Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.661
- Likes
- 50.498
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Εντάξει, δεν είναι ακριβώς ταξιδιωτική ιστορία, αλλά εμπίπτει...
Πριν 2,5 χρόνια ψάχνω νέο αχούρι στην Αβάνα για να μείνω (παράνομα, γιατί τα νόμιμα είναι απλησίαστα). ΄Ενας πολύ φίλος ξέρει κάτι στην περιοχή που θέλω και μου λέει πως πρέπει να μιλήσω με την Α., που είναι μια καπάτσα γιαγιά που ζει στο σπίτι με τον εγγονό της. Τη βρίσκω, τακιμιάζουμε αμέσως, της εξηγώ πως δεν πρόκειται για κάτι μόνιμο, αλλά πως θα κοιμάμαι μόνο εκτάκτως κάποια βράδια κάθε μήνα, τα βρίσκουμε στα λεφτά και τρώμε ένα πιάτο ρύζι με φασόλια...ως τελετή μύησης. Ενόσω τρώμε, η σκυλίτσα τρέχει προς την πόρτα, που ανοίγει και μπαίνει ο Πέπε με το ποδήλατό του. Η γιαγιά μου τον συστήνει κι αυτός ευγενικά μου λέει πως είμαι καλοδεχούμενος, αν και η υποδοχή δεν είναι και η πιο εγκάρδια. Η μόνη ερώτηση που μου έκανε -καχύποπτα- είνια γιατί μιλάω με προφορά Κουβανού. Αφού του απάντησα, γυρίζει στη γιαγιά του και λέει "μας κάνει, δε θα κινεί υποψίες" (στην Κούβα απαγορεύεται η φιλοξένηση ξένων σε σπίτια που δεν έχουν σχετική άδεια) κι έφυγε. Δεν του έκανα και την καλύτερη εντύπωση, μου φάνηκε.
Την πρώτη φορά που βρήκα την ευκαιρία, του έπιασα κουβέντα. Είναι μοντέλο, δουλεύει σε φωτογραφίσεις και σ' ένα γνωστό μπαρ...συν μια-δυο δραστηριότητες που τον βοηθούν "να τα βγάζει πέρα". Δε ρωτάω περεταίρω και φαίνεται να εκτιμά τη διακριτικότητα. "Άμα είσαι μοντέλο...να μου γνωρίσεις και καμιά μοντέλα, έτσι;". Κάνει μια γκριμάτσα σα να έφαγε ξινό φασκόμηλο και μου λέει "Μπα, τι τις θες αυτές...Είναι κάτι ψηλές, με μακριά πόδια, λεπτά, χωρίς πιασίματα...όπως αρέσουν στους Ευρωπαίους..." με μια αίσθηση αηδίας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με τα ιδιαίτερα γούστα των Κουβανών... Μια από τις πιο εμφανίσιμες Κουβανές φίλες μου φορούσε πάντα παντελόνια γιατί ντρεπόταν που δεν είχε χοντρά πόδια... Παρόλα αυτά μου φάνηκε μάλλον σαν απροθυμία εκ μέρους του να κάνουμε μια σύσφιξη σχέσεων...
Οι μέρες περνούσαν κι όποτε πήγαινα σπίτι ο Πέπε ήταν τυπικός, αλλά απόμακρος, σε αντίθεση με την Α., που μου ανοίχτηκε αμέσως και είχε φοβερές ιστορίες να πει. Γεννημένη στην Αμερική, ήρθε στην Κούβα με την Επανάσταση, αρχικά ενθουσιάστηκε, μετά απογοητεύτηκε και εν τέλει απελπίστηκε. Παντρεύτηκε τέσσερεις φορές, από υπουργό μέχρι σταρ του μπέηζμπολ κι έζησε όλες τις φάσεις της Κούβας από την αμηχανία του '60, την επαναστατικότητα του '70, το όνειρο του '80 και την απόλυτη κατάπτωση του '90. Διαφωνούμε σε πολλά, αλλά πάντα γελάμε. Βλέπουμε τις ομιλίες του Φιντέλ μαζί, τα ματς του μπέηζμπολ, γκρινιάζουμε για τις διακοπές του ρεύματος και κουτσομπολεύουμε τις περίεργες γειτόνισσες, όπως υποθέτω πως κάνουν κι αυτές για μας. Με τον Πέπε, οι σχέσεις είναι τυπικές, όμως κι αυτό με προβληματίζει. Στο κάτω-κάτω έχουμε την ίδια ηλικία και δεν καταλαβαίνω τι του έχω κάνει.
Ένα απόγευμα βρίσκω μια σκακιέρα στο τραπέζι. "Παίζουμε;", μου προτείνει. "Αμέ". Χάνω το πρώτο, σε απόλυτη σιγή, ερχόμαστε ισοπαλία στο δεύτερο και κερδίζω το τρίτο. "Για yuma (= μειωτικός όρος για τους ξένους) δεν είσαι και τόσο χάλιας", μου λέει. Μιλάμε για τα σκακιστικά ανοίγματα, την εμμονή του με τους αξιωματικούς κι επιτέλους για πρώτη φορά συζητάμε. "Τι σχέδια έχεις;", τον ρωτάω. Θέλει να φύγει από την Κούβα, όπως πολλοί στην ηλικία του. Δε θέλει να σπουδάσει, για ποιο λόγο να φάει τα νιάτα του στο πανεπιστήμιο; Για να βγάζει 20$ το μήνα; Τον ρωτάω σε τι θέλει να απασχοληθεί, αν έχει κάποιο ταλέντο, όνειρο, σκοπό. Οι καταδύσεις είναι ο έρωτάς του, τρελαίνεται για τη θάλασσα. Μου δείχνει το τατουάζ με την άγκυρα, ο θείος του ήταν ναυτικός, αυτός του έμαθε να βουτάει. "Γιατί δε γίνεσαι εκπαιδευτής;" του προτείνω. "Είπες και κάτι σωστό, τόσες εβδομάδες εδώ μέσα", λέει και κλείνει τη σκακιέρα, υποτίθεται θυμωμένος. "Αν πεις στη γιαγιά μου πως με νίκησες, αύριο έχω πάρει κιόλας την υπηρεσία μετανάστευσης", μου λέει χαμογελώντας και κλείνοντας το μάτι...έσπασε ο πάγος.
Με μεγάλη χαρά μαθαίνω πως βρήκε μαθήματα για να πάρει το δίπλωμα κατάδυσης. Είναι πολύ οικονομικά, αλλά τα ξέρει ήδη όλα όσα είναι να του μάθουν και δεν καταλαβαίνει γιατί θα πρέπει να ξεκινήσει από τα απλά, αλλά έχει επιμονή και στο τέλος παίρνει και το πτυχίο του. Ακούω την καθημερινή γκρίνια του για την κυβέρνηση, αλλά αναγνωρίζει και τα καλά, ενώ επιτέλους έχουμε ανθρώπινη επαφή. Ρωτάει για το πώς ήταν η μέρα μου όταν βρισκόμαστε, μου χαρίζει δυο βιβλία και για πρώτη φορά δέχεται το εβδομαδιαίο μπουκάλι ρούμι που φέρνω σπίτι, μόνο αφού τον πείσω πως δε μου το χρεώνουν και πως πράγματι δεν πίνω αλκοόλ κι έτσι κι αλλιώς θα πήγαινε χαμένο. Μιλάμε για το γυμναστήριο, τις γκόμενες, τα ταξίδια. Φίλοι δεν μπορώ να πως πως είμαστε, εξακολουθεί να υπάρχει ένας αόρατος τοίχος ανάμεσά μας, που ορθώνεται με δική του πρωτοβουλία, αλλά τουλάχιστον είναι φιλικός απέναντί μου.
Ένα πρωί ξυπνάω πτώμα μετά από μια δύσκολη νύχτα...ανοίγω το ψυγείο και δε βρίσκω βούτυρο. Ρωτάω την Α. αν το'χει βάλει κάπου. Αντί γι'αυτή απαντάει ο Πέπε: "δεν υπάρχει βούτυρο. Πουθενά." "Πώς πουθενά;" ρωτάω. "Πουθενά ρε Χόρχε. Ο φίλος σου ο Ραούλ Κάστρο δε φρόντισε να αγοράσει από τους ξένους. Δεν τους πλήρωσε, φταίει το εμπάργκο, το κρατάνε οι αγρότες για την πάρτη τους, ποιος ξέρει τι διάολο γίνεται ...είναι δυο εβδομάδες που δεν έχει βούτυρο σε όλη την Αβάνα. Άμα δεν πιστεύεις πάμε να δεις". Δεν πιστεύω και πάμε με το ποδήλατό του, αυτός στη σέλα κι εγώ από πίσω. "Σα ζευγαράκι είμαστε οι ξεφτίλες" του λέω και γελάει. Στη bodega δεν υπάρχει, στο σούπερ μάρκετ τα ίδια, στην άλλη αγορά το ίδιο...γυρίσαμε τη μισή Αβάνα και όλοι σηκώνουν τους ώμους τους...βούτυρο γιοκ. Γυρίζουμε σπίτι κάθιδροι και πτώματα. "Τι κατάλαβες που δε με πίστευες;", ρωτάει. "Να σου πω την αλήθεια...απλά ήθελα να με πας βόλτα με το ποδήλατο...ήθελαν να με δουν τι ωραίους γκόμενους βγάζω βόλτα" του λέω και πέφτουμε κάτω από τα γέλια. Σε δυο ώρες βρήκα και βούτυρο από μια φίλη που δουλεύει σε ξενοδοχείο. "Πόσο σου κόστισε;", ρωτάει. "Μια υπόσχεση για ραντεβού με μια εργάτισσα σε αποθήκη ξενοδοχείου...δηλαδή πολύ ακριβά...δε βλέπεται η τύπισσα". "Καλά, αύριο θα σου συστήσω τη Γιουνέηκις που είναι μοντέλα...από αυτές τις κοκαλιάρες που σου αρέσουν, κακόγουστε...έτσι για επιβράβευση που βρήκες βούτυρο". Όταν ρώτησε η Α. πού βρήκαμε το βούτυρο, η απάντηση ήταν ομόφωνη: "αντρικές υποθέσεις, γιαγιά".
Μια μέρα γυρίζει σπίτι κοπανώντας την πόρτα. Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο ενοχλημένο. Μπαίνει στην κουζίνα, όπου έτρωγα, πιάνει δύο σκέυη τα πετάει στον τοίχο, σπάει το κλουβί με τον παπαγάλο, γυρίζει ανάποδα το τραπέζι, με βρίζει χωρίς λόγο κα κλείνεται στο μπάνιο, βρίζοντας για τη διακοπή νερού, κάνοντας πάλι μπάνιο με τον κουβά. Σκέφτηκα πως καλύτερα να μην του μιλήσω, ας τον αφήσω να ηρεμήσει. Πιάνω τον παπαγάλο πριν το σκάσει, καθαρίζω την κουζίνα, βάζω τα πράγματα στη θέση τους και σφουγγαρίζω. Φεύγω για δουλειά γιατί θα αργήσω...όταν ήρθε η Α. τα βρήκε όλα σα να μην είχε γίνει τίποτε. Το επόμενο βράδι, ο Πέπε μου χτυπάει την πόρτα. Θέλει να φτιάξει τα παντζούρια γιατί βρέχει και θα γίνει το δωμάτιο μούσκεμα, λέει. Ενώ τα βιδώνει, μου εξηγεί τα της προηγούμενης μέρας. Είχε φωτογράφιση σ' ένα ξενοδοχείο στο Βαραδέρο λέει, μαζί με μια Μεξικανη μοντέλα. Του έδωσαν 50$ (εξαιρετική αμοιβή για Κούβα, άλλοι αυτά τα βγάζουν σε δυο μήνες), έφαγε στον πλουσότατο μπουφέ, του φέρθηκαν τέλεια κι όλα ήταν τζάμι, μέχρι που έμαθε πως η Μεξικανή για την ίδια δουλειά πήρε...7500$. "Στη χώρα μου! Εγώ 50 κι αυτή 7.500! Γιατί; Επειδή έχει ξένο διαβατήριο; Επειδή γεννήθηκα εδώ; Επειδή ένας μ' ένα μούσι έτσι το αποφάσισε στο όνομα μιας επανάστασης;". Καθόμαστε στο κρεβάτι και τα συζητάμε. Έχει βρει μια Ισπανίδα που θα τον βγάλει από τη χώρα, ήδη φτιάχνει τα χαρτιά του. Δεν ξέρει πώς να το πει στη γιαγιά, αλλά θέλει να φύγει, έχει όμως ενοχές. Του λέω πως η Α. θα καταλάβει...νέος άνθρωπος είναι και πρέπει να κάνει αυτό που θέλει. "Άμα θες, θα της το φέρω εγώ απέξω-απέξω", του λέω. "Άσε ρε φίλε, αυτά είναι οικογενειακά μας...θα τα βρω μόνος μου". Πριν κλείσει την πόρτα φεύγοντας, μου λέει: "Ευχαριστώ που συγύρισες. Και συγγνώμη, ήμουν λάθος μαζί σου εξαρχής. Είσαι πολύ εντάξει...για yuma".
Μια μέρα έρχεται σπίτι μ' ένα μακρόστενο χάρτινο κιβώτιο. "Βρήκες λάμπα για το μπάνιο;", ρωτάω όλο χαρά, αφού βαρέθηκα να ξυριζομαι στο σκοτάδι. Μου κάνει μια γκριμάτσα λες και ρώτησα το πιο ηλίθιο πράγμα στον κόσμο και βγάζει το περιεχόμενο καμαρώνοντας. "Τί ειναι αυτή η μπούρδα ρε συ;", τον ρωτάω κοιτώντας αποσβολωμένος ένα πανέμορφο χειροποίητο σκαλιστό τόξο από έβενο. "Τόξο", απαντάει όλο χαμόγελο. "Πόσο το πήρες αυτό το άχρηστο πράγμα; Και τι θα το κάνεις;". Θύμωσε. "200$. Κι είναι δικά μου τα λεφτά, γούστο και καπέλο μου. Θα το βάλω στον τοίχο να το βλέπουν οι γκόμενες που φέρνω σπίτι!". Ακόμη εκεί κάθεται το τόξο, τη χρησιμότητα του οποίου δεν κατάλαβα ποτέ...λες και χρειαζόταν τόξο για να ρίξει γκόμενες ο Πέπε, που αν εξαιρέσεις την Ισπανίδα, δεν τον είδα ποτέ δυο φορές με την ίδια κοπέλα.
Τα πράγματα πήρανε το δρόμο τους. Ο Πέπε είναι πλέον στην Ισπανία, ευτυχισμένος και κάνει τη ζωή του, όπως τόσοι γνωστοί, που μερικές φορές μου φαίνεται πως στο τέλος ήρθε η ώρα να την κάνω κι εγώ. Μιλάμε αραιά και που, αν και δεν έχω φιλοτιμηθεί να πάω να τον δω στη Βαρκελώνη. Η Α. μένει πλέον μόνη της, ευτυχισμένη για τα κατορθώματα του Πέπε στην Ισπανία και βυθισμένη στη μοναξιά της, αφού και οι καλύτεροί μας γείτονες μένουν πλέον στο Μαϊάμι. Ο Πέπε την παίρνει τηλέφωνο κάθε εβδομάδα, εγώ περνάω όποτε μπορώ, αλλά το σπίτι είναι πολύ άδειο, νεκρό θα ήταν αν δεν ήταν κι ο παπαγάλος να λέει τα δικά του. Η σκακιέρα έχει πιάσει σκόνη, η σκυλίτσα είναι στα τελευταία της και να το βράσω που πια ούτε διακοπές ρεύματος έχουμε, ούτε νερού, ούτε έλλειψη από βούτυρο...
Πριν 2,5 χρόνια ψάχνω νέο αχούρι στην Αβάνα για να μείνω (παράνομα, γιατί τα νόμιμα είναι απλησίαστα). ΄Ενας πολύ φίλος ξέρει κάτι στην περιοχή που θέλω και μου λέει πως πρέπει να μιλήσω με την Α., που είναι μια καπάτσα γιαγιά που ζει στο σπίτι με τον εγγονό της. Τη βρίσκω, τακιμιάζουμε αμέσως, της εξηγώ πως δεν πρόκειται για κάτι μόνιμο, αλλά πως θα κοιμάμαι μόνο εκτάκτως κάποια βράδια κάθε μήνα, τα βρίσκουμε στα λεφτά και τρώμε ένα πιάτο ρύζι με φασόλια...ως τελετή μύησης. Ενόσω τρώμε, η σκυλίτσα τρέχει προς την πόρτα, που ανοίγει και μπαίνει ο Πέπε με το ποδήλατό του. Η γιαγιά μου τον συστήνει κι αυτός ευγενικά μου λέει πως είμαι καλοδεχούμενος, αν και η υποδοχή δεν είναι και η πιο εγκάρδια. Η μόνη ερώτηση που μου έκανε -καχύποπτα- είνια γιατί μιλάω με προφορά Κουβανού. Αφού του απάντησα, γυρίζει στη γιαγιά του και λέει "μας κάνει, δε θα κινεί υποψίες" (στην Κούβα απαγορεύεται η φιλοξένηση ξένων σε σπίτια που δεν έχουν σχετική άδεια) κι έφυγε. Δεν του έκανα και την καλύτερη εντύπωση, μου φάνηκε.
Την πρώτη φορά που βρήκα την ευκαιρία, του έπιασα κουβέντα. Είναι μοντέλο, δουλεύει σε φωτογραφίσεις και σ' ένα γνωστό μπαρ...συν μια-δυο δραστηριότητες που τον βοηθούν "να τα βγάζει πέρα". Δε ρωτάω περεταίρω και φαίνεται να εκτιμά τη διακριτικότητα. "Άμα είσαι μοντέλο...να μου γνωρίσεις και καμιά μοντέλα, έτσι;". Κάνει μια γκριμάτσα σα να έφαγε ξινό φασκόμηλο και μου λέει "Μπα, τι τις θες αυτές...Είναι κάτι ψηλές, με μακριά πόδια, λεπτά, χωρίς πιασίματα...όπως αρέσουν στους Ευρωπαίους..." με μια αίσθηση αηδίας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με τα ιδιαίτερα γούστα των Κουβανών... Μια από τις πιο εμφανίσιμες Κουβανές φίλες μου φορούσε πάντα παντελόνια γιατί ντρεπόταν που δεν είχε χοντρά πόδια... Παρόλα αυτά μου φάνηκε μάλλον σαν απροθυμία εκ μέρους του να κάνουμε μια σύσφιξη σχέσεων...
Οι μέρες περνούσαν κι όποτε πήγαινα σπίτι ο Πέπε ήταν τυπικός, αλλά απόμακρος, σε αντίθεση με την Α., που μου ανοίχτηκε αμέσως και είχε φοβερές ιστορίες να πει. Γεννημένη στην Αμερική, ήρθε στην Κούβα με την Επανάσταση, αρχικά ενθουσιάστηκε, μετά απογοητεύτηκε και εν τέλει απελπίστηκε. Παντρεύτηκε τέσσερεις φορές, από υπουργό μέχρι σταρ του μπέηζμπολ κι έζησε όλες τις φάσεις της Κούβας από την αμηχανία του '60, την επαναστατικότητα του '70, το όνειρο του '80 και την απόλυτη κατάπτωση του '90. Διαφωνούμε σε πολλά, αλλά πάντα γελάμε. Βλέπουμε τις ομιλίες του Φιντέλ μαζί, τα ματς του μπέηζμπολ, γκρινιάζουμε για τις διακοπές του ρεύματος και κουτσομπολεύουμε τις περίεργες γειτόνισσες, όπως υποθέτω πως κάνουν κι αυτές για μας. Με τον Πέπε, οι σχέσεις είναι τυπικές, όμως κι αυτό με προβληματίζει. Στο κάτω-κάτω έχουμε την ίδια ηλικία και δεν καταλαβαίνω τι του έχω κάνει.
Ένα απόγευμα βρίσκω μια σκακιέρα στο τραπέζι. "Παίζουμε;", μου προτείνει. "Αμέ". Χάνω το πρώτο, σε απόλυτη σιγή, ερχόμαστε ισοπαλία στο δεύτερο και κερδίζω το τρίτο. "Για yuma (= μειωτικός όρος για τους ξένους) δεν είσαι και τόσο χάλιας", μου λέει. Μιλάμε για τα σκακιστικά ανοίγματα, την εμμονή του με τους αξιωματικούς κι επιτέλους για πρώτη φορά συζητάμε. "Τι σχέδια έχεις;", τον ρωτάω. Θέλει να φύγει από την Κούβα, όπως πολλοί στην ηλικία του. Δε θέλει να σπουδάσει, για ποιο λόγο να φάει τα νιάτα του στο πανεπιστήμιο; Για να βγάζει 20$ το μήνα; Τον ρωτάω σε τι θέλει να απασχοληθεί, αν έχει κάποιο ταλέντο, όνειρο, σκοπό. Οι καταδύσεις είναι ο έρωτάς του, τρελαίνεται για τη θάλασσα. Μου δείχνει το τατουάζ με την άγκυρα, ο θείος του ήταν ναυτικός, αυτός του έμαθε να βουτάει. "Γιατί δε γίνεσαι εκπαιδευτής;" του προτείνω. "Είπες και κάτι σωστό, τόσες εβδομάδες εδώ μέσα", λέει και κλείνει τη σκακιέρα, υποτίθεται θυμωμένος. "Αν πεις στη γιαγιά μου πως με νίκησες, αύριο έχω πάρει κιόλας την υπηρεσία μετανάστευσης", μου λέει χαμογελώντας και κλείνοντας το μάτι...έσπασε ο πάγος.
Με μεγάλη χαρά μαθαίνω πως βρήκε μαθήματα για να πάρει το δίπλωμα κατάδυσης. Είναι πολύ οικονομικά, αλλά τα ξέρει ήδη όλα όσα είναι να του μάθουν και δεν καταλαβαίνει γιατί θα πρέπει να ξεκινήσει από τα απλά, αλλά έχει επιμονή και στο τέλος παίρνει και το πτυχίο του. Ακούω την καθημερινή γκρίνια του για την κυβέρνηση, αλλά αναγνωρίζει και τα καλά, ενώ επιτέλους έχουμε ανθρώπινη επαφή. Ρωτάει για το πώς ήταν η μέρα μου όταν βρισκόμαστε, μου χαρίζει δυο βιβλία και για πρώτη φορά δέχεται το εβδομαδιαίο μπουκάλι ρούμι που φέρνω σπίτι, μόνο αφού τον πείσω πως δε μου το χρεώνουν και πως πράγματι δεν πίνω αλκοόλ κι έτσι κι αλλιώς θα πήγαινε χαμένο. Μιλάμε για το γυμναστήριο, τις γκόμενες, τα ταξίδια. Φίλοι δεν μπορώ να πως πως είμαστε, εξακολουθεί να υπάρχει ένας αόρατος τοίχος ανάμεσά μας, που ορθώνεται με δική του πρωτοβουλία, αλλά τουλάχιστον είναι φιλικός απέναντί μου.
Ένα πρωί ξυπνάω πτώμα μετά από μια δύσκολη νύχτα...ανοίγω το ψυγείο και δε βρίσκω βούτυρο. Ρωτάω την Α. αν το'χει βάλει κάπου. Αντί γι'αυτή απαντάει ο Πέπε: "δεν υπάρχει βούτυρο. Πουθενά." "Πώς πουθενά;" ρωτάω. "Πουθενά ρε Χόρχε. Ο φίλος σου ο Ραούλ Κάστρο δε φρόντισε να αγοράσει από τους ξένους. Δεν τους πλήρωσε, φταίει το εμπάργκο, το κρατάνε οι αγρότες για την πάρτη τους, ποιος ξέρει τι διάολο γίνεται ...είναι δυο εβδομάδες που δεν έχει βούτυρο σε όλη την Αβάνα. Άμα δεν πιστεύεις πάμε να δεις". Δεν πιστεύω και πάμε με το ποδήλατό του, αυτός στη σέλα κι εγώ από πίσω. "Σα ζευγαράκι είμαστε οι ξεφτίλες" του λέω και γελάει. Στη bodega δεν υπάρχει, στο σούπερ μάρκετ τα ίδια, στην άλλη αγορά το ίδιο...γυρίσαμε τη μισή Αβάνα και όλοι σηκώνουν τους ώμους τους...βούτυρο γιοκ. Γυρίζουμε σπίτι κάθιδροι και πτώματα. "Τι κατάλαβες που δε με πίστευες;", ρωτάει. "Να σου πω την αλήθεια...απλά ήθελα να με πας βόλτα με το ποδήλατο...ήθελαν να με δουν τι ωραίους γκόμενους βγάζω βόλτα" του λέω και πέφτουμε κάτω από τα γέλια. Σε δυο ώρες βρήκα και βούτυρο από μια φίλη που δουλεύει σε ξενοδοχείο. "Πόσο σου κόστισε;", ρωτάει. "Μια υπόσχεση για ραντεβού με μια εργάτισσα σε αποθήκη ξενοδοχείου...δηλαδή πολύ ακριβά...δε βλέπεται η τύπισσα". "Καλά, αύριο θα σου συστήσω τη Γιουνέηκις που είναι μοντέλα...από αυτές τις κοκαλιάρες που σου αρέσουν, κακόγουστε...έτσι για επιβράβευση που βρήκες βούτυρο". Όταν ρώτησε η Α. πού βρήκαμε το βούτυρο, η απάντηση ήταν ομόφωνη: "αντρικές υποθέσεις, γιαγιά".
Μια μέρα γυρίζει σπίτι κοπανώντας την πόρτα. Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο ενοχλημένο. Μπαίνει στην κουζίνα, όπου έτρωγα, πιάνει δύο σκέυη τα πετάει στον τοίχο, σπάει το κλουβί με τον παπαγάλο, γυρίζει ανάποδα το τραπέζι, με βρίζει χωρίς λόγο κα κλείνεται στο μπάνιο, βρίζοντας για τη διακοπή νερού, κάνοντας πάλι μπάνιο με τον κουβά. Σκέφτηκα πως καλύτερα να μην του μιλήσω, ας τον αφήσω να ηρεμήσει. Πιάνω τον παπαγάλο πριν το σκάσει, καθαρίζω την κουζίνα, βάζω τα πράγματα στη θέση τους και σφουγγαρίζω. Φεύγω για δουλειά γιατί θα αργήσω...όταν ήρθε η Α. τα βρήκε όλα σα να μην είχε γίνει τίποτε. Το επόμενο βράδι, ο Πέπε μου χτυπάει την πόρτα. Θέλει να φτιάξει τα παντζούρια γιατί βρέχει και θα γίνει το δωμάτιο μούσκεμα, λέει. Ενώ τα βιδώνει, μου εξηγεί τα της προηγούμενης μέρας. Είχε φωτογράφιση σ' ένα ξενοδοχείο στο Βαραδέρο λέει, μαζί με μια Μεξικανη μοντέλα. Του έδωσαν 50$ (εξαιρετική αμοιβή για Κούβα, άλλοι αυτά τα βγάζουν σε δυο μήνες), έφαγε στον πλουσότατο μπουφέ, του φέρθηκαν τέλεια κι όλα ήταν τζάμι, μέχρι που έμαθε πως η Μεξικανή για την ίδια δουλειά πήρε...7500$. "Στη χώρα μου! Εγώ 50 κι αυτή 7.500! Γιατί; Επειδή έχει ξένο διαβατήριο; Επειδή γεννήθηκα εδώ; Επειδή ένας μ' ένα μούσι έτσι το αποφάσισε στο όνομα μιας επανάστασης;". Καθόμαστε στο κρεβάτι και τα συζητάμε. Έχει βρει μια Ισπανίδα που θα τον βγάλει από τη χώρα, ήδη φτιάχνει τα χαρτιά του. Δεν ξέρει πώς να το πει στη γιαγιά, αλλά θέλει να φύγει, έχει όμως ενοχές. Του λέω πως η Α. θα καταλάβει...νέος άνθρωπος είναι και πρέπει να κάνει αυτό που θέλει. "Άμα θες, θα της το φέρω εγώ απέξω-απέξω", του λέω. "Άσε ρε φίλε, αυτά είναι οικογενειακά μας...θα τα βρω μόνος μου". Πριν κλείσει την πόρτα φεύγοντας, μου λέει: "Ευχαριστώ που συγύρισες. Και συγγνώμη, ήμουν λάθος μαζί σου εξαρχής. Είσαι πολύ εντάξει...για yuma".
Μια μέρα έρχεται σπίτι μ' ένα μακρόστενο χάρτινο κιβώτιο. "Βρήκες λάμπα για το μπάνιο;", ρωτάω όλο χαρά, αφού βαρέθηκα να ξυριζομαι στο σκοτάδι. Μου κάνει μια γκριμάτσα λες και ρώτησα το πιο ηλίθιο πράγμα στον κόσμο και βγάζει το περιεχόμενο καμαρώνοντας. "Τί ειναι αυτή η μπούρδα ρε συ;", τον ρωτάω κοιτώντας αποσβολωμένος ένα πανέμορφο χειροποίητο σκαλιστό τόξο από έβενο. "Τόξο", απαντάει όλο χαμόγελο. "Πόσο το πήρες αυτό το άχρηστο πράγμα; Και τι θα το κάνεις;". Θύμωσε. "200$. Κι είναι δικά μου τα λεφτά, γούστο και καπέλο μου. Θα το βάλω στον τοίχο να το βλέπουν οι γκόμενες που φέρνω σπίτι!". Ακόμη εκεί κάθεται το τόξο, τη χρησιμότητα του οποίου δεν κατάλαβα ποτέ...λες και χρειαζόταν τόξο για να ρίξει γκόμενες ο Πέπε, που αν εξαιρέσεις την Ισπανίδα, δεν τον είδα ποτέ δυο φορές με την ίδια κοπέλα.
Τα πράγματα πήρανε το δρόμο τους. Ο Πέπε είναι πλέον στην Ισπανία, ευτυχισμένος και κάνει τη ζωή του, όπως τόσοι γνωστοί, που μερικές φορές μου φαίνεται πως στο τέλος ήρθε η ώρα να την κάνω κι εγώ. Μιλάμε αραιά και που, αν και δεν έχω φιλοτιμηθεί να πάω να τον δω στη Βαρκελώνη. Η Α. μένει πλέον μόνη της, ευτυχισμένη για τα κατορθώματα του Πέπε στην Ισπανία και βυθισμένη στη μοναξιά της, αφού και οι καλύτεροί μας γείτονες μένουν πλέον στο Μαϊάμι. Ο Πέπε την παίρνει τηλέφωνο κάθε εβδομάδα, εγώ περνάω όποτε μπορώ, αλλά το σπίτι είναι πολύ άδειο, νεκρό θα ήταν αν δεν ήταν κι ο παπαγάλος να λέει τα δικά του. Η σκακιέρα έχει πιάσει σκόνη, η σκυλίτσα είναι στα τελευταία της και να το βράσω που πια ούτε διακοπές ρεύματος έχουμε, ούτε νερού, ούτε έλλειψη από βούτυρο...
