Παρίσακτος
Member
- Μηνύματα
- 239
- Likes
- 2.650
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός Ταξιδιού
- Welcome! Where are you from?
- Άνθρωποι κ Ποντίκια
- Παζάρι, Καρνάκ κ αποχαιρετισμός στα όπλα
- 'Εγκλημα στο Νείλο
- 'Στα Κρεμαστά κ τη Δήλο της Αιγύπτου
- Ο καλός άνθρωπος του Ασουάν
- Εκεί στο Νότο
- Υπάρχουν κροκόδειλοι στον Νείλο;
- Πυραμίδες
- Νεκροπόλεις για ζωντανούς
- Μούμιες
- Στην Αγορά του Αλ-Χαλίλι
- Για σαλάμ θα πει Αλεξάνδρεια
- Απολογισμός - Αρχαιολογικοί Χώροι
- Απολογισμός - Οικισμοί
- Τελικός Απολογισμός
Στην Αγορά του Αλ-Χαλίλι
Τελευταία μέρα κι έχοντας ήδη αγοράσει από την προηγούμενη εισιτήριο λεωφορείου για Αλεξάνδρεια (κόστος 60 EGP, 3€), αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στις μεσαιωνικές συνοικίες της πόλης. Ταξί για tent market, την κλειστή αγορά όπου πουλιούνται σκηνές, χαλιά, υφάσματα κι από εκεί βόλτα στα έγκατα του Ισλαμικού Καΐρου.
Επόμενη στάση, το τζαμί Αλ-Αζάρ, η καρδιά του Ισλάμ στην πόλη. Το δάπεδο άστραφτε στην αυλή (σε αντίθεση με τα υπόλοιπα τζαμιά που ήξερες ότι οι κάλτσες θα πάνε για κάψιμο), μεγάλο γενικά, πολύς κόσμος να μελετά στους μεντρεσέδες, άλλοι να προσεύχονται. Γενικότερα, βρήκα ενδιαφέρουσα τη διττή όψη των τζαμιών: λατρευτικός χώρος και χώρος μελέτης. Η προσέγγιση «χαρίζω βιβλία ακόμη και στους ξένους τουρίστες» πανταχού παρούσα, που την βρίσκω έξυπνη μέθοδο προσηλυτισμού, χωρίς να γίνεται ενοχλητική. Είχα τελείως διαφορετική εικόνα πριν εντρυφήσω στους τεμένους στο Κάιρο· γιατί μιλάμε για εντρύφηση με τόσους που είχε. Δεν ονομάζεται τυχαία άλλωστε πόλη των χιλίων μιναρέδων.
Πετύχαμε και μάλλον κηδεία: έξι ζευγάρια χέρια να κουβαλάνε τρέχοντας ένα μακρόστενο κιβώτιο, μια αναστάτωση να πλανάται ραγδαία στην ατμόσφαιρα και στην έξοδό μας πολλές γυναίκες να κλαίνε και να ανταλλάσσουν κουβέντες που υποθέσαμε πως ήταν συλλυπητήριες ευχές.
Συνεχίσαμε μια βόλτα προς την αγορά του Αλ Χαλίλι και κάναμε άλλη μια στάση στο Qalawun Complex, ένα σύμπλεγμα που αποτελείται από ένα τζαμί, ένα μαυσωλείο, έναν μεντρεσέ και ένα νοσοκομείο. Στο τελευταίο δεν μπήκαμε· μας φάνηκε ότι λειτουργούσε κανονικά και δεν θυμάμαι καν αν ρωτήσαμε και φάγαμε άκυρο ή αν απλώς βρήκαμε παράταιρη την παρουσία μας σε έναν χώρο με αρρώστους και τραυματίες, που δεν θα ήθελαν να αποτελέσουν θέαμα για χαζοτουρίστες.
Είχαμε και τον Αιγύπτιο φύλακα στο τζαμί που μας ακολουθούσε και μας έδινε κοινότοπες εξηγήσεις που κανένας μας δεν χρειαζόταν.
Κάποια στιγμή μας νεύει να ακολουθήσουμε, τον αγνοούμε. Μας πλησιάζει. Καταλαβαίνουμε πού το πάει. Επειδή δεν μας είχε ενθουσιάσει το συγκεκριμένο αξιοθέατο, είπαμε να το εκμεταλλευτούμε μπας και πιάσουν τόπο τα χρήματα του εισιτηρίου. Τον ρωτάμε αν μπορούμε να ανέβουμε στον μιναρέ. Δεν γίνεται, μας λέει, αλλά μας ανοίγει μια άλλη πόρτα και ανεβαίνουμε σε κάτι ταράτσες-ερείπια, που δεν προσφέρουν και καμιά ιδιαίτερη θέα, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες. Του δίνουμε το μπαξισάκι του κι αποχωρούμε για την αγορά του Αλ Χαλίλι.
Στη διαδρομή η κίνηση στον πεζόδρομο είναι σταματημένη γιατί έχουν γυρίσματα με drone και δεν επιτρέπεται η διέλευση σε ένα μέρος του δρόμου. Ένα ζευγάρι ηθοποιών περπατάνε πιασμένοι χέρι χέρι κι έπειτα από λίγη ώρα απραξίας η σκηνοθέτιδα ( ; ) μας δίνει το οκ.
Παίρνουμε κάτι αναμνηστικά από την περίφημη αγορά, όπου για άλλη μια φορά εγώ το παίζω σκληρός καριόλης, μέχρι να γίνει το δικό μου. Αγοράζω και μια πασμίνα δώρο, που μαζί με τη ζώνη του Λούξορ ήταν οι πιο πετυχημένες μου διαπραγματεύσεις. Έπεσα σε τύπο που δεν έπαιζε για να κερδίσει, αλλά του άρεσε το άθλημα. Την έβρισκε με το παζάρι.
«Πόσο;» κλασική ερώτηση από την πλευρά μου. Αράδιασμα τιμών. Ω, πολύ ακριβά! Το εργάκι σε επανάληψη.
«Δώσε μου μια καλή τιμή», λέει ο τύπος· έτσι ξεκινούσαν πολλά παζάρι, ζητούσαν την πρώτη σου τιμή για να αρχίσει η διαπραγμάτευση. Τους φαινόταν χαμηλή, πάντα, ασχέτως αν ήταν συχνά υψηλότερη από την πραγματική αξία του προϊόντος.
Ο ίδιος τύπος, παρεμπιπτόντως, μας είχε πουλήσει κάτι φουλάρια δυο μέρες πριν, στα οποία είχα χαμηλώσει την τιμή κάμποσο κι εγώ ήθελα να τη ρίξω κι άλλο, μέχρι που ακούω από τον φίλο μου, «Αν δεν το πάρεις εσύ, το θέλω εγώ». Τα είχαμε πάρει φάση 1€ το ένα. Όταν μας το πουλούσε έλεγε πόσο καλή ποιότητα είναι, κλπ κλπ.
Στο σημερινό παζάρι το χρησιμοποίησε ως αντιπαράδειγμα, για να δείξει ότι οι τιμές που του αράδιαζα θα έκαναν μόνο για φτηνά πράγματα σαν τα φουλάρια (τα καλής ποιότητας) που είχαμε πάρει τις προάλλες. Άλλα κόλπα του περιλάμβαναν το να σου λέει ότι η τιμή για την οποία συζητούσατε ήταν για την άλλη πασμίνα, που είναι το ίδιο υλικό (δεν ήταν) και «κοίτα ωραιότερα χρώματα» και όχι γι’ αυτή που νόμιζες. Να σου προτείνει τη διπλή τιμή, αν αγόραζες δυο πασμίνες (η μία εκ των οποίων η λιγότερη καλή, βάσει των λεγομένων του σε άλλο χρόνο). Γενικά θέλουν να σε μπερδέψουν, δεν λειτουργούν στρατηγικά, απλώς παζάρι στο παζάρι να σε πείσουν.
Εγώ σταθερός στις απόψεις μου, ανέβαζα πενταροδεκάρες, κατέβαινε εικοσάδες. Εκείνος να λέει στον Δ. «ο φίλος σου είναι πολύ δυνατός στο παζάρι» αντί για «ρε, είναι τρελός ο φίλος σου; Του το δίνω τσάμπα και δεν το θέλει;» κι εγώ, παίρνοντας θάρρος, επέμενα στις τιμές του.
«Στο δίνω 100» λέει στο τέλος. Είχα απομακρυνθεί από τον πάγκο του, ότι τάχα δεν ενδιαφερόμουν, κι αυτός με είχε ακολουθήσει. «Είναι η πραγματική του τιμή. Τόσο το αγοράζω».
«Λυπάμαι, δεν δίνω πάνω από 90». Κάνω ότι φεύγω και, βουαλά, έκλεισε η συμφωνία.
Πάμε στον αρχικό πάγκο, μιλάει με τον έμπορο που δεν ήξερε αγγλικά, του δίνω 100 λίρες. Ο έμπορος κοιτάζει τον διαπραγματευτή ξεφυσώντας, δείγμα ότι έκανε κακό παζάρι. Έπειτα ο τύπος του λέει κάτι στα αραβικά, ο έμπορος του επιστρέφει ένα βλέμμα «θα μου κλείσεις το μαγαζί» και βγάζει από τη στοίβα του κι ένα δεκάλιρο. Στη συνέχεια ο τύπος αρχίζει να μου προτείνει να αγοράσω νέα πράγματα, για να περιορίσει τη χασούρα, αλλά εγώ τον ευχαριστώ κι αποχωρώ.
Είπαμε, σκληρός καριόλης.
Το μεσημέρι φάγαμε σε ένα φτηνό παραδοσιακό φαγάδικο στην καρδιά της αγοράς που δεν μιλούσαν αγγλικά. Δοκιμάσαμε ζωμό από περιστέρι που το έπινες σε ποτήρι και κλασικά σαλάτες, κιοφτέδες και κεμπάπ. Επιστρέψαμε στα δωμάτια, πήραμε τις βαλίτσες από την υποδοχή (ο Δ. θα έμενε το βράδυ σε ένα άλλο δωμάτιο, μέχρι να φύγει για το αεροδρόμιο) και κατευθυνθήκαμε προς τον σταθμό λεωφορείων, που ήταν κοντά στην περιοχή. Είχε καθυστερήσει το όχημα, ρωτούσα εγώ τον τύπο στο γκισέ, «μην ανησυχείτε, θα σας φωνάξω», να είναι όλα και στα αραβικά και να αναρωτιέμαι αν θα προλάβαινα να φτάσω στο σημείο όπου περνούσε το λεωφορείο, αν θα μου το έλεγε εγκαίρως. Εν τέλει, μια χαρά προλάβαινα και τσάμπα η ανησυχία. Το λεωφορείο ήταν μικρό (σαν βανάκι) και μόλις σχεδόν γέμισε, αναχωρήσαμε για την Αλεξάνδρεια.
Τελευταία μέρα κι έχοντας ήδη αγοράσει από την προηγούμενη εισιτήριο λεωφορείου για Αλεξάνδρεια (κόστος 60 EGP, 3€), αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στις μεσαιωνικές συνοικίες της πόλης. Ταξί για tent market, την κλειστή αγορά όπου πουλιούνται σκηνές, χαλιά, υφάσματα κι από εκεί βόλτα στα έγκατα του Ισλαμικού Καΐρου.
Επόμενη στάση, το τζαμί Αλ-Αζάρ, η καρδιά του Ισλάμ στην πόλη. Το δάπεδο άστραφτε στην αυλή (σε αντίθεση με τα υπόλοιπα τζαμιά που ήξερες ότι οι κάλτσες θα πάνε για κάψιμο), μεγάλο γενικά, πολύς κόσμος να μελετά στους μεντρεσέδες, άλλοι να προσεύχονται. Γενικότερα, βρήκα ενδιαφέρουσα τη διττή όψη των τζαμιών: λατρευτικός χώρος και χώρος μελέτης. Η προσέγγιση «χαρίζω βιβλία ακόμη και στους ξένους τουρίστες» πανταχού παρούσα, που την βρίσκω έξυπνη μέθοδο προσηλυτισμού, χωρίς να γίνεται ενοχλητική. Είχα τελείως διαφορετική εικόνα πριν εντρυφήσω στους τεμένους στο Κάιρο· γιατί μιλάμε για εντρύφηση με τόσους που είχε. Δεν ονομάζεται τυχαία άλλωστε πόλη των χιλίων μιναρέδων.
Πετύχαμε και μάλλον κηδεία: έξι ζευγάρια χέρια να κουβαλάνε τρέχοντας ένα μακρόστενο κιβώτιο, μια αναστάτωση να πλανάται ραγδαία στην ατμόσφαιρα και στην έξοδό μας πολλές γυναίκες να κλαίνε και να ανταλλάσσουν κουβέντες που υποθέσαμε πως ήταν συλλυπητήριες ευχές.
Συνεχίσαμε μια βόλτα προς την αγορά του Αλ Χαλίλι και κάναμε άλλη μια στάση στο Qalawun Complex, ένα σύμπλεγμα που αποτελείται από ένα τζαμί, ένα μαυσωλείο, έναν μεντρεσέ και ένα νοσοκομείο. Στο τελευταίο δεν μπήκαμε· μας φάνηκε ότι λειτουργούσε κανονικά και δεν θυμάμαι καν αν ρωτήσαμε και φάγαμε άκυρο ή αν απλώς βρήκαμε παράταιρη την παρουσία μας σε έναν χώρο με αρρώστους και τραυματίες, που δεν θα ήθελαν να αποτελέσουν θέαμα για χαζοτουρίστες.
Είχαμε και τον Αιγύπτιο φύλακα στο τζαμί που μας ακολουθούσε και μας έδινε κοινότοπες εξηγήσεις που κανένας μας δεν χρειαζόταν.
Κάποια στιγμή μας νεύει να ακολουθήσουμε, τον αγνοούμε. Μας πλησιάζει. Καταλαβαίνουμε πού το πάει. Επειδή δεν μας είχε ενθουσιάσει το συγκεκριμένο αξιοθέατο, είπαμε να το εκμεταλλευτούμε μπας και πιάσουν τόπο τα χρήματα του εισιτηρίου. Τον ρωτάμε αν μπορούμε να ανέβουμε στον μιναρέ. Δεν γίνεται, μας λέει, αλλά μας ανοίγει μια άλλη πόρτα και ανεβαίνουμε σε κάτι ταράτσες-ερείπια, που δεν προσφέρουν και καμιά ιδιαίτερη θέα, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες. Του δίνουμε το μπαξισάκι του κι αποχωρούμε για την αγορά του Αλ Χαλίλι.
Στη διαδρομή η κίνηση στον πεζόδρομο είναι σταματημένη γιατί έχουν γυρίσματα με drone και δεν επιτρέπεται η διέλευση σε ένα μέρος του δρόμου. Ένα ζευγάρι ηθοποιών περπατάνε πιασμένοι χέρι χέρι κι έπειτα από λίγη ώρα απραξίας η σκηνοθέτιδα ( ; ) μας δίνει το οκ.
Παίρνουμε κάτι αναμνηστικά από την περίφημη αγορά, όπου για άλλη μια φορά εγώ το παίζω σκληρός καριόλης, μέχρι να γίνει το δικό μου. Αγοράζω και μια πασμίνα δώρο, που μαζί με τη ζώνη του Λούξορ ήταν οι πιο πετυχημένες μου διαπραγματεύσεις. Έπεσα σε τύπο που δεν έπαιζε για να κερδίσει, αλλά του άρεσε το άθλημα. Την έβρισκε με το παζάρι.
«Πόσο;» κλασική ερώτηση από την πλευρά μου. Αράδιασμα τιμών. Ω, πολύ ακριβά! Το εργάκι σε επανάληψη.
«Δώσε μου μια καλή τιμή», λέει ο τύπος· έτσι ξεκινούσαν πολλά παζάρι, ζητούσαν την πρώτη σου τιμή για να αρχίσει η διαπραγμάτευση. Τους φαινόταν χαμηλή, πάντα, ασχέτως αν ήταν συχνά υψηλότερη από την πραγματική αξία του προϊόντος.
Ο ίδιος τύπος, παρεμπιπτόντως, μας είχε πουλήσει κάτι φουλάρια δυο μέρες πριν, στα οποία είχα χαμηλώσει την τιμή κάμποσο κι εγώ ήθελα να τη ρίξω κι άλλο, μέχρι που ακούω από τον φίλο μου, «Αν δεν το πάρεις εσύ, το θέλω εγώ». Τα είχαμε πάρει φάση 1€ το ένα. Όταν μας το πουλούσε έλεγε πόσο καλή ποιότητα είναι, κλπ κλπ.
Στο σημερινό παζάρι το χρησιμοποίησε ως αντιπαράδειγμα, για να δείξει ότι οι τιμές που του αράδιαζα θα έκαναν μόνο για φτηνά πράγματα σαν τα φουλάρια (τα καλής ποιότητας) που είχαμε πάρει τις προάλλες. Άλλα κόλπα του περιλάμβαναν το να σου λέει ότι η τιμή για την οποία συζητούσατε ήταν για την άλλη πασμίνα, που είναι το ίδιο υλικό (δεν ήταν) και «κοίτα ωραιότερα χρώματα» και όχι γι’ αυτή που νόμιζες. Να σου προτείνει τη διπλή τιμή, αν αγόραζες δυο πασμίνες (η μία εκ των οποίων η λιγότερη καλή, βάσει των λεγομένων του σε άλλο χρόνο). Γενικά θέλουν να σε μπερδέψουν, δεν λειτουργούν στρατηγικά, απλώς παζάρι στο παζάρι να σε πείσουν.
Εγώ σταθερός στις απόψεις μου, ανέβαζα πενταροδεκάρες, κατέβαινε εικοσάδες. Εκείνος να λέει στον Δ. «ο φίλος σου είναι πολύ δυνατός στο παζάρι» αντί για «ρε, είναι τρελός ο φίλος σου; Του το δίνω τσάμπα και δεν το θέλει;» κι εγώ, παίρνοντας θάρρος, επέμενα στις τιμές του.
«Στο δίνω 100» λέει στο τέλος. Είχα απομακρυνθεί από τον πάγκο του, ότι τάχα δεν ενδιαφερόμουν, κι αυτός με είχε ακολουθήσει. «Είναι η πραγματική του τιμή. Τόσο το αγοράζω».
«Λυπάμαι, δεν δίνω πάνω από 90». Κάνω ότι φεύγω και, βουαλά, έκλεισε η συμφωνία.
Πάμε στον αρχικό πάγκο, μιλάει με τον έμπορο που δεν ήξερε αγγλικά, του δίνω 100 λίρες. Ο έμπορος κοιτάζει τον διαπραγματευτή ξεφυσώντας, δείγμα ότι έκανε κακό παζάρι. Έπειτα ο τύπος του λέει κάτι στα αραβικά, ο έμπορος του επιστρέφει ένα βλέμμα «θα μου κλείσεις το μαγαζί» και βγάζει από τη στοίβα του κι ένα δεκάλιρο. Στη συνέχεια ο τύπος αρχίζει να μου προτείνει να αγοράσω νέα πράγματα, για να περιορίσει τη χασούρα, αλλά εγώ τον ευχαριστώ κι αποχωρώ.
Είπαμε, σκληρός καριόλης.
Το μεσημέρι φάγαμε σε ένα φτηνό παραδοσιακό φαγάδικο στην καρδιά της αγοράς που δεν μιλούσαν αγγλικά. Δοκιμάσαμε ζωμό από περιστέρι που το έπινες σε ποτήρι και κλασικά σαλάτες, κιοφτέδες και κεμπάπ. Επιστρέψαμε στα δωμάτια, πήραμε τις βαλίτσες από την υποδοχή (ο Δ. θα έμενε το βράδυ σε ένα άλλο δωμάτιο, μέχρι να φύγει για το αεροδρόμιο) και κατευθυνθήκαμε προς τον σταθμό λεωφορείων, που ήταν κοντά στην περιοχή. Είχε καθυστερήσει το όχημα, ρωτούσα εγώ τον τύπο στο γκισέ, «μην ανησυχείτε, θα σας φωνάξω», να είναι όλα και στα αραβικά και να αναρωτιέμαι αν θα προλάβαινα να φτάσω στο σημείο όπου περνούσε το λεωφορείο, αν θα μου το έλεγε εγκαίρως. Εν τέλει, μια χαρά προλάβαινα και τσάμπα η ανησυχία. Το λεωφορείο ήταν μικρό (σαν βανάκι) και μόλις σχεδόν γέμισε, αναχωρήσαμε για την Αλεξάνδρεια.
Attachments
-
242,4 KB Προβολές: 0