hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Ομολογώ ότι κάποιους μήνες τώρα, το όφειλα στον εκλεκτό φίλο galat να ανοίξω ένα ποστ για την Αφρικάνικη μουσική.
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και σας προσκαλώ σε μια μουσική περιπλάνηση ξεκινώντας από τη Δυτική Αφρική που έχει χαρίσει στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα εξαίρετους μουσικούς και ερμηνευτές.
Από την ταπεινή Guinea-Bissau είναι το συγκρότημα Super Mama Djombo. Αυτούς δεν τους ανακάλυψα στη Μαύρη Ήπειρο αλλά στην παγωμένη Ισλανδία, καθώς ο εκλεκτός συνάδελφος Geir, έχοντας ζήσει στην Γουινέα, αποφάσισε να επανασυνδέσει το συγκρότημα που είχε διαλυθεί και να συμβάλλει στην έκδοση δίσκου (το έχω ξανακάνει ποστ αλλά χωρίς στίχους ή βιογραφικό του συγκροτήματος)
Δυο λόγια για το συγκρότημα:
Πριν από μια χώρα γίνει πραγματική, πρέπει πρώτα κανείς να την φανταστεί. Έτσι γεννήθηκε το Super Μama Djombo στην εύφορη φαντασία τεσσάρων παιδιών. Το συγκρότημα που έγινε πρωταρχική έκφραση της ταυτότητας της Γουινέας-Μπισάου μετά την ανεξαρτησία της.
Τέσσερις νέοι φίλοι (ο νεότερος ήταν μόλις έξι) ενώθηκαν και έπαιζαν στους προσκόπους παίρνοντας την πρώτη τους γεύση επιτυχίας. Σύντομα θα έπαιζαν σε γάμους και γιορτές γύρω από το Μπισάου.
Αν και η ομάδα ήταν πολύ νεαρή σε ηλικία και πολιτικά ανώριμη εκείνη την εποχή, ήταν γραφτό της να μεγαλώσει ανάμεσα στην επανάσταση. Το επαναστατικό Κόμμα για την Ανεξαρτησία της Γουινέας-Μπισσάου και του Πράσινου Ακρωτηρίου (PAIGC) είχε εμπλακεί σε παράνομη δράση στην ύπαιθρο και τις πόλεις από το 1959. Κρυμμένοι στα πυκνά δάση στα νότια της χώρας, αντάρτες και χωρικοί αγωνίστηκαν να δημιουργήσουν μια επαναστατική κοινωνία. Mama Djombo ήταν το όνομα του πνεύματος για την προστασία των μαχητών της ανεξαρτησίας.
Η ανεξαρτησία κερδήθηκε το 1974, και ο αρχηγός του συγκροτήματος Atchutchi, όντας πολιτικά ο πιο ευαισθητοποιημένος επηρέασε το έργο του συγκροτήματος που θα οραματιστεί μια νέα, ενιαία εθνική ταυτότητα που δεν είναι ούτε πορτογαλική ούτε διαιρείται σε αυτόχθονες εθνότητες. Θα βοηθούσε επίσης να επαναπροσδιοριστεί η κρεόλ (μια σύνθεση πορτογαλικών και αφρικανικών γλωσσών) την οποία η επανάσταση είχε μετατρέψει σε μια κοινή γλώσσα.
Η επιτυχία της νέας ορχήστρας ήταν σχεδόν άμεση.
Στις αρχές του 1980, το συγκρότημα πήγε για ηχογραφήσεις στη Λισσαβόνα. Οι άνθρωποι στη Γουινέα-Μπισάου γνώριζαν ήδη τα τραγούδια απ’έξω, αλλά η έκδοση δίσκου θα ανοίξει νέους ορίζοντες, ιδιαίτερα το κομμάτι "Pamparida." Προσαρμοσμένο πάνω ένα παιδικό τραγούδι, δημιούργησε αίσθηση σε όλη τη Δυτική Αφρική. Οι DJs είχαν δύο αντίγραφα του άλμπουμ, έτσι ώστε να μπορούσαν να παίζουν το τραγούδι ξανά και ξανά χωρίς διακοπή. Λέγεται ότι όταν το «Pamparida" παιζόταν στο ραδιόφωνο κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, οι άνθρωποι σηκώνονταν για χορό και στη συνέχεια επέστρεφαν στο γεύμα τους. Ήταν το «Pamparida" που γέμιζε ένα στάδιο στη Σενεγάλη με τον τότε άγνωστο Youssou N'Dour να ανοίγει το πρόγραμμα. Όταν η μουσική άρχιζε, τα πλήθη έξω κυριολεκτικά έσπαζαν την πόρτα για να τους ακούσουν να παίζουν.
Φαινόταν κάτι υπέροχο που ποτέ δεν θα τελείωνε…. Βροχή οι προτάσεις: αφρικανική περιοδεία, ευρωπαϊκές περιοδείες, άλμπουμς. Αλλά αυτές οι προτάσεις έφεραν και πιέσεις. Ο Atchutchi ήταν αντίθετος μ'όλα αυτά όπως και οι περισσότεροι από το συγκρότημα.Αυτό ήταν ένα επαναστατικό συγκρότημα δεσμευμένο να οραματίζεται και να οικοδομεί το έθνος μέσα από το τραγούδι. Ποιός να πει στο Πρόεδρο Cabral ότι η εθνική, επαναστατική μπάντα επηρεαζόταν τώρα από καπιταλιστές από την Γκάμπια, τη Σενεγάλη, τη Γαλλία, ή τη Πορτογαλία; Κανείς δεν είχε την καρδιά.
Όμως ο Λουίς Καμπράλ καθαιρέθηκε και η πολιτική καταπίεση εντάθηκε. Το νέο καθεστώς δεν ενδιαφερόταν για την υποστήριξη μια τέτοιας μορφής τέχνης κι έτσι ως το 1986 το συγκρότημα διαλύθηκε. Ό,τι απέμεινε είναι οι ηχογραφήσεις και μια εποχή ελεύθερης φαντασίας.
Το όνειρο της επανένωσης του Super Mama Djombo όμως συνεχίστηκε μεταξύ των μελών του συγκροτήματος.
Επιτέλους, το Νοέμβριο του 2007, το όνειρο είχε ως αποτέλεσμα έξι από τα παλιά μέλη του συγκροτήματος να φθάσουν στην Ισλανδία μαζί με άλλους οκτώ μουσικούς από τη Γουινέα. Και ήταν στην Ισλανδία, στο σκοτάδι του κρύου χειμώνα, που η νέα μουσική του Super Mama Djombo άρχισε σταδιακά να ξεδιπλώνεται. Όπως και πριν, τα τραγούδια της μπάντας αντανακλούν τη σύγχρονη διάθεση ενός πληθυσμού που παρά την πολιτική αναταραχή συνεχίζει να ονειρεύεται για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι ένα νέο κεφάλαιο στην λαϊκή μουσική της Γουινέας έχει ανοίξει…
Παραθέτω το αγαπημένο μου τραγούδι Djan - Djan και τους στίχους του:
Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Μια μέρα πόνου και ανασφάλειας.
Μετά την κακοτυχία του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 7ης Ιουνίου, ζητήσαμε καταφύγιο στο σκάφος Djan Djan.
Μέσα σε μεγάλο συνωστισμό στο μικρό πλοιάριο, οι πρόσφυγες άρχισαν ένα τραγούδι για τα κύματα που χτυπούσαν την κουρασμένη πρύμνη του τη πιο σκοτεινή ώρα, καθώς σαλπάριζε ανάμεσα στη πόλη του Biombo και το νησί Peixe.
H βία σημάδεψε τα παιδιά μου και τη νεολαία. Δεν υπάρχει αρμονία στη χώρα .
Σαν πέθανε η Αμέλια, προσαράξαμε στο Dakar και η κλούβα μας μετέφερε στη χωροφυλακή.
Ω χώρα μου, ω κάτοικοι της Γουινέας, αντί να είμαστε τολμηροί και θρασείς, εμείς καταλήξαμε μια ασημαντότητα σε κάποιου άλλου τη γη.
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και σας προσκαλώ σε μια μουσική περιπλάνηση ξεκινώντας από τη Δυτική Αφρική που έχει χαρίσει στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα εξαίρετους μουσικούς και ερμηνευτές.
Από την ταπεινή Guinea-Bissau είναι το συγκρότημα Super Mama Djombo. Αυτούς δεν τους ανακάλυψα στη Μαύρη Ήπειρο αλλά στην παγωμένη Ισλανδία, καθώς ο εκλεκτός συνάδελφος Geir, έχοντας ζήσει στην Γουινέα, αποφάσισε να επανασυνδέσει το συγκρότημα που είχε διαλυθεί και να συμβάλλει στην έκδοση δίσκου (το έχω ξανακάνει ποστ αλλά χωρίς στίχους ή βιογραφικό του συγκροτήματος)
Δυο λόγια για το συγκρότημα:
Πριν από μια χώρα γίνει πραγματική, πρέπει πρώτα κανείς να την φανταστεί. Έτσι γεννήθηκε το Super Μama Djombo στην εύφορη φαντασία τεσσάρων παιδιών. Το συγκρότημα που έγινε πρωταρχική έκφραση της ταυτότητας της Γουινέας-Μπισάου μετά την ανεξαρτησία της.
Τέσσερις νέοι φίλοι (ο νεότερος ήταν μόλις έξι) ενώθηκαν και έπαιζαν στους προσκόπους παίρνοντας την πρώτη τους γεύση επιτυχίας. Σύντομα θα έπαιζαν σε γάμους και γιορτές γύρω από το Μπισάου.
Αν και η ομάδα ήταν πολύ νεαρή σε ηλικία και πολιτικά ανώριμη εκείνη την εποχή, ήταν γραφτό της να μεγαλώσει ανάμεσα στην επανάσταση. Το επαναστατικό Κόμμα για την Ανεξαρτησία της Γουινέας-Μπισσάου και του Πράσινου Ακρωτηρίου (PAIGC) είχε εμπλακεί σε παράνομη δράση στην ύπαιθρο και τις πόλεις από το 1959. Κρυμμένοι στα πυκνά δάση στα νότια της χώρας, αντάρτες και χωρικοί αγωνίστηκαν να δημιουργήσουν μια επαναστατική κοινωνία. Mama Djombo ήταν το όνομα του πνεύματος για την προστασία των μαχητών της ανεξαρτησίας.
Η ανεξαρτησία κερδήθηκε το 1974, και ο αρχηγός του συγκροτήματος Atchutchi, όντας πολιτικά ο πιο ευαισθητοποιημένος επηρέασε το έργο του συγκροτήματος που θα οραματιστεί μια νέα, ενιαία εθνική ταυτότητα που δεν είναι ούτε πορτογαλική ούτε διαιρείται σε αυτόχθονες εθνότητες. Θα βοηθούσε επίσης να επαναπροσδιοριστεί η κρεόλ (μια σύνθεση πορτογαλικών και αφρικανικών γλωσσών) την οποία η επανάσταση είχε μετατρέψει σε μια κοινή γλώσσα.
Η επιτυχία της νέας ορχήστρας ήταν σχεδόν άμεση.
Στις αρχές του 1980, το συγκρότημα πήγε για ηχογραφήσεις στη Λισσαβόνα. Οι άνθρωποι στη Γουινέα-Μπισάου γνώριζαν ήδη τα τραγούδια απ’έξω, αλλά η έκδοση δίσκου θα ανοίξει νέους ορίζοντες, ιδιαίτερα το κομμάτι "Pamparida." Προσαρμοσμένο πάνω ένα παιδικό τραγούδι, δημιούργησε αίσθηση σε όλη τη Δυτική Αφρική. Οι DJs είχαν δύο αντίγραφα του άλμπουμ, έτσι ώστε να μπορούσαν να παίζουν το τραγούδι ξανά και ξανά χωρίς διακοπή. Λέγεται ότι όταν το «Pamparida" παιζόταν στο ραδιόφωνο κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, οι άνθρωποι σηκώνονταν για χορό και στη συνέχεια επέστρεφαν στο γεύμα τους. Ήταν το «Pamparida" που γέμιζε ένα στάδιο στη Σενεγάλη με τον τότε άγνωστο Youssou N'Dour να ανοίγει το πρόγραμμα. Όταν η μουσική άρχιζε, τα πλήθη έξω κυριολεκτικά έσπαζαν την πόρτα για να τους ακούσουν να παίζουν.
Φαινόταν κάτι υπέροχο που ποτέ δεν θα τελείωνε…. Βροχή οι προτάσεις: αφρικανική περιοδεία, ευρωπαϊκές περιοδείες, άλμπουμς. Αλλά αυτές οι προτάσεις έφεραν και πιέσεις. Ο Atchutchi ήταν αντίθετος μ'όλα αυτά όπως και οι περισσότεροι από το συγκρότημα.Αυτό ήταν ένα επαναστατικό συγκρότημα δεσμευμένο να οραματίζεται και να οικοδομεί το έθνος μέσα από το τραγούδι. Ποιός να πει στο Πρόεδρο Cabral ότι η εθνική, επαναστατική μπάντα επηρεαζόταν τώρα από καπιταλιστές από την Γκάμπια, τη Σενεγάλη, τη Γαλλία, ή τη Πορτογαλία; Κανείς δεν είχε την καρδιά.
Όμως ο Λουίς Καμπράλ καθαιρέθηκε και η πολιτική καταπίεση εντάθηκε. Το νέο καθεστώς δεν ενδιαφερόταν για την υποστήριξη μια τέτοιας μορφής τέχνης κι έτσι ως το 1986 το συγκρότημα διαλύθηκε. Ό,τι απέμεινε είναι οι ηχογραφήσεις και μια εποχή ελεύθερης φαντασίας.
Το όνειρο της επανένωσης του Super Mama Djombo όμως συνεχίστηκε μεταξύ των μελών του συγκροτήματος.
Επιτέλους, το Νοέμβριο του 2007, το όνειρο είχε ως αποτέλεσμα έξι από τα παλιά μέλη του συγκροτήματος να φθάσουν στην Ισλανδία μαζί με άλλους οκτώ μουσικούς από τη Γουινέα. Και ήταν στην Ισλανδία, στο σκοτάδι του κρύου χειμώνα, που η νέα μουσική του Super Mama Djombo άρχισε σταδιακά να ξεδιπλώνεται. Όπως και πριν, τα τραγούδια της μπάντας αντανακλούν τη σύγχρονη διάθεση ενός πληθυσμού που παρά την πολιτική αναταραχή συνεχίζει να ονειρεύεται για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι ένα νέο κεφάλαιο στην λαϊκή μουσική της Γουινέας έχει ανοίξει…
Παραθέτω το αγαπημένο μου τραγούδι Djan - Djan και τους στίχους του:
Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Μια μέρα πόνου και ανασφάλειας.
Μετά την κακοτυχία του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 7ης Ιουνίου, ζητήσαμε καταφύγιο στο σκάφος Djan Djan.
Μέσα σε μεγάλο συνωστισμό στο μικρό πλοιάριο, οι πρόσφυγες άρχισαν ένα τραγούδι για τα κύματα που χτυπούσαν την κουρασμένη πρύμνη του τη πιο σκοτεινή ώρα, καθώς σαλπάριζε ανάμεσα στη πόλη του Biombo και το νησί Peixe.
H βία σημάδεψε τα παιδιά μου και τη νεολαία. Δεν υπάρχει αρμονία στη χώρα .
Σαν πέθανε η Αμέλια, προσαράξαμε στο Dakar και η κλούβα μας μετέφερε στη χωροφυλακή.
Ω χώρα μου, ω κάτοικοι της Γουινέας, αντί να είμαστε τολμηροί και θρασείς, εμείς καταλήξαμε μια ασημαντότητα σε κάποιου άλλου τη γη.
