traveladdict
Member
- Μηνύματα
- 1.380
- Likes
- 1.341
- Επόμενο Ταξίδι
- Λος Άντζελες
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!
Η μέρα πέρασε με πεζοπορία στους οικισμούς που είναι σκόρπιοι στην κοιλάδα Μπουμπουρέτ. Η κοιλάδα είναι μεγάλη, θα έχει καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μήκος και έχει αρκετούς οικισμούς από 2-3 σπίτια, μέχρι μικρά χωριά. Όλο το ενδιάμεσο καλλιεργείται κυρίως με καλαμπόκι και σιτηρά και έχει και πολλά οπωροφόρα, όπως βερυκοκιές και κερασιές. Το κλίμα θυμίζει βόρεια Ελλάδα, τις κοιλάδες του νομού Πέλλας για παράδειγμα. Δροσερό κλίμα σε προστατευμένα από τα βουνά μέρη και πάρα πολλά νερά που κατεβαίνουν από τα γύρω βουνά. Και παντού έχει γιγαντιαίες αιωνόβιες καρυδιές. Στις πλαγιές έχει και βαλανιδιές και μερικά κωνοφόρα πιο ψηλά. Τεχνολογία και δυτικός πολιτισμός είναι άγνωστα πράγματα, δεν είδα ούτε μια τσιμεντένια γέφυρα, όλες ήταν ξύλινες και μικρές και σε μερικές περιπτώσεις ήταν απλά ένας κορμός δέντρου.
Η κοιλάδα πάει κατευθείαν στο Αφγανιστάν, απέχει πολύ λίγο από δω, και γιʼ αυτό έχει πολλούς παράνομους που περνούν τα υποτιθέμενα σύνορα, παράνομους μετανάστες, ή παράνομους γενικά, που είναι και οι πιο επικίνδυνοι.
Τα χωριά είναι χτισμένα αμφιθεατρικά με το ένα σπίτι πάνω στο άλλο, έτσι ώστε η αυλή του ενός να είναι στέγη του άλλου. Είναι φτιαγμένα από πέτρα λάσπη και ξύλα και σε κάθε σπίτι ζουν μέχρι και 10 άτομα. Υπάρχουν χωριά καθαρά Καλάς και χωριά εξισλαμισμένων Καλάς. Οι δυο κοινότητες έχουν σχέσεις μεταξύ τους και υπάρχει η τάση οι Μουσουλμάνοι Καλάς να αυξάνονται, επειδή αλλαξοπιστούν, απηυδισμένοι από κακομεταχείριση και διωγμούς αιώνων.
Έβγαλα πολλές φωτογραφίες και συνομίλησα με αρκετούς Καλάς. Μπουχτισμένος από τα αντρικά πλήθη που έβλεπα μέχρι τότε, χάρηκα πάρα πολύ με τις γυναίκες που ήταν πιο ελεύθερες και στην κυριολεξία ήταν χάρμα οφθαλμών. Τα στολίδια τους είναι μοναδικά και σκεπάζουν το κεφάλι με μια πολύπλοκα κεντημένη καλύπτρα, στολισμένη με πολύχρωμους κόμπους και χάντρες. Κάποιες βάζουν και φούντες φτιαγμένες από κλωστές, ή φτερά, που για ορισμένους στην Ελλάδα, θυμίζουν τα καλύμματα κεφαλής των παραδοσιακών στολών της Κεντρικής Μακεδονίας. Στις επίμονες ερωτήσεις μου για Αλέξανδρο ( Ισκάνταρ), Μακεδονία κλπ εισέπραττα ένα απορημένο βλέμμα και γελάκια.
Η συναναστροφή μου με τις γυναίκες Καλάς έφεραν τη ζήλεια στους Μουσουλμάνους που με ακολουθούσαν κατά πόδας, και που συνειδητοποιούσαν πόσο περιορισμένοι ήταν και δεν μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με τις ειδωλολάτρισσες αυτές γυναίκες που τόσες φήμες τις συνόδευαν. Φήμες αναληθείς βέβαια, γιατί η γυναίκα Καλάς πρέπει να φροντίσει το σπίτι, να μαγειρέψει, να πάει στο χωράφι, ότι δηλαδή κάνουν οι γυναίκες στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες. Πουθενά χρόνος για φλερτ με άλλους άντρες και ερωτοδουλειές που οι Μουσουλμάνοι απλώς φαντάζονται. Ως συνήθως, το καινούργιο και το άγνωστο είναι και κατακριτέο. Και γιʼαυτούς μια γυναίκα με ακάλυπτο πρόσωπο και ελεύθερη να μιλάει σε άντρες είναι κάτι καινούργιο, που δεν μπορούν να εξηγήσουν.
Σε όλες τις συνομιλίες μου με τους Καλάς είδα πόσο ανοιχτοί είναι στους ξένους, που τους βλέπουν και σαν σανίδα σωτηρίας, μια και που η φήμη για τους Καλάς πέρασε και στο εξωτερικό και είναι το μόνο που συγκρατεί το Πακιστάν από το να εισβάλει στις κοιλάδες και να τους εξισλαμίσει βίαια. Παντού μου πρόσφεραν φρέσκα καρύδια, ήταν και η εποχή τους και όλοι δεχόταν να φωτογραφηθούν.
Οι τουρίστες επίσης πέρα από τη σχετική ασφάλεια που εν αγνοία τους παρέχουν στους Καλάς, είναι και πηγή εισοδήματος, γιατί οι Καλάς τους πουλάνε διάφορα παραδοσιακά προϊόντα, το εξής ένα: καλύπτρες κεφαλής. Το συγκεκριμένο χειροτέχνημα στολίζει τους τοίχους των σπιτιών, των περισσότερων επισκεπτών στις μακρινές αυτές κοιλάδες, και το δικό μου δεν εξαιρείται βεβαίως. Βέβαια οι λιγοστοί επισκέπτες αγοράζουν και άλλα πράγματα όπως όλη την ενδυμασία, ή κοσμήματα – που είναι από φτηνές χάντρες.
Το σπουδαίο όμως στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτές οι δοσοληψίες με τους ξένους, έχουν συνεισφέρει στο να διατηρείται η πανάρχαια χειροτεχνία της φυλής αυτής, που κάτω από άλλες συνθήκες θα είχε σβήσει. Και το επίσημο Πακιστάν, βλέποντας το πόσο ενδιαφέρον δείχνουν οι ξένοι – και κυρίως η Ελλάδα, χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – για το λαό αυτό έχει κάπως μαζευτεί.
Βέβαια δεν γνωρίζω τι γίνεται σήμερα εκεί με τον πόλεμο και τα μιλιούνια των Αφγανών που περνάνε τα σύνορα, τις ληστοσυμμορίες και τους Ταλιμπάν που επιβάλουν ένα καθεστώς στυγνής τρομοκρατίας στους ντόπιους πληθυσμούς. Το γειτονικό Σουάτ, που επίσης ανήκει στο Πακιστάν, είναι αποκομμένο από την υπόλοιπη χώρα εδώ και 2 χρόνια και γίνονται μάχες με το στρατό και τους Ταλιμπάν που έχουν εξαπλωθεί από το Αφγανιστάν, στο Βόρειο Πακιστάν. Σχολεία πυρπολούνται, Βουδιστικά μνημεία ανατινάζονται και το μουσείο του Σουάτ είναι πολιορκημένο. Πολύ φοβάμαι ότι οι Καλάς υποφέρουν και ότι δέχονται αφόρητες πιέσεις και δεν ξέρω τι έχουν κατορθώσει οι ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.
Στους Καλάς έμεινα 5 μέρες. Tο πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αλλάξω κατάλυμμα, πήγα σε ένα υποδεέστερο, αλλά σαφώς ασφαλέστερο ξενώνα στο χωριό. Πέρα από το Μπουμπουρέτ πήγα και στις κοιλάδες Μπιρίρ και Ρουμπούρ. Εντύπωση μου έκαναν τα νεκροταφεία που ήταν απλές κάσες εκτεθειμένες έξω – και όχι θαμμένες - μερικές ανοιγμένες με τα κόκκαλα και τα κρανία πεταμένα τριγύρω. Κάποιες απʼ αυτές είχαν σκαλισμένο επάνω τους ένα ακτινωτό σχήμα κυκλικό με ισομήκεις ακτίνες να ξεκινάνε από το κέντρο τους – ένας πρωτόγονος Ήλιος της Βεργίνας μήπως?
Στο Μπιρίρ είχα και μια απροσδόκητη συνάντηση: Μια νεαρή Αμερικάνα, που ήταν εγκατεστημένη στην περιοχή για πάνω από πέντε χρόνια, είχε μάθει τη γλώσσα των Καλάς, ήταν ντυμένη σαν Καλάς και ζούσε σαν Καλάς. Αυτή μου είπε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, για την ιστορία της φυλής όπως αυτοί την γνωρίζουν και την λένε, τις ανάγκες τους – κυρίως σε σαπούνι, που είναι σπάνιο και απαραίτητο, γιατί οι αρρώστιες από τη βρωμιά, όπως δυσεντερίες, ηπατίτιδες και τύφος τους θερίζουν. Προσπαθούσε να τους μάθει να τηρούν τις συνθήκες καθαριότητας, να χρησιμοποιούν σαπούνια και να βράζουν το νερό. Η ίδια έφερε ολόκληρα κιβώτια σαπούνι από το Πεσαβάρ και τα μοίρασε στον κόσμο, ο οποίος δεν είχε ξαναδεί σαπούνι στη ζωή του!
Επειδή ο χειμώνας πλησιάζε και δεν ήθελα να αποκλειστώ εδώ, αποφάσισα ότι ήταν καιρός να φύγω και να πάω σε νοτιότερα και πιο ζεστά μέρη, μακριά από ορεινές διαβάσεις, χιόνια και αποκλεισμένες για μήνες κοιλάδες.
Η κοιλάδα πάει κατευθείαν στο Αφγανιστάν, απέχει πολύ λίγο από δω, και γιʼ αυτό έχει πολλούς παράνομους που περνούν τα υποτιθέμενα σύνορα, παράνομους μετανάστες, ή παράνομους γενικά, που είναι και οι πιο επικίνδυνοι.
Τα χωριά είναι χτισμένα αμφιθεατρικά με το ένα σπίτι πάνω στο άλλο, έτσι ώστε η αυλή του ενός να είναι στέγη του άλλου. Είναι φτιαγμένα από πέτρα λάσπη και ξύλα και σε κάθε σπίτι ζουν μέχρι και 10 άτομα. Υπάρχουν χωριά καθαρά Καλάς και χωριά εξισλαμισμένων Καλάς. Οι δυο κοινότητες έχουν σχέσεις μεταξύ τους και υπάρχει η τάση οι Μουσουλμάνοι Καλάς να αυξάνονται, επειδή αλλαξοπιστούν, απηυδισμένοι από κακομεταχείριση και διωγμούς αιώνων.
Έβγαλα πολλές φωτογραφίες και συνομίλησα με αρκετούς Καλάς. Μπουχτισμένος από τα αντρικά πλήθη που έβλεπα μέχρι τότε, χάρηκα πάρα πολύ με τις γυναίκες που ήταν πιο ελεύθερες και στην κυριολεξία ήταν χάρμα οφθαλμών. Τα στολίδια τους είναι μοναδικά και σκεπάζουν το κεφάλι με μια πολύπλοκα κεντημένη καλύπτρα, στολισμένη με πολύχρωμους κόμπους και χάντρες. Κάποιες βάζουν και φούντες φτιαγμένες από κλωστές, ή φτερά, που για ορισμένους στην Ελλάδα, θυμίζουν τα καλύμματα κεφαλής των παραδοσιακών στολών της Κεντρικής Μακεδονίας. Στις επίμονες ερωτήσεις μου για Αλέξανδρο ( Ισκάνταρ), Μακεδονία κλπ εισέπραττα ένα απορημένο βλέμμα και γελάκια.
Η συναναστροφή μου με τις γυναίκες Καλάς έφεραν τη ζήλεια στους Μουσουλμάνους που με ακολουθούσαν κατά πόδας, και που συνειδητοποιούσαν πόσο περιορισμένοι ήταν και δεν μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με τις ειδωλολάτρισσες αυτές γυναίκες που τόσες φήμες τις συνόδευαν. Φήμες αναληθείς βέβαια, γιατί η γυναίκα Καλάς πρέπει να φροντίσει το σπίτι, να μαγειρέψει, να πάει στο χωράφι, ότι δηλαδή κάνουν οι γυναίκες στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες. Πουθενά χρόνος για φλερτ με άλλους άντρες και ερωτοδουλειές που οι Μουσουλμάνοι απλώς φαντάζονται. Ως συνήθως, το καινούργιο και το άγνωστο είναι και κατακριτέο. Και γιʼαυτούς μια γυναίκα με ακάλυπτο πρόσωπο και ελεύθερη να μιλάει σε άντρες είναι κάτι καινούργιο, που δεν μπορούν να εξηγήσουν.
Σε όλες τις συνομιλίες μου με τους Καλάς είδα πόσο ανοιχτοί είναι στους ξένους, που τους βλέπουν και σαν σανίδα σωτηρίας, μια και που η φήμη για τους Καλάς πέρασε και στο εξωτερικό και είναι το μόνο που συγκρατεί το Πακιστάν από το να εισβάλει στις κοιλάδες και να τους εξισλαμίσει βίαια. Παντού μου πρόσφεραν φρέσκα καρύδια, ήταν και η εποχή τους και όλοι δεχόταν να φωτογραφηθούν.
Οι τουρίστες επίσης πέρα από τη σχετική ασφάλεια που εν αγνοία τους παρέχουν στους Καλάς, είναι και πηγή εισοδήματος, γιατί οι Καλάς τους πουλάνε διάφορα παραδοσιακά προϊόντα, το εξής ένα: καλύπτρες κεφαλής. Το συγκεκριμένο χειροτέχνημα στολίζει τους τοίχους των σπιτιών, των περισσότερων επισκεπτών στις μακρινές αυτές κοιλάδες, και το δικό μου δεν εξαιρείται βεβαίως. Βέβαια οι λιγοστοί επισκέπτες αγοράζουν και άλλα πράγματα όπως όλη την ενδυμασία, ή κοσμήματα – που είναι από φτηνές χάντρες.
Το σπουδαίο όμως στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτές οι δοσοληψίες με τους ξένους, έχουν συνεισφέρει στο να διατηρείται η πανάρχαια χειροτεχνία της φυλής αυτής, που κάτω από άλλες συνθήκες θα είχε σβήσει. Και το επίσημο Πακιστάν, βλέποντας το πόσο ενδιαφέρον δείχνουν οι ξένοι – και κυρίως η Ελλάδα, χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – για το λαό αυτό έχει κάπως μαζευτεί.
Βέβαια δεν γνωρίζω τι γίνεται σήμερα εκεί με τον πόλεμο και τα μιλιούνια των Αφγανών που περνάνε τα σύνορα, τις ληστοσυμμορίες και τους Ταλιμπάν που επιβάλουν ένα καθεστώς στυγνής τρομοκρατίας στους ντόπιους πληθυσμούς. Το γειτονικό Σουάτ, που επίσης ανήκει στο Πακιστάν, είναι αποκομμένο από την υπόλοιπη χώρα εδώ και 2 χρόνια και γίνονται μάχες με το στρατό και τους Ταλιμπάν που έχουν εξαπλωθεί από το Αφγανιστάν, στο Βόρειο Πακιστάν. Σχολεία πυρπολούνται, Βουδιστικά μνημεία ανατινάζονται και το μουσείο του Σουάτ είναι πολιορκημένο. Πολύ φοβάμαι ότι οι Καλάς υποφέρουν και ότι δέχονται αφόρητες πιέσεις και δεν ξέρω τι έχουν κατορθώσει οι ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.
Στους Καλάς έμεινα 5 μέρες. Tο πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αλλάξω κατάλυμμα, πήγα σε ένα υποδεέστερο, αλλά σαφώς ασφαλέστερο ξενώνα στο χωριό. Πέρα από το Μπουμπουρέτ πήγα και στις κοιλάδες Μπιρίρ και Ρουμπούρ. Εντύπωση μου έκαναν τα νεκροταφεία που ήταν απλές κάσες εκτεθειμένες έξω – και όχι θαμμένες - μερικές ανοιγμένες με τα κόκκαλα και τα κρανία πεταμένα τριγύρω. Κάποιες απʼ αυτές είχαν σκαλισμένο επάνω τους ένα ακτινωτό σχήμα κυκλικό με ισομήκεις ακτίνες να ξεκινάνε από το κέντρο τους – ένας πρωτόγονος Ήλιος της Βεργίνας μήπως?
Στο Μπιρίρ είχα και μια απροσδόκητη συνάντηση: Μια νεαρή Αμερικάνα, που ήταν εγκατεστημένη στην περιοχή για πάνω από πέντε χρόνια, είχε μάθει τη γλώσσα των Καλάς, ήταν ντυμένη σαν Καλάς και ζούσε σαν Καλάς. Αυτή μου είπε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, για την ιστορία της φυλής όπως αυτοί την γνωρίζουν και την λένε, τις ανάγκες τους – κυρίως σε σαπούνι, που είναι σπάνιο και απαραίτητο, γιατί οι αρρώστιες από τη βρωμιά, όπως δυσεντερίες, ηπατίτιδες και τύφος τους θερίζουν. Προσπαθούσε να τους μάθει να τηρούν τις συνθήκες καθαριότητας, να χρησιμοποιούν σαπούνια και να βράζουν το νερό. Η ίδια έφερε ολόκληρα κιβώτια σαπούνι από το Πεσαβάρ και τα μοίρασε στον κόσμο, ο οποίος δεν είχε ξαναδεί σαπούνι στη ζωή του!
Επειδή ο χειμώνας πλησιάζε και δεν ήθελα να αποκλειστώ εδώ, αποφάσισα ότι ήταν καιρός να φύγω και να πάω σε νοτιότερα και πιο ζεστά μέρη, μακριά από ορεινές διαβάσεις, χιόνια και αποκλεισμένες για μήνες κοιλάδες.
Attachments
-
16,2 KB Προβολές: 261