Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.659
- Likes
- 50.485
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προσδοκίες
- Κύπρος
- Αμμόχωστος - Kantara - Gormaz - Ριζοκάρπασο
- Bellapais - Κυρήνεια - Αγ.Μάμας - Πέδουλα
- Photos Κύπρος
- Photos Κύπρος ΙΙ
- Μοναστήρι Κύκκου - Πάφος - Λεμεσός
- Κούριο, Χοιροκοιτία κ Λευκωσία
- Photos Κύπρος ΙΙΙ
- Αξιολόγηση Κύπρου
- Καζακστάν
- Αστάνα
- Photos Αστάνα
- Karaganda - Dolinka - Almaty
- Photos Καζακστάν
- Άλματι
- Τουρκεστάν
- Photos Καζακστάν ΙΙ
- Αξιολόγηση Καζακστάν
- Τασκένδη - Σαμαρκάνδη
- Σαμαρκάνδη κ Shakhrisabz
- Elliq Qala - Χίβα - Nukus
- Photos Ουζμπεκιστάν
- Λίμνη Αράλη
- Photos Λίμνη Αράλη
- Αράλη-Νούκους
- Τουρκμενιστάν
- Ashgabat
- Photos Τουρκμενιστάν
- Ashgabat και πάλι
- Kow Ata - Mary
- Gonur - Merv
- Αξιολόγηση Τουρκμενιστάν
- Bukhara
- Αξιολόγηση Ουζμπεκιστάν
- Άφιξη Μπισκέκ
- Issyk - Kol
- Issyk Kol - Tamga - Naryn
- Song Kol - Kyzyl Oi
- Susamyr, Toktogul & Arslanbob - Osh
- Τατζικιστάν
- Murgab κ Langar
- Langar - Vrang - Yamchun - Khorog
- Durum Kul - Khorog
- Jizeau
- Κalai Khum
- Dushanbe
- Garm - Jafr - Margeb
- Iskander Kul - Penjikent - Istarashvan
- Αξιολόγηση Κιργιστάν
- Αξιολόγηση Τατζικιστάν
Ημέρα 38: Song Kol - Kyzyl Oi
Ενθουσιασμένοι ξεκινήσαμε για το πέρασμα, όντας σίγουροι πως είναι ανοικτό διότι η καλή Gulira μας είπε δια τηλεφώνου πως το είχε επιβεβαιώσει. Τι ευγενική και πρόθυμη κοπέλα! Να θυμηθώ να βάλω 10 στους Κιργίζιους...
Ο ουρανός ήταν καταγάλανος και το χιόνι φαινόταν σα να είναι πασπαλισμένο πάνω στα βουνά που είχαν μια εκπληκτική ποικιλία χρωμάτων. Αραιά και πού βλέπαμε και έφιππους γνωστούς, αλλά ο πρωταγωνιστής ήταν αναμφισβήτητα η φύση. Πάθαμε Αλέκο και σταματούσαμε κάθε δέκα λεπτά για να βγάλουμε φωτογραφίες τα φανταστικά τοπία, η εναλλαγή των οποίων μας είχε αφήσει άφωνους. Νομίζω πως από όλο το ταξίδι τα τοπία που μου έμειναν περισσότερο ήταν αυτά. Ναι, την εποχή που πήγαμε χάσαμε αυτό που κατά πολλούς είναι το χάιλάιτ της περιοχής, αν όχι της χώρας, τις γιούρτες, τουριστικές και μη, της λίμνης Song Kol, όπου μπορεί κανείς να διανυκτερεύσει. Είχαμε όμως τη χαρά να δούμε αυτά τα τοπία χιονισμένα και εντελώς μόνοι μας, δε συναντήσαμε ούτε ένα όχημα στο δρόμο. Ψέμματα, συναντήσαμε ένα τζιπ που είχε αφεθεί στη μέση ενός μονοπατιού, με τα τζάμια ανοιχτά... Ποιος το άφησε εδώ; Και πού διάολο πήγε; Ζει ακόμη; Ποιος ξέρει...
Φυσικά υπήρχε λόγος που δεν υπήρχε κανείς στην όλη περιοχή. Από ένα σημείο κι έπειτα το χιόνι κατέλαβε το μονοπάτι (για δρόμο ούτε λόγος στα κατσάβραχα) και σύντομα η κατάσταση έγινε δυσκολότερη: πάνω σε μια από τις άπειρες στροφές του γκρεμού, με την άβυσσο από κάτω μας, το χιόνι είχε καλύψει το μονοπάτι τόσο που αναγκαστήκαμε να κατεβούμε και να το φτυαρίσουμε. Δηλαδή να το φτυαρίσει ο Κρεκούζας, που εκτός ότι έχει χαλάσει ο θερμοστάτης του και δεν μασάει από κρύο, έβλεπε εμένα να βγάζω φωτογραφίες. Ο "δρόμος" καθαρίστηκε και νομίζαμε ότι τα δυσκολότερα πέρασαν, αλλά φευ... Πάνω στο γκρεμό το αυτοκίνητο πατινάρισε άσχημα δυο φορές κι η διαδρομή άρχισε να γίνεται επικίνδυνη. Ναι μεν μπορούσαμε πια να διακρίνουμε τη λίμνη στον ορίζοντα, αλλά το χιόνι πια είχε φτάσει τα 20-30 εκατοστά κι έτσι πρότεινα να επιστρέψουμε. Αν συνεχίζαμε δεν ήμουν σίγουρος ότι θα βρίσκαμε τρόπο να επιστρέψουμε από την κοιλάδα, με τα περάσματα τόσο χιονισμένα και δεν ήμασταν σίγουροι πως η βενζίνη μας θα αρκούσε για να επιστρέψουμε από άλλο δρόμο, αν υπήρχε και τέτοιος δηλαδή. Τις δε θερμοκρασίες το βράδυ δεν ήθελα να τις φανταστώ καν κι ήταν πλέον προφανές πως δεν υπήρχε ούτε γιούρτα ούτε ψυχή κοντά στη λίμνη.
Η Α όμως είχε έρθει με πολεμικές διαθέσεις και δε θα τα παρατούσε τόσο εύκολα. Ως καλή τρέκερ και ιχνηλάτισσα, κατέβηκε, περπάτησε και βρήκε άλλο μονοπάτι (off road φυσικά) που φαινόταν πιο προσπελάσιμο και η πλειοψηφία αποφάσισε πως θα συνεχίζαμε κατεβαίνοντας με το τζιπ μέσα στις λάσπες, γνωρίζοντας πως δε θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε από τον ίδιο δρόμο λόγω της λάσπης, ας ζούσαμε και μια μικρή περιπέτεια. Πράγματι καταφέραμε να κατεβούμε ενθουσιασμένοι μέχρι την κοιλάδα στη μέση της οποίας βρίσκεται η περίφημη λίμνη κι εκεί πετύχαμε και δυο ντόπιους καβαλάρηδες. Όλο αγωνία τους ρώτησα αν υπήρχε τρόπος να εγκαταλείψουμε τη λίμνη αφού την επισκεφθούμε και οι απόψεις τους ήταν αντικρουόμενες, ή τουλάχιστον αυτά που καταλάβαμε εμείς ήταν.
Προς το παρόν πάντως ασχοληθήκαμε με τη λίμνη. Το χρώμα της δεν είχε καμία σχέση με τις περιγραφές που είχαμε διαβάσει και ο πολικός αέρας της έδινε μια αίσθηση τέλους του κόσμου ενώ τα μόνα στοιχεία πολιτισμού ήταν δύο εγκαταλελειμμένες πέτρινες γιούρτες. Αφού τις βγάλαμε φωτογραφία αρχίσαμε να ψάχνουμε το δρόμο για το νότιο πέρασμα, προκειμένου να διασχίσουμε την κοιλάδα και να εξέλθουμε από το νότο. Πριτς, το χιόνι είχε καλύψει μεγάλες επιφάνειες, σήμα για το GPS ανύπαρκτο, φυσικά κανένας τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο δεν υπήρχε και σύντομα βρεθήκαμε αντιμέτωποι και με παγωμένο χιόνι που μας εμπόδιζε να κατευθυνθούμε προς το νότο.
Πλέον η κατάσταση ήταν κρίσιμη. Να μείνουμε στη λίμνη δε γινόταν, αφού δεν είχαμε τρόφιμα, νερό ή κατάλυμα δεν υπήρχε πουθενά και με το κρύο μάλλον θα πεθαίναμε χωρίς καύσιμα. Συγκαλέσαμε... πολεμικό συμβούλιο, όπου οι επιλογές ήταν τρεις:
1. Θα κατευθυνόμασταν νότια ψάχνοντας στα τυφλά το μονοπάτι, μη γνωρίζοντας αν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε και πηγαίνοντας πολύ αργά λόγω πάγου, ρισκάροντας να ξεμείνουμε από καύσιμα, ψάχνοντας το άγνωστο πέρασμα.
2. Θα ψάχναμε ένα άλλο, βόρειο, κοντινότερο πέρασμα που ναι μεν εμφανιζόταν στο χάρτη μας, αλλά το χιόνι δε μας επέτρεπε να δούμε και δεν ξέραμε αν θα είναι ανοιχτό.
3. Να επιστρέψουμε από εκεί που ήρθαμε, με το πρόβλημα ότι αυτή τη φορά θα έπρεπε να ανέβουμε τη λάσπη με το τζιπ και ο κίνδυνος ντελαπαρίσματος ήταν ορατός.
Η Α, αισιόδοξη ούσα, πρότεινε τη λύση 1, εγώ πιο συντηρητικά τη λύση 3, η οποία και τελικά προτιμήθηκε μετά από πολλές διαβουλεύσεις, με το σκεπτικό ότι τουλάχιστον ξέραμε πως από εκεί υπήρχε πέρασμα. Η βενζίνη που μας απέμενε δεν ήταν πολλή, σε τρεις ώρες θα έπεφτε ο ήλιος και όταν φτάσαμε στο δύσκολο σημείο με τη λάσπη το σχέδιο ήταν να κατέβουμε όλοι μαζί με τους σάκους μας και να αφήσουμε τον Κρεκούζα μόνο του να προσπαθήσει να ανέβει το λασπωμένο λόφο, ελπίζοντας πως δε θα ντελαπάρει. Ξεφορτώσαμε τις αποσκευές μας και μείναμε να τον παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα: αν ανατρεπόταν το τζιπ υπήρχε σοβαρός κίνδυνος τραυματισμού του κι επιπλέον θα κοιμόμασταν στα χιόνια. Πήρε φόρα ο Κώστας, σπινάρισαν οι τροχοί του, κίνησε προς τα αριστερά που η λάσπη φαινόταν στεγνότερη και μετά από μερικά δευτερόλεπτα αγωνίας, εν μέσω πανηγυρισμών τον είδαμε να ξεπροβάλει στον ορίζοντα πάνω από το λόφο, ανακοινώνοντάς μας πως τα κατάφερε. Μεγάλη η ανακούφιση, τόσο που κανείς δε διαμαρτυρήθηκε για το τρεκ με όλους τους σάκους μέσα στα χιόνια σε μεγάλο υψόμετρο για λίγα λεπτά. Τιμή και δόξα στον κασκαντέρ/καμικάζι Κρεκουζάκο που μου εκμυστηρεύθηκε πως τα χέρια του ακόμη έτρεμαν από την ένταση.
Στην κατάβαση το τζιπ γλιστρούσε, αλλά αυτό πλέον φαινόταν παιχνιδάκι σε σχέση με αυτό που μόλις είχαμε αφήσει πίσω μας κι έτσι μπορούσαμε να φάμε όσα τρόφιμα μας είχαν απομείνει αλλά κυρίως να απολαύσουμε τη φύση: Τι τοπία, τι άλογα μόνα τους στη μέση του πουθενά, φανταστικές εικόνες αλπικών τοπίων, χωρίς αμφιβολία πια των καλύτερων σε όλο το ταξίδι για μένα.
Επιστρέψαμε στο Kochkor για βενζίνη διαμέσω αυτής της απίθανης διαδρομής και φύγαμε ντουγρού για το Kyzyl Oi μέσω ενός κακού περιφερειακού δρόμου, με ελάχιστη κίνηση και μικρά χωριά. Ξαναφάγαμε μια κλήση επειδή ο Κρεκούζας οδηγούσε με 82χλμ/ώρα αντί για 60. "Μα πώς είναι δυνατόν να είναι το όριο 60 στη μέση της ερήμου;", διαμαρτυρήθηκε εύλογα. "Α, εδώ είναι οικισμός!" είπε όλο σοβαρότητα σε άπταιστα ρώσικα ο τροχονόμος, όπου οικισμός σημειώστε το ένα και μοναδικό παράπηγμα πίσω από το οποίο είχε κρυφτεί η τροχαία. Ζήτησε 1000som για πρόστιμο, πήρε τα μισά στο χέρι (περίπου 6€) και μας άφησε ήσυχους.
Η τελική διαδρομή για το Kyzyl Oi ήταν πολύ όμορφη, αλλά φτάσαμε πτώματα, ειδικά ο καημένος ο Κρεκουζάκος, αλλά ευτυχώς βρήκαμε εύκολα ένα κατάλυμα στο σπίτι μιας κυρίας Elvira, το οποίο ναι μεν δεν είχε θέρμανση, είχε όμως κιλίμια και δεν είχε ίντερνετ, το οποίο σήμαινε πως κάτσαμε και οι τέσσερις παρέα για να γράψουμε τα ημερολόγιά μας και να τα πούμε κάνοντας μια αποτίμηση της μέρας με τη μεγαλύτερη αγωνία αλλά και τα ομορφότερα τοπία στο ταξίδι. Ε, ώρα είναι να βάλω καμία φωτό και γι' αυτά αλλά και για τις δύο προηγούμενες ημέρες που τις χρωστάω
Ξυπνώντας πήγαμε στην παραλία, για να διαπιστώσουμε πως αυτό γίνεται εν μέσω ελάτων και χιονιού.
Αυτή είναι η παραλία.
Έχει φάση πως όλα στην πρώην ΕΣΣΔ είναι περιττά μεγάλα, επιβλητικά αλλά και απρόσωπα. Ακόμη και τα τοπία.
Βγήκαμε στη γύρα και πάλι.
Μου άρεσε πολύ ο ξύλινος καθεδρικός.
...που είχε και θεόρατες γλάστρες μέσα.
Όμορφα παλιά αρχοντικά.
Ευγενέστατοι Ιεχωβάδες.
Το μουσείο του εξερευνητή είχε ωραίες φωτογραφίες κι εξαιρετικά σκίτσα από τα ταξίδια του.
Καλούτσικη ήταν η φύση γύρω από τη λίμνη, αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε και τόσο.
Εγώ Seven Bulls πάντως δε βλέπω. Bullshit.
Ηρωικό το τζιπάκι μας.
Απρόσμενη βοτσαλοπαραλία.
Καθόλου απρόσμενα πρόβατα.
Ωραίες μορφές οι Κιργίζιοι.
Τα τοπία άρχισαν να φτιάχνουν.
Πιο θλιμμένο Γκαγκάριν δεν έχω δει...
Με κόκαλα από ζώα έπαιζαν!
Ωραίο επιστέγασμα στο ηλιοβασίλεμα.
Αυτό το Fairy Tale που μας συνέστησε η κυριούλα δεν ήταν άσχημο, μου άρεσε η αντίθεση ανάμεσα στο βαθύ κόκκινο και το γαλάζιο της θάλλασας.
Το φαράγγι θύμιζε και λίγο από Βολιβία.
Ισλαμοκομουνιστικοί τάφοι.
Για ενάλατη λίμνη πηγαίναμε, ανθισμένες αμυγδαλιές μας προέκυψαν.
Πάρα πολύ ευγενείς κι εξυπηρετικοί οι Κιργίζιοι, πλην των τροχονόμων, βεβαίως βεβαίως.
O Jordi επειγόταν, τουαλέτα δεν υπήρχε κοντά, αλλά βρέθηκε αυτό το παράπηγμα.
Μιλάμε για σοβαρή κατάθεση σε σκληρό νόμισμα, όχι αστεία.
Αγαπάμε υπολείμματα ΕΣΣΔ.
Ο Κρεκούζας και οι ντόπιοι σε προσπάθεια εύρεσης περάσματος χωρίς χιόνι. Συνεννοήση καρούμπαλο.
Κι αρχίζει ο ωραίος δρόμος...
Αυτοί μας είπαν πως το τζιπ θα μπορούσε να περάσει από τα βουνά που βλέπετε στο βάθος.
Και μετά έφυγαν...
Και μας έδωσαν οδηγίες τρεις άλλοι, που στο αμάξι τους είχαν.. κι ένα πρόβατο.
Σε κάποια σημεία ήταν χαλί ο δρόμος.
Γάμος-υπερπαραγωγή.
Computer Class.
Kι οι ωραιότατοι φοιτητές.
Εμένα τα τοπία με μάγεψαν. Χωρίς πολλά σχόλια, τα βρήκα πανέμορφα. Στην ιστορία του φίλου @jmar , του οποίου κάποιες διαδρομές ήταν παραπλήσιες, φαίνονται εντελώς διαφορετικά λόγω έλλειψης χιονιού. Απ' ό,τι φαίνεται κάθε εποχή όμορφα είναι.
Αυτό εδώ ας πούμε με λύγισε, μου θύμισε Άνδεις.
Κάπου εδώ βγήκαμε από το τζιπ για ιχνηλασία, για να δούμε αν μπορούσαμε να συνεχίσουμε.
Γινόταν, αλλά ήθελε φτυάρισμα. Ο Κρεκούζας κλασικά, χωρίς θερμοστάτη.
Αποστολή εξετελέσθη και ποζάρει με το Τζόρντι.
Μετά το πέρασμα ο δρόμος προς τη λίμνη είναι απρόσκοπτος.
Αυτό που δείχναμε χάρτες σε καβαλάρηδες που δεν έχουν ξαναδεί χάρτη στη ζωή τους ήταν αισιόδοξο.
Στους καθρεπτισμούς δεν ήταν ξεκάθαρο αν στην αντανάκλαση φαίνονταν σύννεφα ή χιόνια.
Άδεια και η πέτρινη γιούρτα, κανείς μέσα τετοια εποχή
Ζαλωθήκαμε τις αποσκευές κι ελπίζαμε ο Κρεκουζάκος να καταφέρει να περάσει το λόφο.
Ξεπρόβαλλε ο Κρεκούζας ως μικρός ημίθεος να μας ανακοινώσει ότι τα κατάφερε.
Είτε με χιόνια είτε χωρίς, τα αλογάκια προσθέτουν πολύ στο τοπίο.
Εννοείται πως το δείπνο μας ήταν πλοβ, τι άλλο;
Ενθουσιασμένοι ξεκινήσαμε για το πέρασμα, όντας σίγουροι πως είναι ανοικτό διότι η καλή Gulira μας είπε δια τηλεφώνου πως το είχε επιβεβαιώσει. Τι ευγενική και πρόθυμη κοπέλα! Να θυμηθώ να βάλω 10 στους Κιργίζιους...
Ο ουρανός ήταν καταγάλανος και το χιόνι φαινόταν σα να είναι πασπαλισμένο πάνω στα βουνά που είχαν μια εκπληκτική ποικιλία χρωμάτων. Αραιά και πού βλέπαμε και έφιππους γνωστούς, αλλά ο πρωταγωνιστής ήταν αναμφισβήτητα η φύση. Πάθαμε Αλέκο και σταματούσαμε κάθε δέκα λεπτά για να βγάλουμε φωτογραφίες τα φανταστικά τοπία, η εναλλαγή των οποίων μας είχε αφήσει άφωνους. Νομίζω πως από όλο το ταξίδι τα τοπία που μου έμειναν περισσότερο ήταν αυτά. Ναι, την εποχή που πήγαμε χάσαμε αυτό που κατά πολλούς είναι το χάιλάιτ της περιοχής, αν όχι της χώρας, τις γιούρτες, τουριστικές και μη, της λίμνης Song Kol, όπου μπορεί κανείς να διανυκτερεύσει. Είχαμε όμως τη χαρά να δούμε αυτά τα τοπία χιονισμένα και εντελώς μόνοι μας, δε συναντήσαμε ούτε ένα όχημα στο δρόμο. Ψέμματα, συναντήσαμε ένα τζιπ που είχε αφεθεί στη μέση ενός μονοπατιού, με τα τζάμια ανοιχτά... Ποιος το άφησε εδώ; Και πού διάολο πήγε; Ζει ακόμη; Ποιος ξέρει...
Φυσικά υπήρχε λόγος που δεν υπήρχε κανείς στην όλη περιοχή. Από ένα σημείο κι έπειτα το χιόνι κατέλαβε το μονοπάτι (για δρόμο ούτε λόγος στα κατσάβραχα) και σύντομα η κατάσταση έγινε δυσκολότερη: πάνω σε μια από τις άπειρες στροφές του γκρεμού, με την άβυσσο από κάτω μας, το χιόνι είχε καλύψει το μονοπάτι τόσο που αναγκαστήκαμε να κατεβούμε και να το φτυαρίσουμε. Δηλαδή να το φτυαρίσει ο Κρεκούζας, που εκτός ότι έχει χαλάσει ο θερμοστάτης του και δεν μασάει από κρύο, έβλεπε εμένα να βγάζω φωτογραφίες. Ο "δρόμος" καθαρίστηκε και νομίζαμε ότι τα δυσκολότερα πέρασαν, αλλά φευ... Πάνω στο γκρεμό το αυτοκίνητο πατινάρισε άσχημα δυο φορές κι η διαδρομή άρχισε να γίνεται επικίνδυνη. Ναι μεν μπορούσαμε πια να διακρίνουμε τη λίμνη στον ορίζοντα, αλλά το χιόνι πια είχε φτάσει τα 20-30 εκατοστά κι έτσι πρότεινα να επιστρέψουμε. Αν συνεχίζαμε δεν ήμουν σίγουρος ότι θα βρίσκαμε τρόπο να επιστρέψουμε από την κοιλάδα, με τα περάσματα τόσο χιονισμένα και δεν ήμασταν σίγουροι πως η βενζίνη μας θα αρκούσε για να επιστρέψουμε από άλλο δρόμο, αν υπήρχε και τέτοιος δηλαδή. Τις δε θερμοκρασίες το βράδυ δεν ήθελα να τις φανταστώ καν κι ήταν πλέον προφανές πως δεν υπήρχε ούτε γιούρτα ούτε ψυχή κοντά στη λίμνη.
Η Α όμως είχε έρθει με πολεμικές διαθέσεις και δε θα τα παρατούσε τόσο εύκολα. Ως καλή τρέκερ και ιχνηλάτισσα, κατέβηκε, περπάτησε και βρήκε άλλο μονοπάτι (off road φυσικά) που φαινόταν πιο προσπελάσιμο και η πλειοψηφία αποφάσισε πως θα συνεχίζαμε κατεβαίνοντας με το τζιπ μέσα στις λάσπες, γνωρίζοντας πως δε θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε από τον ίδιο δρόμο λόγω της λάσπης, ας ζούσαμε και μια μικρή περιπέτεια. Πράγματι καταφέραμε να κατεβούμε ενθουσιασμένοι μέχρι την κοιλάδα στη μέση της οποίας βρίσκεται η περίφημη λίμνη κι εκεί πετύχαμε και δυο ντόπιους καβαλάρηδες. Όλο αγωνία τους ρώτησα αν υπήρχε τρόπος να εγκαταλείψουμε τη λίμνη αφού την επισκεφθούμε και οι απόψεις τους ήταν αντικρουόμενες, ή τουλάχιστον αυτά που καταλάβαμε εμείς ήταν.
Προς το παρόν πάντως ασχοληθήκαμε με τη λίμνη. Το χρώμα της δεν είχε καμία σχέση με τις περιγραφές που είχαμε διαβάσει και ο πολικός αέρας της έδινε μια αίσθηση τέλους του κόσμου ενώ τα μόνα στοιχεία πολιτισμού ήταν δύο εγκαταλελειμμένες πέτρινες γιούρτες. Αφού τις βγάλαμε φωτογραφία αρχίσαμε να ψάχνουμε το δρόμο για το νότιο πέρασμα, προκειμένου να διασχίσουμε την κοιλάδα και να εξέλθουμε από το νότο. Πριτς, το χιόνι είχε καλύψει μεγάλες επιφάνειες, σήμα για το GPS ανύπαρκτο, φυσικά κανένας τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο δεν υπήρχε και σύντομα βρεθήκαμε αντιμέτωποι και με παγωμένο χιόνι που μας εμπόδιζε να κατευθυνθούμε προς το νότο.
Πλέον η κατάσταση ήταν κρίσιμη. Να μείνουμε στη λίμνη δε γινόταν, αφού δεν είχαμε τρόφιμα, νερό ή κατάλυμα δεν υπήρχε πουθενά και με το κρύο μάλλον θα πεθαίναμε χωρίς καύσιμα. Συγκαλέσαμε... πολεμικό συμβούλιο, όπου οι επιλογές ήταν τρεις:
1. Θα κατευθυνόμασταν νότια ψάχνοντας στα τυφλά το μονοπάτι, μη γνωρίζοντας αν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε και πηγαίνοντας πολύ αργά λόγω πάγου, ρισκάροντας να ξεμείνουμε από καύσιμα, ψάχνοντας το άγνωστο πέρασμα.
2. Θα ψάχναμε ένα άλλο, βόρειο, κοντινότερο πέρασμα που ναι μεν εμφανιζόταν στο χάρτη μας, αλλά το χιόνι δε μας επέτρεπε να δούμε και δεν ξέραμε αν θα είναι ανοιχτό.
3. Να επιστρέψουμε από εκεί που ήρθαμε, με το πρόβλημα ότι αυτή τη φορά θα έπρεπε να ανέβουμε τη λάσπη με το τζιπ και ο κίνδυνος ντελαπαρίσματος ήταν ορατός.
Η Α, αισιόδοξη ούσα, πρότεινε τη λύση 1, εγώ πιο συντηρητικά τη λύση 3, η οποία και τελικά προτιμήθηκε μετά από πολλές διαβουλεύσεις, με το σκεπτικό ότι τουλάχιστον ξέραμε πως από εκεί υπήρχε πέρασμα. Η βενζίνη που μας απέμενε δεν ήταν πολλή, σε τρεις ώρες θα έπεφτε ο ήλιος και όταν φτάσαμε στο δύσκολο σημείο με τη λάσπη το σχέδιο ήταν να κατέβουμε όλοι μαζί με τους σάκους μας και να αφήσουμε τον Κρεκούζα μόνο του να προσπαθήσει να ανέβει το λασπωμένο λόφο, ελπίζοντας πως δε θα ντελαπάρει. Ξεφορτώσαμε τις αποσκευές μας και μείναμε να τον παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα: αν ανατρεπόταν το τζιπ υπήρχε σοβαρός κίνδυνος τραυματισμού του κι επιπλέον θα κοιμόμασταν στα χιόνια. Πήρε φόρα ο Κώστας, σπινάρισαν οι τροχοί του, κίνησε προς τα αριστερά που η λάσπη φαινόταν στεγνότερη και μετά από μερικά δευτερόλεπτα αγωνίας, εν μέσω πανηγυρισμών τον είδαμε να ξεπροβάλει στον ορίζοντα πάνω από το λόφο, ανακοινώνοντάς μας πως τα κατάφερε. Μεγάλη η ανακούφιση, τόσο που κανείς δε διαμαρτυρήθηκε για το τρεκ με όλους τους σάκους μέσα στα χιόνια σε μεγάλο υψόμετρο για λίγα λεπτά. Τιμή και δόξα στον κασκαντέρ/καμικάζι Κρεκουζάκο που μου εκμυστηρεύθηκε πως τα χέρια του ακόμη έτρεμαν από την ένταση.
Στην κατάβαση το τζιπ γλιστρούσε, αλλά αυτό πλέον φαινόταν παιχνιδάκι σε σχέση με αυτό που μόλις είχαμε αφήσει πίσω μας κι έτσι μπορούσαμε να φάμε όσα τρόφιμα μας είχαν απομείνει αλλά κυρίως να απολαύσουμε τη φύση: Τι τοπία, τι άλογα μόνα τους στη μέση του πουθενά, φανταστικές εικόνες αλπικών τοπίων, χωρίς αμφιβολία πια των καλύτερων σε όλο το ταξίδι για μένα.
Επιστρέψαμε στο Kochkor για βενζίνη διαμέσω αυτής της απίθανης διαδρομής και φύγαμε ντουγρού για το Kyzyl Oi μέσω ενός κακού περιφερειακού δρόμου, με ελάχιστη κίνηση και μικρά χωριά. Ξαναφάγαμε μια κλήση επειδή ο Κρεκούζας οδηγούσε με 82χλμ/ώρα αντί για 60. "Μα πώς είναι δυνατόν να είναι το όριο 60 στη μέση της ερήμου;", διαμαρτυρήθηκε εύλογα. "Α, εδώ είναι οικισμός!" είπε όλο σοβαρότητα σε άπταιστα ρώσικα ο τροχονόμος, όπου οικισμός σημειώστε το ένα και μοναδικό παράπηγμα πίσω από το οποίο είχε κρυφτεί η τροχαία. Ζήτησε 1000som για πρόστιμο, πήρε τα μισά στο χέρι (περίπου 6€) και μας άφησε ήσυχους.
Η τελική διαδρομή για το Kyzyl Oi ήταν πολύ όμορφη, αλλά φτάσαμε πτώματα, ειδικά ο καημένος ο Κρεκουζάκος, αλλά ευτυχώς βρήκαμε εύκολα ένα κατάλυμα στο σπίτι μιας κυρίας Elvira, το οποίο ναι μεν δεν είχε θέρμανση, είχε όμως κιλίμια και δεν είχε ίντερνετ, το οποίο σήμαινε πως κάτσαμε και οι τέσσερις παρέα για να γράψουμε τα ημερολόγιά μας και να τα πούμε κάνοντας μια αποτίμηση της μέρας με τη μεγαλύτερη αγωνία αλλά και τα ομορφότερα τοπία στο ταξίδι. Ε, ώρα είναι να βάλω καμία φωτό και γι' αυτά αλλά και για τις δύο προηγούμενες ημέρες που τις χρωστάω
Ξυπνώντας πήγαμε στην παραλία, για να διαπιστώσουμε πως αυτό γίνεται εν μέσω ελάτων και χιονιού.
Αυτή είναι η παραλία.
Έχει φάση πως όλα στην πρώην ΕΣΣΔ είναι περιττά μεγάλα, επιβλητικά αλλά και απρόσωπα. Ακόμη και τα τοπία.
Βγήκαμε στη γύρα και πάλι.
Μου άρεσε πολύ ο ξύλινος καθεδρικός.
...που είχε και θεόρατες γλάστρες μέσα.
Όμορφα παλιά αρχοντικά.
Ευγενέστατοι Ιεχωβάδες.
Το μουσείο του εξερευνητή είχε ωραίες φωτογραφίες κι εξαιρετικά σκίτσα από τα ταξίδια του.
Καλούτσικη ήταν η φύση γύρω από τη λίμνη, αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε και τόσο.
Εγώ Seven Bulls πάντως δε βλέπω. Bullshit.
Ηρωικό το τζιπάκι μας.
Απρόσμενη βοτσαλοπαραλία.
Καθόλου απρόσμενα πρόβατα.
Ωραίες μορφές οι Κιργίζιοι.
Τα τοπία άρχισαν να φτιάχνουν.
Πιο θλιμμένο Γκαγκάριν δεν έχω δει...
Με κόκαλα από ζώα έπαιζαν!
Ωραίο επιστέγασμα στο ηλιοβασίλεμα.
Αυτό το Fairy Tale που μας συνέστησε η κυριούλα δεν ήταν άσχημο, μου άρεσε η αντίθεση ανάμεσα στο βαθύ κόκκινο και το γαλάζιο της θάλλασας.
Το φαράγγι θύμιζε και λίγο από Βολιβία.
Ισλαμοκομουνιστικοί τάφοι.
Για ενάλατη λίμνη πηγαίναμε, ανθισμένες αμυγδαλιές μας προέκυψαν.
Πάρα πολύ ευγενείς κι εξυπηρετικοί οι Κιργίζιοι, πλην των τροχονόμων, βεβαίως βεβαίως.
O Jordi επειγόταν, τουαλέτα δεν υπήρχε κοντά, αλλά βρέθηκε αυτό το παράπηγμα.
Μιλάμε για σοβαρή κατάθεση σε σκληρό νόμισμα, όχι αστεία.
Αγαπάμε υπολείμματα ΕΣΣΔ.
Ο Κρεκούζας και οι ντόπιοι σε προσπάθεια εύρεσης περάσματος χωρίς χιόνι. Συνεννοήση καρούμπαλο.
Αυτοί μας είπαν πως το τζιπ θα μπορούσε να περάσει από τα βουνά που βλέπετε στο βάθος.
Και μετά έφυγαν...
Και μας έδωσαν οδηγίες τρεις άλλοι, που στο αμάξι τους είχαν.. κι ένα πρόβατο.
Σε κάποια σημεία ήταν χαλί ο δρόμος.
Γάμος-υπερπαραγωγή.
Computer Class.
Kι οι ωραιότατοι φοιτητές.
Εμένα τα τοπία με μάγεψαν. Χωρίς πολλά σχόλια, τα βρήκα πανέμορφα. Στην ιστορία του φίλου @jmar , του οποίου κάποιες διαδρομές ήταν παραπλήσιες, φαίνονται εντελώς διαφορετικά λόγω έλλειψης χιονιού. Απ' ό,τι φαίνεται κάθε εποχή όμορφα είναι.
Αυτό εδώ ας πούμε με λύγισε, μου θύμισε Άνδεις.
Κάπου εδώ βγήκαμε από το τζιπ για ιχνηλασία, για να δούμε αν μπορούσαμε να συνεχίσουμε.
Γινόταν, αλλά ήθελε φτυάρισμα. Ο Κρεκούζας κλασικά, χωρίς θερμοστάτη.
Αποστολή εξετελέσθη και ποζάρει με το Τζόρντι.
Μετά το πέρασμα ο δρόμος προς τη λίμνη είναι απρόσκοπτος.
Αυτό που δείχναμε χάρτες σε καβαλάρηδες που δεν έχουν ξαναδεί χάρτη στη ζωή τους ήταν αισιόδοξο.
Στους καθρεπτισμούς δεν ήταν ξεκάθαρο αν στην αντανάκλαση φαίνονταν σύννεφα ή χιόνια.
Άδεια και η πέτρινη γιούρτα, κανείς μέσα τετοια εποχή
Ζαλωθήκαμε τις αποσκευές κι ελπίζαμε ο Κρεκουζάκος να καταφέρει να περάσει το λόφο.
Ξεπρόβαλλε ο Κρεκούζας ως μικρός ημίθεος να μας ανακοινώσει ότι τα κατάφερε.
Είτε με χιόνια είτε χωρίς, τα αλογάκια προσθέτουν πολύ στο τοπίο.
Εννοείται πως το δείπνο μας ήταν πλοβ, τι άλλο;