taver
Member
- Μηνύματα
- 12.477
- Likes
- 28.937
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Το πρωί ο καιρός είναι βροχερός. Μετά το πλουσιότατο πρωινό στο ξενοδοχείο, που το πέρασα κοιτώντας έξω από το παράθυρο του εστιατορίου τη βροχή να πέφτει και τον κόσμο να βρέχεται, αρχίζει η πρώτη μέρα στην πόλη. Παίρνω την ομπρέλα μου, και ξεκινώ. Επίσης είναι Δευτέρα και τα περισσότερα μουσεία είναι κλειστά, οπότε παίρνω απόφαση ότι θα βραχώ σήμερα.
Πλέον είναι ημέρα, και η ορατότητα είναι πλήρης. Το Λουξεμβούργο λοιπόν, είναι μια όμορφη μικρή και γραφική πόλη, χτισμένη πάνω στο γείσο μιας απότομης χαράδρας (η κοιλάδα που έλεγα αποδεικνύεται να είναι απόκρημνη και βαθιά), στο μέρος που το τοπικό ποτάμι ακολουθεί μια περίεργη πορεία σαν κλειστό S, και μάλιστα με διασταύρωση με παραπόταμο. Όλο το μέρος πάνω από τη χαράδρα είναι η άνω πόλη (Ville Haute), ενώ υπάρχει και η κάτω πόλη (Grund), στο βάθος της χαράδρας. Η πάνω πόλη είναι γενικά «παριζιάνικη» σε ύφος και αρχιτεκτονική, με νέο-αναγεννησιακά και νεοκλασικά κτήρια, Hotel de Ville και Notre Dame, ενώ η μικρούλα κάτω πόλη είναι πιο Γερμανική, με παλιό και νέο Münster, και γερμανίζουσα αρχιτεκτονική. Σε μια περίεργη βραχώδη προεξοχή της άνω πόλης, το Βock, χτίστηκε πριν από πάνω από 1000 χρόνια το πρώτο κάστρο της πόλης, αυτό του Sigefroi.
Πρώτη στάση, η χαράδρα μπροστά από το ξενοδοχείο, που μου κίνησε την περιέργεια από το προηγούμενο βράδυ. Μια παρέλαση από φυλλοβόλα δέντρα, με τα φύλλα τους σε διάφορα στάδια της πτώσης. Αλλού βλέπει κανείς πράσινες τούφες, αλλού κίτρινες, αλλού κόκκινες, αλλού πορτοκαλί, και όλα αυτά πάνω από ένα ομοιόμορφο καφέ χαλί από ήδη πεσμένα φύλλα. Κι αυτό να απλώνεται σε όλες τις κατευθύνσεις, με την απέναντι πλευρά της κοιλάδας να είναι σα σκαλωτή βιτρίνα που φροντίζει να δείχνει ένα-ένα τα εκθέματά της. Μπροστά από το ξενοδοχείο και στην άκρη της χαράδρας, βρίσκεται ένας παλιός προμαχώνας των τειχών της πόλης, που χρησιμεύει ταυτόχρονα ως επέκταση του πεζοδρομίου, παρκινγκ, πλατεία και παρατηρητήριο. Ο δρόμος που περνάει από κει, συνδέει μεταξύ τους τις 2 μεγάλες γέφυρες που συνδέουν την παλιά πόλη με τις γύρω περιοχές, και ως εκ τούτου έχει σχετικά αυξημένη κυκλοφορία. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τους οδηγούς να παραχωρούν προτεραιότητα στους πεζούς στις διαβάσεις, και να σταματάνε τα αυτοκίνητα ακόμα και στην υποψία ότι ο πεζός θέλει να περάσει απέναντι. Τόσο ευρωπαϊκό, ωστόσο τόσο ασυνήθιστο στις διπλανές πρωτεύουσες Βρυξέλλες και Παρίσι. Πάω πάνω κάτω όλο το δρόμο, περνάω και τις γέφυρες απέναντι, γεμίζοντας τις μνήμες της φωτογραφικής μου.
Στη συνέχεια, προσπερνώντας κάποια έργα που εκτελούνται, ανεβαίνω στο Plateau du St Esprit (του Αγ. Πνεύματος υποθέτω ότι είναι η σωστή μετάφραση), όπου βρίσκονται μαζεμένα όλων των ειδών τα δικαστικά και διοικητικά μέγαρα της πόλης και της χώρας. Από δω έχει υποτίθεται την πανοραμικότερη θέα κάτω στη χαράδρα, αλλά λόγω των έργων εν εξελίξει η θέα είναι περιορισμένη. Δεν πτοούμαι και προχωρώ, και περνώντας ανάμεσα στους κουστουμάτους δικηγόρους, τους σεκιουριτάδες και τους αστυνομικούς που τραβολογάνε ένα νεαρό κρατούμενο, αποχωρώ από τη δικαστική περιοχή. Η χώρα έχει ελάχιστο μισθό κάπου στα 1500 ευρώ (και πολύ λίγους που αμείβονται με τον ελάχιστο), και θα περίμενε κανείς να μην καταφεύγει κανείς στο έγκλημα, αλλά πάραυτα κι εδώ τα δικαστήρια έχουν την κίνησή τους.
Μετά τα δικαστήρια, συνεχίζω τη βόλτα στην πόλη στα στενάκια της παλιάς πόλης. Μεσαιωνικής όψης πέτρινα στενάκια, με παλιά η αναπαλαιωμένα πέτρινα κτήρια παντού, διαφημιστικές πινακίδες με πάρα πολύ μέτρο, και βέβαια χωρίς κοπάδια τουριστών. Η εικόνα θυμίζει έντονα τα στενάκια της Montmartre στο Παρίσι, χωρίς όμως το χαμό των τουριστών. Περνάω και κάτω από μια τεράστια πέτρινη πύλη – κάπου εδώ ήταν το άκρο της πόλης σε κάποια από τις πολλές φάσεις της ιστορίας της. Και είχε πολλές φάσεις. Και μόνο που ξεκίνησα να τις διαβάζω ζαλίστηκα.
Από δω πέρασαν περισσότεροι κατακτητές και κυρίαρχοι παρά ίσως από οποιοδήποτε άλλο μέρος στην Ευρώπη. Η ιστορία του Λουξεμβούργου είναι σαν παραμύθι, γεμάτη πρίγκιπες, δούκες, βασιλιάδες, πολιτικούς γάμους, ιστορίες με νεράιδες, κλπ. Όπως λέει και το Lonely planet, μόνο ο δράκος λείπει από αυτή την ιστορία. Όλοι οι βασιλικοί οίκοι της Ευρώπης έχουν βασιλέψει κάποτε εδώ, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Μέχρι και τόσο μακρινοί λαοί όπως Ισπανοί, Πολωνοί, Αυστριακοί…. Και όλοι κάτι έχτιζαν, κάτι άλλαζαν στη μορφή των οχυρώσεων της πόλης – που την είχαν κάνει να είναι ένα από τα πιο ισχυρά οχυρά στην Ευρώπη. Ώσπου κάποια στιγμή στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Λουξεμβούργιοι αποφάσισαν ότι δεν πάει άλλο, και αποφάσισαν να κηρύξουν τη χώρα τους ουδέτερη ζώνη, για να μοιάσουν στην Ελβετία. Και γκρέμισαν τις οχυρώσεις τους.
Δεν τους βγήκε και πολύ σε καλό όμως η ουδετερότητα. Δύο οι παγκόσμιοι πόλεμοι, και στους 2 μπήκαν μέσα οι Γερμανοί. Στο Δεύτερο, μάλιστα, οι Ναζί θεωρούσαν τον πληθυσμό της χώρας γερμανικό, και ξεκίνησαν έναν ανηλεή αγώνα για τη Γερμανοποίησή του. Στρατολόγησαν με το ζόρι κόσμο, τιμωρούσαν όποιον δήλωνε ότι δεν ήταν γερμανός, δώσανε έμφαση στην προπαγάνδα κλπ.
Τα στενά οδηγούν τελικά στο Chemin de la Corniche, ή την περατζάδα στο γείσο της χαράδρας. Ένα εντυπωσιακό μονοπάτι στην άκρη της πόλης, στην άκρη του βράχου, πάνω από τη χαράδρα, με θέα στην κάτω πόλη (Grund), και αναπόσπαστο μέρος από όλα τα walking tours της πόλης. Η βροχή δεν έχει σταματήσει, αλλά τόσο η θέα, όσο και το ίδιο το πέτρινο μονοπάτι είναι παραπάνω από εντυπωσιακά. Οι πέτρες που σχηματίζουν το μονοπάτι στο οποίο πατάμε, ή που έχουν χρησιμοποιηθεί στο πλάι στο κτιστό κάγκελο, έχουν δέσει χρωματικά με τα βρύα και την πρασινάδα που έχει αναπτυχθεί πάνω της, ενώ τα πεσμένα φύλλα από τα δέντρα συμπληρώνουν αρμονικότατα το θέαμα. Βάλτε και τη θέα στην εξίσωση... Προσθέστε και την αντανάκλαση της απέναντι πλαγιάς στο ποτάμι που διατρέχει το Grund στο βάθος της χαράδρας… Η φωτογραφική παίρνει μπρος, τα megabytes γεμίζουν τάχιστα.
(συνεχίζεται)
Πλέον είναι ημέρα, και η ορατότητα είναι πλήρης. Το Λουξεμβούργο λοιπόν, είναι μια όμορφη μικρή και γραφική πόλη, χτισμένη πάνω στο γείσο μιας απότομης χαράδρας (η κοιλάδα που έλεγα αποδεικνύεται να είναι απόκρημνη και βαθιά), στο μέρος που το τοπικό ποτάμι ακολουθεί μια περίεργη πορεία σαν κλειστό S, και μάλιστα με διασταύρωση με παραπόταμο. Όλο το μέρος πάνω από τη χαράδρα είναι η άνω πόλη (Ville Haute), ενώ υπάρχει και η κάτω πόλη (Grund), στο βάθος της χαράδρας. Η πάνω πόλη είναι γενικά «παριζιάνικη» σε ύφος και αρχιτεκτονική, με νέο-αναγεννησιακά και νεοκλασικά κτήρια, Hotel de Ville και Notre Dame, ενώ η μικρούλα κάτω πόλη είναι πιο Γερμανική, με παλιό και νέο Münster, και γερμανίζουσα αρχιτεκτονική. Σε μια περίεργη βραχώδη προεξοχή της άνω πόλης, το Βock, χτίστηκε πριν από πάνω από 1000 χρόνια το πρώτο κάστρο της πόλης, αυτό του Sigefroi.
Πρώτη στάση, η χαράδρα μπροστά από το ξενοδοχείο, που μου κίνησε την περιέργεια από το προηγούμενο βράδυ. Μια παρέλαση από φυλλοβόλα δέντρα, με τα φύλλα τους σε διάφορα στάδια της πτώσης. Αλλού βλέπει κανείς πράσινες τούφες, αλλού κίτρινες, αλλού κόκκινες, αλλού πορτοκαλί, και όλα αυτά πάνω από ένα ομοιόμορφο καφέ χαλί από ήδη πεσμένα φύλλα. Κι αυτό να απλώνεται σε όλες τις κατευθύνσεις, με την απέναντι πλευρά της κοιλάδας να είναι σα σκαλωτή βιτρίνα που φροντίζει να δείχνει ένα-ένα τα εκθέματά της. Μπροστά από το ξενοδοχείο και στην άκρη της χαράδρας, βρίσκεται ένας παλιός προμαχώνας των τειχών της πόλης, που χρησιμεύει ταυτόχρονα ως επέκταση του πεζοδρομίου, παρκινγκ, πλατεία και παρατηρητήριο. Ο δρόμος που περνάει από κει, συνδέει μεταξύ τους τις 2 μεγάλες γέφυρες που συνδέουν την παλιά πόλη με τις γύρω περιοχές, και ως εκ τούτου έχει σχετικά αυξημένη κυκλοφορία. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τους οδηγούς να παραχωρούν προτεραιότητα στους πεζούς στις διαβάσεις, και να σταματάνε τα αυτοκίνητα ακόμα και στην υποψία ότι ο πεζός θέλει να περάσει απέναντι. Τόσο ευρωπαϊκό, ωστόσο τόσο ασυνήθιστο στις διπλανές πρωτεύουσες Βρυξέλλες και Παρίσι. Πάω πάνω κάτω όλο το δρόμο, περνάω και τις γέφυρες απέναντι, γεμίζοντας τις μνήμες της φωτογραφικής μου.
Στη συνέχεια, προσπερνώντας κάποια έργα που εκτελούνται, ανεβαίνω στο Plateau du St Esprit (του Αγ. Πνεύματος υποθέτω ότι είναι η σωστή μετάφραση), όπου βρίσκονται μαζεμένα όλων των ειδών τα δικαστικά και διοικητικά μέγαρα της πόλης και της χώρας. Από δω έχει υποτίθεται την πανοραμικότερη θέα κάτω στη χαράδρα, αλλά λόγω των έργων εν εξελίξει η θέα είναι περιορισμένη. Δεν πτοούμαι και προχωρώ, και περνώντας ανάμεσα στους κουστουμάτους δικηγόρους, τους σεκιουριτάδες και τους αστυνομικούς που τραβολογάνε ένα νεαρό κρατούμενο, αποχωρώ από τη δικαστική περιοχή. Η χώρα έχει ελάχιστο μισθό κάπου στα 1500 ευρώ (και πολύ λίγους που αμείβονται με τον ελάχιστο), και θα περίμενε κανείς να μην καταφεύγει κανείς στο έγκλημα, αλλά πάραυτα κι εδώ τα δικαστήρια έχουν την κίνησή τους.
Μετά τα δικαστήρια, συνεχίζω τη βόλτα στην πόλη στα στενάκια της παλιάς πόλης. Μεσαιωνικής όψης πέτρινα στενάκια, με παλιά η αναπαλαιωμένα πέτρινα κτήρια παντού, διαφημιστικές πινακίδες με πάρα πολύ μέτρο, και βέβαια χωρίς κοπάδια τουριστών. Η εικόνα θυμίζει έντονα τα στενάκια της Montmartre στο Παρίσι, χωρίς όμως το χαμό των τουριστών. Περνάω και κάτω από μια τεράστια πέτρινη πύλη – κάπου εδώ ήταν το άκρο της πόλης σε κάποια από τις πολλές φάσεις της ιστορίας της. Και είχε πολλές φάσεις. Και μόνο που ξεκίνησα να τις διαβάζω ζαλίστηκα.
Από δω πέρασαν περισσότεροι κατακτητές και κυρίαρχοι παρά ίσως από οποιοδήποτε άλλο μέρος στην Ευρώπη. Η ιστορία του Λουξεμβούργου είναι σαν παραμύθι, γεμάτη πρίγκιπες, δούκες, βασιλιάδες, πολιτικούς γάμους, ιστορίες με νεράιδες, κλπ. Όπως λέει και το Lonely planet, μόνο ο δράκος λείπει από αυτή την ιστορία. Όλοι οι βασιλικοί οίκοι της Ευρώπης έχουν βασιλέψει κάποτε εδώ, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Μέχρι και τόσο μακρινοί λαοί όπως Ισπανοί, Πολωνοί, Αυστριακοί…. Και όλοι κάτι έχτιζαν, κάτι άλλαζαν στη μορφή των οχυρώσεων της πόλης – που την είχαν κάνει να είναι ένα από τα πιο ισχυρά οχυρά στην Ευρώπη. Ώσπου κάποια στιγμή στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Λουξεμβούργιοι αποφάσισαν ότι δεν πάει άλλο, και αποφάσισαν να κηρύξουν τη χώρα τους ουδέτερη ζώνη, για να μοιάσουν στην Ελβετία. Και γκρέμισαν τις οχυρώσεις τους.
Δεν τους βγήκε και πολύ σε καλό όμως η ουδετερότητα. Δύο οι παγκόσμιοι πόλεμοι, και στους 2 μπήκαν μέσα οι Γερμανοί. Στο Δεύτερο, μάλιστα, οι Ναζί θεωρούσαν τον πληθυσμό της χώρας γερμανικό, και ξεκίνησαν έναν ανηλεή αγώνα για τη Γερμανοποίησή του. Στρατολόγησαν με το ζόρι κόσμο, τιμωρούσαν όποιον δήλωνε ότι δεν ήταν γερμανός, δώσανε έμφαση στην προπαγάνδα κλπ.
Τα στενά οδηγούν τελικά στο Chemin de la Corniche, ή την περατζάδα στο γείσο της χαράδρας. Ένα εντυπωσιακό μονοπάτι στην άκρη της πόλης, στην άκρη του βράχου, πάνω από τη χαράδρα, με θέα στην κάτω πόλη (Grund), και αναπόσπαστο μέρος από όλα τα walking tours της πόλης. Η βροχή δεν έχει σταματήσει, αλλά τόσο η θέα, όσο και το ίδιο το πέτρινο μονοπάτι είναι παραπάνω από εντυπωσιακά. Οι πέτρες που σχηματίζουν το μονοπάτι στο οποίο πατάμε, ή που έχουν χρησιμοποιηθεί στο πλάι στο κτιστό κάγκελο, έχουν δέσει χρωματικά με τα βρύα και την πρασινάδα που έχει αναπτυχθεί πάνω της, ενώ τα πεσμένα φύλλα από τα δέντρα συμπληρώνουν αρμονικότατα το θέαμα. Βάλτε και τη θέα στην εξίσωση... Προσθέστε και την αντανάκλαση της απέναντι πλαγιάς στο ποτάμι που διατρέχει το Grund στο βάθος της χαράδρας… Η φωτογραφική παίρνει μπρος, τα megabytes γεμίζουν τάχιστα.
(συνεχίζεται)
Attachments
-
20,1 KB Προβολές: 573