gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.750
3. Ίμβρος
Η επίσκεψη στην Ίμβρο, ήταν ένας από τους σημαντικότερους στόχους του ταξιδιού. Γνωρίζαμε ότι ενώ η Τένεδος είναι τουριστικό νησί (για τα δεδομένα της Τουρκίας – βέβαια), η Ίμβρος είναι το αντίθετο. Αποφασίσαμε ότι η επίσκεψη στην Ίμβρο θα διαρκούσε δυο ολόκληρες ημέρες. Επίσης για να είμαστε μια λογική ώρα στην Ίμβρο, αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε την προηγούμενη νύχτα στο Τσανάκκαλε.
Το πρωί κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι του Τσανάκκαλε και μπήκαμε στο ferry. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο, ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και παρατηρούσαμε την πόλη του Τσανάκκαλε.
Κι αυτό το ferry ήταν μια πλατφόρμα όπως αυτές του Ρίου-Αντιρρίου με είσοδο-έξοδο και από τις δυο πλευρές. Άλλωστε η απόσταση είναι μικρή. Το ferry διασχίζει το στενό των Δαρδανελλίων (Ελλήσποντος) με βορειοδυτική κατεύθυνση, ώστε να φτάσει στην ΕυρωπαΪκή Ήπειρο και συγκεκριμένα στο Eceabat. Είμαστε στο υψηλότερο τμήμα του καταστρώματος και παρατηρούσαμε απέναντι την ΕυρωπαΪκή πλευρά. Οι Τούρκοι έχουν «ξυρίσει» ένα τμήμα του βουνού και έχουν κατασκευάσει μια «βουνογραφία!» για τη μάχη της Καλλίπολης, για την οποία είναι πολύ υπερήφανοι.
Τα πάντα στην περιοχή είναι αφιερωμένα στη μάχη της Καλλίπολης. Όπως προανέφερα, οι Τούρκοι είναι υπερήφανοι για τη μάχη της Καλλίπολης, στην οποία η Ελλάδα είχε ουδετερότητα, παρά την αντίθετη άποψη του Βενιζέλου. Η εμπλοκή της Ελλάδας είναι σίγουρο (κατά τους ιστορικούς) ότι θα άλλαζε την έκβαση της μάχης της Καλλίπολης. Πάντως, όπως προανέφερα, τα πάντα στην ευρύτερη περιοχή αφορούν στη μάχη της Καλλίπολης.
Το ferry ζορίστηκε, λόγω των έντονων βόρειων ανέμων. Έτσι έφτασε στο Eceabat, ύστερα από 25 λεπτά αντί των συνήθων – όπως μου είπαν – 15 λεπτών. Για να φτάσουμε στην Ίμβρο, έπρεπε να διασχίσουμε τη χερσόνησο της Καλλίπολης και είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε ότι θα χάσουμε το πλοίο για την Ίμβρο, οπότε θα ανατρεπόταν το πρόγραμμά μας. Όμως ένας Τούρκος, από την Ίμβρο, μας καθησύχασε. Μας εξήγησε ότι το πλοίο προς Ίμβρο περιμένει την ανταπόκριση του ferry από Τσανάκκαλε. Έτσι ησυχάσαμε. Περνούσαμε το στενό των Δαρδανελλίων ή τον Ελλήσποντο, όπως τον ονομάζουμε. Ο Ν. άρχισε να λέει την ιστορία για τον Ελλήσποντο. Όπως είναι γνωστό, πόντος σημαίνει θάλασσα. Τουλάχιστον όπως ανέφερε ο Ν., αλλά εγώ με τα αρχαία Ελληνικά δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά (πλην συντακτικού, το οποίο έχει μαθηματική λογική). Ο Ν. ανέφερε (σε μένα υπενθύμισε, στη Δ. και στην Α. έκανε μάθημα – του αρέσει αυτή η διαδικασία) για πως είχε ονομαστεί το στενό των Δαρδανελλίων, Ελλήσποντος. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Φρίξος και η Έλλη πετούσαν στο βόρειο Αιγαίο και είχαν φτάσει στο στενό. Επίσης σύμφωνα με το μύθο κανείς δεν έπρεπε να κοιτάξει προς τα κάτω, Το παραπάνω παραβίασε η Έλλη, έπεσε στη θάλασσα, πνίγηκε και το στενό ονομάστηκε Ελλήσποντος.
Ύστερα από λίγο αρχίσαμε να διακρίνουμε την πόλη Eceabat.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν., βγήκαμε από το ferry και κατευθυνόμενοι προς τα δυτικά φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι του Kabatepe.
Τα εισιτήρια τα είχαμε βγάλει ηλεκτρονικά (ευτυχώς), την προηγούμενη νύχτα από το σπίτι της Α., πίνοντας Glenlivet.
Βγήκαμε έξω από το αυτοκίνητο του Ν. και ανεβήκαμε στο κατάστρωμα του πλοίου. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, το ταξίδι αυτό στο Βόρειο Αιγαίο θα είχε διάρκεια 90 λεπτών.
Ύστερα από λίγο άρχισε να διακρίνεται η νήσος Ίμβρος.
Φτάσαμε στο λιμάνι της Ίμβρου.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν. και ύστερα από λίγο φτάσαμε στη χώρα και πρωτεύουσα του νησιού της Ίμβρου (Παναγιά κατά τους Έλληνες ή Çınarlı– Gökçeada κατά τους Τούρκους). Gökçeada είναι το όνομα του νησιού στα τούρκικα.
Η Ίμβρος, είναι νησί του Αιγαίου, το οποίο ανήκει στην Τουρκία και διοικητικά στη νομαρχία του Τσανάκκαλε (όπως και η Τένεδος). Βρίσκεται στο βόρειο Αιγαίο, κοντά στην είσοδο του Ελλησπόντου και δυτικά αυτής. Η Ίμβρος έχει έκταση 279km² και πληθυσμό 10.106 κατοίκους, από τους οποίους περίπου 350 είναι Έλληνες, σύμφωνα με τα στοιχεία της βιβλιογραφίας.
Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων της Ίμβρου, είναι η κτηνοτροφία, η αλιεία, η μελισσοκομική, η καλλιέργεια σιτηρών/ελαιόδενδρων και λίγο ο τουρισμός, ενώ το νησί φημίζεται επίσης για τα αμπέλια του και το εκλεκτό κρασί του. Στην πρωτεύουσα του νησιού, Παναγία, εδρεύει η Ιερά Μητρόπολις Ίμβρου και Τενέδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Σύμφωνα με τη σχετική συνθήκη και η Ίμβρος και η Τένεδος θα αυτοδιοικούντο από Ρωμιούς. Όμως η συνθήκη καταπατήθηκε και οι Έλληνες εξαναγκάστηκαν σε φυγή.
Όλα τα ελληνικά χωριά στην Ίμβρο έχουν χαρακτηριστεί ως διατηρητέα από την τουρκική κυβέρνηση. Έτσι, όποιος Ίμβριος θέλει να επισκευάσει το σπίτι του, θα πρέπει να το αναπαλαιώσει όπως ακριβώς ήταν αρχικά. Όμως οι Ίμβριοι (όλα ισχύουν και για την Τένεδο) που δεν έχουν την τουρκική υπηκοότητα δεν μπορούν να κληρονομήσουν περιουσία στην Ίμβρο. Αυτό αποτελεί πρόβλημα κυρίως στην περίπτωση των Ελλήνων Ιμβρίων ανδρών που δεν έχουν υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό. Επίσης κανένας ξένος υπήκοος (δηλαδή χωρίς τουρκική υπηκοότητα - π.χ. Έλληνας, Ολλανδός, Αμερικανός κλπ) δεν μπορεί να αγοράσει οίκημα στην Ίμβρο, γιατί ολόκληρο το νησί θεωρείται παραμεθόριος περιοχή. Αυτό το καθεστώς ισχύει και για την Τένεδο. Όλοι αυτοί οι περιορισμοί (διατηρητέα σπίτια, τουρκική υπηκοότητα) αποτελούν εμπόδια στους Έλληνες Ιμβρίους που θέλουν να επισκευάσουν/κληρονομήσουν τα σπίτια τους. Όταν δεν υπάρχει κληρονόμος ο οποίος διαθέτει τούρκικη υπηκοότητα, η περιουσία μετά το θάνατο του ιδιοκτήτη περνάει στο τουρκικό δημόσιο. Και το χειρότερο.
Οι Τούρκοι για να διώξουν τους Έλληνες καταπατώντας κάθε διεθνή συνθήκη έφεραν στο νησί ανοιχτή φυλακή. Με τους κακοποιούς να λυμαίνονται τα πάντα.
Λέγοντας στην παρέα τα παραπάνω το στομάχι μου σφίχτηκε. Ακόμα μια φορά σ’ αυτό το ταξίδι.
Το ξενοδοχείο μας στο κέντρο της «Χώρας» το βρήκαμε πολύ εύκολα. Αμέσως κατευθυνθήκαμε προς αυτό. Εκεί αφήσαμε τις μικροαποσκευές μας στα δυο δωμάτια και μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο του Ν. για να πάμε σε κάποιο από τα Ελληνικά χωριά.
Το πρώτο χωριό που επισκεφτήκαμε ήταν τα Αγρίδια.
Τα Αγρίδια (σήμερα Tepeköy = Κορφοβουνοχώρι) είναι χωριό της Ίμβρου στην περιφέρεια Gökçeada (Γκιοκτσέανα – δεν τα πάω καθόλου καλά με την τούρκικη γλώσσα) της επαρχίας Τσανάκκαλε της Τουρκίας. Τα Αγρίδια βρίσκονται περίπου 9 χλμ. δυτικά της πόλης της Ίμβρου. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή το χωριό είχε 114 κατοίκους. Ο πληθυσμός αποτελείται από 75% Έλληνες ορθόδοξους και 25% σουνίτες Τούρκους
Αφήσαμε το αυτοκίνητο και ανεβήκαμε με τα πόδια προς το χωριό. Να ξεμουδιάσουμε και λίγο.
Το χωριό είναι γνωστό για τα πλυντήρια που είχε από παλιά. Λόγω του νερού της Ίμβρου. Όπως είναι γνωστό η Ίμβρος είναι από τα ελάχιστα νησιά του Αιγαίου που έχει πολύ νερό. Μάλιστα στο κέντρο – σχεδόν – του νησιού υπάρχει φράγμα, το οποίο και επισκέφτηκα από επαγγελματική διαστροφή. Κάποιοι ταξιδιωτικοί οδηγοί παρομοίαζαν την Ίμβρο με τη Σαμοθράκη. Καμιά σχέση. Η Σαμοθράκη είναι υπέροχη. Ο επίγειος παράδεισος. Αν δεν είχα βολευτεί ως μόνιμη κατοικία σε μια υπέροχη κι ερημική παραλία, κοντά στη δουλειά μου, θα σκεφτόμουν πάρα πολύ να κατοικήσω μόνιμα στη Σαμοθράκη. Στον επίγειο παράδεισο. Πάντως αφού βρεθήκαμε στα Αγρίδια, στο Ελληνικό χωριό, επισκεφτήκαμε τα περίφημα πλυντήρια.
Δίπλα, σχεδόν, στα πλυντήρια δεσπόζει η Ελληνορθόδοξη εκκλησία.
Μετά την ανάβαση στο χωριό, ακολούθησε η κατάβαση. Σταματήσαμε στην καφετέρια, στην κεντρική οδό όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο, για να πιούμε μερικές μπίρες να δροσιστούμε. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς Νότο, βρήκαμε μια υπέροχη κι ερημική (για την εποχή) παραλία (Laz Bay Beach), την αράξαμε κάναμε τα μπάνια μας, φύγαμε και επιστρέψαμε στη «Χώρα». Αφού φρεσκαριστήκαμε στο ξενοδοχείο μας, ξεκινήσαμε τις βόλτες στο κέντρο του οικισμού, στο πεζοδρομημένο κέντρο της «Χώρας» για τα ποτά μας.
Έχω αρχίσει να αναθεωρώ τις απόψεις μου για την Τουρκία (μόνο τουριστικά). Τα ποτά είναι πλέον φτηνά. Η τούρκικη λίρα καταρρέει και συνεχίζει να καταρρέει. Περπατήσαμε αρκετά.
Συνεχίσαμε τις βόλτες στο κέντρο της «Χώρας» και είδαμε τη Μητρόπολη Ίμβρου και Τενέδου και η οποία ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Συνεχίσαμε τις βόλτες στο κέντρο του οικισμού.
Την άλλη ημέρα ολοκληρώσαμε τις βόλτες μας στο νησί. Μεταξύ άλλων πήγαμε στο Κάστρο (σήμερα Kaleköy = Καστροχώρι ή Κάστρο). Μετά το μπάνιο μας, σταματήσαμε για ένα ποτό. Στο Mustafa'nın Kayfesi.
Το Κάστρο είναι χωριό στην περιφέρεια Ίμβρου της επαρχίας Τσανάκκαλε της Τουρκίας. Το Κάστρο βρίσκεται περίπου 4 χλμ. βόρεια της πόλης (Χώρας) της Ίμβρου. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, το Κάστρο είχε 90 κατοίκους. Παλαιότερα στο χωριό υπήρχε ένα κάστρο (διασώζεται εν μέρει) που χρησίμευε για την προστασία των ανθρώπων από τους πειρατές.
Κοντά, λοιπόν, στην Ελληνορθόδοξη εκκλησία, σταματήσαμε για ένα ρακί.
Όμορφο και δροσερό περιβάλλον, αλλά δεν… Όταν ζήτησα ρακί, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού (φαντάζομαι ο Mustafa, μου είπε ότι δεν υπάρχει αλκοόλ). Σκέφτηκα λίγο και θυμήθηκα ότι ο Ν. κουβαλάει πάντα τσίπουρο. Ρωτώ τον Mustafa γιατί αυτό το μαγαζί δεν έχει αλκοόλ και και μου απάντησε ότι είναι δίπλα στην εκκλησία. Την Ελληνορθόδοξη!!!
Δεν έδειξα την τσαντίλα μου και του είπα να μας φέρει τέσσερα αδειανά ποτήρια. Μάλλον ήμουν πολύ εκνευρισμένος με τον Mustafa (όπως μου είπαν οι λοιποί της παρέας μετά) και ο νέος φίλος μας ο Mustafa, έφερε άμεσα τα ποτήρια. Βάλαμε το τσίπουρο του Ν. στα ποτήρια. Εξαιρετικό!
Αφού με συνοπτικές διαδικασίες τελειώσαμε το τσίπουρο που είχε ο Ν., φύγαμε. Οι γυναίκες της παρέας πήγαν προς την εκκλησία.
Εγώ και ο Ν., αφού στραγγίσαμε το μπουκάλι, πήγαμε προς το αυτοκίνητο, περιμένοντας τις γυναίκες. Ύστερα από λίγο ήρθαν. Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο. Επόμενη στάση ήταν στο χωριό καταγωγής του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Άγιοι Θεόδωροι (σήμερα Zeytinli köyü =Ελαιοχώρι ή Ελαιώνας). Από τον κεντρικό δρόμο μετά τη στροφή προς τον οικισμό η κατά μήκος κλίση ξεπερνούσε το 10%. Το SUV του Ν. άρχισε να στενάζει στην ανηφόρα και ο Ν. άρχισε να γκρινιάζει. Τον επανάφερα στην τάξη, λέγοντάς του ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος από τη λαμαρίνα.
Όμορφο χωριό.
Ανεβήκαμε στο χωριό με το αυτοκίνητο, ο Ν. με τη Δ. πήγαν προς την εκκλησία, ενώ εγώ με την Α. πήγαμε στο εστιατόριο ενός Έλληνα για το οποίο μας είχαν πει άριστες κριτικές. Ύστερα από λίγη ώρα ήρθαν και ο Ν. με τη Δ.
Φάγαμε κατσικάκι, όχι τόσο νόστιμο σαν τα αγριοκάτσικα της Σαμοθράκης (άλλωστε εγώ δεν είμαι του κρέατος) και ήπιαμε ένα εξαιρετικό κρασί που είχε έρθει από τη Θράκη. Ζήτησα το όνομα του οινοποιείου, ο φίλος μας που είχε το εστιατόριο στους Άγιους Θεόδωρους μας είπε ότι εκείνη την ημέρα ο οινοποιός ήταν στο χωριό, του τηλεφώνησε, ήρθε, γνωριστήκαμε και συνεχίσαμε να πίνουμε.
Όμορφα ήταν εκεί. Οι λοιποί της παρέας (ακόμα και η Α, που είναι Τουρκάλα) πήγαν στο πατρικό – (μουσείο του Πατριάρχη. Εγώ δεν τους ακολούθησα και συνέχισα να πίνω. Όταν είχα πιεί τον αγλέουρα, η παρέα επέστρεψε, μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν., επιστρέψαμε στη Χώρα, κάναμε τις τελευταίες βόλτες μας,
Κι εδώ όπου συναντήσαμε Έλληνες, το μήνυμά τους ήταν ένα. Αυτό που μας έδωσαν και οι Έλληνες στην Τένεδο: «Μην μας ξεχνάτε».
Κάνοντας τις τελευταίες βόλτες μας στη «Χώρα», φάγαμε και τα τελευταία μας γλυκά,
μαζέψαμε τις αποσκευές μας και κατευθυνθήκαμε προς το μικρό λιμάνι του νησιού. Ανέβηκα στο κατάστρωμα. Οι λοιποί της παρέας έμειναν στον εσωτερικό χώρο του πλοίου. Βγήκα έξω, στο κατάστρωμα. Ο βοριάς φυσούσε. Μόνον εγώ ήμουν στο κατάστρωμα. Λίγο πριν φτάσουμε στο μικρό λιμανάκι του Kabatepe, στα Ευρωπαϊκά παράλια της Τουρκίας, η επιμονή μου δικαιώθηκε. Παίρνω την Α στο τηλέφωνο και της λέω να έρθει γρήγορα στο κατάστρωμα του πλοίου. Ήρθε γρήγορα. Δεν έχει συνηθίσει να την καλώ έτσι έντονα. Όμως αποζημιώθηκε.
Φτάνοντας στο κατάστρωμα είδαμε απίστευτες εικόνες ηλιοβασιλέματος.
Υπέροχο θέαμα. Η Ίμβρος και κυρίως το πιο αγαπημένο μου νησί, η Σαμοθράκη στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Βγήκαμε από το πλοίο, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φτάσαμε στο λιμανάκι του Kabatepe, διασχίσαμε το Ευρωπαϊκό τμήμα, πήραμε το ferry, παρατηρήσαμε το Eceabat το βράδυ.
Και ύστερα από λίγο περάσαμε στο Τσανάκκαλε και κατευθυνθήκαμε νότια στο παραλιακό σπίτι της φίλης μας.
Η επίσκεψη στην Ίμβρο, ήταν ένας από τους σημαντικότερους στόχους του ταξιδιού. Γνωρίζαμε ότι ενώ η Τένεδος είναι τουριστικό νησί (για τα δεδομένα της Τουρκίας – βέβαια), η Ίμβρος είναι το αντίθετο. Αποφασίσαμε ότι η επίσκεψη στην Ίμβρο θα διαρκούσε δυο ολόκληρες ημέρες. Επίσης για να είμαστε μια λογική ώρα στην Ίμβρο, αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε την προηγούμενη νύχτα στο Τσανάκκαλε.
Το πρωί κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι του Τσανάκκαλε και μπήκαμε στο ferry. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο, ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και παρατηρούσαμε την πόλη του Τσανάκκαλε.
Κι αυτό το ferry ήταν μια πλατφόρμα όπως αυτές του Ρίου-Αντιρρίου με είσοδο-έξοδο και από τις δυο πλευρές. Άλλωστε η απόσταση είναι μικρή. Το ferry διασχίζει το στενό των Δαρδανελλίων (Ελλήσποντος) με βορειοδυτική κατεύθυνση, ώστε να φτάσει στην ΕυρωπαΪκή Ήπειρο και συγκεκριμένα στο Eceabat. Είμαστε στο υψηλότερο τμήμα του καταστρώματος και παρατηρούσαμε απέναντι την ΕυρωπαΪκή πλευρά. Οι Τούρκοι έχουν «ξυρίσει» ένα τμήμα του βουνού και έχουν κατασκευάσει μια «βουνογραφία!» για τη μάχη της Καλλίπολης, για την οποία είναι πολύ υπερήφανοι.
Τα πάντα στην περιοχή είναι αφιερωμένα στη μάχη της Καλλίπολης. Όπως προανέφερα, οι Τούρκοι είναι υπερήφανοι για τη μάχη της Καλλίπολης, στην οποία η Ελλάδα είχε ουδετερότητα, παρά την αντίθετη άποψη του Βενιζέλου. Η εμπλοκή της Ελλάδας είναι σίγουρο (κατά τους ιστορικούς) ότι θα άλλαζε την έκβαση της μάχης της Καλλίπολης. Πάντως, όπως προανέφερα, τα πάντα στην ευρύτερη περιοχή αφορούν στη μάχη της Καλλίπολης.
Το ferry ζορίστηκε, λόγω των έντονων βόρειων ανέμων. Έτσι έφτασε στο Eceabat, ύστερα από 25 λεπτά αντί των συνήθων – όπως μου είπαν – 15 λεπτών. Για να φτάσουμε στην Ίμβρο, έπρεπε να διασχίσουμε τη χερσόνησο της Καλλίπολης και είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε ότι θα χάσουμε το πλοίο για την Ίμβρο, οπότε θα ανατρεπόταν το πρόγραμμά μας. Όμως ένας Τούρκος, από την Ίμβρο, μας καθησύχασε. Μας εξήγησε ότι το πλοίο προς Ίμβρο περιμένει την ανταπόκριση του ferry από Τσανάκκαλε. Έτσι ησυχάσαμε. Περνούσαμε το στενό των Δαρδανελλίων ή τον Ελλήσποντο, όπως τον ονομάζουμε. Ο Ν. άρχισε να λέει την ιστορία για τον Ελλήσποντο. Όπως είναι γνωστό, πόντος σημαίνει θάλασσα. Τουλάχιστον όπως ανέφερε ο Ν., αλλά εγώ με τα αρχαία Ελληνικά δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά (πλην συντακτικού, το οποίο έχει μαθηματική λογική). Ο Ν. ανέφερε (σε μένα υπενθύμισε, στη Δ. και στην Α. έκανε μάθημα – του αρέσει αυτή η διαδικασία) για πως είχε ονομαστεί το στενό των Δαρδανελλίων, Ελλήσποντος. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Φρίξος και η Έλλη πετούσαν στο βόρειο Αιγαίο και είχαν φτάσει στο στενό. Επίσης σύμφωνα με το μύθο κανείς δεν έπρεπε να κοιτάξει προς τα κάτω, Το παραπάνω παραβίασε η Έλλη, έπεσε στη θάλασσα, πνίγηκε και το στενό ονομάστηκε Ελλήσποντος.
Ύστερα από λίγο αρχίσαμε να διακρίνουμε την πόλη Eceabat.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν., βγήκαμε από το ferry και κατευθυνόμενοι προς τα δυτικά φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι του Kabatepe.
Τα εισιτήρια τα είχαμε βγάλει ηλεκτρονικά (ευτυχώς), την προηγούμενη νύχτα από το σπίτι της Α., πίνοντας Glenlivet.
Βγήκαμε έξω από το αυτοκίνητο του Ν. και ανεβήκαμε στο κατάστρωμα του πλοίου. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, το ταξίδι αυτό στο Βόρειο Αιγαίο θα είχε διάρκεια 90 λεπτών.
Ύστερα από λίγο άρχισε να διακρίνεται η νήσος Ίμβρος.
Φτάσαμε στο λιμάνι της Ίμβρου.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν. και ύστερα από λίγο φτάσαμε στη χώρα και πρωτεύουσα του νησιού της Ίμβρου (Παναγιά κατά τους Έλληνες ή Çınarlı– Gökçeada κατά τους Τούρκους). Gökçeada είναι το όνομα του νησιού στα τούρκικα.
Η Ίμβρος, είναι νησί του Αιγαίου, το οποίο ανήκει στην Τουρκία και διοικητικά στη νομαρχία του Τσανάκκαλε (όπως και η Τένεδος). Βρίσκεται στο βόρειο Αιγαίο, κοντά στην είσοδο του Ελλησπόντου και δυτικά αυτής. Η Ίμβρος έχει έκταση 279km² και πληθυσμό 10.106 κατοίκους, από τους οποίους περίπου 350 είναι Έλληνες, σύμφωνα με τα στοιχεία της βιβλιογραφίας.
Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων της Ίμβρου, είναι η κτηνοτροφία, η αλιεία, η μελισσοκομική, η καλλιέργεια σιτηρών/ελαιόδενδρων και λίγο ο τουρισμός, ενώ το νησί φημίζεται επίσης για τα αμπέλια του και το εκλεκτό κρασί του. Στην πρωτεύουσα του νησιού, Παναγία, εδρεύει η Ιερά Μητρόπολις Ίμβρου και Τενέδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Σύμφωνα με τη σχετική συνθήκη και η Ίμβρος και η Τένεδος θα αυτοδιοικούντο από Ρωμιούς. Όμως η συνθήκη καταπατήθηκε και οι Έλληνες εξαναγκάστηκαν σε φυγή.
Όλα τα ελληνικά χωριά στην Ίμβρο έχουν χαρακτηριστεί ως διατηρητέα από την τουρκική κυβέρνηση. Έτσι, όποιος Ίμβριος θέλει να επισκευάσει το σπίτι του, θα πρέπει να το αναπαλαιώσει όπως ακριβώς ήταν αρχικά. Όμως οι Ίμβριοι (όλα ισχύουν και για την Τένεδο) που δεν έχουν την τουρκική υπηκοότητα δεν μπορούν να κληρονομήσουν περιουσία στην Ίμβρο. Αυτό αποτελεί πρόβλημα κυρίως στην περίπτωση των Ελλήνων Ιμβρίων ανδρών που δεν έχουν υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό. Επίσης κανένας ξένος υπήκοος (δηλαδή χωρίς τουρκική υπηκοότητα - π.χ. Έλληνας, Ολλανδός, Αμερικανός κλπ) δεν μπορεί να αγοράσει οίκημα στην Ίμβρο, γιατί ολόκληρο το νησί θεωρείται παραμεθόριος περιοχή. Αυτό το καθεστώς ισχύει και για την Τένεδο. Όλοι αυτοί οι περιορισμοί (διατηρητέα σπίτια, τουρκική υπηκοότητα) αποτελούν εμπόδια στους Έλληνες Ιμβρίους που θέλουν να επισκευάσουν/κληρονομήσουν τα σπίτια τους. Όταν δεν υπάρχει κληρονόμος ο οποίος διαθέτει τούρκικη υπηκοότητα, η περιουσία μετά το θάνατο του ιδιοκτήτη περνάει στο τουρκικό δημόσιο. Και το χειρότερο.
Οι Τούρκοι για να διώξουν τους Έλληνες καταπατώντας κάθε διεθνή συνθήκη έφεραν στο νησί ανοιχτή φυλακή. Με τους κακοποιούς να λυμαίνονται τα πάντα.
Λέγοντας στην παρέα τα παραπάνω το στομάχι μου σφίχτηκε. Ακόμα μια φορά σ’ αυτό το ταξίδι.
Το ξενοδοχείο μας στο κέντρο της «Χώρας» το βρήκαμε πολύ εύκολα. Αμέσως κατευθυνθήκαμε προς αυτό. Εκεί αφήσαμε τις μικροαποσκευές μας στα δυο δωμάτια και μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο του Ν. για να πάμε σε κάποιο από τα Ελληνικά χωριά.
Το πρώτο χωριό που επισκεφτήκαμε ήταν τα Αγρίδια.
Τα Αγρίδια (σήμερα Tepeköy = Κορφοβουνοχώρι) είναι χωριό της Ίμβρου στην περιφέρεια Gökçeada (Γκιοκτσέανα – δεν τα πάω καθόλου καλά με την τούρκικη γλώσσα) της επαρχίας Τσανάκκαλε της Τουρκίας. Τα Αγρίδια βρίσκονται περίπου 9 χλμ. δυτικά της πόλης της Ίμβρου. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή το χωριό είχε 114 κατοίκους. Ο πληθυσμός αποτελείται από 75% Έλληνες ορθόδοξους και 25% σουνίτες Τούρκους
Αφήσαμε το αυτοκίνητο και ανεβήκαμε με τα πόδια προς το χωριό. Να ξεμουδιάσουμε και λίγο.
Το χωριό είναι γνωστό για τα πλυντήρια που είχε από παλιά. Λόγω του νερού της Ίμβρου. Όπως είναι γνωστό η Ίμβρος είναι από τα ελάχιστα νησιά του Αιγαίου που έχει πολύ νερό. Μάλιστα στο κέντρο – σχεδόν – του νησιού υπάρχει φράγμα, το οποίο και επισκέφτηκα από επαγγελματική διαστροφή. Κάποιοι ταξιδιωτικοί οδηγοί παρομοίαζαν την Ίμβρο με τη Σαμοθράκη. Καμιά σχέση. Η Σαμοθράκη είναι υπέροχη. Ο επίγειος παράδεισος. Αν δεν είχα βολευτεί ως μόνιμη κατοικία σε μια υπέροχη κι ερημική παραλία, κοντά στη δουλειά μου, θα σκεφτόμουν πάρα πολύ να κατοικήσω μόνιμα στη Σαμοθράκη. Στον επίγειο παράδεισο. Πάντως αφού βρεθήκαμε στα Αγρίδια, στο Ελληνικό χωριό, επισκεφτήκαμε τα περίφημα πλυντήρια.
Δίπλα, σχεδόν, στα πλυντήρια δεσπόζει η Ελληνορθόδοξη εκκλησία.
Μετά την ανάβαση στο χωριό, ακολούθησε η κατάβαση. Σταματήσαμε στην καφετέρια, στην κεντρική οδό όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο, για να πιούμε μερικές μπίρες να δροσιστούμε. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς Νότο, βρήκαμε μια υπέροχη κι ερημική (για την εποχή) παραλία (Laz Bay Beach), την αράξαμε κάναμε τα μπάνια μας, φύγαμε και επιστρέψαμε στη «Χώρα». Αφού φρεσκαριστήκαμε στο ξενοδοχείο μας, ξεκινήσαμε τις βόλτες στο κέντρο του οικισμού, στο πεζοδρομημένο κέντρο της «Χώρας» για τα ποτά μας.
Έχω αρχίσει να αναθεωρώ τις απόψεις μου για την Τουρκία (μόνο τουριστικά). Τα ποτά είναι πλέον φτηνά. Η τούρκικη λίρα καταρρέει και συνεχίζει να καταρρέει. Περπατήσαμε αρκετά.
Συνεχίσαμε τις βόλτες στο κέντρο της «Χώρας» και είδαμε τη Μητρόπολη Ίμβρου και Τενέδου και η οποία ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Συνεχίσαμε τις βόλτες στο κέντρο του οικισμού.
Την άλλη ημέρα ολοκληρώσαμε τις βόλτες μας στο νησί. Μεταξύ άλλων πήγαμε στο Κάστρο (σήμερα Kaleköy = Καστροχώρι ή Κάστρο). Μετά το μπάνιο μας, σταματήσαμε για ένα ποτό. Στο Mustafa'nın Kayfesi.
Το Κάστρο είναι χωριό στην περιφέρεια Ίμβρου της επαρχίας Τσανάκκαλε της Τουρκίας. Το Κάστρο βρίσκεται περίπου 4 χλμ. βόρεια της πόλης (Χώρας) της Ίμβρου. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, το Κάστρο είχε 90 κατοίκους. Παλαιότερα στο χωριό υπήρχε ένα κάστρο (διασώζεται εν μέρει) που χρησίμευε για την προστασία των ανθρώπων από τους πειρατές.
Κοντά, λοιπόν, στην Ελληνορθόδοξη εκκλησία, σταματήσαμε για ένα ρακί.
Όμορφο και δροσερό περιβάλλον, αλλά δεν… Όταν ζήτησα ρακί, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού (φαντάζομαι ο Mustafa, μου είπε ότι δεν υπάρχει αλκοόλ). Σκέφτηκα λίγο και θυμήθηκα ότι ο Ν. κουβαλάει πάντα τσίπουρο. Ρωτώ τον Mustafa γιατί αυτό το μαγαζί δεν έχει αλκοόλ και και μου απάντησε ότι είναι δίπλα στην εκκλησία. Την Ελληνορθόδοξη!!!
Δεν έδειξα την τσαντίλα μου και του είπα να μας φέρει τέσσερα αδειανά ποτήρια. Μάλλον ήμουν πολύ εκνευρισμένος με τον Mustafa (όπως μου είπαν οι λοιποί της παρέας μετά) και ο νέος φίλος μας ο Mustafa, έφερε άμεσα τα ποτήρια. Βάλαμε το τσίπουρο του Ν. στα ποτήρια. Εξαιρετικό!
Αφού με συνοπτικές διαδικασίες τελειώσαμε το τσίπουρο που είχε ο Ν., φύγαμε. Οι γυναίκες της παρέας πήγαν προς την εκκλησία.
Εγώ και ο Ν., αφού στραγγίσαμε το μπουκάλι, πήγαμε προς το αυτοκίνητο, περιμένοντας τις γυναίκες. Ύστερα από λίγο ήρθαν. Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο. Επόμενη στάση ήταν στο χωριό καταγωγής του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Άγιοι Θεόδωροι (σήμερα Zeytinli köyü =Ελαιοχώρι ή Ελαιώνας). Από τον κεντρικό δρόμο μετά τη στροφή προς τον οικισμό η κατά μήκος κλίση ξεπερνούσε το 10%. Το SUV του Ν. άρχισε να στενάζει στην ανηφόρα και ο Ν. άρχισε να γκρινιάζει. Τον επανάφερα στην τάξη, λέγοντάς του ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος από τη λαμαρίνα.
Όμορφο χωριό.
Ανεβήκαμε στο χωριό με το αυτοκίνητο, ο Ν. με τη Δ. πήγαν προς την εκκλησία, ενώ εγώ με την Α. πήγαμε στο εστιατόριο ενός Έλληνα για το οποίο μας είχαν πει άριστες κριτικές. Ύστερα από λίγη ώρα ήρθαν και ο Ν. με τη Δ.
Φάγαμε κατσικάκι, όχι τόσο νόστιμο σαν τα αγριοκάτσικα της Σαμοθράκης (άλλωστε εγώ δεν είμαι του κρέατος) και ήπιαμε ένα εξαιρετικό κρασί που είχε έρθει από τη Θράκη. Ζήτησα το όνομα του οινοποιείου, ο φίλος μας που είχε το εστιατόριο στους Άγιους Θεόδωρους μας είπε ότι εκείνη την ημέρα ο οινοποιός ήταν στο χωριό, του τηλεφώνησε, ήρθε, γνωριστήκαμε και συνεχίσαμε να πίνουμε.
Όμορφα ήταν εκεί. Οι λοιποί της παρέας (ακόμα και η Α, που είναι Τουρκάλα) πήγαν στο πατρικό – (μουσείο του Πατριάρχη. Εγώ δεν τους ακολούθησα και συνέχισα να πίνω. Όταν είχα πιεί τον αγλέουρα, η παρέα επέστρεψε, μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν., επιστρέψαμε στη Χώρα, κάναμε τις τελευταίες βόλτες μας,
Κι εδώ όπου συναντήσαμε Έλληνες, το μήνυμά τους ήταν ένα. Αυτό που μας έδωσαν και οι Έλληνες στην Τένεδο: «Μην μας ξεχνάτε».
Κάνοντας τις τελευταίες βόλτες μας στη «Χώρα», φάγαμε και τα τελευταία μας γλυκά,
μαζέψαμε τις αποσκευές μας και κατευθυνθήκαμε προς το μικρό λιμάνι του νησιού. Ανέβηκα στο κατάστρωμα. Οι λοιποί της παρέας έμειναν στον εσωτερικό χώρο του πλοίου. Βγήκα έξω, στο κατάστρωμα. Ο βοριάς φυσούσε. Μόνον εγώ ήμουν στο κατάστρωμα. Λίγο πριν φτάσουμε στο μικρό λιμανάκι του Kabatepe, στα Ευρωπαϊκά παράλια της Τουρκίας, η επιμονή μου δικαιώθηκε. Παίρνω την Α στο τηλέφωνο και της λέω να έρθει γρήγορα στο κατάστρωμα του πλοίου. Ήρθε γρήγορα. Δεν έχει συνηθίσει να την καλώ έτσι έντονα. Όμως αποζημιώθηκε.
Φτάνοντας στο κατάστρωμα είδαμε απίστευτες εικόνες ηλιοβασιλέματος.
Υπέροχο θέαμα. Η Ίμβρος και κυρίως το πιο αγαπημένο μου νησί, η Σαμοθράκη στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Βγήκαμε από το πλοίο, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φτάσαμε στο λιμανάκι του Kabatepe, διασχίσαμε το Ευρωπαϊκό τμήμα, πήραμε το ferry, παρατηρήσαμε το Eceabat το βράδυ.
Και ύστερα από λίγο περάσαμε στο Τσανάκκαλε και κατευθυνθήκαμε νότια στο παραλιακό σπίτι της φίλης μας.
Last edited: