galat
Member
- Μηνύματα
- 851
- Likes
- 2.118
- Επόμενο Ταξίδι
- ...
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
Ακόμα και εάν σε κάποιον δεν αρέσει η ιρλανδέζικη μουσική, πιστεύω ότι αξίζει να παρακολουθήσει κανείς ένα τέτοιο μουσικό γεγονός, προκειμένου να αποκτήσει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον ιρλανδέζικο λαό.
Εμείς επισκεφτήκαμε μία πολύ γνωστή για την παραδοσιακή ιρλανδέζικη μουσική pub, που αναφέρεται σε όλους σχεδόν τους τουριστικούς οδηγούς. Την pub O'Donoghue's στην οδό Merrion Row 15, λίγο πιο πέρα από το πάρκο St. Stephen's green. Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε με τον φόβο ότι θα είναι ιδιαίτερα τουριστική, όμως εκπλαγήκαμε ιδιαίτερα ευχάριστα αντικρίζοντας ένα καθαρό ιρλανδέζικο περιβάλλον. Σε ένα μικρό χώρο, που μετά βίας χώραγε 50-60 στριμωγμένους, μια παρέα 8-10 μουσικών καθισμένων γύρω από ένα τραπεζάκι, παίζανε αρκετά διαφορετικά όργανα, τραγούδαγαν, πίνανε, αντάλλασσαν χαιρετισμούς και πειράγματα με τους λοιπούς θαμώνες. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα ζεστό και μου έφερε στη σκέψη την εικόνα που θα είχαν οι ξένοι επισκέπτες μιας Αθηναϊκής ημιυπόγειας ταβέρνας πριν 3-4 δεκαετίες, με μια παρέα από ρεμπέτες, που θα έπαιζαν το μπουζούκι τους και θα τραγουδούσαν γύρω από ένα τραπέζι του μαγαζιού.
Θεωρώ παράλειψη και ελλιπή οργάνωση του ταξιδιού μας το ότι δεν καταφέραμε να παρακολουθήσουμε μία παράσταση με ιρλανδέζικους χορούς. Ξέρετε, αυτούς τους χορούς (Riverdance), όπου αρκετές δεκάδες χορευτών σε μία ευθεία γραμμή χορεύουν κατά κύριο λόγο με τα πόδια, ακολουθώντας με θαυμαστή ένταση έναν επίμονα επαναλαμβανόμενο ρυθμό. Δυστυχώς ό,τι καταφέραμε να βρούμε επί τόπου, ήταν καθαρά τουριστικό και έτσι δεν προσπαθήσαμε καν να το παρακολουθήσουμε.
::
Εμείς επισκεφτήκαμε μία πολύ γνωστή για την παραδοσιακή ιρλανδέζικη μουσική pub, που αναφέρεται σε όλους σχεδόν τους τουριστικούς οδηγούς. Την pub O'Donoghue's στην οδό Merrion Row 15, λίγο πιο πέρα από το πάρκο St. Stephen's green. Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε με τον φόβο ότι θα είναι ιδιαίτερα τουριστική, όμως εκπλαγήκαμε ιδιαίτερα ευχάριστα αντικρίζοντας ένα καθαρό ιρλανδέζικο περιβάλλον. Σε ένα μικρό χώρο, που μετά βίας χώραγε 50-60 στριμωγμένους, μια παρέα 8-10 μουσικών καθισμένων γύρω από ένα τραπεζάκι, παίζανε αρκετά διαφορετικά όργανα, τραγούδαγαν, πίνανε, αντάλλασσαν χαιρετισμούς και πειράγματα με τους λοιπούς θαμώνες. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα ζεστό και μου έφερε στη σκέψη την εικόνα που θα είχαν οι ξένοι επισκέπτες μιας Αθηναϊκής ημιυπόγειας ταβέρνας πριν 3-4 δεκαετίες, με μια παρέα από ρεμπέτες, που θα έπαιζαν το μπουζούκι τους και θα τραγουδούσαν γύρω από ένα τραπέζι του μαγαζιού.
Θεωρώ παράλειψη και ελλιπή οργάνωση του ταξιδιού μας το ότι δεν καταφέραμε να παρακολουθήσουμε μία παράσταση με ιρλανδέζικους χορούς. Ξέρετε, αυτούς τους χορούς (Riverdance), όπου αρκετές δεκάδες χορευτών σε μία ευθεία γραμμή χορεύουν κατά κύριο λόγο με τα πόδια, ακολουθώντας με θαυμαστή ένταση έναν επίμονα επαναλαμβανόμενο ρυθμό. Δυστυχώς ό,τι καταφέραμε να βρούμε επί τόπου, ήταν καθαρά τουριστικό και έτσι δεν προσπαθήσαμε καν να το παρακολουθήσουμε.
::