Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Η απόφαση πάρθηκε στο πόδι μια μέρα πριν, και για όλα ευθύνεται ένα pm. "Έχω κενό, έχεις ρεπό, έχει λιακάδα, δεν έρχεσαι?" Στην άλλη άκρη της... γραμμής ο alexstef (ναι, ο δικός μας..) αναλαμβάνει να ταράξει την ησυχία του ρεπό μου. Σκέφτομαι την απεργία του tube, που θα μετατρέψει ένα ταξίδι ως την αφετηρία των υπεραστικών πραγματική οδύσσεια, την ατελείωτη λίστα με δουλειές, τράπεζες, σουπερμάρκετ κλπ που έχω να διεκπεραιώσω σε αυτό το έρμο ρεπό, την απλώστρα γεμάτη ρούχα που θέλουνε σιδέρωμα, το πορτοφόλι, απελπιστικά άδειο μετά την κατάθεση του σεπτεμβριάτικου ενοικίου. Decisions, decisions.. Τελικά φυσικά πρυτάνευσε η λογική: παρέπεμψα όλες τις δουλειές στις ελληνικές καλένδες και μπήκα να κλείσω τα εισιτήρια έναντι 10£ (+0,50£ service fee) απο το site της Megabus http://uk.megabus.com/default.aspx . Σε πέντε λεπτά έχω ολοκληρώσει την κράτηση και σημειώνω τον κωδικό της χουχουλιάζοντας στο κρεβάτι μου, ρουφώντας το τσάι μου και νοσταλγικά αναπολώντας τις ουρές στα εκδοτήρια του ΚΤΕΛ στην Μενάνδρου... Θα έφευγα το επόμενο πρωί.
Όταν απεργεί το tube, συνειδητοποιούμε ξανά πόσο τεράστια είναι αυτή η πόλη. Το λεωφορείο υπ αριθμόν 11 που δωρεάν (λόγω της απεργίας) αναλαμβάνει να μας μεταφέρει από το Liverpool Street στο Victoria, πηγαίνει πηγαίνει, και φτασμό δεν έχει. Όλο το αγαπημένο Λονδίνο περνάει ποζάροντας πίσω από το τζάμι μου: η γοητευτική ξόφλα του East End, η αστραφτερή, κοστουμαρισμένη κίνηση του City, η βελούδινη παρακμή του Strand, το κυκλοφοριακό χάος του West End και τέλος τα μεγαλοπρεπή κτήρια του Chelsea. Επιτέλους φτάνω στο Victoria.
Κάτι δεν εξηγώ καλά στον λεωφορειατζή, κάτι δεν μου λέει σωστά, κάτι δεν πιάνω από τη χαρακτηριστική βόρεια προφορά του, περιμένω σε λάθος στάση, το μυρίζομαι στο παραπέντε, τρέχω στη σωστή παρασέρνοντας στο δρόμο μου βαλίτσες και παιδιά, χάνω το λεωφορείο για ένα λεπτό (και γ@@@ τη βρετανική ακρίβεια!), δεν πειράζει με ενημερώνουν, φεύγει ένα ακριβώς σε μισή ώρα, προλαβαίνετε, τι ? το εισιτήριο σας? Όχι δεν μετράει, πρέπει να βγάλετε καινούριο (run forest!) ξανα-τρέχω να βγάλω νέο εισιτήριο για το επόμενο δρομολόγιο (γιατί οι μαλακίες πληρώνονται σε λίρες) η ουρά είναι τεράστια –τι είπατε για τα ΚΤΕΛ?- λειτουργούν μόνο τα 3 γκισέ κι από αυτά το ένα είναι κατειλημμένο από μια Ινδή που δεν μιλά ντιπ αγγλικά και η υπάλληλος αγωνίζεται να συνεννοηθεί. Χάνω και το επόμενο λεωφορείο….
Αναλογίζομαι τι θα γινόταν αν υπήρχε η αντίστοιχη ουρά στην Αθήνα και μόνο 3/12 γκισέ να λειτουργούν. Έχω βρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις, όλη η ουρά ομοθυμαδόν θα έβριζε θεούς, δαίμονες και κυρίως τους υπαλλήλους: Δημόσιοι υπάλληλοι, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες. Εδώ βέβαια δεν μιλάει κανείς. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να γελάσω η να κλάψω. Αποφασίζω να αποφύγω τέτοιου είδους συγκρίσεις μέχρι να φτάσει η σειρά μου, και ω ναι, φτάνει!! Εισιτήριο στο χέρι, επιβίβαση, παράθυρο και ξεκινάμε. Έπειτα από 2:20 λεπτά γεμάτα λιβάδια και γελάδια, φτάνω στο Bristol...
Όταν απεργεί το tube, συνειδητοποιούμε ξανά πόσο τεράστια είναι αυτή η πόλη. Το λεωφορείο υπ αριθμόν 11 που δωρεάν (λόγω της απεργίας) αναλαμβάνει να μας μεταφέρει από το Liverpool Street στο Victoria, πηγαίνει πηγαίνει, και φτασμό δεν έχει. Όλο το αγαπημένο Λονδίνο περνάει ποζάροντας πίσω από το τζάμι μου: η γοητευτική ξόφλα του East End, η αστραφτερή, κοστουμαρισμένη κίνηση του City, η βελούδινη παρακμή του Strand, το κυκλοφοριακό χάος του West End και τέλος τα μεγαλοπρεπή κτήρια του Chelsea. Επιτέλους φτάνω στο Victoria.
Κάτι δεν εξηγώ καλά στον λεωφορειατζή, κάτι δεν μου λέει σωστά, κάτι δεν πιάνω από τη χαρακτηριστική βόρεια προφορά του, περιμένω σε λάθος στάση, το μυρίζομαι στο παραπέντε, τρέχω στη σωστή παρασέρνοντας στο δρόμο μου βαλίτσες και παιδιά, χάνω το λεωφορείο για ένα λεπτό (και γ@@@ τη βρετανική ακρίβεια!), δεν πειράζει με ενημερώνουν, φεύγει ένα ακριβώς σε μισή ώρα, προλαβαίνετε, τι ? το εισιτήριο σας? Όχι δεν μετράει, πρέπει να βγάλετε καινούριο (run forest!) ξανα-τρέχω να βγάλω νέο εισιτήριο για το επόμενο δρομολόγιο (γιατί οι μαλακίες πληρώνονται σε λίρες) η ουρά είναι τεράστια –τι είπατε για τα ΚΤΕΛ?- λειτουργούν μόνο τα 3 γκισέ κι από αυτά το ένα είναι κατειλημμένο από μια Ινδή που δεν μιλά ντιπ αγγλικά και η υπάλληλος αγωνίζεται να συνεννοηθεί. Χάνω και το επόμενο λεωφορείο….
Αναλογίζομαι τι θα γινόταν αν υπήρχε η αντίστοιχη ουρά στην Αθήνα και μόνο 3/12 γκισέ να λειτουργούν. Έχω βρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις, όλη η ουρά ομοθυμαδόν θα έβριζε θεούς, δαίμονες και κυρίως τους υπαλλήλους: Δημόσιοι υπάλληλοι, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες. Εδώ βέβαια δεν μιλάει κανείς. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να γελάσω η να κλάψω. Αποφασίζω να αποφύγω τέτοιου είδους συγκρίσεις μέχρι να φτάσει η σειρά μου, και ω ναι, φτάνει!! Εισιτήριο στο χέρι, επιβίβαση, παράθυρο και ξεκινάμε. Έπειτα από 2:20 λεπτά γεμάτα λιβάδια και γελάδια, φτάνω στο Bristol...
