tita
Member
- Μηνύματα
- 732
- Likes
- 223
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον τρελό μου γείτονα
Αν και άργησα, νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι τόσο αφασία που αξίζει να του αφιερώσω ένα κείμενο για όλα αυτά που έχει κάνει τους τελευταίους μήνες. Όσοι με έχουν γνωρίσει, τους έχω διηγηθεί την ιστορία, αλλά ας τη γράψω και δημόσια.
Τον γείτονα αυτόν τον γνώρισα την πρώτη μέρα που ήρθα να δω το σπίτι. Και από την πρώτη μας συνάντηση έδειξε πόσο "γειά σου" είναι.
Μπαίνοντας στην μπροστά πολυκατοικία λοιπόν, βλέπω έναν κύριο γύρω στα 60 να σηκώνεται από τη διπλανή μπυραρία και να με πλησιάζει: "Κοπελιά, μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;"
-Όχι, ευχαριστώ. Να, βρήκα αυτό που έψαχνα.
-Πες μου ποιόν ψάχνεις, να σε βοηθήσω.
-Όχι, ευχαριστώ. Το βρήκα.
-Περίμενε, περίμενε, μπορώ να σου πω πού μένει αυτός που θέλεις. Περίμενε όμως λίγο, γιατί θέλω να κατουρήσω.
Εγώ γέλασα, αλλά δεν το έπιασα με την πρώτη. Τον βλέπω λοιπόν να έρχεται από πίσω μου και να στρίβει δεξιά στο χώρο που έχουμε τους κάδους σκουπιδιών και ανακύκλωσης. Πάει στο γωνιακό τενεκέ και κατουράει. Εμένα με πιάνουν τα γέλια, αλλά προσπαθώ να συγκρατηθώ. Έρχεται λοιπόν μετά προς το μέρος μου και μου κάνει:
-Ε, τι να κάνουμε κοπελιά; Αυτά συμβαίνουν στους άντρες όταν πίνουν πολλές μπύρες!!!
Και το κορυφαίο; Μου δίνει το αριστερό του χέρι για να μου συστηθεί:
-Γεια, λέγομαι τάδε. Σου δίνω όπως καταλαβαίνεις αυτό το χέρι, γιατί με το άλλο κατούρησα!
..............κόκκαλο εγώ....να γελάσω, να κλάψω..... Προσπάθησα να τον αποφύγω στη συνέχεια, αλλά για κακή μου τύχη μένει στον 3.5 όροφο, δλδ στον ημιόροφο κάτω από εμένα. Το διαμέρισμά του δεν είναι το ακριβώς από κάτω, αλλά το σπίτι σχηματίζει γωνία δεξιά και από το διαμέρισμά μου μπορώ να δω το δικό του και αν αυτός προσπαθήσει, μπορεί να δει στο δικό μου. Ευτυχώς όχι με πολύ μεγάλη ευκολία.
Ρώτησα την κοπέλα που θα μου νοίκιαζε το σπίτι για τους γείτονες, και μου λέει: "Κοίτα, αυτός που μένει δίπλα είναι ήσυχος. Αλλά αυτός που μένει εδώ (και μου δείχνει το διαμέρισμα του "τρελού"), είναι λίγο περίεργος. Όχι επικίνδυνος, μη φοβάσαι. Αλλά λίγο..."πειραγμένος". Πριν έξι μήνες έκανε φασαρία και ερχόταν η αστυνομία συχνά να τον επισκεφτεί. Μετά ησύχασε. Τώρα πάλι ξαναάρχισε, δεν ξέρω γιατί. Μη φοβάσαι, επικίνδυνος δεν είναι, αλλά να..μερικές φορές βάζει δυνατά μουσική ή αρχίζει και φωνάζει κλπ. Αν προσέξεις, η πόρτα του έχει μία τρύπα. Είναι από την τελευταία επίσκεψη της αστυνομίας. Έσπασαν την πόρτα, και ακόμα έτσι την έχει".
Εγώ όπως περιέγραψα σε άλλο τόπικ, το σπίτι το ερωτεύτηκα, οπότε δεν με ένοιαζε και πολύ, αφού δεν ήταν επικίνδυνος.
Τους πρώτους μήνες λοιπόν ήταν σχετικά ήσυχος. Μετά από 2 μήνες, άρχισα να καταλαβαίνω τι εννοούσε η κοπέλα. Μια Κυριακή έβαλε δυνατά μουσική. Λέω εντάξει, σαββατοκύριακο είναι, δεν πειράζει. Έλα μου ντε που πείραζε. Πείραζε γιατί η μουσική ήταν τόσο δυνατά σαν να είχα εγώ στο σπίτι διαπασών τη δική μου. Και το χειρότερο; Την έκλεισε μετά από 3 μέρες! Ξέρετε τι είναι να έχει πρωί βράδυ 24 ώρες το 24ωρο μουσική στο τέρμα; Ε, τελικά ήρθε η αστυνομία, του τα έψαλε, και τη χαμήλωσε.
Μετά από 3 μέρες, πάλι τα ίδια: Ξαφνικά, 4.30 το ΠΡΩΙ, πετάγομαι από το κρεβάτι γιατί ο κύριος ξύπνησε, είχε κέφια και έχοντας ανοιχτά τα παράθυρα έβαλε τέρμα τη μουσική. Με φαντάζεστε εμένα πώς ήμουν! Και ήταν και περίοδος που είχα πολύ πίεση στη δουλειά, οπότε τα νευράκια κορδελάκια. Αλλά να μην μπορώ να πάρω την αστυνομία τηλέφωνο, καθότι ξένη και τι να τους πω ακριβώς; Λέω δεν μπορεί, θα πάρει κάποιος γείτονας. Γερμανία είναι εδώ! Δεν τα ανέχονται αυτά!
Το πρωί έφυγα για τη δουλειά και η μουσική ακόμα έπαιζε. Κανείς δεν έκανε τίποτα. Εκείνη τη μέρα όμως γύρισα νωρίς στο σπίτι, κατά τις 5, γιατί έπρεπε να πάω στο ταχυδρομείο να στείλω κάτι. Μπαίνω στο σπίτι, ετοιμάζω τα χαρτιά και πάω να βγω. Ακούω όμως φωνές στο διάδρομο και καταλαβαίνω ότι έχει έρθει η αστυνομία.
Η πλάκα ποιά είναι;
Αυτός καθότι έχει προηγούμενα, δεν άνοιγε!!!! Του φώναζε η αστυνομία:
-Ξέρουμε ότι είστε μέσα. Ανοίξτε σας παρακαλώ!
-Γιατί;
-Τι γιατί; Ανοίξτε! Χαμηλώστε τη μουσική και ανοίξτε.
-Καλά, τη χαμηλώνω. Δεν ανοίγω όμως. Σας ακούω και από εδώ. Πείτε μου ότι θέλετε από εκεί.
-ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ!
Τίποτα αυτός. Το καλύτερο; έβαλε ένα τραπέζι και άλλα πράγματα πίσω από την πόρτα και κρυβόταν!!!!!
Ε, στο τέλος ο αστυνομικός άρχισε να βαράει την πόρτα για να τη σπάσει, και η αστυνομικίνα κάλεσε ενισχύσεις.
Εγώ έπρεπε να φύγω πριν κλείσει το ταχυδρομείο στις 6μμ, οπότε αναγκαστικά βγήκα από το σπίτι. Μου λέει η αστυνομικός: "μπείτε μέσα σας παρακαλώ, γιατί δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί το πράγμα"
-Μα..πρέπει να πάω στο ταχυδρομείο οπωσδήποτε!
-Α, εντάξει, κατεβείτε, αλλά μη στέκεστε εδώ.
Όταν γύρισα, τελικά είχαν σπάσει την πόρτα και είχαν κάνει και μια δεύτερη τεράστια τρύπα στο κάτω μέρος. Έβγαλα φωτογραφία, αλλά δεν ξέρω αν θα την ανεβάσω τελικά. Από τότε έχουν περάσει 2μήνες περίπου, και η πόρτα είναι ακόμα έτσι. Βασικά αν θέλει κάποιος μπορεί να την ανοίξει όχι μόνο οριζόντια, αλλά και κάθετα, καθώς έχει βγει από τους μεντεσέδες.
Όταν φεύγει από το σπίτι, μπορείς να δεις από το άνοιγμα το σπίτι του. Όταν είναι μέσα, βάζει μπροστά στο άνοιγμα την σιδερώστρα και μία καρέκλα. Κρατιέμαι τόσο καιρό να μην τη βγάλω ξανά φωτό έτσι με τη σιδερώστρα, αλλά δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω.
Μετά από εκείνο το περιστατικό εξαφανίστηκε για 3βδομάδες. Τις τελευταίες 2 βδομάδες άρχισε πάλι τα ίδια, αλλά όχι με διάρκεια. Τώρα έχει 1 βδομάδα να βάλει χαράματα δυνατά μουσική, αλλά είτε άλλαξε το ωράριο του ύπνου του, είτε του έστειλε ξανά σήμα η αστυνομία. Ποιός ξέρει...
Έχουν γίνει διάφορα άλλα περιστατικά, αλλά θα πω ένα τελευταίο. Την περασμένη εβδομάδα έβαλε μουσική στις 4.30 πάλι. Εγώ έπρεπε να ξυπνήσω στις 6 ώστε 7.30 να είμαι στη δουλειά. Τον άκουσα που βγήκε από το σπίτι κατά τις 6.00, αλλά ποιός ξέρει πού πήγε. Βγαίνοντας από την πολυκατοικία κατά τις 7παρά, τον βλέπω έξω από την κεντρική είσοδο με σκουφάκι στα μαλλιά, πυτζάμες, σακάκι και κρεμασμένη στο λαιμό μία φωτογραφική, να τουρτουρίζει και να περιμένει. Με το που με βλέπει να βγαίνω, μου λεει:
-Περίμενε, περίμενε! Μην κλείνεις την πόρτα! Ξέχασα τα κλειδιά μου!
Οπότε του άνοιξα την πόρτα που καταλάθος είχα κλείσει φεύγοντας και άρχισε τα "αχ, σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Πολύ καλή μέρα να έχεις! Όλα να σου πάνε καλά σήμερα" κλπ κλπ......
Εν τέλει, μπορεί να με τσάντισε που με ξύπνησε από τις 4.30, αλλά βλέποντάς τον ντυμένο έτσι, μου έφτιαξε το κέφι πρωί πρωί! Αααχ...αυτά έχει η ζωή!
Τελικά όπως βλέπετε, η τρέλα δεν πάει μόνο στην Ελλάδα....
Παντού υπάρχει ένας...μύθος!
Αν και άργησα, νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι τόσο αφασία που αξίζει να του αφιερώσω ένα κείμενο για όλα αυτά που έχει κάνει τους τελευταίους μήνες. Όσοι με έχουν γνωρίσει, τους έχω διηγηθεί την ιστορία, αλλά ας τη γράψω και δημόσια.
Τον γείτονα αυτόν τον γνώρισα την πρώτη μέρα που ήρθα να δω το σπίτι. Και από την πρώτη μας συνάντηση έδειξε πόσο "γειά σου" είναι.
Μπαίνοντας στην μπροστά πολυκατοικία λοιπόν, βλέπω έναν κύριο γύρω στα 60 να σηκώνεται από τη διπλανή μπυραρία και να με πλησιάζει: "Κοπελιά, μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;"
-Όχι, ευχαριστώ. Να, βρήκα αυτό που έψαχνα.
-Πες μου ποιόν ψάχνεις, να σε βοηθήσω.
-Όχι, ευχαριστώ. Το βρήκα.
-Περίμενε, περίμενε, μπορώ να σου πω πού μένει αυτός που θέλεις. Περίμενε όμως λίγο, γιατί θέλω να κατουρήσω.
Εγώ γέλασα, αλλά δεν το έπιασα με την πρώτη. Τον βλέπω λοιπόν να έρχεται από πίσω μου και να στρίβει δεξιά στο χώρο που έχουμε τους κάδους σκουπιδιών και ανακύκλωσης. Πάει στο γωνιακό τενεκέ και κατουράει. Εμένα με πιάνουν τα γέλια, αλλά προσπαθώ να συγκρατηθώ. Έρχεται λοιπόν μετά προς το μέρος μου και μου κάνει:
-Ε, τι να κάνουμε κοπελιά; Αυτά συμβαίνουν στους άντρες όταν πίνουν πολλές μπύρες!!!
Και το κορυφαίο; Μου δίνει το αριστερό του χέρι για να μου συστηθεί:
-Γεια, λέγομαι τάδε. Σου δίνω όπως καταλαβαίνεις αυτό το χέρι, γιατί με το άλλο κατούρησα!
..............κόκκαλο εγώ....να γελάσω, να κλάψω..... Προσπάθησα να τον αποφύγω στη συνέχεια, αλλά για κακή μου τύχη μένει στον 3.5 όροφο, δλδ στον ημιόροφο κάτω από εμένα. Το διαμέρισμά του δεν είναι το ακριβώς από κάτω, αλλά το σπίτι σχηματίζει γωνία δεξιά και από το διαμέρισμά μου μπορώ να δω το δικό του και αν αυτός προσπαθήσει, μπορεί να δει στο δικό μου. Ευτυχώς όχι με πολύ μεγάλη ευκολία.
Ρώτησα την κοπέλα που θα μου νοίκιαζε το σπίτι για τους γείτονες, και μου λέει: "Κοίτα, αυτός που μένει δίπλα είναι ήσυχος. Αλλά αυτός που μένει εδώ (και μου δείχνει το διαμέρισμα του "τρελού"), είναι λίγο περίεργος. Όχι επικίνδυνος, μη φοβάσαι. Αλλά λίγο..."πειραγμένος". Πριν έξι μήνες έκανε φασαρία και ερχόταν η αστυνομία συχνά να τον επισκεφτεί. Μετά ησύχασε. Τώρα πάλι ξαναάρχισε, δεν ξέρω γιατί. Μη φοβάσαι, επικίνδυνος δεν είναι, αλλά να..μερικές φορές βάζει δυνατά μουσική ή αρχίζει και φωνάζει κλπ. Αν προσέξεις, η πόρτα του έχει μία τρύπα. Είναι από την τελευταία επίσκεψη της αστυνομίας. Έσπασαν την πόρτα, και ακόμα έτσι την έχει".
Εγώ όπως περιέγραψα σε άλλο τόπικ, το σπίτι το ερωτεύτηκα, οπότε δεν με ένοιαζε και πολύ, αφού δεν ήταν επικίνδυνος.
Τους πρώτους μήνες λοιπόν ήταν σχετικά ήσυχος. Μετά από 2 μήνες, άρχισα να καταλαβαίνω τι εννοούσε η κοπέλα. Μια Κυριακή έβαλε δυνατά μουσική. Λέω εντάξει, σαββατοκύριακο είναι, δεν πειράζει. Έλα μου ντε που πείραζε. Πείραζε γιατί η μουσική ήταν τόσο δυνατά σαν να είχα εγώ στο σπίτι διαπασών τη δική μου. Και το χειρότερο; Την έκλεισε μετά από 3 μέρες! Ξέρετε τι είναι να έχει πρωί βράδυ 24 ώρες το 24ωρο μουσική στο τέρμα; Ε, τελικά ήρθε η αστυνομία, του τα έψαλε, και τη χαμήλωσε.
Μετά από 3 μέρες, πάλι τα ίδια: Ξαφνικά, 4.30 το ΠΡΩΙ, πετάγομαι από το κρεβάτι γιατί ο κύριος ξύπνησε, είχε κέφια και έχοντας ανοιχτά τα παράθυρα έβαλε τέρμα τη μουσική. Με φαντάζεστε εμένα πώς ήμουν! Και ήταν και περίοδος που είχα πολύ πίεση στη δουλειά, οπότε τα νευράκια κορδελάκια. Αλλά να μην μπορώ να πάρω την αστυνομία τηλέφωνο, καθότι ξένη και τι να τους πω ακριβώς; Λέω δεν μπορεί, θα πάρει κάποιος γείτονας. Γερμανία είναι εδώ! Δεν τα ανέχονται αυτά!
Το πρωί έφυγα για τη δουλειά και η μουσική ακόμα έπαιζε. Κανείς δεν έκανε τίποτα. Εκείνη τη μέρα όμως γύρισα νωρίς στο σπίτι, κατά τις 5, γιατί έπρεπε να πάω στο ταχυδρομείο να στείλω κάτι. Μπαίνω στο σπίτι, ετοιμάζω τα χαρτιά και πάω να βγω. Ακούω όμως φωνές στο διάδρομο και καταλαβαίνω ότι έχει έρθει η αστυνομία.
Η πλάκα ποιά είναι;
Αυτός καθότι έχει προηγούμενα, δεν άνοιγε!!!! Του φώναζε η αστυνομία:
-Ξέρουμε ότι είστε μέσα. Ανοίξτε σας παρακαλώ!
-Γιατί;
-Τι γιατί; Ανοίξτε! Χαμηλώστε τη μουσική και ανοίξτε.
-Καλά, τη χαμηλώνω. Δεν ανοίγω όμως. Σας ακούω και από εδώ. Πείτε μου ότι θέλετε από εκεί.
-ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ!
Τίποτα αυτός. Το καλύτερο; έβαλε ένα τραπέζι και άλλα πράγματα πίσω από την πόρτα και κρυβόταν!!!!!
Ε, στο τέλος ο αστυνομικός άρχισε να βαράει την πόρτα για να τη σπάσει, και η αστυνομικίνα κάλεσε ενισχύσεις.
Εγώ έπρεπε να φύγω πριν κλείσει το ταχυδρομείο στις 6μμ, οπότε αναγκαστικά βγήκα από το σπίτι. Μου λέει η αστυνομικός: "μπείτε μέσα σας παρακαλώ, γιατί δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί το πράγμα"
-Μα..πρέπει να πάω στο ταχυδρομείο οπωσδήποτε!
-Α, εντάξει, κατεβείτε, αλλά μη στέκεστε εδώ.
Όταν γύρισα, τελικά είχαν σπάσει την πόρτα και είχαν κάνει και μια δεύτερη τεράστια τρύπα στο κάτω μέρος. Έβγαλα φωτογραφία, αλλά δεν ξέρω αν θα την ανεβάσω τελικά. Από τότε έχουν περάσει 2μήνες περίπου, και η πόρτα είναι ακόμα έτσι. Βασικά αν θέλει κάποιος μπορεί να την ανοίξει όχι μόνο οριζόντια, αλλά και κάθετα, καθώς έχει βγει από τους μεντεσέδες.
Όταν φεύγει από το σπίτι, μπορείς να δεις από το άνοιγμα το σπίτι του. Όταν είναι μέσα, βάζει μπροστά στο άνοιγμα την σιδερώστρα και μία καρέκλα. Κρατιέμαι τόσο καιρό να μην τη βγάλω ξανά φωτό έτσι με τη σιδερώστρα, αλλά δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω.
Μετά από εκείνο το περιστατικό εξαφανίστηκε για 3βδομάδες. Τις τελευταίες 2 βδομάδες άρχισε πάλι τα ίδια, αλλά όχι με διάρκεια. Τώρα έχει 1 βδομάδα να βάλει χαράματα δυνατά μουσική, αλλά είτε άλλαξε το ωράριο του ύπνου του, είτε του έστειλε ξανά σήμα η αστυνομία. Ποιός ξέρει...
Έχουν γίνει διάφορα άλλα περιστατικά, αλλά θα πω ένα τελευταίο. Την περασμένη εβδομάδα έβαλε μουσική στις 4.30 πάλι. Εγώ έπρεπε να ξυπνήσω στις 6 ώστε 7.30 να είμαι στη δουλειά. Τον άκουσα που βγήκε από το σπίτι κατά τις 6.00, αλλά ποιός ξέρει πού πήγε. Βγαίνοντας από την πολυκατοικία κατά τις 7παρά, τον βλέπω έξω από την κεντρική είσοδο με σκουφάκι στα μαλλιά, πυτζάμες, σακάκι και κρεμασμένη στο λαιμό μία φωτογραφική, να τουρτουρίζει και να περιμένει. Με το που με βλέπει να βγαίνω, μου λεει:
-Περίμενε, περίμενε! Μην κλείνεις την πόρτα! Ξέχασα τα κλειδιά μου!
Οπότε του άνοιξα την πόρτα που καταλάθος είχα κλείσει φεύγοντας και άρχισε τα "αχ, σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Πολύ καλή μέρα να έχεις! Όλα να σου πάνε καλά σήμερα" κλπ κλπ......
Εν τέλει, μπορεί να με τσάντισε που με ξύπνησε από τις 4.30, αλλά βλέποντάς τον ντυμένο έτσι, μου έφτιαξε το κέφι πρωί πρωί! Αααχ...αυτά έχει η ζωή!
Τελικά όπως βλέπετε, η τρέλα δεν πάει μόνο στην Ελλάδα....
Παντού υπάρχει ένας...μύθος!
