traveladdict
Member
- Μηνύματα
- 1.380
- Likes
- 1.341
- Επόμενο Ταξίδι
- Λος Άντζελες
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!
Πρωι-πρωί με το αγιάζι και ένα άθλιο πρωινό καθʼότι η κουζίνα δεν είχε ανοίξει ακόμα ήρθε ο οδηγός μου να με πάρει για να πάμε στη διάβαση Khyber. Η διάβαση αυτή είναι το μοναδικό επίσημο πέρασμα μεταξύ Αφγανιστάν και Πακιστάν, ανοίγει μόνο την ημέρα και εκτός από διάβαση ταξιδιωτών και εμπορευμάτων είναι και διάβαση εισβολέων, ο Αλέξανδρος ήρθε μέχρι εδώ από τη διάβαση αυτή.
Η διαδρομή ανεβαίνει σιγά-σιγά μέσα από άγρια και άνυδρα τοπία, εδώ και εκεί έχει φτωχόσπιτα με χωματένιες στέγες και αραιά δέντρα.
Παντού άνθρωποι που περπατούν κατά μήκος του σκονισμένου δρόμου, δείγμα μιας χώρας όπου ο μέσος πολίτης δεν έχει αυτοκίνητο, ή άλλο μεταφορικό μέσο. Αραιά και που, μοτοσυκλέτες απροσδιόριστης ηλικίας και προέλευσης πεταγόταν στα καλά καθούμενα μπροστά μας, σηκώνοντας σκόνη που μας έπνιγε γιατί και εδώ το τζιπ ήταν ανοικτό από όλες τις μεριές.
Το πρώτο μπλόκο. Έλεγχος χαρτιών, διαβατηρίου, άδειας, φάγαμε κανένα δεκάλεπτο εκεί, οι μπαρμπάδες δεν είναι συνηθισμένοι σε μεμονωμένους ταξιδιώτες, κάθε μέρα βλέπουν μόνο φορτηγά και παραφορτωμένα λεωφορεία που πάνε και έρχονται στα σύνορα. Να πω ότι οι Ταλιμπάν ήταν κιόλας στην Καμπούλ και η κατάσταση ήταν απερίγραπτη, γιατί παντού δίπλα στο δρόμο έβλεπα πρόχειρους καταυλισμούς προσφύγων που διέφυγαν από το καταπιεστικό καθεστώς τους.
Δεύτερο μπλόκο και πάλι η ίδια διαδικασία.
Από πού είσαι? Από την Ελλάδα, κλπ κλπ, τι καλοί που είστε εσείς εδώ, πόσο αγαπάμε εμείς το Πακιστάν, τι ωραία χώρα που έχετε και πόσο φιλόξενοι είστε! Αυτό το τελευταίο για τη φιλοξενία τους τσακίζει, φουσκώνουν από περηφάνια και ακόμα και αν έχουν σκοπό να σε ταλαιπωρήσουν, δεν το κάνουν, μη και στενοχωρήσουν τον ξένο που ήρθε από τόσο μακριά γιατί αγαπάει την πατρίδα τους.
Θα πρέπει να σταματήσαμε 5-6 φορές σε μπλόκα. Και να φανταστείτε ότι η διάβαση δεν είναι μακριά από το Πεσαβάρ, αν δεν είχαμε τις καθυστερήσεις σε καμιά ώρα θα ήμασταν εκεί. Στο τελευταίο μπλόκο μας έδωσαν και έναν οπλοφόρο με καλάσνικοφ, σταυρωτά φυσεκλίκια στο στήθος και το απαραίτητο τουρμπάνι. Ήταν για την ασφάλεια μας, γιατί το Πακιστάν δεν θέλει να διακινδυνέψει το όνομα του σαν φρουρός της Δύσης απέναντι στους κακούς Ταλιμπάν. Και επειδή οι επιθέσεις εναντίον ξένων είναι συνηθισμένες, επέβαλε την ένοπλη συνοδεία.
Το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι ο ένοπλος συνοδός μου ανήκε σε συγκεκριμένη φυλή, σʼαυτήν που ανήκε το μέρος και τα χωριά που περνούσαμε. Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα πιο κάτω, κατέβηκε και τον αντικατέστησε άλλος, από την επόμενη φυλή. Απαγορεύεται να μπει ένοπλος μιας φυλής στα εδάφη άλλης, αυτό είναι αιτία πολέμου και είναι συχνό το φαινόμενο οι φυλές να πολεμούν μεταξύ τους με καθημερινές επιθέσεις και πολλούς νεκρούς. Οι συνοδοί μου όπως όλοι οι ντόπιοι είχαν βιβλικές φυσιογνωμίες με μακριές γενιάδες και σκαμμένα πρόσωπα, έδειχναν ότι ζουν σε έναν σκληρό τόπο και πάλευαν να επιβιώσουν.
Όσο ανεβαίναμε οι πλαγιές ορθώνονταν κατάξερες με ζωγραφισμένα επάνω τους συνθήματα στα Ουρντού και στα Αγγλικά: το τάδε Σύνταγμα Πεζικού σας εύχεται καλό ταξίδι, οι Ήρωες του Khyber σας εύχονται ασφαλές ταξίδι, οι Ακούραστοι Εργάτες του Μηχανικού σας συμβουλεύουν να μη τρέχετε, ο Λόχος Καταδρομών είναι δίπλα σας και σας προστατεύει. Και πολλά άλλα, όπως κορνάρετε στις στροφές, ο Θεός είναι μεγάλος κλπ.
Παντού σταματημένα σκονισμένα φορτηγά στις άκρες του δρόμου, με κουρασμένους οδηγούς με βράκες και άσπρα φεσάκια, που ή καθόταν στη σκιά κάτω από τα φορτηγά και έπιναν τσάι, ή προσπαθούσαν οι δύστυχοι να αλλάξουν κάποιο σκασμένο λάστιχο που δεν άντεξε την ταλαιπωρία των κακοτράχαλων δρόμων.
Ώρες- ώρες αναρωτιόμουν, καλά εγώ είμαι με ένα τζιπ και πάω άνετα, εκείνοι οι παλαβοί οι αρχαίοι Μακεδόνες και οι μισθοφόροι τους πως διέσχισαν αυτές τις εκτάσεις με τη κοτρώνα και το γαϊδουράγκαθο, τι σκόνη θα κατάπιαν, πόσες φορές θα μάτωσαν τα πόδια τους χτυπώντας στα μυτερά αγκωνάρια. Πόσες φορές θα αναρωτήθηκαν και εκείνοι τι δουλειά είχαν εδώ στο διαολότοπο αυτό, αφήνοντας τα χλοερά λιβάδια και τη δροσιά της Μακεδονίας με τις λίμνες τα δάση και τις κρυστάλλινες θάλασσες. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την ήρεμη ομορφιά της Ελλάδας, μέσα σε εχθρικούς και άγριους λαούς, αφού ακόμα άγριοι είναι και ανυπότακτοι. Το επίσημο Πακιστάν μπορεί να κατέχει τις περιοχές αυτές, αλλά δεν επιβλήθηκε ποτέ, οι φυλές που ζουν στα βουνά δέχτηκαν την επικυριαρχία του μόνο για να έχουν κάποια εκπροσώπηση και κάποιον να φροντίζει για τις υποθέσεις τους. Οι περιοχές αυτές λέγονται Βορειοδυτικές Συνοριακές Επαρχίες και στην κυριολεξία είναι εκτός νόμου, όπως ήταν το Φαρ Ουέστ με τους καουμπόϊδες. Ο Πακιστανικός νόμος μπορεί να εφαρμόζεται μόνο πάνω στον κεντρικό δρόμο και σε απόσταση 100 μέτρων αριστερά και δεξιά του δρόμου. Ο στρατός και η αστυνομία – εδώ γελάνε, ποια αστυνομία? – δεν έχουν τη δικαιοδοσία να επέμβουν σε απόσταση μεγαλύτερη των 100 μέτρων από το κεντρικό δρόμο. Και προσέξτε, μιλάω μόνο για κεντρικούς δρόμους, δηλαδή τους δρόμους που χρησιμοποιούν τα φορτηγά για τη μεταφορά των εμπορευμάτων. Ο δρόμος για παράδειγμα που είχα κάνει από το Πεσαβάρ για το Τσιτράλ εμπίπτει σʼαυτή τη κατηγορία, ο δρόμος όμως από το Τσιτράλ για τους Καλάς όχι!
Με δέος συνειδητοποίησα ότι όλες τις μέρες που πέρασα εκεί, διέτρεχα κινδύνους για τους οποίους κανένας δεν θα με βοηθούσε, ίσως εκτός από κάποιο φιλόξενο χωρικό που θα τηρούσε το νόμο της φιλοξενίας που είναι πανάρχαιος εδώ.
Με τα πολλά φτάσαμε στη διάβαση. Η διάβαση Khyber δεν είναι τελικά κάτι το τόσο εντυπωσιακό, ίσως να φταίει το γεγονός ότι δεν μʼάφησαν να πλησιάσω πολύ. Για τους αλλοδαπούς που δεν είχαν βίζα Αφγανιστάν απαγορευόταν να πλησιάσουν λιγότερο από 5 χιλιόμετρα από τα σύνορα. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν κάτι σπιταρώνες χωμάτινες απʼέξω, αλλά σίγουρα μέσα πολυτελέστατες, φαινόταν άλλωστε, από τα δορυφορικά πιάτα και από τις κορυφές των δέντρων που εξείχαν πίσω από τους ψηλούς αυλόγυρους. Πόσοι είχαν την πολυτέλεια να ποτίζουν μεγάλους εσωτερικούς κήπους με κυπαρίσσια που είναι άχρηστα εκεί και όχι με οπωροφόρα που είναι πολύτιμα?
Στις επίμονες ερωτήσεις μου ο οδηγός αφού ρώτησε τον ένοπλο συνοδό – όχι ότι δεν ήξερε, σίγουρα ήξερε – μου είπε ότι αυτοί που ζουν είναι πάμπλουτοι βαρόνοι της ηρωίνης, που ζουν από το λαθρεμπόριο και άλλες παρανομίες. Επειδή ο νόμος του Πακιστάν δεν μπορεί να τους αγγίξει έχουν τα αρχηγεία τους εδώ πάνω, σπίτια με όλες τις ανέσεις και δορυφορικές επικοινωνίες. Και απʼέξω ολόκληρους ιδιωτικούς στρατούς οπλοφόρων.
Αυτοί άμα δουν καμία ξένη ξανθούλα και στρουμπουλή στέλνουν μερικούς μάγκες, την απαγάγουν και την κλείνουν για πάντα στα σπίτι-φρούρια που έχουν. Έχουν εξαφανιστεί αρκετές ξένες κοπέλες μʼαυτόν τον τρόπο εδώ. Το Πακιστάν δεν μπορεί να κάνει τίποτα, οπότε όλες αυτές οι υποθέσεις έχουν περάσει στο αρχείο και οι καημένοι οι γονείς στην Ολλανδία, την Αμερική, ή την Αγγλία χάνουν κάθε ελπίδα. Νόμοι δεν υπάρχουν και οι φύλαρχοι αυτοί είναι κράτος εν κράτει.
Η διαδρομή ανεβαίνει σιγά-σιγά μέσα από άγρια και άνυδρα τοπία, εδώ και εκεί έχει φτωχόσπιτα με χωματένιες στέγες και αραιά δέντρα.
Παντού άνθρωποι που περπατούν κατά μήκος του σκονισμένου δρόμου, δείγμα μιας χώρας όπου ο μέσος πολίτης δεν έχει αυτοκίνητο, ή άλλο μεταφορικό μέσο. Αραιά και που, μοτοσυκλέτες απροσδιόριστης ηλικίας και προέλευσης πεταγόταν στα καλά καθούμενα μπροστά μας, σηκώνοντας σκόνη που μας έπνιγε γιατί και εδώ το τζιπ ήταν ανοικτό από όλες τις μεριές.
Το πρώτο μπλόκο. Έλεγχος χαρτιών, διαβατηρίου, άδειας, φάγαμε κανένα δεκάλεπτο εκεί, οι μπαρμπάδες δεν είναι συνηθισμένοι σε μεμονωμένους ταξιδιώτες, κάθε μέρα βλέπουν μόνο φορτηγά και παραφορτωμένα λεωφορεία που πάνε και έρχονται στα σύνορα. Να πω ότι οι Ταλιμπάν ήταν κιόλας στην Καμπούλ και η κατάσταση ήταν απερίγραπτη, γιατί παντού δίπλα στο δρόμο έβλεπα πρόχειρους καταυλισμούς προσφύγων που διέφυγαν από το καταπιεστικό καθεστώς τους.
Δεύτερο μπλόκο και πάλι η ίδια διαδικασία.
Από πού είσαι? Από την Ελλάδα, κλπ κλπ, τι καλοί που είστε εσείς εδώ, πόσο αγαπάμε εμείς το Πακιστάν, τι ωραία χώρα που έχετε και πόσο φιλόξενοι είστε! Αυτό το τελευταίο για τη φιλοξενία τους τσακίζει, φουσκώνουν από περηφάνια και ακόμα και αν έχουν σκοπό να σε ταλαιπωρήσουν, δεν το κάνουν, μη και στενοχωρήσουν τον ξένο που ήρθε από τόσο μακριά γιατί αγαπάει την πατρίδα τους.
Θα πρέπει να σταματήσαμε 5-6 φορές σε μπλόκα. Και να φανταστείτε ότι η διάβαση δεν είναι μακριά από το Πεσαβάρ, αν δεν είχαμε τις καθυστερήσεις σε καμιά ώρα θα ήμασταν εκεί. Στο τελευταίο μπλόκο μας έδωσαν και έναν οπλοφόρο με καλάσνικοφ, σταυρωτά φυσεκλίκια στο στήθος και το απαραίτητο τουρμπάνι. Ήταν για την ασφάλεια μας, γιατί το Πακιστάν δεν θέλει να διακινδυνέψει το όνομα του σαν φρουρός της Δύσης απέναντι στους κακούς Ταλιμπάν. Και επειδή οι επιθέσεις εναντίον ξένων είναι συνηθισμένες, επέβαλε την ένοπλη συνοδεία.
Το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι ο ένοπλος συνοδός μου ανήκε σε συγκεκριμένη φυλή, σʼαυτήν που ανήκε το μέρος και τα χωριά που περνούσαμε. Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα πιο κάτω, κατέβηκε και τον αντικατέστησε άλλος, από την επόμενη φυλή. Απαγορεύεται να μπει ένοπλος μιας φυλής στα εδάφη άλλης, αυτό είναι αιτία πολέμου και είναι συχνό το φαινόμενο οι φυλές να πολεμούν μεταξύ τους με καθημερινές επιθέσεις και πολλούς νεκρούς. Οι συνοδοί μου όπως όλοι οι ντόπιοι είχαν βιβλικές φυσιογνωμίες με μακριές γενιάδες και σκαμμένα πρόσωπα, έδειχναν ότι ζουν σε έναν σκληρό τόπο και πάλευαν να επιβιώσουν.
Όσο ανεβαίναμε οι πλαγιές ορθώνονταν κατάξερες με ζωγραφισμένα επάνω τους συνθήματα στα Ουρντού και στα Αγγλικά: το τάδε Σύνταγμα Πεζικού σας εύχεται καλό ταξίδι, οι Ήρωες του Khyber σας εύχονται ασφαλές ταξίδι, οι Ακούραστοι Εργάτες του Μηχανικού σας συμβουλεύουν να μη τρέχετε, ο Λόχος Καταδρομών είναι δίπλα σας και σας προστατεύει. Και πολλά άλλα, όπως κορνάρετε στις στροφές, ο Θεός είναι μεγάλος κλπ.
Παντού σταματημένα σκονισμένα φορτηγά στις άκρες του δρόμου, με κουρασμένους οδηγούς με βράκες και άσπρα φεσάκια, που ή καθόταν στη σκιά κάτω από τα φορτηγά και έπιναν τσάι, ή προσπαθούσαν οι δύστυχοι να αλλάξουν κάποιο σκασμένο λάστιχο που δεν άντεξε την ταλαιπωρία των κακοτράχαλων δρόμων.
Ώρες- ώρες αναρωτιόμουν, καλά εγώ είμαι με ένα τζιπ και πάω άνετα, εκείνοι οι παλαβοί οι αρχαίοι Μακεδόνες και οι μισθοφόροι τους πως διέσχισαν αυτές τις εκτάσεις με τη κοτρώνα και το γαϊδουράγκαθο, τι σκόνη θα κατάπιαν, πόσες φορές θα μάτωσαν τα πόδια τους χτυπώντας στα μυτερά αγκωνάρια. Πόσες φορές θα αναρωτήθηκαν και εκείνοι τι δουλειά είχαν εδώ στο διαολότοπο αυτό, αφήνοντας τα χλοερά λιβάδια και τη δροσιά της Μακεδονίας με τις λίμνες τα δάση και τις κρυστάλλινες θάλασσες. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την ήρεμη ομορφιά της Ελλάδας, μέσα σε εχθρικούς και άγριους λαούς, αφού ακόμα άγριοι είναι και ανυπότακτοι. Το επίσημο Πακιστάν μπορεί να κατέχει τις περιοχές αυτές, αλλά δεν επιβλήθηκε ποτέ, οι φυλές που ζουν στα βουνά δέχτηκαν την επικυριαρχία του μόνο για να έχουν κάποια εκπροσώπηση και κάποιον να φροντίζει για τις υποθέσεις τους. Οι περιοχές αυτές λέγονται Βορειοδυτικές Συνοριακές Επαρχίες και στην κυριολεξία είναι εκτός νόμου, όπως ήταν το Φαρ Ουέστ με τους καουμπόϊδες. Ο Πακιστανικός νόμος μπορεί να εφαρμόζεται μόνο πάνω στον κεντρικό δρόμο και σε απόσταση 100 μέτρων αριστερά και δεξιά του δρόμου. Ο στρατός και η αστυνομία – εδώ γελάνε, ποια αστυνομία? – δεν έχουν τη δικαιοδοσία να επέμβουν σε απόσταση μεγαλύτερη των 100 μέτρων από το κεντρικό δρόμο. Και προσέξτε, μιλάω μόνο για κεντρικούς δρόμους, δηλαδή τους δρόμους που χρησιμοποιούν τα φορτηγά για τη μεταφορά των εμπορευμάτων. Ο δρόμος για παράδειγμα που είχα κάνει από το Πεσαβάρ για το Τσιτράλ εμπίπτει σʼαυτή τη κατηγορία, ο δρόμος όμως από το Τσιτράλ για τους Καλάς όχι!
Με δέος συνειδητοποίησα ότι όλες τις μέρες που πέρασα εκεί, διέτρεχα κινδύνους για τους οποίους κανένας δεν θα με βοηθούσε, ίσως εκτός από κάποιο φιλόξενο χωρικό που θα τηρούσε το νόμο της φιλοξενίας που είναι πανάρχαιος εδώ.
Με τα πολλά φτάσαμε στη διάβαση. Η διάβαση Khyber δεν είναι τελικά κάτι το τόσο εντυπωσιακό, ίσως να φταίει το γεγονός ότι δεν μʼάφησαν να πλησιάσω πολύ. Για τους αλλοδαπούς που δεν είχαν βίζα Αφγανιστάν απαγορευόταν να πλησιάσουν λιγότερο από 5 χιλιόμετρα από τα σύνορα. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν κάτι σπιταρώνες χωμάτινες απʼέξω, αλλά σίγουρα μέσα πολυτελέστατες, φαινόταν άλλωστε, από τα δορυφορικά πιάτα και από τις κορυφές των δέντρων που εξείχαν πίσω από τους ψηλούς αυλόγυρους. Πόσοι είχαν την πολυτέλεια να ποτίζουν μεγάλους εσωτερικούς κήπους με κυπαρίσσια που είναι άχρηστα εκεί και όχι με οπωροφόρα που είναι πολύτιμα?
Στις επίμονες ερωτήσεις μου ο οδηγός αφού ρώτησε τον ένοπλο συνοδό – όχι ότι δεν ήξερε, σίγουρα ήξερε – μου είπε ότι αυτοί που ζουν είναι πάμπλουτοι βαρόνοι της ηρωίνης, που ζουν από το λαθρεμπόριο και άλλες παρανομίες. Επειδή ο νόμος του Πακιστάν δεν μπορεί να τους αγγίξει έχουν τα αρχηγεία τους εδώ πάνω, σπίτια με όλες τις ανέσεις και δορυφορικές επικοινωνίες. Και απʼέξω ολόκληρους ιδιωτικούς στρατούς οπλοφόρων.
Αυτοί άμα δουν καμία ξένη ξανθούλα και στρουμπουλή στέλνουν μερικούς μάγκες, την απαγάγουν και την κλείνουν για πάντα στα σπίτι-φρούρια που έχουν. Έχουν εξαφανιστεί αρκετές ξένες κοπέλες μʼαυτόν τον τρόπο εδώ. Το Πακιστάν δεν μπορεί να κάνει τίποτα, οπότε όλες αυτές οι υποθέσεις έχουν περάσει στο αρχείο και οι καημένοι οι γονείς στην Ολλανδία, την Αμερική, ή την Αγγλία χάνουν κάθε ελπίδα. Νόμοι δεν υπάρχουν και οι φύλαρχοι αυτοί είναι κράτος εν κράτει.
Attachments
-
16,2 KB Προβολές: 261