Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.666
- Likes
- 50.504
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προσδοκίες
- Κύπρος
- Αμμόχωστος - Kantara - Gormaz - Ριζοκάρπασο
- Bellapais - Κυρήνεια - Αγ.Μάμας - Πέδουλα
- Photos Κύπρος
- Photos Κύπρος ΙΙ
- Μοναστήρι Κύκκου - Πάφος - Λεμεσός
- Κούριο, Χοιροκοιτία κ Λευκωσία
- Photos Κύπρος ΙΙΙ
- Αξιολόγηση Κύπρου
- Καζακστάν
- Αστάνα
- Photos Αστάνα
- Karaganda - Dolinka - Almaty
- Photos Καζακστάν
- Άλματι
- Τουρκεστάν
- Photos Καζακστάν ΙΙ
- Αξιολόγηση Καζακστάν
- Τασκένδη - Σαμαρκάνδη
- Σαμαρκάνδη κ Shakhrisabz
- Elliq Qala - Χίβα - Nukus
- Photos Ουζμπεκιστάν
- Λίμνη Αράλη
- Photos Λίμνη Αράλη
- Αράλη-Νούκους
- Τουρκμενιστάν
- Ashgabat
- Photos Τουρκμενιστάν
- Ashgabat και πάλι
- Kow Ata - Mary
- Gonur - Merv
- Αξιολόγηση Τουρκμενιστάν
- Bukhara
- Αξιολόγηση Ουζμπεκιστάν
- Άφιξη Μπισκέκ
- Issyk - Kol
- Issyk Kol - Tamga - Naryn
- Song Kol - Kyzyl Oi
- Susamyr, Toktogul & Arslanbob - Osh
- Τατζικιστάν
- Murgab κ Langar
- Langar - Vrang - Yamchun - Khorog
- Durum Kul - Khorog
- Jizeau
- Κalai Khum
- Dushanbe
- Garm - Jafr - Margeb
- Iskander Kul - Penjikent - Istarashvan
- Αξιολόγηση Κιργιστάν
- Αξιολόγηση Τατζικιστάν
Ημέρα 5: Bellapais - Κυρήνεια
Το καλύτερο πρωινό του ταξιδιού μας το σέρβιρε εκείνο το καλόκαρδο ζευγάρι ΤΚ: περγαμόντο με ροδάκινο, πραγματικά καυτό ψωμί και σπιτικά τυριά, για το οποίο τους συγχωρούμε για το παγωμένο νερό στο ντους. Αποχαιρετίσαμε τους καταπληκτικούς οικοδεσπότες μας και φύγαμε για την Αφεντρίκα όπου πήγαμε να δούμε μια αλληλουχία ερειπωμένων εκκλησιών, αλλά μείναμε να χαζεύουμε τα ολάνθιστα λιβάδια και πάλι, ενώ μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου δύο ΤΚ έκαναν πικνικ με παστουρμά και δε μας άφηναν να φύγουμε αν δεν το δοκιμάζαμε, κι ας μη μιλούσαν Αγγλικά. Μην επαναλαμβάνομαι, ευγενέστατοι όλοι.
Επιστρέψαμε στο Ριζοκάρπασο για να επισκεφθούμε το τζαμί του χωριού, όπου ένας ντόπιος είχε βάλει για ringtone στο κινητό του τη φράση "μήπως θα θέλατε τροφή για γαϊδούρια;" στα Αγγλικά, που μου φάνηκε ένας εξαιρετικά αστείος τρόπος να προμοτάρει τα καρότα του. Το τζαμί, κτισμένο μόλις το 1992, βρίσκεται δίπλα ακριβώς από την εκκλησία, η οποία ήταν κλειστή. Αρχικά είχαμε σκεφθεί να ψάξουμε για κάποιον από τους ελληνόφωνους του χωριού, αλλά τελικά η ιδέα ατόνησε και κινηθήκαμε για τον Άγιο Θόρσο (τι ονόματα έχουν στην Κύπρο ωρέ!), που δεν ήταν τίποτε το φοβερό, χώρια ότι εμφανίστηκε ένα λεωφορείο με Γάλλους τουρίστες και φύγαμε γι ανα βρούμε τη βασιλική της Αγίας Τριάδας, που βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα σε ένα χωράφι σχεδόν χωρίς σηματοδότηση, αλλά έχει μερικές αρχαίες κολώνες και λίγα αλλά καλοδιατηρημένα μωσαϊκά.
Ήρθε η ώρα να κατευθυνθούμε για την Κυρήνεια. Στο δρόμο μας εξέπληξε ο απίθανος αριθμός από βίλες, σπιταρώνες και ατέλειωτες όμορφες κατοικίες. Δε μιλάμε για κακόγουστες κιτς επαύλεις, αλλά για σύγχρονες, καλόγουστες, στιλάτες κατοικίες, κάθε μία διαφορετική και με δικές της αρχιτεκτονικές πινελιές. Μάλιστα... κι εγώ περίμενα ότι θα βλέπαμε τσαντίρια! Περάσαμε τουλάχιστον δύο αγγλόφωνα νηπιαγωγεία, μερικά πολύ γουστόζικα μαγαζιά και στην προσπάθειά μας να βρούμε το Bellapais, ρωτήσαμε αρκετές φορές για οδηγίες και δε βρήκαμε έναν άνθρωπο που να μη μας βοηθήσει καλοσυνάτα, με χαμόγελο, σε πολλές περιπτώσεις βγαίνοντας από το αυτοκίνητο ή τον κήπο τους. Εν τέλει βρήκαμε το δρόμο για το Bellapais, το οποίο δεν είχα ξανακούσει στη ζωή μου και για το οποίο το πρώτα ερώτημα που μου δημιουργήθηκε ήταν: πού διάολο είμαστε, στο Μονακό; Ένα χωριουδάκι με πανέμορφα σοκάκια, καταπληκτικά μαγαζιά και μπουτίκ, γκουρμέ εστιατοριάκια, εναλλακτικά στέκια κι ένα καταπληκτικό Αβαείο που πολύ απλά τα σπάει και ως θέα αλλά κυρίως αρχιτεκτονικά. Με τη Μ. να έχει περισσευούμενη μουσικότητα και το χώρο να είναι πραγματικά κατανυκτικός, μας βγήκε να ψάλλουμε το "Υπερμάχω" στην εκπληκτικής ακουστικής αίθουσα, για να διαπιστώσουμε ότι μας παρακολουθούσε μια Ελβετή που ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Το όλο μέρος με το εγκαταλελειμμένο αβαείο αναδύει γαλήνη και μυστήριο ταυτόχρονα, ενώ διαθέτει κι ένα εξαιρετικό εστιατόριο, το οποίο τιμήσαμε μιας και ήταν και τα γενέθλιά μου, όπου για την ποικιλία ορεκτικών μας έφεραν... 11 πιάτα (!), όλα εκπληκτικά. Γενικώς το φαγητό στην ΤΚ πλευρά μέχρι στιγμής αποδείχθηκε πάρα πολύ καλό.
Η Μ. έκανε μια βόλτα στα μικρά και στιλάτα μαγαζιά και κόλλησε με κάτι πασμίνες (έτσι δεν τις λένε; ) στο κατάστημα ενός διάσημου τούρκου μόδιστρου, που αποδείχθηκε εκτός από ευγενέστατος (αυτό έλειπε) και εξαιρετικά ενδιαφέρων: είχε δικό του ατελιέ στο Gran Bazaar της Πόλης, με συνεργασίες από το Λάκη Γαβαλά μέχρι το Ραλφ Λόρεν, αλλά αποφάσισε να αποσυρθεί στο νησί επειεδή η ζωή είναι πιο ήσυχη, γιατί ήθελε η κόρη του να πάει σε καλό αγγλόφωνο πανεπιστήμιο κι επειδή οι τιμές real estate είναι αστείες, αφού απέκτησε βιλάρα με πισίνα με μόλις 1.000€/τετραγωνικό. Μας είπε πως τα δάνεια από τις ΤΚ τράπεζες προσφέρουν εξαιρετικά επιτόκια, πως η αίτηση μετοίκησης εκεί εξετάζεται εντός δέκα ημερών και πως το μόνο αρνητικό είναι πως δεν έχει πρόσβαση στην ΕΚ πλευρά, αφού ο ίδιος είναι Τούρκος κι όχι ΤΚ. Ο άνθρωπος μάλιστα αγόρασε ενώ γινόντουσαν οι συζητήσεις για την επανένωση του νησιού, προσπαθώντας να προλάβει την αύξηση των τιμών.
Αφήσαμε τον τζέντλεμαν αυτό κύριο και πήραμε το δρόμο για την Κυρήνεια, ολίγον καθυστερημένοι, αφού το Bellapais με το αβαείο, τα στενάκια, τα μαγαζάκια και τις φαγητάρες του μας κράτησε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, αλλά χαλάλι του γιατί είναι πανέμορφο. Η εύρεση χώρου για παρκάρισμα στην Κυρήνεια ήταν δύσκολη, αν και τελικώς βρέθηκε χώρος σε μια αλάνα. Περπατήσαμε με τους σάκους μας και βρήκαμε δωμάτιο σε ένα αξιοπρεπές μέρος ονόματι Anadolu Hotel, πάλι με 50€/δίκλινο, ξεκουραστήκαμε λίγο και βγήκαμε για βραδινή βόλτα. Τα τείχη της πόλης μας φάνηκαν επιβλητικά και όμορφα φωτισμένα, η παλιά ενετική πόλη μου φάνηκε πάρα πολύ οικεία (νομίζω μοιάζει πολύ με τα Χανιά), μπόλικα τα γκουρμεδάκια με ευγενείς και καθόλου πιεστικούς υπαλλήλους και τελικά βρήκαμε ένα καταπληκτικό κτίριο στους πίσω δρόμους για να πάρουμε μια ζεστή σοκολάτα κι ένα παγωτό σε ένα περιβάλλον που θύμιζει επιμελώς ατημέλητη έπαυλη πειρατή. Τι όμορφη που είναι η Κυρήνεια!
Ημέρα 6: Κυρήνεια-Κάρμι-Άγιος Μάμας- Πεδουλάς
Πρώτη μας δουλειά ήταν να επισκεφθούμε το επιβήτικότατο Κάστρο της Κυρήνειας, όπου συμπέσαμε με σχολική εκδρομή, πολύ προσεγμένα τα παιδάκια με τις στολές τους, μου θύμισαν Λατινική Αμερική. Το αστέρι του μουσείου είναι το ναυάγιο της Κυρήνειας, ολοκληρωμένο αντίγραφο του οποίου είχαμε δει ήδη στο μουσείο της Αγίας Νάπας και η αλήθεια είναι πως το φαγωμένο του σκαρί ήταν λιγότερο εντυπωσιακό απ' ό,τι περίμενα, αν και αυτό δεν υποβιβάζει σε τίποτε την εκπληκτική του ηλικία (από τα παλιότερα στον κόσμο), ενώ βρήκα φοβερά και τα ευρήματα του ναυαγίου και το φως που ρίχνουν στο εμπόριο και τον τρόπο ζωή ς μιας τόσο μακρινής εποχής.
Αποχαιρετώντας πια την κουκλίστικη Κυρήνεια, πήγαμε στο κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα, που πλην της θέας, η αλήθεια είναι πως δε μας εντυπωσίασε. Οδεύσαμε επομένως προς το Κάρμι -Καραμάν στα τούρκικα- για το οποίο ο οδηγός μας έλεγε πως είναι το ομορφότερο χωριό στο νησί. Ε, και λίγα έλεγε, γιατί το μέρος είναι πιο όμορφο κι από το Bellapais, με πέτρινα αρχοντικά, γκουρμέ φούρνους κι απίστευτους κήπους με πολύχρωμα παρτέρια και λουλούδια. Δυστυχώς έπρεπε να τρέξουμε όμως, για να προλάβουμε τον Άγιο Μάμα (Αγία Νάπα = Αγία Φάπα, Άγιος Μάμας = Μαμάκιας, μόνο σ' εμένα φαίνονται αστεία τα τουρκικά ονόματα; ), τον οποίο και προλάβαμε στο τσακ. Η εκκλησία ήταν όντως όμορφη με αρκετές αρχιτεκτονικές ιδιαιτερότητες, ενώ το παρακείμενο αρχαιολογικό μουσείο είναι μικρό αλλά τα εκθέματά του προσωπικά μου άρεσαν πάρα πολύ. Ωραία όλα αυτά, αλλά πεινάσαμε και σαβουρώσαμε σε ένα ΤΚ τζανφουντάδικο μια τοπική σπεσιαλιτέ με βραστή πατάτα και περίπου 8.000 θερμίδες και έφτασε η ώρα να περάσουμε στην ΕΚ πλευρά, δυστυχώς χωρίς να έχουμε χρόνο για το Mavi Kosk ή τη χερσόνησο Κορμακίτη.
Το πέρασμα ήταν εύκολο, ο δρόμος επιτέλους είχε ταμπέλες (στη σήμανση σημειώσατε άσο στο ματς ΕΚ/ΤΚ πλευρά) και ξεκινήσαμε στην ανάβαση για τα βουνά Τρόοδος, όπου μου έκανε εντύπωση τόσο η ποιότητα του οδοστρώματος, όσο το πλήθος ελάτων, ενώ το ηλιοβασίλεμα ανάμεσα στις αμυγδαλιές ήταν το κλου της διαδρομής, πριν καταλήξουμε στο όμορφο πέτρινο χωριό Πεδουλάς όπου τουρισμός δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, αλλά τελικά βρήκαμε ένα ανοιχτό πανδοχείο ενός συμπαθούς παππού. Το τοπικό εστιατόριο ήταν καλό αλλά όχι τόσο οικονομικό (στην ΤΚ πλευρά το φαγητό ήταν σαφώς φθηνότερο), με το άγαλμα του Μακαρίου να θυμίζει πως είμαστε πια στην ΕΚ πλευρά και το κρύο να υπογραμμίζει το υψόμετρο στο οποίο θα διανυκτερεύαμε.
Το καλύτερο πρωινό του ταξιδιού μας το σέρβιρε εκείνο το καλόκαρδο ζευγάρι ΤΚ: περγαμόντο με ροδάκινο, πραγματικά καυτό ψωμί και σπιτικά τυριά, για το οποίο τους συγχωρούμε για το παγωμένο νερό στο ντους. Αποχαιρετίσαμε τους καταπληκτικούς οικοδεσπότες μας και φύγαμε για την Αφεντρίκα όπου πήγαμε να δούμε μια αλληλουχία ερειπωμένων εκκλησιών, αλλά μείναμε να χαζεύουμε τα ολάνθιστα λιβάδια και πάλι, ενώ μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου δύο ΤΚ έκαναν πικνικ με παστουρμά και δε μας άφηναν να φύγουμε αν δεν το δοκιμάζαμε, κι ας μη μιλούσαν Αγγλικά. Μην επαναλαμβάνομαι, ευγενέστατοι όλοι.
Επιστρέψαμε στο Ριζοκάρπασο για να επισκεφθούμε το τζαμί του χωριού, όπου ένας ντόπιος είχε βάλει για ringtone στο κινητό του τη φράση "μήπως θα θέλατε τροφή για γαϊδούρια;" στα Αγγλικά, που μου φάνηκε ένας εξαιρετικά αστείος τρόπος να προμοτάρει τα καρότα του. Το τζαμί, κτισμένο μόλις το 1992, βρίσκεται δίπλα ακριβώς από την εκκλησία, η οποία ήταν κλειστή. Αρχικά είχαμε σκεφθεί να ψάξουμε για κάποιον από τους ελληνόφωνους του χωριού, αλλά τελικά η ιδέα ατόνησε και κινηθήκαμε για τον Άγιο Θόρσο (τι ονόματα έχουν στην Κύπρο ωρέ!), που δεν ήταν τίποτε το φοβερό, χώρια ότι εμφανίστηκε ένα λεωφορείο με Γάλλους τουρίστες και φύγαμε γι ανα βρούμε τη βασιλική της Αγίας Τριάδας, που βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα σε ένα χωράφι σχεδόν χωρίς σηματοδότηση, αλλά έχει μερικές αρχαίες κολώνες και λίγα αλλά καλοδιατηρημένα μωσαϊκά.
Ήρθε η ώρα να κατευθυνθούμε για την Κυρήνεια. Στο δρόμο μας εξέπληξε ο απίθανος αριθμός από βίλες, σπιταρώνες και ατέλειωτες όμορφες κατοικίες. Δε μιλάμε για κακόγουστες κιτς επαύλεις, αλλά για σύγχρονες, καλόγουστες, στιλάτες κατοικίες, κάθε μία διαφορετική και με δικές της αρχιτεκτονικές πινελιές. Μάλιστα... κι εγώ περίμενα ότι θα βλέπαμε τσαντίρια! Περάσαμε τουλάχιστον δύο αγγλόφωνα νηπιαγωγεία, μερικά πολύ γουστόζικα μαγαζιά και στην προσπάθειά μας να βρούμε το Bellapais, ρωτήσαμε αρκετές φορές για οδηγίες και δε βρήκαμε έναν άνθρωπο που να μη μας βοηθήσει καλοσυνάτα, με χαμόγελο, σε πολλές περιπτώσεις βγαίνοντας από το αυτοκίνητο ή τον κήπο τους. Εν τέλει βρήκαμε το δρόμο για το Bellapais, το οποίο δεν είχα ξανακούσει στη ζωή μου και για το οποίο το πρώτα ερώτημα που μου δημιουργήθηκε ήταν: πού διάολο είμαστε, στο Μονακό; Ένα χωριουδάκι με πανέμορφα σοκάκια, καταπληκτικά μαγαζιά και μπουτίκ, γκουρμέ εστιατοριάκια, εναλλακτικά στέκια κι ένα καταπληκτικό Αβαείο που πολύ απλά τα σπάει και ως θέα αλλά κυρίως αρχιτεκτονικά. Με τη Μ. να έχει περισσευούμενη μουσικότητα και το χώρο να είναι πραγματικά κατανυκτικός, μας βγήκε να ψάλλουμε το "Υπερμάχω" στην εκπληκτικής ακουστικής αίθουσα, για να διαπιστώσουμε ότι μας παρακολουθούσε μια Ελβετή που ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Το όλο μέρος με το εγκαταλελειμμένο αβαείο αναδύει γαλήνη και μυστήριο ταυτόχρονα, ενώ διαθέτει κι ένα εξαιρετικό εστιατόριο, το οποίο τιμήσαμε μιας και ήταν και τα γενέθλιά μου, όπου για την ποικιλία ορεκτικών μας έφεραν... 11 πιάτα (!), όλα εκπληκτικά. Γενικώς το φαγητό στην ΤΚ πλευρά μέχρι στιγμής αποδείχθηκε πάρα πολύ καλό.
Η Μ. έκανε μια βόλτα στα μικρά και στιλάτα μαγαζιά και κόλλησε με κάτι πασμίνες (έτσι δεν τις λένε; ) στο κατάστημα ενός διάσημου τούρκου μόδιστρου, που αποδείχθηκε εκτός από ευγενέστατος (αυτό έλειπε) και εξαιρετικά ενδιαφέρων: είχε δικό του ατελιέ στο Gran Bazaar της Πόλης, με συνεργασίες από το Λάκη Γαβαλά μέχρι το Ραλφ Λόρεν, αλλά αποφάσισε να αποσυρθεί στο νησί επειεδή η ζωή είναι πιο ήσυχη, γιατί ήθελε η κόρη του να πάει σε καλό αγγλόφωνο πανεπιστήμιο κι επειδή οι τιμές real estate είναι αστείες, αφού απέκτησε βιλάρα με πισίνα με μόλις 1.000€/τετραγωνικό. Μας είπε πως τα δάνεια από τις ΤΚ τράπεζες προσφέρουν εξαιρετικά επιτόκια, πως η αίτηση μετοίκησης εκεί εξετάζεται εντός δέκα ημερών και πως το μόνο αρνητικό είναι πως δεν έχει πρόσβαση στην ΕΚ πλευρά, αφού ο ίδιος είναι Τούρκος κι όχι ΤΚ. Ο άνθρωπος μάλιστα αγόρασε ενώ γινόντουσαν οι συζητήσεις για την επανένωση του νησιού, προσπαθώντας να προλάβει την αύξηση των τιμών.
Αφήσαμε τον τζέντλεμαν αυτό κύριο και πήραμε το δρόμο για την Κυρήνεια, ολίγον καθυστερημένοι, αφού το Bellapais με το αβαείο, τα στενάκια, τα μαγαζάκια και τις φαγητάρες του μας κράτησε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, αλλά χαλάλι του γιατί είναι πανέμορφο. Η εύρεση χώρου για παρκάρισμα στην Κυρήνεια ήταν δύσκολη, αν και τελικώς βρέθηκε χώρος σε μια αλάνα. Περπατήσαμε με τους σάκους μας και βρήκαμε δωμάτιο σε ένα αξιοπρεπές μέρος ονόματι Anadolu Hotel, πάλι με 50€/δίκλινο, ξεκουραστήκαμε λίγο και βγήκαμε για βραδινή βόλτα. Τα τείχη της πόλης μας φάνηκαν επιβλητικά και όμορφα φωτισμένα, η παλιά ενετική πόλη μου φάνηκε πάρα πολύ οικεία (νομίζω μοιάζει πολύ με τα Χανιά), μπόλικα τα γκουρμεδάκια με ευγενείς και καθόλου πιεστικούς υπαλλήλους και τελικά βρήκαμε ένα καταπληκτικό κτίριο στους πίσω δρόμους για να πάρουμε μια ζεστή σοκολάτα κι ένα παγωτό σε ένα περιβάλλον που θύμιζει επιμελώς ατημέλητη έπαυλη πειρατή. Τι όμορφη που είναι η Κυρήνεια!
Ημέρα 6: Κυρήνεια-Κάρμι-Άγιος Μάμας- Πεδουλάς
Πρώτη μας δουλειά ήταν να επισκεφθούμε το επιβήτικότατο Κάστρο της Κυρήνειας, όπου συμπέσαμε με σχολική εκδρομή, πολύ προσεγμένα τα παιδάκια με τις στολές τους, μου θύμισαν Λατινική Αμερική. Το αστέρι του μουσείου είναι το ναυάγιο της Κυρήνειας, ολοκληρωμένο αντίγραφο του οποίου είχαμε δει ήδη στο μουσείο της Αγίας Νάπας και η αλήθεια είναι πως το φαγωμένο του σκαρί ήταν λιγότερο εντυπωσιακό απ' ό,τι περίμενα, αν και αυτό δεν υποβιβάζει σε τίποτε την εκπληκτική του ηλικία (από τα παλιότερα στον κόσμο), ενώ βρήκα φοβερά και τα ευρήματα του ναυαγίου και το φως που ρίχνουν στο εμπόριο και τον τρόπο ζωή ς μιας τόσο μακρινής εποχής.
Αποχαιρετώντας πια την κουκλίστικη Κυρήνεια, πήγαμε στο κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα, που πλην της θέας, η αλήθεια είναι πως δε μας εντυπωσίασε. Οδεύσαμε επομένως προς το Κάρμι -Καραμάν στα τούρκικα- για το οποίο ο οδηγός μας έλεγε πως είναι το ομορφότερο χωριό στο νησί. Ε, και λίγα έλεγε, γιατί το μέρος είναι πιο όμορφο κι από το Bellapais, με πέτρινα αρχοντικά, γκουρμέ φούρνους κι απίστευτους κήπους με πολύχρωμα παρτέρια και λουλούδια. Δυστυχώς έπρεπε να τρέξουμε όμως, για να προλάβουμε τον Άγιο Μάμα (Αγία Νάπα = Αγία Φάπα, Άγιος Μάμας = Μαμάκιας, μόνο σ' εμένα φαίνονται αστεία τα τουρκικά ονόματα; ), τον οποίο και προλάβαμε στο τσακ. Η εκκλησία ήταν όντως όμορφη με αρκετές αρχιτεκτονικές ιδιαιτερότητες, ενώ το παρακείμενο αρχαιολογικό μουσείο είναι μικρό αλλά τα εκθέματά του προσωπικά μου άρεσαν πάρα πολύ. Ωραία όλα αυτά, αλλά πεινάσαμε και σαβουρώσαμε σε ένα ΤΚ τζανφουντάδικο μια τοπική σπεσιαλιτέ με βραστή πατάτα και περίπου 8.000 θερμίδες και έφτασε η ώρα να περάσουμε στην ΕΚ πλευρά, δυστυχώς χωρίς να έχουμε χρόνο για το Mavi Kosk ή τη χερσόνησο Κορμακίτη.
Το πέρασμα ήταν εύκολο, ο δρόμος επιτέλους είχε ταμπέλες (στη σήμανση σημειώσατε άσο στο ματς ΕΚ/ΤΚ πλευρά) και ξεκινήσαμε στην ανάβαση για τα βουνά Τρόοδος, όπου μου έκανε εντύπωση τόσο η ποιότητα του οδοστρώματος, όσο το πλήθος ελάτων, ενώ το ηλιοβασίλεμα ανάμεσα στις αμυγδαλιές ήταν το κλου της διαδρομής, πριν καταλήξουμε στο όμορφο πέτρινο χωριό Πεδουλάς όπου τουρισμός δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, αλλά τελικά βρήκαμε ένα ανοιχτό πανδοχείο ενός συμπαθούς παππού. Το τοπικό εστιατόριο ήταν καλό αλλά όχι τόσο οικονομικό (στην ΤΚ πλευρά το φαγητό ήταν σαφώς φθηνότερο), με το άγαλμα του Μακαρίου να θυμίζει πως είμαστε πια στην ΕΚ πλευρά και το κρύο να υπογραμμίζει το υψόμετρο στο οποίο θα διανυκτερεύαμε.