hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
Κάνετε ένα κουιζ σε φίλους και γνωστούς και ρωτήστε πού βρίσκεται στο χάρτη η Μπουρκίνα. Μερικοί θα ρωτήσουν αν υπάρχει τέτοια χώρα. Πόσο μάλλον να ήθελαν να ταξιδέψουν εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι το ενδιαφέρον μου να επισκεφθώ τη Μπουρκίνα είχε ένα και μόνο λόγο στην αρχή. Το όνομα της πρωτεύουσας: "Πού πήγες ταξίδι;" "Στην Ουαγκαντούγκου!!!"
Η ευκαιρία δόθηκε όταν με μια ομάδα φίλων αποφασίσαμε να πάμε στο Μάλι για το Φεστιβάλ Μουσικής στο Νίγηρα (2008) που γίνεται κάθε Φεβρουάριο. Και βέβαια ως γειτονική χώρα η Μπουρκίνα, ήταν η χρυσή μου ευκαιρία να πατήσω το χώμα της Ουαγκαντούγκου!
Καθώς η Μπουρκίνα δεν είναι ταξιδιωτικός προορισμός για τα ελληνικά πρακτορεία (κι επειδή δεν έχω χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες τους ως τώρα), ανέλαβα κατά τη πάγια τακτική μου την οργάνωση του ταξιδιού.
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Ουαγκαντούγκου μετά από 2 στάσεις (Ρώμη και Τρίπολη Λιβύης!) με καθυστέρηση (συνήθη για την εταιρεία που επιλέξαμε). Η πρώτη κακοτυχία ήρθε μετά την προσγείωση. Η βαλίτσα μου ουδέποτε έφτασε (και ακόμα δεν ξέρω που είναι), οπότε αναγκάστηκα να πάρω κάποια λίγα ρούχα στην Ουαγκαντούγκου (κι αυτά κινέζικα!).
Μας υποδέχθηκε ο ιδιοκτήτης της πανσιόν και μας πήγε μέσα στο μαύρο βράδυ στο κατάλυμμά μας.
Στην Μπουρκίνα περάσαμε 6 μέρες. Ήταν η πρώτη επαφή μας με την Υποσαχάρια Αφρική. Στην Ουαγκαντούγκου πρακτικά δεν μείναμε καθόλου. Κοιμηθήκαμε και μετά το πρωινό ξεκινήσαμε αμέσως. Η εντύπωση είναι μιας σκονισμένης πόλης (πολλοί δρόμοι χωμάτινοι) με χαμηλά κτήρια.
1η μέρα
Με το πρωινό κατευθυνθήκαμε αμέσως προς το νότο στα σύνορα με την Γκάνα για να επισκεφτούμε το παραδοσιακό χωριό Τιεμπελέ στη χώρα των Γκουρουνσί. Η διαδρομή ήταν διάσπαρτη από καλύβες και στις στάσεις που κάναμε μας περιστοίχιζαν ορδές παιδιών μέσα σε φωνές και γέλια.
Eικόνες από τη διαδρομή στη χώρα των Gurunsi
Το Τiebele (πληρώνεις είσοδο και ξεναγό) είναι σαν ένα υπαίθριο μουσείο, εξαιρετικά φωτογενές. Μικρά σπίτια από χώμα και άχυρα ζωγραφισμένα εξωτερικά σε ποικίλα μοτίβα. Ήταν μοναδικό να βλέπεις τη ζωή στο μικρό αυτό (αλλά σχετικά τουριστικό) χωριό. Πολύχρωμα ντυμένες γυναίκες να κάνουν όλες τις δουλειές που πλέον είναι άγνωστες στις δυτικές κοινωνίες (οι άντρες μάλλον ράθυμοι). Κάναμε και δωρεά στη τοπική ομάδα ποδοσφαίρου να αγοράσουν νέα μπάλα ποδοσφαίρου!
Tiebele
Από κεί καταλήξαμε για διανυκτερευση στο πάρκο Νazinga όπου θα κάναμε ένα μίνι σαφάρι. Η διαμονή ήταν σε μικρά σπαρτιάτικα chalets, αλλά το καλό ήταν ότι στο εστιατόριο σέρβιραν φιλέτο αντιλόπης, κάτι που δεν έχασα την ευκαιρία να δοκιμάσω.
2η μέρα
Ξυπνήσαμε από τα άγρια χαράματα και με ένα τζίπ κάναμε μια βόλτα όπου είδαμε διάφορα είδη αντιλόπης, αγριοβούβαλους (σπάνιο θέαμα) και κυρίως πολλούς ελέφαντες οι οποίοι στην πορεία της ημέρας ήρθαν να κάνουν το μπάνιο τους στη λίμνη δίπλα από το κατάλυμά μας.
Στο πάρκο Nazinga
Ακολούθησε μια μακρά διαδρομή μέσα από χωμάτινους δρόμους για να καταλήξουμε το απόγευμα δυτικά στην Gaoua, την πρωτεύουσα της περιοχής των Λομπί. Στην διαδρομή κάναμε μια στάση έξω από ένα σχολείο...Έκανα την κίνηση και έβγαλα τη φωτογραφική μηχανή. Δημιούργησα το απόλυτο χάος. Χάθηκα μέσα σε ένα πανζουρλισμό από παιδιά που συνωστίζονταν για να βγούν και να δουν τη φωτογραφίατους!
Gaoua
Κάναμε μια απογευματινή βόλτα στη Γκάουα που όμως σαν πόλη δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η αίσθηση όμως ότι είμασταν οι μοναδικοί λευκοί επισκέπτες ήταν μοναδική! Καταλήξαμε σε τοπικό μπαρ πήγαμε όπου για το χατήρι μας η ιδιοκτήτρια μας έβαλε μουσική και χόρεψε μαζί μας. Σε καμμία περίπτωση η παρουσία μας στους δρόμους δεν μας δημιούργησε αίσθημα ανασφάλειας ή απειλής.
3η μέρα
Το επόμενο πρωί επισκεφθήκαμε ένα εξαιρετικό υπαίθριο μουσείο που σου επιτρέπει μέσα από φωτογραφικό υλικό, αντικείμενα και αναπλάσεις κατοικιών να γνωρίσεις την ιστορία και το τρόπο ζωής των Λομπί (που διατηρούν έντονα τις παραδόσεις τους και τις ανιμιστικές τους καταβολές).
Xαρακτηριστικό σπίτι των Lobi
Ακολούθησε μια χαλαρή βόλτα στην υπαίθρια αγορά της Γκάουα που είναι ένα πανόραμα χρωμάτων κυρίως από τις γοητευτικά ντυμένες γυναίκες. Πάλι στο εμπόριο το πρώτο λόγο είχαν οι γυναίκες. Εκεί επισκεφθήκαμε και το υπαίθριο κομμωτήριο, όπου κουρεύτηκα και η φίλη μου η Στέλλα έδωσε ένα τόνο αφρικάνικο στα μαλλία της (οι γυναίκες προσέχουν πολύ την κόμμωσή τους με τα περίτεχνα κοτσιδάκια).
Αναχωρήσαμε στη συνέχεια δυτικότερα προς Μπανφορά με στάση στον αινιγματικό αρχαιολογικό χώρο Loropeni τον οποίο προσπαθεί η χώρα να εντάξει στα μνημεία Ουνέσκο (συνολικά δεν εντυπωσιάζει τον επισκέπτη). Εκεί μου εκδήλωσε και το θαυμασμό της η νεαρή ξεναγός μας, φοιτήτρια αρχαιολογίας, γλυκύτατη. Είπα να στείλω sms στους γονείς μου ότι τους φέρνω νύφη εξ Αφρικής!!
Loropeni
4η μέρα
Mέ βάση τη Μπανφορά κάναμε εκδρομές αρχικά προς τη γραφική Λίμνη Τengrela. Εκεί κάναμε βαρκάδα για να δούμε ιπποπόταμους. Επειδή όμως εντός και εκτός νερού είναι επιθετικά ζώα, το μόνο που καταφέραμε να δούμε ήταν κάτι αυτιά να κουνιούνται πάνω από το νερό. Πάντως το τοπίο είχε μια ηρεμία που σου γαλήνευε το νου.
Υπό το άγρυπνο βλέμμα του ιπποπόταμου (που μόλις διακρίνεται)
Επόμενη στάση ήταν οι καταρράκτες Karfiguela. Αν και δεν ήταν εποχή βροχών και η ποσότητα νερού μικρή εντούτοις η διαδρομή μέσα από πράσινο ήταν σε πλήρη αντίθεση με το ξηρό τοπίο. Κάναμε και μια μικρή πεζοπορία παράλληλα στην κοίτη του ποταμού που μας έδωσε την ευκαιρία για εξαίρετη θέα. Δυστυχώς σύμφωνα με τον οδηγό μου το νερό ήταν επικίνδυνο για μόλυνση από σχιστοσωμίαση κι έτσι ούτε δάκτυλο δεν βούτηξα.
Καταρράκτες Karfiguela
Με τη δύση του ηλιου καταλήξαμε στους βραχώδεις σχηματισμούς Domes de Fabedougou (μια μικρογραφία Μετεώρων για να μεταφέρω την αίσθηση). Ηταν μοναδικό συναίσθημα να περπατάς ολομόναχος ανάμεσα στους εντυπωσιακούς βραχώδεις σχηματισμούς στα χρώματα του δειλινού. Ουδείς τουρίστας πέριξ πλην ημών!
Domes de Fabedougou
5η μέρα
2η κακοτυχία για μένα. Διάρροια... ομολογώ ότι το αντιμετώπισα με χιούμορ! Κάναμε μια διαδρομή σε χωματόδρομο για 2 ώρες (εγώ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας) και επισκεφθήκαμε μέσα στο λιοπύρι τους εντυπωσιακό "δάσος" από βραχώδεις σχηματισμούς Les pics de Sindou που ορθώνονται σε ύψος 50 μέτρων. Το απόγευμα καταλήξαμε στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας το Bobo-Dioulasso.
Les pics de Sindou
6η μέρα
Στο Μπομπό (που θεωρείται και η ομορφότερη πόλη στη Μπουρκίνα) το κύριο αξιοθέατο είναι το μεγάλο τζαμί χτισμένο σύμφωνα με την σουδανική αρχιτεκτονική. Τόσο η αισθητική όσο και η ατμόσφαιρα που αποπνέει διαφέρει πολύ από αντίστοιχα στον ισλαμικό κόσμο.
Tο μεγάλο τζαμί στο Bobo
Περπατήσαμε στους σκονισμένους δρόμους της παλιάς πόλης και αποτυπώσαμε μοναδικές εικόνες καθημερινής ζωής: γυναίκες να μεταφέρουν την μπουγάδα στο κεφάλι τους και να πλένουν τα ρούχα στο ποτάμι (όπου κατέληγαν και τα υπαίθρια ουρητήρια και κυκλοφορούσαν τα οικόσιτα γουρούνια). Παρά όμως τις κακές συνθήκες υγιεινής και την ανέχεια το χαμόγελο δεν έλλειπε από τα πρόσωπα.
H μπουγάδα στη ρεματιά
Εικόνες από το Bobo
Το ίδιο απόγευμα επισκεφθήκαμε τα παραδοσιακά χωριά Κόρο και Κουμί (πληρώσαμε είσοδο και ξεναγό).
Το Koro είναι χτισμένο στην κορφή ενός λόφου με υπέροχη θέα και για να το προσεγγίσεις κάνεις λίγο το κατσίκι. Χαρακτηριστικό του είναι τα σπίτια με επίπεδες οροφές όπου έχει φυτρώσει χορτάρι. Αν και μικρό εντούτοις έχει 3 συνοικίες ανάλογα με το επάγγελμα: των εμπόρων, των μεταλλουργων και των αγροτών. Κατεβαίνοντας συναντήσαμε μικρά παιδιά να κουβαλάνε νερό στο κεφάλι τους για τις ανάγκες του χωριού....
Koro
Το Κoumi αντίθετα είναι αρχέτυπο χωριό χτισμένο αποκλειστικά από το κόκκινο χώμα (κι όχι τούβλα) της περιοχής. Η ομορφιά δεν περιοριζόταν μόνο στην απλότητα της αρχιτεκτονικής αλλά και στον τρόπο που ζουν οι κάτοικοι (ο χρόνος δεν τους έχει αγγίξει). Εδώ ήταν πιο καχύποπτοι με τους ξένους και μας ζήτησαν να μην φωτογραφησουμε ανθρώπους.
Koumi
Το βραδάκι με την επιστροφή μας στο Μπομπό επισκεφθήκαμε τοπικό κλαμπ και απολαύσαμε ζωντανή μουσική.
Την επόμενη μέρα πήραμε το μακρύ δρόμο για το Bamako στο Μάλι. Αυτό που μας έκανε να γελάσουμε με τη καρδιά μας ήταν τα σύνορα. Μετά τον έλεγχο διαβατηρίων ένας πιτσιρικάς τράβηξε το κορδόνι που στηριζόταν ανάμεσα σε δύο βαρέλια κι έτσι μπορούσαμε να μπούμε πια στο Μάλι.
Αυτή ήταν μια μικρή γεύση από την επίσκεψή μας στην Μπουρκίνα Φάσο.
Μια χώρα από τις πτωχότερες στο κόσμο. Αλλά με περίσσεια αξιοπρέπειας (δεν συναντήσαμε επαίτες) και αισιοδοξίας μέσα στην απόλυτη ένδεια.
Ίσως γι'αυτό ονομάζεται η Χώρα των Εντίμων.
Ένα μάθημα ζωής για μας τους καλοβολεμένους Ευρωπαίους.
Πρόσθετες πληροφορίες:
Bίζα: Είναι απαραίτητη. Ευτυχώς η Μπουρκίνα εκπροσωπείται από τη Γαλλική Πρεσβεία στην Αθήνα κι έτσι η διαδικασία ήταν εύκολη.
Υγεία: Ο εμβολιασμός για κίτρινο πυρετό είναι υποχρεωτικός. Εμβολιάζεστε δωρεάν και παίρνετε σχετικό πιστοποιητικό από την Υγειονομική Σχολή στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Χωρις αυτό ΔΕΝ μπαίνετε στη χώρα. Απαραίτητα επιλογή φαρμάκου για την ελονοσία ( εμείς πήραμε το malarone χωρίς να έχουμε ιδιαίτερες επιπλοκές).
Πώς φτάνετε στη Μπουρκίνα: Η λύση της Air France είναι η βολικότερη και η ακριβότερη (σχεδόν 1000?). Κατέληξα στην οικονομικότερη (περίπου 680?) που είχε συνδυασμό Αθήνα-Ρώμη με Aegean και μετά Ρώμη-Ουαγκαντούγκου με την Afriqiyah!!! (εταιρεία ...της Λιβύης, τα σχόλια περιτεύουν).
Γλώσσα: Αν δεν μιλάτε γαλλικά....τότε επιστρατεύστε τη νοηματική. Δεν μιλούν αγγλικά
Καταλύμματα: Στην επιλογή καταλυμάτων και στην εύρεση αυτοκινήτου με οδηγό είχα τη βοήθεια της πανσιόν Maizon Azaaba στην Ουαγκαντούγκου, όπου και διανυκτερεύσαμε το πρώτο βράδυ της άφιξής μας στη χώρα. Μας έκανε όλες τις κρατήσεις δωματίων (και για το Μάλι) και μας παραχώρησε τζιπ με οδηγό (ο Σορύ, απίθανος αν και μιλούσε μόνο γαλλικά). Το κόστος ήταν 80? την ημέρα. Μην περιμένετε πολυτέλειες στη διαμονή σας στη χώρα. Τα μέσης κατηγορίας ξενοδοχεία σε μερικά μέρη είναι σπαρτιάτικα και ενίοτε χωρίς καν ζεστό νερό. Και το κόστος σχετικά ακριβό για την παρεχόμενη ποιότητα.
Φαγητό: Κοτόπουλο με πιο σκληρό και λιγότερο ψαχνό δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου
Μετακίνηση: Υπάρχουν λεωφορεία μεταξύ των μεγάλων πόλεων (και πολύ καλά μάλιστα). Εμείς μετακινηθήκαμε με ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Πολλοί χωματόδρομοι (σε καλή κατάσταση) αλλά ετοιμαστείτε στο τέλος της ημέρας να είστε καλυμμένοι με κόκκινη αφρικάνικη σκόνη. Οι περισσότεροι ντόπιοι πάνε ...με τα πόδια (άγνωστο ποση απόσταση)
Γενική εντύπωση: Κι αν δεν σας εντυπωσιάσουν τα αξιοθέατα, αποκλείεται να μην σας μαγέψουν οι άνθρωποι.
Η αλήθεια είναι ότι το ενδιαφέρον μου να επισκεφθώ τη Μπουρκίνα είχε ένα και μόνο λόγο στην αρχή. Το όνομα της πρωτεύουσας: "Πού πήγες ταξίδι;" "Στην Ουαγκαντούγκου!!!"
Η ευκαιρία δόθηκε όταν με μια ομάδα φίλων αποφασίσαμε να πάμε στο Μάλι για το Φεστιβάλ Μουσικής στο Νίγηρα (2008) που γίνεται κάθε Φεβρουάριο. Και βέβαια ως γειτονική χώρα η Μπουρκίνα, ήταν η χρυσή μου ευκαιρία να πατήσω το χώμα της Ουαγκαντούγκου!
Καθώς η Μπουρκίνα δεν είναι ταξιδιωτικός προορισμός για τα ελληνικά πρακτορεία (κι επειδή δεν έχω χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες τους ως τώρα), ανέλαβα κατά τη πάγια τακτική μου την οργάνωση του ταξιδιού.
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Ουαγκαντούγκου μετά από 2 στάσεις (Ρώμη και Τρίπολη Λιβύης!) με καθυστέρηση (συνήθη για την εταιρεία που επιλέξαμε). Η πρώτη κακοτυχία ήρθε μετά την προσγείωση. Η βαλίτσα μου ουδέποτε έφτασε (και ακόμα δεν ξέρω που είναι), οπότε αναγκάστηκα να πάρω κάποια λίγα ρούχα στην Ουαγκαντούγκου (κι αυτά κινέζικα!).
Μας υποδέχθηκε ο ιδιοκτήτης της πανσιόν και μας πήγε μέσα στο μαύρο βράδυ στο κατάλυμμά μας.
Στην Μπουρκίνα περάσαμε 6 μέρες. Ήταν η πρώτη επαφή μας με την Υποσαχάρια Αφρική. Στην Ουαγκαντούγκου πρακτικά δεν μείναμε καθόλου. Κοιμηθήκαμε και μετά το πρωινό ξεκινήσαμε αμέσως. Η εντύπωση είναι μιας σκονισμένης πόλης (πολλοί δρόμοι χωμάτινοι) με χαμηλά κτήρια.
1η μέρα
Με το πρωινό κατευθυνθήκαμε αμέσως προς το νότο στα σύνορα με την Γκάνα για να επισκεφτούμε το παραδοσιακό χωριό Τιεμπελέ στη χώρα των Γκουρουνσί. Η διαδρομή ήταν διάσπαρτη από καλύβες και στις στάσεις που κάναμε μας περιστοίχιζαν ορδές παιδιών μέσα σε φωνές και γέλια.
Eικόνες από τη διαδρομή στη χώρα των Gurunsi
Το Τiebele (πληρώνεις είσοδο και ξεναγό) είναι σαν ένα υπαίθριο μουσείο, εξαιρετικά φωτογενές. Μικρά σπίτια από χώμα και άχυρα ζωγραφισμένα εξωτερικά σε ποικίλα μοτίβα. Ήταν μοναδικό να βλέπεις τη ζωή στο μικρό αυτό (αλλά σχετικά τουριστικό) χωριό. Πολύχρωμα ντυμένες γυναίκες να κάνουν όλες τις δουλειές που πλέον είναι άγνωστες στις δυτικές κοινωνίες (οι άντρες μάλλον ράθυμοι). Κάναμε και δωρεά στη τοπική ομάδα ποδοσφαίρου να αγοράσουν νέα μπάλα ποδοσφαίρου!
Tiebele
Από κεί καταλήξαμε για διανυκτερευση στο πάρκο Νazinga όπου θα κάναμε ένα μίνι σαφάρι. Η διαμονή ήταν σε μικρά σπαρτιάτικα chalets, αλλά το καλό ήταν ότι στο εστιατόριο σέρβιραν φιλέτο αντιλόπης, κάτι που δεν έχασα την ευκαιρία να δοκιμάσω.
2η μέρα
Ξυπνήσαμε από τα άγρια χαράματα και με ένα τζίπ κάναμε μια βόλτα όπου είδαμε διάφορα είδη αντιλόπης, αγριοβούβαλους (σπάνιο θέαμα) και κυρίως πολλούς ελέφαντες οι οποίοι στην πορεία της ημέρας ήρθαν να κάνουν το μπάνιο τους στη λίμνη δίπλα από το κατάλυμά μας.
Στο πάρκο Nazinga
Ακολούθησε μια μακρά διαδρομή μέσα από χωμάτινους δρόμους για να καταλήξουμε το απόγευμα δυτικά στην Gaoua, την πρωτεύουσα της περιοχής των Λομπί. Στην διαδρομή κάναμε μια στάση έξω από ένα σχολείο...Έκανα την κίνηση και έβγαλα τη φωτογραφική μηχανή. Δημιούργησα το απόλυτο χάος. Χάθηκα μέσα σε ένα πανζουρλισμό από παιδιά που συνωστίζονταν για να βγούν και να δουν τη φωτογραφίατους!
Gaoua
Κάναμε μια απογευματινή βόλτα στη Γκάουα που όμως σαν πόλη δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η αίσθηση όμως ότι είμασταν οι μοναδικοί λευκοί επισκέπτες ήταν μοναδική! Καταλήξαμε σε τοπικό μπαρ πήγαμε όπου για το χατήρι μας η ιδιοκτήτρια μας έβαλε μουσική και χόρεψε μαζί μας. Σε καμμία περίπτωση η παρουσία μας στους δρόμους δεν μας δημιούργησε αίσθημα ανασφάλειας ή απειλής.
3η μέρα
Το επόμενο πρωί επισκεφθήκαμε ένα εξαιρετικό υπαίθριο μουσείο που σου επιτρέπει μέσα από φωτογραφικό υλικό, αντικείμενα και αναπλάσεις κατοικιών να γνωρίσεις την ιστορία και το τρόπο ζωής των Λομπί (που διατηρούν έντονα τις παραδόσεις τους και τις ανιμιστικές τους καταβολές).
Xαρακτηριστικό σπίτι των Lobi
Ακολούθησε μια χαλαρή βόλτα στην υπαίθρια αγορά της Γκάουα που είναι ένα πανόραμα χρωμάτων κυρίως από τις γοητευτικά ντυμένες γυναίκες. Πάλι στο εμπόριο το πρώτο λόγο είχαν οι γυναίκες. Εκεί επισκεφθήκαμε και το υπαίθριο κομμωτήριο, όπου κουρεύτηκα και η φίλη μου η Στέλλα έδωσε ένα τόνο αφρικάνικο στα μαλλία της (οι γυναίκες προσέχουν πολύ την κόμμωσή τους με τα περίτεχνα κοτσιδάκια).
Αναχωρήσαμε στη συνέχεια δυτικότερα προς Μπανφορά με στάση στον αινιγματικό αρχαιολογικό χώρο Loropeni τον οποίο προσπαθεί η χώρα να εντάξει στα μνημεία Ουνέσκο (συνολικά δεν εντυπωσιάζει τον επισκέπτη). Εκεί μου εκδήλωσε και το θαυμασμό της η νεαρή ξεναγός μας, φοιτήτρια αρχαιολογίας, γλυκύτατη. Είπα να στείλω sms στους γονείς μου ότι τους φέρνω νύφη εξ Αφρικής!!
Loropeni
4η μέρα
Mέ βάση τη Μπανφορά κάναμε εκδρομές αρχικά προς τη γραφική Λίμνη Τengrela. Εκεί κάναμε βαρκάδα για να δούμε ιπποπόταμους. Επειδή όμως εντός και εκτός νερού είναι επιθετικά ζώα, το μόνο που καταφέραμε να δούμε ήταν κάτι αυτιά να κουνιούνται πάνω από το νερό. Πάντως το τοπίο είχε μια ηρεμία που σου γαλήνευε το νου.
Υπό το άγρυπνο βλέμμα του ιπποπόταμου (που μόλις διακρίνεται)
Επόμενη στάση ήταν οι καταρράκτες Karfiguela. Αν και δεν ήταν εποχή βροχών και η ποσότητα νερού μικρή εντούτοις η διαδρομή μέσα από πράσινο ήταν σε πλήρη αντίθεση με το ξηρό τοπίο. Κάναμε και μια μικρή πεζοπορία παράλληλα στην κοίτη του ποταμού που μας έδωσε την ευκαιρία για εξαίρετη θέα. Δυστυχώς σύμφωνα με τον οδηγό μου το νερό ήταν επικίνδυνο για μόλυνση από σχιστοσωμίαση κι έτσι ούτε δάκτυλο δεν βούτηξα.
Καταρράκτες Karfiguela
Με τη δύση του ηλιου καταλήξαμε στους βραχώδεις σχηματισμούς Domes de Fabedougou (μια μικρογραφία Μετεώρων για να μεταφέρω την αίσθηση). Ηταν μοναδικό συναίσθημα να περπατάς ολομόναχος ανάμεσα στους εντυπωσιακούς βραχώδεις σχηματισμούς στα χρώματα του δειλινού. Ουδείς τουρίστας πέριξ πλην ημών!
Domes de Fabedougou
5η μέρα
2η κακοτυχία για μένα. Διάρροια... ομολογώ ότι το αντιμετώπισα με χιούμορ! Κάναμε μια διαδρομή σε χωματόδρομο για 2 ώρες (εγώ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας) και επισκεφθήκαμε μέσα στο λιοπύρι τους εντυπωσιακό "δάσος" από βραχώδεις σχηματισμούς Les pics de Sindou που ορθώνονται σε ύψος 50 μέτρων. Το απόγευμα καταλήξαμε στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας το Bobo-Dioulasso.
Les pics de Sindou
6η μέρα
Στο Μπομπό (που θεωρείται και η ομορφότερη πόλη στη Μπουρκίνα) το κύριο αξιοθέατο είναι το μεγάλο τζαμί χτισμένο σύμφωνα με την σουδανική αρχιτεκτονική. Τόσο η αισθητική όσο και η ατμόσφαιρα που αποπνέει διαφέρει πολύ από αντίστοιχα στον ισλαμικό κόσμο.
Tο μεγάλο τζαμί στο Bobo
Περπατήσαμε στους σκονισμένους δρόμους της παλιάς πόλης και αποτυπώσαμε μοναδικές εικόνες καθημερινής ζωής: γυναίκες να μεταφέρουν την μπουγάδα στο κεφάλι τους και να πλένουν τα ρούχα στο ποτάμι (όπου κατέληγαν και τα υπαίθρια ουρητήρια και κυκλοφορούσαν τα οικόσιτα γουρούνια). Παρά όμως τις κακές συνθήκες υγιεινής και την ανέχεια το χαμόγελο δεν έλλειπε από τα πρόσωπα.
H μπουγάδα στη ρεματιά
Εικόνες από το Bobo
Το ίδιο απόγευμα επισκεφθήκαμε τα παραδοσιακά χωριά Κόρο και Κουμί (πληρώσαμε είσοδο και ξεναγό).
Το Koro είναι χτισμένο στην κορφή ενός λόφου με υπέροχη θέα και για να το προσεγγίσεις κάνεις λίγο το κατσίκι. Χαρακτηριστικό του είναι τα σπίτια με επίπεδες οροφές όπου έχει φυτρώσει χορτάρι. Αν και μικρό εντούτοις έχει 3 συνοικίες ανάλογα με το επάγγελμα: των εμπόρων, των μεταλλουργων και των αγροτών. Κατεβαίνοντας συναντήσαμε μικρά παιδιά να κουβαλάνε νερό στο κεφάλι τους για τις ανάγκες του χωριού....
Koro
Το Κoumi αντίθετα είναι αρχέτυπο χωριό χτισμένο αποκλειστικά από το κόκκινο χώμα (κι όχι τούβλα) της περιοχής. Η ομορφιά δεν περιοριζόταν μόνο στην απλότητα της αρχιτεκτονικής αλλά και στον τρόπο που ζουν οι κάτοικοι (ο χρόνος δεν τους έχει αγγίξει). Εδώ ήταν πιο καχύποπτοι με τους ξένους και μας ζήτησαν να μην φωτογραφησουμε ανθρώπους.
Koumi
Το βραδάκι με την επιστροφή μας στο Μπομπό επισκεφθήκαμε τοπικό κλαμπ και απολαύσαμε ζωντανή μουσική.
Την επόμενη μέρα πήραμε το μακρύ δρόμο για το Bamako στο Μάλι. Αυτό που μας έκανε να γελάσουμε με τη καρδιά μας ήταν τα σύνορα. Μετά τον έλεγχο διαβατηρίων ένας πιτσιρικάς τράβηξε το κορδόνι που στηριζόταν ανάμεσα σε δύο βαρέλια κι έτσι μπορούσαμε να μπούμε πια στο Μάλι.
Αυτή ήταν μια μικρή γεύση από την επίσκεψή μας στην Μπουρκίνα Φάσο.
Μια χώρα από τις πτωχότερες στο κόσμο. Αλλά με περίσσεια αξιοπρέπειας (δεν συναντήσαμε επαίτες) και αισιοδοξίας μέσα στην απόλυτη ένδεια.
Ίσως γι'αυτό ονομάζεται η Χώρα των Εντίμων.
Ένα μάθημα ζωής για μας τους καλοβολεμένους Ευρωπαίους.
Πρόσθετες πληροφορίες:
Bίζα: Είναι απαραίτητη. Ευτυχώς η Μπουρκίνα εκπροσωπείται από τη Γαλλική Πρεσβεία στην Αθήνα κι έτσι η διαδικασία ήταν εύκολη.
Υγεία: Ο εμβολιασμός για κίτρινο πυρετό είναι υποχρεωτικός. Εμβολιάζεστε δωρεάν και παίρνετε σχετικό πιστοποιητικό από την Υγειονομική Σχολή στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Χωρις αυτό ΔΕΝ μπαίνετε στη χώρα. Απαραίτητα επιλογή φαρμάκου για την ελονοσία ( εμείς πήραμε το malarone χωρίς να έχουμε ιδιαίτερες επιπλοκές).
Πώς φτάνετε στη Μπουρκίνα: Η λύση της Air France είναι η βολικότερη και η ακριβότερη (σχεδόν 1000?). Κατέληξα στην οικονομικότερη (περίπου 680?) που είχε συνδυασμό Αθήνα-Ρώμη με Aegean και μετά Ρώμη-Ουαγκαντούγκου με την Afriqiyah!!! (εταιρεία ...της Λιβύης, τα σχόλια περιτεύουν).
Γλώσσα: Αν δεν μιλάτε γαλλικά....τότε επιστρατεύστε τη νοηματική. Δεν μιλούν αγγλικά
Καταλύμματα: Στην επιλογή καταλυμάτων και στην εύρεση αυτοκινήτου με οδηγό είχα τη βοήθεια της πανσιόν Maizon Azaaba στην Ουαγκαντούγκου, όπου και διανυκτερεύσαμε το πρώτο βράδυ της άφιξής μας στη χώρα. Μας έκανε όλες τις κρατήσεις δωματίων (και για το Μάλι) και μας παραχώρησε τζιπ με οδηγό (ο Σορύ, απίθανος αν και μιλούσε μόνο γαλλικά). Το κόστος ήταν 80? την ημέρα. Μην περιμένετε πολυτέλειες στη διαμονή σας στη χώρα. Τα μέσης κατηγορίας ξενοδοχεία σε μερικά μέρη είναι σπαρτιάτικα και ενίοτε χωρίς καν ζεστό νερό. Και το κόστος σχετικά ακριβό για την παρεχόμενη ποιότητα.
Φαγητό: Κοτόπουλο με πιο σκληρό και λιγότερο ψαχνό δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου
Μετακίνηση: Υπάρχουν λεωφορεία μεταξύ των μεγάλων πόλεων (και πολύ καλά μάλιστα). Εμείς μετακινηθήκαμε με ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Πολλοί χωματόδρομοι (σε καλή κατάσταση) αλλά ετοιμαστείτε στο τέλος της ημέρας να είστε καλυμμένοι με κόκκινη αφρικάνικη σκόνη. Οι περισσότεροι ντόπιοι πάνε ...με τα πόδια (άγνωστο ποση απόσταση)
Γενική εντύπωση: Κι αν δεν σας εντυπωσιάσουν τα αξιοθέατα, αποκλείεται να μην σας μαγέψουν οι άνθρωποι.
Attachments
Last edited by a moderator:
)
