter

  Go
• 52

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 32 of 52

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Yorgos]

2. ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Όταν ξεκίνησα να πρωτοδιαβάζω για την Κεντρική Ασία, δεν ήξερα και πάρα πολλά. Εντάξει, ήξερα ποιος είναι ο Τζένγκις Χαν, ότι πιο πριν πέρασε μια βόλτα κάποιος Αλέξανδρος κι ότι οι συγκεκριμένες χώρες αποτελούσαν μερικά από τα πιο μυστηριώδη τμήματα της αχανούς ΕΣΣΔ, ότι το Ουζμπεκιστάν διαθέτει ορισμένα από τα διασημότερα δείγματα ισλαμικής αρχιτεκτονικής, ότι το Τουρκμενιστάν διέθετε έναν απερίγραπτο μιμητή του Κιμ Ιλ Σουνγκ κι ότι κάπου στο Κιργιστάν έχει γιούρτες, στέπες και ωραία άλογα. Διαβάζοντας όμως τον ταξιδιωτικό οδηγό κι ένα βιβλίο για την ιστορία της περιοχής, άρχισα να έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για την ιδιαιτερότητα της κάθεμιας. Εκεί άρχισα να μουτζουρώνω τον οδηγό, σημειώνοντας το τι θα με ενδιέφερε σε κάθε μία ξεχωριστά. Με την Κύπρο δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα είναι η αλήθεια και τελικά αποδείχθηκε πως αυτή η - υποτίθεται - παρεμφερής με την Ελλάδα χώρα (ιστορικά, γλωσσικά, πολιτιστικά, κλιματολογικά) θα ήταν και η μεγαλύτερη έκπληξη του ταξιδιού. Ή, για να το πούμε πιο ειλικρινώς, δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει τόσο άσχετος σε κάποιον προορισμό, να έχω πάει με τόσο λανθασμένη εικόνα. Καλά λένε ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, αλλά από την άλλη η ασχετοσύνη μου αυτή μου επιφύλαξε μια ωραιότατη ταξιδιωτική έκπληξη. Ας δούμε τι πίστευα για κάθε χώρα πριν την επισκεφθώ:

Κύπρος: Στον ελληνικό τομέα θα είναι ακριβή, υπερβολικά παρεμφερής με την Ελλάδα αλλά πιο οργανωμένη, πλούσια και "βρετανική", τα αρχαία της θα είναι εξαιρετικά, οι άνθρωποι πολύ ευγενέστεροι των Ελλήνων, αρχιτεκτονικά πολύ μέτρια, μάλλον θα είναι θετική έκπληξη τα όρη Τρόοδος, θα βρεθώ να βλέπω Ρώσους και μεθυσμένους Άγγλους. Στον τουρικικό τομέα θα είναι πιο αυθεντικά, δε θα έχει και πολλούς τουρίστες, θα είναι φτωχικά, δε θα έχει νερό, ίσως να μας κοιτάνε και με λίγη καχυποψία, το φαγητό θα είναι επικό, θα έχει ελάχιστα αυτοκίνητα, θα δούμε τσαντίρια και άπειρα παιδάκια, κάτι σαν την Τουρκία μετά το Ερζουρούμ ή την Τουρκία του '70.

Καζακστάν: Θα είναι ψιλοακριβό, η Αστάνα θα έχει πολύ ενδιαφέρον, οι άνθρωποι θα σοβιετίζουν περισσότερο από αλλού, έχει πολλά λεφτά και μάλλον μοντέρνα κτίρια, το γκουλάγκ θα είναι εντυπωσιακό, μάλλον η πιο ευρωπαϊκή από τις πέντε -σταν και από πλευράς τοπίων η πιο αδιάφορη, θα με εκνευρίσουν λίγο οι αποστάσεις, τα αρχαία του ίσως να είναι η έκπληξη του ταξιδιού.

Ουζμπεκιστάν: Σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα χώρα του ταξιδιού, θα πάθω πλάκα με Χίβα, Σαμαρκάνδη και Μπουχάρα, θα έχει περισσότερο τουρισμό απ' όσο θα ήθελα, πιο ακριβή απ' ό,τι αναφέρει ο οδηγός, πιο συνηθισμένοι στον τουρισμό και πολύγλωσσοι, η Αράλη θα είναι εντυπωσιακή, θα πετύχουμε Έλληνες σίγουρα στην Τασκένδη.

Τουρκμενιστάν: Θα πέσει γέλιο με τον πρόεδρα, θα είναι βαρετό το ότι είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε κρατικό ξεναγό μαζί μας, περιμένω πώς και πώς τον κρατήρα στο Darvaza, λιγότερο αυταρχικό-μοναδικό καθεστώς από αυτά που έζησα στη Βόρειο Κορέα και μάλλον υπερβολικές περιγραφές, μονότονα τοπία και μάλλον μοντέρνος τρόπος ζωής λόγω πλούτου από το φυσικό αέριο.

Κιργιστάν: Επιτέλους θα δούμε γιούρτες, το road trip θα είναι όλα τα λεφτά με εξαιρετικά τοπία και αυθεντικές κοινότητες, το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού θα είναι τα Παμίρ, περιμένω τοπιάρες στο Arslanbob, πιο συντηρητική κοινωνία, χάλια δρόμους, εξαιρετική φιλοξενία, πάμφθηνα τα πάντα, αλλά λίγο μονότονα τα τοπία και παντελή έλλειψη αρχιτεκτονικής και αρχαιολογίας.

Τατζικιστάν: Μμμμ, ο άγνωστος Χ. Ίσως ένα μικρό Αφγανιστάν; Μεγάλες απαιτήσεις από κοιλάδα Wahan και Jizeu σε ό,τι αφορά τα τοπία, όχι τόσο φιλικοί ντόπιοι και μάλλον πονηροί, μάλλον θα έχω κουραστεί από τα τοπία ήδη από το Κιργιστάν, κάποια προβλήματα με διεφθαρμένους αστυνομικούς και συνοριοφύλακες, αλλά πιο πρωτόγονες κοινότητες και καλές δυνατότητες φωτογραφίας, χάλια φαγητό.

Αυτά νόμιζα πως θα έβλεπα, τα σημείωσα, αποχαιρέτισα την κοπέλα μου που είχε έρθει στην Ελλάδα μετά από απίθανες διαδικασίες βίζας (πρώτη της φορά στο εξωτερικό, μοναδική εμπειρία και για μένα, από την πρώτη φορά που είδε κουκουνάρι, πλυντήριο πιάτων ή εμπορικό κέντρο με προϊόντα, μέχρι τις εντυπώσεις της για το τι εστί κατάληψη σχολείου, ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, παστίτσιο ή βαφτίσια "γιατί πετάνε το μωρό στην κατσαρόλα;") και ξεκίνησα με τον αγαπημένο μου σάκο βάρους οκτώ κιλών. Πρώτος σταθμός: Κύπρος

 

[Yorgos]

3. ΚΥΠΡΟΣ​

Ημέρα 1: Ξεκίνησα από τη Λάρνακα, αφού εκεί πετάει η Aegean, με τιμές τυρόπιτας μάλιστα και όπως πάντα καλό σέρβις. Δυο λεπτά πριν την επιβίβαση έκανα και κράτηση ξενοδοχείου με 30€, ενώ φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Λάρνακας έκανα και μια μικρή έρευνα αγοράς για την ενοικίαση αυτοκινήτου, αφού την επομένη θα ερχόταν η Μ. και θα νοικιάζαμε όχημα για να κινηθούμε και στις πλευρές του νησιού, ρίχνοντας το βάρος πάντως στα κατεχόμενα. Διαπίστωσα πως δεν τραβάνε κανένα ζόρι με το να πάρεις το αμάξι στα κατεχόμενα, πως οι τιμές είναι χαμηλές και πως θα μπορούσαμε να νοικιάσουμε παρότι η Μ. θα είχε μαζί της μόνο ταυτότητα κι όχι διαβατήριο. Αργότερα θα συνειδητοποιούσα πως χωρίς αμάξι δε θα μπορούσαμε καν να κινηθούμε, η υπεραστική συγκοινωνία είναι τραγικά αραιή στον ελληνικό τομέα και σχεδόν ανύπαρκτη στον τουρκικό.

Η πρώτη μου εικόνα από την Κύπρο (πέραν του βολικότατου λεωφορείου του 1,5€ από το αεροδρόμιο στην πόλη) ήταν η εϊτίλα του ξενοδοχείου μου και το περίεργο αίσθημα ότι βρίσκεσαι σε μια οικεία χώρα που όμως πρώτη φορά επισκέπτεσαι: μιλάνε Ελληνικά, υπάρχουν πάρα πολλές ομοιότητες (πχ. τα ελληνικά και ελληνοκυπριακά ταχυδρομεία έχουν το ίδιο logo, τα ΚΕΠ είναι... ΚΕΠΟ στην Κύπρο κλπ), αλλά είσαι στο εξωτερικό. Δεν τρελάθηκα κιόλας με τις Φοινικούδες (από όλες τις παραλίες της Ευρώπης μου φάνηκε περίεργο να έρχεται κόσμος για να παραθερίσει εδώ), βρήκα πολύ ενδιαφέρον το μικρό μουσείο Πιερίδη και απίστευτο το βάθος της ιστορίας του νησιού και των εκθεμάτων. Το κάστρο το βρήκα μέτριο, όπως και την πόλη, πλην της μελαγχολίας του ερειπωμένου τούρκικου μαχαλά που σα φάντασμα να θυμίζει πως κόσμος εκδιώχθηκε κι από τις δυο πλευρές του νησιού αλλά κι ότι κάποτε όλοι αυτοί συζούσαν δίπλα-δίπλα. Για να πάω να δω το υδραγωγείο στις Καμάρες χρειάστηκε να πάρω λεωφορείο, όπου διαπίστωσα πως οι μόνοι που χρησιμοποιούν συγκοινωνίες είναι αλλοδαποί. Τελικά μπήκα σε λάθος λεωφορείο, αλλά ο τρέντουλας νεαρός οδηγός (που όταν μιλούσε στο κινητό του στα Κυπριακά δεν καταλάβαινα ΤΙΠΟΤΕ) μου υπέδειξε προς τα πού να περπατήσω για να διαπιστώσω πως το υδραγωγείο ήταν μεν όμορφο, αλλά και στολισμένο με αρκετά μπάζα. Το δε κομμάτι της πόλης στο οποίο βρίσκεται βρίθει νέων κατοικιών στιλ μεζονέτας. Πέτυχα πάντως ένα τουριστικό λεωφορείο που με πήρε για 5€ για την επιστροφή, έφαγα σουβλάκι σ' έναν Ιορδανό (στην Ελλάδα δεν είχα φάει κανένα, στην κοπέλα μου δεν αρέσουν, τσακίσαμε τα υγιεινά) και κατέληξα στο κρεβάτι μου θεωρώντας πως η Λάρνακα δεν είναι και κάτι το φοβερό, αλλά επειδή είχα αφήσει τον κυρίως αρχαιολογικό χώρο για την επόμενη, επιφυλάχθηκα. Φιλικοί πάντως όλοι, ενώ τον πολύ πλούτο που περίμενα, δεν τον είδα.



Ημέρα 2: Τίμησα έναν κυπριακό φούρνο (ωραία πράγματα, αν και διαφορετικά από την Ελλάδα) και κατευθύνθηκα πεζός στον αρχαιολογικό χώρο (που απέξω έμοιαζε με πάρκινγκ), όπου πήδηξα κάτι κάγκελα γιατί δεν είδα την πόρτα, αλλά ο ευγενέστατος φύλακας αντί να τσαντιστεί προσπαθούσε επίμονα να μου δώσει κι έκπτωση για την είσοδο: "μήπως είστε φοιτητής; δάσκαλος; ξεναγός;". Ε αφού επέμενε του είπα ότι είμαι ξεναγός και μπήκα... Οποία απογοήτευση ο χώρος, πρακτικά επρόκειτο για μια σιδερένια γέφυρα πάνω από τα αρχαία τείχη, ύψους λιγότερο του ενός μέτρου. Τουλάχιστον έμαθα πως η Κύπρος πήρε το όνομά της από το χαλκό = copper = kopfer = Κύπρος.

Παρέλαβα τη Μ. στο αεροδρόμιο, νοικιάσαμε ένα αμαξάκι για 21€/ημέρα, μας είπαν πως για να περάσουμε στην τουρκοκυπριακή πλευρά θα έπρεπε απλώς να πληρώσουμε στα σύνορα 30€ για έξτρα ασφάλιση, η Μ. δυσκολεύτηκε λίγο με την οδήγηση από τα αριστερά, αλλά φύγαμε σούμπιστοι για την Αμμόχωστο στα κατεχόμενα. Μιας που η Αγία Νάπα πάντως ήταν στο δρόμο μας, είπαμε να κάνουμε μια στάση κι εκεί: ατελείωτα ξενοδοχεία αλλά παντελής νέκρα (Μάρτιο μήνα δεν υπάρχει ψυχή, ευτυχώς), το ομώνυμο μοναστήρι μας φάνηκε πανέμορφο, σε αντίθεση με τα γιγαντιαία πασχαλινά αβγά και λαγουδάκια που "κοσμούσαν" την πόλη. Το αρχαιολογικό μουσείο είχε εξαιρετική παρουσίαση, ένα πολύ εντυπωσιακό ομοίωμα του διάσημου ναυαγείου της Κυρήνειας, μίνι ιπποπόταμους κι ελέφαντες (από αυτούς που κάποτε υπήρχαν στο νησί) και γιγαντιαίους αμμωνίτες, χώρια τα φανταστικά ευρήματα αρχαίων ναυαγίων.

Χτυπήσαμε noodles και γλυκόξινα σε ένα ασιατικό στο ήσυχο λιμανάκι (φαντάζομαι από Μάιο δε θα είναι ήσυχα) όπου ο ευγενής σερβιτόρος μας είπε πως οι ντόπιοι εναντιώνονται στο να ανοίξουν και τα εκεί σύνορα με την τουρκοκυπριακή (εφεξής ΤΚ) πλευρά, διότι "όλοι οι τουρίστες θα μένουν εκεί, εκεί είναι πάμφθηνα". Επίσης μου προκάλεσε εντύπωση ότι, ψάχνοντας το δρόμο για την Αμμόχωστο (δηλαδή τη Famagusta), οι ντόπιοι αντί να υποδείξουν το δρόμο προς τη συγκεκριμένη πόλη της ΤΚ πλευράς, μας έδειχναν ένα viewpoint, από όπου μπορούσες να την παρατηρήσεις από την ΕΚ πλευρά. Όταν διευκρίνισα πως θέλουμε να πάμε στην Αμμόχωστο, μια καλή κυρία μου είπε "μα εδώ είναι η Αμμόχωστος!" (στην ΕΚ πλευρά ξαναλέω!), ενώ μια άλλη μου είπε "δηλαδή στα κατεχόμενα; Τι να κάνετε εκεί;". Αργότερα μια καλή φίλη μου υπέδειξε ένα άρθρο που καταδείκνυε κάτι που δε γνώριζα: χοντρικά το 1/3 των ΕΚ δεν έχει πάει ποτέ στα κατεχόμενα, άλλο 1/3 έχει πάει απλώς στην ΤΚ πλευρά της Λευκωσίας μόνο και μόλις 1/3 έχει επισκεφθεί τον υπόλοιπο ΤΚ τομέα, εκ των οποίων οι μισοί λιγότερο από τρεις φορές.

Η διάσχιση των συνόρων επίσης είχε ενδιαφέρον. Στην ΕΚ πλευρά με του που είδαν τις ελληνικές ταυτότητες πριν καν πλησιάσω το γκισέ η συνοριοφύλακας μου είπε "Α, από την Ελλάδα είστε; Περάστε!", ενώ τον ΤΚ που ήταν πίσω μας τον ξετίναξαν (εμείς και ναρκωτικά να είχαμε, αέρα θα περνούσαμε). Στη δε ΤΚ πλευρά, οι διαδικασίες ήταν εξίσου απλές και τα χαμόγελα πλατιά. Κάναμε αρκετά λάθη στην οδήγηση στην ΤΚ πλευρά, αλλά χωρίς εξαίρεση όλοι ήταν απίστευτα ευγενείς (του στιλ να μπαίνεις σε αντίθετο ρεύμα -άμα οδηγεί γυναίκα αυτά γίνονται...- και να σταματάει άνθρωπος να βγαίνει από το αμάξι του και να μας υποδεικνύει ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΑ πού πρέπει να πάμε μαζί με θερμό καλωσόρισμα), ενώ περνώντας τα τείχη της Αμμόχωστου όπου οι μονόδρομοι δίνουν και παίρνουν, δυο καλοί ντόπιοι φιλοτιμήθηκαν να οδηγήσουν μπροστά μας μέχρι το κατάλυμά μας. Το οποίο ήταν ένα συμπαθές ξενοδοχειάκι δεκαετίας '80, με τους ΤΚ ιδιοκτήτες να είναι ευγενέστατοι και ενθουσιασμένοι που είμαστε από την Αθήνα, αφού θα την επισκέπτονταν τον επόμενο μήνα. Ο κύριος μάλιστα μου χάρισε ένα βιβλίο με τους μύθους της Αφροδίτης που είχε γράψει και μου έδωσε ένα χάρτη για να περιηγηθούμε βραδιάτικα στην πόλη.

Ένα έχω να πω για την πόλη της Αμμόχωστου το βράδυ: ΓΟΥΑΟΥ. Φανταστικά ιστορικά κτίρια, παλιές μισοδιαλυμένες εκκλησίες, κι ένας τεράστιος γοτθικός ναός που έχει μετατραπεί σε τζαμί, ενώ πέσαμε και σε ώρα προσευχής, με ελάχιστους πιστούς, οπότε μπορέσαμε να βγάλουμε και τις φωτογραφίες μας. Η ισλαμική προσευχή σε καθαρά γοτθικό κτίριο έδινε μια εξωτικότητα στην όλη ατμόσφαιρα, ενώ το περπάτημα στα ημιφωτισμένα ερείπια της πόλης μας έφερε στα ερείπια μιας ορθόδοξης εκκλησίας, μέσα στην οποία είχαν συναυλία ροκ κάτι -πάλι ευγενέστατοι- πιτσιρικάδες. Ήταν βράδυ, αλλά μπορέσαμε να διακρίνουμε περπατώντας παλιά χαμάμ, πανέμορφες πλατείες, μαγαζιά από άλλες εποχές κι ένα καταπληκτικό ΤΚ ζαχαροπλαστείο/τεϊοποτείο που τιμήσαμε, πριν ανέβουμε τα τείχη της πόλης για να θαυμάσουμε από ψηλά την ιστορική της κληρονομιά. Πανέμορφη θέα σε μια πόλη που ξέρει πώς να συντηρεί την ιστορία της, χωρίς αρχιτεκτονικά εκτρώματα και τουριστικές εκτροπές.

Θριαμβευτική η είσοδος στα κατεχόμενα, ακόμη περισσότερο για τη Μ, που ως μουσικός έχει μια λατρεία στους μουεζίνηδες και τους ψαλμούς τους.

(στο μεταξύ πολύ περιληπτική δεν τη λες την περιγραφή αλλά λέμε τώρα...)

 

[Eleni_]

αν η μαμά μας ξαναπετάξει κάποιο από τα ταξιδιωτικά ημερολόγια που γεμίζουν ακόμη τις ντουλάπες του πατρικού μας σπιτιού.

...Μα και αυτές οι μαμαδες ώρες ωρες... Στα τόσα άχρηστα βρισκουν να πετάξουν τα πιο ακατάλληλα. Απαπα... Ντροπή μας!!

(στο μεταξύ πολύ περιληπτική δεν τη λες την περιγραφή αλλά λέμε τώρα...)

Μια χαρά είναι!! Εξάλλου μας έχεις συνηθίσει σε χειμαρρώδη περιγραφές/αφηγήσεις! Οπότε, όλα καλά!!

 

[NightcoreKing]

Ωω ω από εκεί που δε το περίμενα ξεκινάς κ εσύ Γιωργαρε, άρχισα ήδη να μη μείνω πίσω κ.... Οοοοτι προλαβουμε!

Υ.Γ Αυτο το σαρδάμ με το 1/3 ΕΚ και ΤΚ όλα τα λεφτά xD

 

[taver]

Τη συνταξιδιώτισσά σου αλλού τη γράφεις ως Μ. κι αλλού με ολόκληρο το όνομα. Σκόπιμο;

 

[Yorgos]

Τη συνταξιδιώτισσά σου αλλού τη γράφεις ως Μ. κι αλλού με ολόκληρο το όνομα. Σκόπιμο;

Εκ παραδρομής. Σ' ευχαριστώ για την παρατήρηση, θα διορθωθεί.

 

[Yorgos]

Υ.Γ Αυτο το σαρδάμ με το 1/3 ΕΚ και ΤΚ όλα τα λεφτά xD

Γιατί σαρδάμ ρε σύ; Σωστά είναι γραμμένο νομίζω.

 

[NightcoreKing]

Ναι σωστά απλά είναι έτσι μπερδεύει όπως ακούγεται γι αυτό το είπα Σαρδάμ xD μη δίνεις σημασία προχώρα

 

[Yorgos]

Ημέρα 3: Αμμόχωστος - Kantara - Gormaz​

Οι ΤΚ ιδιοκτήτες του καταλύματός μας, αφού μας χάρισαν άλλο ένα βιβλίο, μας έλυσαν και πολλές απορίες: Αθήνα θα πήγαιναν με το Κυπριακό τους διαβατήριο, αφού και οι Τουρκοκύπριοι είναι Κύπριοι (hello?) κι έχουν ως εκ τούτου διαβατήρια Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα! Μάλιστα μας είπαν πως το ποσοστό των ΤΚ που είναι κάτοχοι διαβατηρίου ΕΕ είναι περίπου 20% (οι έποικοι δεν έχουν τέτοιο δικαίωμα). Στην πολύ φιλική συζήτηση που είχαμε μας εξέφρασαν την άποψη που ακούσαμε και πλειοψηφικά στην ΤΚ πλευρά: ότι επιθυμούν την ένωση, πως οι έποικοι δεν είναι εντελώς καλοδεχούμενοι, στα προβλήματα του νησιού μας ανέφεραν την παρουσία της μαφίας που ξεπλένει χρήμα με διάφορες επιχειρήσεις, καζίνο, θέρετρα κλπ και μας έδωσαν και συμβουλές για το πού να πάμε, όχι μόνο στην Αμμόχωστο, αλλά και στη χερσόνησο Karpas.

H αλήθεια είναι πως η πόλη μας φάνηκε λιγότερο μαγική με το φως της ημέρας, αλλά δεν παύει να μυρίζει ιστορία σε κάθε γωνιά, ενώ είδαμε και λίγα γκρουπ ξένων τουριστών, κυρίως Γερμανών και χόρτασα να βλέπω τον Κεμάλ και... το Ραούφ Ντενκτάς, σε όλες τις πιθανές στάσεις τους χαμογελαστού Βούδα τον τελευταίο. Απίστευτα ευγενείς όλοι οι ντόπιοι, όμορφο το κάστρο και τα τείχη, μου έκανε εντύπωση η ύπαρξη στρατοπέδων και στρατιωτικών ζωνών παντού (γενικώς στην ΤΚ πλευρά, όχι μόνο στην Αμμόχωστο), ενώ μου φάνηκε πολύ καλτ και το γήπεδο ποδοσφαίρου χτισμένο πάνω στα παλιά τείχη, καθώς και το εργοτάξιο για την αναστήλωση τους με ταμπέλα που υποδήλωνε πως η χρηματοδότηση γινόταν με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άγνοιά μου με διαβεβαίωνε πως πρόσβαση σε τέτοια κονδύλια δεν είχαν. Αλλά τι να λέμε τώρα, εγώ θεωρούσα μέχρι τότε πως κυπριακά διαβατήρια είχαν μόνο οι ΕΚ... Η Αμμόχωστος μου φάνηκε μια -εκτός από όμορφη και ιστορική- και αρκετά προσεγμένη πόλη (από τα ελάχιστα που είχα ακούσει για την ΤΚ πλευρά περίμενα τσαντίρια και ξεραϊλα), με τους πίσω δρόμους να είναι λίγο πιο ατημέλητοι πάντως, αλλά να έχουν και περισσότερη ατμόσφαιρα, στιλ γειτονιάς Ελλάδας του '80 ας πούμε (γλάστρες με γεράνια, γραφικοί παππούδες, κλπ).

Φύγαμε σούμπιτοι για την Αρχαία Σαλαμίνα, ακολουθώντας τις ταμπέλες προς... Salamis Harabaleri. Συμπαθάτε με, αλλά τα τούρκικα τα βρίσκω πολύ αστεία γλώσσα, ίσως λόγω του Καραγκιόζη που έβλεπα μικρός. Ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Σαλαμίνας είναι πραγματικά θηρίο, με την επίσκεψη να ξεκινά από το Gymnasium και τα πολύ ατμοσφαιρικά του αγάλματα, τον εντοπισμό των εκπληκτικά καλοδιατηρημένων ψηφιδωτών να απαιτεί σκαρφάλωμα και ψυχαγωγικό ψάξιμο, στο οποίο βοήθησε και η ΕΚ ξεναγός ενός αμερικάνικου γκρουπ. Έκπληξη μου προκάλεσε και η συνειδητοποίηση πως πολλά από τα πρακτορεία που πραγματοποιούν εκδρομές στην ΤΚ πλευρά είναι ΕΚ... Ορισμένα από τα ψηφιδωτά ήταν πραγματικά εκπληκτικά, μου άρεσε πολύ το ανακατασκευασμένο θέατρο ενώ η ζέστη με ώθησε στο να απολαύσω κι ένα παγωτό... Magnum Fistik (!) και μια ροδάδα πριν το περπάτημα για τη Ρωμαϊκή Έπαυλη, τις βασιλικές εκκλησίες και την Αγορά, κομμάτια λιγότερο εντυπωσιακά πάντως από τα ... προ Fistik. Στα αξιοθέατα να σημειωθούν και τα εκατοντάδες σαλιγκάρια που είχαν καταλάβει ό,τι φυτό έβρισκαν μπροστά τους.

Η φαεινή μου ιδέα να μεταβούμε στον Άγιο Βαρνάβα με τα πόδια αντί να επιστρέψουμε στο χώρο στάθμευσης για να πάρουμε το αυτοκίνητο μας οδήγησε σε ένα μισάωρο μαρτύριο κάτω από τον ήλιο, ενώ το μοναστήρι, παρότι παλαιό, δεν είναι οπτικά εντυπωσιακό, έμαθα όμως πως η εκκλησία βρίσκεται εκεί από το 477μ.Χ, αφού κάποιος είδε όνειρο πως εκεί βρίσκονταν τα οστά του Αποστόλου κι είδαμε και μερικές όμορφες τοιχογραφίες. Περισσότερο ενδιαφέρον είχε το ενημερωτικό φυλλάδιο που εξηγούσε τη νεότερη ιστορία του μοναστηριού όπου μαθαίνει κανείς πως μετά την "Peace Operation (sic) του 1974" οι τρεις μοναχοί που επέβλεπαν το ναό "αποφάσισαν" να μετακομίσουν στην ΕΚ πλευρά "διότι είχαν γεράσει κι ήταν άρρωστοι". Χμ. Ο οδηγός μου άλλα έλεγε, περί κακομεταχείρισης και συνεχούς παρενόχλησης από τις ΤΚ αρχές. Τέλος πάντων, υπήρχε και μικρή έκθεση αρχαίων και χάρηκε η ψυχή μου.

Για να φτάσουμε στο πάρκινγκ όπου είχαμε αφήσει το ενοικιαζόμενό μας, κάναμε ωτοστόπ. Μας πήρε σχεδόν αμέσως ο ευγενέστατος πρύτανης του νέου τοπικού πανεπιστημίου, με τον οποίο είχαμε μια σύντομη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση: ομολογώ ότι αγνοούσα πλήρως και την ύπαρξη τόσων πανεπιστημίων στην κατεχόμενη Κύπρο και τη δημοφιλία τους με τόσες χιλιάδες ξένων φοιτητών. Βγαίνοντας από την Αμμόχωστο άρχισε να μας εντυπωσιάζει και η ποιότητα των κατοικιών που βλέπαμε: νέες, στιλάτες, καθόλου κιτς... οι πάμφτωχοι και τα τσαντίρια πού είναι;

Επόμενος στόχος μας ήταν το Τρίκομο, αλλά βλέποντας ταμπέλες για κάποιο κάστρο Kantara, είπαμε να τις ακολουθήσουμε και με κάποιο τρόπο πήραμε τον μακρύ και δύσκολο δρόμο μέσω κάποιου Turnalar, το οποίο μας οδήγησε σε πανέμορφα τοπία, ρολαρισμένα άχυρα, κανα-δυο όμορφα χωριουδάκια, ένα μοναχικό βοσκό με τις γίδες και τη γκλίτσα του στη μέση του καταπράσινου πουθενά και σε πανέμορφη θέα του Πενταδάκτυλου και των ελαιώνων. Καταπληκτικό ακούσιο detour, σε ένα κομμάτι του νησιού σχεδόν ακατοίκητο που σου έδινε την αίσθηση πως είσαι στο τέλος της Ευρώπης, όπου μάλλον και ήμασταν.

Επιτέλους φτάσαμε και στο κάστρο, όπου δεν υπήρχε εισιτήριο. Μας φάνηκε γοητευτικά απομονωμένο κια νεμοδαρμένο, μυστηριώδες, φανταστικό και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το Gormaz, όπου πεινασμένοι καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο διαφορετικό από αυτό που μας σύστησαν από παρανόηση, όπου μόλις παραγγείλαμε δυο κυρίως πιάτα, ο άνθρωπος μας έφερε μια σαλάτα και δυο ορεκτικά και τον έστειλα να τα πάρει πίσω, αφού δεν είχα όρεξη να τα πληρώσω. "Δεν τον συμπάθησα αυτόν!", είπα στη Μ. "μου έφερε ο πονηρός τρία πιάτα που δεν παρήγγειλα, για να μου τα χρεώσει" της είπα. Οι δύο λεπτομέρειες που ντροπιαστικά έμαθα αργότερα ήταν:

α) στην ΤΚ ό,τι κυρίως πιάτο κι αν παραγγείλεις θα σου φέρουν και μια σαλάτα ΝΑ με το συμπάθιο, συν κανα-δυο πιατάκια επιπλέον, δωρεάν εννοείται
β) οι ΤΚ μιας ηλικίας και πάνω προφανώς και μιλούν Ελληνικά, αφού μεγάλωσαν δίπλα-δίπλα με ΕΚ...

Η σύζυγος του κυρίου, ονόματι Ραχμέ, μας άκουσε να μιλάμε μεταξύ μας και μας έπιασε την κουβέντα στα καλά της Ελληνικά. Μας βοήθησε να βρούμε ένα τοπικό ξενοδοχείο σε πολύ καλή τιμή, μας κάλεσε την επομένη για καφέ και μ' έκανε να νιώσω πολύ άσχημα για την καχυποψία απέναντι στον άνδρα της που ήθελε να μας κεράσει ο άνθρωπος... Το Exotic Hotel στο οποίο καταλήξαμε (τι όμορφα να ταξιδεύεις χωρίς σχέδια και κρατήσεις!) είχε μόλις άλλους δύο ενοίκους στα περίπου 80 του ολοκαίνουρια δωμάτια, αφού η σαιζόν μόλις θα ξεκινούσε.

Ημέρα 4: Karpas - Ριζοκάρπασο​

Πήγαμε στη Ραχμέ για πρωινό και καφέ και την πρήξαμε στις ερωτήσεις, οι άσχετοι. Ήθελα να μάθω πώς ήταν η (ενωμένη) Κύπρος στην οποία μεγάλωσε, αν όλοι μιλούσαν Ελληνικά τότε, τι πιστεύει για το μη αναγνωρισμένο της κράτος. Έμαθα πως πριν τον Αττίλα λοιπόν είχαν το δικαίωμα επιλογής ανάμεσα σε ελληνόφωνα, τουρκόφωνα και μερικά αγγλόφωνα σχολεία, πως ο Ερντογάν δεν της αρέσει και πολύ (αυτό το ακούγαμε συνεχώς), ίτοι οι Τούρκοι έποικοι που ήρθαν μετά το '74 αρχικά είχαν προβλήματα προσαρμογής και παραβατικές συμπεριφορές αλλά πλέον θεωρούσαν εαυτούς πιο Κύπριους από τους ΤΚ, πως ο μισθός ενός δασκάλου είναι γύρω στα 1200€/μήνα (δε νομίζω να είναι υψηλότερος στην Ελλάδα...), πως πολλοί από τους φοιτητές των πανεπιστημίων είναι Αφρικανοί, με πολλούς από τη Ζιμπάμπουε να πληρώνουν δίδακτρα 4.000€/χρόνο, πως ένας σερβιτόρος πληρώνεται περίπου 1000€/μήνα (ρώτησα άλλες δύο φορές στο ταξίδι και εισέπραξα ανάλογες απαντήσεις) και πως και η Ραχμέ είναι υπέρ της Ένωσης, ενοχλείται που όταν ο κόσμος εκτός νησιού λέει "Κύπρος" αναφέρεται μόνο στη Δημοκρατία της Κύπρου, πως δέχεται συχνά επισκέψεις από τις ΕΚ φίλες της παιδικής της ηλικίας και πως πηγαίνει πολύ συχνά στην ΕΚ πλευρά κι η ίδια. Μας αγκάλιασε θερμά, μας κέρασε και μας αποχαιρέτισε λες και την ξέραμε χρόνια. Μην επαναλαμβάνομαι, από τους κατοίκους των κατεχομένων μείναμε εντυπωσιασμένοι.

Είχε έρθει η ώρα πάντως να πάμε στη χερσόνησο Karpas. Στη διαδρομή ψάξαμε για το Κύμα του Γυαλιού (Kumyali στα τουρκικά) και την παραλία του, περνώντας από πολύ εντυπωσιακά νεόδμητα σπίτια (η δόμηση πάντως είναι πολύ αραιή κι ανθρώπινη), χαθήκαμε φυσικά (αφού έδινα οδηγίες εγώ, τι περιμένατε; ) και τελικά ένας πιτσιρικάς πεζός πήγε μέχρι το σπίτι του, πήρε το αυτοκίνητό του και λέγοντάς μας να τον ακολουθήσουμε μας έδειξε το σωστό δρόμο: μας σκλάβωσαν και πάλι. Κάπου εκεί στην παραλία γνωρίσαμε κι έναν ΕΚ που είχε έρθει για να δει την περιουσία των γονιών του: το μοναδικό ξενοδοχείο πάνω στην παραλία. "Κοίτα πώς το κατάντησαν!", μου είπε όλο πίκρα. "Ήταν κορυφή κάποτε, κοίτα πώς είναι τώρα!". Η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε μια χαρά, απλά ήταν κλειστό λόγω του ότι δεν είχε ξεκινήσει ακόμη η τουριστική σαιζόν, αλλά ένιωθε κανείς την πίκρα στη φωνή του. Τον ρώτησα αν έρχεται συχνά στην "από εδώ πλευρά" για να δει την περιουσία του, αλλά με κοίταξε με καχυποψία, ήταν άλλωστε και λίγο αδιάκριτη η ερώτηση. Προφανώς θεωρούσε πως βρισκόταν σε εχθρικό έδαφος.

Κατά λάθος περάσαμε κι από την Παναγιά Κανακαριά, οπότε σταματήσαμε να δούμε τι είναι αυτό, που αποδείχθηκε ότι είναι μια απίστευτα παλιά χριστιανική εκκλησία, που σήμερα φαντάζει από ερειπωμένη προς στοιχεωμένη και μάλλον θα ήταν διαλυμένη αν δεν υπήρχε κι ο συμπαθής ΤΚ φύλακας, που στα καλά Ελληνικά του μας έκανε μια μίνι ξενάγηση, μας έδειξε τοιχογραφίες αν θυμάμαι καλά του 5ου αιώνα, μας μίλησε για τον Αττίλα και τα επεισόδια που προηγήθηκαν της εισβολής με πολύ μελαχολικό ύφος ("τι να σου πω φίλε, έγιναν άσχημα πράγματα, πολύ άσχημα, φίλοι και γείτονες κατέδιδαν ο ένας τον άλλο") και τον θαυμάσαμε να διώχνει τα περιστέρια με ένα απίστευτο επινόημα-μαρτζαφλάρι μήκους αρκετών μέτρων που είχε κατασκευάσει από καλάμια και φτερά. Πολύ ατμοσφαιρικό το μέρος και συμπαθέστατος ο μοναχικός παππούς...

Για τη χερσόνησο Karpas (Καρπασία στα Ελληνικά φαντάζομαι) τι να πω; Μπροστά μας ξετυλίχθηκαν τοπία άδεια από κτίσματα και ανθρώπινη παρουσία, αλλά γεμάτα από λουλούδια, χρώματα, μοναχικές ελιές και καταπράσινα λιβάδια. Πόσο άψογη επιλογή να πάμε άνοιξη! Ούτε ένα αμάξι στους δρόμους, νιώθαμε πως βρισκόμασταν σε ένα "μικρό σπίτι στο λιβάδι", αλλά... χωρίς το σπίτι. Σου ερχόταν να βγεις έξω και να τρέξεις στα λιβάδια, τόσο παρθένα και με έναν καταγάλανο ουρανό.

Φτάνοντας στο χωριό Ριζοκάρπασο αποφασίσαμε να πάρουμε το νότιο δρόμο και να οδεύσουμε προς τη Golden Beach, που αποδείχθηκε πραγματική αποκάλυψη! Πώς γίνεται μια τόσο τεράστια παράλια με όμορφη άμμο να είναι εντελώς ανεκμετάλλευτη, άδεια, σαν ξεχασμένος παράδεισος; Ε γίνεται διότι προστατεύεται κι έτσι απολαύσαμε τη γαλήνη παίζοντας με ένα μοναχικό σκύλο για αρκετή ώρα, μέχρι που κατέφθασε μια οικογένεια τουρκόφωνων για πικνικ. Ήταν οι μόνοι άνθρωποι που είχαμε δει εδώ και ώρες...

Ανεβαίνοντας το βουνό θαυμάσαμε μια φανταστική θέα της Golden Beach κι αναρωτηθη΄καμε για πόσο ακόμη θα είναι μακριά από τη σφαίρα της ανάπτυξης και συνεχίσαμε για τον Απόστολο Ανδρέα, σημαντικό τόπο προσκυνήματος για τους ορθόδοξους ΕΚ, που ήδη από το 1996 επιτρεπόταν η πρόσβαση από τα ΕΚ/ΤΚ σύνορα για τους ΕΚ το 15αύγουστο και άλλες θρησκευτικές γιορτές, προκειμένου να μπορούν οι προσκυνητές να έχουν πρόσβαση. Δεχθήκαμε μια φιλική επίθεση από... άγρια γαϊδούρια, που αποτελούν μια από τις ατραξιόν της χερσονήσου και φτάσαμε στο μοναστήρι, το οποίο με απογοήτευσε: έχει κατασκευαστεί μια σύγχρονη επέκτασή του που παραείναι μοντέρνα, απέξω είχε πάγκους με μικροπωλητές που δίνει μια εικόνα εμπορευματοποίησης και ως μη Χριστιανοί δε νιώσαμε και κανενός είδους θρησκευτική κατάνυξη.

Είπαμε να συνεχίσουμε μέχρι το τέρμα Θεού, για να δούμε τα όποια αρχαιολογικά απομεινάρια του νεολιθικού οικισμού Kastros, τον οποίο δε βρήκαμε ποτέ, η διαδρομή όμως ήταν τόσο όμορφη κι απομονωμένη, ενώ τα χρώματα του νερού και η θέα για τις απέναντι βραχονησίδες έδιναν μια αίσθηση τέλους του κόσμου. Επιστρέφοντας προς το Ριζοκάρπασο περάσαμε από πανέμορφα λιβάδια και συχητούσαμε πως η Καρπασία ήταν όλα τα λεφτά και μάλλον θα ήταν το χάιλάτι της Κύπρου... Τελικά θα ακολουθούσαν κι άλλα πάντως...

Φτάνοντας στο Ριζοκάρπασο ψάξαμε για κατάλυμα και βρήκαμε μια οικογένεια που νοίκιαζε τρία πολύ κρύα δωμάτια (ψοφόκρυο έκανε!) σε ένα ιστορικό όμορφο και καλόγουστο κτίσμα και ήταν τόσο καλοί οι άνθρωποι που τους κατασυμπαθήσαμε κι αυτούς. Γενικώς έναν αντιπαθητικό στα κατεχόμενα δε βρήκαμε! Τους ρωτήσαμε πού θα μπορούσαμε να πάμε για να φάμε καλά και μας συνέστησαν το εστιατόριο Oasis στον Άγιο Φίλωνα. Ξεκινήσαμε μες στα σκοτάδια για να βρούμε το συγκεκριμένο οικισμό και να διαπιστώσουμε πως ο μεν Άγιος Φίλων είναι ένα καταπληκτικό εγκαταλελειμμένο ερείπιο με όμορφο φωτισμό , το δε Oasis ήταν ακριβώς πάνω στο κύμα και μας χάρισε ένα ρομαντικό δείπνο (όπου πάλι μας κέρασαν σαλάτες και ορεκτικά... τι καλοί!).

Γυρίσαμε στο Ριζοκάρπασο μαγεμένοι.

 

[giannismits]

Εξαιρετικός στη γραφή όπως πάντα. Φωτογραφίες όμως δεν βλέπω και ανησυχώ. Τα γράφεις τόσο ζωντανά που θέλω οπωσδήποτε να δω τις εικόνες που περιγράφεις.

Θέλω πολύ να επιστρέψω στην Κύπρο και να κάνω ένα τέτοιο τουρ σας το δικό σας και να τη δω όλη μαζί με τα κατεχόμενα.

 

[Theo1983]

Τέλειος κ πάλι Γιώργο!!! Ταξιδεψε μας,όπως μας κανεις πάντα!!! Περιμένουμε με ανυπομονησία κ άλλο!!! Κ μερικές φωτογραφίες αν θέλεις ανέβασε!!