Μαλαισία Μαλαισιοφλυαρίες

[10900km]

Τέλη Μαΐου που αγόρασα το εισιτήριο για το δεύτερο μέσα σε λίγους μήνες ταξίδι μου στη Μαλαισία, φανταζόμουν ότι το πρώτο κείμενό μου θα το έγραφα με μισή ντουζίνα γάτες τριγύρω μου σε κάποια συμπαθητική μονοκατοικία σε νοτιοανατολικό προάστιο της Κουάλα Λουμπούρ. Αν όχι εκεί, τότε σε κάποιο Old Town White Coffee (σούπερ πετυχημένη αλυσίδα καφέ-ρεστοράν που γεννήθηκε στην πόλη Ipoh, βόρεια της Κουάλα Λουμπούρ, και σήμερα έχει φθάσει να έχει κατακτήσει όλη τη χώρα. Η ιστορία του θυμίζει λίγο τα δικά μας τα Goody's). Κι αν ούτε εκεί, τότε στο καφέ του βιβλιοπωλείου Kinokuniya, στο ψηλότερο επίπεδο του εμπορικού κέντρου στη βάση των πύργων Petronas. Επίσης, όταν αγόρασα το εισιτήριο, είχα το διάστημα 25 Ιουνίου-3 Νοεμβρίου λίγο-πολύ... τακτοποιημένο. Παραμονή μέχρι 13 Ιουλίου στην Κουάλα Λουμπούρ, ταξιδάκι στην Καμπότζη μέχρι 1η Αυγούστου, πίσω στην KL, λίγες μέρες στη Σιγκαπούρη, ταξιδάκι στην Ινδονησία από τα μέσα Αυγούστου μέχρι αρχές Σεπτεμβρίου, πίσω στην KL, δωσ' του κι άλλο ταξιδάκι κάπου τον Σεπτέμβριο, κάπου αλλού τον Οκτώβριο, κι επιστροφή στην Θεσσαλονίκη αρχές Νοεμβρίου. Μια χαρά... Όπως όμως συμβαίνει συνήθως, η μοίρα έβαλε την παλάμη της στο μέτωπό μου, και σπρώχνοντάς με μου πέταξε ένα “ίσα ρε γατάκι που τα έχεις κι όλα κανονισμένα... Κι εμείς τι κάνουμε εδώ;...”, και μου τα έφερε όλα τούμπα. Το κείμενο τούτο το γράφω σε δωμάτιο νοσοκομείου στη Subang Jaya, την οποία μέχρι πριν από λίγες ημέρες την ήξερα όσο ξέρουν οι μελλοντικοί Μαλαισιανοί επισκέπτες της Θεσσαλονίκης τη... Σίνδο. Εκεί/εδώ είμαι. Στη... Σίνδο της Κουάλα Λουμπούρ, δηλαδή σε μία περιοχή μακριά από το κέντρο της πόλης, στην οποία για να βρεθεί τουρίστας πρέπει να έχει χαθεί (χωρίς παρεξήγηση, αν με διαβάζει κανείς από τη συμπαθή Σίνδο). Σίνδος μεν, με... μπόλικη από Μελενίκου δε. Διευκρίνηση για τους μη γνωρίζοντες: Μελενίκου = κατεξοχήν φοιτητόδρομος της Θεσσαλονίκης, σε απόσταση αναπνοής από τα πανεπιστήμια και το Σιντριβάνι. Η περιοχή όπου βρίσκεται το νοσοκομείο και το ξενοδοχείο στο οποίο έχω βρει στέγη τρεις ημέρες τώρα, είναι γεμάτο κολέγια, σφύζει από ζωή και νεαρόκοσμο, κάθε δεύτερο μαγαζί είναι φωτοτυπάδικο, και τα μαγαζιά ανάμεσα στα φωτοτυπάδικα είναι καφέ/μπαρ και φθηνά ρεστοράν.

Από δωμάτιο νοσοκομείου λοιπόν το πρώτο κείμενο του ταξιδιού. Όσο για τα κανονισμένα ταξίδια σε Καμπότζη και Ινδονησία, ας το θέσω έτσι: το να πάω στην Καμπότζη τον Ιούλιο, φαντάζει τόσο απίθανο όσο το να κατακτήσει το μουντιάλ η Σλοβακία (που λογικά απόψε κιόλας θα τα μαζέψει τα μπογαλάκια της και θα επιστρέψει σπίτι της, πιθανότατα έχοντας διασυρθεί από την Ολλανδία). Όσο για το ταξίδι του Αυγούστου στην Ινδονησία, είναι τόσο πιθανό όσο το να πάρει το κύπελλο η Ισπανία. Δύσκολο (πολύ) μεν, όχι όμως κι απίθανο. “Μεταξύ μας”, αυτή τη στιγμή λίγο με κόφτει πού θα πάω και πότε. Προέχουν άλλα πράγματα. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, στο νοσοκομείο δεν είμαι για δικό μου πρόβλημα, αλλά επειδή αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας η Κουαλαλουμπουριανή φίλη μου.

Όσο για την αναφορά στο μουντιάλ, απαραίτητη, όχι επειδή είμαι (μετά από ενάμιση χρόνο χωρίς δουλειά, αναρωτιέμαι αν είμαι ακόμα) αθλητικογράφος και μεγάλωσα με μία μπάλα αγκαλιά, αλλά επειδή πρέπει να είμαι στο πνεύμα του τόπου απ' όπου γράφω. Και πιστέψτε με, η Μαλαισία είναι Football Crazy, με τα πρώτα γράμματα κεφαλαία. Πέρασα εδώ το μεγαλύτερο διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου και Μαΐου, φέτος, οπότε τις τεράστιες οθόνες σε ΚΑΘΕ μπαράκι και ρεστοράν, λόγω μουντιάλ, τις περίμενα. Τα ξενύχτια των ντόπιων (το παιχνίδι που στην Ελλάδα αρχίζει στις εννιά και μισή το βράδυ, εδώ αρχίζει δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα) τα περίμενα. Αυτό όμως που είδα χθες στο πρωτοσέλιδο της κινεζικής εφημερίδας στην οποία δουλεύει η φίλη μου, δεν το περίμενα... Πρόκειται για πολιτική εφημερίδα, όχι αθλητική, όμως το όνομά της στο πρωτοσέλιδο πλαισιώνεται από το έμβλημα του μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, από μία φωτογραφία του κυπέλλου, κι από μία μπάλα. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα... Τέσσερις Κινέζες “μασατζούδες” συνελήφθησαν προχθές και όπως τις πήγαιναν στο αστυνομικό τμήμα, φωτογράφοι τις τραβούσαν φωτογραφίες. Η μία από τις τέσσερις εκνευρίστηκε, κατέβασε το παντελόνι της, κι έδειξε στους φωτογράφους τον... πισινό της. Η φωτογραφία “έπαιξε” πρωτοσέλιδο, βασικό θέμα παρακαλώ, όμως στο σημείο της... εεεε... “χαραμάδας”, ο διευθυντής της εφημερίδας έβαλε την εικόνα μίας μπάλας “Jabulani” (επίσημη μπάλα του μουντιάλ), γιατί δεν μπορούσε να δημοσιεύσει φωτογραφία με τα οπίσθια γυναίκας φόρα παρτίδα στο πρωτοσέλιδο. Από τους αμέτρητους τρόπους που είχε για να καλύψει το σημείο του... πωπού, εκείνος επέλεξε μία μπάλα του μουντιάλ!!! Τόσο τρελοί είναι οι Μαλαισιανοί για το ποδόσφαιρο και το Παγκόσμιο Κύπελλο...

Λόγω της... κατάστασης, είπα να μην γράψω, όμως ανέκαθεν το γράψιμο μου έκανε καλό, κι η αλήθεια είναι ότι μετανιώνω σαν σκυλί που δεν έγραψα ούτε μία λέξη από τον Ιανουάριο μέχρι μέσα Μαΐου, όσο δηλαδή ήμουν σε Μαλαισία, Βιετνάμ, Ταϊλάνδη και Ινδονησία. Κουτσά-στραβά κάνω σήμερα μια αρχή, και... βλέπουμε.

Χαιρετίσματα σε όλους, κι ελπίζω αύριο κιόλας να γράψω από εκείνη τη... συμπαθητική μονοκατοικία στα νοτιοανατολικά της Κουάλα Λουμπούρ, με τα γατιά της φίλης μου να τρίβονται στα πόδια μου...

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[getxowoman]

Οκ, τοτε το επομενο κειμενο θα γραφτει παρεα με τα γατακια!

Καλη συνεχεια στο ταξιδι και στις περιπετειες σου!

Υ.Γ. Χρονια ειχες να μας γραψεις!

 

[mariath]

Κι έλεγα πότε θα ξαναδούμε ιστορία από σένα...
Θα περιμένουμε τα νέα σου κι ελπίζω να είναι όπως τα θέλεις!

 

[babaduma]

Old Town White Coffee = Classic. Για τους αρχάριους και λιγότερο "ριψοκίνδυνους" (και όχι μόνον), σίγουρο στοίχημα και good value for money.

 

[10900km]

Η ευχή μου εισακούστηκε. Χθες (Τρίτη) το μεσημέρι “πήραμε” εξιτήριο από το νοσοκομείο, και μετά από 40... εεε... “ενδιαφέροντα” λεπτά στο τιμόνι, ο γράφων πάρκαρε το Perodua της φίλης του μπροστά στη συμπαθητική/τίγκα στα γατιά μονοκατοικία για την οποία έγραψα προχθές. “Ενδιαφέροντα”, αν αναλογιστεί κανείς ότι στη Μαλαισία τα αυτοκίνητα έχουν το τιμόνι στα δεξιά, τον λεβιέ ταχυτήτων αριστερά από το τιμόνι, και οδηγούν “αντίθετα” (αν δεχθούμε λανθασμένα σαν σταθερά ότι εμείς στην Ελλάδα οδηγούμε στην “κανονική”, στη “σωστή” πλευρά του δρόμου). Προσθέστε σε αυτά το πόσο μαλακό είναι το γκάζι του αυτοκινήτου της φίλης μου και πόσο σκληρό το τιμόνι του, και... μπορείτε να φανταστείτε τις σκηνές απείρου κάλλους που ζήσαμε, ειδικά τις στιγμές που άλλαζα ταχύτητα πάνω σε στροφές(...).
Σχεδόν 50 μέρες μετά την τελευταία φορά που βρέθηκα σε αυτό το σπίτι, όλα μου φάνηκαν τόσο γνώριμα σαν να μην είχε περάσει περισσότερο από ένα Σαββατοκύριακο. Μόνο που τα γατάκια από τέσσερα είχαν γίνει έξι, με τα δύο νεότερα μέλη της... οικογένειας να είναι σούπερ χαριτωμένα αλλά και σούπερ φοβισμένα από τον... μπαμπούλα που ξαφνικά εμφανίστηκε στο σπίτι τους. Κατά τ' άλλα, ενώ τακτοποιούσα τα πράγματά μας στο δωμάτιο, άκουσα τον γνώριμο αστείο ήχο που κάνει το ποδήλατο του τύπου που τρεις-τέσσερις φορές την ημέρα περνάει από τη γειτονιά πουλώντας ψωμί. Κατά τις τρεις και μισή άνοιξαν οι ουρανοί, όπως σχεδόν κάθε μέρα στην Κουάλα Λουμπούρ, για περίπου ένα δίωρο. Και αργότερα, το απόγευμα, το κάλεσμα σε προσευχή από το μεγάφωνο του γειτονικού τζαμιού. Σαν να μην είχε περάσει μία μέρα...
Το θέμα τώρα είναι, εντάξει, έχω διάθεση να γράψω, να γράφω κάθε (δεύτερη) μέρα, όμως... δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον έχει για οποιονδήποτε η καθημερινότητά μου σε ένα προάστιο της Κουάλα Λουμπούρ, μακριάαα από το κέντρο, μακριά από τα σημεία της πόλης που κάποιοι έχετε ήδη επισκεφτεί, ή σχεδιάζετε να επισκεφτείτε στο μέλλον. Μπορώ να γράψω για την “ενδιαφέρουσα” Κουάλα Λουμπούρ πολλά, ας είναι καλά οι αρκετές εβδομάδες που πέρασα εδώ από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο, όμως στην παρούσα φάση, “είμαι αλλού”. Μπορώ μόνο να γράψω ότι χθες στο Καρφούρ της περιοχής που πήγα για ψώνια, έπιασα αρκετούς να με κοιτάζουν σαν κάτι αξιοπερίεργο. Όλοι τους έχουν ξαναδεί ξένο, αμφιβάλω όμως αν έχουν ξαναδεί ξένο στο νότιο Cheras, και μάλιστα στο Καρφούρ, με ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι, να τικάρει αυτά που βρήκε, και να ξύνει το κεφάλι του για αυτά που δεν μπορούσε να βρει... Μπορώ να γράψω για την υπέρ των Ισπανών “κερκίδα” που στήθηκε στο σπίτι μας από τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα και για τις επόμενες δύο ώρες, πανηγυρίζοντας το γκολ του Βίγια επί της Πορτογαλίας, και χλευάζοντας τον Ρονάλντο όπως έφευγε στο τέλος από το γήπεδο τσατισμένος. Μπορώ να γράψω για το ότι κάνουμε ντουζ με κανάτα, γεμίζοντας με νερό μία μεγάλη λεκάνη, κάτι που από την πρώτη φορά που το έκανα εδώ, μου θύμισε περιγραφές της μητέρας μου από το χαμόσπιτο που έμενε στην Άνω Τούμπα όταν ήταν παιδάκι, εκείνη, οι παππούδες μου, και δύο θείοι μου, τα αδέρφια της. Αυτά κι άλλα παρόμοια μπορώ να γράψω, και... με το συμπάθιο . Πρακτικά tips και περιγραφές hot σημείων της Κουάλα Λουμπούρ ελπίζω να γράψω σύντομα, όταν σταθεί ξανά εφικτό να αρχίσουμε να... κυκλοφορούμε στην πόλη. Μέχρι τότε... με την περιγραφή της Κουαλαλουμπουριανής προαστιακής ζωής θα σας ταΐζω, γεύματα αυστηρής δίετας από πλευράς ενδιαφέροντος, σαν αυτά που έτρωγε η φίλη μου μια βδομάδα στο νοσοκομείο.
Έστω και... αντιτουριστικά , it's good to be back, και να μοιράζομαι σκόρπιες σκέψεις και εικόνες με κόσμο που είτε μόλις με πρόσεξε πρώτη φορά, είτε μου έκανε νοερά παρέα από πέρσι τον Απρίλιο που άρχισα αυτό το... ξεχειλωμένο (πλέον) χρονικά ταξίδι...


Χαιρετίσματα από το νότιο Cheras (τρέχα γύρευε)!

 

[GTS]

Γράφε ακάθεκτος!!

 

[zmaria]

Τέλεια! Νέες ανταποκρίσεις από τον καθηλωτικό 10900!! Too excited....

 

[mariath]

Γράφε για ό,τι σου κάνει κέφι. Δεν μας νοιάζει αν είναι τουριστικά ή αντιτουριστικά, αρκεί που είναι αυθεντικά, έτσι όπως τα ζεις.
Α και περαστικά στην φίλη σου

 

[Rebequita]

Δεν μπορεις να κανεις αλλιως, εχεις δεσμευτει οτι θα γραφεις σε αυτο το ταξιδι. Συνεχισε...

 

[dim kyr]

Νομίζω ότι σήμερα είναι η ημέρα γραφής αν δεν κάνω λάθος. Οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται.....

 

[10900km]

Μεσάνυχτα (Παρασκευής) και κάτι. Ο γράφων και οι τρεις Malaysian Chinese που απαρτίζουμε την... καθιερωμένη πλέον κερκίδα σε κάθε παιχνίδι του μουντιάλ, μόλις είδαμε την Ολλανδία να πετάει εκτός διοργάνωσης τη Βραζιλία. Όταν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε τα σχόλιά μας, μιλούσαμε στα Αγγλικά. Οι πολύ-πολύ αυθόρμητες αντιδράσεις όμως, εκφράστηκαν στα Ελληνικά (βασικά επρόκειτο για μπινελίκια για τον διαιτητή, και για δύο συγκεκριμένους παίκτες της Βραζιλίας που μου έσπασαν τα νεύρα) και στα Κινέζικα. Όσο για το τι έλεγαν οι Malaysian Chinese της κερκίδας, ο... Κομφούκιος και η ψυχή τους. Η φίλη μου μου πήρε δύο βιβλία για να με βοηθήσει στα Κινέζικα. Χα! Κάθε φορά που τα παίρνω στα χέρια και προσπαθώ να βγάλω άκρη, αισθάνομαι σαν να με βάζουν να μαγειρέψω (σημείωση: από μαγειρική δεν ξέρω πού πάνε τα 3,5 από τα τέσσερα) με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, τα μάτια καλυμμένα, κι ένα τεράστιο ντούριαν να βρωμοκοπάει και να μη με αφήνει να ξεχωρίσω καμία άλλη μυρωδιά στο δωμάτιο-κουζίνα...


Μένοντας στο κεφάλαιο κουζίνα-μαγειρική, η σημερινή ήταν μέρα με πολύ... ελληνικό χρώμα. Το πρωί μάς έφτιαξα φραπέδες, με την φίλη μου να ενθουσιάζεται βλέποντάς με να φτιάχνω καφέ με κρύο νερό (ανήκουστο στη Μαλαισία), και να... πετάει τη σκούφια της βλέποντας δύο δάκτυλα αφρό πάνω από τον καφέ της (με τι μπορεί να ενθουσιαστεί ο άνθρωπος...). Το μεσημέρι είπαμε να τη βγάλουμε με κάτι ελαφρύ, κι έτσι ετοίμασα κάτι σαν χωριάτικη σαλάτα. Ντοματούλα, αγγουράκι, λαχανάκι, καροτάκι, ρίγανη, ελαιόλαδο, και, last but most definitely not least, φέτα! “Lemnos (με ένα ελληνικό κεφαλαίο Λ δίπλα, μέσα σε κύκλο). The Australian Fetta”(!!!). Το δε βράδυ, πριν τον αγώνα, μαγείρεψα (τρομάρα μου) το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω (εκτός από το να βγάζω έτοιμα φαγητά από την κατάψυξη και να τα βάζω στον φούρνο μικροκυμάτων για λίγα λεπτά), δηλαδή μακαρόνια, βάζοντας παρακαλώ δίπλα στα πιάτα μας ένα μικρότερο πιατάκι με τζατζίκι, επίσης “Lemnos” (“The traditional dip, Tzatziki”). Δώσ' του και καρπούζι μετά το φαγητό, κι ήρθε κι έδεσε... ελληνικά, “αρχές Ιούλη στην Ελλάδα” style...


Τα περνάμε ήσυχα. Τα ράμματα-σουβενίρ της φίλης μου από την προ δέκα (και κάτι) ημερών εγχείρησή της δε μας επιτρέπουν πολλά σούρτα-φέρτα. Μια βόλτα μέχρι τη γωνία βγήκαμε μόνο μία φορά. Αγάλι-αγάλι... Ετοιμάζουμε τα πρωινά-μεσημεριανά-απογευματινά-βραδινά μας, γελάμε με τις google μεταφράσεις στα Αγγλικά, κειμένων που έγραψα στο travelstories στο παρελθόν, την ψήνω να αρχίσει να γράφει το βιβλίο που έχει στο μυαλό της για την χρονιά που πέρασε το 2008 δουλεύοντας σαν freelancer δημοσιογράφος καλύπτοντας τη Φόρμουλα 1, σκεφτόμαστε τι χρώμα να βάψω τους τοίχους του σπιτιού της για να ανανεώσει λίγο το λουκ του, γελάμε με τα πονηρόλογα που της λέω στα Κινέζικα χρησιμοποιώντας ένα από τα δύο βιβλία που μου πήρε, χαζεύουμε τα γατάκια του σπιτιού που βλέπουν αόρατους εχθρούς παντού και ξαφνικά, έτσι όπως κοιμούνται, ορμάνε προς την κουρτίνα κι αρχίζουν να σκαρφαλώνουν, και γενικά... χαλαρά. Και δε με πειράζει καθόλου. Το φιλοσόφησα... Όταν κάνεις πολύ λίγα πράγματα, έχεις πολύ περισσότερο χρόνο να προσέξεις λεπτομέρειες που υπό φυσιολογικές συνθήκες σου ξεφεύγουν. Λεπτομέρειες χρήσιμες κι ενδιαφέρουσες; Εξαρτάται από το τι θεωρεί κανείς χρήσιμο κι ενδιαφέρον. Όταν είμαι στο εξωτερικό, ακόμη κι ένα σπασμένο πλακάκι σε ένα κατά τ' άλλα τέλεια στρωμένο πεζοδρόμιο μου τραβάει την προσοχή. Στην Θεσσαλονίκη η ζωή με αφήνει δυστυχώς τόσο μα τόσο αδιάφορο που μπορεί να μαζευτούν τρία πυροσβεστικά, τέσσερα περιπολικά και πέντε ασθενοφόρα μπροστά από το σπίτι μου, και να μην κουνηθώ από τον καναπέ...


Αυτά τα ολίγα, και σχετικά άνοστα. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα! Dim Kyr και λοιποί αναγνώστες μου, εγώ σας προειδοποίησα, και τη συνείδησή μου καθαρή την έχω...


Τα χαιρετίσματά μου σε όλους από τη μακρινή Κουάλα Λουμπούρ.

 

[dim kyr]

Ολίγα ναι. Ανοστα όχι. Μέχρι πότε θα είσαι Μαλαισία, γιατί σε ένα μήνα περίπου θα σκάσω μύτη και εγώ, αν και δεν θα μείνω για πολύ.