Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.628
- Likes
- 50.315
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προσδοκίες
- Κύπρος
- Αμμόχωστος - Kantara - Gormaz - Ριζοκάρπασο
- Bellapais - Κυρήνεια - Αγ.Μάμας - Πέδουλα
- Photos Κύπρος
- Photos Κύπρος ΙΙ
- Μοναστήρι Κύκκου - Πάφος - Λεμεσός
- Κούριο, Χοιροκοιτία κ Λευκωσία
- Photos Κύπρος ΙΙΙ
- Αξιολόγηση Κύπρου
- Καζακστάν
- Αστάνα
- Photos Αστάνα
- Karaganda - Dolinka - Almaty
- Photos Καζακστάν
- Άλματι
- Τουρκεστάν
- Photos Καζακστάν ΙΙ
- Αξιολόγηση Καζακστάν
- Τασκένδη - Σαμαρκάνδη
- Σαμαρκάνδη κ Shakhrisabz
- Elliq Qala - Χίβα - Nukus
- Photos Ουζμπεκιστάν
- Λίμνη Αράλη
- Photos Λίμνη Αράλη
- Αράλη-Νούκους
- Τουρκμενιστάν
- Ashgabat
- Photos Τουρκμενιστάν
- Ashgabat και πάλι
- Kow Ata - Mary
- Gonur - Merv
- Αξιολόγηση Τουρκμενιστάν
- Bukhara
- Αξιολόγηση Ουζμπεκιστάν
- Άφιξη Μπισκέκ
- Issyk - Kol
- Issyk Kol - Tamga - Naryn
- Song Kol - Kyzyl Oi
- Susamyr, Toktogul & Arslanbob - Osh
- Τατζικιστάν
- Murgab κ Langar
- Langar - Vrang - Yamchun - Khorog
- Durum Kul - Khorog
- Jizeau
- Κalai Khum
- Dushanbe
- Garm - Jafr - Margeb
- Iskander Kul - Penjikent - Istarashvan
- Αξιολόγηση Κιργιστάν
- Αξιολόγηση Τατζικιστάν
Ημέρα 47: Jizeau - Κalai Khum
Από την κούραση κοιμήθηκα τόσο βαθιά που ένιωθα γεμάτος ενέργεια. Βγήκα έξω και είδα τη φανταστική θέα των βουνών. Όταν ξύπνησαν κι οι άλλοι ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και περιμέναμε το πρωινό που άργησε λίγο, αλλά θεωρήσαμε πως είχαμε ακόμη χρόνο ούτως ώστε2, αντί να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, να συνεχίσουμε την ανηφόρα, αφού είχαμε διαβάσει ότι στα τρία χιλιόμετρα ανάβασης υπήρχαν όμορφες λίμνες.
Περάσαμε τα τρία χιλιόμετρα, περάσαμε και τα τέσσερα, η μόνη λίμνη που είδαμε ήταν μικρή και μάλλον ξεραμένη, η Α (η πιο αθλητική της παρέας!) επέμεινε και συνέχισε μέχρι τα 5,5 χιλιόμετρα για να δει αν υπάρχει κάτι, που τελικώς δεν υπήρχε. Προσθέτοντας λοιπόν τα 4,5x2 = 9 χιλιόμετρα επιπλέον, ξεκινήσαμε την κατάβαση. Εγώ ένιωθα φουλ ενέργεια και πήγαινα σαν κατσίκι , η Α είχε βάλει το σύνηθες μοτεράκι, ο Jordi κατέβαινε μια χαρά αλλά με τη συνηθισμένη χαριτωμένη γκρίνια του κι ο καημένος ο Κρεκουζάκος αδιαμαρτύρητα ερχόταν τελευταίος, αφού τον είχαν πεθάνει οι πατούσες του, μιας που είχε ξεχάσει να φέρει τους πάτους του. Το κάναμε όλο σε τρεις ωρίτσες πάντως, καλή γυμναστικούλα, μέχρι που φτάσαμε στη γέφυρα με το απίθανο χρώμα νερού. Είχαμε γεμίσει με σκόνη όλοι, η Α. που έφτασε πρώτη έκανε κι ένα μπάνακι.
O Farhong είχε φτάσει ήδη με το αυτοκίνητό του και μας περίμενε στην απέναντι πλευρά της γέφυρας και κάπου εκεί διαπιστώσαμε πως τον είχαμε στήσει μια ώρα τον άνθρωπο... Τα Παμίρ βρίσκονται σε άλλη ζώνη από το κομμάτι της χώρας από το οποίο ήρθαμε, χαχα. Να ναι καλά ο άνθρωπος που μας περίμενε και δεν υπέθεσε ότι φύγαμε με κανέναν άλλον, εκεί θα είχαμε μείνει... Ο άνθρωπος επέμενε να πάμε σπίτι του να μας κάνει το τραπέζι (οι Τατζίκοι είναι εν μέρει Πέρσες, αναμενόμενη η φιλοξενία), αλλά εμείς έπρεπε να φύγουμε. Του δώσαμε τα διπλά από αυτά που είχαμε συμφωνήσει, ο Τζόρντι χάρισε την αυθεντική μπλούζα της Μπαρτσελόνα σε ένα φίλο του Farhong που χοροπηδούσε από τη χαρά του και φύγαμε για το Rushan, όπου φάγαμε σε ένα μικρό εστιατόριο, φυσικά lagman και manty, η ποικιλία φαγητού εκτός αστικών κέντρων ήταν θλιβερή. Είχε τόσο κακή όψη δε το φαγητό, που ο Κρεκούζας δεν έφαγε, εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την έλλειψη μπριζόλας, πατάτας ή έστω ενός μπέργκερ ρε αδερφέ.
Αρχίσαμε να ρωτάμε πόσα χιλιόμετρα μας έμεναν για την πρωτεύουσα Dushanbe. Απίστευτο σκηνικό, οι εκτιμήσεις ήταν ολίγον συγκεχυμένες: ο Lonely Planet έλεγε πως μας έμεναν 202 χιλιόμετρα, οι στρατιωτικοί μας είπαν 104 χιλιόμετρα και μάλιστα ότι είναι λιγότερο από 2 ώρες, ένας οδηγός που περνούσε μας είπε πως είναι περίπου 500 χιλιόμετρα και 9 ώρες κι ένας άλλος 600. Μια χαρά, άντε βγάλε συμπέρασμα. Τελικά βρήκαμε κάρτα sim που δούλευε και πριν εξαντλήσει όλα τα data ο Κρεκούζας σε instagram, facebook, twitter κι άλλα τέτοια ακατανόητα, μάθαμε πως ήταν 455 χιλιόμετρα, οπότε είπαμε να ξεκινήσουμε και να πάμε βλέποντας.
Ο δρόμος πήγαινε πάλι ξυστά με τα αγαπημένα σύνορα με το Αφγανιστάν, αλλά πηγαίναμε πολύ αργά λόγω της άθλιας ποιότητάς του, χώρια ότι γίναμε ζελέ. Είχαμε και τα τυχερά μας βέβαια, σε κάποιο στρατιωτικό πόστο μας σταμάτησαν και μας... ζήτησαν να μεταφέρουμε μια τσάντα στο επόμενο στρατιωτικό πόστο! Ε βράδυ πια φτάσαμε στο Kalai-Khum ψάχνοντας κατάλυμα, ιδανικά κάτι αξιοπρεπές για να πλυθούμε, αφού την προηγούμενη δεν υπήρχε ντους στο τρεκ αλλά το φαινομενικά καλό Karon Palace ζητούσε.. από 155-160$, δεν είμαστε καλά μου φαίνεται. Ο μάνατζερ μας έκανε έκπτωση στα... 110$ και τον χαιρετήσαμε. Τελικά, μας τσίμπησε ένας γάτος στο hotel Roma, που ήταν βασικό και με ένα κοινό εξωτερικό μπάνιο, αλλά για 15$ με δείπνο και πρωινό (!), δεν του αντισταθήκαμε, είχε και καλό ίντερνετ, πάνω στο ποτάμι, όπου πλέον έβρεχε καταρρακτωδώς. Δε μας πείραξε καν που δεν ήταν τόσο ζεστό το νερό... το βασικό ήταν ότι πλυθήκαμε!
To σπιτάκι που κοιμηθήκαμε
Και η θέα των βουνών από την είσοδό του.
Και ξεκινάμε για να βρούμε τις πάνω λίμνες.
Σα βγεις στον πηγαιμό για τις λίμνες, να εύχεσαι να είναι ο δρόμος σου κατσάβραχα.
Απογοητευτική λίμνη, αν και το τοπίο είναι πανέμορφο.
Ξεράθηκε η λίμνη...
Άρχοντα Κρεκούζα!!
Τι χρώμα το νερό!
Αγαπάμε Αφγανιστάν έστω κι από μακριά.
Αυτή η τσάντα που μας έδωσαν για να παραδώσουμε στο επόμενο στρατόπεδο τι να περιείχε; Top secret; Σχέδια βόμβας; Τσόντες για φαντάρους;
Ωραία χωριά.
Ωραίοι δρόμοι.
Ωραιες φυσιογνωμίες.
Από την κούραση κοιμήθηκα τόσο βαθιά που ένιωθα γεμάτος ενέργεια. Βγήκα έξω και είδα τη φανταστική θέα των βουνών. Όταν ξύπνησαν κι οι άλλοι ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και περιμέναμε το πρωινό που άργησε λίγο, αλλά θεωρήσαμε πως είχαμε ακόμη χρόνο ούτως ώστε2, αντί να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, να συνεχίσουμε την ανηφόρα, αφού είχαμε διαβάσει ότι στα τρία χιλιόμετρα ανάβασης υπήρχαν όμορφες λίμνες.
Περάσαμε τα τρία χιλιόμετρα, περάσαμε και τα τέσσερα, η μόνη λίμνη που είδαμε ήταν μικρή και μάλλον ξεραμένη, η Α (η πιο αθλητική της παρέας!) επέμεινε και συνέχισε μέχρι τα 5,5 χιλιόμετρα για να δει αν υπάρχει κάτι, που τελικώς δεν υπήρχε. Προσθέτοντας λοιπόν τα 4,5x2 = 9 χιλιόμετρα επιπλέον, ξεκινήσαμε την κατάβαση. Εγώ ένιωθα φουλ ενέργεια και πήγαινα σαν κατσίκι , η Α είχε βάλει το σύνηθες μοτεράκι, ο Jordi κατέβαινε μια χαρά αλλά με τη συνηθισμένη χαριτωμένη γκρίνια του κι ο καημένος ο Κρεκουζάκος αδιαμαρτύρητα ερχόταν τελευταίος, αφού τον είχαν πεθάνει οι πατούσες του, μιας που είχε ξεχάσει να φέρει τους πάτους του. Το κάναμε όλο σε τρεις ωρίτσες πάντως, καλή γυμναστικούλα, μέχρι που φτάσαμε στη γέφυρα με το απίθανο χρώμα νερού. Είχαμε γεμίσει με σκόνη όλοι, η Α. που έφτασε πρώτη έκανε κι ένα μπάνακι.
O Farhong είχε φτάσει ήδη με το αυτοκίνητό του και μας περίμενε στην απέναντι πλευρά της γέφυρας και κάπου εκεί διαπιστώσαμε πως τον είχαμε στήσει μια ώρα τον άνθρωπο... Τα Παμίρ βρίσκονται σε άλλη ζώνη από το κομμάτι της χώρας από το οποίο ήρθαμε, χαχα. Να ναι καλά ο άνθρωπος που μας περίμενε και δεν υπέθεσε ότι φύγαμε με κανέναν άλλον, εκεί θα είχαμε μείνει... Ο άνθρωπος επέμενε να πάμε σπίτι του να μας κάνει το τραπέζι (οι Τατζίκοι είναι εν μέρει Πέρσες, αναμενόμενη η φιλοξενία), αλλά εμείς έπρεπε να φύγουμε. Του δώσαμε τα διπλά από αυτά που είχαμε συμφωνήσει, ο Τζόρντι χάρισε την αυθεντική μπλούζα της Μπαρτσελόνα σε ένα φίλο του Farhong που χοροπηδούσε από τη χαρά του και φύγαμε για το Rushan, όπου φάγαμε σε ένα μικρό εστιατόριο, φυσικά lagman και manty, η ποικιλία φαγητού εκτός αστικών κέντρων ήταν θλιβερή. Είχε τόσο κακή όψη δε το φαγητό, που ο Κρεκούζας δεν έφαγε, εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την έλλειψη μπριζόλας, πατάτας ή έστω ενός μπέργκερ ρε αδερφέ.
Αρχίσαμε να ρωτάμε πόσα χιλιόμετρα μας έμεναν για την πρωτεύουσα Dushanbe. Απίστευτο σκηνικό, οι εκτιμήσεις ήταν ολίγον συγκεχυμένες: ο Lonely Planet έλεγε πως μας έμεναν 202 χιλιόμετρα, οι στρατιωτικοί μας είπαν 104 χιλιόμετρα και μάλιστα ότι είναι λιγότερο από 2 ώρες, ένας οδηγός που περνούσε μας είπε πως είναι περίπου 500 χιλιόμετρα και 9 ώρες κι ένας άλλος 600. Μια χαρά, άντε βγάλε συμπέρασμα. Τελικά βρήκαμε κάρτα sim που δούλευε και πριν εξαντλήσει όλα τα data ο Κρεκούζας σε instagram, facebook, twitter κι άλλα τέτοια ακατανόητα, μάθαμε πως ήταν 455 χιλιόμετρα, οπότε είπαμε να ξεκινήσουμε και να πάμε βλέποντας.
Ο δρόμος πήγαινε πάλι ξυστά με τα αγαπημένα σύνορα με το Αφγανιστάν, αλλά πηγαίναμε πολύ αργά λόγω της άθλιας ποιότητάς του, χώρια ότι γίναμε ζελέ. Είχαμε και τα τυχερά μας βέβαια, σε κάποιο στρατιωτικό πόστο μας σταμάτησαν και μας... ζήτησαν να μεταφέρουμε μια τσάντα στο επόμενο στρατιωτικό πόστο! Ε βράδυ πια φτάσαμε στο Kalai-Khum ψάχνοντας κατάλυμα, ιδανικά κάτι αξιοπρεπές για να πλυθούμε, αφού την προηγούμενη δεν υπήρχε ντους στο τρεκ αλλά το φαινομενικά καλό Karon Palace ζητούσε.. από 155-160$, δεν είμαστε καλά μου φαίνεται. Ο μάνατζερ μας έκανε έκπτωση στα... 110$ και τον χαιρετήσαμε. Τελικά, μας τσίμπησε ένας γάτος στο hotel Roma, που ήταν βασικό και με ένα κοινό εξωτερικό μπάνιο, αλλά για 15$ με δείπνο και πρωινό (!), δεν του αντισταθήκαμε, είχε και καλό ίντερνετ, πάνω στο ποτάμι, όπου πλέον έβρεχε καταρρακτωδώς. Δε μας πείραξε καν που δεν ήταν τόσο ζεστό το νερό... το βασικό ήταν ότι πλυθήκαμε!
To σπιτάκι που κοιμηθήκαμε
Και η θέα των βουνών από την είσοδό του.
Και ξεκινάμε για να βρούμε τις πάνω λίμνες.
Σα βγεις στον πηγαιμό για τις λίμνες, να εύχεσαι να είναι ο δρόμος σου κατσάβραχα.
Απογοητευτική λίμνη, αν και το τοπίο είναι πανέμορφο.
Ξεράθηκε η λίμνη...
Άρχοντα Κρεκούζα!!
Τι χρώμα το νερό!
Αγαπάμε Αφγανιστάν έστω κι από μακριά.
Αυτή η τσάντα που μας έδωσαν για να παραδώσουμε στο επόμενο στρατόπεδο τι να περιείχε; Top secret; Σχέδια βόμβας; Τσόντες για φαντάρους;
Ωραία χωριά.
Ωραίοι δρόμοι.
Ωραιες φυσιογνωμίες.