Greg_ce
Member
- Μηνύματα
- 165
- Likes
- 3.089
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- U.S. Route 66
8η μέρα (08-08-2018)
(VILLENEUVE LOUBET – NICE – CAGNES SUR MER)
Ξυπνήσαμε και η μέρα ήταν πανέμορφη, είχε ένα καταγάλανο ουρανό και έναν λαμπερό ήλιο. Κατευθυνθήκαμε στην αίθουσα του πρωινού, στην οποία είχε την επιγραφή «Le petit déjeuner, comme chez vous» (πρωινό, όπως στο σπίτι). Αρκετά καλό πρωινό, για τα δεδομένα της Γαλλίας και των πρωινών που συνήθως προσφέρουν στα ξενοδοχεία.
Και αφού ήπιαμε και τον γαλλικό καφέ μας, ξεκινήσαμε για την Nice. Το Villeneuve-Loubet απείχε 16 Km από το κέντρο της Νίκαιας. Βάλαμε λοιπόν την κατεύθυνση στο android auto και ξεκινήσαμε.
Σε περίπου 30 min βρισκόμασταν στο Parking Promenade des Arts (18 Avenue Saint-Jean-Baptiste, Nice). Η ώρα ήταν 11:05.
Περπατήσαμε την Avenue Saint-Jean-Baptiste με κατεύθυνση τηνPlace Masséna. Είναι εντυπωσιακός ο ποδηλατοδρόμος διπλής κατεύθυνσης ανάμεσα στον πεζόδρομο και τον δρόμο.
Στα δεξιά μας συναντήσαμε την καθολική εκκλησία Église Saint Jean-Baptiste - le Voeu.
και λίγο πιο κάτω το σχολικό κτήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Lycée Massena.
Το κτίριο αυτό χτίστηκε το 1623, ως μοναστήρι του Τάγματος των Αυγουστίνων (Augustins Déchaux). Ως σχολείο λειτούργησε από το 1812.
Κατά μήκος του δρόμου θαυμάζαμε τα πανέμορφα κτίρια που μας έφερναν στο μυαλό τις ημέρες της belle époque, που είχαμε διαβάσει για την πόλη.
Και φτάσαμε στην Place Masséna, την κεντρική πλατεία, που ουσιαστικά χωρίζει την παλιά από τη νέα πόλη.
Το ενδιαφέρον κεντρίζει το έργο του Καταλανού καλλιτέχνη Jaume Plensa, «Συζήτηση στη Νίκαια». Επτά μικρά αγάλματα, ανυψωμένα σε στύλους διάσπαρτους στην πλατεία, συμβολίζουν τις επτά ηπείρους του κόσμου.
Η ιταλική αρχιτεκτονική κυριαρχεί, με τα έντονα χρώματα, τις καμάρες και τις στοές. Στο κέντρο της πλατείας, το Σιντριβάνι του Ήλιου, όπου στέκεται ένα άγαλμα του Απόλλωνα ύψους 7 μέτρων, πλαισιωμένο από άλλες ελληνικές θεότητες.
Από την Place Masséna, μπήκαμε στην παλιά πόλη και στα γραφικά δρομάκια της.
Ακολουθώντας τον δρόμο του Saint-Francois de Paul, συναντήσαμε το κτίριο της όπερας (Opéra de Nice).
Και απέναντί της, την καθολική εκκλησία Église Saint-François de Paule.
Ο δρόμος της όπερας, μας οδήγησε στην αγορά Cours Saleya, που βρίσκεται στο κέντρο της παλιάς πόλης. Μέσα σε αυτήν, υπάρχει η φημισμένη αγορά των Λουλουδιών. (Marché aux Fleurs).
Βρήκαμε όλων των ειδών τα προϊόντα λαϊκής αγοράς. Οι τιμές ήταν αρκετά υψηλότερες από την Ελλάδα. Ενδεικτικά, το καρπούζι είχε 2,50 €/Kg.
Ενώ οι ντομάτες είχαν 3,40 €/Kg.
Στην συνέχεια ξεχυθήκαμε στα γραφικά δρομάκια της παλιάς πόλη της Νίκαιας.
Τα γραφικά στενάκια ήταν γεμάτα χρώματα, εκκλησίες, μαγαζιά, μικρά παζάρια.
Μας εντυπωσίασε η αρχιτεκτονική της πόλης και τα χρώματά της που μας θύμισαν περισσότερο Ιταλία. Δεν είναι τυχαίο αυτό, αφού η πόλη παρέμεινε υπό ιταλική κατοχή μέχρι το 1860, οπότε και ενσωματώθηκε από τη Γαλλία.
Ωστόσο οι επιδράσεις του ιταλικού στοιχείου στη γαλλική κουλτούρα, έδωσε πραγματικά έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στην πόλη.
Ακόμη και η επίσημη γλώσσα τους, η Νισάρτ (Niçard), είναι ουσιαστικά μια μίξη γαλλικών και ιταλικών. Αυτό διαπιστώνεται στις πινακίδες των δρόμων, στις οποίες τα ονόματα είναι γραμμένα στα γαλλικά και στα Niçard.
Σε όλη την παλιά πόλη υπήρχαν μαγαζιά για να καθίσεις να απολαύσεις την μπύρα σου και να χαζεύεις τον κόσμο που πηγαινοέρχεται.
Μετά από αρκετή περιπλάνηση στην πόλη, κάναμε μία στάση για παγωτό στην Gelateria Azzuro. Οι γεύσεις που επιλέξαμε ήταν crème brullet και nocciola (3,60 €, ο κώνος των 2 γεύσεων).
Και αφού περιδιαβήκαμε αρκετά την παλιά πόλη, φτάσαμε στην περίφημη Promenade des Anglais, τον παραλιακό δρόμο της Παραλίας των Αγγέλων (Baie des Anges).
Περπατώντας κατά μήκος της παραλιακής οδού εκεί που ανηφορίζει ο δρόμος βρίσκεται το Hotel Suisse, ενώ ακριβώς από πάνω του υπάρχει ο Λόφος του Κάστρου (Colline du Chateau).
Ανεβήκαμε στο Colline du Chateau με το Ascenseur du Chateau, διότι έιχε αρκετή ζέστη και η ανάβαση με τα πόδια θα ήταν αρκετά κουραστική.
Ο λόφος μας προσέφερε μια πανοραμική θέα της Promenade des Anglais.
Από εκεί είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το μπλε της Μεσογείου, μέσα από το πυκνό πράσινο του λόφου. Αυτός ο συνδυασμός έδινε στο τοπίο μία μοναδική ομορφιά.
Το Parc du Chateau δεν έχει θέα μόνο στην Promenade, αλλά και στο λιμάνι Lympia.
Στο Parc du Chateau, συναντήσαμε μικρές γωνιές με παγκάκια και τη φοβερή θέα να απλώνεται μπροστά, ενώ υπάρχουν ακόμη και παιδικές χαρές και μικρά μαγαζιά με σουβενίρ.
Μια πολύ όμορφη έκπληξη, ήταν τα ψηφιδωτά δάπεδα με παραστάσεις από την Οδύσσεια. Στο ψηφιδωτό που απεικόνιζε το πλοίο του Οδυσσέα υπήρχε η επιγραφή «Heureux qui comme Ulysse a fait un beau voyage», δηλαδή «Ευτυχής είναι αυτός, που όπως ο Οδυσσέας, έκανε ένα ωραίο ταξίδι».
https://drive.google.com/open?id=1JItgVLznYNR9m_KFRc8A9kReRnsbHDfc
Εδώ αισθανθήκαμε εθνικά υπερήφανοι, για την τοποθέτηση σε τόσο περίοπτη θέση των εικόνων που ξεπηδούσαν μέσα από την Οδύσσεια του Ομήρου.
Εντυπωσιακό ήταν, που πολλοί τουρίστες προσπαθούσαν να καταλάβουν τα ελληνικά γράμματα των λέξεων. Ακούγοντάς μας δε, να τα διαβάζουμε μας κοιτούσαν εκστασιασμένοι.
Οι Γάλλοι στα ψηφιδωτά αυτά, αποτύπωσαν τον αγάπη τους για την Ελλάδα και έδειξαν ότι ποτέ δεν ξέχασαν ότι η Νίκαια χτίστηκε από Έλληνες, περίπου το 350 π.Χ. που της έδωσαν το όνομά Νίκη, από τη θεά Νίκη. Αργότερα, οι Ρωμαίοι την μετονόμασαν Νίκαια.
Λίγο πιο κάτω ένας τεχνητός καταρράχτης,o Cascade Dijon, μας δρόσισε με τα σταγονίδια νερού που αντανακλώνταν από την πτώση τους.
Και αφού απολαύσαμε το μεσημέρι μας στο ονειρικό αυτό πάρκο, κατεβήκαμε και πάλι με το asceneur και ακολουθώντας αντίστροφη πορεία κατευθυνθήκαμε προς την Place Masséna και την Promenade du Paillon που βρίσκεται δίπλα της.
Περάσαμε από το Fontaine Miroir d’eau, τον «υδάτινο καθρέφτη», που τραβάει την προσοχή.
Και διασχίσαμε το πάρκο Promenade du Paillon.
Εδώ υπάρχει άλλο ένα αντίγραφο αγάλματος του Δαβίδ από τον Μιχαήλ Άγγελο. Προς το τέλος της Promenade du Paillon, κοντά στην Place Garibaldi, βρίσκεται το Μουσείο Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης ( MAMAC).
Ακριβώς κάτω από το μουσείο βρισκόταν το Parking Promenade desArts. Πληρώσαμε το Parking στο αυτόματο μηχάνημα (9,40 €, για 51/4 ώρες, μεταξύ 11:10 και 16:25 και ξεκινήσαμε για το Villeneuve-Loubetκαι το ξενοδοχείο B&B Hôtel Villeneuve-Loubet Village.
Κατευθυνθήκαμε μέσω του παραλιακού δρόμου και την Promenade des Anglais.
Και μέσα από το αυτοκίνητο θαυμάσαμε το ιστορικό ξενοδοχείο Negresco.
Αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 17:45, κάναμε ένα douche και χαλαρώσαμε για ένα τρίωρο, πριν ξεκινήσουμε την απογευματινή μας έξοδο.
Στις 20:45 ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο για φαγητό στο διπλανό χωριό Cagnes sur Mer. Τελικά καταλήξαμε να φάμε κάτι στα γρήγορα από τα Mc Donald’s (δύο γεύματα McMenu 8,00 €/έκαστο), διότι μας γεννήθηκε η επιθυμία να ξαναπάμε στη Νίκαια για μία βραδινή βόλτα.
Η πόλη το βράδυ αποκτά άλλη όψη και ρομαντισμό. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο σ’ όλη την πόλη.
Και αφού είδαμε άλλη μία φορά τα φωτισμένα αξιοθέατα της πόλης, επιστρέψαμε στις 01:00 για ύπνο και ανασυγκρότηση των δυνάμεών μας.
Την επόμενη μέρα είχαμε στο πρόγραμμα, την επίσκεψή μας στο κοσμοπολίτικο Monaco.
Info:
Η Νίκαια ήταν ένας χειμερινός προορισμός ήδη από τον 19ο αιώνα, όταν η Βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας λόγω του ήπιου κλίματος που είχε η περιοχή, περνούσε τους χειμώνες της στην όμορφη αυτή πόλη της νότιας Γαλλίας.
Τα χρόνια εκείνα δεν ήταν της μόδας η θάλασσα και τα μπάνια. Η ευρύτερη περιοχή αποτελούσε επιλογή για χειμερινές διακοπές πλουσίων.
Αργότερα αριστοκράτες και εύποροι Άγγλοι, αποφάσισαν να κατοικήσουν μόνιμα στην πόλη, μιμούμενοι τη βασίλισσα, αναζητώντας και αυτοί καλύτερο κλίμα από τις βόρειες περιοχές που έμεναν. Τους ακολούθησαν καλλιτέχνες και ζωγράφοι που μετοίκησαν στην πόλη και εμπνεύστηκαν από την ομορφιά της.
Έτσι άρχισαν να συρρέουν στη Κυανή Ακτή Ευρωπαίοι, Αμερικανοί και Ρώσοι πλούσιοι. Μάλιστα έλεγαν ότι έβρισκες χαβιάρι πιο συχνά στη Νίκαια από τη Μόσχα!
Πολλοί Ρώσοι αριστοκράτες που διέμεναν στη Νίκαια, μετά τα γεγονότα της ρωσικής επανάστασης κατά το έτος 1917, ξέπεσαν μέσα σε μια νύχτα και συνέβη το εξής αξιομνημόνευτο. Έπιασαν δουλειά ως υπάλληλοι στα ξενοδοχεία που μέχρι πρότινος διέμεναν!
9η μέρα (09-08-2018)
(VILLENEUVE LOUBET – MONACO – EZE – ANTIBES)
Ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο μας στις 9:15, με κατεύθυνση την Nice -Villefranche sur Mer - Beaulieu sur Mer – Monaco.
Στην διαδρομή σταματήσαμε για να θαυμάσουμε από ψηλά το φωλιασμένο ανάμεσα σε άφθονη βλάστηση Beaulieu sur Mer. Beaulieu σημαίνει "όμορφο μέρος" στα γαλλικά και πράγματι διαπιστώσαμε ότι ο χαρακτηρισμός ανταποκρινόταν σ’ αυτό που βλέπαμε.
Τελικά φτάσαμε στο Monaco στις 10:30 και κατευθυνθήκαμε στο Parking du Chemin des Pêcheurs (4 Avenue Saint-Martin, Monaco), κάτω από το Ωκεανογραφικό Μουσείο. Κάναμε αρκετούς γύρους για να το βρούμε, διότι αποσυχρονιζόταν το gps λόγω των πολλών τούνελ. Όταν φτάσαμε, δυστυχώς ήταν πλήρες και έτσι κατευθυνθήκαμε στην δεύτερη εναλλακτική επιλογή στάθμευσης, το Parking de la Colle(Boulevard Charles III, Monaco). Αφού πάλι ψιλοχαθήκαμε κάνοντας κάποιους επιπλέον γύρους, τελικά το βρήκαμε και σταθμεύσαμε στον 10ο υπόγειο όροφο, αφού οι τρείς πρώτοι υπόγειοι όροφοι ήταν για τους κατοίκους, και οι υπόλοιποι έξι ήταν πλήρεις. Ωστόσο υπήρχε εξαιρετικός σχεδιασμός στην ράμπα καθόδου, στην οποία ακολουθώντας μία σταθερή ακτίνα στροφής, μπορούσες να κατέβεις όλους τους ορόφους, χωρίς να διορθώσεις το τιμόνι του αυτοκινήτου, ούτε κατά 1ο .
Ακριβώς απέναντι από το parking, περπατώντας βρεθήκαμε στο πολύ ωραίο λιμανάκι Fontvieille Harbour, ακριβώς κάτω από τον του βράχο που βρίσκεται το παλάτι.
Αφού πρώτα περάσαμε από το εμπορικό πολυκατάστημα Centre Commercial de Fontvieille, και την Esplanade Rainier III.
Στη συνέχεια ακολουθήσαμε τον οδό Boulevard Charles III, για να ανεβούμε στο βράχο του παλατιού.
Στο δρόμο οι φωτογραφική μας μηχανή και τα κινητά μας τηλέφωνα, είχαν πάρει φωτιά.
Και από το σημείο αυτό, δίπλα στην Avenue de la Porte Neuve, ξεκινήσαμε την ανάβαση της ράμπας των πεζών, για το παλάτι.
Όταν φτάσαμε στο το επιβλητικό «Palais du Prince», η ώρα ήταν ακριβώς 12:00 και γινόταν η αλλαγή της φρουράς.
Το εντυπωσιακό παλάτι, αποτελεί την επίσημη κατοικία του εκάστοτε Πρίγκηπα του Μονακό από το 1297.
Από την πλατεία του παλατιού θαυμάσαμε τη θέα από ψηλά προς το λιμανάκι Fontvieille Harbour.
Το ίδιο όμορφη θέα είχαμε και προς το πιο διάσημο λιμάνι Port Hercule. Από εδώ φαίνεται και ένα τμήμα της περίφημης διαδρομής του Circuit de Monaco, μπροστά από την περίφημη Piscine.
Από την πλατεία του παλατιού ξεκινούν τα δρομάκια για την Παλιά Πόλη. Τα όμορφα πλακόστρωτα δρομάκια έσφυζαν από κόσμο.
Περπατήσαμε αρκετά και ψωνίσαμε αναμνηστικά μπλουζάκια, με το λογότυπο Monaco και Monte Carlo.
Και συνεχίσαμε βαδίζοντας στην Rue Colonel Bellando de Castro.
Φτάσαμε στο Δικαστικό Μέγαρο (Palais de Justice), δίπλα από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου.
Υπάρχει η φήμη, ότι η δικαιοσύνη του Μονακό για τους Μονεγάσκους, είναι αρκετά ελαφριά στις καταδίκες, σε αντίθεση με αυτή των Γάλλων, η οποία είναι πολύ σκληρή προς τους εναγόμενους.
Ακριβώς δίπλα από το Δικαστήριο ήταν ο Saint Nicholas Cathedral. Ο ναός ήταν εντυπωσιακός εξωτερικά και αποφασίσαμε να τον επισκεφθούμε και στο εσωτερικό του. Στην είσοδο του ναού υπήρχαν δύο φύλακες που δεν επέτρεπαν την είσοδο των γυναικών με ακάλυπτους τους ώμους. Ο έλεγχος ήταν αυστηρός, διότι το επέβαλε η ιερότητα του χώρου, αλλά μέσα στον χώρο του ναού υπήρχαν αυτόματα μηχανήματα πώλησης σουβενίρ και αναμνηστικών. Το ανωτέρω, μας έκανε να αισθανθούμε ότι βρισκόμασταν σε μια καλοστημένη επιχείρηση, παρά σ’ έναν καθεδρικό ναό.
Ο ναός εσωτερικά ήταν εξίσου εντυπωσιακός και είχε αξιοσημείωτη αρχιτεκτονική. Στο εσωτερικό του ήταν όλοι οι πριγκηπικοί τάφοι των μελών της οικογένειας Royal Monegasque.
Μεταξύ των τάφων, υπήρχαν και του πρίγκηπα Rainier III και τηςGrace Kelly. Λέγεται ότι κάθε πρωί οι κόρες τους φροντίζουν να τοποθετούνται στους τάφους των γονιών τους φρέσκα λουλούδια.
Απέναντι από τον Ναό υπάρχει είναι ένα κρυφό μαργαριτάρι στο Μονακό! Οι κήποι «Jardins de Saint-Martin». Το σημείο αυτό, διαφέρει πραγματικά από την υπόλοιπη πολύβουη πόλη. Βρίσκεται μέσα σε πλούσια βλάστηση, μακριά από την τουριστική πολυκοσμία και με μια υπέροχη θέα στην Μεσόγειο.
Κατεβαίνοντας στους κήπους συναντήσαμε το Statue «Le carrefour dela vie» (Το σταυροδρόμι της ζωής).
Και λίγο πιο κάτω, βρεθήκαμε στο άγαλμα του «Prince Albert Ι».
Από το σημείο του αγάλματος βγάλαμε εκπληκτικές φωτογραφίες. Εδώ φαίνεται το περίφημο Ωκεανογραφικό μουσείο. Το μουσείο είναι στην κυριολεξία κτισμένο πάνω στα απόκρημνα βράχια της ακτής.
Το Ωκεανογραφικό μουσείο του Μονακό λειτουργεί από το 1910. Βρίσκεται στην περιοχή Monaco-Ville.
Μπροστά από την είσοδο του μουσείου, υπάρχει ένα μικρό κίτρινο υποβρύχιο, το οποίο χρησιμοποίησε ο εξερευνητής Jacques-Yves Cousteau.
Do you know this song? … we all live in a yellow submarine.
Αφού χορτάσαμε εικόνες, γεμάτοι εμπειρίες, επιστρέψαμε στην πλατεία του παλατιού και κατηφορίσαμε προς τον χώρο στάθμευσης.
Θέλαμε να κάνουμε με το αυτοκίνητο μια βόλτα στο σύγχρονο τμήμα του Μονακό και ειδικά στη συνοικία Monte Carlo.
Πληρώσαμε το Parking στο αυτόματο μηχάνημα (11,50 €, για 33/4 ώρες, μεταξύ 11:15 και 15:00) και ξεκινήσαμε να κάνουμε την διαδρομή του περίφημου Circuit de Monaco.
Γινόταν το αδιαχώρητο από την κίνηση, αλλά δεν πτοηθήκαμε. Είχαμε την μοναδική ευκαιρία να οδηγήσουμε στους δρόμους που διεξάγεται ο πιο διάσημος αγώνας της F1 και θα το κάναμε με οποιαδήποτε συνθήκη και αν ίσχυε. Ήταν από τις λίγες φορές που διασκεδάζαμε το μποτιλιάρισμα.
Ακολουθήσαμε την Avenue d'Ostende, λίγο μετά την στροφή Beau Rivage.
Εδώ, το ανηφορικό κομμάτι με την τράπεζα HSBC στα αριστερά μας και αμέσως μετά το Hôtel Hermitage Monte Carlo.
Και περάσαμε τη στροφή Massenet, λίγο πριν το θρυλικό Καζίνο του Monte-Carlo.
Από τη στροφή casino, μια φωτογραφία του κτιρίου.
Μπροστά από το καζίνο σταθμευμένα υπέροχα αυτοκίνητα, και ευγενείς παρουσίες.
Το καζίνο αποτελεί μία από τις δημοφιλέστερες τουριστικές ατραξιόν και το συγκρότημά του περιλαμβάνει ένα θέατρο, ένα κτίριο μπαλέτου και την όπερα.
Μπροστά από το καζίνο υπάρχουν πανέμορφοι κήποι και σιντριβάνια.
Και αφού περάσαμε την στροφή Mirabeau και την περίφημη κλειστή στροφή του Grand Hotel, βλέπαμε ήδη το Tunnel. Ρίγη συγκίνησης…
Αμέσως μετά κατηφορίσαμε για την στροφή Tabac, λίγο πριν την Piscine
Και εδώ στο βάθος η στροφή Rascasse, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί η στροφή Antony Noghes και η γραμμή εκκίνησης-τερματισμού.
Ύστερα απ’ αυτή την περιήγηση στους δρόμους του Monaco, αναχωρήσαμε για το μεσαιωνικό χωρίο Èze.
Τι μας εντυπωσίασε στο Monaco.
Info:
Στα χρόνια που πέρασαν, η ιστορία των Γκριμάλντι συνεχίστηκε. Οι εποχές ήρθαν και πέρασαν, αλλά η παραμυθένια εποχή του Μονακό ήρθε μόνο, όταν ο πρίγκιπας Ρενιέ Γ΄ παντρεύτηκε την Αμερικανίδα ηθοποιό Γκρέις Κέλι. Τότε το Μονακό πήρε άλλη λάμψη. Πήρε λάμψη γυναίκας, ομορφιάς, οικογένειας, ευτυχίας. Δυστυχώς όμως η ευτυχία αυτής της παραμυθένιας εποχής κόπηκε απότομα, όταν η Γκρέιςσκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1982. Η ιστορία παρόλα αυτά συνεχίζεται, γιατί συνεχίζεται και η ζωή όλων αυτών που μένουν, ωστόσο σύμφωνα με τη συνθήκη του 1918, αν η οικογένεια Γκριμάλντι εξαλειφθεί, το πριγκιπάτο του Μονακό θα ανακηρυχθεί αυτόνομο κράτος, κάτω από τη γαλλική προστασία.
Στο Èze φτάσαμε στις 16:00. Το μικρό αυτό χωριουδάκι είναι σκαρφαλωμένο πάνω σε ένα βραχώδη λόφο, σε ύψος 427 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και περιβάλλεται από ένα κάστρο του 12ου αιώνα.
Θεωρείται η εναλλακτική επιλογή για όσους δεν αντέχουν τη λάμψη και το θόρυβο της πολύβουης Κυανής Ακτής.
Το Èze αποτελούσε αγαπημένο προορισμό του πατέρα των κινουμένων σχεδίων, Walt Disney.
Στους πρόποδες του βράχου που στέκει το Èze, βρεθήκαμε στο ναό της ιστορικής αρωματοποιίας Fragorand.
Η Fragonard ιδρύθηκε το 1926 και πήρε το όνομα της από τον γνωστό ζωγράφο, τιμής ένεκεν.
Τα πιο δημοφιλή αρώματα, που αγόραζε ο κόσμος, ήταν από λεβάντα, άνθη πορτοκαλιάς, γιασεμί, βιολέτα και εκατοντάφυλλο τριαντάφυλλο.
Τελικά αναχωρήσαμε από το Èze στις 17:00, ενώ είχε αρχίσει να βρέχει έντονα. Απείχαμε 12 km από την Νίκαια και 16 Km από το Villeneuve Loubet.
Ε λοιπόν, λόγω της απίστευτης κίνησης που είχε ο δρόμος, για μία απόσταση 28 Km, κάναμε 21/2 ώρες.
Κάναμε μία στάση στην Cagnes-sur-Mer για την αγορά 2 εξάδων νερού από το Casino supermarché (2x6 Vittel 5,88 €) και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο.
Φρεσκαριστήκαμε στα γρήγορα και βγήκαμε για φαγητό. Τα εστιατόρια στο χωρίο έκλειναν στις 22:00 και η ώρα ήταν ήδη 20:00.
Καθίσαμε στο restaurant Au Garçon Boucher (Place de Verdun, Villeneuve-Loubet).
Παραγγείλαμε brochettes d' agneau (σουβλάκια αρνιού με τηγανιτές πατάτες), salade Italienne (salade, tomates, mozzarella, jambon cru, gressins, basillic) και 2 μπύρες Stella Artois. Το φαγητό ήταν υπέροχο και φθηνό για τα δεδομένα της νότιας Γαλλίας (πληρώσαμε 52,00 €).
Ωστόσο η ώρα είχε πάει 21:30 και ήδη οι υπάλληλοι του καταστήματος είχαν ξεκινήσει να μαζεύουν τα καθίσματα του εξωτερικού χώρου, διότι σε μισή ώρα θα έκλειναν.
Χορτάτοι πλέον, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βραδινή βόλτα στην κοντινή Antibes, από την οποία απείχαμε μόνο 10 km.
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν η παραλιακή, με την οποία καταλήξαμε στο Port Vauban Antibes.
Η Antibes, δεν έχει τον κοσμοπολίτικο αέρα των άλλων πόλεων της Κυανής Ακτής, ωστόσο θυμίζει ελληνικό νησί, με το φρούριο στο λιμάνι, τα χαμηλά χρωματιστά σπιτάκια και τα όμορφα καντούνια, που παραπέμπουν σε νησιά του Ιονίου.
Αφού κάναμε μία ωραία βόλτα, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, για ανασύνταξη των δυνάμεών μας και για ύπνο.
(VILLENEUVE LOUBET – NICE – CAGNES SUR MER)
Ξυπνήσαμε και η μέρα ήταν πανέμορφη, είχε ένα καταγάλανο ουρανό και έναν λαμπερό ήλιο. Κατευθυνθήκαμε στην αίθουσα του πρωινού, στην οποία είχε την επιγραφή «Le petit déjeuner, comme chez vous» (πρωινό, όπως στο σπίτι). Αρκετά καλό πρωινό, για τα δεδομένα της Γαλλίας και των πρωινών που συνήθως προσφέρουν στα ξενοδοχεία.
Και αφού ήπιαμε και τον γαλλικό καφέ μας, ξεκινήσαμε για την Nice. Το Villeneuve-Loubet απείχε 16 Km από το κέντρο της Νίκαιας. Βάλαμε λοιπόν την κατεύθυνση στο android auto και ξεκινήσαμε.
Σε περίπου 30 min βρισκόμασταν στο Parking Promenade des Arts (18 Avenue Saint-Jean-Baptiste, Nice). Η ώρα ήταν 11:05.
Περπατήσαμε την Avenue Saint-Jean-Baptiste με κατεύθυνση τηνPlace Masséna. Είναι εντυπωσιακός ο ποδηλατοδρόμος διπλής κατεύθυνσης ανάμεσα στον πεζόδρομο και τον δρόμο.
Στα δεξιά μας συναντήσαμε την καθολική εκκλησία Église Saint Jean-Baptiste - le Voeu.
και λίγο πιο κάτω το σχολικό κτήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Lycée Massena.
Το κτίριο αυτό χτίστηκε το 1623, ως μοναστήρι του Τάγματος των Αυγουστίνων (Augustins Déchaux). Ως σχολείο λειτούργησε από το 1812.
Κατά μήκος του δρόμου θαυμάζαμε τα πανέμορφα κτίρια που μας έφερναν στο μυαλό τις ημέρες της belle époque, που είχαμε διαβάσει για την πόλη.
Και φτάσαμε στην Place Masséna, την κεντρική πλατεία, που ουσιαστικά χωρίζει την παλιά από τη νέα πόλη.
Το ενδιαφέρον κεντρίζει το έργο του Καταλανού καλλιτέχνη Jaume Plensa, «Συζήτηση στη Νίκαια». Επτά μικρά αγάλματα, ανυψωμένα σε στύλους διάσπαρτους στην πλατεία, συμβολίζουν τις επτά ηπείρους του κόσμου.
Η ιταλική αρχιτεκτονική κυριαρχεί, με τα έντονα χρώματα, τις καμάρες και τις στοές. Στο κέντρο της πλατείας, το Σιντριβάνι του Ήλιου, όπου στέκεται ένα άγαλμα του Απόλλωνα ύψους 7 μέτρων, πλαισιωμένο από άλλες ελληνικές θεότητες.
Από την Place Masséna, μπήκαμε στην παλιά πόλη και στα γραφικά δρομάκια της.
Ακολουθώντας τον δρόμο του Saint-Francois de Paul, συναντήσαμε το κτίριο της όπερας (Opéra de Nice).
Και απέναντί της, την καθολική εκκλησία Église Saint-François de Paule.
Ο δρόμος της όπερας, μας οδήγησε στην αγορά Cours Saleya, που βρίσκεται στο κέντρο της παλιάς πόλης. Μέσα σε αυτήν, υπάρχει η φημισμένη αγορά των Λουλουδιών. (Marché aux Fleurs).
Βρήκαμε όλων των ειδών τα προϊόντα λαϊκής αγοράς. Οι τιμές ήταν αρκετά υψηλότερες από την Ελλάδα. Ενδεικτικά, το καρπούζι είχε 2,50 €/Kg.
Ενώ οι ντομάτες είχαν 3,40 €/Kg.
Στην συνέχεια ξεχυθήκαμε στα γραφικά δρομάκια της παλιάς πόλη της Νίκαιας.
Τα γραφικά στενάκια ήταν γεμάτα χρώματα, εκκλησίες, μαγαζιά, μικρά παζάρια.
Μας εντυπωσίασε η αρχιτεκτονική της πόλης και τα χρώματά της που μας θύμισαν περισσότερο Ιταλία. Δεν είναι τυχαίο αυτό, αφού η πόλη παρέμεινε υπό ιταλική κατοχή μέχρι το 1860, οπότε και ενσωματώθηκε από τη Γαλλία.
Ωστόσο οι επιδράσεις του ιταλικού στοιχείου στη γαλλική κουλτούρα, έδωσε πραγματικά έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στην πόλη.
Ακόμη και η επίσημη γλώσσα τους, η Νισάρτ (Niçard), είναι ουσιαστικά μια μίξη γαλλικών και ιταλικών. Αυτό διαπιστώνεται στις πινακίδες των δρόμων, στις οποίες τα ονόματα είναι γραμμένα στα γαλλικά και στα Niçard.
Σε όλη την παλιά πόλη υπήρχαν μαγαζιά για να καθίσεις να απολαύσεις την μπύρα σου και να χαζεύεις τον κόσμο που πηγαινοέρχεται.
Μετά από αρκετή περιπλάνηση στην πόλη, κάναμε μία στάση για παγωτό στην Gelateria Azzuro. Οι γεύσεις που επιλέξαμε ήταν crème brullet και nocciola (3,60 €, ο κώνος των 2 γεύσεων).
Και αφού περιδιαβήκαμε αρκετά την παλιά πόλη, φτάσαμε στην περίφημη Promenade des Anglais, τον παραλιακό δρόμο της Παραλίας των Αγγέλων (Baie des Anges).
Περπατώντας κατά μήκος της παραλιακής οδού εκεί που ανηφορίζει ο δρόμος βρίσκεται το Hotel Suisse, ενώ ακριβώς από πάνω του υπάρχει ο Λόφος του Κάστρου (Colline du Chateau).
Ανεβήκαμε στο Colline du Chateau με το Ascenseur du Chateau, διότι έιχε αρκετή ζέστη και η ανάβαση με τα πόδια θα ήταν αρκετά κουραστική.
Ο λόφος μας προσέφερε μια πανοραμική θέα της Promenade des Anglais.
Από εκεί είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το μπλε της Μεσογείου, μέσα από το πυκνό πράσινο του λόφου. Αυτός ο συνδυασμός έδινε στο τοπίο μία μοναδική ομορφιά.
Το Parc du Chateau δεν έχει θέα μόνο στην Promenade, αλλά και στο λιμάνι Lympia.
Στο Parc du Chateau, συναντήσαμε μικρές γωνιές με παγκάκια και τη φοβερή θέα να απλώνεται μπροστά, ενώ υπάρχουν ακόμη και παιδικές χαρές και μικρά μαγαζιά με σουβενίρ.
Μια πολύ όμορφη έκπληξη, ήταν τα ψηφιδωτά δάπεδα με παραστάσεις από την Οδύσσεια. Στο ψηφιδωτό που απεικόνιζε το πλοίο του Οδυσσέα υπήρχε η επιγραφή «Heureux qui comme Ulysse a fait un beau voyage», δηλαδή «Ευτυχής είναι αυτός, που όπως ο Οδυσσέας, έκανε ένα ωραίο ταξίδι».
https://drive.google.com/open?id=1JItgVLznYNR9m_KFRc8A9kReRnsbHDfc
Εδώ αισθανθήκαμε εθνικά υπερήφανοι, για την τοποθέτηση σε τόσο περίοπτη θέση των εικόνων που ξεπηδούσαν μέσα από την Οδύσσεια του Ομήρου.
Εντυπωσιακό ήταν, που πολλοί τουρίστες προσπαθούσαν να καταλάβουν τα ελληνικά γράμματα των λέξεων. Ακούγοντάς μας δε, να τα διαβάζουμε μας κοιτούσαν εκστασιασμένοι.
Οι Γάλλοι στα ψηφιδωτά αυτά, αποτύπωσαν τον αγάπη τους για την Ελλάδα και έδειξαν ότι ποτέ δεν ξέχασαν ότι η Νίκαια χτίστηκε από Έλληνες, περίπου το 350 π.Χ. που της έδωσαν το όνομά Νίκη, από τη θεά Νίκη. Αργότερα, οι Ρωμαίοι την μετονόμασαν Νίκαια.
Λίγο πιο κάτω ένας τεχνητός καταρράχτης,o Cascade Dijon, μας δρόσισε με τα σταγονίδια νερού που αντανακλώνταν από την πτώση τους.
Και αφού απολαύσαμε το μεσημέρι μας στο ονειρικό αυτό πάρκο, κατεβήκαμε και πάλι με το asceneur και ακολουθώντας αντίστροφη πορεία κατευθυνθήκαμε προς την Place Masséna και την Promenade du Paillon που βρίσκεται δίπλα της.
Περάσαμε από το Fontaine Miroir d’eau, τον «υδάτινο καθρέφτη», που τραβάει την προσοχή.
Και διασχίσαμε το πάρκο Promenade du Paillon.
Εδώ υπάρχει άλλο ένα αντίγραφο αγάλματος του Δαβίδ από τον Μιχαήλ Άγγελο. Προς το τέλος της Promenade du Paillon, κοντά στην Place Garibaldi, βρίσκεται το Μουσείο Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης ( MAMAC).
Ακριβώς κάτω από το μουσείο βρισκόταν το Parking Promenade desArts. Πληρώσαμε το Parking στο αυτόματο μηχάνημα (9,40 €, για 51/4 ώρες, μεταξύ 11:10 και 16:25 και ξεκινήσαμε για το Villeneuve-Loubetκαι το ξενοδοχείο B&B Hôtel Villeneuve-Loubet Village.
Κατευθυνθήκαμε μέσω του παραλιακού δρόμου και την Promenade des Anglais.
Και μέσα από το αυτοκίνητο θαυμάσαμε το ιστορικό ξενοδοχείο Negresco.
Αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 17:45, κάναμε ένα douche και χαλαρώσαμε για ένα τρίωρο, πριν ξεκινήσουμε την απογευματινή μας έξοδο.
Στις 20:45 ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο για φαγητό στο διπλανό χωριό Cagnes sur Mer. Τελικά καταλήξαμε να φάμε κάτι στα γρήγορα από τα Mc Donald’s (δύο γεύματα McMenu 8,00 €/έκαστο), διότι μας γεννήθηκε η επιθυμία να ξαναπάμε στη Νίκαια για μία βραδινή βόλτα.
Η πόλη το βράδυ αποκτά άλλη όψη και ρομαντισμό. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο σ’ όλη την πόλη.
Και αφού είδαμε άλλη μία φορά τα φωτισμένα αξιοθέατα της πόλης, επιστρέψαμε στις 01:00 για ύπνο και ανασυγκρότηση των δυνάμεών μας.
Την επόμενη μέρα είχαμε στο πρόγραμμα, την επίσκεψή μας στο κοσμοπολίτικο Monaco.
Info:
Η Νίκαια ήταν ένας χειμερινός προορισμός ήδη από τον 19ο αιώνα, όταν η Βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας λόγω του ήπιου κλίματος που είχε η περιοχή, περνούσε τους χειμώνες της στην όμορφη αυτή πόλη της νότιας Γαλλίας.
Τα χρόνια εκείνα δεν ήταν της μόδας η θάλασσα και τα μπάνια. Η ευρύτερη περιοχή αποτελούσε επιλογή για χειμερινές διακοπές πλουσίων.
Αργότερα αριστοκράτες και εύποροι Άγγλοι, αποφάσισαν να κατοικήσουν μόνιμα στην πόλη, μιμούμενοι τη βασίλισσα, αναζητώντας και αυτοί καλύτερο κλίμα από τις βόρειες περιοχές που έμεναν. Τους ακολούθησαν καλλιτέχνες και ζωγράφοι που μετοίκησαν στην πόλη και εμπνεύστηκαν από την ομορφιά της.
Έτσι άρχισαν να συρρέουν στη Κυανή Ακτή Ευρωπαίοι, Αμερικανοί και Ρώσοι πλούσιοι. Μάλιστα έλεγαν ότι έβρισκες χαβιάρι πιο συχνά στη Νίκαια από τη Μόσχα!
Πολλοί Ρώσοι αριστοκράτες που διέμεναν στη Νίκαια, μετά τα γεγονότα της ρωσικής επανάστασης κατά το έτος 1917, ξέπεσαν μέσα σε μια νύχτα και συνέβη το εξής αξιομνημόνευτο. Έπιασαν δουλειά ως υπάλληλοι στα ξενοδοχεία που μέχρι πρότινος διέμεναν!
9η μέρα (09-08-2018)
(VILLENEUVE LOUBET – MONACO – EZE – ANTIBES)
Ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο μας στις 9:15, με κατεύθυνση την Nice -Villefranche sur Mer - Beaulieu sur Mer – Monaco.
Στην διαδρομή σταματήσαμε για να θαυμάσουμε από ψηλά το φωλιασμένο ανάμεσα σε άφθονη βλάστηση Beaulieu sur Mer. Beaulieu σημαίνει "όμορφο μέρος" στα γαλλικά και πράγματι διαπιστώσαμε ότι ο χαρακτηρισμός ανταποκρινόταν σ’ αυτό που βλέπαμε.
Τελικά φτάσαμε στο Monaco στις 10:30 και κατευθυνθήκαμε στο Parking du Chemin des Pêcheurs (4 Avenue Saint-Martin, Monaco), κάτω από το Ωκεανογραφικό Μουσείο. Κάναμε αρκετούς γύρους για να το βρούμε, διότι αποσυχρονιζόταν το gps λόγω των πολλών τούνελ. Όταν φτάσαμε, δυστυχώς ήταν πλήρες και έτσι κατευθυνθήκαμε στην δεύτερη εναλλακτική επιλογή στάθμευσης, το Parking de la Colle(Boulevard Charles III, Monaco). Αφού πάλι ψιλοχαθήκαμε κάνοντας κάποιους επιπλέον γύρους, τελικά το βρήκαμε και σταθμεύσαμε στον 10ο υπόγειο όροφο, αφού οι τρείς πρώτοι υπόγειοι όροφοι ήταν για τους κατοίκους, και οι υπόλοιποι έξι ήταν πλήρεις. Ωστόσο υπήρχε εξαιρετικός σχεδιασμός στην ράμπα καθόδου, στην οποία ακολουθώντας μία σταθερή ακτίνα στροφής, μπορούσες να κατέβεις όλους τους ορόφους, χωρίς να διορθώσεις το τιμόνι του αυτοκινήτου, ούτε κατά 1ο .
Ακριβώς απέναντι από το parking, περπατώντας βρεθήκαμε στο πολύ ωραίο λιμανάκι Fontvieille Harbour, ακριβώς κάτω από τον του βράχο που βρίσκεται το παλάτι.
Αφού πρώτα περάσαμε από το εμπορικό πολυκατάστημα Centre Commercial de Fontvieille, και την Esplanade Rainier III.
Στη συνέχεια ακολουθήσαμε τον οδό Boulevard Charles III, για να ανεβούμε στο βράχο του παλατιού.
Στο δρόμο οι φωτογραφική μας μηχανή και τα κινητά μας τηλέφωνα, είχαν πάρει φωτιά.
Και από το σημείο αυτό, δίπλα στην Avenue de la Porte Neuve, ξεκινήσαμε την ανάβαση της ράμπας των πεζών, για το παλάτι.
Όταν φτάσαμε στο το επιβλητικό «Palais du Prince», η ώρα ήταν ακριβώς 12:00 και γινόταν η αλλαγή της φρουράς.
Το εντυπωσιακό παλάτι, αποτελεί την επίσημη κατοικία του εκάστοτε Πρίγκηπα του Μονακό από το 1297.
Από την πλατεία του παλατιού θαυμάσαμε τη θέα από ψηλά προς το λιμανάκι Fontvieille Harbour.
Το ίδιο όμορφη θέα είχαμε και προς το πιο διάσημο λιμάνι Port Hercule. Από εδώ φαίνεται και ένα τμήμα της περίφημης διαδρομής του Circuit de Monaco, μπροστά από την περίφημη Piscine.
Από την πλατεία του παλατιού ξεκινούν τα δρομάκια για την Παλιά Πόλη. Τα όμορφα πλακόστρωτα δρομάκια έσφυζαν από κόσμο.
Περπατήσαμε αρκετά και ψωνίσαμε αναμνηστικά μπλουζάκια, με το λογότυπο Monaco και Monte Carlo.
Και συνεχίσαμε βαδίζοντας στην Rue Colonel Bellando de Castro.
Φτάσαμε στο Δικαστικό Μέγαρο (Palais de Justice), δίπλα από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου.
Υπάρχει η φήμη, ότι η δικαιοσύνη του Μονακό για τους Μονεγάσκους, είναι αρκετά ελαφριά στις καταδίκες, σε αντίθεση με αυτή των Γάλλων, η οποία είναι πολύ σκληρή προς τους εναγόμενους.
Ακριβώς δίπλα από το Δικαστήριο ήταν ο Saint Nicholas Cathedral. Ο ναός ήταν εντυπωσιακός εξωτερικά και αποφασίσαμε να τον επισκεφθούμε και στο εσωτερικό του. Στην είσοδο του ναού υπήρχαν δύο φύλακες που δεν επέτρεπαν την είσοδο των γυναικών με ακάλυπτους τους ώμους. Ο έλεγχος ήταν αυστηρός, διότι το επέβαλε η ιερότητα του χώρου, αλλά μέσα στον χώρο του ναού υπήρχαν αυτόματα μηχανήματα πώλησης σουβενίρ και αναμνηστικών. Το ανωτέρω, μας έκανε να αισθανθούμε ότι βρισκόμασταν σε μια καλοστημένη επιχείρηση, παρά σ’ έναν καθεδρικό ναό.
Ο ναός εσωτερικά ήταν εξίσου εντυπωσιακός και είχε αξιοσημείωτη αρχιτεκτονική. Στο εσωτερικό του ήταν όλοι οι πριγκηπικοί τάφοι των μελών της οικογένειας Royal Monegasque.
Μεταξύ των τάφων, υπήρχαν και του πρίγκηπα Rainier III και τηςGrace Kelly. Λέγεται ότι κάθε πρωί οι κόρες τους φροντίζουν να τοποθετούνται στους τάφους των γονιών τους φρέσκα λουλούδια.
Απέναντι από τον Ναό υπάρχει είναι ένα κρυφό μαργαριτάρι στο Μονακό! Οι κήποι «Jardins de Saint-Martin». Το σημείο αυτό, διαφέρει πραγματικά από την υπόλοιπη πολύβουη πόλη. Βρίσκεται μέσα σε πλούσια βλάστηση, μακριά από την τουριστική πολυκοσμία και με μια υπέροχη θέα στην Μεσόγειο.
Κατεβαίνοντας στους κήπους συναντήσαμε το Statue «Le carrefour dela vie» (Το σταυροδρόμι της ζωής).
Και λίγο πιο κάτω, βρεθήκαμε στο άγαλμα του «Prince Albert Ι».
Από το σημείο του αγάλματος βγάλαμε εκπληκτικές φωτογραφίες. Εδώ φαίνεται το περίφημο Ωκεανογραφικό μουσείο. Το μουσείο είναι στην κυριολεξία κτισμένο πάνω στα απόκρημνα βράχια της ακτής.
Το Ωκεανογραφικό μουσείο του Μονακό λειτουργεί από το 1910. Βρίσκεται στην περιοχή Monaco-Ville.
Μπροστά από την είσοδο του μουσείου, υπάρχει ένα μικρό κίτρινο υποβρύχιο, το οποίο χρησιμοποίησε ο εξερευνητής Jacques-Yves Cousteau.
Do you know this song? … we all live in a yellow submarine.
Αφού χορτάσαμε εικόνες, γεμάτοι εμπειρίες, επιστρέψαμε στην πλατεία του παλατιού και κατηφορίσαμε προς τον χώρο στάθμευσης.
Θέλαμε να κάνουμε με το αυτοκίνητο μια βόλτα στο σύγχρονο τμήμα του Μονακό και ειδικά στη συνοικία Monte Carlo.
Πληρώσαμε το Parking στο αυτόματο μηχάνημα (11,50 €, για 33/4 ώρες, μεταξύ 11:15 και 15:00) και ξεκινήσαμε να κάνουμε την διαδρομή του περίφημου Circuit de Monaco.
Γινόταν το αδιαχώρητο από την κίνηση, αλλά δεν πτοηθήκαμε. Είχαμε την μοναδική ευκαιρία να οδηγήσουμε στους δρόμους που διεξάγεται ο πιο διάσημος αγώνας της F1 και θα το κάναμε με οποιαδήποτε συνθήκη και αν ίσχυε. Ήταν από τις λίγες φορές που διασκεδάζαμε το μποτιλιάρισμα.
Ακολουθήσαμε την Avenue d'Ostende, λίγο μετά την στροφή Beau Rivage.
Εδώ, το ανηφορικό κομμάτι με την τράπεζα HSBC στα αριστερά μας και αμέσως μετά το Hôtel Hermitage Monte Carlo.
Και περάσαμε τη στροφή Massenet, λίγο πριν το θρυλικό Καζίνο του Monte-Carlo.
Από τη στροφή casino, μια φωτογραφία του κτιρίου.
Μπροστά από το καζίνο σταθμευμένα υπέροχα αυτοκίνητα, και ευγενείς παρουσίες.
Το καζίνο αποτελεί μία από τις δημοφιλέστερες τουριστικές ατραξιόν και το συγκρότημά του περιλαμβάνει ένα θέατρο, ένα κτίριο μπαλέτου και την όπερα.
Μπροστά από το καζίνο υπάρχουν πανέμορφοι κήποι και σιντριβάνια.
Και αφού περάσαμε την στροφή Mirabeau και την περίφημη κλειστή στροφή του Grand Hotel, βλέπαμε ήδη το Tunnel. Ρίγη συγκίνησης…
Αμέσως μετά κατηφορίσαμε για την στροφή Tabac, λίγο πριν την Piscine
Και εδώ στο βάθος η στροφή Rascasse, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί η στροφή Antony Noghes και η γραμμή εκκίνησης-τερματισμού.
Ύστερα απ’ αυτή την περιήγηση στους δρόμους του Monaco, αναχωρήσαμε για το μεσαιωνικό χωρίο Èze.
Τι μας εντυπωσίασε στο Monaco.
- Η πυκνή του δόμηση και η μεγάλη του οικιστική ανάπτυξη. To μικρό πριγκιπάτο της Κυανής Ακτής συνεχώς μεγεθύνεται, τόσο καθ’ ύψος όσο και υπόγεια, διότι λόγω της μικρής του έκτασης (1,95 Km2), δεν υπάρχει άλλος ελεύθερος χώρος για δόμηση. Αποτελεί το πιο πυκνοκατοικημένο κράτος στον κόσμο, έχει δε τόσους πολλούς ουρανοξύστες, που πολλοί το αποκαλούν «Χονγκ Κονγκ της Μεσογείου» ή «παραθαλάσσιο Λας Βέγκας».
- Το ότι αποτελεί έναν επίγειο φορολογικός παράδεισο, για τους κατοίκους του, γιατί έχει μια και μοναδική πρωτοτυπία. Οι υπήκοοι του, οι Μονεγάσκοι, δεν πληρώνουν φόρους!
- Οι βίλες, τα επιβλητικά ξενοδοχεία, τα γκουρμέ εστιατόρια και οι ακριβές μπουτίκ.
- Η κομψότητα, η καθαριότητα και γενικότερη η φινέτσα της πόλης, που την κάνει να ξεχωρίζει.
- Η ιδιαίτερη ομορφιά του τόπου, που παντρεύει το παραδοσιακό και το παλαιό, με την σύγχρονη αισθητική και την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα.
Info:
- Η οικογένεια Γκριμάλντι
Στα χρόνια που πέρασαν, η ιστορία των Γκριμάλντι συνεχίστηκε. Οι εποχές ήρθαν και πέρασαν, αλλά η παραμυθένια εποχή του Μονακό ήρθε μόνο, όταν ο πρίγκιπας Ρενιέ Γ΄ παντρεύτηκε την Αμερικανίδα ηθοποιό Γκρέις Κέλι. Τότε το Μονακό πήρε άλλη λάμψη. Πήρε λάμψη γυναίκας, ομορφιάς, οικογένειας, ευτυχίας. Δυστυχώς όμως η ευτυχία αυτής της παραμυθένιας εποχής κόπηκε απότομα, όταν η Γκρέιςσκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1982. Η ιστορία παρόλα αυτά συνεχίζεται, γιατί συνεχίζεται και η ζωή όλων αυτών που μένουν, ωστόσο σύμφωνα με τη συνθήκη του 1918, αν η οικογένεια Γκριμάλντι εξαλειφθεί, το πριγκιπάτο του Μονακό θα ανακηρυχθεί αυτόνομο κράτος, κάτω από τη γαλλική προστασία.
Στο Èze φτάσαμε στις 16:00. Το μικρό αυτό χωριουδάκι είναι σκαρφαλωμένο πάνω σε ένα βραχώδη λόφο, σε ύψος 427 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και περιβάλλεται από ένα κάστρο του 12ου αιώνα.
Θεωρείται η εναλλακτική επιλογή για όσους δεν αντέχουν τη λάμψη και το θόρυβο της πολύβουης Κυανής Ακτής.
Το Èze αποτελούσε αγαπημένο προορισμό του πατέρα των κινουμένων σχεδίων, Walt Disney.
Στους πρόποδες του βράχου που στέκει το Èze, βρεθήκαμε στο ναό της ιστορικής αρωματοποιίας Fragorand.
Η Fragonard ιδρύθηκε το 1926 και πήρε το όνομα της από τον γνωστό ζωγράφο, τιμής ένεκεν.
Τα πιο δημοφιλή αρώματα, που αγόραζε ο κόσμος, ήταν από λεβάντα, άνθη πορτοκαλιάς, γιασεμί, βιολέτα και εκατοντάφυλλο τριαντάφυλλο.
Τελικά αναχωρήσαμε από το Èze στις 17:00, ενώ είχε αρχίσει να βρέχει έντονα. Απείχαμε 12 km από την Νίκαια και 16 Km από το Villeneuve Loubet.
Ε λοιπόν, λόγω της απίστευτης κίνησης που είχε ο δρόμος, για μία απόσταση 28 Km, κάναμε 21/2 ώρες.
Κάναμε μία στάση στην Cagnes-sur-Mer για την αγορά 2 εξάδων νερού από το Casino supermarché (2x6 Vittel 5,88 €) και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο.
Φρεσκαριστήκαμε στα γρήγορα και βγήκαμε για φαγητό. Τα εστιατόρια στο χωρίο έκλειναν στις 22:00 και η ώρα ήταν ήδη 20:00.
Καθίσαμε στο restaurant Au Garçon Boucher (Place de Verdun, Villeneuve-Loubet).
Παραγγείλαμε brochettes d' agneau (σουβλάκια αρνιού με τηγανιτές πατάτες), salade Italienne (salade, tomates, mozzarella, jambon cru, gressins, basillic) και 2 μπύρες Stella Artois. Το φαγητό ήταν υπέροχο και φθηνό για τα δεδομένα της νότιας Γαλλίας (πληρώσαμε 52,00 €).
Ωστόσο η ώρα είχε πάει 21:30 και ήδη οι υπάλληλοι του καταστήματος είχαν ξεκινήσει να μαζεύουν τα καθίσματα του εξωτερικού χώρου, διότι σε μισή ώρα θα έκλειναν.
Χορτάτοι πλέον, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βραδινή βόλτα στην κοντινή Antibes, από την οποία απείχαμε μόνο 10 km.
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν η παραλιακή, με την οποία καταλήξαμε στο Port Vauban Antibes.
Η Antibes, δεν έχει τον κοσμοπολίτικο αέρα των άλλων πόλεων της Κυανής Ακτής, ωστόσο θυμίζει ελληνικό νησί, με το φρούριο στο λιμάνι, τα χαμηλά χρωματιστά σπιτάκια και τα όμορφα καντούνια, που παραπέμπουν σε νησιά του Ιονίου.
Αφού κάναμε μία ωραία βόλτα, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, για ανασύνταξη των δυνάμεών μας και για ύπνο.
Last edited: