Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.663
- Likes
- 50.503
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προσδοκίες
- Κύπρος
- Αμμόχωστος - Kantara - Gormaz - Ριζοκάρπασο
- Bellapais - Κυρήνεια - Αγ.Μάμας - Πέδουλα
- Photos Κύπρος
- Photos Κύπρος ΙΙ
- Μοναστήρι Κύκκου - Πάφος - Λεμεσός
- Κούριο, Χοιροκοιτία κ Λευκωσία
- Photos Κύπρος ΙΙΙ
- Αξιολόγηση Κύπρου
- Καζακστάν
- Αστάνα
- Photos Αστάνα
- Karaganda - Dolinka - Almaty
- Photos Καζακστάν
- Άλματι
- Τουρκεστάν
- Photos Καζακστάν ΙΙ
- Αξιολόγηση Καζακστάν
- Τασκένδη - Σαμαρκάνδη
- Σαμαρκάνδη κ Shakhrisabz
- Elliq Qala - Χίβα - Nukus
- Photos Ουζμπεκιστάν
- Λίμνη Αράλη
- Photos Λίμνη Αράλη
- Αράλη-Νούκους
- Τουρκμενιστάν
- Ashgabat
- Photos Τουρκμενιστάν
- Ashgabat και πάλι
- Kow Ata - Mary
- Gonur - Merv
- Αξιολόγηση Τουρκμενιστάν
- Bukhara
- Αξιολόγηση Ουζμπεκιστάν
- Άφιξη Μπισκέκ
- Issyk - Kol
- Issyk Kol - Tamga - Naryn
- Song Kol - Kyzyl Oi
- Susamyr, Toktogul & Arslanbob - Osh
- Τατζικιστάν
- Murgab κ Langar
- Langar - Vrang - Yamchun - Khorog
- Durum Kul - Khorog
- Jizeau
- Κalai Khum
- Dushanbe
- Garm - Jafr - Margeb
- Iskander Kul - Penjikent - Istarashvan
- Αξιολόγηση Κιργιστάν
- Αξιολόγηση Τατζικιστάν
Ημέρα 36: Issyk Kol - Tamga
Ξυπνήσαμε σε αυτό το σοβιετικής αισθητικής και σύλληψης τεράστιο ξενοδοχείο για να διαπιστώσουμε πως... χιονίζει! Βγήκαμε να περπατήσουμε στη λίμνη-παραλία και η εικόνα με τους ατελείωτους κήπους και τα έλατα (πάνω στην παραλία!) με το χιόνι να πέφτει ήταν ομολογουμένως όμορφη. Για κάποιο λόγο υπήρχε και το άγαλμα ενός δεινόσαυρου μάλιστα. Η παραλία είχε άμμο και φαινόταν υποφερτή, το καλοκαίρι ενδεχομένως να είναι και όμορφα, το μέρος πλέον άρχισε να δικαιολογεί το χαρακτήρα του θερέτρου ενώ ένας κατάλευκος (αλμπίνος; ) σκίουρος έδωσε άλλο ένα τόνο εξωτισμού στην εξίσωση σύνολο σοβιετικό ξενοδοχείο + έλατα + παραλία + δεινόσαυρος + χιόνι = πού είμαστε;
Ο Τζόρντι πάντως δεν ασχολούταν καθόλου με όλα αυτά, εκμεταλλευόταν το ίντερνετ του ξενοδοχείου για να μιλήσει με μια Βενεζολάνα που γνώρισε online, η οποία αποδείχθηκε εξαιρετικά αξιόλογη και πολυταξιδεμένη (Αιθιοπίες κλπ!) κοπέλα. Δεν πήγε στράφι το τσατάρισμα του ανθρώπου, η κοπέλα πήγε στη Βαρκελώνη και τώρα, ένα χρόνο μετά πια, συγκατοικούν και πάνε για γάμο. Το χάσαμε το παλικάρι από τα επόμενα ταξίδια μας, αλλά χαλάλι.
Ξεκινήσαμε για το νότιο κομμάτι της λίμνης Issyk Kol και για πρώτη φορά είδαμε κοπάδια από άλογα ενώ διαφαίνονταν κάπως και οι βουνοκορφές, αλλά ακόμη εκπληκτική φύση δεν είχαμε δει και ανησυχούσα. Είχε όμως το ενδιαφέρον της η διαδρομή με ένα τανκ από τον πόλεμο του Αφγανιστάν να εκτίθεται στο άσχετο, αρκετά κατάλοιπα Σοβιετίας κι έναν πολύ όμορφο ξύλινο καθεδρικό ναό στην πόλη Karakol, την πολυπληθέστερη της περιοχής με 75.000 κατοίκους. Μπήκαμε να δούμε και το εσωτερικό του ναού και ήταν αρκετά περίεργος και αρχιτεκτονικά αλλά και αισθητικά... δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου εκκλησία με γλάστρες για παράδειγμα.
Έξω από το ναό μας πέτυχαν κάτι Ιεχωβάδες, οι οποίοι ευγενικά και χαμογελαστοί μας ρώτησαν για τη θρησκεία μας και μας έδωσαν φυλλάδια. Και στο διάστημα να πάνε αυτοί, φυλλάδια θα δίνουν χαμογελαστοί, δεν αλλάζουν οι Ιεχωβάδες, όπου κι αν πάνε... Στο Karakol υπάρχουν και κάποια ιστορικά προσοβιετικά κτίρια, όπως ένα που ανήκε σε έναν εύπορο έμπορο που έχει μετατραπεί σε σχολείο για 50χρονες, προφανώς κάποιο είδος σεμιναρίου έκαναν. Είπα να μην τους ενοχλήσουμε τους ανθρώπους εν ώρα μαθήματος, αλλά ο φωτομπόμπερ Κρεκούζας μπήκε ως σίφουνας, άρχισε να βγάζει σέλφι με τον πίνακα και τους δασκάλους και κάπου εκεί διεκόπη το μάθημα οριστικά...
Παρακάτω, ένα άλλο αρχοντικό έχει μετατραπεί στα γραφεία της τοπικής ραδιοτηλεόρασης, ενώ βρήκαμε εν τέλει και το μουσείο που ψάχναμε, στο Pristan, αφιερωμένο στον εξερευνητή Przewalski, έναν από τους πρωταγωνιστές του Big Game και τον άνθρωπο που έδωσε το όνομά του στην ομώνυμη ράτσα αλόγων, ο οποίος πέθανε σε μια από τις περιηγήσεις τους άδοξα, από τύφω λόγω μολυσμένου νερού που ήπιε σε κάποιο ποτάμι. Φατσικά έμοιαζε με το Στάλιν πάντως, αλλά η συλλογή του που έμοιαζε με συλλογή εθνογράφου και ζωολόγου ήταν εξαιρετική. Σκεφτόμουν τι κόσμο είδε ο άνθρωπος, άλλα τα ταξίδια εκείνη την εποχή. Πολύ όμορφα τα σκίτσα από τις διάφορες περιοχές που επισκέφθηκε, διαβάσαμε πως αναγνωρίζεται καθολικά σε όλη τη Ρωσία και το σεμνό μνημείο με τα λουλούδια στον τάφο του είναι μάρτυρας. Παραδίπλα οι κυρίες του μουσείου μας υπέδειξαν και μια άλλη αίθουσα που μάλλον αναφερόταν στη δημιουργία της ακαδημίας επιστημών της Ρωσίας, αλλά δυστυχώς κανείς μας δεν κατάφερε να συνεννοηθεί για να μάθουμε κάτι παραπάνω.
Η λίμνη πια άλλαζε χρώμα, είχε ένα έντονο γαλάζιο και φαινόταν πιο όμορφη από τη γκριζίλα της πρώτης ημέρας, αλλά εμείς κόψαμε προς το εσωτερικό προς αναζήτηση του φυσικού τοπίου με το όνομα Seven Bull, το οποίο περιέργως εμφανιζόταν στο GPS του γκατζετάκια Κρεκούζα κι έτσι το βρήκαμε εύκολα, παρότι ήταν στα κατσάβραχα και δεν υπήρχε ψυχή. Πρόκειται για κάτι κατακόκκκινους βράχους που αν έχεις καπνίσει κάτι κατάλληλο ή έχεις πιει πολύ φτηνή βότκα, διακρίνεις ότι μοιάζουν με ταύρους, αν και επτά δε βγαίνουν με τίποτε... Ωραία ήταν, αλλά και ολίγον απογοητευτικό αν ήταν το highlight της ευρύτερης περιοχής, συνέχισα να αναρωτιέμαι: Αυτά έχει να καταδείξει το Κιργιστάν;
Κάναμε μια στάση σε μια παραλία (της λίμνης εννοείται, η θάλασσα ήταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά) για να πετάξουμε μερικά βότσαλα και να βγάλουμε μια φωτογραφία τις βουνοκορφές από την απέναντι πλευρά της λίμνης, περάσαμε δρόμους με μπόλικα πρόβατα και μερικούς έφιππους τσοπάνηδες και ψάξαμε να βρούμε την κοιλάδα Barskoon, όπου είχαμε διαβάσει πως υπάρχουν κάτι χαριτωμένοι καταρράκτες. Ο δρόμος, παρότι δεν είχε άσφαλτο, ήταν αρκετά καλός, προφανώς λόγω του γειτονικού ορυχείου χρυσού και μας έφερε εύκολα στον ποθητό καταρράκτη, ο οποίος όμως ήταν παγωμένος. Ωστόσο τα τοπία τριγύρω ήταν πραγματικά πανέμορφα και λόγω των χιονισμένων βουνοκορφών κάτω από τις οποίες κινούταν το ηρωικό μας τζιπ, όσο και λόγω των αλόγων που συχνά-πυκνά εμφανίζονταν ανάμεσα στα έλατα. Το μνημείο στον αστροναύτη Γκαγκάριν φάνταζε εντελώς εξωτικό στη μέση του πουθενά του χιονισμένου τοπίου κι έγινε ακόμη πιο περίεργο όταν διαπιστώσαμε πως λίγο παρακάτω υπάρχει άλλο, το οποίο προφανώς ήταν πιο καινούριο και μάλλον στόχευε να αντικαταστήσει το σοβιετικό.
Φτάσαμε στην Tamga κατά το ηλιοβασίλεμα και ψάξαμε για κατάλυμα, το οποίο και βρήκαμε σχετικά εύκολα χάρη στην ταμπελίτσα της οικοδέσποινάς μας. Επρόκειτο για ένα απλό αλλά συμπαθητικό σπιτάκι που νοίκιαζε κάποια δωμάτια στους περαστικούς τουρίστες, κυρίως γερμανούς τρέκκερ. Βγήκαμε βόλτα για να δούμε τον οικισμό, που είναι αρκετά παραδοσιακός, με παιδάκια να παίζουν γκαζές με κόκαλα ζώων, ένα μνημείο για το Δεύτερο Παγκόσμιο, το γραφικό μεθύστακα που τρέκλιζε στο δρόμο για το σπίτι και μερικούς συμπαθητικούς ηλικιωμένους που θέλησαν να βγουν φωτογραφίες μαζί μας. Ο Κρεκούζας επέμεινε να πάμε με το τζιπ να δούμε το ηλιοβασίλεμα πάνω από τη λίμνη, δίπλα σε ένα εγκαταλελειμμένο σοβιετικό αεροσκάφος και η ιδέα του αποδείχθηκε πολύ καλή εκ του φωτογραφικού αποτελέσματος,
Το δείπνο της κυριούλας που μας φιλοξένησε ήταν πολύ καλό: σουπίτσα με κοτόπουλο και αξιοπρεπέστατη πατζαροσαλάτα συν ένα ωραίο γλυκό του κουταλιού, για 17€. Το νερό στο ντους ήταν πολύ ζεστό και το ίντερνετ κανόνι, συν τις πληροφορίες που μας έδωσε η κυριούλα για την επόμενη στα καλά της Αγγλικά, μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από τη σπιτική φιλοξενία.
Ημέρα 37: Naryn
Μετά το καλό πρωινό αποχαιρετίσαμε την κυριούλα και πήγαμε για το "fairy tale" που μας συνέστησε, δηλαδή ένα φαράγγι με φυσικούς σχηματισμούς, για το οποίο και δεν είχαμε τίποτε φοβερές προσδοκίες, αλλά αποδείχθηκε ανώτερο από το Seven Bulls, πιο κόκκινο κι εντυπωσιακότερο. Θα έλεγα πως ήταν κάτι σαν ένα Bryce Canyon από τα Lidl και η θέα της καταγάλανης λίμνης Issyk Kol στο βάθος έκανε μια πανέμορφη χρωματική αντίθεση στο κάδρο μας. Καλά ξεκίνησε η μέρα χάρη στην κυριούλα, καλά να είναι.
Περάσαμε από ένα νεκροταφείο όπου ορισμένοι από τους τάφους έφεραν και την ημισέλινο του Ισλάμ αλλά και το σφυροδρέπανο, ενδεικτικό του πόσο περίπλοκη ιστορία έχουν τα χώματα που πατούσαμε και είδαμε μια ταμπέλα (στα Αγγλικά!) που μας γνωστοποιούσε πως κάπου εκεί υπήρχε μια Salt Lake. Δεν το σκεφτήκαμε πολύ κι ακολουθήσαμε τον κατσικόδρομο που υποτίθεται πως θα ήταν μόνο 12 χιλιόμετρα, άρα η παράκαμψη υποθέσαμε πως θα ήταν μικρή. Επειδή όμως η ταμπέλα έγραφε μόνο salt lake και όχι "katsikodromos" η διαδρομή κράτησε πάνω από μισή ώρα, αλλά μας αντάμειψε με μερικές κατακόκκινες αμυγδαλιές. Η ενάλατη λίμνη από την άλλη μας φάνηκε μια κουράδα και μισή, το οποίο είναι και ακριβώς ό,τι άφησε πίσω του ο Τζόρντι στο μοναδικό εγκαταλελειμμένο παράπηγμα που βρήκαμε εκεί. Ε τον έπιασε κόψιμο τον άνθρωπο και φυσούσε, δεν μπορούσε να τα κάνει στη φύση. Πρέπει να σας πω πως υπάρχει και το σχετικό φωτογραφικό ντοκουμέντο.
Τα υπολείμματα από ταμπέλες, μνημεία, αγάλματα ή τοιχογραφίες που να θυμίζουν το σοβιετικό παρελθόν της χώρας δεν είναι άφθονα, αλλά όλο και σε κάποιο πέφταμε: Μια μοναχική στάση λεωφορείου με ένα ξεβαμμένο σφυροδρέπανο ή ένα μνημείο στην ενότητα της ΕΣΣΔ, πάντα καλές αφορμές για μια φωτογραφική στάση. Αφού μια πρασινομάτα βενζινοπώλης μας υπέδειξε πώς να πάμε στο Kochkor, φτάνοντας εκεί αρχίσαμε να ρωτάμε τους ντόπιους για το πώς θα φτάναμε στη λίμνη Song Kol, που είναι κι από τα βασικότερα αξιοθέατα της χώρας. Βγάλαμε χάρτες, ρωτήσαμε παντού κι οι πληροφορίες ήταν συγκεκχυμένες: κάποιοι μας είπαν πως τα χιόνια ίσως έχουν υποχωρήσει κι ότι θα φτάναμε από κάποιο πέρασμα, οι περισσότεροι όμως δε μας ενθάρρυναν. Πήγα στο τοπικό γραφείο τουρισμού, όπου ήταν κατηγορηματικοί: είναι πολύ νωρίς για να βρείτε νομάδες εκεί ή οπουσήποτε αλλούς στη χώρα, τα περάσματα είναι ακόμη κλειστά για αυτοκίνητα, δεν υπάρχει καμία γιούρτα κι ο μόνος τρόπος είναι να φτάσετε με τριήμερη εκδρομή με άλογα. Μμμ, άσχημα τα νέα. Τέλος πάντων, είπαμε να ξεκινήσουμε με το τζιπ κι όπου μας βγάλει, αν βρίσκαμε το χιόνι αδιαπέραστο θα γυρίζαμε πίσω.
Το πέρασμα που βρήκαμε για να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε τα βουνά που θα μας έφερναν στην κοιλάδα της λίμνης ήταν πανέμορφο. Τα τοπία ήταν εκπληκτικά, πέσαμε σε δυο καβαλάρηδες με άλογα με τους οποίους δε συνεννοηθήκαμε για το αν θα καταφέρναμε με το τζιπ να φτάσουμε μέχρι τη λίμνη, αλλά αυτό λίγο μας ένοιαζε. Τα αλπικά τοπία με το άφθονο χιόνι ήταν το κάτι άλλο, από τα πιο όμορφα που είδαμε σε όλο το ταξίδι, ανείπωτη ομορφιά. Ο οδηγός ενός αρχαίου Lada με τρεις επιβάτες και... ένα πρόβατο μας είπε πως θα χρειαζόμασταν τρεις ώρες αλλά μάλλον θα καταφέρναμε να περάσουμε για τη λίμνη, ή αυτό καταλάβαμε ή θέλαμε να καταλάβουμε τέλος πάντων. Ήταν βέβαια λίγο αργά και ξέραμε πως δε θα βρίσκαμε κανένα κατάλυμα στη λίμνη Απρίλιο μήνα, ούτε καν μια γιούρτα, αν και μια ελπίδα την είχαμε. Για να μη μας πιάσει όμως η νύχτα στα χιόνια και αποκλειστούμε στο πουθενά, αποφασίσαμε να περάσουμε το βράδυ κάπου εκεί και να το δοκιμάσουμε την επόμενη. Το "κάπου εκεί" αποφασίσαμε αντί για το απρόσωπο Kochkor να είναι το Naryn, στο τουριστικό γραφείο του οποίου διαβάσαμε πως υπάρχει μια κατατοπιστικότατη Gulira.
Όταν φτάσαμε βέβαια αργά το απόγευμα στο Naryn, το τουριστικό γραφείο ήταν κλειστό, η καλ΄'η Gulira όμως είχε αφήσει ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό της, το οποίο όμως δυστυχώς δεν απαντούσε. Ψάξαμε να βρούμε κατάλυμα, μας είπαν ότι το καλύτερο ξενοδοχείο ήταν ένα Khan Tengri, το οποίο δεν μπορούσαμε να βρούμε με τίποτε, αλλά μας βοήθησε μια καλή ωτοστόπερ και το βρήκαμε για να βρεθούμε προ ενός τρομερού γαμήλιου γλεντιού στην αίθουσα δεξιώσεων: κανονική υπερπαραγωγή με πολύχρωμη διακόσμηση, τραπεζάρες, hostesses με φορεματάρες, παππούδες με παραδοσιακά καπελάκια, φαγητάρες και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες μέχρι που μας πέταξαν ευγενέστατα έξω... Κάναμε γρήγορα check in στο ξενοδοχείο, κάναμε κι από ένα ντουσάκι στα γρήγορα και καθαροί και πεινασμένοι πήγαμε για φαγητό σε ένα "κρυφό" Kultur Kafe, που βρισκόταν στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας και ήταν φοιτητοστέκι, όπου 20-30 φοιτητές γιόρταζαν την αποφοίτηση των νέων επιχειρηματιών. Εξαιρετικά κι ευγενέστατα παιδιά, πολύ φιλόξενα, ένας-ένας έπαιρναν το λόγο κι αποχαιρετούσαν συγκινημένοι τους συμφοιτητές τους, ενώ η καλύτερη στιγμή ήρθε όταν ένας από αυτούς απήγγειλε αναρίθμητους στίχους από το έπος Manas και οι υπόλοιποι τον κοιτούσαν σχεδόν ευλαβικά. Το φαγητό ήταν καλό και φτηνό, η γκαρσόνα γλυκύτατη και ο ύπνος απαραίτητος: την επόμενη ξεκινούσε η πρώτη από τις πολλές μας περιπέτειες.
Ξυπνήσαμε σε αυτό το σοβιετικής αισθητικής και σύλληψης τεράστιο ξενοδοχείο για να διαπιστώσουμε πως... χιονίζει! Βγήκαμε να περπατήσουμε στη λίμνη-παραλία και η εικόνα με τους ατελείωτους κήπους και τα έλατα (πάνω στην παραλία!) με το χιόνι να πέφτει ήταν ομολογουμένως όμορφη. Για κάποιο λόγο υπήρχε και το άγαλμα ενός δεινόσαυρου μάλιστα. Η παραλία είχε άμμο και φαινόταν υποφερτή, το καλοκαίρι ενδεχομένως να είναι και όμορφα, το μέρος πλέον άρχισε να δικαιολογεί το χαρακτήρα του θερέτρου ενώ ένας κατάλευκος (αλμπίνος; ) σκίουρος έδωσε άλλο ένα τόνο εξωτισμού στην εξίσωση σύνολο σοβιετικό ξενοδοχείο + έλατα + παραλία + δεινόσαυρος + χιόνι = πού είμαστε;
Ο Τζόρντι πάντως δεν ασχολούταν καθόλου με όλα αυτά, εκμεταλλευόταν το ίντερνετ του ξενοδοχείου για να μιλήσει με μια Βενεζολάνα που γνώρισε online, η οποία αποδείχθηκε εξαιρετικά αξιόλογη και πολυταξιδεμένη (Αιθιοπίες κλπ!) κοπέλα. Δεν πήγε στράφι το τσατάρισμα του ανθρώπου, η κοπέλα πήγε στη Βαρκελώνη και τώρα, ένα χρόνο μετά πια, συγκατοικούν και πάνε για γάμο. Το χάσαμε το παλικάρι από τα επόμενα ταξίδια μας, αλλά χαλάλι.
Ξεκινήσαμε για το νότιο κομμάτι της λίμνης Issyk Kol και για πρώτη φορά είδαμε κοπάδια από άλογα ενώ διαφαίνονταν κάπως και οι βουνοκορφές, αλλά ακόμη εκπληκτική φύση δεν είχαμε δει και ανησυχούσα. Είχε όμως το ενδιαφέρον της η διαδρομή με ένα τανκ από τον πόλεμο του Αφγανιστάν να εκτίθεται στο άσχετο, αρκετά κατάλοιπα Σοβιετίας κι έναν πολύ όμορφο ξύλινο καθεδρικό ναό στην πόλη Karakol, την πολυπληθέστερη της περιοχής με 75.000 κατοίκους. Μπήκαμε να δούμε και το εσωτερικό του ναού και ήταν αρκετά περίεργος και αρχιτεκτονικά αλλά και αισθητικά... δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου εκκλησία με γλάστρες για παράδειγμα.
Έξω από το ναό μας πέτυχαν κάτι Ιεχωβάδες, οι οποίοι ευγενικά και χαμογελαστοί μας ρώτησαν για τη θρησκεία μας και μας έδωσαν φυλλάδια. Και στο διάστημα να πάνε αυτοί, φυλλάδια θα δίνουν χαμογελαστοί, δεν αλλάζουν οι Ιεχωβάδες, όπου κι αν πάνε... Στο Karakol υπάρχουν και κάποια ιστορικά προσοβιετικά κτίρια, όπως ένα που ανήκε σε έναν εύπορο έμπορο που έχει μετατραπεί σε σχολείο για 50χρονες, προφανώς κάποιο είδος σεμιναρίου έκαναν. Είπα να μην τους ενοχλήσουμε τους ανθρώπους εν ώρα μαθήματος, αλλά ο φωτομπόμπερ Κρεκούζας μπήκε ως σίφουνας, άρχισε να βγάζει σέλφι με τον πίνακα και τους δασκάλους και κάπου εκεί διεκόπη το μάθημα οριστικά...
Παρακάτω, ένα άλλο αρχοντικό έχει μετατραπεί στα γραφεία της τοπικής ραδιοτηλεόρασης, ενώ βρήκαμε εν τέλει και το μουσείο που ψάχναμε, στο Pristan, αφιερωμένο στον εξερευνητή Przewalski, έναν από τους πρωταγωνιστές του Big Game και τον άνθρωπο που έδωσε το όνομά του στην ομώνυμη ράτσα αλόγων, ο οποίος πέθανε σε μια από τις περιηγήσεις τους άδοξα, από τύφω λόγω μολυσμένου νερού που ήπιε σε κάποιο ποτάμι. Φατσικά έμοιαζε με το Στάλιν πάντως, αλλά η συλλογή του που έμοιαζε με συλλογή εθνογράφου και ζωολόγου ήταν εξαιρετική. Σκεφτόμουν τι κόσμο είδε ο άνθρωπος, άλλα τα ταξίδια εκείνη την εποχή. Πολύ όμορφα τα σκίτσα από τις διάφορες περιοχές που επισκέφθηκε, διαβάσαμε πως αναγνωρίζεται καθολικά σε όλη τη Ρωσία και το σεμνό μνημείο με τα λουλούδια στον τάφο του είναι μάρτυρας. Παραδίπλα οι κυρίες του μουσείου μας υπέδειξαν και μια άλλη αίθουσα που μάλλον αναφερόταν στη δημιουργία της ακαδημίας επιστημών της Ρωσίας, αλλά δυστυχώς κανείς μας δεν κατάφερε να συνεννοηθεί για να μάθουμε κάτι παραπάνω.
Η λίμνη πια άλλαζε χρώμα, είχε ένα έντονο γαλάζιο και φαινόταν πιο όμορφη από τη γκριζίλα της πρώτης ημέρας, αλλά εμείς κόψαμε προς το εσωτερικό προς αναζήτηση του φυσικού τοπίου με το όνομα Seven Bull, το οποίο περιέργως εμφανιζόταν στο GPS του γκατζετάκια Κρεκούζα κι έτσι το βρήκαμε εύκολα, παρότι ήταν στα κατσάβραχα και δεν υπήρχε ψυχή. Πρόκειται για κάτι κατακόκκκινους βράχους που αν έχεις καπνίσει κάτι κατάλληλο ή έχεις πιει πολύ φτηνή βότκα, διακρίνεις ότι μοιάζουν με ταύρους, αν και επτά δε βγαίνουν με τίποτε... Ωραία ήταν, αλλά και ολίγον απογοητευτικό αν ήταν το highlight της ευρύτερης περιοχής, συνέχισα να αναρωτιέμαι: Αυτά έχει να καταδείξει το Κιργιστάν;
Κάναμε μια στάση σε μια παραλία (της λίμνης εννοείται, η θάλασσα ήταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά) για να πετάξουμε μερικά βότσαλα και να βγάλουμε μια φωτογραφία τις βουνοκορφές από την απέναντι πλευρά της λίμνης, περάσαμε δρόμους με μπόλικα πρόβατα και μερικούς έφιππους τσοπάνηδες και ψάξαμε να βρούμε την κοιλάδα Barskoon, όπου είχαμε διαβάσει πως υπάρχουν κάτι χαριτωμένοι καταρράκτες. Ο δρόμος, παρότι δεν είχε άσφαλτο, ήταν αρκετά καλός, προφανώς λόγω του γειτονικού ορυχείου χρυσού και μας έφερε εύκολα στον ποθητό καταρράκτη, ο οποίος όμως ήταν παγωμένος. Ωστόσο τα τοπία τριγύρω ήταν πραγματικά πανέμορφα και λόγω των χιονισμένων βουνοκορφών κάτω από τις οποίες κινούταν το ηρωικό μας τζιπ, όσο και λόγω των αλόγων που συχνά-πυκνά εμφανίζονταν ανάμεσα στα έλατα. Το μνημείο στον αστροναύτη Γκαγκάριν φάνταζε εντελώς εξωτικό στη μέση του πουθενά του χιονισμένου τοπίου κι έγινε ακόμη πιο περίεργο όταν διαπιστώσαμε πως λίγο παρακάτω υπάρχει άλλο, το οποίο προφανώς ήταν πιο καινούριο και μάλλον στόχευε να αντικαταστήσει το σοβιετικό.
Φτάσαμε στην Tamga κατά το ηλιοβασίλεμα και ψάξαμε για κατάλυμα, το οποίο και βρήκαμε σχετικά εύκολα χάρη στην ταμπελίτσα της οικοδέσποινάς μας. Επρόκειτο για ένα απλό αλλά συμπαθητικό σπιτάκι που νοίκιαζε κάποια δωμάτια στους περαστικούς τουρίστες, κυρίως γερμανούς τρέκκερ. Βγήκαμε βόλτα για να δούμε τον οικισμό, που είναι αρκετά παραδοσιακός, με παιδάκια να παίζουν γκαζές με κόκαλα ζώων, ένα μνημείο για το Δεύτερο Παγκόσμιο, το γραφικό μεθύστακα που τρέκλιζε στο δρόμο για το σπίτι και μερικούς συμπαθητικούς ηλικιωμένους που θέλησαν να βγουν φωτογραφίες μαζί μας. Ο Κρεκούζας επέμεινε να πάμε με το τζιπ να δούμε το ηλιοβασίλεμα πάνω από τη λίμνη, δίπλα σε ένα εγκαταλελειμμένο σοβιετικό αεροσκάφος και η ιδέα του αποδείχθηκε πολύ καλή εκ του φωτογραφικού αποτελέσματος,
Το δείπνο της κυριούλας που μας φιλοξένησε ήταν πολύ καλό: σουπίτσα με κοτόπουλο και αξιοπρεπέστατη πατζαροσαλάτα συν ένα ωραίο γλυκό του κουταλιού, για 17€. Το νερό στο ντους ήταν πολύ ζεστό και το ίντερνετ κανόνι, συν τις πληροφορίες που μας έδωσε η κυριούλα για την επόμενη στα καλά της Αγγλικά, μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από τη σπιτική φιλοξενία.
Ημέρα 37: Naryn
Μετά το καλό πρωινό αποχαιρετίσαμε την κυριούλα και πήγαμε για το "fairy tale" που μας συνέστησε, δηλαδή ένα φαράγγι με φυσικούς σχηματισμούς, για το οποίο και δεν είχαμε τίποτε φοβερές προσδοκίες, αλλά αποδείχθηκε ανώτερο από το Seven Bulls, πιο κόκκινο κι εντυπωσιακότερο. Θα έλεγα πως ήταν κάτι σαν ένα Bryce Canyon από τα Lidl και η θέα της καταγάλανης λίμνης Issyk Kol στο βάθος έκανε μια πανέμορφη χρωματική αντίθεση στο κάδρο μας. Καλά ξεκίνησε η μέρα χάρη στην κυριούλα, καλά να είναι.
Περάσαμε από ένα νεκροταφείο όπου ορισμένοι από τους τάφους έφεραν και την ημισέλινο του Ισλάμ αλλά και το σφυροδρέπανο, ενδεικτικό του πόσο περίπλοκη ιστορία έχουν τα χώματα που πατούσαμε και είδαμε μια ταμπέλα (στα Αγγλικά!) που μας γνωστοποιούσε πως κάπου εκεί υπήρχε μια Salt Lake. Δεν το σκεφτήκαμε πολύ κι ακολουθήσαμε τον κατσικόδρομο που υποτίθεται πως θα ήταν μόνο 12 χιλιόμετρα, άρα η παράκαμψη υποθέσαμε πως θα ήταν μικρή. Επειδή όμως η ταμπέλα έγραφε μόνο salt lake και όχι "katsikodromos" η διαδρομή κράτησε πάνω από μισή ώρα, αλλά μας αντάμειψε με μερικές κατακόκκινες αμυγδαλιές. Η ενάλατη λίμνη από την άλλη μας φάνηκε μια κουράδα και μισή, το οποίο είναι και ακριβώς ό,τι άφησε πίσω του ο Τζόρντι στο μοναδικό εγκαταλελειμμένο παράπηγμα που βρήκαμε εκεί. Ε τον έπιασε κόψιμο τον άνθρωπο και φυσούσε, δεν μπορούσε να τα κάνει στη φύση. Πρέπει να σας πω πως υπάρχει και το σχετικό φωτογραφικό ντοκουμέντο.
Τα υπολείμματα από ταμπέλες, μνημεία, αγάλματα ή τοιχογραφίες που να θυμίζουν το σοβιετικό παρελθόν της χώρας δεν είναι άφθονα, αλλά όλο και σε κάποιο πέφταμε: Μια μοναχική στάση λεωφορείου με ένα ξεβαμμένο σφυροδρέπανο ή ένα μνημείο στην ενότητα της ΕΣΣΔ, πάντα καλές αφορμές για μια φωτογραφική στάση. Αφού μια πρασινομάτα βενζινοπώλης μας υπέδειξε πώς να πάμε στο Kochkor, φτάνοντας εκεί αρχίσαμε να ρωτάμε τους ντόπιους για το πώς θα φτάναμε στη λίμνη Song Kol, που είναι κι από τα βασικότερα αξιοθέατα της χώρας. Βγάλαμε χάρτες, ρωτήσαμε παντού κι οι πληροφορίες ήταν συγκεκχυμένες: κάποιοι μας είπαν πως τα χιόνια ίσως έχουν υποχωρήσει κι ότι θα φτάναμε από κάποιο πέρασμα, οι περισσότεροι όμως δε μας ενθάρρυναν. Πήγα στο τοπικό γραφείο τουρισμού, όπου ήταν κατηγορηματικοί: είναι πολύ νωρίς για να βρείτε νομάδες εκεί ή οπουσήποτε αλλούς στη χώρα, τα περάσματα είναι ακόμη κλειστά για αυτοκίνητα, δεν υπάρχει καμία γιούρτα κι ο μόνος τρόπος είναι να φτάσετε με τριήμερη εκδρομή με άλογα. Μμμ, άσχημα τα νέα. Τέλος πάντων, είπαμε να ξεκινήσουμε με το τζιπ κι όπου μας βγάλει, αν βρίσκαμε το χιόνι αδιαπέραστο θα γυρίζαμε πίσω.
Το πέρασμα που βρήκαμε για να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε τα βουνά που θα μας έφερναν στην κοιλάδα της λίμνης ήταν πανέμορφο. Τα τοπία ήταν εκπληκτικά, πέσαμε σε δυο καβαλάρηδες με άλογα με τους οποίους δε συνεννοηθήκαμε για το αν θα καταφέρναμε με το τζιπ να φτάσουμε μέχρι τη λίμνη, αλλά αυτό λίγο μας ένοιαζε. Τα αλπικά τοπία με το άφθονο χιόνι ήταν το κάτι άλλο, από τα πιο όμορφα που είδαμε σε όλο το ταξίδι, ανείπωτη ομορφιά. Ο οδηγός ενός αρχαίου Lada με τρεις επιβάτες και... ένα πρόβατο μας είπε πως θα χρειαζόμασταν τρεις ώρες αλλά μάλλον θα καταφέρναμε να περάσουμε για τη λίμνη, ή αυτό καταλάβαμε ή θέλαμε να καταλάβουμε τέλος πάντων. Ήταν βέβαια λίγο αργά και ξέραμε πως δε θα βρίσκαμε κανένα κατάλυμα στη λίμνη Απρίλιο μήνα, ούτε καν μια γιούρτα, αν και μια ελπίδα την είχαμε. Για να μη μας πιάσει όμως η νύχτα στα χιόνια και αποκλειστούμε στο πουθενά, αποφασίσαμε να περάσουμε το βράδυ κάπου εκεί και να το δοκιμάσουμε την επόμενη. Το "κάπου εκεί" αποφασίσαμε αντί για το απρόσωπο Kochkor να είναι το Naryn, στο τουριστικό γραφείο του οποίου διαβάσαμε πως υπάρχει μια κατατοπιστικότατη Gulira.
Όταν φτάσαμε βέβαια αργά το απόγευμα στο Naryn, το τουριστικό γραφείο ήταν κλειστό, η καλ΄'η Gulira όμως είχε αφήσει ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό της, το οποίο όμως δυστυχώς δεν απαντούσε. Ψάξαμε να βρούμε κατάλυμα, μας είπαν ότι το καλύτερο ξενοδοχείο ήταν ένα Khan Tengri, το οποίο δεν μπορούσαμε να βρούμε με τίποτε, αλλά μας βοήθησε μια καλή ωτοστόπερ και το βρήκαμε για να βρεθούμε προ ενός τρομερού γαμήλιου γλεντιού στην αίθουσα δεξιώσεων: κανονική υπερπαραγωγή με πολύχρωμη διακόσμηση, τραπεζάρες, hostesses με φορεματάρες, παππούδες με παραδοσιακά καπελάκια, φαγητάρες και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες μέχρι που μας πέταξαν ευγενέστατα έξω... Κάναμε γρήγορα check in στο ξενοδοχείο, κάναμε κι από ένα ντουσάκι στα γρήγορα και καθαροί και πεινασμένοι πήγαμε για φαγητό σε ένα "κρυφό" Kultur Kafe, που βρισκόταν στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας και ήταν φοιτητοστέκι, όπου 20-30 φοιτητές γιόρταζαν την αποφοίτηση των νέων επιχειρηματιών. Εξαιρετικά κι ευγενέστατα παιδιά, πολύ φιλόξενα, ένας-ένας έπαιρναν το λόγο κι αποχαιρετούσαν συγκινημένοι τους συμφοιτητές τους, ενώ η καλύτερη στιγμή ήρθε όταν ένας από αυτούς απήγγειλε αναρίθμητους στίχους από το έπος Manas και οι υπόλοιποι τον κοιτούσαν σχεδόν ευλαβικά. Το φαγητό ήταν καλό και φτηνό, η γκαρσόνα γλυκύτατη και ο ύπνος απαραίτητος: την επόμενη ξεκινούσε η πρώτη από τις πολλές μας περιπέτειες.