taver
Member
- Μηνύματα
- 12.468
- Likes
- 28.827
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πως πήγα
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (Ι)
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (ΙΙ)
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (ΙΙΙ)
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (ΙV)
- Kuala Lumpur(I)
- Kuala Lumpur(II)
- Kuala Lumpur(III)
- Siem Reap (I)
- Siem Reap (II)
- Siem Reap (III)
- Siem Reap (IV)
- Siem Reap (V)
- Siem Reap (VI)
- Siem Reap (VII)
- Ho Chi Minh (Saigon)
- Singapore,Singapore
Το ομολογώ. Εκείνο το πρωί, δεν ξύπνησα και με μεγάλη διάθεση για εξερεύνηση. Με δυσκολία σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και άρχισα να απολαμβάνω τη θέα προς το πάρκο και τους απέραντους αυτοκινητοδρόμους από το παράθυρο του ξενοδοχείου. Έσερνα τα πόδια μου για να ετοιμαστώ και να κατέβω για πρωινό (ε-ξαι-ρε-τι-κό, και με πολλά τοπικά πιάτα), έσερνα τα πόδια μου για να πάω ως το μετρό, σερνόμουν γενικώς.
Με τα χίλια ζόρια, έφτασα ως το KLCC (Kuala Lumpur City Center), το όνομα που έχουν δώσει σε ένα σύμπλεγμα πάρκου, mall, και του νούμερο ένα αξιοθέατου της πόλης. Για το τελευταίο, βγήκα γρήγορα από το μετρό, από την πρώτη έξοδο που βρέθηκε μπροστά μου, για να το αντικρύσω: Μπροστά μου, θεόρατοι, στεκόταν οι δίδυμοι πύργοι της Kuala Lumpur, κτισμένοι από την πετρελαϊκή εταιρία Petronas της χώρας. Με περίτεχνο γεωμετρικό σχήμα που εμπεριέχει συμβολισμούς και αναφορές στην Ισλαμική τέχνη, και επίπεδα που επίσης βγάζουν τέτοιες αναφορές, οι πύργοι αυτοί ήταν τα ψηλότερα κτήρια στον κόσμο επί 6 χρόνια, από το 1998 που κτίστηκαν ως το 2004.
Ανάμεσα σε μένα και τους πύργους (με απευθείας είσοδο από το μετρό) παρεμβάλλεται το Suria Mall, ένα από τα μεγαλύτερα shopping malls της πόλης. Στην Kuala Lumpur τα shopping mall είναι καθεστώς, καθώς υπάρχουν παντού και κυριαρχούν στο κέντρο της πόλης. Έτσι, χωρίς να ξεφεύγουμε από το πνεύμα της πόλης, και αυτό εδώ το αξιοθέατο περιστοιχίζεται από εμπορικό κέντρο.
Το διέσχισα, μπήκα στην είσοδο των επισκεπτών για τους 2 πύργους. Πρόσβαση φυσικά δεν είχα, καθώς οι πύργοι λειτουργούν ως κτήρια γραφείων. Υπάρχει παρατηρητήριο για τους επισκέπτες, αλλά πρέπει να κλείσεις το εισιτήριο σου μερικές μέρες πριν την επίσκεψη – σήμερα ήταν Τρίτη και πουλούσαν εισιτήρια για Πέμπτη. Επισκέφθηκα το gift shop, όμως, και διέσχισα το lobby, για να περάσω από τη μπροστινή τους πλευρά (όπου βρίσκεται μια πλατεία με σιντριβάνια, από την οποία θα μπορούσαν να βγουν πολύ καλές φωτογραφίες, αλλά δυστυχώς ο ήλιος από κει είναι τελείως κόντρα). Μετά επέστρεψα στο Mall και βγήκα από την άλλη του πλευρά στο πάρκο, που μοιάζει να είναι φτιαγμένο για να βλέπει κανείς με την ησυχία του τους πύργους.
Όταν επιτέλους εγώ και η φωτογραφική μου χορτάσαμε από τη θέα στους πύργους, μπήκα πάλι στο δυνατό air condition του Suria mall. Εκεί, επισκέφθηκα τη γκαλερί τέχνης της Petronas (δεν αξίζει, αφήστε το), και στάθηκα για ένα καφέ στο Dôme Café, μια upmarket αυστραλιανή αλυσίδα καφέ. Κάτι ψώνια απ' το Marks & Spencer (ο καιρός επιβάλλει αυξημένη κατανάλωση καθαρών εσωρούχων και καλτσών σε σχέση με τους αρχικούς μου υπολογισμούς), και είμαι on my way.
Αφού δεν ανέβηκα στους Petronas, το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Υπάρχει κι άλλη λύση, μάλλον καλύτερα, για να δει κανείς την πόλη από ψηλά. Μου πήρε λίγη ώρα με μετρό, περπάτημα, και free shuttle στο τέλος, αλλά εν τέλει βρέθηκα στον KL tower (Menara KL). O τελευταίος, είναι ένας πανύψηλος πύργος τηλεόρασης, που βρίσκεται χτισμένος στην κορυφή ενός λόφου στο κέντρο της πόλης. Από μόνος του, είναι σαφώς λιγότερο ψηλός από τους Petronas Towers, αλλά αν προσθέσεις και το ύψος του λόφου στον οποίο βρίσκεται, το τελικό ύψος είναι μεγαλύτερο. Είναι ελαφρώς tourist trap, καθώς χρεώνουν ένα εισιτήριο που περιλαμβάνει υποχρεωτικά και διάφορες άλλες ατραξιόν που έχουν φτιάξει εκεί γύρω, αλλά χαλάλι.
Με ένα ασανσέρ και μηδενική αναμονή, ανέβηκα γρήγορα στο παρατηρητήριο στην κορυφή. Από κει, φαίνεται ολόκληρη η πόλη, προς όλες τις κατευθύνσεις. Όλοι, αν έχουμε ακούσει για ένα πράγμα στην Kuala Lumpur, αυτό θα είναι οι 2 ουρανοξύστες της Petronas. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Το Central Business District της πόλης είναι εκτενές, με μπόλικους ουρανοξύστες, που από ψηλά φαίνονται σαν ένα δάσος από τσιμέντο και γυαλί. Όλη η πόλη φαίνεται από δω. Διακρίνονται, εκτός από τους ουρανοξύστες, και μια σειρά από νεοκλασικά κτήρια, απόρροια της Βρετανικής επιρροής (όπως π.χ. το χρηματιστήριο της πόλης), αλλά και κτήρια με ισλαμικά χαρακτηριστικά (π.χ. ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός).
Μετά από δυο πλήρεις γύρες, με διαφορετικούς φακούς στη μηχανή και άπειρα κλίκι κλίκ, το μάτι μου σταματάει σε κάτι ανησυχητικό που βλέπω στον ορίζοντα. Ο ουρανός έχει ανοίξει πάνω από μια γειτονιά της πόλης, και ρίχνει, ρίχνει, ρίχνει…. Εδώ που βρίσκομαι, σκέφτομαι, αν δε φύγω γρήγορα θα γίνω μετά βεβαιότητας μούσκεμα. Και έτσι όπου φύγει φύγει. Δεν πειράζει, ας πλήρωσα είσοδο και για το ζωολογικό κήπο, το να καταφέρω να δω το κέντρο της πόλης στεγνός είναι πιο σημαντικό.
Έτσι πήρα το shuttle προς τα κάτω, και ξεκίνησα να περπατάω με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης….. Προχωράω, προχωράω, προχωράω, ώσπου φτάνω στο κέντρο… Περίεργο, οι δρόμοι εδώ πέρα έχουν παρόμοια ονόματα αλλά όχι αυτά ακριβώς που λέει ο χάρτης... Να δεις που θα είναι κάνα μπλέξιμο με 2 διαφορετικές γλώσσες, όπως την πάτησα στο Minsk.... Να, αυτός πρέπει να είναι ο σταθμός του monorail… Κάτσε να δω το όνομα στην ταμπέλα, να το επιβεβαιώσω με αυτό που βλέπω στο χάρτη… Λέγεται… Masjid Jamek ? E? Μα πως βρέθηκα εδώ, τόσα χιλιόμετρα μακριά από κει που νόμιζα ότι βρισκόμουνα? Κοίτα να δεις που κάπου, στην αρχή της διαδρομής, έστριψα δεξιά αντί να στρίψω αριστερά…. Ποπώ, πολλή παρέα με τον kalspiro κάνω, με έχει επηρεάσει…. Εν πάση περιπτώσει, τώρα θα πάω με το μετρό στο κέντρο.
Μια μετεπιβίβαση (τρόπος του λέγειν) και 2 εισιτήρια μακριά, έχω φτάσει στο κέντρο του Golden Triangle, στη συμβολή των οδών Sultan Ismail και Bukit Bintang. Εδώ, ο σφυγμός του κέντρου της πόλης χτυπάει στο ρυθμό των mall. Τεράστια mall με μεγάλα καταστήματα δεξιά και αριστερά, κόσμος να πηγαινοέρχεται, και λιγοστά καφέ. Μπήκα σε ένα δυο mall, αλλά δεν είχε ενδιαφέρον, είτε εδώ, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Αμερική είτε στην Ιαπωνία, όλα τα mall ίδια είναι. Τελικά βρήκα ένα καφέ με τραπεζάκια έξω, και κάθισα με θέα στον κόσμο που πηγαινοέρχεται. Κάθε καρυδιάς καρύδι, φορτωμένο και με τσάντες, περνάει από δω.
Είχε περάσει λίγο η ώρα, και είχε αρχίσει να βραδιάζει για τα καλά, όταν ξεκίνησα μια βόλτα σε εκείνα τα στενάκια της γειτονιάς που δεν έχουν γίνει ακόμα malls. Είναι γεμάτα εστιατόρια, καφέ και hostels. Όλα είναι όμορφα, αλλά ειδικά εκεί, στην οδό Alor, είναι στημένο ένα αυτοσχέδιο food court. Μέσα, στο βάθος, είναι στη σειρά οι πάγκοι των μικροπωλητών που μαγειρεύουν επί τόπου και πωλούν διάφορα φαγητά, ένα είδος ο καθένας. Άλλος ψήνει ψάρια, άλλος noodles, άλλος barbeque, άλλος … Μπροστά τους και για 15-20 μέτρα μέχρι το δρόμο είναι στη σειρά τα τραπεζάκια με καρεκλάκια, με "σερβιτόρους" να κυκλοφορούν. Κάθεσαι, και αναλαμβάνουν να σου φέρουν το κάθε φαγητό που θες από το μάστορα που το φτιάχνει. Ή το ποτό που θες. Τέτοιου είδους αγορές είναι πολύ συνηθισμένες στη Μαλαισία, αλλά και στις τριγύρω χώρες. Κάθισα κι εγώ για early dinner, έφαγα 2-3 φαγάκια (όσα μου επέτρεπαν τα λιγοστά μαλαισιανά μετρητά που μου είχαν απομείνει, αλλά χόρτασα καλά), ήπια και μια παγωμένη μπύρα, και ήρθε η ώρα για αποχώρηση.
Αλλά δεν είναι δυνατό να αποσυρθώ χωρίς να εκτελέσω το καθήκον... Επέστρεψα με το monorail & το μετρό στο KLCC, για νυκτερινές φωτογραφίες με τους πύργους. Και μόνο μετά από αυτό μου έδωσα την άδεια για επιστροφή στο ξενοδοχείο. Και πάλι νωρίς νωρίς μαζεύτηκα, αλλά αν λάβει κανείς υπόψη ότι έχω ξύπνημα στις 03:30, και πολύ κάθισα…
Το πρωί, όλα κύλησαν βάσει προσεκτικού προγράμματος…. 03:55 ήμουν στη ρεσεψιόν με τα πράγματα, 04:05 ήμουν στη στάση των νυκτερινών λεωφορείων για το αεροδρόμιο δίπλα στο KL Sentral, 04:15 το λεωφορείο της Aerobus αναχωρούσε για το LCCT… Αυτή τη φορά κόστιζε μόνο RM 8.00 (αντί 9.00 που κόστιζε το αντίστοιχο της AirAsia), και είχα και bonus την ευκαιρία να ταξιδέψω με ένα Ινδικό λεωφορείο στολισμένο σα λατέρνα και με αυθεντική Ινδική μουσική να ακούγεται από τα μεγάφωνα, για τη μια ώρα της διαδρομής…
Επιπλέον φωτογραφίες...:
KLCC/Petronas:
KL Tower:
Κέντρο:
Φαγητό:
Petronas Towers τη νύχτα:
Με τα χίλια ζόρια, έφτασα ως το KLCC (Kuala Lumpur City Center), το όνομα που έχουν δώσει σε ένα σύμπλεγμα πάρκου, mall, και του νούμερο ένα αξιοθέατου της πόλης. Για το τελευταίο, βγήκα γρήγορα από το μετρό, από την πρώτη έξοδο που βρέθηκε μπροστά μου, για να το αντικρύσω: Μπροστά μου, θεόρατοι, στεκόταν οι δίδυμοι πύργοι της Kuala Lumpur, κτισμένοι από την πετρελαϊκή εταιρία Petronas της χώρας. Με περίτεχνο γεωμετρικό σχήμα που εμπεριέχει συμβολισμούς και αναφορές στην Ισλαμική τέχνη, και επίπεδα που επίσης βγάζουν τέτοιες αναφορές, οι πύργοι αυτοί ήταν τα ψηλότερα κτήρια στον κόσμο επί 6 χρόνια, από το 1998 που κτίστηκαν ως το 2004.
Ανάμεσα σε μένα και τους πύργους (με απευθείας είσοδο από το μετρό) παρεμβάλλεται το Suria Mall, ένα από τα μεγαλύτερα shopping malls της πόλης. Στην Kuala Lumpur τα shopping mall είναι καθεστώς, καθώς υπάρχουν παντού και κυριαρχούν στο κέντρο της πόλης. Έτσι, χωρίς να ξεφεύγουμε από το πνεύμα της πόλης, και αυτό εδώ το αξιοθέατο περιστοιχίζεται από εμπορικό κέντρο.
Το διέσχισα, μπήκα στην είσοδο των επισκεπτών για τους 2 πύργους. Πρόσβαση φυσικά δεν είχα, καθώς οι πύργοι λειτουργούν ως κτήρια γραφείων. Υπάρχει παρατηρητήριο για τους επισκέπτες, αλλά πρέπει να κλείσεις το εισιτήριο σου μερικές μέρες πριν την επίσκεψη – σήμερα ήταν Τρίτη και πουλούσαν εισιτήρια για Πέμπτη. Επισκέφθηκα το gift shop, όμως, και διέσχισα το lobby, για να περάσω από τη μπροστινή τους πλευρά (όπου βρίσκεται μια πλατεία με σιντριβάνια, από την οποία θα μπορούσαν να βγουν πολύ καλές φωτογραφίες, αλλά δυστυχώς ο ήλιος από κει είναι τελείως κόντρα). Μετά επέστρεψα στο Mall και βγήκα από την άλλη του πλευρά στο πάρκο, που μοιάζει να είναι φτιαγμένο για να βλέπει κανείς με την ησυχία του τους πύργους.
Όταν επιτέλους εγώ και η φωτογραφική μου χορτάσαμε από τη θέα στους πύργους, μπήκα πάλι στο δυνατό air condition του Suria mall. Εκεί, επισκέφθηκα τη γκαλερί τέχνης της Petronas (δεν αξίζει, αφήστε το), και στάθηκα για ένα καφέ στο Dôme Café, μια upmarket αυστραλιανή αλυσίδα καφέ. Κάτι ψώνια απ' το Marks & Spencer (ο καιρός επιβάλλει αυξημένη κατανάλωση καθαρών εσωρούχων και καλτσών σε σχέση με τους αρχικούς μου υπολογισμούς), και είμαι on my way.
Αφού δεν ανέβηκα στους Petronas, το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Υπάρχει κι άλλη λύση, μάλλον καλύτερα, για να δει κανείς την πόλη από ψηλά. Μου πήρε λίγη ώρα με μετρό, περπάτημα, και free shuttle στο τέλος, αλλά εν τέλει βρέθηκα στον KL tower (Menara KL). O τελευταίος, είναι ένας πανύψηλος πύργος τηλεόρασης, που βρίσκεται χτισμένος στην κορυφή ενός λόφου στο κέντρο της πόλης. Από μόνος του, είναι σαφώς λιγότερο ψηλός από τους Petronas Towers, αλλά αν προσθέσεις και το ύψος του λόφου στον οποίο βρίσκεται, το τελικό ύψος είναι μεγαλύτερο. Είναι ελαφρώς tourist trap, καθώς χρεώνουν ένα εισιτήριο που περιλαμβάνει υποχρεωτικά και διάφορες άλλες ατραξιόν που έχουν φτιάξει εκεί γύρω, αλλά χαλάλι.
Με ένα ασανσέρ και μηδενική αναμονή, ανέβηκα γρήγορα στο παρατηρητήριο στην κορυφή. Από κει, φαίνεται ολόκληρη η πόλη, προς όλες τις κατευθύνσεις. Όλοι, αν έχουμε ακούσει για ένα πράγμα στην Kuala Lumpur, αυτό θα είναι οι 2 ουρανοξύστες της Petronas. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Το Central Business District της πόλης είναι εκτενές, με μπόλικους ουρανοξύστες, που από ψηλά φαίνονται σαν ένα δάσος από τσιμέντο και γυαλί. Όλη η πόλη φαίνεται από δω. Διακρίνονται, εκτός από τους ουρανοξύστες, και μια σειρά από νεοκλασικά κτήρια, απόρροια της Βρετανικής επιρροής (όπως π.χ. το χρηματιστήριο της πόλης), αλλά και κτήρια με ισλαμικά χαρακτηριστικά (π.χ. ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός).
Μετά από δυο πλήρεις γύρες, με διαφορετικούς φακούς στη μηχανή και άπειρα κλίκι κλίκ, το μάτι μου σταματάει σε κάτι ανησυχητικό που βλέπω στον ορίζοντα. Ο ουρανός έχει ανοίξει πάνω από μια γειτονιά της πόλης, και ρίχνει, ρίχνει, ρίχνει…. Εδώ που βρίσκομαι, σκέφτομαι, αν δε φύγω γρήγορα θα γίνω μετά βεβαιότητας μούσκεμα. Και έτσι όπου φύγει φύγει. Δεν πειράζει, ας πλήρωσα είσοδο και για το ζωολογικό κήπο, το να καταφέρω να δω το κέντρο της πόλης στεγνός είναι πιο σημαντικό.
Έτσι πήρα το shuttle προς τα κάτω, και ξεκίνησα να περπατάω με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης….. Προχωράω, προχωράω, προχωράω, ώσπου φτάνω στο κέντρο… Περίεργο, οι δρόμοι εδώ πέρα έχουν παρόμοια ονόματα αλλά όχι αυτά ακριβώς που λέει ο χάρτης... Να δεις που θα είναι κάνα μπλέξιμο με 2 διαφορετικές γλώσσες, όπως την πάτησα στο Minsk.... Να, αυτός πρέπει να είναι ο σταθμός του monorail… Κάτσε να δω το όνομα στην ταμπέλα, να το επιβεβαιώσω με αυτό που βλέπω στο χάρτη… Λέγεται… Masjid Jamek ? E? Μα πως βρέθηκα εδώ, τόσα χιλιόμετρα μακριά από κει που νόμιζα ότι βρισκόμουνα? Κοίτα να δεις που κάπου, στην αρχή της διαδρομής, έστριψα δεξιά αντί να στρίψω αριστερά…. Ποπώ, πολλή παρέα με τον kalspiro κάνω, με έχει επηρεάσει…. Εν πάση περιπτώσει, τώρα θα πάω με το μετρό στο κέντρο.
Μια μετεπιβίβαση (τρόπος του λέγειν) και 2 εισιτήρια μακριά, έχω φτάσει στο κέντρο του Golden Triangle, στη συμβολή των οδών Sultan Ismail και Bukit Bintang. Εδώ, ο σφυγμός του κέντρου της πόλης χτυπάει στο ρυθμό των mall. Τεράστια mall με μεγάλα καταστήματα δεξιά και αριστερά, κόσμος να πηγαινοέρχεται, και λιγοστά καφέ. Μπήκα σε ένα δυο mall, αλλά δεν είχε ενδιαφέρον, είτε εδώ, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Αμερική είτε στην Ιαπωνία, όλα τα mall ίδια είναι. Τελικά βρήκα ένα καφέ με τραπεζάκια έξω, και κάθισα με θέα στον κόσμο που πηγαινοέρχεται. Κάθε καρυδιάς καρύδι, φορτωμένο και με τσάντες, περνάει από δω.
Είχε περάσει λίγο η ώρα, και είχε αρχίσει να βραδιάζει για τα καλά, όταν ξεκίνησα μια βόλτα σε εκείνα τα στενάκια της γειτονιάς που δεν έχουν γίνει ακόμα malls. Είναι γεμάτα εστιατόρια, καφέ και hostels. Όλα είναι όμορφα, αλλά ειδικά εκεί, στην οδό Alor, είναι στημένο ένα αυτοσχέδιο food court. Μέσα, στο βάθος, είναι στη σειρά οι πάγκοι των μικροπωλητών που μαγειρεύουν επί τόπου και πωλούν διάφορα φαγητά, ένα είδος ο καθένας. Άλλος ψήνει ψάρια, άλλος noodles, άλλος barbeque, άλλος … Μπροστά τους και για 15-20 μέτρα μέχρι το δρόμο είναι στη σειρά τα τραπεζάκια με καρεκλάκια, με "σερβιτόρους" να κυκλοφορούν. Κάθεσαι, και αναλαμβάνουν να σου φέρουν το κάθε φαγητό που θες από το μάστορα που το φτιάχνει. Ή το ποτό που θες. Τέτοιου είδους αγορές είναι πολύ συνηθισμένες στη Μαλαισία, αλλά και στις τριγύρω χώρες. Κάθισα κι εγώ για early dinner, έφαγα 2-3 φαγάκια (όσα μου επέτρεπαν τα λιγοστά μαλαισιανά μετρητά που μου είχαν απομείνει, αλλά χόρτασα καλά), ήπια και μια παγωμένη μπύρα, και ήρθε η ώρα για αποχώρηση.
Αλλά δεν είναι δυνατό να αποσυρθώ χωρίς να εκτελέσω το καθήκον... Επέστρεψα με το monorail & το μετρό στο KLCC, για νυκτερινές φωτογραφίες με τους πύργους. Και μόνο μετά από αυτό μου έδωσα την άδεια για επιστροφή στο ξενοδοχείο. Και πάλι νωρίς νωρίς μαζεύτηκα, αλλά αν λάβει κανείς υπόψη ότι έχω ξύπνημα στις 03:30, και πολύ κάθισα…
Το πρωί, όλα κύλησαν βάσει προσεκτικού προγράμματος…. 03:55 ήμουν στη ρεσεψιόν με τα πράγματα, 04:05 ήμουν στη στάση των νυκτερινών λεωφορείων για το αεροδρόμιο δίπλα στο KL Sentral, 04:15 το λεωφορείο της Aerobus αναχωρούσε για το LCCT… Αυτή τη φορά κόστιζε μόνο RM 8.00 (αντί 9.00 που κόστιζε το αντίστοιχο της AirAsia), και είχα και bonus την ευκαιρία να ταξιδέψω με ένα Ινδικό λεωφορείο στολισμένο σα λατέρνα και με αυθεντική Ινδική μουσική να ακούγεται από τα μεγάφωνα, για τη μια ώρα της διαδρομής…
Επιπλέον φωτογραφίες...:
KLCC/Petronas:
KL Tower:
Κέντρο:
Φαγητό:
Petronas Towers τη νύχτα:
Attachments
-
184 KB Προβολές: 94