Ρωσία Πεζοπορικές περιπέτειες στο Εθνικό Πάρκο Ζιουράτκουλ στα νότια Ουράλια

[The Blog of Dimi]

Η απόμακρη αυτή οροσειρά που σηματοδοτεί την συνοριογραμμή ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία ανέκαθεν εξίταρε τους ταξιδιωτικούς μου ρεμβασμούς· κάποιαν έννοια πολυθέλγητρη είχε συνυφάνει η φαντασία μου με την σκέψη των Ουραλίων Ορέων. Σαν ευρέθην, το λοιπόν, στην Αικατερινβέργη της Ρωσίας το περασμένο καλοκαίρι, ήταν η τέλεια ευκαιρία να ελέγξω το κατά πόσον η φαντασία μου είχε πλησιάσει την πραγματικότητα.

Ένα μουντό και βροχερό απόγευμα, εμαζευτήκαμε εγώ και τρεις καλές μου ντόπιες φίλες σε έναν έρμο χώρο σταθμεύσεως, κάπου στην γκρίζα πολιτεία, και επήραμε τον δρόμο νοτόνδε. Μακρά και εν γένει ανιαρή η πορεία στον ατελείωτα ευθύ, στενά εγκεκλεισμένο ανάμεσα σε πυκνές παρατάξεις πανυψήλων κωνοφόρων αυτοκινητόδρομο... Περασμένα μεσάνυχτα, αφιχθήκαμε επιτέλους στον προορισμό μας: ένα χωριουδάκι επ' ονόματι Σιμπίρκα, χαμένο ανάμεσα στις ουραλικές κορυφές. Εκεί θα στήναμε την βάση μας και εξορμητήριο κατά το διάστημα των επομένων καμπόσων ημερών.

Οι υπόλοιποι της παρέας, που είχαν ξεκινήσει αργότερα με άλλο αυτοκίνητο, ήταν ακόμη καθ' οδόν. Αυτοί είχαν προκρατήσει μία καλύβα για να διαμείνουν. Το σχέδιο ήταν πως εμείς θα εντοπίζαμε την καλύβα πρώτοι και θα κατασκηνώναμε στην αυλή των. Αυτό ωστόσο δεν μπορέσαμε εν τέλει να το κάνουμε διότι δεν υπήρχε τηλεφωνικό σήμα να καλέσουμε τον οικοδεσπότη και δεν υπήρχε ξύπνιος χωρικός να ρωτήσουμε. Έτσι σταθμεύσαμε το αμάξι σε έναν λειμώνα στις παρυφές του χωριού και εστήσαμε την σκηνή. Παρότι ήταν Ιούνιος, η θερμοκρασία μόλις κατά λίγον δεν άγγιζε τα διψήφια υπομηδενικά ποσά. Εχωθήκαμε γραμμή στους υπνοσάκους, συνεταχθήκαμε στενά αναμεταξύ μας, και ξεραθήκαμε.

Ο ύπνος μας διεκόπη απότομα, χαράματα ακόμη, από δύο χωρικούς που μας επισκέφτηκαν σχεδόν ταυτόχρονα, για τον λόγο του ο καθείς. Ο πρώτος ήταν ένας νεαρός τυπάκος που ήλθε να μάς εκφράσει παράπονα για λογαριασμό του ταύρου του: είχαμε, λέει, κατασκηνώσει επί της πρωινής του νομής και τα είχε πάρει στο κρανίο. Καθώς αυτός μάς εξηγούσε του ταύρου του τον πόνο, έσκασε μύτη και εκείνη η καλοσυνάτη γιαγιάκα που μας είδε να κοιμόμαστε έτσι έξω μες στην παγωνιά και μας ελυπήθη, και μάς προσέφερε να μείνουμε σε ένα άδειο καλυβάκι που τής ανήκε. Έτσι εμείναμε όλοι - κι εμείς και ο ταύρος - κατευχαριστημένοι.

Κατά τις επόμενες τρεις ημέρες εξωρμήσαμε τρις προς διαφορετικές κατευθύνσεις και διάφορες κορυφές εκάστη. Ποίου εξαιρετικού κάλλους τόπος! Λίμνες γαλανές και γάραγαρα ρυάκια· βραχώδεις, μυτερές κορυφές εξέχουσες υπέρ τρισαπεράντων εκτάσεων τάιγκας. Μία εκ των σπανίων περιπτώσεων που η πραγματικότης ξεπερνάει σε ομορφιά την φαντασία...

Tο εκτενές οδοιπορικό (αγγλικά) από αυτό ταξίδι ευρίσκετε εδώ

Φωτογραφικό λεύκωμα από το Εθνικό Πάρκο Ζιουράτκουλ

Συνδεθείτε μαζί μου στο Facebook και στο Instagram