10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Μια βδομάδα τώρα στο Μπουένος Άιρες, “φέρνω” στον Έντι Μέρφι στο “Πρίγκιπας της Ζαμούντα”. Είμαι τόσο ενθουσιασμένος που αναπνέω “πορτένιο” αέρα, που περνάω το μεγαλύτερο διάστημα κάθε μέρας με ένα ανόητο χαμόγελο στα χείλη, λατρεύοντας ακόμη κι αυτά που -νομοτελειακά- σε λίγο καιρό θα μου δίνουν στα νεύρα. Κάνοντας βόλτα, τον περισσότερο χρόνο σφυρίζω ή σιγοτραγουδώ, “πετώντας” ψυχολογικά, λες και κυκλοφορώ στους δρόμους με ένα γλειφιτζούρι στο χέρι, γλειφιτζούρι βουτηγμένο σε κάποια... “ουσία, ουσία μαγική, βότανο μοναδικό στη γη”, που λένε και και οι “δικοί μου”, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, σε ένα σύνθημά τους. Κι επιστρέφοντας στον Έντι Μέρφι ως -ξετρελαμένος που εγκαθίσταται στη Νέα Υόρκη- “Πρίγκιπας της Ζαμούντα”, είμαι τόσο “re entusiasmado” (πάρα πολύ ενθουσιασμένος) που είμαι εδώ, που ακόμη κι αν κάποιος για οποιονδήποτε λόγο μού “ορμήσει” λεκτικά με ένα “la concha de tu reputisima madre”, το μόνο που θα κάνω θα είναι να παραμείνω χαμογελαστός και να του απαντήσω γεμάτος “δε με αγγίζει τίποτα, πετάω λέμε” χαρά, “la concha de TU reputisima madre”, όπως ο Μέρφι απαντάει στην ταινία με ένα πλατιά χαμογελαστό “f*ck you too!” στο “f*ck you” που του φωνάζει κάποιος από ένα παράθυρο...
Στα δύο αστικά λεωφορεία που πήρα στη Θεσσαλονίκη για να πάω στο αεροδρόμιο (αρχές Οκτωβρίου πουλήθηκε το αμάξι μου, και δεν είχα καμία διάθεση να πληρώσω για ταξί), και στα τρία αεροπλάνα μέχρι το Μπουένος Άιρες, ανησυχούσα (όταν δε χαζογελούσα με περσινά επεισόδια του “Two and a half men”), φοβούμενος ότι φθάνοντας εδώ θα με... έπαιρνε από κάτω το ότι ήρθα χωρίς δουλειά, με πολύ λίγα χρήματα, χωρίς να έχω σαφές πλάνο για το πώς θα τα φέρω πέρα οικονομικά. Επιπλέον, με άφηνε με μία “πού πάω ο μ...” αίσθηση η σκέψη ότι ερχόμουν να συγκατοικήσω με ένα άτομο που περάσαμε όλες κι όλες λίγες ώρες μαζί πριν από βδομάδες στη Βουδαπέστη, άτομο που ναι μεν μου φάνηκε εξαιρετικό, όμως... δεν είχα συγκατοικήσει ποτέ με κανέναν, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή είμαι διαστροφικά ερωτευμένος με το να έχω δικό μου, δικό ΜΟΥ, χώρο, και να μην τον μοιράζομαι με κανέναν...
Με το που βγήκα όμως από το αεροπλάνο, άρχισε η... χαζοχαρουμενιά, όπως πριν από δύο χρόνια, όταν πρωτοήρθα στο Μπουένος Άιρες. Τότε, προερχόμενος από Ουρουγουάη, αντί να πάρω τον Σούμπτε, τον υπόγειο, από το σημείο που σε αφήνει το φέρι μέχρι τον ξενώνα μου, στη γωνία της Κορριέντες με την Μπουσταμάντε, περίπου πέντε χιλιόμετρα, το έριξα στο περπάτημα, με έναν υπέρβαρο σάκο στην πλάτη, κι ένα εξίσου υπέρβαρο σακίδιο στο στήθος, χαμογελώντας σαν χάχας, και σταματώντας, παρακαλώ, κάθε τρεις και λίγο, για να βγάζω φωτογραφίες! Εφηβικό όνειρο το είχα να έρθω στο Μπουένος Άιρες, και ούτε οι υπέρβαροι σάκοι, ούτε η τρελή ζέστη που έκανε εκείνη τη μέρα μου “το χάλασαν”. Το ίδιο και την περασμένη Τετάρτη...
Όσο για τη συγκατοίκηση με τον Μαρτίν, δε λέω μεγάλη κουβέντα, αλλά μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αποδεικνύεται παιχνιδάκι. Γνωριστήκαμε στη Βουδαπέστη μέσα Οκτωβρίου, πιάσαμε την πάρλα, κάποια στιγμή τού είπα ότι είχα στο μυαλό μου να έρθω στο Μπουένος Άιρες για μήνες, όχι απλά βδομάδες, κι έτσι στο... ξεκάρφωτο, προθυμοποιήθηκε να με φιλοξενήσει(!). Θυμάμαι ότι μου είπε πως θα του έκανε καλό να έχει έναν “writer” στο σπίτι του (όχι με την έννοια του “συγγραφέα”, αλλά απλά εκείνου που γράφει επαγγελματικά, έστω και σαν αθλητικογράφος), κι ότι ενδιαφέρεται να μάθει λίγα Ελληνικά. Είναι “writer” κι ο ίδιος (καμία σχέση όμως με αθλητικά), με πτυχίο Φιλοσοφίας, και αδυναμία στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων και στον ελληνικό καφέ (μου “παρήγγειλε” ένα κιλό, επειδή τα δικά του αποθέματα από το προ μερικών μηνών ταξίδι του στην Ελλάδα, τελείωναν). Από την πρώτη στιγμή με έκανε να αισθανθώ σαν στο σπίτι μου. Κι ακόμη περισσότερο, με έκανε να αισθανθώ ότι είμαι απόλυτα καλοδεχούμενος να τον ακολουθήσω στην κοινωνική ζωή του εδώ, ευκαιρία που δεν μπορώ παρά να αρπάξω από τα μαλλιά. Ήδη έχω συναντήσει φίλους του, συμμαθητές του στη σχολή Γερμανικών που πηγαίνει, η κοπέλα του πέρασε το Σαββατοκύριακο εδώ, κι επιπλέον μία από αυτές τις ημέρες θα πάμε και στον πατέρα του για “ασάδο” (τυπικό αργεντίνικο μπάρμπεκιου). Αυτές οι πρώτες εφτά μέρες μου στο Μπουένος Άιρες ήταν τόσο γεμάτες, που καλά-καλά ακόμη δεν έχω συναντήσει τους δικούς μου φίλους, τα παιδιά που με φιλοξένησαν πριν από δύο χρόνια, Πορτένιος που γνώρισα σε άλλες χώρες και μείναμε σε επαφή, αλλά κι έναν Άγγλο, καθηγητή Αγγλικών, τον οποίο γνώρισα πέρσι τον Δεκέμβριο στον ξενώνα ενός Έλληνα στο Μεντεγίν, στην Κολομβία, κι από τότε γίναμε φίλοι...
“Πετάω” λοιπόν, όμως για να κάνω το κείμενο και στοιχειωδώς χρηστικό/χρήσιμο για κάποιον που το διαβάζει και σχεδιάζει ταξίδι εδώ, πρέπει να μοιραστώ τούτο: αν είχα κάποιον να με σημαδεύει με ένα όπλο και με υποχρέωνε να βρω κάτι αρνητικό στο πώς έζησα αυτές τις τελευταίες εφτά ημέρες το Μπουένος Άιρες, εκείνο που θα έβρισκα να πω για να σώσω το τομάρι μου θα ήταν η δραματική αύξηση του κόστους ζωής. Ήρθα μερικώς προετοιμασμένος, επειδή τα δύο τελευταία χρόνια συνάντησα πολλούς Αργεντινούς κι αλληλογραφούσα με άλλους τόσους, κι όλοι μου έλεγαν/έγραφαν ότι οι τιμές έχουν πάρει την ανηφόρα, όμως έστω κι έτσι, η πραγματικότητα μου έριξε σφαλιάρα που έκανε τα αυτιά μου να βουίξουν, και τα μάτια μου να γουρλώσουν... Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα: το περίφημο “πακέτο” καφές με γάλα και τρεις “ημισέληνοι” (κρουασανάκια) που πριν από δύο χρόνια εύκολα το έβρισκες στα 5, 6, άντε 7 πέσος, δηλαδή κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από ένα ευρώ, τώρα το βρίσκεις, στα ΙΔΙΑ μαγαζιά, στα 12, 13, 14 πέσος, δηλαδή πάνω από δύο ευρώ. Μία ολόκληρη πίτσα στην αλυσίδα Ugi's, πίτσα... ταπεινή (από άποψη γεύσης), όχι κάτι εντυπωσιακό, αλλά... ok enough αν πεινάς και θέλεις κάτι να βάλεις στο στόμα, μία ολόκληρη πίτσα λοιπόν, έκανε 11-12 πέσος (ανάλογα με την περιοχή). Η ίδια πίτσα τώρα κάνει 17-19 (επίσης ανάλογα με την περιοχή που βρίσκεται κάθε πιτσαρία). Πριν από δύο χρόνια δε, σε καλούτσικο μπαράκι, δώσαμε 10 πέσος για μία Κίλμες (μπίρα) λίτρου. Πριν από λίγες ημέρες, σε λιγότερο “in” μαγαζί, σε λιγότερο “in” περιοχή, η Κίλμες έκανε 20, και η Στέλλα Αρτουά που πήραμε εμείς, 25. Αν τα βάλει κανείς κάτω και σκεφτεί τι δίνει και τι παίρνει, βλέπει ότι οι τιμές παραμένουν λογικές. Τέσσερα-πέντε ευρώ για μία μπίρα λίτρου δεν είναι τρελό ποσό, ούτε τα δύο και κάτι ευρώ για καφέ και τρία κρουασάν. Οι τιμές όμως δεν είναι τόσο... εξευτελιστικές όσο ήταν πριν από δύο χρόνια, κι αν σκέφτεσαι πού ήταν τότε και πού είναι τώρα, “μουδιάζεις”. Για να καταλήξω, όσο πιο σύντομα κάνει κάποιος εκείνο το ταξίδι που ονειρεύεται στην Αργεντινή, τόσο το καλύτερο (λέμε τώρα... Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες σκοπεύουν να κάνουν διακοπές στην Αργεντινή το 2012, έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση στην Ελλάδα).
Πάνω στη βδομάδα, είπα να κάνω μια αρχή. Ανάλογα με τα κέφια και τον διαθέσιμο χρόνο, θα... εμφανίζομαι. Όσοι ενδιαφερόμενοι, μείνετε συντονισμένοι.
Χαιρετίσματα από Βίσα Πουεϊρεντόν, 25 λεπτά με το τρένο από Ρετίρο, δηλαδή από το κέντρο του Μπουένος Άιρες. Το σπίτι του Μαρτίν είναι σε μία πολύ συμπαθητική γειτονιά, η οποία μοσχοβολάει από τα πάμπολλα δέντρα και λουλούδια που έχουμε παντού τριγύρω. Αφήστε τον καιρό... Σάββατο και Κυριακή έβγαινα από την εξώπορτα και η εικόνα που αντίκριζα ήταν γείτονες αραγμένοι σε καρέκλες θαλάσσης πάνω στο γρασίδι (από το οποίο έχουμε άφθονο στη γειτονιά) να λιάζονται και να... δουλεύουν το χρωματάκι τους. Να ζήσει το νότιο ημισφαίριο με το καλοκαίρι του Δεκέμβρη μήνα...
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά Δημιουργού 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY 3.0) - originally posted to Flickr as Buenos Aires
Στα δύο αστικά λεωφορεία που πήρα στη Θεσσαλονίκη για να πάω στο αεροδρόμιο (αρχές Οκτωβρίου πουλήθηκε το αμάξι μου, και δεν είχα καμία διάθεση να πληρώσω για ταξί), και στα τρία αεροπλάνα μέχρι το Μπουένος Άιρες, ανησυχούσα (όταν δε χαζογελούσα με περσινά επεισόδια του “Two and a half men”), φοβούμενος ότι φθάνοντας εδώ θα με... έπαιρνε από κάτω το ότι ήρθα χωρίς δουλειά, με πολύ λίγα χρήματα, χωρίς να έχω σαφές πλάνο για το πώς θα τα φέρω πέρα οικονομικά. Επιπλέον, με άφηνε με μία “πού πάω ο μ...” αίσθηση η σκέψη ότι ερχόμουν να συγκατοικήσω με ένα άτομο που περάσαμε όλες κι όλες λίγες ώρες μαζί πριν από βδομάδες στη Βουδαπέστη, άτομο που ναι μεν μου φάνηκε εξαιρετικό, όμως... δεν είχα συγκατοικήσει ποτέ με κανέναν, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή είμαι διαστροφικά ερωτευμένος με το να έχω δικό μου, δικό ΜΟΥ, χώρο, και να μην τον μοιράζομαι με κανέναν...
Με το που βγήκα όμως από το αεροπλάνο, άρχισε η... χαζοχαρουμενιά, όπως πριν από δύο χρόνια, όταν πρωτοήρθα στο Μπουένος Άιρες. Τότε, προερχόμενος από Ουρουγουάη, αντί να πάρω τον Σούμπτε, τον υπόγειο, από το σημείο που σε αφήνει το φέρι μέχρι τον ξενώνα μου, στη γωνία της Κορριέντες με την Μπουσταμάντε, περίπου πέντε χιλιόμετρα, το έριξα στο περπάτημα, με έναν υπέρβαρο σάκο στην πλάτη, κι ένα εξίσου υπέρβαρο σακίδιο στο στήθος, χαμογελώντας σαν χάχας, και σταματώντας, παρακαλώ, κάθε τρεις και λίγο, για να βγάζω φωτογραφίες! Εφηβικό όνειρο το είχα να έρθω στο Μπουένος Άιρες, και ούτε οι υπέρβαροι σάκοι, ούτε η τρελή ζέστη που έκανε εκείνη τη μέρα μου “το χάλασαν”. Το ίδιο και την περασμένη Τετάρτη...
Όσο για τη συγκατοίκηση με τον Μαρτίν, δε λέω μεγάλη κουβέντα, αλλά μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αποδεικνύεται παιχνιδάκι. Γνωριστήκαμε στη Βουδαπέστη μέσα Οκτωβρίου, πιάσαμε την πάρλα, κάποια στιγμή τού είπα ότι είχα στο μυαλό μου να έρθω στο Μπουένος Άιρες για μήνες, όχι απλά βδομάδες, κι έτσι στο... ξεκάρφωτο, προθυμοποιήθηκε να με φιλοξενήσει(!). Θυμάμαι ότι μου είπε πως θα του έκανε καλό να έχει έναν “writer” στο σπίτι του (όχι με την έννοια του “συγγραφέα”, αλλά απλά εκείνου που γράφει επαγγελματικά, έστω και σαν αθλητικογράφος), κι ότι ενδιαφέρεται να μάθει λίγα Ελληνικά. Είναι “writer” κι ο ίδιος (καμία σχέση όμως με αθλητικά), με πτυχίο Φιλοσοφίας, και αδυναμία στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων και στον ελληνικό καφέ (μου “παρήγγειλε” ένα κιλό, επειδή τα δικά του αποθέματα από το προ μερικών μηνών ταξίδι του στην Ελλάδα, τελείωναν). Από την πρώτη στιγμή με έκανε να αισθανθώ σαν στο σπίτι μου. Κι ακόμη περισσότερο, με έκανε να αισθανθώ ότι είμαι απόλυτα καλοδεχούμενος να τον ακολουθήσω στην κοινωνική ζωή του εδώ, ευκαιρία που δεν μπορώ παρά να αρπάξω από τα μαλλιά. Ήδη έχω συναντήσει φίλους του, συμμαθητές του στη σχολή Γερμανικών που πηγαίνει, η κοπέλα του πέρασε το Σαββατοκύριακο εδώ, κι επιπλέον μία από αυτές τις ημέρες θα πάμε και στον πατέρα του για “ασάδο” (τυπικό αργεντίνικο μπάρμπεκιου). Αυτές οι πρώτες εφτά μέρες μου στο Μπουένος Άιρες ήταν τόσο γεμάτες, που καλά-καλά ακόμη δεν έχω συναντήσει τους δικούς μου φίλους, τα παιδιά που με φιλοξένησαν πριν από δύο χρόνια, Πορτένιος που γνώρισα σε άλλες χώρες και μείναμε σε επαφή, αλλά κι έναν Άγγλο, καθηγητή Αγγλικών, τον οποίο γνώρισα πέρσι τον Δεκέμβριο στον ξενώνα ενός Έλληνα στο Μεντεγίν, στην Κολομβία, κι από τότε γίναμε φίλοι...
“Πετάω” λοιπόν, όμως για να κάνω το κείμενο και στοιχειωδώς χρηστικό/χρήσιμο για κάποιον που το διαβάζει και σχεδιάζει ταξίδι εδώ, πρέπει να μοιραστώ τούτο: αν είχα κάποιον να με σημαδεύει με ένα όπλο και με υποχρέωνε να βρω κάτι αρνητικό στο πώς έζησα αυτές τις τελευταίες εφτά ημέρες το Μπουένος Άιρες, εκείνο που θα έβρισκα να πω για να σώσω το τομάρι μου θα ήταν η δραματική αύξηση του κόστους ζωής. Ήρθα μερικώς προετοιμασμένος, επειδή τα δύο τελευταία χρόνια συνάντησα πολλούς Αργεντινούς κι αλληλογραφούσα με άλλους τόσους, κι όλοι μου έλεγαν/έγραφαν ότι οι τιμές έχουν πάρει την ανηφόρα, όμως έστω κι έτσι, η πραγματικότητα μου έριξε σφαλιάρα που έκανε τα αυτιά μου να βουίξουν, και τα μάτια μου να γουρλώσουν... Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα: το περίφημο “πακέτο” καφές με γάλα και τρεις “ημισέληνοι” (κρουασανάκια) που πριν από δύο χρόνια εύκολα το έβρισκες στα 5, 6, άντε 7 πέσος, δηλαδή κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από ένα ευρώ, τώρα το βρίσκεις, στα ΙΔΙΑ μαγαζιά, στα 12, 13, 14 πέσος, δηλαδή πάνω από δύο ευρώ. Μία ολόκληρη πίτσα στην αλυσίδα Ugi's, πίτσα... ταπεινή (από άποψη γεύσης), όχι κάτι εντυπωσιακό, αλλά... ok enough αν πεινάς και θέλεις κάτι να βάλεις στο στόμα, μία ολόκληρη πίτσα λοιπόν, έκανε 11-12 πέσος (ανάλογα με την περιοχή). Η ίδια πίτσα τώρα κάνει 17-19 (επίσης ανάλογα με την περιοχή που βρίσκεται κάθε πιτσαρία). Πριν από δύο χρόνια δε, σε καλούτσικο μπαράκι, δώσαμε 10 πέσος για μία Κίλμες (μπίρα) λίτρου. Πριν από λίγες ημέρες, σε λιγότερο “in” μαγαζί, σε λιγότερο “in” περιοχή, η Κίλμες έκανε 20, και η Στέλλα Αρτουά που πήραμε εμείς, 25. Αν τα βάλει κανείς κάτω και σκεφτεί τι δίνει και τι παίρνει, βλέπει ότι οι τιμές παραμένουν λογικές. Τέσσερα-πέντε ευρώ για μία μπίρα λίτρου δεν είναι τρελό ποσό, ούτε τα δύο και κάτι ευρώ για καφέ και τρία κρουασάν. Οι τιμές όμως δεν είναι τόσο... εξευτελιστικές όσο ήταν πριν από δύο χρόνια, κι αν σκέφτεσαι πού ήταν τότε και πού είναι τώρα, “μουδιάζεις”. Για να καταλήξω, όσο πιο σύντομα κάνει κάποιος εκείνο το ταξίδι που ονειρεύεται στην Αργεντινή, τόσο το καλύτερο (λέμε τώρα... Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες σκοπεύουν να κάνουν διακοπές στην Αργεντινή το 2012, έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση στην Ελλάδα).
Πάνω στη βδομάδα, είπα να κάνω μια αρχή. Ανάλογα με τα κέφια και τον διαθέσιμο χρόνο, θα... εμφανίζομαι. Όσοι ενδιαφερόμενοι, μείνετε συντονισμένοι.
Χαιρετίσματα από Βίσα Πουεϊρεντόν, 25 λεπτά με το τρένο από Ρετίρο, δηλαδή από το κέντρο του Μπουένος Άιρες. Το σπίτι του Μαρτίν είναι σε μία πολύ συμπαθητική γειτονιά, η οποία μοσχοβολάει από τα πάμπολλα δέντρα και λουλούδια που έχουμε παντού τριγύρω. Αφήστε τον καιρό... Σάββατο και Κυριακή έβγαινα από την εξώπορτα και η εικόνα που αντίκριζα ήταν γείτονες αραγμένοι σε καρέκλες θαλάσσης πάνω στο γρασίδι (από το οποίο έχουμε άφθονο στη γειτονιά) να λιάζονται και να... δουλεύουν το χρωματάκι τους. Να ζήσει το νότιο ημισφαίριο με το καλοκαίρι του Δεκέμβρη μήνα...
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά Δημιουργού 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY 3.0) - originally posted to Flickr as Buenos Aires
Attachments
Last edited by a moderator:
